Ο MAPKIANOΣ ήταν ιερέας στην Κωνσταντινούπολη, αγιώτατος άνθρωπος. Ανάμεσα στις άλλες αρετές που τον στόλιζαν, υπερείχαν η ακτημοσύνη και η ελεημοσύνη. Παράδοξος συνδυασμός!
Καθώς στεκόταν πολύ ψηλότερα από κάθε γήινο αγαθό, ο Μαρκιανός δεν απέκτησε ποτέ πράγμα δικό του, που να έχει κάποια άξια, ούτε δεύτερο ενδυμα. Όταν οι γνωστοί του του χάριζαν κάτι, το έδινε αμέσως στον πρώτο φτωχό που θα συναντούσε στον δρόμο του.
Την Κυριακή που θα γίνονταν τα εγκαίνια της εκκλησίας της Αγίας Αναστασίας, που ήταν η ενορία του, έφυγε ξημερώματα από την φτωχή καμαρούλα του να ετοιμάσει το Άγιο Βήμα. Θα λειτουργούσε ο Πατριάρχης με άλλους αρχιερείς. Θα πήγαινε κι ο αυτοκράτορας με όλους τους άρχοντες του στα εγκαίνια.
Σαν έφτασε στην Αγία Αναστασία κι ήταν έτοιμος ν’ ανοίξει την εξώθυρα του μεγαλοπρεπέστατου ναού, που αυτός ο ίδιος με την απαράμιλλη δραστηριότητά του είχε ανακαινίσει, τον πλησίασε ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, γυμνός, μελανιασμένος από το κρύο. Έδειχνε να υποφέρει πολύ. Άπλωσε διστακτικά το χέρι να του γυρέψει ελεημοσύνη. Ο Μαρκιανός έψαξε τις τσέπες του. Αλλά, συνηθισμένο πράγμα σ’ αυτόν, δεν βρήκε χρήματα. Έπρεπε όμως να δώσει κάτι σ’ εκείνον τον δυστυχή, και μάλιστα χρήσιμο. Του ράγισε την καρδιά η γύμνια του, το τρεμούλιασμά του. Ο φιλάνθρωπος ιερέας πήρε την απόφασή του. Θα του έδινε τα ρούχα του. Δεύτερα δεν είχε, αλλά αυτό δεν τον πείραζε. Τώρα θα φορούσε τα ιερατικά του, αφού θα έπαιρνε μέρος στην Λειτουργία. Πήγε στο σκευοφυλάκιο, φόρεσε τα άμφιά του, και όλα του τα ρούχα τα έδωσε στον φτωχό. Εκείνος έμεινε με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε τόση καλοσύνη.
Ήρθαν στο μεταξύ και οι άλλοι κληρικοί με τον Πατριάρχη και άρχισε η Θεία Λειτουργία. Μα κάτι παράδοξο συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Τα βλέμματα του εκκλησιάσματος, από του αυτοκράτορα ως του τελευταίου πιστού, είχαν καρφωθεί πάνω στον Μαρκιανό. Το ίδιο και των κληρικών μέσα στο Άγιο Βήμα. Δύο μάλιστα απ’ αυτούς είχαν αρχίσει να σιγοψιθυρίζουν τις επικρίσεις τους.
- Πού βρήκε άραγε την χρυσοΰφαντη στολή; Αυτός δεν είχε ποτέ του χρήματα. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται.
- Δεν βαριέσαι... Υποκρισίες. Κοίταξε, αδελφέ μου, και με διαμάντια κεντημένη. Ε, αυτό πια καταντά σκάνδαλο.
Όταν στο τέλος της Θείας Λειτουργίας βγήκε με το Άγιο Ποτήριο να κοινωνήσει τον κόσμο ο Μαρκιανός, ένας ψίθυρος θαυμασμού ακούστηκε από τα χείλη όλων. Η εκκλησία άστραψε από το φεγγοβόλημα των αμφίων του.
- Ένας ανώτερος κληρικός πλησίασε τότε τον Πατριάρχη με φανερή αγανάκτηση και του είπε:
- Δεν πρέπει η αγιοσύνη σου, Δέσποτα, να παραλείψει να συστήσει κάποια μετριότητα σ’ αυτόν τον άσημο κληρικό. Τέτοια στολή ταιριάζει μόνο στον βασιλιά.
Ο αγαθός γέρο-Πατριάρχης άρχισε να στενοχωριέται με τις διαμαρτυρίες του ιερατείου του. Είχε φυσικά κι ο ίδιος απορήσει με την πρωτοφανή πολυτέλεια των αμφίων που φόρεσε -έτσι τουλάχιστον νόμιζε- για την πανήγυρη ο Μαρκιανός. Τον γνώριζε όμως πολύ καλά για να τον χαρακτηρίσει ματαιόδοξο. Ωστόσο, αποφάσισε να του κάνει λόγο γι’ αυτό. αμέσως λοιπόν μετά την απόλυση και προτού ακόμη βγάλουν και οι δυό τα ιερατικά, φώναξε τον Μαρκιανό στο σκευοφυλάκιο.
- Που βρήκες την στολή αυτή, Μαρκιανέ; τον ρώτησε σε τόνο αυστηρό. Θα έλεγε κανείς πως πήρες την απόφαση να συναγωνιστείς σε πολυτέλεια τον αυτοκράτορα. Ο ιερέας πρέπει να είναι μέτριος στην εμφανισή του, για να μην σκανδαλίζει τον λαό και μάλιστα τις φτωχότερες τάξεις.
Ο ιερέας έριξε πρώτα ένα φευγαλέο βλέμμα στα φτωχικά λινά του άμφια, τα μοναδικά που είχε για να ιερουργεί. Έπειτα κοίταξε με απορία τον Επίσκοπό του.
- Για ποιά στολή μιλά η αγιοσύνη σου, Δέσποτα; αν πρόκεται γι’ αυτήν που φορώ, είναι η ίδια που πήρα από τα χέρια σου, όταν πριν από εικοσιπέντε χρόνια με χειροτόνησες Πρεσβύτερο.
Ο Πατριάρχης συνοφρυώθηκε. Ε, ήταν πάρα πολύ να προσπαθεί να τον ξεγελάσει μπροστά στα
μάτια του.
- Κι αυτή εδώ; του φώναξε, παίρνοντας στα χέρια του το φελόνι.
Τότε παρατήρησε πως κάτω από τ’ άμφιά του ο Μαρκιανός ήταν γυμνός κι εκείνη η πολύτιμη στολή, που είχε προκαλέσει τόσο θαυμασμό και θόρυβο, δεν ήταν άλλη από την συνηθισμένη, με την οποία τόσα χρόνια τώρα τον έβλεπε να λειτουργεί.
- Ποιός σε γύμνωσε, Μαρκιανέ; ρώτησε έκπληκτος ο Πατριάρχης.
Ο άξιος λειτουργός του Υψίστου πήρε στα χέρια του το Άγιο Ευαγγέλιο, που μόλις προ ολίγου είχε τοποθετήσει στην θήκη του και το έδειξε στον αρχιερέα.
- Αυτό με γύμνωσε, άγιε Δέσποτα.
Κατασυγκινημένος ο γέρο-Πατριάρχης έσφιξε στην αγκαλιά του τον Μαρκιανό και φιλώντας τον πατρικά του είπε:
- Ω, αν όλοι οι ιερείς σε μιμούνταν, παιδί μου, δεν θα είχαμε ανάγκη εκκλησιαστικών ρητόρων. Θα κήρυττε το φωτεινό τους παράδειγμα.


Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 98-100)

"Ψυχικές και σωματικές ασθένειες"
Ο Γέροντας πάντοτε έδινε προτεραιότητα στην ασθένεια της ψυχής, άσχετα αν η ασθένεια του σώματος είναι σοβαρή.
Πολλοί ασθενείς επισκέπτες του ζητούσαν πιεστικά να προσευχηθεί μόνο για την ίαση της σωματικής ασθένειάς τους.
Δεν μπορούσαν να την υπομείνουν.
Νόμιζαν ότι η παράταση της σωματικής τους ασθένειας θα κλονίσει την πίστη τους στο Χριστό και θα τους οδηγήσει
τελικά στην ασθένεια της ψυχής. Κατά τον Γέροντα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: Η ανεπίγνωστη ασθένεια της ψυχής τους,
η αμαρτία, τους έκλεινε τα μάτια και δεν έβλεπαν το υψηλό παιδαγωγικό νόημα της σωματικής τους ασθένειεας,
που επέτρεπε η αγάπη του Θεού. Ο Γέροντας ήξερε ότι, αν προσευχόταν μόνο για τη σωματική τους ίαση, δε θα τους βοηθούσε,
διότι ουσιαστικά θα έμεναν ανίατοι.Πάντα προσπαθούσε να συνδέσει τη σωματική τους θεραπεία με την ψυχική τους ίαση…
Ένας χριστιανός ψυχίατρος ακούσθηκε να λέει σε μία θρησκευτική συνάθροιση: Εγώ, ως ψυχίατρος, δεν είμαι ιατρός της ψυχής του ανθρώπου,
αλλά του νευρικού του συστήματος. Και κυριολεκτούσε. Ψυχασθενής είναι μόνο ο αμετανόητος αμαρτωλός,
διότι η ψυχη ασθενεί, μόνο όταν αμαρτάνει χωρίς να μετανοεί. Ιατρός της ψυχής είναι μόνο ο Χριστός.
Και, κατά χάριν Χριστού, ο άγιος που, γνωρίζοντας την ψυχή, έχει αποκτήσει αυτογνωσία και ετερογνωσία.
Ο μη άγιος, ο εμπαθής, που αγνοεί την ψυχή, τη δική του και των άλλων, πώς μπορεί να γίνει ιατρός της ψυχής;
Ο Χριστός και, κατα χάριν Χριστού, ο άγιος, αφού μπορεί και πραγματοποιεί το δυσκολότερο, τη θεραπεία της ψυχής,
μπορεί και πραγματοποιεί και το " ευκολώτερον ", τη θεραπεία του σώματος, όταν η δεύτερη βοηθά την πρώτη.
Οι σωματικές ασθένειες εξυπηρετούν πολλούς και ποικίλους σκοπούς της υπέρλογης αγάπης του Θεού.
Θυμίζει δεισιδαιμονία η απλουστευτική αντίληψη, ότι οι σωματικά ασθενείς τιμωρούνται από το Θεό για τις αμαρτίες τους
και οι σωματικά υγιείς αμείβονται από το Θεό για την αρετή τους.
Στην πραγματικότητα, μπορεί να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, όπως με πολλούς αγίους, που ασθενούν σωματικά ισοβίως,
και με πολλούς αμετανόητους αμαρτωλούς, που υγιαίνουν σωματικά ισοβίως.
Βέβαια, κανείς δεν αμφισβητεί, ότι μία ταραγμένη, από αμαρτωλά πάθη, ψυχή αποτελεί γόνιμο έδαφος για την εκβλάστηση
και ανάπτυξη πολλών σωματικών ασθενειών,και αντιθέτως,
μία γαλήνια, από θεία κατάνυξη, ψυχή, δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για τη θεραπεία των ασθενειών αυτών
και την άνθηση της σωματικής υγείας. Όμως, οι συγκεκριμένες διακυμάνσεις της σωματικής υγείας και ασθενείας κάθε ανθρώπου,
σε τελευταία ανάλυση, αποτελούν μυστική έκφραση της παιδαγωγίας του Θεού, που μόνο Εκείνος και οι άγιοί Του γνωρίζουν.
[Γ 206-8]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.84-86)

Αγωνοθέτης
Ο Χριστός
Δεν μιλάμε καθόλου για τα ανθρώπινα ούτε για τη δόξα του κόσμου, αλλ’ αποβλέπουμε μονάχα στο Θεό.
Αυτό είναι ανάγκη παντού και πάντοτε να κάνουμε. Καθ’ όσον δεν βλέπουν τον αγώνα μας μονάχα οι άγγελοι,
αλλά και πρώτα απ’ αυτούς ο Αγωνοθέτης.
Ε.Π.Ε. 18,328

και κριτής
Κάθε νύχτα ας είναι μια παννυχίδα. Όταν τελειώνουμε τη μέρα, ας φροντίζουμε να μη γινώμαστε γελοίοι.
Και μακάρι γελοίοι μόνο να γινόμασταν.
Τώρα ο Αγωνοθέτης κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, ακούγοντας μήπως λέμε κάτι ανάρμοστο, κάτι παράφωνο.
Διότι ο Χριστός δεν είναι μόνο αγωνοθέτης. Είναι και κριτής.
Ε.Π.Ε. 24,560

Αδάμ
πλάστηκε να ‘ναι αθάνατος 
Απ’ την αρχή ήθελε να σε κάνη αθάνατο, αλλά δεν θέλησες εσύ.
Ενδείξεις της αθανασίας: Η συναναστροφή με τον Θεό, η απουσία ταλαιπωρίας στη ζωή,
η έλλειψις λύπης και φροντίδας και κόπων και όλων των άλλων θνητών στοιχείων.
Διότι ο Αδάμ δεν είχε ανάγκη ούτε από ρούχα ούτε από στέγη ούτε από τίποτε άλλο είδος.
Έμοιαζε περισσότερο με τους αγγέλους και ήξερε πολλά απ’ τα μέλλοντα. Και ήταν γεμάτος σοφία.
Ε.Π.Ε. 18,486

και Ιώβ
Τον Αδάμ τον δοκίμασε ο Θεός με απλά λόγια, ενώ τον Ιώβ με έργα δοκιμασίας.
Τον μεν Ιώβ τον δοκίμασε αφού τον απογύμνωσε από κάθε πλούτο, ενώ απ’ τον Αδάμ δεν αφήρεσε τίποτε από όσα είχε.
Ε.Π.Ε. 31,114

χωρίς πόνο, και όμως έπεσε
Στον Ιώβ επετέθη ο πειρασμός μετά την απώλεια της περιουσίας του και των παιδιών του,
μετά την απογύμνωση του από όλα τα υπάρχοντά του. Ενώ στην Εδέμ δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο.
Δεν έχασε παιδιά ο Αδάμ ούτε χρήματα. Δεν κάθησε πάνω σε κοπριά. Κατοικούσε στον παράδεισο της χαράς.
Απολάμβανε τους καρπούς τόσων δέντρων και τις πηγές και τα ποτάμια κι όλα τα αγαθά. Πουθενά σ’ αυτόν δεν υπήρχε μόχθος ή πόνος ή άθυμία ή φροντίδες ή ονειδισμοί ή βρισιές. Τίποτε απ’ τα αναρίθμητα κακά, που είχαν βρή τον Ιώβ. Και όμως ο Αδάμ κατέπεσε και καταντροπιάστηκε. Ε.Π.Ε. 31,120

αδικήθηκε απ’ την απερισκεψία του
Λένε μερικοί: Δεν αδίκησε ο Θεός τον Αδάμ, που τον γκρέμισε και τον έδιωξε απ’ τον παράδεισο; Όχι ο Θεός.
Η απερισκεψία του αδικηθέντος Αδάμ τον έβγαλε απ’ τον παράδεισο και το ότι δεν πρόσεχε και δεν ήταν σε εγρήγορσι.
Ο Διάβολος, που μεταχειρίστηκε τόσους και τέτοιου είδους δόλους κι όμως δεν κατάφερε να καταβάλη τον Ιώβ,
πώς θα μπορούσε με πολύ λιγώτερα μέσα να καταβάλη τον Αδάμ αν αυτός δεν πρόδιδε τον εαυτό του;
Ε.Π.Ε. 31,508

νέος, ο Χριστός
Έπρεπε, ο πρύτανις της αγιότητας να προέλθη από καθαρό και άγιο τόκο.
Άλλωστε Αυτός είναι που από παρθένο γη έπλασε τον Αδάμ, και από τον Αδάμ, χωρίς γυναίκα, έπλασε τη γυναίκα.
Ε.Π.Ε. 35,474

και Εύα
Όταν αμάρτησε ο Αδάμ εκείνη την οδυνηρή αμαρτία και καταδίκασε το κοινό γένος των ανθρώπων,
καταδικάστηκε να ζή έκτοτε με λύπη. Εκείνη όμως (ή Εύα), που αμάρτησε περισσότερο, ώστε η αμαρτία του Αδάμ,
συγκρινόμενη με τη δική της, να μη θεωρήται καν αμαρτία (!), καταδικάστηκε σε μεγαλύτερη λύπη,
διότι η λύπη μπορεί να ταλαιπωρήση περισσότερο απ’ το μόχθο.
Ε.Π.Ε. 37,454

Αδάμας
η αρετή
Το σκουλήκι δεν μπορεί να επηρεάση το διαμάντι. Κι αν το ακουμπήση, τίποτε δεν το βλάπτει. Ε.Π.Ε. 21,342

ο Παύλος συνεκινείτο
Ο Παύλος, που καταφρονούσε τα πάντα, που περιφρονούσε τη φωτιά, ο αδαμάντινος, ο σταθερός, ο ακλόνητος,
ο απόλυτα συγκροτημένος, ο καθηλωμένος στο φόβο του Θεού, ο άκαμπτος, αυτός ο Παύλος λύγισε.
Σαν είδε τα δάκρυα αγαπητών του προσώπων, συνθλίφτηκε και συντρίφτηκε, αυτός που ήταν σαν διαμάντι.
Ε.Π.Ε. 22,442

ο χαρακτήρας του αγίου
Οι μεν αράχνες αυτόματα διασπώνται, έστω κι αν κανένας δεν τις πειράζη.
Το διαμάντι όμως, κι όταν το χτυπάς, παραμένει άθικτο.
Ε.Π.Ε. 31,542

Αδαπάνητος
η χάρις
Δεν ξοδεύεται η χάρις, δεν τελειώνει η δωρεά, δεν μολύνονται τα νερά του βαπτίσματος.
Καινούργιος είναι ο τρόπος της καθάρσεως, αφού δεν πρόκειται για σωματικό καθαρισμό.
Στην περίπτωσι μεν των σωμάτων, όταν καθαρίσουν περισσοτέρους ανθρώπους τα νερά, μολύνονται περισσότερο,
ενώ εδώ όσο περισσοτέρους καθαρίζουν, τόσο καθαρότερα γίνονται.
Ε.Π.Ε. 36,164

Αδάπανο
το ευαγγέλιο
Πες μου, τί λες; Δεν θεωρείς καύχημα για σένα το να κηρύττης το ευαγγέλιο, αλλά το να κάνης αδάπανη την κήρυξι του ευαγγελίου;
Λοιπόν αυτό είναι μεγαλύτερο εκείνου; Καθόλου.
Από άλλη πλευρά έχει κάτι περισσότερο* ότι το μεν κήρυγμα είναι προσταγή, το δέ αδάπανο είναι κατόρθωμα της δικής μου προαιρέσεως.
Γιατί όσα γίνονται πέρα απ’ την εντολή, έχουν πολύ μισθό. Όσα γίνονται σύμφωνα με την εντολή, όχι τόσο.
Ε.Π.Ε. 18α,14

Άδεια
για το... κακό!
Όποιος ξέρει αυτόν που κάνει το κακό και τον ανέχεται και τον αποκρύπτει,
είναι σαν να του δίνη την άδεια να διαπράττη με μεγαλύτερη θρασύτητα το κακό.
Ε.Π.Ε. 34,118

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 92-95)

Η αντοχή της μητέρας
-Γέροντα, ο Αγιος Νεκτάριος σε μια επιστολή του προς τις μοναχές γράφει να μην ξεχνούν πώς είναι γυναίκες
και να προσπαθούν να μιμούνται τις Όσιες και όχι τους Οσίους . Γιατί το λέει αυτό; Μήπως γιατί οι γυναίκες δεν έχουν αντοχή;
-Ποιές; οι γυναίκες δεν έχουν αντοχή; Εγώ τις έχω φοβηθή τις γυναίκες. Έχουν πολλή αντοχή.
Η γυναίκα μπορεί στο σώμα να είναι αδύναμη, να έχη λιγώτερες σωματικές δυνάμεις από τον άνδρα,
αλλά με την καρδιά που έχει, αν την δουλεύη, έχει τέτοια αντοχή, που ξεπερνάει την ανδρική δύναμη.
Ο άνδρας, ναι μεν έχει σωματικές δυνάμεις, αλλά δεν έχει την καρδιά που έχει η γυναίκα.
Νά, πρόσεξα μια γάτα που ήρθε στο Καλύβι με τα γατιά της. Ήταν αδύνατη, η κοιλιά της κολλημένη σαν πλάκα.
Μια μέρα ήρθε ένα μεγάλο σκυλί που ήταν και κυνηγητικό. Ο Κούρδης, ο γάτος, το έβαλε στα πόδια.
Εκείνη σηκώθηκε επάνω, καμπούριασε, αγρίεψε, ήταν έτοιμη να ορμήση επάνω στο σκυλί. Απόρησα, που βρήκε τέτοιο θάρρος!
Βλέπεις, είχε τα γατάκια της.
Η μάνα πονάει, κουράζεται, αλλά δεν αισθάνεται ούτε τον πόνο ούτε την κούραση.
Ζορίζει τον εαυτό της, αλλά, επειδή αγαπάει τα παιδιά της, αγαπάει το σπίτι της, όλα τα κάνει με χαρά.
Πιό πολύ κουράζεται ένας που ξαπλώνει συνέχεια παρά αυτή.
Θυμάμαι, η μάνα μου, όταν ήμασταν μικρά, έπρεπε να κουβαλάη το νερό από την βρύση που ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μας,
έπρεπε να μαγειρεύη, να ζυμώνη, να πλένη τα ρούχα, να πηγαίνη και στο χωράφι.
Έκανε δηλαδή όλες τις δουλειές, είχε κι εμάς τα παιδιά να την ζαλίζουμε και να κάνη και το ...δικαστήριο, όταν μαλώναμε.
Έλεγε όμως: «Αυτό είναι το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όλα, χωρίς να γογγύζω».
Το έλεγε με την καλή έννοια. Αγαπούσε το σπίτι, αγαπούσε τα παιδιά της, και δεν κουραζόταν με τις δουλειές,
όλα τα έκανε με την καρδιά της, με χαρά.
Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ η μητέρα αγαπά το σπίτι.
Παρόλο που περνά η ηλικία, θυσιάζεται πιο πολύ, για να μεγαλώση και τα εγγονάκια της.
Και ενώ οι δυνάμεις της λιγοστεύουν, επειδή όμως το κάνει με την καρδιά της, έχει περισσότερο κουράγιο και από τον άνδρα,
αλλά και από το κουράγιο που είχε στα νιάτα της.
-Και στην αρρώστια, Γέροντα, η γυναίκα έχει μεγαλύτερη ψυχραιμία από τον άνδρα.
-Ξέρεις τί γίνεται; Η μητέρα με τις αρρώστιες του παιδιού έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές την αρρώστια και έχει πολλές εμπειρίες.
Θυμάται πόσες φορές ανέβηκε ο πυρετός και ξανακατέβηκε.
Είδε διάφορες σκηνές, το παιδί να πνίγεται ή να λιποθυμάη και με ένα-δυό χτυπήματα να συνέρχεται κ.λπ.
Ο άνδρας δεν τα βλέπει αυτά και δεν έχει τέτοιες εμπειρίες.
Γ ι’ αυτό, αν δη το παιδί καμμιά φορά με πυρετό ή λίγο χλωμό, πανικοβάλλεται και αρχίζει: «Το παιδί χάνεται!
Τί θα κάνουμε τώρα; Τρέξτε, φωνάξτε τον γιατρό!».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 82-84)

Πρός τούς προσφιλεστάτους ἀδελφούς μας, 

τό εὐλογημένο Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Καθώς βρισκόμαστε σέ αὐτή τή δύσκολη καί πρωτόγνωρη κατάσταση·
Καθώς εἴμαστε ἀναγκασμένοι ὅλοι μας νά τηρήσουμε τά μέτρα πού ἔχουν ληφθεῖ·
Καθώς δέν ἔχουμε τή δυνατότητα νά συνέλθουμε στίς ἐκκλησιές μας γιά νά προσευχηθοῦμε ὅλοι μαζί. Γιά νά τελέσουμε τή θεία Λειτουργία, τό μυστήριο τῶν μυστηρίων, καί νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας·
δέν σᾶς κρύβω ἡ ψυχή μου γεμίζει ἀπό θλίψη καί ἡ σκέψη μου στρέφεται σέ σᾶς, τούς εὐλογημένους χριστιανούς τῆς Μητροπόλεώς μας.
Δέν μπορῶ νά σᾶς δῶ ἀπό κοντά,
νά ἀτενίσω τά πρόσωπά σας.
Δέν μπορῶ νά σᾶς ἀπευθύνω τόν λόγο, λόγο οἰκοδομῆς καί παρακλήσεως, εἴτε προφορικό εἴτε γραπτό.
Ἔτσι κατέληξα νά ἐπικοινωνήσω μαζί σας μέσω τῆς ἱστοσελίδας τῆς Μητροπόλεώς μας.
* * *
Ὅλοι μας, σεῖς οἱ χριστιανοί, οἱ κληρικοί καί ἐφημέριοι τῶν Ἐνοριῶν μας καί ἡ ἐλαχιστότητά μου θλιβόμαστε γιατί βρισκόμαστε μακριά ἀπό τά ἱερά θυσιαστήρια τῶν Ἐκκλησιῶν μας· γιατί δέν μποροῦμε νά ἐκκλησιαστοῦμε· γιατί εἴμαστε ἀναγκασμένοι, Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά μένουμε μακριά ἀπό τό Ποτήριο τῆς Ζωῆς.
Δέν γίνεται ὅμως ἀλλιώτικα. Βρισκόμαστε μπροστά σέ μία πανδημία. Δοκιμάζεται ὁλόκληρος ὁ πλανήτης μας. Φυσικά, καί ἡ χώρα μας.
Μέ κάθε θυσία θά πρέπει νά ἐμποδίσουμε τήν ἐξάπλωση τοῦ φονικοῦ ἰοῦ. Νά προφυλάξουμε τούς ἄλλους καί νά προφυλαχτοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ὁ συγχρωτισμός καί ὁ συνωστισμός πολλῶν κατά τούς εἰδικούς εὐνοεῖ τή γρήγορη μετάδοση τοῦ Κορωνοϊοῦ ἀπό τόν ἕνα στόν ἄλλο.
Γι᾽ αὐτό μένουμε στά σπίτια μας. Ἀποφεύγουμε ὅσο μποροῦμε περιττές ἐξόδους. Καί λαμβάνουμε ὅλα τά μέτρα καί τίς προφυλάξεις πού μᾶς συνιστοῦν οἱ ἁρμόδιοι.
* * *
Ὡς χριστιανοί γνωρίζετε ὅτι ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών. Γεμίζει μέ τή θεία Παρουσία Του ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μᾶς βεβαίωσε ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα μας (Λουκ. 17,21) καί «ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους» (Ματθ. 18,20). Ἑπομένως εἶναι παρών καί στά σπίτια μας. Ἄς λειτουργήσουμε, λοιπόν, αὐτές τίς δύσκολες ἡμέρες ὡς «κατ᾽ οἶκον ἐκκλησίες»—«Ἐκκλησία μικρά», ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τό χριστιανικό σπίτι.
Τακτική καί θερμή ἡ προσευχή μας. Τό πρωί ἡ ἑωθινή. Τό ἀπόγευμα ἡ Παράκληση τῆς Παναγίας μας ἤ οἱ Χαιρετισμοί. Καί τό βράδυ τό Ἀπόδειπνο. Εἶναι ἡ ὥρα μέ συντριβή καί μετάνοια νά ψάλλουμε τό : «Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ᾽ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γάρ ἐκτός σου βοηθόν, ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν. Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς».
Καί στήν προσευχή μας θέση δέν ἔχει μόνο ὁ ἑαυτός μας ἤ τά μέλη τῆς οἰκογένειάς μας. Προσευχόμαστε θερμά γιά ὁλόκληρο τόν κόσμο. Γιά ὅσους ἔχουν ἀρρωστήσει. Γιά ὅσους κατέληξαν ἐξαιτίας τοῦ φονικοῦ ἰοῦ.
Προσευχόμαστε μέ περισσή ἀγάπη καί γιά ὅλους ἐκείνους, γιατρούς, νοσηλευτές, ὑγειονομικούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, πού μέ κίνδυνο νά προσβληθοῦν καί οἱ ἴδιοι ἀπό τόν ἰό, ἀγωνίζονται ὑπε-ράνθρωπα γιά νά περιθάλψουν ὅσους ἔχουν νοσήσει.
Ἀδυνατώντας νά λειτουργηθοῦμε στούς Ναούς μας, εἶναι αὐτονόητο ὅτι γιά τήν παρακολούθηση τῆς θείας Λειτουργίας, τῶν Χαι-ρετισμῶν καί κάθε ἄλλης Ἀκολουθίας θά καταφεύγουμε εἴτε στήν τηλεόραση εἴτε στούς δύο Ραδιοφωνικούς Σταθμούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας.
* * *
Μένοντας στό σπίτι, ἔχουμε χρέος νά διαβάσουμε μέ περισ-σότερη ἄνεση καί προσοχή τήν Ἁγία Γραφή. Νά διαβάσουμε ἰδιαιτέρως τό Ψαλτήρι. Οἱ Ψαλμοί τοῦ Δαβίδ γλυκαίνουν καί παρηγοροῦν τήν καρδιά μας καί αὐξάνουν τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό Πατέρα μας. Ἀκόμη νά διαβάσουμε καί κάποιο χρισταινικό βιβλίο ἀπό τά πολλά καί ἀξιόλογα πού ὑπάρχουν.
Παραμένοντας στά σπίτια μας, ἄς δώσουμε νόημα καί περιεχόμενο πνευματικό σ᾽ αὐτή τήν παραμονή μας. Δυστυχῶς, οἱ πολλοί ἐθισμένοι σέ μιά ἐξωστρεφῆ καί θορυβώδη ζωή, δυσκολευόμα-στε νά μείνουμε μόνοι. Ἀθυμοῦμε. Ἐκνευριζόμαστε ἤ πέφτουμε σέ κατάθλιψη.
Μακριά ἀπό μᾶς τέτοια συναισθήματα. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγή χαρᾶς καί ἐλπίδας γιά τόν Χριστιανό ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες ὧρες. Ἡ μυστική παρουσία Του μᾶς ἀναπαύει. Καί ἡ ἐπικοινωνία μας, μέσω τῆς προσευχῆς, μαζί Του μᾶς εἰρηνεύει.
Παραμένοντας στό σπίτι πολλοί αἰσθάνονται σάν φυλακισμένοι. Λάθος, καί λάθος μεγάλο! Ὁ Κορωνοϊός μᾶς ἀναγκάζει νά δυναμώσουμε τούς οἰκογενειακούς μας δεσμούς. Νά βιώσουμε τή χα-ρά, τήν ἀγάπη, τήν ὀμορφιά τῆς οἰκογένειάς μας. Ἄς μή χάσουμε, λοιπόν, τήν εὐκαιρία.
Παραμένοντας στό σπίτι ἀσφαλῶς θά ἐνημερωνόμαστε. Προσοχή ὅμως! Μήν κολλήσουμε στό ἀκουστικό τοῦ τηλεφώνου ἤ στό κινητό μας. Μή μᾶς ἀπορροφᾶ ὅλη μέρα καί ὅλη νύχτα ἡ τηλεόραση. Καί μή χανόμαστε στό διαδίκτυο. Ἔτσι, μπερδευόμαστε, ζαλιζόμαστε, ἐκνευριζόμαστε καί ὄχι σπάνια πέφτουμε θύματα παραπληροφόρησης.
* * *
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
«Θαρσεῖτε!» (Ἰω. 16,38). Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Ὡς Χριστιανοί Τοῦ ἀνήκουμε. Εἴτε ζοῦμε εἴτε πεθαίνουμε, ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 14,8).
Εὔχομαι ὁ Κύριος νά εὐλογεῖ ὅλους σας, νά εἰρηνεύει τίς καρδι-ές σας καί νά σᾶς στηρίζει τίς δύσκολες αὐτές ὧρες.
Ἡ δοκιμασία θά παρέλθει. Ὁ Κορωνοϊός μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά νικηθεῖ. Οἱ ἐρευνητές θά βροῦν τό ἐμβόλιο πού θά μᾶς προφυ-λάσσει ἀπό τόν φονικό ἰό καί τά ἀναγκαῖα φάρμακα γιά τή θεραπεία αὐτῶν πού νοσοῦν.
Καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴθε νά συνηδειτοποιήσουμε πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε. Νά ταπεινώσουμε τό φρόνημά μας —δέν εἴμαστε ὑπεράνθρωποι!— καί νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή καί τήν ὑγεία μας πρωτίστως στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ ζῶντος καί ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Μέ πολλή ἐν Χριστῷ πατρική ἀγάπη
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ

33. «Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού, α προείδεν Ιωήλ» (ΜΔ).
Ο ωραίος αυτός χριστουγεννιάτικος ύμνος είναι εμπνευσμένος από τη σχετική προφητεία του Ιωήλ: «Δώσω τέρατα εν ουρανώ και επί γης, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού» (γ’ 3) που αναφέρεται στην Ενσάρκωσι. Ο ίδιος ο υμνογράφος, ερμηνεύοντας την προφητεία κάνει την αντιπαράθεσι των στοιχείων: «αίμα την σα ρ κ ω σι ν, πυρ την θ ε ό τ η τ α, ατμίδα δε καπνού το Π ν ε ύ μ α  τ ο  Ά γ ι ο ν, το επελθόν τη Παρθένω... μέγα το μυστήριον της σης ενανθρωπήσεως, Κύριε, δόξα σοι»
Ολόκληρη η Π. Διαθήκη, όπως είδαμε, είναι γεμάτη από προεικονίσεις και προτυπώσεις της Θεοτόκου και της Ενσαρκώσεως του Θεού. Η Π. Διαθήκη μοιάζει με ένα βιβλίο γεμάτο με «μαγικές εικόνες» που μας προκαλεί να ανακαλύψουμε σ’ αυτές το κρυμμένο πρόσωπο της Θεοτόκου ή του Χριστού. Τα βουνά, τα δάση, η φωτιά, ο καπνός, τα σύννεφα, ο ουρανός, η γη, τα ποτάμια, τα πουλιά, τα δένδρα – όλα, έμψυχα και άψυχα, σε υπέροχους συνδυασμούς και εικόνες προτυπώνουν και προεικονίζουν την μορφή του Χριστού και της Θεομήτορος.
Η προφητεία του Ιωήλ εδώ μιλάει για τα τρία στοιχεία  «τέρατα γης» ( = εκπληκτικά σημεία) που συνυπάρχουν στο μυστήριο της Ενσαρκώσεως.
Το Αίμα είναι το δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσεως. Εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι πρόκειται για το πανάχραντο αίμα της Παρθένου Μαρίας. Το αίμα της γυναίκας (του μηνιαίου κύκλου) στην Π. Διαθήκη και σύμφωνα με τις ραββινικές παραδόσεις νομιζόταν ακάθαρτο και δαιμονικό στοιχείο της γυναικείας υπάρξεως, προερχόμενο από τις ανόσιες σχέσεις της Εύας με τον Όφι.
Ο Θεός στο πρόσωπο της Παρθένου αποκαθιστά το αίμα της γυναικός στην τιμή και το σκοπό της δημιουργίας, στη σάρκωσι δηλαδή του Θεανθρώπου, όπως ο ίδιος είχε προαναγγείλη με το «πρωτευαγγέλιο» του Παραδείσου (βλ. σημείωμα αριθ. 6) .
Το γενετήσιο αίμα δεν δόθηκε στη γυναίκα για μολυσμό και κατάρα της ίδιας και του κόσμου, αλλά για την εκπλήρωσι του σκοπού της δημιουργίας και ειδικώτερα για τη σάρκωσι του Θεού. Η αιμάτινη πηγή της γυναίκας είναι η φλέβα της Ζωής και το ποτάμι που ποτίζει τον επίγειο παράδεισο της ανθρωπότητος.
Η φ ω τ ι ά (το πυρ) είναι το δεύτερο στοιχείο της προφητείας. Πρόκειται για το στοιχείο της θεότητος. Τόσο στην Π. Διαθήκη όσο και στο αρχαίο ελληνικό Πάνθεο ο Γιαχβέ ή ο Ζεύς ταυτίζεται με τη φωτιά. Ο Όμηρος ονομάζει συνήθως τον Δία «τερπικέραυνο» (Ιλ. θ' 2 βλ. και Έξοδ. ιθ' 18). Ο Προμηθεύς που κατά την μυθολογία έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς (πρβλ. Προμηθεύς Πυρφόρος) τιμωρήθηκε σκληρά από τους θεούς (πρβλ. Προμηθεύς Δεσμώτης). Η αλήθεια όμως είναι ότι η φωτιά ήταν το πρώτο στοιχείο που βοήθησε τον άνθρωπο να σκεφθή τον Θεό. Η φωτιά ήταν το πρώτο στοιχείο που ο άνθρωπος χρησιμοποίησε για την λατρεία του Θεού (στους βωμούς, W. JAEGER, ΠΑΙΔΕΙΑ, Α' σελ. 300).
Στην περίπτωσι της Ενσαρκώσεως έχομε τις εξής διαφορές: Η φωτιά του Θεού κατεβαίνει απ’ τον ουρανό σαν ευλογία και όχι σαν τιμωρία του ανθρώπου (βλ. τα όσα σημειώθηκαν για τη φλεγομένη βάτο) . Ο Θεός όχι μόνο δεν αρνείται να δώση στους ανθρώπους το «πυρ» της θεότητος, αλλά και φροντίζει ο ίδιος να ενωθή η φωτιά της θείας φύσεως με την «βάτο» της ανθρώπινης φύσεως σε μια στενή και αδιάσπαστη ενότητα. Και η ένωσις αυτή τελικά δεν είναι αφορμή κακών για τον άνθρωπο, αλλ΄ αντίθετα, αποδεικνύεται πηγή απελευθερώσεως και σωτηρίας του (πρβλ. Προμηθεύς λυόμενος) !
Η «ατμίς», ο α τ μ ό ς δηλαδή, που προέρχεται από το νερό (υδρατμός = εξατμισμένο νερό) είναι το τρίτο στοιχείο της προφητείας.
Στη Γένεσι βλέπομε ότι η πρώτη ζωή δημιουργείται μέσα στο παρθενικό υγρό στοιχείο (α' 20). Έτσι το «ύδωρ» συνδέεται από την αρχή με τη δημιουργία της ζωής. Στην προτύπωσι, όπως είδαμε, το υδάτινο στοιχείο (ατμίς καπνού) αναφέρεται στο Άγιο Π νεύμα και στη συμβολή του για τη σάρκωσι του Λόγου του Θεού. Το Άγιον Πνεύμα, μέσα στην παρθενική ύπαρξι της Θεοτόκου (πρβλ. «εν τη ερυθρά θαλάσση της απειρογάμου») κυοφορεί και δημιουργεί Εκείνον, που είναι «η ζωή» (Ιω. ιδ' 6) των πάντων. Η πρώτη ζωή προήλθε από το Άγιο Πνεύμα και κυοφορήθηκε μέσα στα παρθενικά ύδατα. Η «Ζωή», δηλαδή ο Θεάνθρωπος Ιησούς προήλθε από το Άγιο Πνεύμα και κυοφορήθηκε μέσα στην παρθενική μήτρα της Θεοτόκου.
Η προφητεία αυτή του Ιωήλ αποτελεί επίσης προτύπωσι της Εκκλησίας, μέσα στην οποία δεσπόζουν τα τρία στοιχεία: το Αίμα του Χριστού, το «πυρ» της Πεντηκοστής και η «ατμίς», (το άγιον Πνεύμα που μεταδίδεται με τα Ι. Μυστήρια).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 56-57)

883.ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΚΑΙΡΟ. 

Στον Αρχία, βασιλιά της Θήβας, ένα βράδυ, ενώ διασκέδαζε με τους φίλους του, ένας αγγελιαφόρος έφερε ένα γράμμα εξαιρετικά επείγον.  Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία και το άφησε κατά μέρος λέγοντας: «Αύριον τα σπουδαία γράμματα.  Τώρα δεν έχω καιρό».  Την επομένη όμως ήταν πολύ αργά, γιατί με το γράμμα τον ειδοποιούσαν για μια συνωμοσία εναντίον του και εκείνος δεν έλαβε τα μέτρα του και έπεσε θύμα.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 410)

102. Όλα τα παρόντα πράγματα δεν είναι παρά σκιά των μελλόντων. Το παρόν φως είναι η σκιά του μέλλοντος φωτός. Η φωτιά, η σκιά του πυρός της Γεέννης, όπου θα ριχθούν οι αμετανόητοι αμαρτωλοί. Η καθαρά γήινη χαρά, η σκιά της ανείπωτης μακαριότητος του Παραδείσου. Τα μεγαλοπρεπή βασιλικά ανάκτορα, η σκιά των υπερπολυτελών «μονών», που προετοιμάσθηκαν στην άνω ζωή για όσους αγαπούν τον θεό και εφαρμόζουν τις εντολές του. Τα χρυσοϋφασμένα και αδαμαντοκόλλητα αμφιάσματα των ισχυρών της γης δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε από μακριά με τις στολές που θα φορούν οι εκλεκτές ψυχές, έχοντας ενδυθή τον Χριστό από εδώ κάτω. «Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθ. ιγ’ 43), σύμφωνα με τη βεβαία υπόσχεσι του Σωτήρος.

103. Όπως ένα βρέφος είναι αδιάφορο για ό,τι του φορέσουμε, έτσι και ο αληθινός χριστιανός, νήπιος εν Χριστώ, πρέπει να μένη αδιάφορος για την ακριβή, πολυτελή, φανταχτερή ενδυμασία. Αυτός έχει φορέσει τον ίδιο τον Χριστό, κατά το «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλάτ. γ’ 27). Η προσκόλλησις στην εντυπωσιακή περιβολή είναι γνώρισμα των υιών του κόσμου τούτου και των ειδωλολατρών, όπως λέγει ο Κύριος: «Πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ» (Ματθ. στ’ 32), δηλαδή το τι θα τρώνε και πως θα ντύνωνται. Το επιδεικτικό ντύσιμο είναι ένα είδος ειδωλολατρίας, που εμπνέει η κοσμική νοοτροπία.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 61-62)

«Αν παραμείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ριζωμένα μέσα σας, ό,τι κι αν θέλετε ζητήστε το και θα σας δοθεί» (Ιωάννης 15:7)

Ο Γεώργιος Μύλλερ υπήρξε ένας άνθρωπος πίστης και προσευχής. Έχτισε ορφανοτροφείο και φρόντισε για χιλιάδες ορφανά. Μια μέρα τελείωσαν όλα τα εφόδιά τους και δεν είχε μείνει ούτε ένα κομμάτι ψωμί, ούτε ένα κιλό ζάχαρη για το πρωϊνό της επόμενης μέρας για τα 3.000 ορφανά του ορφανοτροφείου. Ήταν μεσάνυχτα. Τα καταστήματα ήταν κλειστά. Το ταμείο ήταν άδειο. «Ας προσευχηθούμε», είπε ο Μύλλερ σ’ ένα φίλο του, που ήταν μαζί του. Κάθισαν, λοιπόν και προσευχήθηκαν οι δυο τους. Μόλις ξημέρωσε έφτασε στο ορφανοτροφείο ένα φορτηγό γεμάτο με τρόφιμα, αρκετά για μια εβδομάδα. Ο οδηγός παρέδωσε στο Μύλλερ ένα σημείωμα που έγραφε: «Αυτό το βράδυ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Μια φωνή μου έλεγε, σήκω και στείλε τρόφιμα στα ορφανά του Μύλλερ. Σας παρακαλώ να μείνω ανώνυμος»! Ο Θεός ακούει προσευχές!
Σ.Α.Ι.

«Αυτά σας τα είπα, ώστε μένοντας ενωμένοι μαζί μου να έχετε ειρήνη μέσα σας. Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο» (Ιωάννης 16:33)

Η παράδοση λέει πως ένας από τους άνδρες που πρόδωσαν τον απόστολο Ιάκωβο στο βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος στη συνέχεια τον σκότωσε (Πράξεις 12:1-4), συγκινήθηκε τόσο πολύ από τη σταθερότητα με την οποία ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό, που αποφάσισε να γίνει χριστιανός, ενώ οδηγούσαν τον Ιάκωβο στο μαρτυρικό θάνατο. Καθώς περπατούσαν, ο προδότης ζήτησε από τον Ιάκωβο να τον συγχωρήσει. Εκείνος τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε: «Εύχομαι η ειρήνη του Θεού να είναι μαζί σου». Πέθαναν και οι δύο για τ’ όνομα του Χριστού.
«Εκείνος που απλώνει τα χέρια του προς την ειρήνη τα απλώνει προς Εσένα, που είσαι η μόνη πηγή της ειρήνης, όπου μπορούν να ησυχάσουν οι καρδιές μας»! (Απόσπασμα της προσευχής του Giovanni Papini)
Σ.Ι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

101. Στο κάθε τι και στην κάθε στιγμή, να προσπαθής να αρέσης στον Θεό, έχοντας στον νου τη σωτηρία σου από την αμαρτία και το ότι σε υιοθέτησε ο Θεός. Όταν σηκώνεσαι από το κρεββάτι, κάνε τον Σταυρό σου και λέγε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Και επίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῆ ημέρᾳ ταύτη ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Δίδαξόν με του ποιεῖν τὸ θέλημά σου» (από τη Δοξολογία). Όταν πλύνεσαι, λέγε: «Ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. ν’ 9). Όταν φορής τα καθαρά σου εσώρρουχα, θυμήσου την καθαρότητα της καρδιάς και ζήτησέ της από τον Κύριο, λέγοντας: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός» (Ψαλμ. ν’ 12). Όταν έφτιαξες καινούργια ενδυμασία και τη φορής, θυμήσου την πνευματική σου ανανέωσι και λέγε: «Καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (Ψαλμ. ν’ 12). Αν φορής μια ενδυμασία που πάλιωσε πλέον και δεν σου αρέσει, θυμήσου με μεγαλύτερη αποστροφή τον «παλαιό» άνθρωπο, τον γεμάτο αμαρτία και πάθη, τον σαρκικό άνθρωπο. Όταν τρως το γλυκό ψωμί, αναλογίσου τον «Άρτον τον ζώντα», το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που κοινωνείς στην εκκλησία «Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον».

Όταν πίνης νερό ή κάποιο άλλο ποτό, σκέψου το θείο νέκταρ, το Τίμιο Αίμα του Σωτήρος, που ξεδιψά την ψυχή στον αιώνα. Όταν κάθεσαι να ξεκουρασθής, συλλογίσου την αιώνια ανάπαυσι, που περιμένει όσους αγωνίσθηκαν ακοίμητα και καταπονήθηκαν στον στίβο των αρετών. Όταν πέφτης στο κρεββάτι για ύπνο, θυμήσου τον ύπνο του θανάτου, που θα έλθη, αργά ή γρήγορα, για όλους μας, ιδιαίτερα δε το σκοτάδι που περιμένει όσους δεν μετανοούν για τις αμαρτίες τους. Όταν αντικρύζης το φως της αυγής, τη νέα ημέρα, θυμίσου την ανέσπερο και λαμπρά ημέρα της βασιλείας του Χριστού, που θα την απολαμβάνουν αιώνια όσοι αγωνίσθηκαν να είναι θεάρεστοι ή μετενόησαν ειλικρινά για τις αμαρτίες τους.

Όταν πηγαίνης κάπου, σκέψου τον ίσιο δρόμο της εν Χριστώ ζωής και λέγε στον θεό: «Τὰ διαβήματά μου κατεύθυνον κατὰ τὸ λόγιόν σου, καὶ μὴ κατακυριευσάτω μου πᾶσα ἀνομία» (Ψαλμ. ριη’ 133). Όταν φτιάχνης κάτι, φτιάχνε το με τη σκέψι στον Θεό, που δημιούργησε το παν με την άπειρο σοφία, χάρι και δύναμί του, καθώς έφτιαξε και σένα, «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» του. Όταν αποκτάς κάτι υλικά πολύτιμο, συλλογίσου ότι ο ακένωτος Θησαυρός μας, από όπου παίρνουμε όλους τους θησαυρούς της ψυχής και η ανεξάντλητος Πηγή κάθε χαρίσματος είναι ο Θεός. Ευχαρίστησέ τον με όλη σου την ψυχή. Και έχοντας αυτόν τον Θησαυρό μέσα σου, σκόρπιζε στους φτωχούς τα υλικά αγαθά, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπάς τον Θεό και τους αδελφούς σου. Όταν βλέπης τη λάμψι του ασημιού, μη εντυπωσιασθής απ’ αυτό, αλλά σκέψου ότι η ψυχή σου πρέπει να γίνη αγνή και καθαρή σαν το χρυσάφι, περνώντας μες από τη φωτιά των δοκιμασιών και των θλίψεων, ότι ο Κύριος θέλει να σε κάμη φωτεινότερο και από τον ήλιο, στη βασιλεία του Πατρός του. Εκεί θα λάμπης από το φως του Ηλίου της Δικαιοσύνης, του Θεού. Θα λάμπης σαν χρυσάφι πεντακάθαρο ανάμεσα στην Παναγία, τις Ασώματες Δυνάμεις και τους Αγίους, που λάμπουν από το ίδιο φως.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 59-61)