104. Ω πόσο φθηνές είναι οι σκέψεις μας, πόσο μάταιοι οι λογισμοί μας, ενώ έχουμε κληθή να ενωθούμε με τον Θεό, που μας υποσχέθηκε κληρονομία αφθάρτων αγαθών! Πόσο σκοτεινιασμένη η διάνοιά μας μπροστά στην εκλογή ανάμεσα στο φθαρτό και το άφθαρτο! Τι άσοφοι είμαστε όταν εκτιμάμε τα ασήμαντα ως σπουδαία και παραθεωρούμε τα άφθαρτα χαρίσματα! Όταν δεν μας ελκύουν και δεν μας αιχμαλωτίζουν η αθάνατος ψυχή, η ειρήνη της καρδιάς, η αγιότης, η υπακοή, όλες δηλαδή οι ιδιότητες του αληθινού χριστιανού! Ας στραφούμε με δίψα προς τα αιώνια αγαθά. Ας περιφρονήσουμε τα γήινα αγαθά σαν φθαρτά και ανάξια της αγάπης μας.

105. Δεν υπάρχει τίποτε ποθητότερο για μένα στον κόσμο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Η Αγία Τριάς είναι η χαρά μου. Και μετά τον Θεό, τίποτε το προσφιλέστερο στον κόσμο για μένα από την ανθρώπινη ψυχή. Η αξία της υπερβαίνει όλη την υλική κτίσι. Ο άνθρωπος είναι πολυτιμότατο ον. Ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη για την απερίγραπτο αυτή αξία. Για να μη τη χάση, έχυσε το Πανάγιο Αίμα του πάνω στον Σταυρό. Ας μιμηθούμε τον Κύριο. Ας κάμουμε δική μας την αγάπη του. Ας είμαστε δηλαδή και εμείς γεμάτοι αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, «οικτίρμονες, καθώς και ο Πάτερ ημών οικτίρμων εστίν» (Λουκ. στ’ 36).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 62)

34. «Όρος αρεταίς κατάσκιον» (Δ, 6).
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει την Θεοτόκο «ψηλό βουνό κατάσκιο από πυκνό δάσος» (Δ,7), εμπνεόμενος από τα σχετικά μεσσιακά χωρία: Ο Θεός από Θαιμάν ήξει και ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος (Αμβ. γ' 3) και «όρος του Θεού όρος πίον» (Ψαλμ. 67,15) κλπ. Στις προφητικές αυτές εικόνες η ορθόδοξη ευσέβεια βρήκε δύο προτυπώσεις της Θεοτόκου: την αγιότητα και την παρθενία της.
Το προφητικό βουνό ήταν κατάσκιο από το πυκνό δάσος που το σκέπαζε. Η Θεοτόκος ήταν καλυμμένη απ’ τις αρετές. Κανένα σημείο της αγίας μορφής της δεν ήταν ηθικά και πνευματικά ακάλυπτο. Το Άγιον Πνεύμα την είχε απόλυτα καλύψει με το πέπλο της αγιότητος. Κάτω από τη σκέπη της Μαρίας είχαν συγκεντρωθή όλες οι αρετές που μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχη, με την πνοή και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία την ωνόμασε «Παναγία». Η Θεοτόκος «αντιπροσωπεύει την κορωνίδα της αγιότητος, την οποίαν ηδυνήθη ποτέ να φθάση προ Χριστού, υπό τας συνθήκας της Π. Διαθήκης, απόγονος του Αδάμ. Ήτο άνευ αμαρτίας υπό συνθήκας καθολικής επικρατήσεως της αμαρτίας, καθαρά πάσης διαφθοράς... Εν τω προσώπω της Θεομήτορος βλέπομεν την κορυφήν της αγιότητος της Π. Διαθήκης» (Λ, 199) . Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν «το υψηλόν όρος του προορισμού όπου δεν εσκέπασεν ο κατακλυσμός της αμαρτίας» (Η. Μηνιάτης εν X, 13).
Λόγω του πυκνού δάσους, το ψηλό βουνό του Προφήτου ήταν ακόμη άβατο και παρθένο. Η Θεοτόκος, καλυμμένη απόλυτα από τις αρετές επέτυχε το άβατο της υπάρξεως. Μη έχοντας κανένα κενό στην ύπαρξί της, το κακό, υπό την οποιαδήποτε μορφή του –σκέψι, φαντασία, πράξι– δεν μπόρεσε να εισδήση μέσα της. Έτσι η Θεοτόκος αναδείχθηκε η μόνη ουσιαστικά και πραγματικά Παρθένος. Υπήρξε και παραμένει το πανέμορφο και παρθενικό δάσος που στολίζει τον ανθρώπινο χώρο.
Η ηθική καθαρότης της υπάρξεως δεν είναι μια κατάστασις που την επιτυγχάνει ο άνθρωπος αυτοτελώς. Είναι συνέπεια της ασκήσεως των χριστιανικών αρετών. Τα δενδρύλλια των αρετών, καθώς μεγαλώνουν γίνονται «δέντρα μεγάλα» (Λουκ. ιγ' 19), εξασφαλίζοντας στον χριστιανό την ηθική καθαρότητα, την παρθενική ομορφιά του άβατου δάσους.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 58-59)

924.ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.  Ένας ανώτερος αξιωματικός του γαλλικού στρατού πήγε να ακούσει το κήρυγμα του απλού αλλά αγίου εφημερίου του Άρς, Ιωάννου Βιαννέ.  Όταν τελείωσε το κήρυγμα και ο αξιωματικός βγήκε έξω, μερικοί τον ρώτησαν αν του άρεσε το κήρυγμα.  Αυτός συγκινημένος και μετανοημένος για την περασμένη του ζωή είπε:   «Τις άλλες φορές μου άρεσαν οι ιεροκήρυκες, αυτή τη φορά δεν άρεσα εγώ στον εαυτό μου».
928.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.  -  Πόσο θα ήθελα και εγώ να θραύω τις καρδιές των ακροατών μου, όπως εσύ θραύεις τις πέτρες, έλεγε ένας ιεροκήρυκας σε ένα λιθοξόο.
- Θα το κατορθώσεις και εσύ, του απάντησε κείνος, αν σκύβεις συχνά και γονατίζεις.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 424-425 )

11. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής, λέει ο Αββάς Ποιμήν. Δεν είναι ανάγκη να οικοδομείς το σπίτι του άλλου, καταστρέφοντας το δικό σου. Εκείνος που διδάσκει τους άλλους, χωρίς να εφαρμόζει τίποτε από εκείνα που διδάσκει, λέει πάλι ο ίδιος Πατήρ, μοιάζει με πηγή που ποτίζει και ξεπλένει τα γύρω της, ενώ είναι γεμάτη από κάθε λογής ακαθαρσία.

ΑΛΗΘΙΝΑ σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με έργα.

ΑΛΛΟΣ σοφός Πατήρ παρομοιάζει εκείνον που διδάσκει μόνο με λόγια, χωρίς να κάνει έργα, με δέντρο που έχει φύλλα, αλλά δεν κάνει καρπούς.

ΈΝΑΣ από τους μεγάλους Πατέρες της ερήμου έλεγε σε κάποιον Γέροντα, γείτονά του, που δεχόταν συχνά επισκέπτες και τους δίδασκε:  - Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί το λυχνάρι φωτίζει πολλούς, αλλά συνήθως καίει το στόμα του.

Η ΟΣΙΑ Θεοδώρα δίνει την ακόλουθη σοφή συμβουλή στους Πνευματικούς Πατέρες και Διδασκάλους: Ο Προεστώς και Διδάσκαλος πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ απομακρύνει τελείως από τον εαυτό του την φιλαργυρία, την υπερηφάνεια και την κενοδοξία. Να μην παρασύρεται από κολακείες. Να μην τον θαμπώνουν τα δώρα. Να διώχνει μακριά τον θυμό με την μακροθυμία. Να τον χαρακτηρίζει η επιείκεια, η ανεκτικότητα, η φιλοστοργία και η φιλαδελφία. Μα πιο πολύ από κάθε τι άλλο, ν’ αποκτήσει βαθιά ταπείνωση.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 83 )

Η οσία Αθανασία Αιγίνης
Η οσία Αθανασία, της οποίας η μνήμη εορτάζεται στις 18 Απριλίου, γεννήθηκε και ασκήτεψε στην Αίγινα στους χρόνους της ειδωλολατρίας. Για τη μεγάλη της αρετή αναδείχθηκε ηγουμένη μιας ομάδας μοναζουσών, που ως φροντιστή και πνευματικό οδηγό είχε τον πρεσβύτερο Ματθία, ηγούμενο μιας ασκητικής συνοδείας. Ο φιλόθεος αυτός άνδρας δοκίμαζε τόση κατάνυξη όταν τελούσε τη θεία λειτουργία, ώστε αυτοί που τον έβλεπαν αποκόμιζαν μεγάλη ωφέλεια. Ο Ματθίας έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη στον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη. Κάποια χρονιά, στη μνήμη του αγίου, κι ενώ ετοιμαζόταν να τελέσει την αναίμακτη λατρεία, γέμισε από άφατη κατάνυξη.
-Άραγε, ρώτησε κάποιον δίπλα του, υπάρχει σήμερα άνθρωπος που είναι άξιος να πάει στην Έφεσο και να δει τον απόστολο Ιωάννη;
Η λειτουργία άρχισε. Και ο μακάριος Ματθίας για την πίστη και την αγάπη του στον άγιο, αξιώθηκε να τον βλέπει παρόντα στο άγιο θυσιαστήριο από την αρχή μέχρι το τέλος της θείας μυσταγωγίας. Και δεν τον είδε μόνο αυτός. Τον είδαν κι άλλοι δύο που ήταν κοντά του στη διάρκεια του μυστηρίου. Για τρεις μέρες ένιωθε τέτοια κατάνυξη, ώστε δεν μπορούσε να δοκιμάσει υλική τροφή.
Αντάξια μαθήτρια ενός τέτοιου πνευματικού διδασκάλου υπήρξε η οσία Αθανασία. Την αγία της βιοτή επισφράγισε μ’ έναν οσιακό θάνατο. Κι όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες από την εκδημία της, συνέβη το εξής θαυμαστό:
Ενώ η θεία λειτουργία είχε αρχίσει, ο Κύριος άνοιξε τα μάτια της ψυχής στις δύο κορυφαίες του χορού των μοναζουσών, και τί να δουν! Στο κέντρο του ναού δύο φοβεροί άνδρες με αστραφτερή στολή είχαν ανάμεσα τους την Αθανασία. Αμέσως έβγαλαν μια πορφύρα στολισμένη με πετράδια και μαργαριτάρια, και την έντυσαν σαν βασίλισσα. Ύστερα στόλισαν το κεφάλι της με στεφάνι που είχε μπρος και πίσω σταυρούς, κι αφού της έδωσαν στο χέρι μια ράβδο κοσμημένη με πολύτιμα πετράδια, την οδήγησαν στο άγιο θυσιαστήριο.
Την ίδια ώρα η λάρνακα, που περιείχε το λείψανο της οσίας, άρχισε να τρίζει. Κι αυτός ο τριγμός συνεχίστηκε, μέχρι που συμπληρώθηκε ολόκληρος χρόνος.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.75-76)

Ο ηγούμενος και ο έμπορος
Ο ηγούμενος της μονής Βισοκογκόρσκ Αντώνιος και ένας έμπορος επισκέφθηκαν τον όσιο Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833). Ο στάρετς είπε στον ηγούμενο να περιμένη και άρχισε να συζητά με τον έμπορο. Αφού τον επετίμησε για τις αμαρτίες του, τον συμβούλευσε:
-Όλες οι θλίψεις και οι συμφορές σου είναι συνέπεια της αμαρτωλής ζωής σου. Άφησε την και φρόντισε να διορθωθής.
Μιλούσε με τόση θέρμη, που και ο έμπορος και ο ηγούμενος συγκινήθηκαν μέχρι δακρύων. Τελειώνοντας είπε στον έμπορο:
-Να νηστέψης εδώ στο μοναστήρι και να κοινωνήσης. Αν μετανοήσης ειλικρινά, ο Κύριος δεν θα σου αρνηθή το Έλεος Του.
Ο έμπορος έβαλε μετάνοια στον όσιο, τον ευχαρίστησε για τις συμβουλές του, υποσχέθηκε να τις τηρήση, ζήτησε τις προσευχές του και βγήκε από το κελλί δακρυσμένος.
-Γέροντα, είπε τότε ο ηγούμενος, η ψυχή του ανθρώπου είναι ανοιχτή μπροστά σας, όπως ένα πρόσωπο μπροστά στον καθρέπτη. Παρετήρησα ότι χωρίς ν’ακούσετε τις συμφορές και τα προβλήματα αυτού του προσκυνητού του τα είπατε όλα.
Και ενώ ο όσιος σιωπούσε, ο ηγούμενος συνέχισε:
-Βλέπω ότι ο νους σας είναι τόσο καθαρός, που τίποτε δεν μένει κρυφό στην καρδιά του πλησίον.
-Μη μιλάς έτσι, χαρά μου, είπε ο στάρετς φέρνοντας το δεξί του χέρι στα χείλη του συνομιλητού. Η καρδιά του ανθρώπου είναι ανοιχτή μόνο στον Κύριο. Καρδιογνώστης είναι μόνο ο Θεός.
-Πώς όμως, πάτερ μου, είπατε στον έμπορο ό,τι χρειαζόταν, χωρίς να του κάνετε ούτε μια ερώτησι;
-Ο άνθρωπος αυτός, εξήγησε ο όσιος, με επισκέφθηκε σαν δούλο του Θεού. Εγώ ο αμαρτωλός Σεραφείμ έτσι σκέφτομαι, ότι πραγματικά είμαι αμαρτωλός δούλος του Θεού. Ό,τι λοιπόν με διατάζει ο Κύριος, αυτό μεταδίδω σ’όποιον μού ζητά κάτι ωφέλιμο. Την πρώτη σκέψι που μου έρχεται, την θεωρώ υπόδειξι του Θεού και την ανακοινώνω στον συνομιλητή μου. Δεν γνωρίζω τί γίνεται μέσα στην ψυχή του, πιστεύω όμως ότι την πρώτη σκέψι μού την υποδεικνύει ο Θεός. Υπάρχουν όμως και περιστατικά για τα οποία δεν καταφεύγω στο θέλημα του Θεού, αλλά στην λογική μου, επειδή μου φαίνονται απλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνονται πάντοτε λάθη.
Τελειώνοντας ο όσιος την αποκαλυπτική αυτή συζήτησι, την οποία μετέδωσε ο ίδιος ο ηγούμενος της μονής του Βισοκογκόρσκ, είπε:
-Όπως το σίδερο στο αμόνι, έτσι παρέδωσα τον εαυτό μου και το θέλημα μου στον Κύριο και Θεό. Ό,τι αρέσει σ’Εκείνον, αυτό κάνω. Δεν έχω δικό μου θέλημα. Ό,τι υπαγορεύει Εκείνος, αυτό ανακοινώνω. ( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄,σελ.81-82)

Ιεραπόστολος χωρίς να μιλάς
Σε ζηλεύω, μωρέ σε ζηλεύω. Εσύ μπορείς να γίνεις ο μεγαλύτερος ιεραπόστολος μέσα στο μοναστήρι, χωρίς να μιλάς καθόλου. Σιωπηρά θα προσεύχεσαι για όλους. Για όλη την Εκκλησία, για τον κλήρο, για τους μοναχούς. Περνάει κρίση σήμερα η Εκκλησία μας.
Προπαντός να προσεύχεσαι για την πνευματική σου οικογένεια.
Να αφήνεις την καρδιά σου ολάνοιχτη στο Χριστό μας, όλο αγάπη, όλο λατρεία.
Αλλιώς πάει το Πνεύμα του Θεού, έφυγε, όταν αρχίζουν το γιατί τούτο... γιατί εκείνο !
Ω, να ήμουν στα νιάτα σου, να ζω την υπακοή ! Δεν υπάρχει πιο ευτυχία, από το να κάνεις ότι σου λένε και να βυθίζεσαι μέσα στην αγάπη του Θεού.
['Α 52π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281-282)

Σ’ ένα κοινόβιο της Αιγύπτου ζούσε κάποιος ενάρετος διάκονος. Κάποτε ζήτησε άσυλο εκεί ένας άρχοντας, πολιτικός φυγάς, με την οικογένεια του. Ο διάβολος λοιπόν τα έφερε έτσι που να πέση σε αμαρτία ο διάκονος με μια από τις νεαρές φιλοξενούμενες αρχοντοπούλες. Το κακό δεν άργησε να φανερωθή και να σκανδαλίση πολλές συνειδήσεις. Ο φταίχτης όμως μετανόησε ευθύς. Πήγε χωρίς χρονοτριβή σ’ ένα γείτονα του ερημίτη και με συντριβή εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο γέροντας είχε μια κρύπτη στο εσωτερικό της καλύβας του και ο διάκονος το γνώριζε. Τον παρακάλεσε λοιπόν να του την παραχωρήση. Ήθελε να ταφή μέσα ζωντανός και να κλαίη μέχρι να τον βρη ο θάνατος! Έτσι κι έγινε. Ο αμαρτωλός κλείστηκε στον σκοτεινό του τάφο. Ο γέροντας κάθε βράδυ του έριχνε λίγο ψωμί από ένα μικρό άνοιγμα.
Πέρασαν χρόνια. Οι άνθρωποι έχασαν τα ίχνη του διακόνου. Σταμάτησαν με τον καιρό να σχολιάζουν το σκάνδαλο. Στο τέλος το λησμόνησαν. Μια εποχή ο Νείλος κρατούσε με πείσμα τα νερά του χαμηλά. Δεν φούσκωνε να ποτίση τη διψασμένη από το λιοπύρι αιγυπτιακή πεδιάδα. Τα χωράφια χλώμιασαν. Τα σπαρτά καταστρέφονταν σιγά-σιγά, προμήνυμα μεγάλης δυστυχίας. Απελπισμένοι οι άνθρωποι έτρεχαν στα μοναστήρια και στις εκκλησίες για προσευχές και λιτανείες. Μάταια όμως. Τα νερά του ποταμού δεν ανέβαιναν με κανέναν τρόπο. Τέλος, ο επίσκοπος μιας επαρχίας, ένας άγιος άνθρωπος που έκανε πολλή προσευχή για τη δυστυχία του κόσμου, άκουσε φωνή στον ύπνο του να του λέη πως αν δεν προσευχηθή ο διάκονος που είναι κρυμμένος στην καλύβα του τάδε γέροντα, το νερό δεν ανεβαίνει!
Την άλλη μέρα ο ευσεβής επίσκοπος με όλο τον κλήρο του και πολύ λαό πήγε στην καλύβα του γέροντα και έβγαλε διά της βίας τον διάκονο από τον κρυψώνα του. Τον ανάγκασε να προσευχηθή. Μόλις εκείνος ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και ψιθύρισε λίγα θερμά λόγια προσευχής, ο Νείλος πλημμύρισε και πότισε τα διψασμένα χωράφια. Οι άνθρωποι που προηγουμένως είχαν σκανδαλιστή με το σφάλμα του, βλέποντας τώρα την παρρησία που είχε αποκτήσει με την καλή του μετάνοια, τον ευλαβήθηκαν και δόξασαν τον Θεό.

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.164-166)

Να νιώθει απαξιωμένος ένας άνθρωπος επειδή δεν έχει δικό του σπίτι ή ένα μεγάλο εισόδημα και να μετράει την αξία του από το ύψος της οικονομικής του επιφάνειας! Άκουσα τις προάλλες έναν συγγενή μου να οικτίρει τον εαυτό του για την ‘ανέχεια’ του και να νιώθει σχεδόν σκουπίδι επειδή δεν έχει όπως οι άλλοι δικό του σπίτι ή καταθέσεις στην τράπεζα! Και αν πήγαινες να του πεις μια κουβέντα που θα διέλυε τον συλλογισμό του ότι η επιτυχία περνάει από τα ντουβάρια και τα χρήματα εισέπραττες επίθεση και ειρωνία. Άνθρωπος τυφλωμένος, εμπαθής, γαντζωμένος από τις βλαπτικές για την ψυχή και τη ζωή του ιδέες του, αρνείται πεισματικά έστω να προβληματιστεί πάνω σε μια διαφορετική θεώρηση της ζωής! Τί ήταν να ξεστομίσω ότι ο Χριστός είπε να πουλήσουμε τα υπάρχοντα μας και να Τον ακολουθήσουμε; Σκάνδαλο! Αντιμετωπίστηκα τουλάχιστον σαν την τρελή του χωριού που πρέπει οπωσδήποτε να την βάλουν σε άσυλο!
Και σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι που έχουν στηρίξει τη ζωή τους σε αυτά τα εφήμερα και ευτελή πράγματα θα κυνηγάνε μια ζωή την ευτυχία και ποτέ δεν θα την φτάνουν όπως κυνηγάει η γάτα την ουρά της. Κι όμως… επιμένουν στο δρόμο αυτό χωρίς ίχνος μετανοίας! Φέρουμε μέσα μας κάτι τόσο σπάνιο και ακριβό και εμείς κυνηγάμε χίμαιρες! Η αξία του καθενός βρίσκεται μέσα του. Η ψυχή μας είναι ανεκτίμητης αξίας. Όλη μας η ζωή δε φτάνει για να την καθαρίσουμε και να τη λαμπρύνουμε! Γιατί αυτή θα μας ζητήσει ο Κύριος να Του παραδώσουμε όταν πάμε κοντά Του και όχι τα σπίτια και τις καταθέσεις μας! Και όταν έρθει η ώρα να Του την επιστρέψουμε θα πρέπει να είναι τόσο αγνή και αμόλυντη όσο μας την έδωσε!
Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τα χρήματα και τα κτήματα και να εξαρτάμε τη ζωή μας από αυτά και να καθορίζουν αλίμονο αυτά την αξία μας, ας συλλογιστούμε πως αξία παίρνουμε από αυτό που είμαστε και όχι από αυτό που έχουμε! Δεν είναι αμαρτία ο Χριστός να έχει εξαγοράσει με το Αίμα Του τη σωτηρία της ψυχής μας, να μας έχει ανοίξει τις πόρτες της Βασιλείας Του κάνοντας μας συγκληρονόμους Του και εμείς να συμπεριφερόμαστε παραβλέποντας, περιφρονώντας και απαξιώνοντας πλήρως τη Σταυρανάσταση Του; Μα αυτή θα έπρεπε να είναι ο άξονας της ζωής μας! Όμως ο άνθρωπος έχει γίνει ον κατά κύριο λόγο σαρκικό, βασικά καταναλωτικό και οπωσδήποτε υλιστικό. Τί θα έκανε κάποιος σήμερα αν του παρουσιαζόταν ο Χριστός και του έλεγε ‘πούλησε τα υπάρχοντα σου’ ή ‘μοίρασε τα στους φτωχούς και ακολούθησε με’ ; Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι!
Στις μέρες μας καθημερινά μετράμε νεκρούς από τη σύγχρονη πανδημία. Οι νεκροί όμως που κυκλοφορούν τόσα χρόνια ανάμεσα μας είναι ακαταμέτρητοι και αμέτρητοι. Και είναι όλοι αυτοί που έχουν από μόνοι τους σκοτώσει την ψυχή τους, αφαιρώντας της το δικαίωμα να αναπνέει το Σωτήρα Χριστό της! Τί είναι πιο οδυνηρό τελικά; Να χάσεις τη ζωή σου ή να χάσεις την ψυχή σου; (Α.Κ.Β.)

Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας

-    Γέροντα, γιατί υπερηφανεύομαι εύκολα;
-    Για να υπερηφανεύεσαι εύκολα, σημαίνει ότι έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Πιστεύεις ότι κάτι είσαι. Δεν μπορεί να υπερηφανευθή κανείς, αν δεν πιστεύη ότι κάτι είναι. Αφού λοιπόν πιστεύεις ότι είσαι σπουδαία, μετά με το παραμικρό υπερηφανεύεσαι, σαν τους υπερτασικούς πού, μόλις λίγο στενοχωρηθούν, αμέσως ανεβάζουν πίεση.

-    Γέροντα, έχει παγώσει πάλι η καρδιά μου. Γιατί φθάνω σ’ αυτήν την κατάσταση;
-    Γιατί αφήνεις το κεφάλι σου ξεβίδωτο και παίρνει αέρα το μυαλό σου. Εγώ βάζω τάπα, την βιδώνω, αλλά εσύ την πετάς. Τώρα χρειάζεται να βάλουμε τάπα μεγάλη και να την βιδώσουμε γερά-γερά. Ξέρεις πόσα θα σού έδινε ο Χριστός, αν δεν είχες αυτό το ελάττωμα; Όταν δεν προσέχουμε, έρχεται ο διάβολος ύπουλα, μας τρυπάει το κεφάλι με το σουβλί του, την οίηση, μας το φουσκώνει σαν μπαλόνι και μας σηκώνει στον αέρα.

-    Γέροντα, ένας που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, δεν είναι εύκολο να δη το καλό που έχει ο άλλος.
-    Έτσι είναι. Αυτός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, παραμένει μέσα στην αντάρα της υπερηφανείας και δεν έχει ούτε πνευματική υγεία ούτε ορατότητα, οπότε δεν μπορεί να δη τα χαρίσματα του άλλου. Αλλά γιατί να έχη κανείς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Πώς θα έρθουν οι θείες ιδέες, αν δεν πετάξη την δική του μεγάλη ιδέα; Αν πάρη το κατσαβίδι ο Χριστός, λίγο την βιδούλα να στρίψη, μπανταλομάρες1 θα λέμε. Τί ιδέα να έχης λοιπόν για τον εαυτό σου;
Αυτός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, είναι εκτός του εαυτού του, παράφρων. Χρειάζεται να κατεβή-νά κατεβή, να προσγειωθή, για να βρη τον εαυτό του· αλλιώς θα γυρίζη στα σύννεφα και θα ξοδεύη την βενζίνη στον αέρα!

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 68-69)