Του Α β β ά Μακαρίου του Αιγυπτίου

α΄. Διηγήθηκε για τον εαυτό του ο Αββάς Μακάριος, λέγοντας: « Όταν ήμουν νεώτερος και έμενα σε κελλί, στην Αίγυπτο, με έκαμαν διά της βίας κληρικό στην κώμη. Και μη θέλοντας να αναλάβω, έφυγα σε άλλο τόπο. Και ήλθε σ’ έμενα ένας ευλαβής λαϊκός και έπαιρνε το εργόχειρό μου και με διακονούσε. Συνέβη δε, από πειρασμό, μια παρθένος, στην κώμη, να πέση σε αμαρτία. Και έχοντας μείνει έγκυος, τη ρωτούσαν ποιος της το έκαμε αυτό. Και εκείνη έλεγε : Ο αναχωρητής. Βγήκαν λοιπόν οι χωρικοί, με έπιασαν, μου κρέμασαν στον τράχηλο γανωμένες χύτρες και χερούλια από κοφίνια, με πόμπευσαν στα σταυροδρόμια της κώμης και με χτυπούσαν, λέγοντας : Αυτός ο καλόγερος μας διέφθειρε το κοράσι, πάρτε τον, πάρτε τον. Και με χτύπησαν τόσο, όπου παρά λίγο να πεθάνω. Ήλθε δε κάποιος από τους γέροντες και είπε : Ως πότε θα χτυπάτε τον ξένο μοναχό ; Αυτός δε όπου με διακονούσε, ακλουθούσε πίσω μου ντροπιασμένος. Γιατί και αυτόν τον έβριζαν πολύ και του έλεγαν : Να, βλέπεις τι έκαμε ο αναχωρητής, οπού συ καμάρωνες ; Και λέγουν οι γονείς της : Δεν τον αφήνουμε ώσπου να μας δώση εγγυητή ότι θα τη διατρέφη. Και είπα στον διακονητή μου και αυτός εγγυήθηκε. Και πήγα στο κελλί μου και του έδωσα όσα ζεμπίλια είχα, λέγοντάς του : Πούλησέ τα και δος στη γυναίκα μου να φάη. Και έλεγα στον λογισμό μου : Μακάριε, να, σου έλαχε γυναίκα. Πρέπει να εργάζεσαι κάπως πιο πολύ, για να την τρέφης. Και εργαζόμουν νύχτα και μέρα και της έστελνα. Και όταν ήλθε η ώρα της αθλίας να γέννηση, περνούσαν μέρες πολλές όπου βασανιζόταν χωρίς να γέννηση. Και της λέγουν : Τι σημαίνει αυτό ; Και τους αποκρίθηκε : Εγώ ξέρω. Γιατί συκοφάντησα τον αναχωρητή και τον κατηγόρησα λέγοντας ψέμματα. Δεν φταίει αυτός, αλλά ο δείνα νέος. Ήλθε λοιπόν αυτός οπού με διακονούσε, όλος χαρά. Και μου είπε ότι δεν μπόρεσε να γέννηση εκείνη η πρώην παρθένος, ωσότου ωμολόγησε : Δεν είναι ένοχος ο αναχωρητής, αλλά είπα ψέμματα εναντίον του. Και να, όλη η κώμη θέλει να έλθη εδώ με πομπή και παράταξη, για να σου υποβάλη τη μετάνοιά της. Εγώ όμως, ακούοντας τα αυτά, για να μη με θλίψουν οι άνθρωποι, σηκώθηκα και ήλθα εδώ σε Σκήτη. Αυτή ήταν η αφορμή όπου κατέφυγα εδώ ».

β΄. Ήλθε κάποτε ο Μακάριος ο Αιγύπτιος από Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, στη σύναξη του Αββά Παμβώ. Και του λέγουν οι γέροντες : «Πες κάτι στους αδελφούς, πάτερ». Και εκείνος αποκρίθηκε : « Εγώ δεν έγινα ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Ενώ έμενα κάποτε στο κελλί, σε Σκήτη, με πείραξαν οι λογισμοί, λέγοντας : Βγες στην έρημο και πες τι βλέπεις εκεί. Έμεινα δε, πολεμώντας τον λογισμό πέντε έτη, με την ιδέα μήπως προερχόταν από δαίμονες. Και επειδή επέμενε ο λογισμός, βγήκα στην έρημο. Και βρήκα εκεί μια λίμνη και νησί στη μέση της. Και ήλθαν τα ζωντανά της ερήμου να πιουν απ’ αυτή. Και είδα ανάμεσα τους δυο ανθρώπους γυμνούς. Και δείλιασε το σώμα μου. Γιατί νόμισα ότι είναι πνεύματα. Αυτοί όμως, σαν με είδαν δειλιασμένο, μου είπαν : Μη φοβάσαι. Και εμείς άνθρωποι είμαστε. Και τους λέγω : Από που είστε και πώς ήλθατε σ’ αυτή την έρημο ; Και μου απαντούν : Από Κοινόβιο είμαστε. Και συμφωνήσαμε και βγήκαμε εδώ. Να, σαράντα χρόνια έχουμε. Και ο μεν ένας είναι Αιγύπτιος, ο δε άλλος από τη Λιβύη. Και με ρώτησαν και αυτοί, λέγοντας : Τι γίνεται ο κόσμος ; Και αν έρχωνται τα νερά στον καιρό τους και αν πορεύη καλά ο κόσμος. Και τους αποκρίνομαι : Ναι. Αλλά και εγώ τους ρώτησα: Πώς μπορώ να γίνω μοναχός ; Και μου λέγουν : Αν τινάς δεν απαρνηθή όλα τα του κόσμου, δεν μπορεί να γίνη μοναχός. Και τους λέγω : Εγώ αδύνατος είμαι και δεν μπορώ να κάνω ότι σεις. Και αυτοί τότε μου λέγουν : Αν δεν μπορής σαν εμάς, ας κάθεσαι στο κελλί σου και κλάψε τις αμαρτίες σου. Και τους ρωτώ : Όταν γίνεται κακοκαιρία, δεν τρέμετε; Και όταν γίνεται καύσων, δεν καίεται το σώμα σας; Και μου αποκρίθηκαν : Ο Θεός τα οικονόμησε έτσι για μας. Και ούτε με τα κρύα τρέμουμε ούτε το καλοκαίρι η πολλή ζέστη μας βλάπτει. Γι’ αυτό σας είπα, ότι δεν έγινα ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Συγχωρήστε με, αδελφοί ».

γ'. Ο Αββάς Μακάριος, όταν κατοικούσε στην πανέρημο, ήταν μόνος εκεί σαν αναχωρητής, παρά κάτω δε άλλη έρημος ήταν με περισσοτέρους αδελφούς. Παρατηρούσε δε ο γέρων την οδό. Και βλέπει τον σατανά να ανεβαίνη, με σχήμα ανθρώπου, για να περάση απ’ αυτόν. Φαινόταν δε σαν να φορούσε στιχάρι λινό, χιλιοτρυπημένο. Και από κάθε τρύπα, κρεμόταν μικρό δοχείο. Και του λέγει ο μεγάλος γέρων : «Που πας; ». Και του απαντά : «Πηγαίνω να πειράξω τους αδελφούς ». Ο δε γέρων είπε : « Και γιατί έχεις επάνω σου αυτά τα δοχεία; ». « Φαγητά κουβαλώ στους αδελφούς ». Και ο γέρων είπε : « Μα όλα αυτά ; ». Αποκρίθηκε : « Ναι. Αν το ένα δεν αρέση σε κάποιον, του φέρνω άλλο. Και αν ούτε αυτό, του δίνω άλλο. Οπωσδήποτε, ένα τουλάχιστο θα του αρέση ». Και λέγοντας αυτά, απομακρύνθηκε. Ο δε γέρων έμεινε φυλάγοντας με τα μάτια τους δρόμους, έως ότου εκείνος ξαναγύρισε. Και σαν τον είδε ο γέρων, του λέγει : « Είθε να σωθής ». Και εκείνος αποκρίθηκε : « Πώς μπορώ να σωθώ; ». Τον ρωτά ο γέρων : « Γιατί; ». Και του απαντά: «Αφού όλοι μου φέρθηκαν άσχημα και κανείς τους δεν με ανέχεται». Του λέγει ο γέρων: «Κανένα λοιπόν φίλο δεν έχεις εκεί;». Και εκείνος αποκρίθηκε : «Ναι, ένα μόνο έχω φίλο εκεί, αλλά παρ’ όλο ότι μου είναι ευνοϊκά διατεθειμένος, όταν με βλέπη, στρέφεται σαν ανέμη». Του λέγει ο γέρων : « Και ποιο είναι το όνομα του αδελφού αυτού; ». Απαντά : «Θεόπεμπτος ». Και λέγοντας, έφυγε. Σηκώνεται ο Αββάς Μακάριος και πηγαίνει στην παρά κάτω έρημο. Και σαν το άκουσαν οι αδελφοί, πήραν βάγια και βγήκαν να τον υποδεχθούν. Και, έτσι, ο καθένας τους ευτρεπιζόταν, νομίζοντας ότι στον ίδιο θα κατέλυε ο γέρων. Αλλά εκείνος ρωτούσε ποιος είχε το όνομα Θεόπεμπτος στο όρος. Και σαν τον βρήκε, εισήλθε στο κελλί του. Ο δε Θεόπεμπτος τον υποδέχθηκε με χαρά. Μόλις δε βρέθηκαν μόνοι, λέγει ο γέρων : «Πώς είσαι, αδελφέ;». Και αυτός αποκρίθηκε : « Καλά, με τις ευχές σου ». Του λέγει ο γέρων : «Μήπως έχεις πόλεμο από τους λογισμούς ; ». Και απαντά : « Καλά είμαι ». Γιατί ντρεπόταν να πη την αλήθεια. Του λέγει ο γέρων: «Να, τόσα έτη είμαι ασκητής και όλοι με τιμούν και όμως και εμένα τον γέροντα δεν με αφήνει ήσυχο το πνεύμα της σαρκικής αμαρτίας». Αποκρίθηκε λέγοντας και ο Θεόπεμπτος : «Πίστεψε, Αββά, και σ’ εμένα ». Ο δε γέρων προφασιζόταν ότι και άλλοι λογισμοί τον πολεμούσαν, έως ότου τον κάμη να ομολογήση. Ύστερα του λέγει : « Πώς νηστεύεις;». Και του απαντά : « Έως την ενάτη ώρα ». Του λέγει ο γέρων : « Να μένης στη νηστεία και στην άσκηση έως το βράδι. Και να αποστηθίζης το Ευαγγέλιο και τις άλλες Γραφές. Και αν σου ανεβή λογισμός, ποτέ μη προσέχεις κάτω, αλλά πάντοτε άνω. Και ευθύς ο Κύριος σε βοηθά ». Και αφού ευλόγησε ο γέρων τον αδελφό, βγήκε στη δική του έρημο. Και περιμένοντας με προσοχή, πάλι βλέπει εκείνο τον δαίμονα και του λέγει : « Που πηγαίνεις πάλι;». Και εκείνος απαντά : « Να πειράξω τους αδελφούς». Και έφυγε. Και σαν ξαναγύρισε, του λέγει ο άγιος :«Πώς τα πέρασες με τους αδελφούς; ». Του απαντά : « Άσχημα ». Και ο γέρων του λέγει : « Γιατί; ». Και εκείνος αποκρίνεται : « Επιθετικοί είναι όλοι. Και το μεγαλύτερο κακό είναι ότι και εκείνος όπου είχα φίλο και με υπάκουε, και αυτός δεν ξέρω πώς χάλασε και δεν με ακούει, αλλά έγινε πιο επιθετικός από όλους. Έτσι, ωρκίσθηκα να μη ξαναπατήσω εκεί, παρά ύστερα από καιρό ». Και λέγοντας έτσι, έφυγε, αφήνοντας τον γέροντα. Και ο άγιος εισήλθε στο κελλί του.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

195. Αν σε τριγυρίζουν οι νοητοί εχθροί και πέφτης σε πνευματική θλίψι, επικαλέσου ευθύς την Δέσποινά μας Υπεραγία Θεοτόκο. Είναι η Παντάνασσα, η βασίλισσα που κυριαρχεί πάνω σε όλες τις σκότιες δυνάμεις, όσες μας απειλούν και μπορεί να τις τρέψη σε φυγή. Και αυτό το κάνει από έλεος σ’ εμάς, τα τέκνα της.

196. Όλοι είμαστε ένα και έχουμε ένα Θεό κοινό Πατέρα μας. Αυτός φροντίζει για μας με άπειρο στοργή, «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού… Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού… Εί δε τον χόρτον του αγρού… ο Θεός ούτως αμφιέννυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι;» (Ματθ. στ’ 26, 28, 30). Ιδού μία αλήθεια απαραίτητος για όλους μας. Ας την εγκολπωθούμε! Ας έχουμε την ελπίδα μας στον Θεό για το κάθε τι. «Πάσαν την μέριμναν ημών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλει περί υμών» (Α’ Πετρ. ε’ 7). Πραγματικά, πώς θα ζούσαμε, αν ο Θεός δεν φρόντιζε για μας; Χωρίς τη Θεία Πρόνοια, θα είμαστε χαμένοι.

197. Η καρδιά μας είναι σαν σκοτεινή γη. Το Ευαγγέλιο είναι ο ήλιος, που φωτίζει και δίνει ζωή. Ώ Κύριε, ας λάμπει πάντοτε μέσα μας η αλήθειά σου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 94-95)

25. Πώς κρίνεται το Filioque από ιστορική εκκλησιαστική άποψη;

Η εισαγωγή του στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως είναι πραξικοπηματική και αυθαίρετη. Οι όροι των οικουμενικών συνόδων είναι μνημεία αυθεντικά, αλάθητα και αμετακίνητα. Κανένας ιδιώτης ούτε και τοπικές σύνοδοι δεν έχουν το δικαίωμα, έστω και στο ελάχιστο, να τους μεταβάλλουν και να τους τροποποιήσουν. Μόνον άλλη οικουμενική σύνοδος μπορεί να το επιχειρήσει. Την άποψη αυτή κατοχυρώνει επίσημα η Γ' Οικ. Σύνοδος σε όσα αποφαίνεται: «Μηδενί εξείναι έτέραν πίστιν προφέρειν, ηγουν συγγράφειν η συντιθέναι παρά την όρισθείσαν παρά των 'Αγίων Πατέρων των εν Νίκαια συνελθόντων εν Άγίω Πνεύματι». Έτσι είδε το πράγμα και ο πρόεδρος της συνόδου Κύριλλος, ο οποίος σε επιστολή του προς τον Ιωάννη Αντιόχειας λέγει, ότι δεν επιτρέπεται «λέξιν άμείψαι των έγκειμένων εκείσε η μίαν γούν παραβήναι συλλαβήν»1. Η κακοποίηση του όρου της Γ' Οίκ. Συνόδου από τους παπικούς, εξωφρενική και ανεπίτρεπτη, επέφερε σάλο στην οικουμενική Εκκλησία, την οποία τελικά κατάφερε να διασχίσει.

26. Θεολογικά γιατί είναι αξιοκατάκριτο το Filioque;

Διότι καταστρέφει τη μοναρχία στη θεότητα και επιφέρει σύγχυση στα υποστατικά ιδιώματα των προσώπων.

Η μοναρχία στη θεότητα αποτελεί κορυφαία στιγμή του τριαδικού δόγματος της πίστεως, γύρω από την οποία διεξήχθησαν ισχυροί αγώνες στην αρχαία Εκκλησία. Το «Monarhiam tenemus» είναι γνωστό σύνθημα των αγώνων αυτών. Όπως είδαμε στα προηγούμενα, ο Πατήρ θεωρείται ως η πηγαία θεότητα. Απ’ αυτόν πηγάζουν τα αλλά δύο πρόσωπα της Τριάδος, ο Υιός δια της γεννήσεως και το Πνεύμα δια της εκπορεύσεως. Στην τάξη αυτή της Τριάδος διασφαλίζονται τόσο η ενότητα της φύσεως όσο και η ισοτιμία των προσώπων της Τριάδος. Έτσι ενόησε το πράγμα από παλαιά η Ορθόδοξη θεολογία. Το Filioque όμως αναιρεί την τάξη αυτή. Δεν καταστρέφει μεν την ενότητα της φύσεως, καταστρέφει όμως την τάξη των τριαδικών σχέσεων των προσώπων. Καταλύει τη μοναρχία στη θεότητα, εισάγοντας διαρχία στις σχέσεις της τριαδικής θεότητας. Αντί της μίας αρχής από την οποία ανελίσσεται η 'Αγία Τριάδα, έχουμε δύο αρχές. Ο Πατήρ παύει να είναι η μόνη πηγή της θεότητας, στην οποία τώρα προστίθεται ως παράλληλη πηγή και ο Υιός. Η εισαγωγή όμως και δεύτερης πηγής φέρει αναστάτωση και σύγχυση στα υποστατικά ιδιώματα των προσώπων. Το υποστατικό ιδίωμα του Υιού δεν είναι πια μόνο η γέννηση, αλλά και η εκπόρευση του δε 'Αγίου Πνεύματος η εκπόρευση δεν είναι εκ μόνο του Πατρός αλλά και εκ του Υιού.

Στη βάση αυτή της συγχύσεως των υποστατικών ιδιωμάτων διερωτάται κανείς γιατί η σύγχυση να μην επεκταθεί και περαιτέρω, δηλαδή ο Υιός να μη γεννά τον Πατέρα και το Πνεύμα να μην εκπορεύει τον Υιόν κ.λ.π.; Που θα χαράξουμε τη διαχωριστική γραμμή και που θα σταματήσουμε στην κατάλυση του δόγματος της 'Αγίας Τριάδος;

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 40-41)

«Ο Χριστός, στη διάρκεια της ενανθρώπισής του … ύψωσε προσευχές και ικεσίες με δυνατή φωνή και δάκρυα σ’ εκείνον που είχε τη δύναμη να τον διαφυλάξει από το θάνατο, και εισακούστηκε χάρη στην ευλάβειά του» (Εβραίους 5:7)

Η προσευχή και ο εγκέφαλός μας

     Ένας Αμερικανός επιστήμονας της «νευροθεολογίας», ο Άντριου Νιούμπεργκ, του πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, στο βιβλίο του «Πώς ο Θεός αλλάζει τον εγκέφαλό σας» υποστηρίζει ότι η προσευχή, ανεξάρτητα που απευθύνεται, στο Θεό ή στο Βούδα ή στον Αλλάχ, έχει ηρεμιστική επίδραση στον εγκέφαλό μας. Στην ουσία, λέει ο επιστήμονας, ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται όταν σκεφτόμαστε και διαλογιζόμαστε τα μεγάλα ζητήματα της ζωής. Ο συνεχής διαλογισμός ηρεμεί τις περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με το φόβο και την αγωνία.
     Κατά Τη Βίβλο όμως η προσευχή δεν έχει μόνον ηρεμιστικό ρόλο. Παίζει και ρόλο ενθάρρυνσης και παρηγοριάς και βεβαιότητας σωτηρίας στην καρδιά μας, κάτι που πρέπει να απευθύνεται στον αληθινό Θεό και όχι στο Βούδα ή στο Ζωροάστρη! Οι χριστιανοί, όταν είναι άνθρωποι προσευχής, βρίσκουν όχι μόνον ηρεμία αλλά και ενθάρρυνση και στήριξη, καθώς και την αποκάλυψη του θείου θελήματος. Ο Χριστός στη Γεσθημανή κάθε άλλο παρά ηρεμούσε με την προσευχή. Πήρε όμως δύναμη να εκτελέσει το θέλημα του Πατέρα.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Τους έλεγε επίσης και μια παραβολή για την αναγκαιότητα να προσεύχονται πάντα και να μην αποθαρρύνονται» (Λουκάς 18:1)

Η δύναμη της προσευχής

     Ο Τερτυλλιανός έλεγε: «Η προσευχή ξεπλένει τα σφάλματα, αποκρούει πειρασμούς, σβήνει διωγμούς, παρηγορεί τους λιπόψυχους, φαιδρύνει τους ενθουσιώδεις, συνοδεύει τους ταξιδιώτες, ηρεμεί τα κύματα, ακινητοποιεί τους ληστές, τρέφει τους πτωχούς, κυβερνάει τους πλούσιους, σηκώνει τους πεσμένους, σταματάει αυτούς που πέφτουν, σταθεροποιεί αυτούς που στέκονται. Η προσευχή είναι το τείχος της πίστης: ο οπλισμός της εναντίον του εχθρού, που φυλάει σκοπιά επάνω μας από κάθε πλευρά. Κι έτσι ποτέ δεν περπατάμε άοπλοι. Κάτω από τα όπλα της προσευχής φρουρούμε τη σημαία του Στρατηγού μας. Περιμένουμε με προσευχή τη σάλπιγγα του αγγέλου. Οι άγγελοι ομοίως προσεύχονται. Όλα τα δημιουργήματα προσεύχονται. Τα κτήνη προσεύχονται και κλίνουν το γόνυ τους. Κι όταν βγαίνουν από τις φωλιές τους, κοιτούν προς τον ουρανό και κάνουν την ανάσα τους να δονείται κατά το δικό τους τρόπο. Τα πουλιά επίσης, που σηκώνονται από τις φωλιές τους, υψώνονται προς τον ουρανό, και, αντί για χέρια, εκτείνουν το σταυρό των φτερών τους». Εσύ, προσεύχεσαι;
(Λ.Κ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

192. Σκέφτηκες τι χάνεις, όταν προσκολλάσαι στα μηδαμινά και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου; Σκέφθηκες από τι χαρίσματα στερείς τον εαυτό σου; Όλος ο ορατός κόσμος είναι ένα τίποτε μπροστά στην αξία της ψυχής σου. Λοιπόν, να τον λογαριάζης σαν ένα τίποτε. Συλλογίσου για ποιο σκοπό σε έφερε ο Θεός στη ζωή και τι ένδοξο προορισμό ανοίγει ενώπιόν σου. Για σένα κατέβηκε ο Υιός του Θεού στη γη. Για σένα δίδαξε. Για σένα θεληματικά πτώχευσε. Για σένα έκαμε θαύματα και προφήτευσε. Για σένα τέλεσε τον Μυστικό Δείπνο. Για σένα σταυρώθηκε, σηκώθηκε από τον τάφο και ανελήφθη στους ουρανούς. Για σένα ξανάνοιξε τον Παράδεισο.

193. Είμαστε όλοι ένα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Η κλειστή καρδιά απέναντι στον πλησίον μας είναι αποτέλεσμα του Διαβόλου και των ενεργειών του. Κάθε προσκόλλησις στο εγώ είναι υπακοή στον Διάβολο.

194. Τι θέλει να μας εμπνεύση η Εκκλησία, τοποθετώντας στο στόμα μας προσευχές που απευθύνονται όχι από ένα πρόσωπο, αλλά από όλους; Θέλει να μας εμπνεύσει την αγάπη, που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας, μιμούμενοι έτσι την Αγία Τριάδα, της οποίας τα Πρόσωπα είναι ενωμένα με την τέλεια αγάπη. «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν» (Ιω. ιζ’ 21).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 93-94)

86. «Επορεύθη εις την ορεινήν και ησπάσατο την Ελισάβετ»
(Λουκ. α΄ 40).
Υπό την πίεση όλων αυτών των εντυπώσεων και των συναισθημάτων η Παρθένος Μαρία αναζητεί κάποια διέξοδο. Κάποια εκτόνωση. Η σκέψις της σταματά σ’ ένα συγγενικό πρόσωπο που της το θύμησε μάλιστα το αγγελικό μήνυμα: «Ελισάβετ η συγγενής σου» (Λουκ. α' 36) . Αυτό ήταν! Χωρίς να χάση καιρό, ρίχνει επάνω της ένα ιμάτιο —ήταν ακόμη χειμώνας— και παίρνει τον ανηφορικό δρόμο για τα ορεινά μέρη της Ιουδαίας. Σκοπός της να συναντήση την Ελισάβετ και να της εκμυστηρευθή το μεγάλο της μυστικό.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δέχονται την κλήσι του Θεού είναι, ότι το Πνεύμα του Θεού τους σπρώχνει να συναντηθούν με άλλους που έχουν τις ίδιες πνευματικές εμπειρίες. Η Παρθένος οδηγείται στην Ελισάβετ. Ο Φίλιππος στέλνεται να βρει τον Ναθαναήλ (Ιω. α' 44 - 52), ο Βαρνάβας «εξέρχεται αναζητείσαι Σαύλον» (Πραξ. ια' 25) και ο Παύλος οδηγείται στα Ιεροσόλυμα «ιστορήσαι Πέτρον» (Γαλ. α΄ 18) . Οι άνθρωποι που ένοιωσαν τις ίδιες συγκινήσεις έχουν πολλά να πουν. Αισθάνονται την ανάγκη ν’ ανοίξουν την καρδιά τους, να εκμυστηρευθούν τις εμπειρίες τους, να ανακοινώσουν τα μυστικά τους σε μια αδελφή ψυχή.
Τι ευλογημένες στιγμές μας έκανε να ζήσωμε η κλήσις του Θεού! Εφηβικές και νεανικές καρδιές ανταμώναμε με την ίδια φωτιά, με την ίδια γεύση, με τους ίδιους παλμούς... Τι γλυκές βραδιές, τι όμορφα πρωινά, τι μέρες γεμάτες ατέλειωτες συζητήσεις, τραγούδια και «εκ βαθέων» προσευχές σε πόλεις, σε χωριά, σε νησιά, σε ακρογιαλιές και βουνοπλαγιές! Μόνο όσοι έζησαν μαζί τέτοιες αλησμόνητες στιγμές μπορούν να νοιώσουν τη γλυκειά νοσταλγία, με την οποία γράφονται οι γραμμές αυτές...
87. «Εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής» (Λουκ. α΄ 41).
Το σκίρτημα των βρεφών στις εγκυμονούσες μητέρες είναι συνηθισμένο φαινόμενο, κατά και μετά τον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης (ΥΛ, 60). Στην περίπτωση όμως αυτή το «σκίρτημα» του κυοφορουμένου βρέφους της Ελισάβετ είχε ιδιάζουσα σημασία. Γράφει σχετικά ο Ωριγένης: «Άμα τω λόγω του ασπασμού Μαρίας... ήκουσεν ο πρόδρομος τη ενεργεία του Αγίου Πνεύματος κινούμενος τον ασπασμόν της Μαρίας και εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει το βρέφος εν τη κοιλία και οιονεί ήρξατο έκτοτε προφήτην αυτόν ποιείν ο Ιησούς» (ΥΛ, 60) . Έτσι άλλωστε ερμήνευσε και η Ελισάβετ το σκίρτημα του βρέφους της: «Ιδού γάρ ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου (στιχ. 44) . Ο Ιωάννης με τον τρόπο αυτό προφητεύει «εκ κοιλίας μητρός αυτού» περί του Ιησού και η Ελισάβετ αναδεικνύεται η πρώτη που απέδωσε προσκύνησι και τιμή στον «ερχόμενο» Κύριο και την Μητέρα του.
Τον πρώτο χαιρετισμό στον Ερχόμενο Λυτρωτή του κόσμου τον απηύθυνε το κυοφορούμενον βρέφος Ιωάννης, εκ μέρους όλων των εμβρύων και των βρεφών των ανθρώπων. Διότι ο κυοφορούμενος Ιησούς ήταν ιδίως γι' αυτά ο κατ’ εξοχήν Σωτήρ! Ο κόσμος των εμβρύων, το μόνο που γνώριζε, προ Χριστού, ήταν το μαχαίρι του αφανισμού «Η άωρος ηλικία των βρεφών πικρώς κατεθερίζετο» (Μ .Ο.) . Εγνώριζαν τον θάνατο πριν γνωρίσουν τη ζωή.
Τον Ιησού δεν τον περίμενε μόνο ο κόσμος των γεννημένων, αλλά και ο κόσμος των αγέννητων. Από τα εκατομμύρια ανθρώπινα έμβρυα που κυοφορήθηκαν πριν έλθη, πολλά δεν γεννήθηκαν στη ζωή, καθώς επίσης και αναρίθμητα βρέφη που κυοφορήθηκαν μετά τη δική του σύλληψη, κυοφορία και γέννησι. Γι’ αυτό κυοφορήθηκε ο Ιησούς. Για να γίνη Σωτήρ και των κυοφορουμένων ανθρώπων. Προσέλαβε την μορφή του εμβρύου για να λυτρώση τα έμβρυα. Ο Ιησούς άρχισε να λυτρώνη την ανθρώπινη φύσι από την εμβρυώδη κατάστασί της. Αυτή είναι η απάντησις στην απορία γιατί ο Χριστός δεν ήλθε στη γη σαν ώριμος άνθρωπος, αλλά διάλεξε τον μακρύ δρόμο της κυοφορίας και της γεννήσεως. Διότι έπρεπε να σώση τον άνθρωπο «εκ κοιλίας μητρός αυτού».

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

Τα τρία στάδια της Τζιχάντ.   "Ο Αλλάχ αγόρασε από τους πιστούς τον εαυτό τους και τις περιουσίες τους,, για να έχουν (σαν αντάλλαγμα) τον Παράδεισο. Αυτοί θα πολεμήσουν για τη θρησκεία Του, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν" Κοράνι 9: 111.   "Ο Μουχάμαντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ. Και όσοι είναι μαζί του είναι ισχυροί [αυστηροί] ενάντια στους άπιστους και σπλαχνικοί μεταξύ τους" Κοράνι 48:29

Ἡ Ἐξαπάτηση στὰ ΜΜΕ
Στὶς 5 Νοεμβρίου 2009 ἕνας ταγματάρχης τοῦ Μουσουλμανικοῦ στρατοῦ ὀνόματι Νιδὰλ Μαλὶκ Χασὰν ἄνοιξε πῦρ στὸ Φὸρτ Χοὺντ τοῦ Τέξας. Πολλοὶ ἀθῶοι ἄνθρωποι πέθαναν καὶ στὸν Μαλὶκ Χασὰν ἔχουν ἀπαγγελθῇ κατηγορίες γιὰ δεκατρεῖς φόνους ἐκ προμελέτης καὶ γιὰ περισσότερες ἀπὸ τριάντα ἀπόπειρες ἀνθρωποκτονίας.
Ἀμέσως μετὰ τὸ περιστατικὸ μὲ τοὺς πυροβολισμοὺς στὸ Φὸρτ Χοὺντ τὸ CNN ἀνέβασε ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο «Ὁ Φόνος Δὲν Ἔχει Θρησκεία» (τοῦ Ἀρσαλὰμ Ἰφτιχάρ), τὸ ὁποῖο ὑπεστήριζε ὅτι τέτοιες ἐπιθέσεις ἀπαγορεύονται στὸ Ἰσλάμ. Τὸ ἄρθρο ἄρχιζε ὡς ἑξῆς:
Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὰ 1,57 ἑκατομμύρια Μουσουλμάνους ἀνὰ τὸν κόσμο γνωρίζουν πὼς τὸ Ἱερὸ Κοράνι διατυπώνει μὲ ἀρκετὴ σαφήνεια τὴν θέση ὅτι «Ὅποιος σκοτώνει ἄνθρωπο…θὰ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα…Ἂν κάποιος σώζῃ ζωή, θὰ εἶναι σὰν νὰ ἔχῃ σώσῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα» 
     Σημειῶστε ὅτι τὸ ἄρθρο ἀπεικονίζει τὸ Ἰσλὰμ σὰν θρησκεία ἡ ὁποία καταδικάζει κάθε εἴδους φόνο. Εἶναι ὅμως αὐτὸ τὸ ὁποῖο λέει στὴν πραγματικότητα τὸ Κοράνι; Δυστυχῶς γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ CNN ὁ συντάκτης δὲν ἔδωσε καμμία παραπομπή, ὁπότε οἱ ἀναγνῶστες ἀφέθηκαν μόνοι τους νὰ βροῦν τὸ παράθεμα. Ὅταν ὅμως κοιτάξουμε τὸ 5:32-33 ἀπὸ τὸ Κοράνι (τὴν πηγὴ τοῦ ἀρκούντως ἐπεξεργασμένου ἀποσπάσματος τοῦ CNN), ἀποκτοῦμε, πρὸς ἔκπληξή μας, μιὰ διαφορετικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν φόνο στὸ Ἰσλάμ:
        "Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὡρίσαμε στὰ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ ὅτι ὅποιος φονεύει μιὰ ψυχή, ἐκτὸς ἂν πρόκειται γιὰ ἀνθρωποκτονία ἢ γιὰ διαφθορὰ σχετικὰ μὲ τὴν γῆ, εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους˙ καὶ βεβαίως οἱ ἀγγελιοφόροι Μας πῆγαν σὲ αὐτοὺς μὲ καθαρὲς ἀποδείξεις, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς σὲ ὅλην τὴν περιοχὴ χωρὶς ἀμφιβολία ἔδρασαν ξεπερνῶντας τὰ ὅρια. Ἡ τιμωρία γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διεξάγουν πόλεμο ἐναντίον τοῦ Ἀλλὰχ καὶ τῶν ἀγγελιοφόρων Του καὶ ἀγωνίζονται νὰ φέρουν τὴν διαφθορὰ στὴν γῆ δὲν εἶναι ἄλλη παρὰ τὸ ὅτι πρέπει νὰ δολοφονηθοῦν ἢ νὰ σταυρωθοῦν ἢ νὰ τοὺς κοποῦν χέρια-πόδια πάνω-κάτω σύρριζα ἢ νὰ φυλακιστοῦν˙ αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ ἀτίμωσή τους σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἐνῶ θὰ ὑποστοῦν βαριὰ τιμωρία στὸν ἄλλο κόσμο".
    Δύο πράγματα ἀξίζει νὰ ἐπισημανθοῦν στὸ χωρίο αὐτό. Πρῶτον, ἡ προβληθεῖσα ἀπὸ τὸ CNN διδαχή («Ὅποιος σκοτώνει ἄνθρωπο…θὰ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα») δόθηκε «στὰ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ» (δηλαδὴ τοὺς Ἑβραίους). Δὲν δόθηκε στοὺς Μουσουλμάνους. Δεύτερον, ἀκόμη καὶ ἂν κάποιοι ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι ἤθελαν νὰ ἐφαρμόσουν τὸν στίχο αὐτὸ στὸν ἑαυτό τους, τὸ ἐδάφιο ἐμφανῶς ἐπιτρέπει τὴν θανάτωση ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι διαδίδουν «τὴν διαφθορὰ στὴν γῆ». Ὄντως, τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ἐδάφιο διατάζει τοὺς Μουσουλμάνους νὰ δολοφονήσουν, νὰ σταυρώσουν καὶ νὰ διαμελίσουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διεξάγουν πόλεμο κατὰ τοῦ Ἰσλἀμ καί «διαφθείρουν» τὰ μουσουλμανικὰ ἐδάφη.
Ἐφ’ ὅσον οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες διατηροῦν στρατιωτικὴ παρουσία σὲ ἰσλαμικὲς κατὰ βάσιν χῶρες, οἱ ἐνεπίγνωστοι Μουσουλμάνοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸν Μωάμεθ, οἱ Ἀμερικανοὶ στρατιῶτες πληροῦν τὸ κριτήριο τῆς «διαφθοροποιίας» καὶ ἑπομένως πρέπει νὰ σκοτωθοῦν. Δὲν ἀποτελεῖ σύμπτωση τὸ ὅτι ὁ Ταγματάρχης Χασὰν στοχοποίησε στρατιῶτες, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων εἶχαν ἀναπτυχθῇ στὸ Ἰρὰκ καὶ τὸ Ἀφγανιστάν.
Ἄρα, τὸ CNN παρέθεσε δύο προσεκτικὰ ἐπεξεργασμένα τμήματα ἑνὸς χωρίου τὸ ὁποῖο νομιμοποιεῖ τὸν θάνατο τῶν πολεμιστῶν τοῦ ἐχθροῦ καὶ τὸ χρησιμοποίησε γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ καταδικάζει ἐπιθέσεις ὅπως τοὺς πυροβολισμοὺς στὸ Φὸρτ Χούντ. Ἐνῶ περιστατικὰ παραπλάνησης ὅπως αὐτὸ εἶναι εὔκολο νὰ ἐντοπισθοῦν, ἐπικρατεῖ ἔντονη σύγχυση τὸν κόσμο σχετικὰ μὲ τὸν ρόλο τῆς βίας στὸ Ἰσλάμ. Τὸ σύντομο ἀνὰ χεῖρας φυλλάδιο θὰ ξεκαθαρίσει λίγη από τη σύγχυση. 
Εἰρήνη, Βία καὶ Ἀκύρωση
    Οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση σπεύδουν νὰ ὑποδεικνύουν χωρία ὅπως τὸ Κοράνι 109:6 («Θὰ ἔχῃς τὴν θρησκεία σου καὶ θὰ ἔχω τὴν θρησκεία μου») καὶ τὸ 2:256 («Δὲν ὑφίσταται ἐξαναγκασμὸς στὴν θρησκεία») ὡς ἀποδείξεις γιὰ τὸ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι θρησκεία τῆς εἰρήνης. Ὅταν ἔρχωνται ἀντιμέτωποι μὲ σκληρότερα χωρία ὅπως τὸ 9:5 («Ἐξόντωσε τοὺς εἰδωλολάτρες ὅπου καὶ νὰ τοὺς βρίσκεις») καὶ τὸ 9:29 («Πολέμα ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Ἀλλάχ»), οἱ ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι ἑρμηνεύουν τὰ ἐδάφια ὑπὸ τὸ φῶς περισσότερο εἰρηνικῶν διδαχῶν τοῦ Κορανίου, λέγοντας κλασσικὰ κάτι τοῦ τύπου: «Ἐντάξει, δὲν γίνεται τὸ Κοράνι νὰ μᾶς διατάζῃ νὰ σκοτώνουμε ἀπίστους, ἀφοῦ λέει ὅτι δὲν ὑφίσταται ἐξαναγκασμὸς στὴν θρησκεία».
Ὁπότε οἱ ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι διαλέγουν τὰ ἐδάφια ἀπὸ τὸ Κοράνι τὰ ὁποῖα βρίσκουν πιὸ ἑλκυστικὰ καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὸ ὑπόλοιπο Κοράνι. Εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ ὀρθὸς τρόπος νὰ ἑρμηνεύσῃ κάποιος τὸ Κοράνι; Δυστυχῶς ἡ ἀπάντηση εἶναι πὼς ὄχι. Τὸ Κοράνι παρουσιάζει τὴν δική του ἑρμηνευτικὴ μέθοδο -τὸ Δόγμα τῆς Ἀκυρώσεως.
     Κοράνι 2:106 – Γιὰ ὅποιο ἐδάφιο θὰ καταργήσουμε ἢ θὰ κάνουμε νὰ τὸ ξεχάσῃς, θὰ φέρουμε ἕνα καλύτερο ἢ ἕνα ἴδιο μὲ αὐτό. Δὲν γνωρίζεις ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος;
     Κοράνι 16:101 - Ὅταν θὰ ἀντικαταστήσουμε μιὰ ἀποκάλυψη μὲ μία ἄλλη – καὶ ὁ Θεὸς γνωρίζει καλύτερα τί ἀποκαλύπτει (σὲ στάδια) – λἐνε, «Δὲν εἶσαι παρὰ ἕνας παραχαράκτης»: ἀλλὰ οἱ περισσότεροι δὲν καταλαβαίνουν.
   Ἄρα, σύμφωνα μὲ τὸ Κοράνι ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἀντιμετωπίζουν ἀντικρουόμενες ἐντολές, δὲν νοεῖται νὰ διαλέξουν ὅποια τοὺς ἀρέσει πιὸ πολύ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ πᾶνε πίσω στὴν ἱστορία καὶ νὰ δοῦν ποιό ἐδάφιο ἀπεκαλύφθη τελευταῖο. Ὅποιο ἐδάφιο εἶναι νεώτερο θεωρεῖται ὅτι ἀκυρώνει (ἢ καταργεῖ) προηγούμενες ἀποκαλύψεις.
Τί συμβαίνει ὅταν ἐφαρμόσουμε τὴν μεθοδολογία αὐτὴ στὰ κορανικὰ ἐδάφια γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν βία;
Ἡ Κλήση σὲ Τζιχάντ: Τρία Στάδια
Ὅταν ἀνατρέξουμε στὶς θεολογικὲς πηγὲς καὶ τὰ ἱστορικὰ ἔργα τοῦ Ἰσλάμ (Κοράνι, Χαντίθ, Σιρὰ καὶ Ταφσίρ), διαπιστώνουμε ὅτι ὑπάρχουν τρία στάδια γιὰ τὴν κλήση σὲ τζιχάντ, ἀναλόγως τῆς καταστάσεως τῶν Μουσουλμάνων σὲ μιὰ κοινωνία.
ΣΤΑΔΙΟ ΕΝΑ - Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ὑστεροῦν ἀριθμητικὰ πλήρως καὶ δὲν γίνεται νὰ κερδίσουν μιὰ ἔνοπλη ἀναμέτρηση μὲ τοὺς ἀπίστους, ὀφείλουν νὰ ζοῦν εἰρηνικὰ μὲ τοὺς μὴ Μουσουλμάνους καὶ νὰ κηρύττουν τὸ μήνυμα τῆς ἀνεκτικότητος. Βλέπουμε ἕνα παράδειγμα τοῦ σταδίου αὐτοῦ ὅταν ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ ὀπαδοί του ἦταν μειονότητα ὑπὸ διωγμὸν στὴν Μέκκα. Ἐπειδὴ οἱ Μουσουλμάνοι ὑστεροῦν ἀριθμητικὰ ἀπολύτως, οἱ ἀποκαλύψεις τὶς ὁποῖες λάμβανε στὸ στάδιο αὐτὸ ὁ Μωάμεθ (π.χ. «Θὰ ἔχῃς τὴν θρησκεία σου καὶ θὰ ἔχω τὴν θρησκεία μου») καλοῦσαν σὲ θρησκευτικὴ ἀνεκτικότητα καὶ διεκήρυσσαν γιὰ τοὺς ἀπίστους τιμωρία στὴν μέλλουσα ζωή (ἀντὶ γιὰ ἐγκόσμια τιμωρία).
ΣΤΑΔΙΟ ΔΥΟ - Ὅταν ὑπάρχουν ἀρκετοὶ Μουσουλμάνοι καὶ διαθέσιμοι πόροι γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὴν ἰσλαμικὴ κοινότητα, οἱ Μουσουλμάνοι καλοῦνται νὰ ἐμπλακοῦν σὲ ἀμυντικὴ τζιχάντ.Ἔτσι, ὅταν ὁ Μωάμεθ εἶχε συμπήξῃ συμμαχίες μὲ διάφορες ὁμάδες ἐκτὸς Μέκκας καὶ ἡ μουσουλμανικὴ κοινότητα εἶχε γίνῃ ἀρκετὰ μεγάλη γιὰ νὰ ξεκινήσῃ τὸν πόλεμο, ὁ Μωάμεθ δέχθηκε τὸ Κοράνι 22: 39-40:
     "Ἡ ἄδεια (νὰ πολεμήσουν) δίνεται σὲ ἐκείνους ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐνσκήπτει ὁ πόλεμος έπειδὴ εἶναι καταπιεσμένοι καὶ ἀνυπερθέτως ὁ Ἀλλὰχ εἶναι σὲ θέση νὰ τοὺς βοηθήσῃ: Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐκδιωχθῇ ἀπὸ τὰ σπίτια τους χωρὶς δικαία αἰτία ἀρκεῖ νὰ ποῦν: ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ Ἀλλάχ…"
Ἂν καὶ οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση συχνὰ παριστάνουν πὼς τὸ Ἰσλὰμ ἐπειτρέπει μόνο ἀμυντικὸ πόλεμο, μεταγενέστερες ἀποκαλύψεις καταδεικνύουν τὸ ἀντίθετο.
ΣΤΑΔΙΟ ΤΡΙΑ - Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἑδραιωθοῦν ὡς πλειοψηφία καὶ ἀποκτήσουν πολιτικὴ ἐξουσία σὲ μιὰ περιοχή, ἐντέλλονται νὰ ἐμπλακοῦν σὲ ἐπιθετικὴ τζιχάντ. Ἔτσι, ἅπαξ ἡ Μέκκα καὶ ἡ Ἀραβία περιῆλθαν στὸν ἔλεγχο τοῦ Μωάμεθ, ἔλαβε τὴν κλήση νὰ πολεμήσῃ ὅλους τοὺς ἀπίστους. Στὴ Σούρα 9: 29 διαβάζουμε:
     "Πολέμα ἐκείνους ἀνάμεσα στοὺς Λαοὺς τοῦ Βιβλίου οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Ἀλλὰχ οὔτε στὴν Ἐσχάτη Ἡμέρα, οὔτε θεωροῦν ἀπαγορευμένο ὅ,τι ἀπαγορεύθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλλὰχ καὶ τὸν Ἀγγελιοφόρο Του, οὔτε ἀναγνωρίζουν τὴν Θρησκεία τῆς Ἀληθείας, μέχρις ὅτου πληρώσουν τὸ Χαράτσι μὲ ἑκουσία ὑποταγὴ καὶ αἰσθανθοῦν ὑποταγμένοι".
     Σημειῶστε ὅτι τὸ έδάφιο αὐτὸ δὲν διατάζει τοὺς Μουσουλμάνους νὰ πολεμήσουν καταπιεστές, ἀλλὰ νὰ πολεμήσουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸ Ἰσλάμ (περιλαμβανομένων τῶν «Λαῶν τοῦ Βιβλίου» - Ἑβραίων καὶ Χριστιανῶν).
Δὲν προξενεῖ ἔκπληξη τὸ ὅτι βρίσκουμε παρόμοιες ἐντολὲς στὶς ἀξιοπιστότερες ἀνὰ τὸ Ἰσλὰμ συλλογὲς τῶν χαντίθ (παραδόσεων περιεχουσῶν διδαχὲς τοῦ Μωάμεθ).
    Σαῒχ ἀλ-Μπουχαρὶ 6924 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Ἔχω διαταχθῇ νὰ πολεμήσω τοὺς ἀνθρώπους μέχρι νὰ ποῦν: La ilaha ilallah (κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ λατρεύεται πλὴν τοῦ Ἀλλάχ), καὶ ὅποιος εἶπε La ilaha ilallah, ὁ Ἀλλὰχ θὰ γλιτώσῃ τὴν περιουσία καὶ τὴν ζωή του ἀπὸ ἐμένα.
     Σαῒχ Μουσλὶμ 30 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Ἔχω λάβῃ ἀντολὴ νὰ πολεμήσω κατὰ τῶν ἀνθρώπων γιὰ ὅσον καιρὸ αὐτοὶ δὲν δηλώνουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ.
     Ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ κριτήριο γιὰ νὰ πολεμήσουν τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ.
Εἶναι λοιπὸν ξεκάθαρο πώς, ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἀνῆλθαν στὴν ἐξουσία, τὰ περὶ εἰρήνης ἐδάφια τοῦ Κορανίου ἀκυρώθηκαν ἀπὸ ἐδάφια τὰ ὁποῖα διέταζαν τοὺς Μουσουλμάνους νὰ πολεμήσουν ἀνθρώπους βάσει τῶν πεποιθήσεών τους. Οἱ μεγαλύτεροι λόγιοι τοῦ Ἰσλὰμ τὸ παραδέχονται αὐτό. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ἴμπν Καθίρ (ὁ μεγαλύτερος στὸ Ἰσλὰμ ὑπομνηματιστὴς τοῦ Κορανίου) συνοψίζει τὸ Στάδιο Τρία ὡς ἑξῆς: «Ἑπομένως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου πρέπει νὰ κληθοῦν στὸ Ἰσλάμ. Ἂν κάποιος ἀρνηθῇ νὰ τὸ πράξῃ ὴ ἀρνηθῇ νὰ πληρώσῃ τὸ χαράτσι, πρέπει νὰ πολεμηθοῦν μέχρι νὰ σκοτωθοῦν».
Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι Φτάσουν στὸ Στάδιο Τρία
Ἡ Ἀκύρωση ἐπίσης ἐξηγεῖ τὴν ἀλλαγὴ στὴ στάση έναντι Ἑβραίων καὶ Χριστιανῶν στὸ Κοράνι. Ἐνῶ οἱ Μουσουλμάνοι, ὅταν ὑπολείπωνται ἀριθμητικά, ὀφείλουν νὰ φέρωνται φιλικὰ πρὸς τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Χριστιανούς, ἡ ἰσλαμικὴ θέση ἀλλάζει ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι φτάσουν στὸ Στάδιο Τρία, ὁπότε Χριστιανοὶ καὶ Ἑβραῖοι ὀφείλουν νὰ άναγνωρίσουν τὴν κατώτερη θέση τους καὶ νὰ πληρώσουν τὸ Χαράτσι (πληρωμὴ πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους σὲ ἀντάλλαγμα γιὰ τὸ ὅτι δὲν σκοτώθηκαν ἀπὸ αὐτούς). Συλλογιστῆτε μερικὲς ἀπὸ τὶς μεταγενέστερες διδαχὲς τοῦ Μωάμεθ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τοὺς Ἑβραίους.
     Κοράνι 5:51 - Ὦ, ἐσεῖς οἱ πιστοί! Μὴν πιάνετε φίλους Ἑβραίους καὶ Χριστιανούς˙ εἶναι φίλοι μεταξύ τους˙ κι ὅποιος ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς πιάσει φίλους, τότε σίγουρα εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτούς˙ σίγουρα ὁ Ἀλλὰχ δὲν ὁδηγεῖ τοὺς ἀδίκους.
    Κοράνι 9: 30 – Οἱ Ἑβραῖοι λένε: ὁ Οὐζαῒρ εἶναι ὁ γιὸς τοῦ Ἀλλάχ˙ οἱ Χριστιανοὶ λένε: ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ γιὸς τοῦ Ἀλλάχ˙ αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια τῶν στομάτων τους˙ μιμοῦνται τὴν ρήση ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἦταν ἄπιστοι πρίν˙ μακάρι νὰ τοὺς καταστρέψῃ ὁ Ἀλλάχ˙ πῶς γυρίζουν ἀπὸ τὴν ἄλλη!
    Κοράνι 98: 6 – Ὅποιοι Λαοὶ τοῦ Βιβλίου ἢ Πολυθεϊστὲς ἀπορρίπτουν (τὴν Ἀλήθεια) θὰ κατοικοῦν πλέον στὸ Πῦρ τῆς Κολάσεως. Εἶναι τὰ χειρότερα πλάσματα.
    Σαῒχ Μουσλὶμ 4366 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Θὰ διώξω τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ την Ἀραβικὴ Χερσόνησο καὶ δὲν θὰ ἀφήσω κανέναν παρὰ μόνον Μουσουλμάνους».
    Ἀλ-Μπουχαρί, Ἀλ-Ἀντὰμπ ὰλ-Μουφράντ 1103 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Μὴν χαιρετᾶτε πρῶτοι τοὺς Λαοὺς τοῦ Βιβλίου. Ἐξαναγκάστε τους στὸ στενότερο πέρασμα τοῦ δρόμου».
Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὲς οἱ διδαχὲς δὲν εἶναι οὔτε εἰρηνικὲς οὔτε ἀνεκτικές.
Οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση
Ἀφοῦ ὁ Μωάμεθ ὁλοφάνερα διέταζε τοὺς ἀκολούθους του νὰ πολεμοῦν τοὺς ἀπίστους (ἁπλῶς ἐπειδὴ ἦταν ἄπιστοι), γιατί οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση τὸ ἀρνοῦνται; Ἐδῶ πρέπει νὰ ἀποταθοῦμε στὴν Σούρα 3:28, ἡ ὁποία λέει:
    " Ἂς μὴν προτιμοῦν οἱ πιστοὶ ἀπίστους γιὰ φίλους εἰς βάρος τῶν πιστῶν. Ὅποιος τὸ πράττει αὐτὸ δὲν έχει καμμία σύνδεση μὲ τὸν Ἀλλὰχ ἐκτὸς ἐὰν προφυλάσσεσθε ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ νὰ ἔχετε (τρόπον τινά) ἀσφάλεια".
Σύμφωνα μὲ τὸ ἐδάφιο αὐτό (τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖ μιὰ παραλλαγὴ τῆς λέξεως Taqiyya, δηλαδὴ «ἀπόκρυψη») οἱ Μουσουλμάνοι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουν φίλους μὴ Μουσουλμάνους. Παρὰ ταῦτα, ἐὰν οἱ Μουσουλμάνοι αἰσθάνωνται ὅτι ἀπειλοῦνται ἀπὸ ἕναν ἰσχυρότερο ἀντίπαλο, ἐπιτρέπεται νὰ προσποιοῦνται τὸν φίλο. Ὁ Ἲμπν Καθὶρ σχολιάζει: «Στὴν περίπτωση αὐτή, αὐτοὶ οἱ πιστοὶ ἐπιτρέπεται νὰ δείχνουν φιλία πρὸς τὰ ἔξω ἀλλὰ ποτὲ πρὸς τὰ μέσα». Ὁ Ἀμποὺ Ντάρντα, ἕνας ἀπὸ τοὺς συντρόφους τοῦ Μωάμεθ, τὸ ἔθεσε κατ’ ἀυτὸν τὸν τρόπο: «Χαμογελᾶμε κατὰ πρόσωπον σὲ κάποιους ἀνθρώπους, ἂν καὶ οἱ καρδιές μας τοὺς βρίζουν».
Ἀξιολόγηση
Εἶναι τὸ Ἰσλὰμ θρησκεία τῆς εἰρήνης; Ὄχι. Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι θρησκεία προσποιουμένη τὴν φιλειρηνικὴν ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι εἶναι πολὺ ἀδύναμοι γιὰ νὰ κερδίσουν ἕναν πόλεμο. Ὅταν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κυρίαρχο, οἱ Μουσουλμάνοι ἔχουν ἐντολὴ νὰ καθυποτάσσουν ἢ νὰ σκοτώνουν τοὺς πάντες γύρω τους. (Ἁπλῶς κοιτάξτε πῶς ζοῦν οἱ μὴ Μουσουλμάνοι στὶς μουσουλμανικὲς χῶρες: συγκρίνετε τὴν διαρκῆ κακομεταχείριση καὶ τὸν διωγμὸ μὲ τὸ τί δηλώνεται γιὰ τὸ «φιλειρηνικό» Ἰσλὰμ ἀπὸ τοὺς ἐκδυτικισμένους Μουσουλμάνους). Φυσικά, ὑπάρχουν πολλοὶ Μουσουλμάνοι οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι βίαιοι. Πολλοὶ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση ἀγαποῦν τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνεκτικότητα. Ἀλλὰ δὲν πῆραν τὶς ἀξίες αὐτὲς ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Τὶς πῆραν ἀπὸ τὴν Δύση καὶ τώρα ἐπανερμηνεύουν τὸ Ἰσλὰμ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν δυτικῶν ἀξιῶν. Γιὰ τοὺς ἀφωσιωμένους Μουσουλμάνους, πάντως, ὑπάρχουν μόνο δύο πιθανὲς καταστάσεις τὶς ὁποῖες νὰ βιώνουν: (1) νὰ πολεμοῦν τοὺς ἀπίστους καί (2) νὰ προσποιοῦνται τοὺς φιλειρηνικοὺς καθὼς προετοιμάζονται νὰ πολεμήσουν τοὺς ἀπίστους. Οὕτως ἢ ἄλλως, ὁ στόχος παραμένει πάντοτε ἡ κατάκτηση τοῦ κόσμου στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ.

Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται στήν πατρίδα μας ἡ ἐξάπλωση τοῦ φαινομένου τῆς Γιόγκα, γιά τήν ὁποία ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ἐπανειλημμένως τοποθετηθεῖ.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας, προκειμένου νά ἐνημερώσει τούς χριστιανούς της ὅτι ἡ γιόγκα δέν συμβιβάζεται μέ τή χριστιανική μας πίστη, ἐξέδωσε τετράπτυχο φυλλάδιο μέ τίτλο «Τί πρέπει νά γνωρίζουμε οἱ χριστιανοί γιά τή Γιόγκα».
                                                                              *
Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται σέ κράτη τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μεταξύ τῶν ὁποίων καί στό δικό μας, ἡ διείσδυση τῶν λεγομένων «ἀνατολικῶν θρησκειῶν». Τῶν θρησκειῶν ἐκείνων πού προέρχονται ἀπό χῶρες τῆς νοτιοανατολικῆς Ἀσίας, ὅπως ὁ Ἰνδουισμός, ὁ Βουδισμός, ὁ Ταοϊσμός καί ὁ Κομφουκιανισμός.
Στίς δυτικές κοινωνίες, ὅμως, δέν μεταφέρονται μέ τήν αὐθεντική τους μορφή. Δηλαδή, ὡς ἄλλες θρησκεῖες οὐσιαστικά ξένες καί ἀσυμβίβαστες μέ τόν Χριστιανισμό. Ἀπεναντίας, παρουσιάζονται μέ ποικίλα προσωπεῖα προκειμένου νά παγιδεύσουν τούς ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ γιόγκα. Πίσω ἀπό τό προσωπεῖο μιᾶς δήθεν ἀθώας καί εὐεργετικῆς μεθόδου χαλάρωσης τοῦ ἀνθρώπου, κρύβεται ἕνα ξεχωριστό θρησκευτικό σύστημα ἰνδουιστικῆς προέλευσης.
                                                                          * * *
Ἡ λέξη «γιόγκα» εἶναι ἀπό τούς πιό πολυσήμαντους ὅρους τοῦ ἰνδικοῦ λεξιλογίου. Σημαίνει ζεύξη, ἕνωση, σύνδεση, ἄσκηση. Μέ τόν ὅρο «Γιόγκα» νοοῦνται σωματικές, πνευματικές καί νοητικές πρακτικές, πού προέρχονται ἀπό τήν ἀρχαία Ἰνδία. Ἐπιδίωξη αὐτῶν τῶν πρακτικῶν, σύμφωνα μέ τούς ὑποστηρικτές της, εἶναι ἡ ἐπίτευξη μιᾶς μόνιμης εἰρήνης τοῦ νοῦ. Ἐπίσης, ἡ γιόγκα ἐπιδιώκει μέσω τοῦ διαλογισμοῦ τήν ἕνωση τῆς ψυχῆς μέ τόν θεό. Τόν θεό, βέβαια, ὅπως τόν ἀντιλαμβάνεται ἡ ἰνδουιστική θρησκεία. Γιόγκα εἶναι ἡ ζεύξη μέ τό ἄπειρο, μέ τό ἀπόλυτο, μέ τό αἰώνιο ἐγώ.
Ἡ γιόγκα σήμερα προπαγανδίζεται μέ κάθε τρόπο. Ἀπό τό διαδίκτυο, τά μέσα ἐνημέρωσης, διάφορα ἔντυπα, ὀργανώσεις, σχολές. Εἶναι γεγονός πώς τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται στήν πατρίδα μας μία συνεχής αὔξηση διαφόρων κέντρων τῆς γιόγκα. Οἱ γνώσεις ὅμως γι᾽ αὐτή εἶναι γενικές καί συγκεχυμένες. Ὅλοι τήν παρουσιάζουν ὡς ἕνα τρόπο γυμναστικῆς. Ὡς πρακτική χαλάρωσης καί εὐεξίας.
Πράγματι, πολλά γυμναστήρια, ἰνστιτούτα ὀμορφιᾶς, σχολές χοροῦ ἀκόμα καί Δῆμοι καί πολιτιστικά σωματεῖα, ἔχουν συμπεριλάβει στά προγράμματά τους τή μέθοδο τῆς γιόγκα, ἀγνοώντας σέ ἀρκετές περιπτώσεις τί πραγματικά εἶναι. Τό λυπηρό εἶναι πώς οἱ τεχνικές αὐτές, ὡς μέθοδοι γυμναστικῶν ἀσκήσεων, φιλοδοξοῦν νά εἰσχωρήσουν ἀκόμα καί στά σχολεῖα τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.
                                                                            * * *
Οἱ ὑποστηρικτές τῶν γυμναστικῶν αὐτῶν μεθόδων, γιά νά τίς κάνουν εὐκολότερα ἀποδεκτές ἀπό τόν μέσο Ἕλληνα πολίτη, τίς ἀποχρωματίζουν θρησκευτικά. Βεβαιώνουν ὅτι ἡ γιόγκα οὔτε εἶχε οὔτε ἔχει ἰνδουιστικό χαρακτήρα. Λένε πώς εἶναι «ἐπιστήμη», «ψυχοσωματική ἄσκηση», «πνευματική ἐπίγνωση».
Γενικά ἡ γιόγκα διαφημίζεται καί προβάλλεται:
-Ὡς εἶδος γυμναστικῆς μέ πολλαπλά σωματικά ὀφέλη.
-Ὡς πρακτική ἐντελῶς ἀκίνδυνη γιά τόν ἄνθρωπο.
-Ὡς μέθοδος πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τή θρησκεία τοῦ Ἰνδουισμοῦ. Τό τελευταῖο σημαίνει, πώς στό σύστημα τῆς γιόγκα μπορεῖ νά συμμετέχει ὁποιοσδήποτε, ἀκόμα καί ἕνας συνειδητός ὀρθόδοξος Χριστιανός.
Ἰσχύει, ὅμως, ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι μόνο γυμναστική; Ὅτι τά ἀποτελέσματά της εἶναι ἡ ψυχοσωματική εὐεξία, ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό στρές, ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος, ἡ βελτίωση τῆς κυκλοφορίας τοῦ αἵματος καί πολλά ἄλλα; Ὄχι!
                                                                            * * *
Ἡ Γιόγκα, ὅσο καί ἄν κάποιοι δέν θέλουν νά τό ὁμολογήσουν, ἔχει ξεκάθαρα θρησκευτικό χαρακτήρα. Ὁ προσανατολισμός τῆς ἰνδικῆς αὐτῆς τεχνικῆς ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι θρησκευτικός.
Προϋποθέτει πίστη σέ ξένες θεότητες. Ὁ ὅρος γιόγκα συνδέεται, σύμφωνα μέ τήν ἰνδουιστική θρησκεία, μέ τόν Βράχμα. Ὁ Βράχμα εἶναι μία ἀπρόσωπη θεϊκή οὐσία πού βρίσκεται παντοῦ καί εἶναι κρυμμένη σέ ὅλα. Ἡ φιλοσοφία τῆς γιόγκα διδάσκει πώς ὅλα εἶναι θεός (πανθεϊσμός), ἀκόμα καί ὁ ἄνθρωπος. Τό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἄγνοια, ἀπό τήν ὁποία θά λυτρωθεῖ ὅταν φτάσει, μετά ἀπό ἔντονη ἀτομική προσπάθεια, στήν αὐτοφώτιση.
Ὑπόσχεται τήν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου. Μιά αὐτοθέωση πού βασίζεται πάνω στήν καταστροφική ἁμαρτία τοῦ ἐγωισμοῦ. Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖο εἶναι ὅτι οἱ πρακτικές τῆς γιόγκα ἔχουν ὡς πρῶτο συνθετικό τους τό «αὐτό-»: «αὐτενέργεια», «αὐτολύτρωση», «αὐτοπραγμάτωση», κ.λπ.
Χρησιμοποιεῖ ἱερά ἰνδικά κείμενα, ὅπως τίς Βέδες, τίς Οὐπανισάδες, τίς Πουράνες κ.ἄ. Ὁ «δάσκαλος»-γκουροῦ, μέ τή βοήθεια τῶν κειμένων αὐτῶν, ἐπιδιώκει νά μυήσει ἐκείνους πού ἀσχολοῦνται μέ τή γιόγκα στό νά βιώσουν τίς θεωρίες γιά τόν νόμο τοῦ κάρμα. Τό κάρμα καθορίζει τόν κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων. Ὁ τελικός στόχος εἶναι ἡ λύτρωση ἀπό τόν συνεχῆ αὐτό κύκλο. Ἡ λύτρωση αὐτή πραγματοποιεῖται μέ τήν ἐκμηδένιση τοῦ προσώπου καί τή σύνδεσή του μέ τό Ἀπόλυτο.
                                                                                   * * *
Κατόπιν αὐτῶν, ἀντιλαμβανόμαστε πώς ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα θρησκευτικό σύστημα μέ δική του θεολογία, ἀνθρωπολογία καί κοσμοθεωρία. Ἔχει, δηλαδή, αὐτόνομη διδασκαλία γιά τά βασικά ἐρωτήματα τῆς ζωῆς, τί εἶναι ὁ θεός, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ κόσμος. Διδασκαλία, ὅμως, ἀντίθετη μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη.
Στή χριστιανική πίστη ὁ Θεός εἶναι συγκεκριμένη Ὕπαρξη. Εἶναι Ἕνας καί Τριαδικός. Ἔχει μία οὐσία (φύση) καί τρία Πρόσωπα. Τά τρία Πρόσωπα εἶναι ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔχουν τήν ἴδια δύναμη καί κοινή θεία οὐσία. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος καί ἡ δημιουργία Του κτιστή. Ὁ Δημιουργός διακρίνεται σαφῶς ἀπό ὅλα τά δημιουργήματα. Κορυφαῖο δημιούργημα τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ ἄνθρωπος, διαγράφοντας μία εὐθύγραμμη πορεία σέ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο, ἀγωνίζεται μέ τίς μεθόδους τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί ἀσκήσεως νά λυτρωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔτσι θά «μοιάσει» μέ τό ἀρχέτυπο πρότυπό του πού εἶναι ὁ Θεός. Ὁ Θεός ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀγώνας αὐτός τῆς ἀσκήσεως ὁδηγεῖ στήν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τή θέωση, πού δέν εἶναι ἐπιβράβευση τῆς ἀτομικῆς του προσπάθειας, ἀλλά δῶρο τοῦ Θεοῦ. Θέωση δέν σημαίνει ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά διατήρηση ὅλων τῶν προσωπικῶν γνωρισμάτων, ψυχικῶν καί σωματικῶν.
                                                                                    * * *
Νομοθέτης τῆς ἀσκήσεως στόν Χριστιανισμό εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας Χριστός. Μορφές πρακτικῆς χριστιανικῆς ἀσκήσεως δέν εἶναι ἡ γυμναστική, ἡ ρύθμιση τῆς ἀναπνοῆς καί ὁ ἔλεγχος τοῦ σώματος. Εἶναι ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, οἱ μετάνοιες. Καί ὄχι μόνο. Εἶναι ἡ ἐκρίζωση τοῦ «ἰδίου θελήματος», ἡ συντριβή τοῦ ἐγωισμοῦ, ἡ ταπείνωση, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Εἶναι ἀκόμη ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἐμπροϋπόθετη συμμετοχή στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως σέ ἐκείνα τῆς Ἐξομολόγησης καί τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὅλα αὐτά ὑπό τήν καθοδήγηση, ὄχι κάποιου «δασκάλου»-γκουροῦ, ἀλλά τοῦ ἱερέως-Πνευματικοῦ.
Ἀπό ὅσα ἀναφέρθηκαν γίνεται φανερό ὅτι ἡ γιόγκα δέν συμβιβάζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη μας.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος ὑπενθυμίζει στό χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι ἡ «Γιόγκα» ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, διαθέτει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καί τάσεων καί δέν ἀποτελεῖ «εἶδος γυμναστικῆς». Ὡς ἐκ τούτου ἐπισημαίνει γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι ἡ «Γιόγκα» τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας καί δέν ἔχει καμμία θέση στή ζωή τῶν Χριστιανῶν.
Χριστιανισμός καί Γιόγκα εἶναι δύο ἐντελῶς διαφορετικοί δρόμοι. Μεταξύ τους ὑπάρχουν μόνο διαφορές καί καμία ὁμοιότητα. Ὅσοι ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο πλανῶνται ἤ σκόπιμα παραπλανοῦν.
Ἐκεῖνος πού θέλει, ὄχι μόνο νά ὀνομάζεται ἀλλά καί νά εἶναι Χριστιανός, εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά ἀσχολεῖται μέ τή γιόγκα, ἀκόμα καί στήν πιό «ἀθώα» της ἐκδοχή. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν κιβωτό τῆς σωτηρίας, μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή ζωή, λατρεύοντας τόν Τριαδικό Θεό καί επιδιώκοντας μέ τόν πνευματικό του ἀγώνα τήν ἕνωση μαζί Του.

85. «Αναστάσα Μαριάμ» (Λουκ. α΄39).

Όσο διαρκούσε η συνομιλία με τον Αρχάγγελο, η Παρθένος διατηρούσε την ψυχική της ηρεμία. Όταν όμως «απήλθε ο άγγελος απ’ αυτής», τότε η υπαρξίς της αναστατώνεται. Μέσα στο εσωτερικό της ξεσπά θύελλα εντυπώσεων, σκέψεων και συναισθημάτων. Η καρδιά της χτυπά δυνατά και γρήγορα, μη μπορώντας ακόμα να συνέλθη από το συγκλονισμό του αγγελικού δράματος. Το μυαλό της βουίζει απ’ το περιεχόμενο του θείου μηνύματος. Την αγνή της ύπαρξη είχε πυρπολήσει η φωτιά της κλήσεως και της αγάπης του Θεού: «Α ν α σ τ ά σ α Μαριάμ»!
Η κλήσις του Θεού στον άνθρωπο είναι μια φωτιά που πυρπολεί την καρδιά κι αναστατώνει το νου. Είναι ένας σφοδρός άνεμος που φυσάει ξαφνικά και σπρώχνει το ιστιοφόρο της ανθρωπίνης υπάρξεως βαθειά μέσα στο πέλαγος των μεγάλων περιπετειών. Ένας από τους κλητούς του Θεού, ο προφήτης Ιερεμίας, περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά την κατάσταση αυτή του καλουμένου ανθρώπου: «Και εγένετο πυρ καιόμενον φλέγον εν τοις οστέοις μου, και παρείμαι πάντοθεν και ου δύναμαι φέρειν» (Κ' 9) .
Το ίδιο συναίσθημα νοιώθουν και οι δύο μαθηταί του Ιησού που αξιώθηκαν να τον έχουν συνοδοιπόρο το δειλινό της μεγάλης εκείνης μέρας της Αναστάσεως, πηγαίνοντας προς Εμμαούς: «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν, ως ελάλει ημίν εν τη οδώ και διήνοιγεν ημίν τας γραφάς»; (Λουκ. κδ' 32) .
Τα χρόνια πέρασαν, αλλ’ η καρδιά δεν μπορεί να λησμονήση τις μεγάλες εκείνες στιγμές της κλήσεως του Θεού. Την ατμόσφαιρα της ιερής εξάρσεως που ζήσαμε, την αποδίδουν οι πιο κάτω «σκέψεις» του Πασκάλ. Τις έγραψε τη νύχτα που ένοιωσε κι' αυτός την κλήση του Θεού:

«Έτος χάριτος 1654. Δευτέρα 23 Νοεμβρίου...
Από τας 10.30 μ.μ. περίπου μέχρι 12.30 περίπου.
Πυρ! Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ, Θεός του Ιακώβ.
Όχι φιλόσοφοι και επιστήμονες.
Βεβαιότης, βεβαιότης, συναίσθημα, χαρά, ειρήνη.
Ο Θεός του Ιησού Χριστού.
«Θεόν μου και Θεόν υμών».
Ο Θεός σου Θεός μου.
Λησμοσύνη του κόσμου και των πάντων, εκτός του Θεού.
Δεν ευρίσκεται παρά μόνον με τας οδούς που διδάσκει το Ευαγγέλιον.
Μεγαλείον της ανθρωπίνης ψυχής

«Πάτερ δίκαιε, και ο κόσμος σε ουκ έγων, εγώ δε σε έγνων»...
Χαρά, χαρά, χαρά, δάκρυα χαράς.
Εχωρίσθην απ’ αυτού...
Είθε να μη χωρισθώ απ’ αυτού εις τον αιώνα.
«Αυτή εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γιγνώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν
και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν».
Ιησούς Χριστός, Ιησούς Χριστός...
Αυταπάρνησις ολοκληρωτική και γλυκεία.
Πλήρης υποταγή εις τον Ιησούν Χριστόν· και εις τον πνευματικόν μου.
Αιωνίως εν χαρά διά μίαν ημέραν ασκήσεως επί της γης.
«Τα δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην». Αμήν».
(βλ. οι Θεμελιωταί των Επιστημών, 1950, σελ. 24)

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 113-114 )

Η «ιατρική» της Εκκλησίας
Ο Μακαριστός αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Γιαννακάκης (+1995), όταν διακονούσε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, έζησε συγκλονιστικά θαύματα θεραπείας ασθενών από τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων:
Ένας βαριά άρρωστος, ο κ. Γεώργιος Φ., βρισκόταν για είκοσι μέρες σε κατάσταση αφασίας μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο καθηγητής κ. Γούτας τον παρακολουθούσε συστηματικά, γιατί παρουσίαζε ψηλό πυρετό που έφτανε τους 40ο!
Την εικοστή πρώτη μέρα – πράγμα παράδοξο – ο άρρωστος άρχισε ν’ ανοίγει τα μάτια και να μιλάει! Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. Νόμισε πως η βελτίωση θα ήταν παροδική. Ο ασθενής όμως διαρκώς καλυτέρευε, και σε μερικές μέρες συζητούσε άνετα και καθαρά.
Τότε και ο γιατρός τού μίλησε καθαρά για την ιατρική άποψη:
-Αγαπητέ κύριε Γιώργο, η περίπτωση σας δεν επιδεχόταν καμιά βελτίωση, μετά μάλιστα από τόσο ψηλό πυρετό που κάνατε. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεστε κοντά μας.
-Κύριε καθηγητά, απάντησε ήρεμα ο ασθενής, ο κατ’ εξοχήν Γιατρός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν συμφώνησε μαζί σας. Η «ιατρική» της Εκκλησίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική. Ο ιερέας του Νοσοκομείου μετά από κάθε λειτουργία ερχόταν πρόθυμα να με κοινωνήσει. Εγώ δεν μπορούσα βέβαια να μιλήσω, αλλά τα αισθανόμουν όλα. Κι αυτό φαίνεται πως το καταλάβαινε ο ιερέας, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πλούσια τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας μας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Θεραπεύει και τις μεγαλύτερες αρρώστιες.

Κάποια γυναίκα, η κ. Μαρία Γ., έπασχε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.
Ένα Σάββατο ο γιατρός τη βρήκε με τέλεια ανουρία. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο, πίστευε πως την άλλη μέρα θα είχε φύγει και η άρρωστη του για την αιωνιότητα.
Αργότερα όμως την επισκέφθηκε ο ιερέας του Νοσοκομείου και της πρότεινε να καταφύγει στον ουράνιο Γιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνη το δέχτηκε με χαρά. Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, και το πρωί της Κυριακής, αφού παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια. Κοινώνησε όμως με φλογερή πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Και το θαύμα έγινε. Μετά τη θεία Κοινωνία το πρόσωπο της άρχισε να ροδίζει από υγεία, και το ουροποιητικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά.
Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα από δυο – τρεις μέρες, αφού βεβαιώθηκε πως είχε εντελώς θεραπευθεί, της επέτρεψε να φύγει.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.155-156)