Ο πύργος και τα κύματα 

Ο αρχιμ. Ιωακείμ Σπετσιέρης (1858-1953) ασκήτεψε στην Ι. Μονή του αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη και στη Νέα Σκήτη του Αγ. Όρους. Στο διάστημα που υπηρέτησε ως ιεροκήρυξ σε διάφορες μητροπόλεις της Ελλάδος, άφησε παντού άριστες εντυπώσεις. Υπήρξε υπόδειγμα εναρέτου κληρικού.
Ενώ ήταν ιεροκήρυξ στην Ι. Μητρόπολι Χαλκίδος και Καρυστίας, έμαθε ότι εκοιμήθη ο ιερατικώς προϊστάμενος της ελληνικής κοινότητος στη Μασσαλία της Γαλλίας. Υπέβαλαν τότε πολλοί κληρικοί υποψηφιότητα για τη ζηλευτή θέσι του εκλιπόντος. Ο π. Ιωακείμ παρακινήθηκε από γνωστούς του και υπέβαλε κι αυτός. Πλην όμως απέτυχε για μια ψήφο! Λυπήθηκε λοιπόν πολύ και τη θλίψι της αποτυχίας την εξέφρασε και στην προστάτιδα του Υπεραγία Θεοτόκο.
Ενώ προσευχόταν ακόμη προς την Παναγία, τον πήρε ένας λεπτός ύπνος. Είδε τότε το εξής όνειρο, όπως ο ίδιος το διηγείται:
«Βρέθηκα σ’ έναν πανύψηλο πύργο! Στην κορυφή του ήταν ένα δωμάτιο, όπου ήμουν εγώ μόνος εκεί. Παραδόξως δε, μου φαινόταν ότι ήμουν κλειστός σε χώρο που είχε τέσσερα παράθυρα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος. Κάτω από τον πύργο ήταν πέλαγος απέραντο και τα κύματα χτυπούσαν με πάταγο και βία πολλή. Τότε μη έχοντας τι να κάνω, ώρμησα να πέσω από το δυτικό παράθυρο στο τρικυμισμένο πέλαγος. Τρόμαξα πολύ, αλλά αισθάνθηκα αμέσως ένα χέρι να με αρπάζη από τα ρούχα και να με σέρνη με βία προς τα πίσω. Έστρεψα να δω ποιος με τραβά και βλέπω – ω των θαυμασίων σου, Δέσποινα του κόσμου – την Κυρία Θεοτόκο να με βαστάζη και να μου λέη:
- Θέλεις να σε αφήσω να πέσης σ’ αυτό το πέλαγος; Δεν βλέπεις τα κύματα; Γύρισε πίσω στον πύργο.
Με αυτά τα λόγια της Παναγίας μας, αμέσως συνήλθα και ξύπνησα. Τότε κατάλαβα ποιο ήταν το πέλαγος και τι σήμαιναν όλα αυτά, τι κινδύνους θ’ αντιμετώπιζα, αν έφθανα στα υψηλά αξιώματα, που επιζητούσα».

(Μορφές Νέας Σκήτης)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 98-99)

Προσευχή για τους κεκοιμημένους… 

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο, η προσευχή της Εκκλησίας κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένη στους κεκοιμημένους, σε ανάμνηση της εις Άδη καθόδου του Χριστού κατά το Μ. Σάββατο.
Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω, λέγεται «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το πρώτο από τα τέσσερα Ψυχοσάββατα του έτους (το τέταρτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής) οπότε και τελούνται επίσημα μνημόσυνα της Εκκλησίας υπέρ των κεκοιμημένων "των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, [. . . ] ευσεβώς ορθοδόξων, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομόναχων, ιεροδιακόνων, μοναχών, μοναζουσών, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, αδελφών και συγγενών ημών εκ των απ' αρχής και μέχρι των εσχάτων".
Η καθιέρωση του Ψυχοσάββατου είναι μια υπόμνηση ότι το σώμα θα αναστηθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να ενωθεί με την αθάνατη ψυχή.

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας στον λόγο του για τους κοιμηθέντες μας λέει:
Μην αρνείσαι να προσφέρεις λάδι και να ανάβης κεριά στον τάφο του, επικαλούμενος Χριστόν τον Θεόν, και αν ακόμα ο κοιμηθείς τελείωσε ευσεβώς τη ζωή του και τοποθετήθηκε στον ουρανό. Γιατί αυτά είναι ευπρόσδεκτα από το Θεό και προσκομίζουν μεγάλη την ανταπόδοσή του, γιατί το λάδι και το κερί είναι θυσία και η Θεία Λειτουργία είναι εξιλέωση. Η δε αγαθοεργία φέρνει τελικά προσαύξηση με κάθε αγαθή ανταπόδοση. Ο σκοπός του προσφέροντος, για την ψυχή κοιμηθέντος, είναι ίδιος με τα όσα κάνει όποιος έχει μικρό παιδί άρρωστο και αδύναμο, για το οποίο προσφέρει στον ιερό ναό κεριά, θυμίαμα και λάδι με πίστη και τα χαρίζει όλα για το παιδί του. Τα κρατάει και τα προσφέρει με τα χέρια του σαν να τα κρατάει και να τα προσφέρη το ίδιο το παιδί, ακριβώς δηλαδή όπως γίνεται όταν στο βάπτισμα αποκηρύσσεται ο σατανάς από τον ανάδοχο για λογαριασμό του νηπίου.
Παρομοίως πρέπει να θεωρείται και όποιος πέθανε πιστός στον Κύριο, ότι κρατάει και προσφέρει τα κεριά και το λάδι, και όλα όσα προσφέρονται για τη λύτρωσή του. Έτσι με τη χάρη του Θεού η προσπάθεια που γίνεται με πίστη δε θα πάει χαμένη. Να είστε σίγουροι ότι οι Θείοι απόστολοι και οι Θεοδίδακτοι διδάσκαλοι και οι Θεόπνευστοι πατέρες, αφού πρώτα ενώθηκαν με το θείο και φωτίσθηκαν καθόρισαν με τρόπο θεάρεστο τις λειτουργίες, τις προσευχές και τις ψαλμωδίες, που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη εκείνων που πέθαναν. Και όλα αυτά μέχρι σήμερα, πάντα με τη χάρη του Φιλανθρώπου Θεού, αυξάνονται και συμπληρώνονται σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντος για να δοξάζεται και να εξυμνείται ο Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλευόντων.

Και ο μακαριστός π. Παΐσιος (από τον Δ΄ τόμο, Οικογενειακή Ζωή, Λόγοι του π. Παισΐου, Εκδόσεις Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσσαλονίκη) μας ενημερώνει:
- Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί (πλην των Αγίων) μπορούν να προσεύχονται;
- Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια , αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.
Μου λέει ο λογισμός ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση, και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια! Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μία ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σε αυτή τη ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι κι αν είναι κανείς φίλος με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στο Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους από την μία φυλακή σε άλλη καλύτερη, από το ένα κρατητήριο σε ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμα μπορεί να τους μεταφέρει και σε ένα δωμάτιο ή σε διαμέρισμα.
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για τη ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν....
.. .Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στο διάβολο να πει: Πώς τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε; Όταν εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν τη δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν τη ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι: Σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία (Α’ Κορινθ, κεφ 15, εδ 42)(δηλαδή συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση του ανθρώπου), λέει η Γ ραφή.
- Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;
-Εμ , όταν μπαίνει κάποιος στη φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται πιο πολύ; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, για να κάνει κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός. Ιδίως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι ήταν σκληρός, αλλά στη πραγματικότητα να μην ήταν-και είχε αμαρτωλή ζωή, τότε να κάνουμε πολλή προσευχή, Θείες Λειτουργίες, Σαρανταλείτουργα για τη ψυχή του και να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής του, για να ευχηθούν οι φτωχοί “να αγιάσουν τα κόκκαλά του”, ώστε να καμθεί ο Θεός και να τον ελεήσει. Έτσι ότι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν. Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλωσύνη, ακόμα και αν η ζωή του δεν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.
Έχω υπόψη μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων. Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: Γέροντα, δεν έκανα προσευχή για κάποιο γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσεις, με ξέχασες και υποφέρω! Πράγματι, μου λέει (ο προσκηνυτής) εδώ και 20 μέρες είχα ξεχαστεί με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν προσευχόμουν
-Όταν, Γέροντα, πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
-Άμα κάνεις κομποσχοίνι γι’αυτόν, βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάει η αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν μόνο επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί γι'αυτούς! Μερικοί, κάθε τόσο, κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτό το τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στο Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.
- Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχονται γι’ αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;
-Και βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους.. .αν καμιά φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου. Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθεί στο πόλεμο, τον είδα μπροστά μου μετά τη Θεία Λειτουργία, την ώρα του μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονεύονταν στη Προσκομιδή με τους ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνο ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι!

Ειρήνη εστί μετ' εκείνων, οίτινες ενίκησαν τον κόσμον. Ειρήνη ειή μεθ' ημών, οίτινες έτι και νυν αγωνιζόμεθα. Ούτω φεύγει η θλίψις του κόσμου, ούτως εξαφανίζεται του θανάτου το κέντρον, και ως νικητής υπεράνω της κόνεως ίσταται ο Χριστός μετά πάντων των εις αυτών πιστευόντων και λέγει:

ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον. (Ιωαν 16 33).

482- ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.
Ένας άγιος είδε το ακόλουθο όραμα: Περνούσε από μια πόλι, φημισμένη για την ανηθικότητα των κατοίκων της και είδε στα τείχη της ένα διάβολο, που κοιμόταν. Εξακολούθησε την πορεία του και βγήκε έξω στην εξοχή. Εκεί στην ερημιά είδε ένα ασκητή, που γύρω του είχε στρατιά από διαβόλους, που δεν έπαυαν να του επιτίθενται. Παραξενεύθηκε και ζήτησε να μάθη γιατί αυτή η διαφορά. «Σε κείνη την πόλι, του είπε ένας από τους διαβόλους, όλοι είναι δικοί μας και ένας από μας φθάνει για να τους κρατή στην αμαρτία. Για τούτον εδώ υπάρχει δυσκολία. Και μεις ακόμη είμεθα λίγοι και δεν κατορθώνουμε να τον κατακτήσουμε».

484- ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Ένας παπάς κι ένας υπάλληλος ταξίδευαν μαζί σ’ έναν όχημα του σιδηροδρόμου.
-Αιδεσιμώτατε, είπε ο υπάλληλος εμπιστευτικά στον παπά, θα μάθατε βέβαια και σεις τα μεγάλα νέα.
-Όχι, κύριε, δεν πήρα καμμιά πρωινή εφημερίδα, γιατί έπρεπε να φύγω πολύ νωρίς και…
-Πως; Δεν τα ξέρετε λοιπόν; Μα όλοι μιλούν γι’ αυτά!
-Κύριε, δεν ξεύρω απολύτως τίποτε.
-Είμαι ευτυχής λοιπόν να σας πληροφορήσω: Πέθανε ο διάβολος!
-Αλήθεια; Του αποκρίθηκε ο παπάς, προσποιούμενος μεγάλη λύπη και μεγάλο ενδιαφέρον. Πόσο με λυπεί αυτό! Και πόσο λυπούμαι τα ορφανά που άφησε. Πάρτε, παρακαλώ, αυτό το χιλιάρικο για τα ορφανά που άφησε.
Ο…έξυπνος υπάλληλος φρόντισε να κατέβη στον επόμενο σταθμό.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 215-216)

Καθημερινά οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα που μερικές φορές μας γονατίζουν και μας ρίχνουν την ψυχολογία και το ηθικό. Στο άκουσμα μιας δυσοίωνης διάγνωσης παγώνουμε, η οικονομική κρίση μας δυσκολεύει την καθημερινότητα και η ζωή μας γίνεται μαρτύριο όταν αδυνατούμε να πληρώσουμε βασικές υποχρεώσεις του σπιτιού ή των παιδιών μας. Πολλοί από μας έχουμε να διαχειριστούμε τους υπερήλικες γονείς μας με όλα τα παρελκόμενα της ηλικίας τους. Οι μέριμνες του βίου τούτου μπορούν να είναι ατελείωτες… ένας σύζυγος που δε νοιάζεται για μας, μια εγκυμοσύνη που δεν έρχεται, ένας συνάδελφος που μας δημιουργεί προβλήματα στη δουλειά, ένας εργοδότης που δε μας πληρώνει και πόσες άλλες ακόμα σκοτούρες… Η ζωή μας και η υγεία μας βάλλονται και απειλούνται καθημερινά από πολλά ερεθίσματα, οι άμυνες μας σιγά σιγά κάμπτονται, τα αντισώματα λιγοστεύουν. Υπάρχουν μέρες που νιώθουμε ότι έχουμε βρεθεί μπροστά σε ένα πελώριο αδιέξοδο και κολλημένοι εκεί, χωρίς δρόμο διαφυγής, κουρασμένοι και αποκαρδιωμένοι δεν έχουμε άλλο κουράγιο να παλέψουμε, να συνεχίσουμε!
Και τότε; Τί γίνεται τότε; Θα κάτσουμε εκεί ακινητοποιημένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Κάποτε εγώ αυτό έκανα! Γεμάτη ματαίωση και απογοήτευση έκλαιγα τη μοίρα μου για πολλές μέρες και κυλούσε έτσι η ζωή μου οικτίροντας τον εαυτό μου, χωρίς νόημα, χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα! Μέχρι που πήγα στην εκκλησία και άκουσα για την Ανάσταση του Χριστού και τον κενό Πανάγιο Τάφο! Και διαβάζω στην Καινή Διαθήκη πως το πρωί του Σαββάτου πήγαν οι μυροφόρες για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Ιησού και βρήκαν την πέτρα που σφράγιζε το μνημείο να έχει κυλιστεί πιο πέρα και τον Τάφο άδειο! [ Μαρκ. ιστ΄,1-8] Έγινε σεισμός μέσα μου! Αυτός ο κενός Τάφος σπάει κάθε αδιέξοδο, διαλύει κάθε στενοχώρια, εκμηδενίζει κάθε θλίψη! Γιατί μας ανοίγει νέους ορίζοντες… η ζωή δε σταματά με το θάνατο μας! Η αληθινή ζωή ξεκινά μετά το θάνατο μας κοντά στο Χριστό!
Αχ! πόση δύναμη και παρηγοριά με γεμίζει ο άδειος Τάφος του Χριστού! Τώρα ξέρω ότι για το Χριστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα αφού νίκησε ακόμα και το θάνατο! Άρα κι εγώ που πιστεύω στο Χριστό δε χρειάζεται να ξανανιώσω παγιδευμένη για κανένα λόγο αλλά με το βλέμμα της ψυχής μου καρφωμένο στον Αναστημένο Χριστό θα πορεύομαι σ’αυτή τη ζωή πλέον γενναία, δυνατή και χαρούμενη γιατί έχω μαζί μου τον πιο δυνατό σύμμαχο και επειδή πια γνωρίζω ότι αυτή η ζωή εδώ είναι προσωρινή και όλα περνάνε και τελικά αυτό που θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να κάνουμε είναι να αξιοποιούμε πνευματικά ό,τι μας συμβαίνει για τη σωτηρία της ψυχής μας έτσι ώστε μια μέρα να ανταμώσουμε τον Αναστημένο Χριστό που με τη Σταυρανάστασή Του μας άνοιξε το δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών και μας περιμένει όλους κοντά Του! (Α.Κ.Β)

478- ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ.
Γνωρίζετε, έλεγε ένας ιεροκήρυκας, ποιο είναι το μεγάλο κατόρθωμα του διαβόλου στην εποχή μας;
-Το να κάνη τους ανθρώπους ν’ αρνούνται την ύπαρξί του.

480- ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Κάποτε δυο κομψευόμενοι νεαροί άπιστοι, ταξιδεύοντας μ’ ένα ατμόπλοιο, είδαν στο κατάστρωμα ένα γέροντα, γνωστό για την πίστι και την άγια ζωή του, και θέλησαν να κάμουν πνεύμα εις βάρος του. Τον πλησίασαν λοιπόν και του είπαν:
-Δάσκαλε, έμαθες τα νέα;
-Τι νέα; Ρώτησε ο αγαθός γέροντας.
-Δεν έμαθες ότι ο διάβολος πέθανε;
Τότε ο ευσεβής γέροντας, χωρίς να πειραχθή από την αναίδεια των νέων εκείνων, έβαλε τα χέρια πάνω στους ώμους τους και τους είπε με γλυκύτητα:
-Αγαπητά μου παιδιά, απόδειξις ότι δεν πέθανε είναι η συμπεριφορά σας σ’ ένα γέροντα και τα λόγια σας, που είναι εμπνεύσεις δικές του!

481- ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Διηγείται κάποιος ευσεβής κληρικός ότι περιπατώντας κάποτε στο δρόμο είδε κάμποσους χοίρους να ακολουθούν έναν άνθρωπο. Από περιέργεια ακολούθησε μαζί και είδε τους χοίρους να ακολουθούν τον άνθρωπο μέσα στο σφαγείο!
-Φίλε μου, του είπε, πως κατώρθωσες να πείσης τους χοίρους να σε ακολουθήσουν σ’ αυτό το μέρος;
-Απλούστατα, του απήντησε εκείνος, κρατούσα ένα καλάθι με βελανίδια και καθώς προχωρούσα τους πετούσα από λίγα.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας όταν ο Σατανάς μας πετά τα βελανίδια των διασκεδάσεων, των σαρκικών επιθυμιών. Πλήθη ανθρώπων τον ακολουθούν σ’ ένα σκοτεινό σφαγείο!

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 214-215)

754- Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ.

Ο άγιος Βαρθολομαίος ο νέος – για να τον διακρίνουμε από τον Απόστολο – στο βίο του αγίου Νείλου, ιδρυτού της μονής Κρυπτοφέρρης, μας αναφέρει το ακόλουθο χαρακτηριστικό περιστατικό.

Ένας Λογγοβάρδος έκλεψε κάποτε απ’ το μοναστήρι του Αγίου ένα άλογο. Δυο καλόγεροι παρουσιάσθηκαν παρευθύς στον Άγιο ζητώντας του την άδεια να καταδιώξουν τον κλέφτη, γιατί το άλογο ήταν πολύ χρήσιμο στο μοναστήρι. Η άδεια τους δόθηκε. Έπειτα από πολλούς κόπους κατώρθωσαν να βρουν τα ίχνη του κλέφτη στην πλησιέστερη γειτονική πόλι. Ο διοικητής της πόλεως αυτής, όταν έμαθε την κλοπή, διέταξε παρευθύς να πιάσουν τον κλέφτη, που είχε την τόλμη να κλέψη από ένα τέτοιο Άγιο, που τόσο τιμούσε τη χώρα. Η διαταγή εξετελέσθηκε. Αλυσοδεμένο και με το άλογο, έφεραν τον κλέφτη μπροστά στο διοικητή, που ύστερα από μια αυστηρή επίπληξι τον παρέδωκε στους καλόγερους. Αυτοί χαρούμενοι επέστρεψαν στο μοναστήρι και αφού έκαναν μια μετάνοια στον ηγούμενο Νείλο του είπαν:

-Άγιε καθηγούμενε, με τις προσευχές σου φέραμε πίσω το άλογο και πιάσαμε και τον κλέφτη.

Ο άνθρωπος όμως του Θεού φωνάζει κοντά του το Λογγοβάρδο και τον ρωτά:

-Πραγματικά, αδελφέ, σου άρεσε το άλογο αυτό;

-Έ! απαντά εκείνος, αν δε μ’ άρεσε δε θα τόκλεβα.

-Πολύ καλά, προσθέτει ο Άγιος, και βάζοντας στο άλογο τη σέλλα και τα γκέμια, του λέγει:

-Πάρτο, αφού σου αρέσει, είναι δικό σου.

Ο Λογγοβάρδος πετώντας απ’ τη χαρά του για ένα τέτοιο δώρο, έφυγε. Οι καλόγεροι άρχισαν να μουρμουρίζουν και να παραπονιούνται για την πράξι αυτή του ηγουμένου τους. Μα εκείνος τους κάλεσε πατρικά κοντά του και τους είπε:

-Μάθετε, ότι όποιος ξέρει ν’ απαλλάσσεται απ’ οτιδήποτε, ξέρει ν’ απαλλάσσεται κι από την αμαρτία. Πρέπει να μάθετε να αγαπάτε και τους εχθρούς σας και να ευλογήτε όσους σας κάνουν κακό, και να κατέχετε το καθετί σαν να μη κατέχετε τίποτα, όπως λέγει ο Απόστολος.

757- ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΟΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ένας ανώνυμος πολιτικός αντίπαλος του Ελευθερίου Βενιζέλου είχε κυκλοφορήσει ένα φυλλάδιο εναντίον του μεγάλου Έλληνος πολιτικού, στο οποίο με δηλητηριασμένη γλώσσα εξιστορούσε όλα τα σφάλματα του αρχηγού των Φιλελευθέρων. Ο Βενιζέλος προμηθεύθηκε το φυλλάδιο αυτό και το διάβαζε με προσοχή.

Ο ιδιαίτερός του, χωρίς να ξέρη τι διαβάζει ο Βενιζέλος, τον ρώτησε:

-Είναι τόσο σπουδαίο αυτό που διαβάζετε, ώστε να είσθε τόσο απορροφημένος;

-Μάλιστα, απάντησε ο Βενιζέλος, γιατί εδώ μόνον μπορώ να μάθω την αλήθεια.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 346-348)

88. Άνθρωπε! Η παντοδυναμία, η σοφία και το έλεος του Δημιουργού, που καλύπτουν όλη την ορατή και αόρατος κτίσι, είναι έτοιμες να φανερωθούν και στη δική σου ζωή. Αρκεί να νοιώσης τον εαυτό σου σαν τέκνο του Ουρανίου Πατρός. Αρκεί να θελήσης να ανταποκριθής στην κορυφαία εντολή της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον σου. Πρόσφερε λοιπόν ολοπρόθυμα τον εαυτό σου στα καλά έργα, τα σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

89. Διέπραξε κάποιος μία αμαρτία; Υπεχώρησε σε κάποιο πάθος; Τιμωρείται ήδη αρκετά από την ίδια την αμαρτία που διέπραξε, από το ίδιο το πάθος που τον παρέσυρε. Τιμωρείται όμως, προ παντός με το ότι ξενώθηκε από τον Θεό και ο Θεός ξενώθηκε απ αυτόν. Είναι λοιπόν ανόητο και πολύ απάνθρωπο να τρέφουμε κακία εναντίον αυτού του ανθρώπου. Είναι το ίδιο σαν να ρίχνουμε στη φωτιά ένα σώμα που είναι ήδη καμμένο. Απέναντι σε ένα τέτοιο άνθρωπο, χρωστούμε διπλή αγάπη, θερμή προσευχή στον θεό γι’ αυτόν. Να μη τον κρίνουμε, να μην επιχαίρουμε για το κατάντημα του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 53-54)

«Πατέρα… Δεν ζητώ να τους πάρεις από τον κόσμο, μα να τους φυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάν. 17:15)

Η γειτονιά της αγιότητας
    Ένας δισεκατομμυριούχος έχτισε μια καινούργια πόλη στη Φλόριδα των ΗΠΑ. Το όνομα της πόλης είναι «Άβε Μαρία» και οι κάτοικοί της πιστοί Καθολικοί. Στο κέντρο της πόλης υψώνεται ένας σταυρός ύψους 20μ. και γύρω του υπάρχουν 11.000 ολοκαίνουργια σπίτια, κι ένα πανεπιστήμιο, όπου εκκολάπτονται 5.000 ευσεβείς νέοι. Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχουν οι «μολυσματικές» επιρροές του έξω κόσμου. Η πορνογραφία απαγορεύεται στα περίπτερα, κι επίσης η κάθε είδους αντισύλληψη δεν επιτρέπεται ούτε να πωλείται στα φαρμακεία αυτής της «άγιας πόλης». Ο ιδρυτής της θέλει έτσι να χτυπήσει το κακό –λες κι αυτές είναι όλες κι όλες οι αμαρτίες! Ίσως όλα αυτά να θυμίζουν την «Άνω Ιερουσαλήμ» της Αποκάλυψης, μόνο που ο Χριστός, όσο ζούμε ως χριστιανοί εδώ στη γη, δε μας θέλει να βγούμε από τον κόσμο, αλλά να τον επηρεάσουμε με το Πνεύμα Του μένοντας μέσα σ’ αυτόν.
    Είμαστε άραγε χριστιανοί που επηρεάζουμε ή που επηρεαζόμαστε; Αν ανήκουμε στους δεύτερους καμιά «Άβε Μαρία» δεν μπορεί να μας προστατέψει.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Ποτέ μου δε θα λησμονήσω τις εντολές σου, γιατί μ’ αυτές μου δίνεις τη ζωή» (Ψαλμός 119:93 –Ν.Μ.Β.*)

Νιώθουν καλά χωρίς το Θεό
    «Ένα εκατομμύριο Νεοϋορκέζοι νιώθουν πολύ καλά χωρίς να πιστεύουν στο Θεό. Εσείς;» Αυτή η αφίσα έκανε πριν από καιρό την εμφάνισή της στους σταθμούς του μετρό της Νέας Υόρκης. Οκτώ αθεϊστικές οργανώσεις αγόρασαν διαφημιστικό χώρο σε 12 σταθμούς στο πλαίσιο «συντονισμένης εκστρατείας με στόχο την «ενημέρωση» εκείνων που δεν πιστεύουν σε κάποιο θεό»! Σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2008, το 15% των 8 εκατ. Νεοϋορκέζων απάντησε ότι δεν ασπάζεται κάποιο θρήσκευμα. Ενώ οι διοργανωτές ισχυρίζονταν ότι προσφέρουν απλά μια ενημέρωση για να προβληματιστεί ο κόσμος! Το βασικό είναι ότι αμφισβητούν το στοιχείο της ζωής του ανθρώπου, που είναι ο ίδιος ο Θεός στη ζωή του. Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι θέμα λογικών αποδείξεων αλλά πίστεως καρδιάς, που δεν έχει σχέση με μαθηματικούς υπολογισμούς κι αποδείξεις.
    Τι είναι για σένα ο Θεός και ο λόγος Του; Ένα ανθρώπινο θεώρημα που πρέπει να συζητηθεί και να αποδειχτεί ή η ίδια η πνευματική σου ζωή;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

*Νέα μετάφραση της Βίβλου

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

86. Κάποιο πάθος φέρει ταραχή στην καρδιά σου; Χάνεις την ειρήνη σου και ξεστομίζεις λόγια θυμού και αδικίας εναντίον του πλησίον σου; Μη μείνεις ούτε λεπτό παραπάνω σε αυτή τη φθοροποιό κατάσταση. Πέσε ευθύς στα γόνατα και εξομολογήσου την αμαρτία σου στο Άγιο Πνεύμα, λέγοντας από τα βάθη του είναι σου: «Ώ Πνεύμα Άγιο, σε λύπησα ο άθλιος με το πνεύμα της απειθείας μου, του πάθους μου». Και κατόπιν πες, με όλη σου την καρδιά και με βεβαιότητα για την πανταχού παρουσία του Αγίου Πνεύματος, την ευχή της Εκκλησίας: «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν εμοί και καθάρισόν με από πάσης κηλίδος και σώσον, Αγαθέ, την ψυχήν μου». Τότε η ψυχή σου θα πλημμυρίσει από ταπείνωση, ειρήνη και ευλάβεια.

87. Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καρδιά σου. Και να μη χάνεις την ελπίδα σου στο θείο έλεος, όσο και αν αμάρτησες. Το έλεος του Χριστού είναι άβυσσος. Η αγάπη του ανεξάντλητος. Ο Αρχέκακος θα πασχίσει να σου παραστήσει τον Θεό τρομερό και ανελέητο. Ότι απορρίπτει δήθεν την προσευχή σου και την μετάνοιά σου. Αλλά θυμήσου τα ίδια τα λόγια του Σωτήρος, που τόσο θα σε καθησυχάσουν: «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω». (Ιω. στ’ 37). Και: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ια΄28).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 53)

27. «Δεύρο Νύμφη μου» (ΜΟ).

Η ορθόδοξη ευλάβεια για το πρόσωπο της Θεοτόκου εμπνέεται συχνά από το «Άσμα Ασμάτων». Το βιβλίο αυτό της Π. Διαθήκης είναι μια σειρά λυρικών ποιημάτων και τραγουδιών που μοιάζουν με τα αρχαία ελληνικά ειδύλλια και στα οποία εκφράζεται διαλογικά η «ολονέν αύξουσα και τελειουμένη αγάπη» μεταξύ ενός Ανδρός (Νυμφίου) και μιας Γυναικός (Νύμφης)» (ΥΑ, 2 εξ.).
Η καθολική παράδοσις της Εκκλησίας ερμήνευσε πάντοτε συμβολικά και αλληγορικά το «Άσμα» και δέχεται ότι το βιβλίο αυτό «παρουσιάζει την αγάπην του Θεού προς πάντας γενικώς τους ανθρώπους, την ένωσιν του Γιαχβέ μετά της συναγωγής, την ένωσιν του Λόγου μετά της ανθρωπίνης φύσεως, την ένωσιν του Χριστού μετά μιας εκάστης ψυχής» (ΥΑ, 7).
Στην ορθόδοξη λατρεία ιδιαίτερα οι εικόνες του «Άσματος» χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά για την προτύπωσι της Θεοτόκου και του μυστηρίου του «γάμου» των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θείας, στο οποίο υπηρέτησε η Παρθένος, ως Νύμφη του Χριστού.
Η Βυζαντινή επίσης τέχνη ντύνει τη Θεοτόκο με το γνωστό Μαφόριο ή Ωμοφόριο, «το οποίον είναι ένδυμα ειδικόν, ήτοι το μέγα συριακόν μαφόριον των ε γ γ ά μ ω ν γυναικών (FLAMMEUM VIRGINALIS)», για να εικονίσει την Παρθένο σαν «νύμφη του ουρανίου νυμφίου» (ΚΚ, 28).
Την προτύπωσι αυτή θα παρακολουθήσωμε στη συνέχεια.
Το μεγάλο ειδύλλιο του Θεού για τον άνθρωπο αρχίζει με την πρόσκλησι που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο να δεχθή την αγάπη του. Αυτό που κάνει εντύπωσι στο «Άσμα Ασμάτων» είναι ότι η πρόσκληση αυτή του Θεού απευθύνεται σ’ ένα γυναικείο πρόσωπο. Ο Θεός, σαν Νυμφίος, προτείνει σε μια γυναίκα να γίνη Νύμφη του. «Δεύρο... Νύμφη» (Άσμα δ' 8). Και ο υμνωδός της Εκκλησίας στη βιβλική αυτή εικόνα βλέπει την προσωπική και αποκλειστική πρόσκλησι του Θεού στην Παρθένο Μαρία να γίνη Νύμφη του, να δεχθή δηλαδή να συλλάβη και γεννήση τον Θεάνθρωπο Ιησού.
Η κλήσις του Θεού είναι προσωπική και αποκλειστική.
Την αποτελεσματικότητα της σχέσεως του Θεού με τον άνθρωπο εικονίζει η αποκλειστική, μονογαμική σχέσις των δύο συζυγών, όπως την αποδίδει το «Άσμα Ασμάτων (ΥΑ, 5). Ο Θεός ζητάει να δημιουργήση σχέσεις με τον κάθε άνθρωπο αποκλειστικά προσωπικές και μόνιμες. Μια ισόβιο δηλαδή μονογαμική σχέσι, γεμάτη αφοσίωσι, πιστότητα και αγάπη.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 48-49)