"Τα φάρμακα, ο Χριστός, οι γιατροί"

Τα φάρμακα δεν τα απέρριπτε, αλλά και δεν απέδιδε σ' αυτά απόλυτη αξία ως προς τον θεραπευτικό τους ρόλο.
Με ρώτησε μία μέρα: "Τί είναι φάρμακο;" Του απάντησα: Χημικό παρασκεύασμα, που το παίρνουμε,
για να θεραπευθούμε από τις αρρώστιες.
Δεν ικανοποιήθηκε από την απάντησή μου και επανήλθε: "Πες μου τί σημαίνει φάρμακο. Δεν σου λέει τίποτα η λέξη;"
Βρέθηκα σε αμηχανία και σιωπούσα, κοιτάζοντάς τον. Και ο Γέροντας συνέχισε: "Φάρμακο μωρέ, σημαίνει φαρμάκι.
Μη νομίζεις ότι τα φάρμακα κάνουν μόνο καλό στον οργανισμό του ανθρώπου. Κάνουν και κακό. Γιατί παίρνουμε τα φάρμακα;
Επειδή αρρωσταίνουμε. Και γιατί αρρωσταίνουμε; Επειδή στεναχωριόμαστε. Και γιατί στεναχωριόμαστε;
Επειδή αμαρτάνουμε. Αν όμως αφήσουμε τον Χριστό να κατοικήσει σ' ολόκληρη την ψυχή μας, τότε φεύγει η αμαρτία,
φεύγει η στενοχώρια, φεύγει η αρρώστια και πετάμε και τα φάρμακα.
Η ανάλυση αυτή του Γέροντα μου φάνηκε απολαυστική στην απλότητα της.
Ο Γέροντας, σαν πνευματικό γεωτρύπανο, προχωρούσε από την επιφάνεια στο έσχατο βάθος,
για την διαδοχική αιτιολόγηση σοβαροτάτων γεγονότων:της λήψης φαρμάκων, της αρρώστιας, της στενοχώριας, της αμαρτίας,
της απουσίας του Χριστού από την ψυχή μας. Με την ανάλυση αυτή καταλάβαινα καλύτερα και την διαπίστωση του Αποστόλου Παύλου,
για όσους άφησαν τον Χριστό να κατοικήσει σ' ολόκληρη την ψυχή τους: "Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ' ου στενοχωρούμενοι".
Σε μία άλλη συνάντησή μας, μου είπε: "Όταν αρρωσταίνουμε, για να μην κάνουμε λάθη,
πρέπει να ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και της λογικής.
Πάνω απ' όλα όμως ν' ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του".
Ο Γέροντας ήξερε πάντα να εναρμονίζει και να εξισορροπεί τον υψηλό πνευματικό προορισμό του ανθρώπου με τις υλικές ανάγκες του.
[Γ 182π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.86-87)

Για όσους κρύβουν τον εαυτό τους 

Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τις αδυναμίες τους από εκείνους, που τους αγαπούν για να μην αηδιάσουν μαζί τους. Και κρύβουν τον εαυτό τους από εκείνους, που τους επαινούν, για να μην τους επιπλήξουν.
Διπλό λάθος. Πρώτον, δεν γνωρίζουν πως εάν μόνοι τους αποκάλυπταν τις αδυναμίες τους σε εκείνους που τους αγαπούν και τους επαινούν, δεν θα τους αγαπούσαν ή επαινούσαν λιγότερο. Εάν όμως οι άλλοι ανακαλύψουν τις αδυναμίες αυτών, τότε αναπόφευκτα θα έρθει η αποστροφή και ο χλευασμός, που τόσο πολύ τα φοβούνται.
Δεύτερον, ξεχνούν ότι ένα μάτι όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει και όλα τα αποκαλύπτει.
Καλύτερα, λοιπόν να αποκαλύπτεις τις αδυναμίες σου νωρίτερα, παρά να τις αφήνεις να μεγαλώσουν και να φανούν αργότερα. Αφού είναι πιο εύκολο να αντέξεις τη ντροπή στα νιάτα παρά στα γηρατειά.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 39).

Αυτά τα λέω σε σας που μεταλαμβάνετε και σε σας οι οποίοι διακονείτε εις τα μυστήρια (ιερείς, διακόνους). Διότι θεωρώ αναγκαίον να ομιλήσω και προς σας, δια να παρέχετε αυτά τα δώρα με πολλή προθυμία. Δεν είναι μικρά η ευθύνη σας, εάν επιτρέψετε εις κάποιον να μετάσχη της τραπέζης αυτής, ενώ γνωρίζετε ότι έχει κάνει κάποιαν πονηρίαν. Τα αίμα αυτού θα ζητηθή απά τας ιδικάς σας χείρας. Και αν ακόμη είναι στρατηγός, ή ύπαρχος, ή ακόμη ο ίδιος ο βασιλεύς, και προσέρχεται αναξίως, εμπόδισέ τον˙ έχεις μεγαλυτέραν από εκείνον ισχύν.
Συ όμως, εάν μεν σου είχαν εμπιστευθή να φυλάσσης μίαν πηγήν ύδατος καθαράν δια το ποίμνιον και έβλεπες ένα πρόβατον να έχη εις το στόμα του πολύν βούρκον, δεν θα το άφηνες να σκύψη κάτω και να θολώση την πηγήν˙ τώρα όμως σου έχει ανατεθή η φύλαξις πηγής, όχι ύδατος αλλά αίματος και πνεύματος, και ενώ βλέπεις να προσέρχωνται μερικοί έχοντες αμαρτίαν χειροτέραν από χώμα και βούρκον, δεν αγανακτείς ούτε τους εμποδίζεις; Ποίαν λοιπόν συγγνώμην ημπορείς να έχης; Δι’ αυτό ο Θεός σας ετίμησε με αυτήν την τιμήν, δια να διακρίνετε αυτά. Αυτό είναι η αξία σας, αυτό η ασφάλειά σας, αυτό η αμοιβή σας όλη, και όχι να περιφέρεσθε φέροντες λευκόν και γυαλιστερόν χιτωνίσκον.
Και από που γνωρίζω, λέγει, τον δείνα και τον δείνα; Δεν ομιλώ δια τους αγνώστους, αλλά δια τους γνωστούς. Να ειπώ κάτι πια φρικώδες; Δεν είναι τόσον κακόν να ευρίσκωνται μέσα εις τον ναόν οι αποπατούντες (=κάνουν τη σωματική τους ανάγκη), όσον αυτοί, οι οποίοι, λέγει ο Παύλος, ότι κατεπάτησαν τον Χριστόν, και τα αίμα της Διαθήκης το θεωρούν κοινόν και υβρίζουν την χάριν του Πνεύματος. Διότι είναι χειρότερος από δαιμονισμένον αυτός που έχει αμαρτήσει και προσέρχεται εις την κοινωνίαν. Διότι εκείνοι μεν, επειδή, είναι δαιμονισμένοι, δεν τιμωρούνται αυτοί δε, όταν προσέρχωνται αναξίως, παραδίδονται εις αιωνίαν τιμωρίαν.
Ας μη απομακρύνωμεν μόνον αυτούς λοιπόν, αλλά γενικώς όλους εκείνους τους οποίους βλέπομεν να προσέρχωνται αναξίως. Κανείς να μη κοινωνή από τους μη χριστιανούς. Να μη γίνεται δεκτός κανένας Ιούδας, δια να μη πάθη αυτά που έπαθεν ο Ιούδας. Σώμα Χρίστου είναι και αυτό εδώ το πλήθος. Πρόσεχε λοιπόν, συ ο οποίος διακονείς τα μυστήρια, να μη παροξύνης τον Δεσπότην με το να μη καθαρίζης το σώμα αυτό˙ μη δίδης ξίφος αντί της τροφής.
Αλλά και αν ακόμη εκείνος έρχεται να συμμετάσχη εις τα μυστήρια από άγνοιαν, εμπόδισέ τον, μη τον φοβηθής. Φοβήσου τον Θεόν και όχι τον άνθρωπον. Αν φοβηθής άνθρωπον, θα γίνης καταγέλαστος και από αυτόν˙ ενώ εάν φοβηθής τον Θεόν, θα γίνης σεβαστός και εις τους ανθρώπους. Εάν δε συ δεν τολμάς, φέρε μου τον εις εμένα. Δεν θα επιτρέψω να γίνωνται τέτοια. Προτιμώ να αποχωρισθώ την ψυχήν μου, παρά να μεταδώσω το αίμα του Δεσπότου αναξίως. Και προτιμώ να χύσω το αίμα το ιδικό μου, παρά να μεταδώσω αίμα τόσον φρικώδες εκεί που δεν πρέπει. Εάν δε κάποιος δεν αντελήφθη τον αμαρτωλόν αφού κατέβαλε πολλήν προσπάθειαν, δεν είναι έγκλημα. Διότι αυτά τα είπα δια τους φανερούς. Διότι εάν διορθώσωμεν αυτούς, και τους αγνώστους γρήγορα θα μας τους γνωρίση ο Θεός˙ ενώ εάν αφήσωμεν αυτούς, διατί να μας κάνη γνωστούς εκείνους;
Αυτά δε τα λέγω, όχι δια να εμποδίζωμεν και να αποκόπτωμεν μόνον, αλλά και δια να τους επαναφέρωμεν αφού τους διορθώσωμεν, και δια να τους φροντίζωμεν. Διότι έτσι μόνον και ο Θεός θα μας συγχωρήση και πολλούς που μεταλαμβάνουν επαξίως θα εύρωμεν, και δια την ιδικήν μας προσπάθειαν, αλλά και δια την φροντίδα υπέρ των άλλων θα απολαύσωμεν πολύν μισθόν. (ΕΠΕ 12,217-221)

1,8. «ο και δηλώσας ημίν την υμών αγάπην εν Πνεύματι». 

Στον χριστιανό το παν είναι Θεανθρώπινο και τίποτε καθαρά ανθρώπινο. Αυτό ισχύει και για την χριστιανική αγάπη. Αυτή προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και όλη βρίσκεται στο Άγιο Πνεύμα. Εμείς δίνουμε την καρδιά μας και το Άγιο Πνεύμα δίνει την αγάπη μας. «Η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν». (Ρωμ. 5, 5). Η αγάπη του Θεού δοσμένη διαμέσου των ιερών μυστηρίων και των αγίων αρετών.
Γι’ αυτό η χριστιανική αγάπη είναι μοναδική, κατά πάντα, στον δικό μας ανθρώπινο κόσμο: Όλη είναι άγια, όλη χωρίς πάθος, όλη αθάνατη και αιώνια. Και ο ιερός Χρυσόστομος ευαγγελίζεται. «Η πνευματική όμως αγάπη είναι απ’ όλες ανώτερη, όπως ακριβώς κάποια βασίλισσα που εξουσιάζει τα δικά της. Γιατί τίποτε το γήινο δεν την παράγει, ούτε η συνήθεια, ούτε η ευεργεσία, ούτε η φύση, ούτε ο χρόνος, αλλά κατέρχεται από πάνω, από τον ουρανό. Και γιατί θαυμάζεις, εάν δεν χρειάζεται την ευεργεσία για να υπάρξει, όπου βέβαια ούτε με την κακή μεταχείριση ανατρέπεται;... Στην περίπτωση όμως της πνευματικής φιλίας και αγάπης τίποτε απ’ αυτά δεν υπάρχει. Ούτε ο χρόνος, ούτε τα πολλά ταξίδια, ούτε η κακή μεταχείριση, ούτε η επίκριση (αποδοκιμασία), ούτε ο θυμός, ούτε η ύβρη (βρισιά), ούτε τίποτε άλλο επεισέρχεται, ούτε μπορεί να την διαλύσει» (Ιερού Χρυσοστόμου. Ομιλίαι Α' προς Κολασσαείς).

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 22-23)

Η αναχαίτησις της θαλάσσης 

Ποθώντας την ησυχία ο λαμπρότατος φωστήρας της ερήμου όσιος Θεόγνιος ήρθε και κατοίκησε σ’ ένα σπήλαιο κοντά στο κοινόβιο του αγίου Θεοδοσίου, μεταξύ της Βηθλεέμ και της λαύρας του αγίου Σάββα.
Στο σπήλαιο αυτό έζησε ησυχαστική ζωή για λίγο χρονικό διάστημα και, αφού αναδείχθηκε ναός του Αγίου Πνεύματος και θωρακίσθηκε με θεία δύναμι, άρχισε να θεραπεύη θαυματουργικά χρόνιες ασθένειες και να επιτελή πολλά θαύματα.
Όταν η φήμη του απλώθηκε, έχτισε περίλαμπρο κοινόβιο σε προσιτότερο τόπο. Αργότερα χειροτονήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Ιεροσολύμων Ηλία επίσκοπος του Βιτυλίου, μιας παραθαλάσσιας πολίχνης που απέχει 130 χιλιόμετρα από την αγία πόλι. Μολονότι χωρίς τη θέλησί του, ο θείος Θεόγνιος δέχθηκε την επισκοπή και εγκαταστάθηκε στην πολίχνη εκείνη.
Ενώ λοιπόν ζούσε εκεί, η θάλασσα κάποτε υψώθηκε, πλημμύρισε την ξηρά και χτύπησε με άγρια κύματα την πολίχνη, απειλώντας να την ξεθεμελιώση βίαια και να την εξαφανίση. Μάλλον όμως ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε οι κάτοικοι να σωφρονιστούν και να φανερωθή η χάρις που είχε αποκτήσει ο όσιος. Γιατί οι κάτοικοι, βλέποντας τα κύματα να υψώνονται σαν βουνά, κατατρόμαξαν και κατέφυγαν στον δίκαιο ικετεύοντας τον να χαλιναγωγήση με τη δύναμι της προσευχής του την ορμή της θαλάσσης.
Ο μεγάλος αγωνιστής της αρετής Θεόγνιος υποχώρησε στις πολλές παρακλήσεις τους, κατέβηκε στην ακρογιαλιά και μπαίνοντας στη θάλασσα στερέωσε ένα σταυρό εκεί που ήταν προηγουμένως τα όρια της, λέγοντας προς αυτήν τα λόγια της Γραφής: «Τάδε λέγει Κύριος• μέχρι του σημείου τούτου ελεύση και ουχ υπερβήση, αλλ’ εν σεαυτή συντριβήσονταί σου τα κύματα».
Αφού έστησε τον σταυρό, γύρισε πίσω. Αμέσως η θάλασσα ξαναγύρισε στα παλαιά της όρια και από τότε όσο κι αν φουρτούνιαζε, μόλις άγγιζε τον σταυρό που είχε στήσει ο όσιος, αναχαιτιζόταν και οπισθοχωρούσε.

(Βίοι οσίων Ιωάννου,…)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 121-122)

και τα όργανά του αγρυπνούν
Ας συγκρίνουμε τη νύχτα του Παύλου με τις νύχτες, όπου συμβαίνουν γλέντια, μεθύσια, ασέλγειες. Σ’ αυτές παρατηρείται ύπνος, που δεν διαφέρει από το θάνατο. Οι αγρυπνίες τους είναι φοβερότερες απ’ τον ύπνο. Διότι εκείνοι μεν κοιμούνται χωρίς να γίνωνται αντιληπτοί, ενώ αυτοί ξαγρυπνούν κατά τρόπο ελεεινό και άθλιο. Ξαγρυπνούν μηχανευόμενοι πονηρίες και ραδιουργίες. Φροντίζουν για χρήματα, πως ν’ αντιμετωπίσουν όσους τους αδικούν. Μελετούν εχθρότητες και ανταλλάσσουν καθημερινά λόγια υβριστικά. Μ’ αυτό τον τρόπο υποδαυλίζουν τη φωτιά της οργής, διαπράττοντας πράγματα ανυπόφορα.
Ε.Π.Ε. 16α,360
εμείς του δίνουμε ευρυχωρία
Ασφαλώς δεν προξενεί όλα τα κακά ο διάβολος. Πολλά συμβαίνουν και από τη δική μας ραθυμία. Αν κάπου ο διάβολος είναι αίτιος του κακού, αυτό γίνεται διότι εμείς του το επιτρέπουμε. Πες μου, σε παρακαλώ, πότε ο διάβολος υπερίσχυσε πάνω στον Ιούδα; Λέει ο ευαγγελιστής, ότι μπήκε μέσα του ο Σατανάς. Αλλ’ άκουσε την αιτία: «Ήταν κλέφτης και αφαιρούσε όσα έβαζαν στο ταμείο». Ο Ιούδας άφησε να μπη μέσα του με όλη την άνεσί του ο διάβολος. Επομένως δεν κάνει ο διάβολος την αρχή, αλλ’ εμείς τον δεχόμαστε και τον καλούμε.
Ε.Π.Ε. 16β,268
εχθρός για ν’ αφυπνιζώμαστε
Ας μη ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι ο διάβολος αίτιος της βλάβης μας, αν εμείς είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε ο διάβολος μας ξυπνάει. Μας ξεσηκώνει.
Ε.Π.Ε.16β,270
όφις
Αν δούμε στο κρεβάτι μας φίδι να φωλιάζη, προσπαθούμε οπωσδήποτε να το σκοτώσουμε. Τώρα όμως που φωλιάζει στις ψυχές μας ο διάβολος, δεν λαμβάνουμε μέτρα, αλλά μένουμε αδιάφοροι.
Ε.Π.Ε. 17,40

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 31-32)

1164.ΔΥΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ.  Ο αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄ έδειξε στο βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκο Α΄ ένα γράμμα με την υπογραφή:  «Κάρολος Ε’, αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, βασιλιάς της Ισπανίας, δεσπότης της Καστέλλης και κυρίαρχος της Νταπόλεως». Ο Φραγκίσκος του απάντησε υπογράφοντας: «Φραγκίσκος, κύριος των παθών του». 
1165.Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΑΟΥΛΗ.  Ο Μιαούλης, όταν ήταν νέος, ήταν φοβερά μέθυσος.  Περνούσε τις μέρες του στα καφενεία με φιλονικίες και κρασί.  Μόλις όμως ακούσθηκε η σάλπιγγα της Επαναστάσεως, που από τον Δούναβη ως το Ταίναρο έκαλεσε τους υποδούλους στον αγώνα, ο Λάζαρος Κουντουριώτης πλησίασε τον Μιαούλη και με λόγια εμπνευσμένα έθιξε την ευαίσθητο χορδή της καρδιάς του.
- Ανδρέα, του είπε, είναι καιρός πια να αρνηθείς τον εαυτό σου.  Η πατρίδα ζητά την λεβεντιά σου.  Άφησε την μέθη και μέθυσε με το λαϊκό κρασί, που λέγεται αγάπη για την Πατρίδα.
Ο Ανδρέας Μιαούλης από την στιγμή εκείνη έγινε άλλος άνθρωπος.  Αρνήθηκε τα πάντα.  Δεν ξαναπήγε στα καπηλειά.  Ένας έρως φλόγισε τα στήθη του:  να δει ελεύθερη την Πατρίδα του, και ο έρως αυτός τον ανέδειξε μια από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του ιερού αγώνος του ’21.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 528-529)

106. Όπου και αν στραφώ και κυττάξω με τα μάτια της ψυχής, βρίσκω αιτίες για να ευχαριστώ και να αινώ τον Κύριο. Αυτό συμβαίνει πιο πολύ όταν κυττάζω μέσα μου. Η στήριξης της καρδιάς μου, το πνευματικό μου φως, προέρχονται από τον Θεό. Η σωματική μου δύναμις, ό,τι διατηρεί την υλική μου ζωή, προέρχεται από τον Θεό. Όπου και αν κυττάξω, βλέπω τη δόξα του Θεού μου. Τίποτε δεν έχω που να είναι πράγματι δικό μου. "Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!». Δόξα σε σένα, που εργάζεσαι μέσω εμού και μ’ εμένα! Αφού δεν έχω τίποτε δικό μου και έχω το παν από τον Θεό, ας παραδεχθώ, ότι χωρίς τον Θεό δεν είμαι τίποτε ή μάλλον είμαι κάτι χειρότερο: όλος αμαρτία. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να προστρέχω στον Θεό με την προσευχή για το κάθε τι. Ιδιαίτερα έχω μεγάλους λόγους να τον ευχαριστώ για τα ζωοποιά του Μυστήρια, το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτά είναι το παν για μένα. Αινώ και δοξάζω τον Κύριο και Θεό μου για την απερίγραπτο αγάπη του σ’ εμάς τα θνητά όντα, που αποκαλύπτεται μες από τη Θεία Ευχαριστία.

107. Τι απροσμέτρητα μεγάλη τιμή να ανοίγουμε τα χείλη μας ενώπιον του Θεού! Να μιλούμε μαζί του, να μπορούμε να του αναφέρουμε τις ανάγκες μας! Να τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες του, να αινούμε τη μεγαλωσύνη του, να είμαστε βέβαιοι ότι δέχεται τις ευχαριστίες μας και τους αίνους μας! Και ότι το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν μένει απ’ Αυτόν αναπάντητο! Σε ποιο άλλο ον της υλικής κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 63)

Η λέξη ‘κύριος’ σχετίζεται με το ρήμα ‘ κυριεύω’ που σημαίνει γίνομαι κυρίαρχος, έχω δύναμη και εξουσία πάνω σε κάποιον. Στην περίπτωση του Χριστού και σε αντίθεση με άλλους ορατούς ή αοράτους κυρίαρχους της ζωής μας, μας ρωτάει αν θέλουμε να ασκήσει πάνω μας τη δυναμική Του. Αν το θελήσουμε όμως καμία απειλή και κανένας εχθρός δεν θα έχουν πια καμία δύναμη και καμία επιρροή πάνω μας. Δεχόμαστε όμως να κάνουμε το Χριστό κύριο της ζωής μας; Η ψυχή μας τότε θα περνά μέσα από τις συμπληγάδες αυτής της ζωής ατάραχη, αλώβητη και ειρηνική έχοντας αταλάντευτη την εμπιστοσύνη της στον Αναστημένο Χριστό! Αν όμως δεν επιλέξουμε το Χριστό για κύριο μας τότε η ψυχή μας θα υποφέρει και θα κατακλύζεται από φόβο, αγωνία και πανικό κάθε φορά που θα νιώθει να απειλείται και κανείς και τίποτα δε θα μπορεί να την παρηγορήσει.
Ποιον λοιπόν θα θέλαμε για κύριο μας; Γιατί μη νομίζουμε ότι χωρίς Θεό είμαστε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι. Αγόμαστε και φερόμαστε από τα πάθη και τις αδυναμίες μας, κομπάζουμε ότι δε φοβόμαστε τίποτα και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν αλλά μόλις έρθουν τα δύσκολα ‘ Παναγία μου’ και ‘Χριστέ μου’ φωνάζουμε! Αλίμονο αν εμπιστευθούμε τη ζωή μας στον εαυτό μας! ‘ Εγώ είμαι κύριος του εαυτού μου’ λέει κάποιος με καμάρι αλλά πόσο εγωισμό και υπερηφάνεια κρύβει αυτό ! Και τί μπορούμε να κάνουμε εμείς καλό χωρίς το Θεό; Ένας άνθρωπος εμπαθής χειραγωγείται εύκολα από τον άρχοντα του κόσμου τούτου! Νομίζει ότι ενεργεί αυτόνομα αλλά κάνει τα θελήματα του διαβόλου! Ο Χριστός όμως μας το είπε ‘ θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο’ δηλαδή ‘ έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο και εξασφάλισα για σας τον θρίαμβο και τη δόξα’ [ Ιω. 16,33]
Ό,τι και να συμβαίνει ο Χριστός είναι πιο μεγάλος, πάνω και πέρα από τον κόσμο! Εμείς με ποιον θα πάμε; Με το Νικητή ή με το χαμένο; Με τη Ζωή ή με το θάνατο; Με την Αλήθεια ή με το ψέμα; Ας αναλογιστούμε λίγο αυτές τις μέρες το ανάστημα και την ποιότητα της πίστης μας και ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας απαλλάξει από κάθε άλλη κυριαρχία πάνω μας για να γίνει μόνο Εκείνος ο Μέγας Κύριος της ζωής μας! Και τότε θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να βιώσουμε και από τώρα τον παράδεισο ακόμη κι αν γύρω μας υπάρχει η κόλαση! (Α.Κ.Β)

«Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να ‘χετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο»
Ιωάννης 16:33

Η ιστορία της ανθρωπότητας
    Ζήτησαν κάποτε από ένα σοφό να περιγράψει σε γενικές γραμμές την ιστορία της ανθρωπότητας. Εκείνος, αφού σκέφτηκε για λίγο, απάντησε: «Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια από τις πιο σύντομες ιστορίες. Αποτελείται από ανθρώπους που γεννιούνται, υποφέρουν και πεθαίνουν!» Ναι, αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου, με μία διαφορά. Ότι δεν τελειώνει με το θάνατό του. Μετά το θάνατό του συνεχίζεται η μεγαλύτερη θλίψη του ή η τέλεια απαλλαγή του από κάθε θλίψη και πόνο. Αυτό εξαρτάται από τη θέση που παίρνει ο κάθε άνθρωπος ενόσω ζει πάνω στη γη. Αν γνωρίσει και πιστέψει στο μεγάλο Νικητή του κόσμου, η ζωή του συνεχίζεται σ’ Εκείνου την αιώνια παρουσία στον ουρανό. Αν δεν Τον γνωρίσει και δεν Τον κάνει Σωτήρα του, τότε η ζωή του συνεχίζεται σ’ έναν τόπο ατέλειωτης τιμωρίας, που ο Λόγος του Θεού τον ονομάζει Κόλαση.
    Έλα στον Ιησού Χριστό το Σωτήρα σήμερα, ζήτησέ Του με πίστη να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, και θα το κάνει και θα σου χαρίσει ζωή αιώνια.
Σ.Α.Ι.

«Μη γελιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται, γιατί ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει»
Γαλάτες 6:7

Σπορά και θερισμός
    Κάποιος πήγε να επισκεφτεί κάποιους φυλακισμένους. Περνώντας από το προαύλιο είδε ένα φυλακισμένο να μπαλώνει μια παλιά φόρμα της δουλειάς και θέλοντας να ανοίξει συζήτηση μαζί του, είπε: «Καλημέρα, φίλε. Βλέπω ότι ράβεις». «Όχι, κύριε», απάντησε εκείνος, μ’ ένα μελαγχολικό ύφος, «θερίζω».
    Πράγματι, ο άνθρωπος που ζει μέσα στην αμαρτία και δεν ακολουθεί τη νουθεσία του Λόγου του Θεού, και που συνεχώς απορρίπτει την πρόσκληση του Χριστού για μετάνοια και συγχώρηση και σωτηρία, θα έρθει μέρα που θα θερίσει τους καρπούς της σποράς του, της επιμονής και παραμονής του στην αμαρτία. Γι’ αυτό, και ο Λόγος του Θεού προσκαλεί με τόση σαφήνεια: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας» (Εβρ. 3:7-8).
Σ.Α.Ι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)