«Το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Χριστού… για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας, είναι δύναμη Θεού» (Α’ Κορ. 1:18)

Τι είναι για σένα ο Σταυρός;
    «Η ανάρτηση των σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Αυτό αποφάσισε (2009) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων προκαλώντας αναστάτωση στην Καθολική Ιταλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Η αιτιολόγηση της απόφασης, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον: «Ο σταυρός αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Μ’ άλλα λόγια τους εμποδίζει να επιλέξουν θεό στη ζωή τους. Ποιόν θ’ ακολουθήσουν ηθικά! Βέβαια, αν το Δικαστήριο εννοεί πως οι άλλες θρησκείες είναι μνημεία ελεύθερης βούλησης και αφήνουν πλήρη ελευθερία στους οπαδούς τους, τότε τι να πει κανείς…
    Τι είναι για σένα φίλε μου ο σταυρός του Χριστού, δηλαδή το έργο λύτρωσης που επιτέλεσε εκεί πάνω ο Υιός του Θεού; Για κείνους που βρήκαν τη σωτηρία τους στο σταυρό, θα είναι πάντα το καμάρι τους και η δύναμη του Θεού στη ζωή τους.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Να το θεωρήσετε χαρά πολύ μεγάλη, αδελφοί, όταν βρεθείτε μέσα σε διάφορες δοκιμασίες…» Ιακ. 1:2)

    Ένας εργάτης του Κυρίου, γυρίζοντας ένα βράδυ από μια συνάθροιση δέχτηκε σ’ ένα ερημικό μέρος την επίθεση δύο κακοποιών, που τον έδειραν και τον λήστεψαν. Το ίδιο βράδυ, φτάνοντας στο σπίτι του, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ για τη σημερινή μου εμπειρία. Σ’ ευχαριστώ γιατί οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι μου πήραν μεν όσα είχα, αλλ’ όχι και τη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ γιατί αυτό έγινε σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο. Σ’ ευχαριστώ γιατί άλλη μια φορά αποδείχτηκες πιστός στην υπόσχεσή Σου: «Μαζί σου είμαι όλες τις μέρες της ζωής σου». Παραχώρηση της καρδιάς μας στον Κύριο σημαίνει να είμαστε ευγνώμονες σ’ Εκείνον, κάτω απ’ ΟΛΕΣ τις συνθήκες. Όχι μόνο για κείνα που απολαμβάνουμε, αλλά και για κείνα που αισθητά μας λείπουν. Όχι μόνο για κείνα που κερδίζουμε, αλλά και για κείνα που χάνουμε. Όχι μόνο για απαντημένες προσευχές, αλλά και για αναπάντητες. Όχι μόνο για όσα μας δίνουν άνεση, αλλά και για όσα μας πονούν και μας κάνουν να υποφέρουμε. «Πάντων ένεκεν», όπως έλεγε ο πιστός Χρυσόστομος.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

98. Ο Κύριος με δημιούργησε, με έφερε στην ύπαρξι από το μηδέν. Και όταν έπεσα, με σήκωσε με το σωτήριο Πάθος και τον θάνατό του. Με καθάρισε από τις αμαρτίες μου με το Αίμα του, με έκαμε υιό του κατά χάριν. Μου υποσχέθηκε την κληρονομία των αιωνίων αγαθών. Με φώτισε με το θείο του Ευαγγέλιο. Με τιμωρεί και με συγχωρεί σαν πατέρας.
Με ζεσταίνει και με φωτίζει με τον ήλιο του. Με τρέφει και με ποτίζει κάθε μέρα. Και, πάνω από όλα, μου χορηγεί τη γλυκυτάτη και ζωοδότειρα αμβροσία, την Αγία Κοινωνία. Με τυλίγει με τον αέρα, που αναπνέω. Και, το σπουδαιότερο, μου δίνει το Άγιο Πνεύμα του. Με ντύνει με ωραίους στολισμούς. Και, το σπουδαιότερο, ντύνει την ψυχή μου με τον ίδιο τον Εαυτό του, όπως είναι γραμμένο: «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλάτ. γ’ 27).
Μου δίνει τον αρραβώνα, την υπόσχεσι της αιωνίου ζωής στην ουράνιο βασιλεία του. Μου στηρίζει την υλική ζωή. Αλλά, κυρίως, μου στηρίζει την υγεία της ψυχής, μες από την προσευχή και μες από τα Άγια Μυστήρια. Πώς να του τα ξεπληρώσω όλα αυτά; Πώς να του αποδείξω την ευγνωμοσύνη μου; Τίποτε άλλο δεν έχω να κάμω, παρά να του είμαι αφωσιωμένα πιστός, εφαρμόζοντας ολόψυχα τις άγιες Εντολές του και αποκρούοντας στερεά την αμαρτία και το κακό.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 58)

32. «Κρίνον, Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» (Ω).
Η προτύπωσις της Θεοτόκου και πάλιν από το «Άσμα Ασμάτων»: «Εγώ άνθος του πεδίου, κρίνον των κοιλάδων. Ως κρίνον εν μέσω ακανθών» (β' 1 – 2). Η Παρθένος εφύτρωσε σαν όμορφο λουλούδι μέσα στην έρημη, άβατη και άνυδρο γη (Ψαλμ. 62, 2), στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος» (Ψαλμ. 83, 6). Σαν λευκό και ευωδιαστό κρίνο ανάμεσα στα «αγκάθια και τα τριβόλια της γης» (Γεν. γ' 18) . Σαν «τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσε μέσα απ’ τ’ αγκάθια των Ιουδαίων και πλημμύρισε με το θεϊκό της άρωμα τα σύμπαντα» (Δ, 79) . Διότι η Θεοτόκος ήταν «ευωδία Χριστού» (Β' Κορ. β' 15) .
Στην προεικόνισι αυτή τονίζεται η ηθική καθαρότης και η παρθενική αγνότης της Θεοτόκου. Μέσα στην ερημιά, την ασχήμια και τα αγκάθια της αμαρτίας άνθισε η ηθική ωραιότης της παρθενίας της Θεοτόκου. «Ο κρίνος της παρθενίας της Θεοτόκου, όπου και αν εβλάστησε ανάμεσα εις τας ακάνθας της κοινής δυστυχίας, δεν έχασε ποτέ το αργυροχρυσόχρωον κάλλος». (Η. Μηνιάτης, X, 13). Μέσα στον χειμώνα της διαφθοράς και της ένοχής, άνθισε το άνθος της αμόλυντης αγνότητος και της άδολης αθωότητος της Παρθένου Μαρίας. «Μέσα από τα αγκάθια και τους τριβόλους της ιουδαϊκής φυλής, επρόβαλε άνθος υπέρλαμπρον, αληθινόν κρίνον αγνότητος απηλλαγμένον από οιονδήποτε μολυσμόν, άσπιλον και κατάλευκον, γεμάτο από θείαν ευωδίαν, η οποία «επλήρωσε τα σύμπαντα» (X, 71).
Όπου ο Θεός φυτεύει τον κάθε άνθρωπο, εκεί πρέπει ν’ ανθίζη και ευωδιάζη! Ο χριστιανός σαν «ευωδία Χριστού» πρέπει να ανθίζη και ευωδιάζη παντού. Μέσα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, μέσα και στα πιο δύσκολα περιβάλλοντα. Δεν είναι στο χέρι, στην κρίσι δηλαδή και την απόφασι του πιστού το π ο ύ θα τον φυτεύση ο Θεός. Κλήσις και αποστολή του είναι να ανθίζη και να ευωδιάζη το άρωμα της ηθικής αγνότητος και αγιότητος όπου τον τοποθετήση η πρόνοια και η αγάπη του Δημιουργού.
Αν μερικοί χριστιανοί γεννιώνται σε δύσκολες εποχές –σαν τη δική μας και σαν την εποχή του Χριστού και της Θεοτόκου– δεν είναι γιατί τους εγκατέλειψε ή γιατί δεν φροντίζει γι’ αυτούς ο Θεός, αλλά διότι θέλει ο Δημιουργός δι’ αυτών να ομορφήνη και ευωδιάση τον κόσμο.
Το χρέος του χριστιανού είναι να ανθίζη και ευωδιάζη είτε ζη στην εποχή των Αμφιθεάτρων της Ρώμης είτε βρίσκεται ανάμεσα στα αγκάθια του σύγχρονου κόσμου.

Ρόδον εν ακάνθαις ευρηκώς σε
και άνθος εν ταις κοιλάσι το πανεύοσμον
κρίνον τε πανάσπιλον, Δέσποινα Θεόνυμφε,
ο σός Νυμφίος άνωθεν εν σοι εσκήνωσε
και κόσμον ευωδίασε πάντα
σε υπερυψούντα εις πάντας τους αιώνας.
(Θεοτοκίον θ' Ωδής, Όρθρος 10ης Φεβρουάριου).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 55-56 )

890. ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΚΑΚΙΑΣ. Ο διάσημος Γάλλος ιεροκήρυξ Μασσιγιόν περιέγραφε θαυμάσια στα κηρύγματά του, την ανθρώπινη κακία. Κάποιος μία μέρα τον ρώτησε:
- Πάτερ, πως γίνεται σείς, μοναχός, κι άνθρωπος του Θεού να έχετε τέτοια πείρα της ανθρώπινης κακίας;
Κι ο Μασσιγιόν απάντησε:
- Την βρίσκω λίγο πολύ μέσα στην καρδιά μου, αν σκάψω λίγο βρίσκω τα σπέρματα της.

891. ΩΡΑΙΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟ.

Ο άγιος Θωμάς Μωρ, μέγας καγγελάριος της Μ. Βρετανίας, κάθε φορά που κάποιος άρχιζε να του κατηγορεί ένα τρίτο άλλαζε συνομιλία επαινώντας το σπίτι που είχε μπρός του λέγοντας:

- Τι ωραίο σπίτι που είναι αυτό εδώ. Εξάπαντος ο αρχιτέκτων θα ήταν άνθρωπος αξίας…
Κι έτσι έδινε να εννοήσει ο συνομιλητής του το λάθος του.

908. ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ.

Ο Καρδ. Βερντιέ, πολύ έξυπνα, απάντησε σε έναν ιερέα του, που κατηγορούσε όλους τους συναδέλφους του: 

- Φίλε μου, σου το λέγω εμπιστευτικά: εκτός από σένα και μένα, κανένας εδώ κάτω δεν είναι τέλειος.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 409,411,418)

ΌΣΟ ΦΕΡΝΟΥΜΕ διαρκώς στον νου μας τα κακά που τυχόν μας προξένησαν οι αδελφοί μας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, τόσο απομακρύνουμε τον Θεό απ’ αυτόν. Όταν τα λησμονούμε παρευθύς, δεν τολμούν οι δαίμονες να μας πειράξουν.

ΈΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ που φιλονίκησε με κάποιον άλλον, πήγε στον γείτονά του Γέροντα και του εξομολογήθηκε:
- Ο τάδε αδελφός, Αββά, πολύ με πίκρανε και ο λογισμός μου με βασανίζει να εκδικηθώ.
- Κλείσου στο κελλί σου, αδελφέ, και μην πάψεις νύχτα-μέρα να προσεύχεσαι για κείνον. Μ’ αυτό τον τρόπο μόνο θα απαλλαγείς από το πάθος που βράζει μέσα σου, τον συμβούλεψε ο Γέροντας.
Ο αδελφός υπάκουσε και σε μια εβδομάδα μέσα βρήκε την ψυχική του ηρεμία.

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ σε υβρίσει, λέει κάποιος Πατήρ, εσύ ευλόγησέ τον. Αν δεχθεί την ευλογία, είναι καλό και για τους δυό. Αν όμως δεν την δεχθεί, εσύ παίρνεις από τον Θεό την ευλογία και μένει σ’ αυτόν η ύβρις.

Ο ΛΟΓΟΣ ο καλός κάνει τον κακό καλό, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, ενώ ο κακός λόγος και τον καλό ερεθίζει.
Κάποτε ο υποτακτικός του Οσίου συνάντησε στον δρόμο του έναν ειδωλολάτρη ιερέα που περπατούσε βιαστικά.
-Ε, σατανά, που τρέχεις; του φώναξε απερίσκεπτα.
Εκείνος τότε θύμωσε κι έσπασε το ραβδί του στις πλάτες του καλόγερου, ώσπου τον άφησε μισοπεθαμένο. Σε λίγο φάνηκε και ο Όσιος στον δρόμο. Βλέποντας τον ειδωλολάτρη να τρέχει τώρα για να κρυφτεί, του φώναξε με καλοσύνη:
- Ο Θεός να σε ευλογεί, προκομμένε άνθρωπε.
Εκείνος στάθηκε σαστισμένος και ρώτησε:
- Τί καλό είδες σε μένα, Αββά, και μου μιλάς έτσι;
- Σε βλέπω που τρέχεις, του είπε ο Όσιος, λυπάμαι μόνο που δεν έχεις ακόμη καταλάβει πως μάταια κοπιάζεις.
- Η κουβέντα σου γλυκαίνει την ψυχή μου, είπε ήρεμος ο ειδωλολάτρης τώρα. Αυτό είναι σημάδι πως είσαι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Πριν από λίγο με βρήκε ένας κακός καλόγερος και χωρίς λόγο με έβρισε. Αλλά κι εγώ τον πλήρωσα καλά. Τον άφησα αναίσθητο από το ξύλο.
Ο Γέροντας κατάλαβε πως αυτός ήταν ο υποτακτικός του. Ψάχνοντας λίγο πιο πέρα τον βρήκε σε κακή κατάσταση. Ζήτησε τότε από τον ειδωλολάτρη να τον βοηθήσει να τον μεταφέρουν στην καλύβη τους. Όταν έφτασαν εκεί, εκείνος γύρεψε συγχώρεση από τον Όσιο Μακάριο, γιατί είχε κακομεταχειριστεί τον μαθητή του και τον παράκάλεσε να τον κάνει Χριστιανό.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 68-69 )

Ο συκοφαντημένος επίσκοπος
Σε τριάντα μίλια απόσταση από τη Ρώμη βρισκόταν η μικρή πόλη Ρωμίλλα. Κάποτε μερικοί κάτοικοι της Ρωμίλλας κατηγόρησαν τον ενάρετο επίσκοπό τους στον πάπα της Ρώμης Αγαπητό (535-536), λέγοντας ότι χρησιμοποιεί για το φαγητό του το άγιο δισκάριο. Αμέσως ο πάπας, έκπληκτος απ’αυτό που άκουσε, έστειλε κι έφεραν τον επίσκοπο δεμένο και πεζό στη Ρώμη. Τον έκλεισε αμέσως στη φυλακή. Πέρασαν έτσι τρεις μέρες. Τη νύχτα του Σαββάτου ο πάπας βλέπει κάποιον στον ύπνο του να του λέει: ‘Αυτή την Κυριακή δεν θα λειτουργήσεις ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος, αλλά ο φυλακισμένος επίσκοπος. Εκείνος θέλω να λειτουργήσει’. Επειδή ο πάπας δυσπιστούσε, φωνή ακούστηκε για δεύτερη και τρίτη φορά: ‘Σου είπα πως ο φυλακισμένος επίσκοπος θα λειτουργήσει’! Όταν ξύπνησε ο πάπας , κάλεσε τον επίσκοπο και τον ρώτησε:
-Ποια είναι η πνευματική σου εργασία;
-Είμαι αμαρτωλός, απάντησε εκείνος.
Επειδή δεν φανέρωνε τίποτ’άλλο, ο πάπας του είπε:
-Σήμερα εσύ θα λειτουργήσεις.
Ο επίσκοπος υπάκουσε. Όταν λοιπόν παραστάθηκε στο ιερό θυσιαστήριο και συμπλήρωσε την ευχή της προσκομιδής, πριν να πει την τελική αγιαστική ευχή, άρχισε για δεύτερη, για τρίτη και για τέταρτη φορά την αγία αναφορά.
-Τί συμβαίνει; ρώτησε ο πάπας. Γιατί άρχισες τέσσερις φορές την ευχή και δεν την ολοκλήρωσες;
-Συγχώρεσε με, απάντησε ο επίσκοπος, αλλά δεν είδα όπως συνήθως την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αν θέλεις, απομάκρυνε από το θυσιαστήριο το διάκονο που κρατάει το ριπίδιο, γιατί εγώ δεν τολμώ να του το πω.
Όταν ο διάκονος απομακρύνθηκε, τότε και ο πάπας και ο επίσκοπος είδαν αμέσως την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Αλλά συνέβη και τούτο: Το καταπέτασμα που βρισκόταν πάνω από το ιερό θυσιαστήριο σηκώθηκε μόνο του και σκέπασε τον πάπα, τον επίσκοπο και όλους τους διακόνους μαζί με το άγιο θυσιαστήριο για τρεις ώρες! Τότε κατάλαβε ο ιερός Αγαπητός πως ο επίσκοπος ήταν πολύ ενάρετος και πως είχε συκοφαντηθεί.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.70-72)

"Η Θεία Κοινωνία και ο κορονοϊός"
(σκέψεις ενός πνευματικού)

Ως ιερέας και πνευματικός θα ήθελα να πω τα εξής περί κορονοϊού και Θείας κοινωνίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν θα το έχετε, αδελφοί, από τους άθεους αλλά από τους Χριστιανούς! Οι άθεοι είναι σαφέστατοι και συνεπείς με τις απόψεις τους! Αρνούνται το θαύμα εντελώς! Οπότε είναι αναμενόμενα όσα λένε. Το μεγάλο πρόβλημα θα το έχετε με τους δικούς σας, συγγενείς, φίλους κλπ που "πιστεύουν" αλλά εδώ τώρα κάτι "έπαθε" (ζυγίστηκε τελικά στα δύσκολα) η πίστη τους. Στα ΜΜΕ βλέπουμε λοιπόν την εξής άποψη:
"και εγώ πιστεύω, είμαι Χριστιανός, αλλά τι πειράζει να μην κοινωνήσω για 3 μήνες; Κοινωνώ μετά. Άρα το Πάσχα, π.χ., αν είχα σκοπό να κοινωνήσω, δεν πειράζει, θα κοινωνήσω το Μάιο. Τι κακό είναι αυτό;"
Μα το θέμα δεν είναι ΠΟΤΕ θα κοινωνήσεις, αλλά ΤΟ ΓΙΑΤΙ αναβάλλεις να κοινωνήσεις! Γιατί λοιπόν αναβάλλεις, ματαιώνεις, ενώ θα κοινωνούσες; Διότι τελικά φοβήθηκες. Μπήκε ο λογισμός απιστίας ότι μπορεί να κολλήσω! Η Θ Κοιν. ή είναι σώμα Χριστού ή δεν είναι! Αν είναι έχει διαφορά τώρα ή σε 4 μήνες; Τώρα είναι μη ασφαλής και έπειτα ασφαλής; Άρα ο λόγος που δεν θα πάω και θα περιμένω να περάσει η "μπόρα" (ας είμαι ειλικρινής) είναι διότι φοβάμαι, δεν πιστεύω επομένως στο τι είναι η Θεία Κοινωνία. Άρα αυτό που όλοι λένε: "Ε, και τι έγινε να κοινωνήσω σε 4 μήνες;" κάτι κρύβει. Κοινώνα και σε 14 μήνες! Αλλά γιατί ενώ ήθελες να κοινωνήσεις το ανέβαλλες; Άρα η πίστη στη Θ. Κοιν. είναι ασταθής! Αυτό λένε τώρα παντού! Στα ραδιόφωνα, στα social κλπ! "Ε, και μεις Χριστιανοί είμαστε. Θα κοινωνήσουμε αργότερα". Άρα η Θ. Κοιν. "ΤΩΡΑ" μπορεί να μας κολλήσει! Αυτό κρύβεται από πίσω. Γιατί δεν το λέμε; Σέβομαι, αδελφοί μου, τη δυσκολία του καθενός και τους λογισμούς απιστίας. Αλλά να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας! Η Εκκλησία της Ρουμανίας δεν κοινωνά με κουταλάκια. Είναι ψέμα! Υπάρχει εγκύκλιος που το αναιρεί ξεκάθαρα! Τόσο καλά ενημερώθηκαν οι δημοσιογράφοι! Αλλά η προπαγάνδα έχει φουλ ανακρίβεια! Καμία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα αλλάξει το παραμικρό στη Θ. Κοινωνία. Αυτή η "κρίση" βγάζει στη φόρα το πόσο πραγματικά πιστεύουμε ΟΛΟΙ μας! Μας ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΛΟΥΣ! Σαν κόσκινο μας κοσκινίζει και σαν ζυγαριά μας ζυγίζει! Επίσης ακούμε και το άλλο τώρα:
"Όποιος κοινωνεί να μας το λέει να τον απομονώσουμε, διότι ίσως κόλλησε. Εσύ αν πιστεύεις σκασίλα μου, εγώ δεν θέλω να με κολλήσεις όμως! Οπότε κοινώνα και κάτσε σπίτι σου! Μακριά από μένα!" ή, "θα κοινωνήσεις; τότε αναβάλλουμε την επίσκεψη στο σπίτι σας!" Είδατε, αδελφοί μου, ένας μικρός ιδιότυπος διωγμός; Σε λίγο το επόμενο βήμα είναι (το είπαν!) όσοι κοινωνάτε να κάνετε δικό σας γκέτο, να μένετε μόνοι σας!" Δηλαδή περίπου θα μας βάλουν και σε κάνα στρατόπεδο συγκέντρωσης! Εγώ δεν λέω να τσακωνόμαστε με τους δικούς μας. Θα συνιστούσα ταπεινά, σιωπή και αποφυγή εντάσεων και συζητήσεων διότι εδώ πλέον αποκαλύπτονται ΟΛΑ. Αποκαλύπτεται ότι μιλάμε ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ οι Χριστιανοί με τους κοσμικούς. Άλλη λογική! Υποτίθεται με Χριστιανούς που το Πάσχα θα ψάλλουν "Χριστός ανέστη"! αλλά αυτοί θα αναβάλλουν τη Θεία Κοιν. το Πάσχα (!) γιατί ανέστη μεν ο Χριστός(!) οπότε είναι ο Θεός (ή όχι τελικά;) αλλά μεταδίδει ασθένεια αν Τον κοινωνήσω σήμερα π.χ. που ψέλνω "Χριστός ανέστη!" Τέτοια κοροϊδία του εαυτού μας! Οπότε ή πιστεύει κάποιος ή δεν πιστεύει! Εξευτέλισαν στα ΜΜΕ την Ιερά Σύνοδο που είπε το αυτονόητο!
Οι άλλοι αιρετικοί τι μας νοιάζει αν έκλεισαν εκκλησίες (άλλο αν υπάρξει μία γενική απαγόρευση κάθε εξόδου με κρατική εντολή! άλλο αυτό) ή θα μεταδίδουν αλλιώς τη Θ. Κοινωνία (που δεν είναι Θεία Κοιν. αφού είναι αιρετικοί); Εμείς με τα μυαλά των αιρετικών θα πάμε; Αυτοί μπορεί να την δίνουν αν θέλουν και σε σακουλάκι ή να την πίνουν και με καλαμάκι του φραπέ αν θέλουν μήπως κολλήσουν! Τόσο πιστεύουν και αυτοί! Εύγε τους! Εμείς όμως είμαστε Ορθόδοξοι! Χαίρομαι που αυτή η "κρίση" θα μας κοσκινίσει όλους. Να δούμε τελικά πόσο πιστεύουμε στο Χριστό. Οπότε, μην σας παραξενέψει, τον πόλεμο θα τον φάτε πιο πολύ από τους δικούς μας. Αυτή είναι η ποιότητα της Ορθοδοξίας μας, της ποιμαντικής ημών των κληρικών. Να πόσο εμπνεύσαμε και εμείς το ποίμνιο μας... Μην τους κατακρίνετε όμως τους αδελφούς αυτούς. Προσευχηθείτε για αυτούς να ξεκαθαρίσει και να δυναμώσει η πίστη τους. Όσοι από σας πολεμηθείτε, χλευαστείτε, απομονωθείτε κλπ. είστε μακάριοι από τον Κύριο. Θα δείτε πολλά, θα ακούσετε πολλά και από δικούς σας που θα δακρύζουν βέβαια (!) τη Μ. Πέμπτη στο "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου" και δώστου συγκίνηση στο "Αι γενεαί πάσαι" στα πρωινάδικα στην tv (είναι Μ. Εβδομάδα βλέπεις..) Αλλά τώρα στην ίδια εκπομπή λένε προσοχή στη Θ. Κοινωνία.... Τι ωραίος Χριστιανισμός! Αλλά "το Πάσχα αν κοινώνησες, συγγνώμη αλλά δεν θα φάμε μαζί, μην μας κολλήσεις αν κόλλησες εσύ από τη Θ.Κοιν." Είστε έτοιμοι για αυτά ή θα το παίξουμε και εμείς τρελοί και Ορθόδοξοι γιαλαντζί;....Για να δούμε: μας κοστίζει κάτι ο Χριστιανισμός μας, είμαστε έτοιμοι να χλευαστούμε για αυτόν το Χριστό;
Σε περίπτωση οικογενειακών διαμαχών βέβαια πρέπει να ρωτήσουμε τον πνευματικό πως να χειριστούμε το θέμα της Θείας Κοινωνίας. Όχι άτσαλες κινήσεις.
Το να έχει κάποιος λογισμούς απιστίας το καταλαβαίνω απόλυτα και θα τον αγκαλιάσουμε αυτόν τον αδελφό με χαρά! Αλλά το να "θεολογώ" και για την απιστία μου και να τη "λέω" και σε όποιον πιστεύει γνήσια ή και να του κάνω φασαρία-πόλεμο (!) επειδή κοινώνησε, ε, αυτό είναι σατανικό.... Φυσικά δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο για φίλημα εικόνων, σταυρού κλπ. Εκεί δεν θα κατηγορήσουμε κάποιον αν διστάζει να φιλήσει τα ιερά αντικείμενα. Δεν είναι η Θεία Κοινωνία. Για αυτό άλλωστε καθαρίζουμε συνεχώς τις εικόνες κλπ. Κατανοούμε τη δυσκολία. Αλλά και στη Θεία Κοινωνία; ε, πάει πολύ! Κοσκινίζει το κόσκινο... για να ζυγιστούμε όλοι μας. Δόξα τω Θεώ για αυτήν την "κρίση". Ίσως βγάλει πιο "πιστούς" πιστούς . Επίσης δείτε άγχος, πανικό, ενδιαφέρον για τον κορονοϊό! Τους 2 τελευταίους μήνες ψάξτε, αν θέλετε, πόσοι πέθαναν στον πλανήτη από ΠΕΙΝΑ!
Ψάξτε! πολλαπλάσιοι από κορονοϊούς! Αλλά εκεί σκασίλα μας! Ας πεθάνουν! Ξέρετε γιατί; Διότι δεν μεταδίδεται!!!! Μόνο όταν αγγίξει κάτι το ΕΓΩ μας, τον εαυτούλη μας και τους "δικούς" μας νοιαζόμαστε!! Και φοβόμαστε! Αλλά, κατά τα άλλα, θα ψάλλουμε "Χριστός ανέστη" και να τα πυροτεχνήματα και οι βλακείες με τις ρουκέτες και τέλειωσε το εορταστικό παραμυθάκι της ετήσιας φολκλόρ Ορθοδοξίας μας. Άντε και του χρόνου πάλι στην Εκκλησία!!! "Ζήτω" λοιπόν αυτή η "νέα" Ορθοδοξία μας.... να την χαιρόμαστε...

πατήρ Νικόλαος

Οι λογισμοί του ερημίτου
Ο ερημίτης Γεώργιος Μαχούριν διηγήθηκε: « Από καιρό βασανιζόμουν με επίμονους λογισμούς και αναρωτιόμουν αν θα ήταν προτιμότερο ν’αφήσω το μοναστήρι μου και να πάω σε κανένα άλλο πιο απομονωμένο. Εδώ έρχονται και με βλέπουν πολλοί επισκέπτες. Παίρνω και πολλά γράμματα. Ντρέπομαι να διώχνω τους ανθρώπους και πρέπει ν’απαντώ στα γράμματα, που μερικά απ’αυτά είναι σημαντικά. Αυτή η οδυνηρή αβεβαιότης διαρκούσε δυο χρόνια! Δεν έκανα όμως λόγο γι’αυτήν σε κανέναν. Περιωρίζομουν μόνο να φέρνω διαδοχικά στο μυαλό μου όλα τα μέρη, όπου θα μπορούσα ν’αποτραβηχτώ.
»Μια μέρα, ο υποτακτικός μου με ειδοποίησε πως ένας προσκυνητής ερχόταν από την έρημο του Σάρωφ και μου έφερνε εκ μέρους του στάρετς Σεραφείμ χαιρετισμό και ευλογία, καθώς και ένα μήνυμα που ήταν επιφορτισμένος να μου διαβιβάση. Τον έβαλα μέσα και μου είπε τα εξής:
-Ο στάρετς Σεραφείμ σου παραγγέλλει πως είναι ντροπή μετά από τόσα χρόνια που πέρασες μέσα σ’ένα μοναστήρι, ν’αφήσης τον εαυτό σου να καταληφθή από τον πειρασμό να φύγης και να πας σ’ένα άλλο. Μην πας πουθενά!
»Αφού είπε αυτά ο προσκυνητής, υποκλίθηκε και βγήκε. Στεκόμουν στην θέσι μου σαν καρφωμένος και αναρωτιόμουν με έκπληξι, πώς ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει ποτέ μου, στον οποίο δεν είχα γράψει ποτέ μου, μπορούσε να γνωρίζη τόσο καλά τις σκέψεις μου, και τις πιο απόκρυφες. Αφού συνήλθα, παρακάλεσα τον υποτακτικό μου να ξαναφέρη μέσα τον προσκυνητή , με την ελπίδα να πάρω απ’αυτόν τίποτε εξηγήσεις. Όμως είχε φύγει πια από το μοναστήρι και ούτε και στον δρόμο τον είδαν. Είχε εξαφανισθή».
( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.78-79)

Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες
Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες, μου έλεγε.
Οι αγρυπνίες είναι μεγάλο πράγμα.
Μπορείς να το καταλάβεις αυτό ;
Πολύ μεγάλο πράγμα.
Ανοίγει ο ουρανός.
Μιλάμε με το Θεό.
Στις δικές μας αγρυπνίες εκεί πάνω,
μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα νύσταζα λιγάκι,
κλείνανε τα μάτια μου.
Μετά άνοιγε ο νους μου, και τη ζούσα την προσευχή, ως το πρωί.
Όταν τελείωνε, είχα τόση διάθεση, ώστε, να 'ταν τρόπος να ξανάρχιζε πάλι από την αρχή.
Στη σκήτη διαβάζαμε καθαρά, με νόημα τον κανόνα.
Όταν οι αγρυπνίες γίνονταν στο Κυριακό τον ψέλναμε ['Α 65]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281)

Ο όσιος Σεραπίων ήταν αιγύπτιος ασκητής, τελείως ακτήμων και πολύ ελεήμων. Πολλές φορές τον είχαν δει να γυρίζη μ’ένα σεντόνι γύρω από το γυμνό του σώμα, γιατί τα ενδύματα του τα είχε δώσει ελεημοσύνη. Έτσι του έμεινε και το όνομα Σινδόνιος. Κάποτε πουλήθηκε θεληματικά σαν δούλος σ’έναν ειδωλολάτρη ηθοποιό για είκοσι νομίσματα. Άρχισε με μεγάλη προθυμία να υπηρετή τον κύριο του και όλη του την οικογένεια. Εργαζόταν αδιάκοπα χωρίς απαιτήσεις. Τρεφόταν μόνο με ψωμί και νερό. Ενώ τα χέρια του δούλευαν, ο νους του ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Τα λόγια της Γραφής δεν έλειπαν ποτέ από τα χείλη του. Σκοπός του ήταν να μεταδώση το φως του Χριστού στους κυρίους του. Και δεν άργησε να το επιτύχη! Τους προσείλκυσε στην πίστη, πρώτα απ’όλα με το παράδειγμα του χριστιανικού βίου του και ύστερα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, που πέφτει σαν βάλσαμο παρηγοριάς στις ταλαιπωρημένες από την κοσμική ματαιότητα ψυχές.
Όταν ο μίμος – έτσι έλεγαν τότε τους ηθοποιούς- , η σύζυγος και τα παιδιά του έλαβαν τη χάρη του βαπτίσματος, άφησαν το επάγγελμα τους, που δε συμφωνούσε με τη νέα τους ζωή, και έγιναν ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μια μέρα ο κύριος του πήρε ιδιαιτέρως τον άγιο Σινδόνιο και του είπε:
-Είναι καιρός, αδελφέ, να σου ανταποδώσω την ευεργεσία που μου έκανες, να ελευθερώσης κι εμένα και την οικογένεια μου από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Πάρε τώρα κι εσύ για αντάλλαγμα την ελευθερία σου.
Τότε ο όσιος κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να του αποκαλύψη την αλήθεια. Του είπε λοιπόν πως δεν ήταν δούλος και πως με τη θέληση του πουλήθηκε σ’αυτόν, για να τον οδηγήση στον Χριστό! Επέστρεψε τα είκοσι νομίσματα στον κύριο του και έφυγε για άλλη χώρα. Εκεί πουλήθηκε σε οικογένεια αιρετικών. Με τον ίδιο τρόπο έφερε κι αυτήν πολύ γρήγορα στους κόλπους της Εκκλησίας!

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.124-125)