96. Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, για τα ελέη σου, με τα οποία πλουτίζεις τη ζωή μου; Μονάχα την πίστι μου. Γιατί δεν έχω έργα να με δικαιώσουν. Τίποτε το καλό δεν έπραξα ενώπιόν σου. Αλλά και η πίστις μου δικό σου δώρημα είναι. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν». Συ είσαι το τελειότατο Πρότυπό μας. «Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων· οἰκτείρησον τὸν σὸν πλάσμα Δέσποτα… Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.» (από τη νεκρώσιμο Ακολουθία).

97. Όταν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, είμαστε ευχαριστημένοι από το κάθε τι. Οι θλίψεις γίνονται γλυκιές, η ανέχεια των υλικών δεν μας πειράζει, οι στεναχώριες μεταβάλλονται σε χαρά. Όταν όμως ο Χριστός είναι έξω από την καρδιά μας, τίποτε δεν μας ικανοποιεί, σε τίποτε δεν βρίσκουμε ανάπαυσι και παρηγορία. Ούτε στην υγεία του σώματος, ούτε στις υλικές ανέσεις, ούτε στα κοινωνικά αξιώματα, ούτε στις διασκεδάσεις, ούτε στα πολυτελή μέγαρα, ούτε στα πλούσια τραπέζια, ούτε σε τίποτε άλλο. Ώ πόσο απαραίτητος είναι στον καθένα ο Χριστός, ο Ζωοδότης και Σωτήρ των ψυχών μας! Ο άσπονδος διώκτης των ψυχών, ο Διάβολος, προσπαθεί κάθε στιγμή να μας εξοντώση. Αποπειράται να μας ρίξη στην απώλεια με κάποιο αμάρτημα, με κάποιο απο τα πάθη. Επιζητεί να μας δέση με κάποια κακή συνήθεια και έτσι να κάμη τη σωτηρία μας όσο το δυνατόν πιο απίθανο. Να μας ψυχράνη την αγάπη προς τον Θεό, την Εκκλησία, τα αιώνια αγαθά. Ας φυλαχθούμε από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 57-58)

«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3)

Γιατί έμαθε γράμματα;!
    Ο Kimani Maruge είναι ένας παππούς στην Κένυα, που νομίζει ότι γεννήθηκε το 1920 αλλά δεν είναι βέβαιος! Το όνομά του φιγουράρει στο βιβλίο Γκίνες, επειδή είναι ο γηραιότερος μαθητής δημοτικού σχολείου στον κόσμο! Κι εκείνο που τον παρακίνησε να πάει στο σχολείο σ’ αυτήν την ηλικία, ήταν ο πόθος του να διαβάζει την Αγία Γραφή!
    Στις 12 Ιουλίου 2008 έγινε μια μεγάλη γιορτή στην πόλη Νιέρι, όπου εγκαινιάστηκε η νέα μετάφραση της Βίβλου στη γλώσσα κικούγιου, παρουσία του προέδρου της χώρας, και πλήθους κόσμου που μιλούσαν αυτή τη διάλεκτο. Έτσι, ο παππούς Maruge θεωρήθηκε το καταλληλότερο από τα τιμώμενα πρόσωπα για ν’ ανέβει στο βήμα, και το εδάφιο που διάβασε ήταν το εδάφιο που παραθέσαμε πιο πάνω. Ποιο βιβλίο στον κόσμο θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα γέροντα πάνω από 80 χρονών να καθίσει να μάθει γράμματα μόνο και μόνο για να μπορεί να διαβάζει το Λόγο του Θεού;
    Διαβάζουμε τη Βίβλο μας; Τη ζούμε κάθε μέρα;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δε θα περπατήσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάννης 8:12)
Το φως της ζωής
    Την ώρα που πέθαινε ο άθεος άγγλος φιλόσοφος Θωμάς Χομπς ανέκραξε: «Κάνω ένα φοβερό πήδημα στο σκοτάδι. Θέλω φως»! Το φως υπήρχε, αλλά εκείνος το αγνόησε σε όλη τη ζωή του. Και τώρα περνούσε την πόρτα του θανάτου του χωρίς φως, χωρίς ελπίδα, πηδώντας στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος με τη νόηση που του έδωσε ο Θεός προχώρησε και αναπτύχθηκε σε πολλούς τομείς της ζωής και η γνώση του αυξήθηκε στους διάφορους κλάδους της επιστήμης. Αλλά στο θέμα της μεταθανάτιας πραγματικότητας οι γνώσεις και η επιστήμη του δεν μπόρεσαν να δώσουν φως και μένει μέσα σε βαθύ σκοτάδι. Γιατί; Διότι αγνόησε τον Ιησού Χριστό, που είναι το φως. Μόνο όσοι γνώρισαν το Χριστό, πίστεψαν σ’ Αυτόν, Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα και Οδηγό τους στη ζωή τους, μόνοι αυτοί έχουν φως και ξέρουν που θα πάνε και τι τους περιμένει μετά τη μετάβασή τους από την πόρτα του θανάτου. Εσύ, αγαπητέ μας φίλε, ανήκεις σ’ αυτούς; Έχεις γνωρίσει το Χριστό; Έχεις το φως; Ξέρεις που πηγαίνεις;
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

94. Μη θυμώνεις με τους αδελφούς σου που αμαρτάνουν ή σε προσβάλλουν με την άδικο συμπεριφορά τους. Μην έχεις την τάσι να σημειώνης κάθε παράπτωμα του πλησίον σου και να τον κατακρίνης, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε. Ο καθένας έχει να δώσει λόγο για τον εαυτό του. Ο καθένας διαθέτει συνείδησι. Ο καθένας έχει ακούσει τον Λόγο του Θεού και κάτι ξέρει από το θείο θέλημα. Ζήτησε από τον Κύριο και λάβε το σωτήριο χάρισμα της αυτομεμψίας. Δηλαδή, το να προσέχης και να αποδοκιμάζης μονάχα τα δικά σου αμαρτήματα και να παραβλέπης τα αμαρτήματα των άλλων.

95. Λογισμοί στον δρόμο, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου, υπό το σεληνόφως: Σου χάρισα τόσα και τόσα, λέγει ο Κύριος. Έφτιαξα τον ήλιο, το φεγγάρι και τα άστρα για να σε φωτίζουν. Έφτιαξα τη γη με όλους τους καρπούς της για σένα. Άπλωσα γύρω σου τον αέρα, για να αναπνέης. Σου έδωσα τη φωτιά για να φωτίζεσαι και να θερμαίνεσαι και να κάνης το φαγητό σου πιο νόστιμο. Σε κατέστησα ικανό να υφαίνης κάθε λογής υφάσματα για να ντύνης το σώμα σου. Σου έδωσα χρυσάφι, ασήμι, χαλκό και άλλα μέταλλα, αποταμιευμένα στα έγκατα της γης, για να φτιάχνης χρήσιμα και όμορφα αντικείμενα. Σε δίδαξα να ζης μέσα σε καλά ωργανωμένες κοινωνίες. Τέλος, έδωσα στον θάνατο, για σένα, τον Μονογενή μου Υιό, που πλήρωσε με το Τίμιο Αίμα του για τις αμαρτίες σου. Και σου προσφέρω, από τότε, αέναα το Σώμα του και το Αίμα του σαν τροφή και ποτό αθανασίας. Ίδρυσα την Εκκλησία πάνω στη γη, υπό τη δική του αρχηγία. «Τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;» (τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης). Πώς ανταποκρίθηκες στην τόση μου γενναιοδωρία; Συχνά, με το να ξεχνάς, με το να δείχνεις αχαριστία απέναντί μου, με το να παραβαίνης το άγιο θέλημά μου. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;» (Ματθ. ιζ’ 17).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 56-57)

30. «Ως πλησίον όλην σε καλήν... ηγάπησεν ο Θεός» (Π).

Ο Νυμφίος Χριστός στην απόλυτη αυταπάρνησι, αφοσίωσι και αγάπη της μητέρας και Νύμφης του απαντά με τη δική του ανεπιφύλακτη και μεγάλη αγάπη. Την έκφρασι της αγάπης του Θεού προς την Θεοτόκο διαβλέπει ο υμνωδός στον εξής στίχο του «Άσματος»: «Όλη καλή ει πλησίον μου και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (δ' 7). Δηλαδή: Είσαι πανέμορφηž είσαι πάντα κοντά μου, αγαπημένη μου και δεν υπάρχει σε σένα κανένα ψεγάδι» (ΥΑ, 56).

Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά η Εκκλησία τα βλέπει στο πρόσωπο της Θεομήτορος: Είναι η «κ ε χ α ρ ι τ ω μ έ ν η», η «π λ η σ ί ο ν» τ ο υ Ιησού, η αγνή και άμωμος! Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που προκάλεσαν την αγάπη του Νυμφίου Χριστού για τη Νύμφη και μητέρα του.

Ο ουράνιος Νυμφίος έλκεται από τα πνευματικά προσόντα της Νύμφης, από την πνευματική της ομορφιά, την πιστότητα και την αγιότητά της. Τα προσόντα αυτά, που η Θεοτόκος τα είχε εκ φύσεως και σε υψηλό βαθμό, τα ανέπτυξε έπειτα σε τέλειο και ύψιστο βαθμό με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, όπως θα δούμε.

Σκοπός κάθε χριστιανικής υπάρξεως είναι η απόκτησις των Αρετών δια του Αγίου Πνεύματος. Να γίνη δηλαδή «καλή», «πλησίον» και «άμωμος». Στην ετοιμασία αυτή της Νύμφης, ο Νυμφίος Χριστός θ’ απαντά πάντα με το μεγάλο και αιώνιο έρωτά του.

31. «Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα» (Ω).

Η προτύπωσις της Θεοτόκου ως «περιστεράς» προέρχεται από το «Άσμα των Ασμάτων»: «Ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου» (β' 10). Με τον τύπο αυτό τονίζεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος, την οποία η Παρθένος πήρε κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, καθώς και η ωλοκληρωμένη και ακεραιωμένη ύπαρξί της.

Οι ιεροί Ευαγγελισταί που καταγράφουν τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη, σημειώνουν ότι το Άγιο Πνεύμα επεφοίτησε στον Κύριο «ως περιστερά» (Ματθ. γ 16. Μαρκ. α΄ 10. Λουκ. γ' 22). Και στην απορία της Μαριάμ «πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» ο Αρχάγγελος απάντησε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α' 35) . Είναι λοιπόν φανερό ότι το Περιστέρι εικονίζει το Άγιο Πνεύμα.

Με τον τύπο της «Περιστεράς» εικονίζεται ακόμη η ακεραιωμένη ύπαρξι της Θεοτόκου. Ο ίδιος ο Κύριος εχρησιμοποίησε το περιστέρι για να διδάξη την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την αγιότητά και την ακακία του ήθους: «Γίνεσθε... ακέραιοι ως αι περιστεραί» (Ματθ. ι΄ 16) . Στην Π. Διαθήκη επίσης το περιστέρι ήταν σύμβολο της αθωότητος και καθαρότητος (Ψαλμ. 56,1).

Η Παρθένος ήταν αγνή, άκακη, απλή και ωλοκληρωμένη ύπαρξις. Η τελείωσις όμως της Θεοτόκου δεν υπήρξε στιγμιαία. Η Θεομήτωρ κατέκτησε την τελειότητα και την παναγιότητα με μια εκούσια, συνειδητή και ισόβια προσπάθεια, αξιοποιώντας τη διπλή κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στο πρόσωπό της. Την εξελικτική αυτή πορεία της Θεοτόκου προς την τελειότητα την προτυπώνει το «Άσμα Ασμάτων» με την πρόσκλησι του Νυμφίου στη Νύμφη: «Ανάστα, ελθέ... η περιστερά μου». Δηλαδή: Ανέβα όλο και πιο ψηλά! Ανέβαινε τα σκαλιά της αγιότητος! Πέτα προς την τελειότητα! Έλα κοντά μου εξαγνισμένη, ακεραιωμένη, τελειοποιημένη σαν το κατάλευκο περιστέρι!

Για να πάμε στον Κύριο πρέπει να γίνωμε «σαν τα περιστέρια», πρέπει δηλαδή να προοδεύωμε συνεχώς στην πνευματική ζωޞ να δεχώμαστε συνεχώς τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες... εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 53-55)

434- ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ.
Ο Ιπποκράτης, πατέρας της ιατρικής, απέθανε σε ηλικία άνω των 100 ετών. Μια μέρα τον ρώτησαν σε τι οφείλεται η μακροζωία του.
-Στο ότι δεν άφησα ποτέ το τραπέζι εντελώς χορτάτος, αυτό είναι το μυστικό μου, απάντησε.

784-     ΘΝΗΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ. 

Όταν στον Αρίστιππο ανεκοίνωσαν τη θλιβερή είδησι του θανάτου του παιδιού του, εκείνος χωρίς να ταραχθή απάντησε:

            -Γνωρίζω ότι έφερα στον κόσμο ένα θνητό παιδί.

788-     ΚΑΛΟ ΘΑΝΑΤΟ. 

Ο Γάλλος στρατηγός Ντέ Σονίλ σε επίσκεψί του σε μια κυρία γνωστή για την πίστι και την ευσέβειά της, της ευχήθηκε: Καλό θάνατο.

            Η κυρία στην αρχή ταράχθηκε, αλλ’ έπειτα το καλοσκέφθηκε κι είδε τι καλό της ευχόταν ο επισκέπτης της και χωρίς να δυσανασχετήση, απάντησε: Ευχαριστώ πολύ, στρατηγέ μου, και στα δικά σου.

            Πραγματικά, υπάρχει καλύτερη ευχή που μπορεί να δώση ένας καλός χριστιανός σε ένα πιστό;

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 193, 363)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγείται στους μαθητές του ο Αββάς Ζωσιμάς.
Κοντά σ’ ένα Κοινόβιο είχε στήσει την καλύβη του ένας Γέροντας, που όλοι γύρω οι αδελφοί τον υπεραγαπούσαν. Εκεί κοντά έμενε και κάποιος άλλος Ερημίτης.
Κάποτε ο Γέροντας έλειψε για λίγες μέρες κι ο γείτονάς του, που βρήκε ευκαιρία, μπήκε στην καλύβη του και πήρε τα βιβλία του και τ’ αλλά μικροπράγματα που είχε. Όταν γύρισε εκείνος και βρήκε την καλύβη του ανοιχτή και άδεια, πήγε να πει στον γείτονά του τι του συνέβαινε. Προβάλλοντας όμως στην πόρτα του είδε τα πράγματά του στην μέση του κελλιού του γείτονα. Δεν είχε προφθάσει ακόμη να τα συμμαζέψει. Ο αγαθός Γέροντας μην θέλοντας να ντροπιάσει τον κλέφτη απομακρύνθηκε με κάποια πρόφαση, για να του δώσει καιρό να τα κρύψει. Όταν γύρισε άρχισε να κουβεντιάζει μαζί του για πράγματα εντελώς άσχετα με την κλοπή.
Μα οι γνωστοί του, που έμαθαν το πάθημά του, φρόντισαν και βρήκαν τον κλέφτη και τον έβαλαν στην φυλακή, χωρίς εκείνος να πάρει είδηση. Όταν έμαθε ο Ερημίτης πως ο γείτονάς του βρισκόταν στην φυλακή για άγνωστη σ’ αυτόν αιτία, πήγε στον Ηγούμενο του Κοινοβίου και τον παρακάλεσε να του δώσει δυό ψωμιά και λίγα αυγά. Εκείνος του τα έδωσε πρόθυμα νομίζοντας πως είχε να φιλοξενήσει ξένους.
Ο καλός Γέροντας έβαλε τα τρόφιμα σ’ ένα καλάθι, κατέβηκε στην πόλη και πήγε να δει τον γείτονά του στην φυλακή. Βλεποντάς τον εκείνος έπεσε στα πόδια του μετανοημένος και του έλεγε με δάκρυα.
- Συγχώρεσέ με, Πάτερ, για σένα βρίσκομαι, όπως μου αξίζει, εδώ σήμερα. Εγώ έκλεψα τα πράγματά σου. Να κι ένα από τα βιβλία σου.
Ο καημένος ο Γέροντας τα έχασε. Όταν συνήλθε από την πρώτη έκπληξη, του είπε με καλοσύνη:
- Ο Θεός ας σε πληροφορήσει, αδελφέ μου, πως δεν ήρθα γι’ αυτό εδώ σήμερα. Ούτε καν είχα υποπτευθεί πως εξαιτίας μου σ’ έβαλαν στην φυλακή. Τώρα όμως που μου το λες, θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε βγάλω. Εν τω μεταξύ όμως, φάε λίγο από τα τρόφιμα που σου έφερα σε τούτο το καλάθι.
Του τα έδωσε και έφυγε αμέσως, για να φροντίσει να βγάλει τον αδελφό του από την φυλακή. και με την βοήθεια του Θεού το πέτυχε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 67-68)

Φως και φωτιά
Ο Άγιος Παγκράτιος (9 Ιουλίου) καταγόταν από την Αντιόχεια και έζησε στα αποστολικά χρόνια. Νεαρός ακόμα επισκέφθηκε με τους γονείς του τα Ιεροσόλυμα, όπου και βαπτίστηκε. Μετά το θάνατο των γονιών του, απελευθέρωσε τους δούλους, μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς και αφιερώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Με εντολή του αποστόλου Πέτρου πήγε στη Σικελία, όπου αργότερα αναδείχθηκε σε επίσκοπο Ταυρομενίου. Εκεί, με τον θεόπνευστο λόγο του και τα θαύματα του, τράβηξε πλήθη λαού στην πίστη του Χριστού, ακόμα και τον ηγεμόνα του νησιού Βονιφάτιο. Ο τελευταίος, ακούγοντας για τα υπερφυσικά σημεία που έκανε ο άγιος με τη δύναμη του Κυρίου, πήγε να τον συναντήσει. Τον αντίκρυσε ντυμένο την ιερατική του στολή και λουσμένο σε θείο φως. Στη συνέχεια ο άγιος τέλεσε τη θεία λειτουργία σ’ένα δωμάτιο του οικήματος, οπότε στο « Δόξα Πατρί…» του τρισαγίου ύμνου άνοιξε θαυματουργικά η στέγη, και μια φοβερή αστραπή κατέβηκε πάνω στον ηγεμόνα και την ακολουθία του. Όλοι έπεσαν κάτω έντρομοι. Μετά απ’αυτό πίστεψαν ολόψυχα στο Χριστό.
Πολύ σύντομα χτίστηκε και ο πρώτος χριστιανικός ναός της Σικελίας. Όταν ολοκληρώθηκε, ο άγιος Παγκράτιος ήρθε να τελέσει την πρώτη θεία λειτουργία. Όσοι ήταν τότε μέσα στην εκκλησία, έβλεπαν κάτι σαν φωτιά φοβερή, σαν αστραπή εκτυφλωτική και άσβηστη, να φωτίζει όλο το χώρο με τρόπο εξαίσιο. Αλλά, παράλληλα, συνέβη και κάτι άλλο , πιο θαυμαστό : Όταν ο άγιος τελείωσε την ιερουργία, όλα τα είδωλα των ειδωλολατρικών ναών του Ταυρομενίου έπεσαν από τις θέσεις τους κι έγιναν συντρίμια! Λίγο καιρό αργότερα, ο άγιος βάπτισε μέσα σε μια μέρα οχτώ χιλιάδες άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά τους! Έπειτα θέλησε να τελέσει γι’αυτούς τη θεία λειτουργία. Τη στιγμή που ο άγιος ύψωνε τα τίμια Δώρα, η εκκλησία άνοιξε από πάνω, κι ένα ουράνιο φως κατέβηκε και τον περιέλουσε. Οι πιστοί τα έχασαν, φοβήθηκαν. Όταν ήρθε η ώρα να κοινωνήσουν, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, γιατί έβλεπαν το πρόσωπο του αγίου αλλοιωμένο και πύρινο! Τότε εκείνος τους είπε:
-Ελάτε, παιδιά μου, μη φοβάστε. Η φωτιά αυτή δεν καίει, αλλά φωτίζει όσους μεταλαμβάνουν με πίστη το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Έτσι, με δέος πλησίασαν οι βαπτισμένοι να κοινωνήσουν, ενώ οι αβάπτιστοι κατηχήθηκαν από τον άγιο και βαπτίστηκαν μετά από μερικές ημέρες.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.57-59)

Στην ιερή μνήμη του πολυσεβάστου μας Γέροντος αρχιμ. π. Βασιλείου Τζοβλά (+28/2/2020)
Όλα για τη δόξα του Χριστού (Αφιερωμένο στον πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο)
Όλα για τη δόξα του Χριστού!
νά το το μεγάλο σύνθημά σου.
Όλα για τη δόξα του Χριστού,
Απ’ τα πρώτα χρόνια ως τα στερνά σου.

Μέσα στην Αλήθεια και στο Φως
βρέθηκες, ακόμη νέο βλαστάρι.
Και σαν έμπορος σοφός
πούβρε τ’ ακριβό μαργαριτάρι,

τρέχεις με κρυφή λαχτάρα ευθύς,
δίχως ούτε μια στιγμή να χάσης,
κι όλα τα πουλάς, γιατί ποθείς
το μαργαριτάρι ν’ αγοράσης.

Όλα τα πουλάς, και δεν κρατάς
τίποτα του κόσμου αυτού δικό σου.
Της ζωής το νόημα πια ζητάς
μέσα στην απάρνηση του εγώ σου. 

Όλα τα πουλάς, κι εσύ κρατάς
το σταυρό του χρέους και της θυσίας.
Κι’ όμοιος Παύλος, τώρα δεν κυττάς
άλλο απ’ το καλό της Εκκλησίας.

Κι αν σ’ αυτό το δρόμο τον τραχύ
κάθε βήμα κρύβει μια παγίδα,
μα σου δίνει θάρρος κι' αντοχή
η μεγάλη πίστη σου κι’ ελπίδα.

Θάρρος κι’ αντοχή, να πολεμάς
κι’ όλο νικητής εσύ να βγαίνης.
Και τα πιο μεγάλα να τολμάς,
κι άτρομος κι αλύγιστος να μένης.

Κι’ έσκυψες στα λόγια της Γραφής
μ’ όση και το ελάφι δίψα σκύβει
πάνω απ’ τις πηγές, γιατί ποθείς
όλη τη σοφία να πιής που κρύβει.

Άφθονα κι η Χάρη και το Φως
είχαν στην αγνή ψυχή σου στάξει.
Κι ήσουν έτσι υπέροχος, καθώς
απ’ τη γνώση ανέβαινες στην πράξη.

Παίρνεις τ’ αποστόλου το ραβδί,
σα βοσκός που φεύγει απ’ το κοπάδι,
το χαμένο πρόβατο να βρή,
και γυρνά στη νύχτα, στο σκοτάδι.

Παίρνεις το ραβδί σου και περνάς
θάλασσες, στεριές, ποτάμια, δάση
να βρης τις ψυχές που ο σατανάς
σε φριχτές παγίδες έχει πιάσει.

Να και το δισάκι του σποριά!
Πρόθυμα στον ώμο σου το παίρνεις,
και γυρνώντας πόλεις και χωριά,
τον καλό το σπόρο ολούθε σπέρνεις.

Άφθονος ο λόγος που σκορπάς,
μπαίνει στις ψυχές και τις αγνίζει.
Πλούσιος ο καρπός όπου κι αν πάς.
Ρόζιασε το χέρι να θερίζη !

Ούτε σαν αχνός δε σου περνά
στο μυαλό υψηλή και μάταιη σκέψη
ως την ύστερη ώρα ταπεινά
στου Θεού το έργο έχεις δουλέψει.

Όλα για τη δόξα του Χριστού !
Τίποτα δεν κράτησες για σένα.
Κι έμοιασες του δούλου του πιστού
Πού φυγεν ο Ρήγας του στα ξένα.

Κι έμοιασες του δούλου τ’ αγαθού,
που προσμένει, μέρα με τη μέρα,
τα καλά μηνύματα να ρθούν
απ’ το μακρινό βασίλειο πέρα.

Και να λεν πως τέλειωσε ο καιρός,
και σε λίγο πάλι ο Ρήγας φθάνει,
πλούσιος, δοξασμένος, λαμπερός,
να σου δόση τ’ άφθαρτο στεφάνι.

Νύχτα - μέρα δούλεψες σκληρά,
με τα πέντε τάλαντα που πήρες.
Και σαν ήρθ’ η ώρα σου, ω χαρά !
διάπλατες σου ανοίχτηκαν οι θύρες.

Διάπλατες οι θύρες για να μπής,
να σταθής μπροστά στο Βασιλιά σου,
τον τρανό το λόγο να του πης,
που έφερες διπλά τα τάλαντά σου.

Πέρνα τώρα, Γέροντα, στο φώς,
ζήσε στη χαρά του Παραδείσου.
Πλούσιος που σε πρόσμενε μισθός !
Όλη τούτη η δόξα ’ναι δική σου !

Ψάλλε τώρα ολόχαρος μαζί
με χορούς αγίων, σεμνέ λευίτη.
Άσβηστη στη μνήμη μας θα ζη,
η μορφή σου, ολόλευκε πρεσβύτη.

Πάντα θα μας μένη στην ψυχή
το μεγάλο χρέος που σου χρωστάμε.
Δος μας μόνο μια θερμή ευχή,
και για μας στον Κύριο δέηση κάμε.

Δέηση για τα τόσα σου παιδιά,
που στη μάχη πίσω έχεις αφήσει,
να χουν τη δική σου την καρδιά
και καθείς με ζήλο να κρατήση

του έργου τη βαριά κληρονομιά
που έλαχε σ’ αυτούς να συνεχίσουν.
Σκύψε προς τα τόσα σου παιδιά,
Γέροντα, και δος μας την ευχή σου !
(Γ. Βερίτη, Ποιήματα, εκδ. Δαμασκός,σελ 60-63)

Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου

Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου.
Εξωτερικά να μη φαίνεται ότι σιωπάς και το αντιλαμβάνονται οι άλλοι.
Ευθύς ως ειπείς δύο-τρία λόγια, συνεχίζεις μέσα σου μυστικά να στέλνεις προσευχή για όλους στον Κύριο.
Να αγκαλιάζεις μυστικά στην καρδιά σου, με αγάπη, όλο το κοινόβιο.
Όλη την Εκκλησία. Μην αγωνιάς, ούτε να προσπαθείς να κόψεις ή να διορθώσεις το ελάττωμα του άλλου.
Αγάπησέ τον με το ελάττωμα του.
Ο Κύριος θα φροντίσει για αυτό.
Να αγιάζεις τη σιωπή σου με την προσευχή, να μην είναι στείρα και άγονη.
['Α 82]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281)

Μια μέρα περνούσε ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, μπροστά από τα σπίτια της αμαρτίας και έκανε πως παίζει. Τον είδε κάποια από τις άσεμνες γυναίκες να συμπεριφέρεται έτσι και τον έσυρε στο καταγώγιο της. Εκείνος τότε δεν αντέδρασε, αλλά την ακολούθησε. Καθώς μπήκε μέσα, μαζεύτηκαν γύρω του και οι άλλες πόρνες.
-Πώς το έπαθες αυτό; τον ρώτησαν κοροϊδευτικά.
Εκείνος χαμογέλασε, αλλά δεν αποκρίθηκε τίποτε. Μερικές τον χτύπησαν, ενώ άλλες δοκίμαζαν με πολλά χάδια και φιλήματα να τον παρασύρουν στην αμαρτία. Όταν τον είδαν τελείως απαθή, έλεγαν:
-Αυτός ή νεκρός είναι ή ξύλινος ή πέτρινος!
Ο όσιος έβλεπε ανάμεσα τους τον δαίμονα της πορνείας! Ήταν μαύρος σαν αράπης. Στο κεφάλι του δεν είχε μαλλιά. Είχε κοπριά ανακατεμένη με στάχτη. Τα μάτια του έμοιαζαν με της αλεπούς, ενώ στον ώμο του είχε ριγμένο ένα απαίσιο κουρέλι. Από πάνω του έβγαινε τριπλή δυσωδία, που θύμιζε σαπίλα, βόρβορο και ακαθαρσία. Ήταν τόσο έντονη, ώστε ο μακάριος έφτυνε συχνά από αηδία και έπιανε τη μύτη του. Βλέποντας τον ο δαίμονας να τον αηδιάζη τόσο πολύ, του είπε:
-Εμένα οι άνθρωποι μ’έχουν στην καρδιά τους σαν μέλι γλυκό, κι εσύ με σιχαίνεσαι και με φτύνεις.
Ο όσιος, αφού τον ειρωνεύτηκε για την ασχήμια και τη δυσωδία του, έφυγε από το άντρο της αμαρτίας.

( Όσιος Ανδρέας)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ.100)