ιε'. Ένας αδελφός  ρώτησε τον Αββά ’Ιωάννη, λέγοντας: «Πως η ψυχή μου, ενώ έχει έλκη, δεν ντρέπεται να κατακρίνη τον πλησίον;». Και του λέγει ο γέρων μια παραβολή για την καταλαλιά: Ένας άνθρωπος ήταν φτωχός και είχε γυναίκα. Είδε και μια άλλη ωραία και την πήρε και αυτή. Ήταν δε και οι δυό τους γυμνές. Έγινε σ’ ένα τόπο πανηγύρι και τον παρακάλεσαν, λέγοντας: «Πάρε μας μαζί σου». Τις παίρνει και τις δύο και τις βάζει σ’ ένα πιθάρι. Μπάρκαρε κατόπιν και έφτασε σ’ εκείνο τον τόπο. Όταν δε έπεσε πολλή ζέστη και οι άνθρωποι αποσύρθηκαν να ησυχάσουν, σηκώνει το κεφάλι η μια και μη βλέποντας κανέναν, πήδηξε έξω στην  κοπριά. Και μαζεύοντας διάφορα ράκη παλιά, έφτιαξε μ’ αυτά ένα πρόχειρο φόρεμα και από εκεί και πέρα βάδιζε χωρίς πια να ντρέπεται. Η άλλη δε, καθισμένη γυμνή, έλεγε: «Να, αυτή η ξετσίπωτη δεν ντρέπεται να περπατά γυμνή». Πράγμα πού στενοχώρησε τον άνδρα της και της είπε: 
«Μα τι λες εκεί; Αυτή τουλάχιστο σκεπάζει την ασχημοσύνη της. Και συ, όντας ολόγυμνη, δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι;». Κάτι ανάλογο είναι και η καταλαλιά.
ιστ΄. Έλεγε δε πάλι στον αδελφό ο γέρων για την ψυχή οπού θέλει να μετανοήση. «Ήταν μια όμορφη και αμαρτωλή γυναίκα σε κάποια πόλη και πολλούς φίλους είχε. Πηγαίνει σ’ αυτήν ένας αρχών και της λέγει: Φρονίμεψε και εγώ σε παίρνω γυναίκα μου. Εκείνη συμμορφώθηκε. Την πήρε λοιπόν και την πήγε στο μέγαρό του. Στο μεταξύ, οι φίλοι της, αναζητώντας την, έλεγαν: Ο δείνα άρχων την πήρε στο σπίτι του. Αν λοιπόν πάμε στην πόρτα του σπιτιού του και το αντιληφθή, θα μας κάμη κακό. Νά τί πρέπει να κάμουμε: Να πάμε πίσω από το σπίτι και να της σφυρίξουμε. Καταλαβαίνοντας τότε από το σφύριγμα ότι εμείς είμαστε, θα κατεβή η ίδια σ’ εμάς και έτσι δεν θα μπορή κανείς να μας κατηγορήση. Άκουσε λοιπόν η γυναίκα το σφύριγμα, έφραξε τα αυτιά της, ώρμησε στην  πιο μέσα κρεββατοκάμαρη και έκλεισε πίσω της τις πόρτες. Εκείνη η γυναίκα συμβολίζει την ψυχή. Οι φίλοι της είναι τα πάθη και οι άνθρωποι. Ο άρχων είναι ο Χριστός. Και το εσωτερικό του σπιτιού, η αιωνία μονή. Αυτοί οπού σφύριζαν, είναι οι σκοτεινοί δαίμονες. Αλλά η ψυχή τους ξεφεύγει μένοντας πιστή στον Κύριο».
ιζ'. Ενώ κάποτε ανέβαινε ο Αββάς Ιωάννης από μια Σκήτη με άλλους αδελφούς, έχασε τον δρόμο ο οδηγός τους. Γιατί ήταν νύχτα. Και λέγουν οι αδελφοί στον Αββά Ιωάννη: «Τί να κάμουμε, Αββά, οπού έχασε τον δρόμο ο αδελφός και κινδυνεύουμε να πεθάνουμε πηγαίνοντας εδώ και εκεί;». Τους λέγει ο γέρων: «Αν του το πούμε, θα λυπηθή και θα ντροπιασθή. Λοιπόν, εγώ θα κάμω ότι αρρώστησα και θα πω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω, αλλά θα μείνω εδώ έως το πρωί». Και έκαμε έτσι. Οι δε υπόλοιποι είπαν: «Ούτε εμείς θα προχωρήσουμε, αλλά θα καθίσουμε μαζί σου». Και κάθισαν έως το πρωί και δεν σκανδάλισαν τον αδελφό.
ιη'. Ήταν ένας γέρων σε Σκήτη, άξιος μεν στις χειρωνακτικές εργασίες, άλλα όχι και δυνατός στους λογισμούς. Πήγε λοιπόν στον Αββά Ιωάννη για να τον συμβουλευτή σχετικά με τη λήθη. Άκουσε τον λόγο του, γύρισε στο κελλί του και ξέχασε τί του είχε πή ο Αββάς Ιωάννης. Ξαναπήγε λοιπόν να τον ρωτήση. Και αφού άκουσε ξανά τον λόγο του, γύρισε. Σαν έφθασε όμως στο κελλί του, πάλι ξέχασε. Έτσι, και άλλες φορές ακόμη πηγαίνοντας, μόλις γύριζε, τον ξανάπιανε η λήθη. Μετά από καιρό δε, έχοντας συναντήσει τον γέροντα, του είπε: «Ξέρεις, Αββά, λησμόνησα πάλι ό,τι μου είπες. Αλλά για να μη σ’ ενοχλήσω, δεν ήλθα». Του λέγει ο Αββάς Ιωάννης: «Πήγαινε, άναψε λυχνάρι». Και άναψε. Του λέγει δε πάλι: «Φέρε άλλα λυχνάρια και άναψέ τα απ’ αυτό». Έκαμε το ίδιο. Και είπε ο Αββάς Ιωάννης στον γέροντα: «Μήπως έπαθε τίποτε το λυχνάρι με το να ανάψης απ’ αυτό τα άλλα λυχνάρια;». Του λέγει: «Όχι». Είπε τότε ο γέρων: «Έτσι, ούτε και ο Ιωάννης. Και αν όλη η Σκήτη έρχεται σ’ εμένα, δεν θα με εμποδίση από τη χάρη του Χριστού. Λοιπόν, όταν θέλης, ας έρχεσαι, χωρίς καθόλου να διστάζης». Και έτσι, με την υπομονή και των δυό τους, απάλλαξε ο Θεός τον γέροντα από τη λήθη. Αυτό δε επεδίωκαν κυρίως οι Σκητιώτες, να βοηθούν πρόθυμα όσους πολεμούσε το πονηρό πνεύμα. Βίαζαν τον εαυτό τους να κερδίζουν ο ένας τον άλλο στο αγαθό.
ιθ΄. Ρώτησε ένας αδελφός τον Αββά Ιωάννη, λέγοντας: «Τί να κάμω; Γιατί συχνά έρχεται κάποιος αδελφός να με πάρη σε εργασία και εγώ βασανισμένος είμαι και αδύναμος και κουράζομαι μ’ αυτό. Τί λοιπόν πρέπει να κάμω για την εντολή;». Και του αποκρίνεται ο γέρων και του λέγει: «Ο Χάλεβ είπε στον Ιησού του Ναυή: Σαράντα χρόνων ήμουν, όταν μας έστειλε από την έρημο ο Μωϋσής, ο δούλος του Κυρίου, εμένα και σένα σ’ αυτή τη χώρα. Και τώρα είμαι ογδόντα πέντε χρόνων. Όπως ήμουν τότε, έτσι και τώρα μπορώ να εισέλθω και να εξέλθω σε πόλεμο. Έτσι λοιπόν και συ, αν μπορής, όπως εξέρχεσαι, έτσι και να εισέρχεσαι, πήγαινε. Αν όμως δεν μπορής έτσι να κάνης, μένε στο κελλί σου, κλαίοντας τις αμαρτίες σου. Και αν σε βρούν να πενθής, δεν θα σε αναγκάζουν να εξέλθης».
κ΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Ποιος πούλησε τον Ιωσήφ;». Και αποκρίθηκε κάποιος αδελφός, λέγοντας: «Οι αδελφοί του». Του λέγει ο γέρων: «Όχι, αλλά η ταπείνωσή του τον πούλησε. Γιατί μπορούσε να πή ότι ήταν αδελφός εκείνων και να αντιλέξη. Αλλά σιωπώντας, με την ταπείνωση, πούλησε τον εαυτό του. Και η ταπεινοφροσύνη τον ανέδειξε άρχοντα στην Αίγυπτο».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

162. Πρέπει ακόμη πιο πολύ να αγαπάμε τον πλησίον μας όταν αμαρτάνη είτε απέναντι του Θεού είτε απέναντι σ’ εμάς. Γιατί είναι τότε άρρωστος, γιατί είναι αξιολύπητος, γιατί κινδυνεύει. Ακριβώς τότε πρέπει να τον συμπαθούμε, να ικετεύουμε τον Κύριο γι’ αυτόν, να του θεραπεύουμε την καρδιά με λόγια αφυπνιστικά, με λόγια στηλιτευτικά της αμαρτίας, με λόγια παρηγορητικά, με λόγια συγγνώμης, με λόγια αγάπης. «Γίνεσθε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς, καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν» (Εφεσ. δ’ 32).

163. «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. Ιβ’ 14). Ας επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίον κανείς δεν θα αξιωθή να δη τον Κύριο. Ας μην είναι λοιπόν τίποτε πιο πολύτιμο για μας από την ειρήνη, την αμοιβαία αγάπη. Ας αγαπήσουμε την ειρήνη, πάλι την ειρήνη και ξανά την ειρήνη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 84-85)

Πολλοί αιρετικοί, οι Ισλαμιστές & σύγχρονοι άθεοι κλπ., ντοκιμαντέρ, βιβλία τύπου Κώδικα Ντα Βίντσι κλπ, ισχυρίζονται ότι το δόγμα για τη θεότητα του Χριστού, άρα & το δόγμα της Αγίας Τριάδος, δεν το είχαν οι Απόστολοι άρα ούτε η πρώτη Εκκλησία, αλλά εξελίχτηκε αργότερα & τελικά επικράτησε στην Α Οικουμενική Σύνοδο το 325! Έως τότε, λένε, υπήρχε πλήρης ασάφεια (!!!) για το ποιος & τι τελικά ήταν ο Χριστός (!). Τα παρακάτω κείμενα των λεγομένων Αποστολικών Πατέρων (δηλαδή των διαδόχων των Αποστόλων) με κορυφαίο τον Ιγνάτιο Αντιοχείας, μαθητή των Αποστόλων, μιλούν ξεκάθαρα για την προΰπαρξη του Χριστού, πριν την ενσάρκωση, ως Υιού του Θεού & για την ισοτιμία Του με τον Πατέρα. Αυτή τη διδασκαλία ασφαλώς την παρέλαβαν από τους Αποστόλους, οι οποίοι επομένως πίστευαν αυτά! Οπότε η Εκκλησία δεν περίμενε την Α Οικουμενική Σύνοδο το 325 να ξεκαθαρίσει το τι πίστευε για το Χριστό!     

     «Εάν λοιπόν ο Υιός του Θεού, όντας Κύριος και αυτός που πρόκειται να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, έπαθε, ώστε η δική του πληγή να μας δώσει ζωή, ας πιστέψουμε ότι ο Υιός του Θεού δεν ήταν δυνατόν να πάθει, παρά μόνο για εμάς» (Βαρνάβα επιστολή 7,2 ΕΠΕ σελ.39)
     «Να πάλι ο Ιησούς, όχι γιος ανθρώπου, αλλά Υιός του Θεού, ο οποίος τυπικά εμφανίστηκε με σάρκα. Επειδή λοιπόν επρόκειτο να πουν, ότι ο Χριστός είναι γιος του Δαβίδ, ο ίδιος ο Δαβίδ, επειδή φοβόταν και αντιλαμβανόταν την πλάνη των αμαρτωλών, προφητεύει· «είπε ο Κύριος στον Κύριο μου· κάθισε στα δεξιά μου μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου σαν υποπόδιο στα πόδια σου»(Ψαλμ. 109,1)… Πρόσεχε, ότι ο Δαβίδ τον ονομάζει Κύριο, και δεν τον ονομάζει γιο του» (Βαρνάβα επιστολή 12,10,11 ΕΠΕ σελ.55)[σαφώς μιλά για προΰπαρξη του Υιού του Θεού που πήρε σάρκα]
     "Αν ο Κύριος ανέχτηκε να πάθει για την ψυχή μας, όντας Κύριος όλου του κόσμου, στον οποίο ο Θεός από τον καιρό της Δημιουργίας είπε "ας κάνουμε άνθρωπο κατά την εικόνα μας...""(Βαρνάβα Επιστολή 5,5,ΕΠΕ, 31)[ο Κύριος υπάρχει μαζί με τον Πατέρα στη Δημιουργία του ανθρώπου]
     «…Διότι η Γραφή για μας αναφέρει, ότι λέει στον Υιό του· «ας κάνουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας…(Γεν.1,26)» (Βαρνάβα Επιστολή 6,12,ΕΠΕ, 35)[άρα ο Υιός υπάρχει μαζί με τον Πατέρα στη Δημιουργία!]
     «Διότι, αν δεν λάμβανε σάρκα (ο Υιός), δεν θα μπορούσαν να σωθούν οι άνθρωποι χωρίς να τον βλέπουν, αφού δεν μπορούν να κοιτούν ούτε τον ήλιο, που στο μέλλον δεν θα υπάρχει και είναι έργο των χεριών του. Λοιπόν, για αυτό έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού…» (ο.π. 5,10-11, ΕΠΕ σελ 33)[ο Υιός υπήρχε πριν λάβει σάρκα στην ενανθρώπηση!]έλαβε σάρκα για να τον δουν]
     «Όλα αυτά τα εξασφαλίζει η πίστη στο Χριστό· διότι αυτός, μέσω του αγίου Πνεύματος μας προσκαλεί ως εξής «ελάτε, παιδιά, ακούστε με, θα σας διδάξω τον φόβο του Κυρίου…(Ψαλμ. 33)»[άρα ο Υιός μίλησε και στην Παλαιά Διαθήκη, τα λόγια του Ψαλμού είναι δικά Του!] (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Α 22,1 ΕΠΕ 3,293)
     «Συ εξομολογούμεθα δια του αρχιερέως και προστάτου των ψυχών Ιησού Χριστού, δι’ οὗ (μέσω του οποίου) σοι (σε σένα ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη και νυν και…» (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Α, 61,3)[η δόξα δίνεται στον Πατέρα μέσω του Υιού!Δεν μπορεί να δοξαστεί ο Πατήρ χωρίς τον Υιό;...]
     «ο μέγας δεσπότης των απάντων (ο Πατήρ)… ευεργετών τα πάντα, υπερεκπερισσως δε ημας τους προσφευγόντας τοις οικτιρμοις αυτου δια του Κυρίου ημων Ιησού Χριστού, ᾧ (στον οποίο Χριστό ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη εις τους αιώνας…» (ο.π. 20,11-12)[εδώ η ίδια δόξα δίνεται τώρα στον Υιό! Αυτό αποτελεί βλασφημία αν ο Υιός δεν είναι ίσος με τον Πατέρα]
     «Αδελφοί, έτσι πρέπει να πιστεύουμε για τον Ιησού Χριστό, ότι είναι Θεός, ότι είναι κριτής ζωντανών και νεκρών…» (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Β 1,1 ΕΠΕ 3,345)
     «Εφόσον ο Χριστός, ο Κύριος που μας έσωσε, όντας κατ’ αρχήν Πνεύμα, έγινε άνθρωπος και έτσι μας κάλεσε…»[ξεκάθαρη αναφορά στην προΰπαρξη έστω και με την προβληματική φράση ότι ήταν "πνεύμα"](Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Β 9,5 ΕΠΕ 3,355)
     «Πρώτο από όλα, κύριε, του είπα, εξήγησέ μου το εξής· τι σημαίνουν η πέτρα και η πύλη; Αυτή η πέτρα, λέει, και η πύλη είναι ο Υιός του Θεού. Πώς, κύριε, του λέω, η πέτρα είναι παλιά, ενώ η πύλη είναι καινούργια; Άκουσε, μου λέει, και κατάλαβε άμυαλε. Ο Υιός του Θεού είναι προγενέστερος από όλη την κτίση του, αφού έγινε σύμβουλος του Πατέρα για τη δημιουργία του· για αυτό είναι και παλιός. Η πύλη όμως, κύριε, του λέω, γιατί είναι καινούργια; Επειδή, λέει, φανερώθηκε κατά τις έσχατες ημέρες της συντέλειας του κόσμου, για αυτό η πύλη έγινε καινούργια» (Ποιμήν του Ερμά Παραβολή Θ 12, ΕΠΕ σελ. 553)
Ιγνάτιος Θεοφόρος [επίσκοπος Αντιοχείας από το 70 μ.Χ.(!) ονομάζει σαφέστατα το Χριστό Θεό!
1) οι διάκονοι… να είναι επιφορτισμένοι με τη διακονία του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν κοντά στον Πατέρα προαιώνια και στο τέλος φανερώθηκε (Προς Μαγνησίους 6,1)
2) ένας Θεός υπάρχει, ο οποίος φανέρωσε τον εαυτό του μέσω του Ιησού Χριστού του Υιού του, που είναι ο Λόγος του, ο οποίος προήλθε από τη σιγή. [ταύτιση του Υιού με τον Λόγο του κατα Ιωάννην] (Προς Μαγνησίους 8,2)
3) Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, στην ευλογημένη… και εκλεγμένη με το αληθινό πάθος και το θέλημα του Πατέρα και του Ιησού Χριστού του Θεού μας, στην Εκκλησία την αξιομακάριστη, που βρίσκεται στην Έφεσο της Ασίας (Προς Εφεσίους Προοίμιο)
4) σύμφωνα με την πίστη και αγάπη του Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μας, και όντας μιμητές του Θεού, ολοκληρώσατε τελείως το συγγενικό έργο αναζωογονώντας το με το αίμα του Θεού (Προς Εφεσίους 1,1)
5) Ένας γιατρός υπάρχει σαρκικός και πνευματικός, γεννημένος και αγέννητος, ο οποίος έγινε Θεός σαρκωμένος, ζωή αληθινή που θανατώθηκε, και από την Μαρία και από τον Θεό, πρώτα παθητός και συγχρόνως απαθής, ο Ιησούς Χριστός ο Κύριος μας [η ωραιότερη & αρχαιότερη διατύπωση ολόκληρου του Χριστολογικού δόγματος το 110 μ.Χ.](Προς Εφεσίους 7,2)
6) Τίποτα δεν διαφεύγει την προσοχή του Κυρίου…. Ας κάνουμε λοιπόν τα πάντα, σαν να κατοικεί αυτός μέσα μας, για να γίνουμε οι ναοί του, και αυτός να είναι ο Θεός μας μέσα μας (Προς Εφεσίους 15,3)
7) Διότι ο Θεός μας Ιησούς Χριστός κυοφορήθηκε από τη Μαρία κατ’ οικονομία Θεού, προερχόμενος από τη γενιά βέβαια του Δαβίδ, αλλά δια του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος γεννήθηκε και βαπτίσθηκε (Προς Εφεσίους 18,2)
8) «Άστρο έλαμψε στον ουρανό περισσότερο από όλα τα άλλα άστρα και το φως του ήταν απερίγραπτο και το πρωτοφανές αυτό άστρο προκαλούσε ζωηρή εντύπωση και όλα τα άλλα άστρα μαζί με τον ήλιο και τη σελήνη σχημάτισαν χώρο γύρω από το άστρο αυτό… η άγνοια καταργήθηκε, καταστράφηκε η παλιά βασιλεία καθώς ο Θεός εμφανιζόταν με ανθρώπινη μορφή για να φέρει την καινοτομία της αιώνιας ζωής (Προς Εφεσίους 19,2)
9) Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, στην ελεημένη από τη μεγαλειότητα του ύψιστου Πατέρα και του Ιησού Χριστού, του μοναδικού Υιού του, Εκκλησία, την αγαπημένη και φωτισμένη με το θέλημα εκείνου που θέλησε τα πάντα, τα οποία υπάρχουν με την αγάπη του Ιησού Χριστού του Θεού μας (Προς Ρωμαίους προοίμιο)
10) Διότι ο Θεός μας Ιησούς Χριστός, που βρίσκεται στον Πατέρα του, φαίνεται περισσότερο (Προς Ρωμαίους 3,3)
11) Επιτρέψτε μου να γίνω μιμητής του πάθους του Θεού μου (Προς Ρωμαίους 6,3)
12) Να μελετάς τους χρόνους. Να περιμένεις αυτόν που είναι πάνω από τον χρόνο, τον αόρατο, αυτόν που έγινε για μας ορατός, τον αψηλάφητο, τον απαθή, αυτόν που για μας έγινε παθητός, που υπέφερε για μας με κάθε τρόπο [ξεκάθαρη αναφορά στην προΰπαρξη του Υιού](Προς Πολύκαρπον 3,2)
13) "Προσεύχομαι να είστε υγιείς πάντοτε ενωμένοι με τον Θεό μας Ιησού Χριστό (Προς Πολύκαρπον 8,3)
14)  «… και έπαθε αληθινά, όπως και αληθινά ανέστησε τον εαυτό του, όχι όπως λένε μερικοί άπιστοι, ότι φαινομενικά αυτός έπαθε [ανασταίνει ο ίδιος εαυτόν!άρα έχει και άλλη φύση](Προς Σμυρναίους 2)(από τις εκδόσεις εκδόσεις ΕΠΕ τόμος 4 σελ.76-149)
     «… Αφού πιστέψετε σε αυτόν που ανέστησε τον Kύριό μας Ιησού Χριστό από τους νεκρούς και έδωσε σε αυτόν δόξα και θρόνο στα δεξιά του· στον οποίο υποτάχτηκαν τα πάντα επουράνια και επίγεια, τον οποίο κάθε πνοή λατρεύει, ο οποίος έρχεται κριτής ζώντων και νεκρών»[έχει θρόνο! χρησιμοποιείται το ρήμα "λατρεύω" για αυτόν που λέγεται μόνο για το Θεό] (Πολυκάρπου προς Φιληππησίους ΒΕΠΕΣ 3,15(20))
     «…Σε δοξάζω μέσω του αιώνιου και επουράνιου αρχιερέα Ιησού Χριστού, του αγαπητού σου παιδιού, δια του οποίου μαζί μ’ αυτόν και το άγιο Πνεύμα σού πρέπει δόξα και τώρα και στους μελλοντικούς αιώνες. Αμην»[συναρίθμηση και ομοτιμία των 3 προσώπων. Αδιανόητο αν δεν έχουν τη θεότητα] (Μαρτύριο Πολυκάρπου. 14,3 ΕΠΕ ,369)
    «Διότι αυτόν τον προσκυνούμε επειδή είναι Υιός του Θεού, ενώ τους μάρτυρες, ως μαθητές και μιμητές του Κυρίου, τους αγαπούμε επάξια…[σε αυτόν προσκύνηση] (Μαρτύριο Πολυκάρπου 17,3 ΕΠΕ σελ. 371)

«…ελπίζω στη δική σου υπόσχεση» (ψαλμός 119:81)

Ένας εργάτης ήταν πολλά χρόνια άνεργος και δεν είχε πια λεφτά ν’ αγοράσει ξύλα ή κάρβουνα για τη θέρμανση του σπιτιού του. Μια μέρα, καθώς επέστρεφε άπρακτος από την πόλη όπου είχε πάει ξανά για να ψάξει για δουλειά, συνάντησε τον ιδιοκτήτη της ξυλαποθήκης του χωριού ο οποίος παρατήρησε τη μεγάλη απογοήτευση στο πρόσωπο του εργάτη και τον ρώτησε τι είχε.
- Α, είπε ο εργάτης, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου κι εγώ παγώνουμε στο σπίτι. Δεν έχουμε τίποτε πια να κάψουμε για να ζεσταθούμε.
- Ο Θεός επέτρεψε να σε συναντήσω τώρα, είπε εκείνος. Σήμερα το πρωί καθαρίσαμε το εργαστήριό μας και βάλαμε μια μεγάλη ποσότητα ξύλων πίσω που δεν τα χρειαζόμαστε. Μπορείς να τα πάρεις όποτε θέλεις, σου τα χαρίζω.
Γυρίζοντας στο σπίτι του ο εργάτης είπε στη γυναίκα του χαρούμενος «Τώρα έχουμε ξύλα. Δε θα παγώνουμε πια». Δεν είχε πάρει ακόμα τα ξύλα, αλλά είχε πιστέψει τα λόγια του ιδιοκτήτη του ξυλουργείου.
Θεέ μου, βοήθησέ με να θυμάμαι τις υποσχέσεις Σου στο Λόγο Σου και να Σε εμπιστεύομαι.
(Σ.Ι.)

«Ξέρουμε πως σ’ εκείνους που αγαπούνε το Θεό, όλα συντελούν για το τελικό καλό τους» (Ρωμ. 8:28)

Κάποτε μια ιεραπόστολος είχε αρρωστήσει σοβαρά σε μια ξένη χώρα. Είχε περάσει ένας μήνας και ο μισθός της δεν είχε φτάσει ακόμα. Αναγκάστηκε λοιπόν να ζει κάθε μέρα με νιφάδες βρώμης, το γνωστό μας «κουάκερ» και γάλα εβαπορέ. Για μεγάλη της έκπληξη, έπειτα από 30 μέρες περίπου, μ’ αυτή την αυστηρή δίαιτα, τα συμπτώματά της εξαφανίστηκαν και η κοπέλα έγινε καλά. Τελικά πήρε την επιταγή της και μπόρεσε ν’ αγοράσει κι άλλα τρόφιμα. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της είχε αρχίσει ν’ αναρωτιέται, αν ο Κύριος την είχε παραμελήσει.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα της κι ανέφερε το περιστατικό της αρρώστιάς της σ’ ένα πολυπληθές ακροατήριο, την πλησίασε ευγενικά ένας γιατρός και τη ρώτησε τι ακριβώς είχε. Όταν άκουσε τη φύση της αρρώστιας, της είπε: «Ε, λοιπόν, αν είχε φτάσει η επιταγή σου στην ώρα της, ίσως σήμερα να μη βρισκόσουν εδώ. Επειδή συνέβη αυτό, σώθηκες. Εσύ δεν το γνώριζες, αλλά αυτό που συνήθως συστήνουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι μια δίαιτα με κουάκερ για 30 μέρες». Ο Κύριος είχε φροντίσει στην περίπτωσή της με την καθυστέρηση της επιταγής.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

158. Ο Χριστός είναι η ειρήνη, η ελευθερία και το γλυκύτατο φως της ψυχής.

159. Ο ασπασμός με τα χείλη αντιστοιχεί στον ασπασμό με την ψυχή. Ασπαζόμενοι τις άγιες εικόνες, τις ασπαζόμαστε όχι μονάχα με τα χείλη, αλλά και με την ψυχή.

160. Δόξα σοι, Παναγία Τριάς, που μας σώζεις από τον πνευματικό θάνατο, τη συνέπεια αυτή των ανομημάτων μας! Δόξα σοι, ο Θεός, που μας χαρίζεις την ειρήνη σου, αυτό το αγαθό που ξεπερνά σε αξία όλα τα γήινα αγαθά, την ειρήνη σου την «πάντα νουν υπερέχουσαν» (Φιλιππ. δ’ 7).

161. Να προσεύχεσαι αδιάλειπτα στην Αγία Τριάδα, ώστε ποτέ η ψυχή σου να μη κυριευθή από τα πάθη και υποδουλωθή στην αμαρτία. Ας είναι ανοικτά πάντοτε και ξάγρυπνα της μάτια της ψυχής σου, ακόμη και κατά τη νύκτα, σύμφωνα με το ρητό της Γραφής: «Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί» (Άσμα ε’ 2).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 84)

64. «Η εξανθήσασα ράβδος του Ιωοήφ»

Το εικονογραφικό αυτό θέμα προέρχεται απο το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, στο οποίο υπάρχει και ή εξής διήγησις:
Όταν η Παρθένος Μαρία έγινε 12 χρόνων, οι ιερείς έκριναν οτι δεν μπορούσε πια να μένη στο Ναό. Και ο μόνος προφανώς λόγος δεν ήταν άλλος από την αντίληψι που είχαν για το μηνιαίο κύκλο των γυναικών (βλ. σημείωμα, αριθ. 33). Φαίνεται όμως ότι, εν τω μεταξύ, οι γονείς της είχαν πεθάνει γι’ αυτό και το θέμα της αποκαταστάσεως της Παρθένου το ανέλαβαν οι ίδιοι οι ιερείς. Αυτοί, προκειμένου να βρεθή το κατάλληλο πρόσωπο, στο οποίο έπρεπε να εμπιστευθούν την Θεοτόκο, κατέφυγαν στον εθιμικό τρόπο εκλογής (πρβλ. τα της εκλογής του Ααρών, Άριθμ. ιζ' 16 - 28) .
Έδωσαν δηλαδή έντολή στους «χηρεύοντας του λαού» να φέρουν από ένα ραβδί, πάνω στο οποίο ο καθένας τους θα είχε γράψει το όνομά του. Σ’ όποιου το ραβδί θα γινόταν «κύριον σημείον» (=εξαιρετικό φαινόμενο), αυτός θα μνηστευόταν την Μαριάμ. Ο αρχιερεύς Ζαχαρίας παρέλαβε τα ραβδιά και προσευχήθηκε σχετικά... Στο ραβδί του Ιωσήφ άνθισε ένας κρίνος... Ύστερ’ από το «σημείο» αυτό, η Παρθένος κληρώθηκε στον Ιωσήφ τον οικοδόμο, ο οποιος και την μνηστεύθηκε (IK, ΚΚ, ΘΗΕ/8, 650, 697). «Ο θεός έδωσε την Παρθένο στον Ιωσήφ, ο οποίος με το γήρας του και την σεμνήν πολιτείαν του, είχε γίνει από πολύν καιρό αξιόπιστος» (Νικηφόρος Κάλλιστος, X, 34).
Το περιστατικό αυτό είναι μια ενδειξις, ότι οι αφιερωμένες στο θεό Παρθένες, είτε για μικρό διάστημα είτε για ολόκληρη τη ζωή τους, δεν έμεναν παντοτεινα μέσα στο Ναό, έξ αιτίας των περί καθαρότητος αντιλήψεων των Εβραίων. Έτσι φαίνεται, οτι κάθε αφιερωμένη Παρθένος επέστρεφε σπίτι της είτε για να συνέχιση την αφιέρωσί της (βλέπε το σημείωμα περί παραλαβής της Πορφύρας) είτε για να ετοιμασθή για το γάμο της.
Το έθιμο αυτό μοιάζει με κάτι παρόμοιο που συνηθιζόταν τα παλαιότερα χρόνια στη χώρα μας. Στις αρχές του αιώνα, οι γονείς έστελναν τα κορίτσια στο Σχολείο μόνο μέχρι την ηλικία των 10 - 12 χρόνων. Στην ηλικία περίπου αυτή, οι γονείς διέκοπταν τη φοίτησι των κοριτσιών και τά κρατούσαν πια στο σπίτι με την εξήγησι οτι ήταν πια καιρός ν’ αρχίσουν νά μαθαίνουν τις δουλειές του σπιτιού, να έτοιμάσουν τα προικιά τους κλπ. Όταν η μητέρα μου γύρισε για τελευταία φορά απο το σχολείο (στην ηλικία αυτή) , την υποδέχθηκε η γιαγιά μου κρατώντας βελόνι και κλωστή καί λέγοντάς της: «Αυτά να μη σου λείψουν ποτέ πια από το χέρι»!
Τα νέα κορίτσια σήμερα συνεχίζουν τις σπουδές τους μέχρι και τις Ανώτατες Σχολές. Μαθαίνουν βέβαια περισσότερα γράμματα, υστερούν όμως συνήθως στην οικιακή κατάρτισι και τις πρακτικές δεξιοτεχνίες (κοπτική, ραπτική, κεντητική, υφαντική, πλεκτική, διακοσμητική, ζωγραφική, οικιακή οικονομία κ. λ.π.) . Στη διαφορά ίσως αυτή οφείλεται και το γεγονός, ότι στην εποχή μας έχομε περισσότερες μορφωμένες γυναίκες, με περισσότερες «γνώσεις» περί ευτυχίας κλπ. και λιγώτερα ευτυχισμένα σπιτικά...

65. «Μνηστευθείσης της μητρύς αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ» (Mατθ, α' 18)

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται σαφώς στην μνηστεία της Παρθένου Μαρίας με τον «ξυλουργό» (Ματθ. ιγ' 55) Ιωσήφ, χωρίς όμως να προχωρή σε λεπτομέρειες, για το πώς και πότε έγινε η μνηστεία αυτή. Ειδικώτερα, ο Ευαγγελιστής, «εν πλήρει αρμονία προς το γαμικόν δίκαιον των Εβραίων, ομιλεί περί της Μαρίας ως μνηστής, ως συζύγου καί ως γυναικός. Η μνηστεία κατά τον αρχαίον Ιουδαϊκόν νόμον... ήτο ουσιώδες προκαταρκτικόν τού γάμου, καίπερ διακρινόμενον αυτού. Εδημιούργει σχέσιν δεσμευτικής υποχρεώσεως μεταξύ των μνηστευομένων... Μετά την μνηστείαν και προ του γάμου.,.ο ανήρ ήτο ο κατά νόμον σύζυγος καί ο δεσμός ηδύνατο να λυθή μόνον διά κανονικού διαζυγίου» (ΓΜ, 85).
Η Παρθένος Μαρία σαν μνηστή έμεινε σε δικό της σπίτι καί ετοιμαζόταν για την ώρα του γάμου της με τον Ιωσήφ. Η περίοδος αυτή πρέπει να ήταν για την Θεοτόκο περίοδος προετοιμασίας.
Η μνηστεία δεν είναι γάμος. Είναι ο προθάλαμος του γάμου. Και προθάλαμος σημαίνει πάντοτε αναμονή. Η αναμονή του γάμου είναι χρόνος δοκιμασίας του δεσμού καί γι' αυτό είναι απαραίτητη. Γάμος χωρίς μνηστεία είναι κάτι το βεβιασμένο, το άφύσικο. Η μνηστεία είναι ο χρόνος άναμονής του θελήματος του Θεού. Είναι η ασπίδα του γάμου από σκοπιμότητες, δολιότητες και άλλες άνομες επιδιώξεις. Είναι ακόμα χρόνος ωριμότητος της μνηστής καί του μνηστήρος. Μέσα στο χρονικό διάστημα της μνηστείας οι αρραβωνιασμένοι πρέπει να επιδιώκουν πολλά. Το κυριώτερο όμως που πρέπει να αναζητούν είναι η φανέρωσις του θελήματος του Θεού. Να φανερώση δηλαδή ο Θεός δια των πραγμάτων αν η μνηστεία αυτή πρέπει να ολοκληρωθή με το ισόβιο δεσμό του γάμου. Εφ' όσον δεχόμαστε ότι «παρά Θεού αρμόζεται ανδρί γυνή» (Ευχολόγιον), τότε η περίοδος της μνηστείας είναι ό,τι πρέπει γιά να φανερωθή το θέλημα του Θεού για τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Εαν δεν υπάρξει κανένα σοβαρό εμπόδιο τότε αυτό είναι μια ένδειξις ότι μπορούν να προχωρήσουν στο γάμο με τη βεβαιότητα ότι «ούτως εύδόκησεν ο Θεός» (Εύχολόγιον) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 94-96 )

1429. ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΖΥΓΟΣ.
Μια μέρα, μια γυναίκα πήγε να βρει ένα άγιο πνευματικό για να παραπονεθεί εναντίον της συμπεριφοράς του συζύγου της. Ο άγιος άνθρωπος την άκουσε με όλη την προσοχή. Στο τέλος η γυναίκα ζητεί την συμβουλή του.
- Σε συμβουλεύω, της είπε ο πνευματικός, να επιστρέψεις σπίτι σου, και να γίνεις καλύτερη σύζυγος για τον άνδρα σου. Έτσι και αυτός θα γίνει για σένα καλύτερος σύζυγος.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 644 )

ΌTAN επρόκειτο να φύγει από τον μάταιο κόσμο ο Όσιος Παμβώ, βεβαίωνε τους συνασκητές του 

πως δεν έμεινε ούτε μία ημέρα χωρίς εργασία, ούτε ψωμί έφαγε ποτέ δωρεαν.

ΣΤΗΝ Κάτω Αίγυπτο ζούσαν εκατοντάδες Ερημίτες, λέει επίσης ο Παλλάδιος. Κάθε σκήτη είχε 

δική της εκκλησία, για να λειτουργούνται οι ασκητές, με ευρύχωρο ξενώνα παραπλεύρως, για την 

φιλοξενία των επισκεπτών. Δεχονταν με καλοσύνη όλους τους ξένους οι Πατέρες και τους 

φιλοξενούσαν όσον καιρό ήθελαν εκείνοι να παραμείνουν στην έρημο. Είχαν όμως αυτή την 

συνήθεια: Μια ολόκληρη εβδομάδα τους άφηναν ν’ αναπαυθούν. Κατοπιν όμως τους έδιναν κάποια

εργασία να κάνουν στον κήπο ή στο μαγειρείο ή οπουδήποτε αλλού, για να μην μένουν αργοί. Τους

έδιναν ακόμη ένα ωφέλιμο βιβλίο να διαβάζουν, όταν τελείωναν την εργασία τους. Τους 

απαγόρευαν να συνομιλούν με τους αδελφούς, για να μην τους απασχολούν τόσο από την υλική 

όσο κι από την πνευματική τους εργασία.

 Όλοι οι Ερημίτες στην Κάτω Αίγυπτο ασχολούνταν με το εργόχειρο, για να συντηρούν τον εαυτό 

τους και να φιλοξενούν τους ξένους.

 Ο ΑΓΙΟΣ Ίερομάρτυς Λουκιανός από την νεότητά του είχε υποτάξει την σάρκα στο πνεύμα, με 

ακατάπαυστη νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και κόπο σωματικό.

 Εργαζόταν σκληρά, για να κερδίζει το ψωμί του και ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς. Δεν έβαζε ποτέ 

τροφή στο στόμα του, αν δεν είχε βεβαιωθεί προηγουμένως πως προερχόταν από το εργόχειρό του 

και πως κάποιος άλλος ακόμη θα έτρωγε την ημέρα εκείνη απ’ αυτό.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ" )

Ο λειτουργός άγγελος
Στην Κύπρο, στο χωριό Τραχιάδες, δέκα χρόνια πριν από την άλωση του νησιού ( 1571), ζούσε κάποιος ανάξιος ιερέας.
Με τη συνέργεια του πονηρού είχε πλανεθεί και είχε μάθει στην εντέλεια τη μαγική τέχνη. Είχε φτάσει μάλιστα στο κατάντημα να τρώει και να πίνει σε ιερά σκεύη μαζί με πόρνες!
Η θεία δίκη όμως σύντομα τον τιμώρησε. Μόλις πληροφορήθηκε ο άρχοντας της περιοχής την πολιτεία του, τον καταδίκασε σε θάνατο. Κι όταν ο μελλοθάνατος οδηγήθηκε στη μέση του αμφιθεάτρου, κάποιος σύμβουλος του άρχοντα τον ρώτησε:
-Πες μου, μιαρέ, με τι καρδιά, με τι χείλη, με τι χέρια τολμούσες να πλησιάζεις τον Αμόλυντο; Δεν έτρεμες μήπως σε κάψει κεραυνός, μήπως σε καταπιεί η γη; Πώς τολμούσες εσύ, που προσκυνούσες το διάβολο, να μεταδίδεις στους χριστιανούς τα θεία Μυστήρια;
-Ορκίζομαι στο Θεό που πρόκειται να με κολάσει, απάντησε τότε εκείνος, πως απ’ την ώρα που έγινα μάγος και φαρμακός, δεν λειτουργούσα εγώ. Μόλις έμπαινα στο άγιο βήμα, κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό, μ’ έδενε πισθάγκωνα στην κολόνα και τελούσε εκείνος τη λειτουργία. Τέλος, αφού κοινωνούσε το λαό, μ’ έλυνε και έφευγα.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.128-129)

Μια σχέση θέλει δύο, όπως λένε και για το ταγκό. Πολλές φορές όμως μπαίνουμε σε μια σχέση φέρνοντας μαζί μας και μια άλλη σχέση, πολύ δυνατή και ιδιαιτέρως φορτική… την εμπαθή σχέση με το εγώ μας! Κι έτσι βρισκόμαστε να διαχειριστούμε όχι μια αλλά δύο ή και τρεις σχέσεις, αν και το έτερον ήμισυ δε θέλει να αποχωριστεί κι εκείνο τη σχέση με το δικό του εγώ. Συνωστισμός! Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Η συνύπαρξη με κάποιον άλλο προϋποθέτει μια σοβαρή και κρίσιμη απόφαση… ότι θα δώσουμε χώρο μέσα μας και έξω μας στον άλλο, ότι θα κάνουμε παραχωρήσεις, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και υπομονή. Πόσο έτοιμοι και ώριμοι είμαστε για κάτι τέτοιο;
Όταν έχουμε μάθει τόσο καιρό να ικανοποιούμε μόνο τον εαυτό μας, τώρα πώς θα φροντίζουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου, παραμερίζοντας τις δικές μας αν χρειάζεται; Πώς θα προσφέρουμε και θα προσφερθούμε όταν ο εγωισμός μας έχει γίνει θηρίο ανήμερο και αχόρταγο; Πώς θα αγαπήσουμε αν αγαπάμε εμπαθώς και όχι υγιώς μόνο τον εαυτό μας; Το αντίδοτο του εγωισμού είναι η αγάπη, η εν Χριστώ αγάπη, η γεμάτη έλεος, ταπείνωση, ευσπλαχνία και συγχώρεση. Η πνευματική ζωή μάς δίνει το δρόμο και ο Χριστός γίνεται για μας ο καλύτερος δάσκαλος της αγάπης- μιας αγάπης θυσιαστικής και τόσο απελευθερωτικής - και ταυτόχρονα βοηθός μας στον αγώνα μας για την καταπολέμηση των παθών μας. Αν δεν αναλάβουμε δράση εναντίον τους τότε κινδυνεύουμε όχι μόνο να γίνουμε θηρία ανήμερα αλλά να χάσουμε και την ψυχή μας!
Μια σχέση εμπαθής μοιάζει με ένα μη ιχνηλατημένο ναρκοπέδιο… δεν ξέρεις πότε θα σου σκάσει η επόμενη νάρκη! Γι’ αυτό αν θέλουμε να ζήσουμε αρμονικά με έναν άλλο άνθρωπο καλό θα είναι να απαλλασσόμαστε λίγο λίγο από τη σχέση μας με το εγώ μας. Και ο άνθρωπος μας μπορεί να αποτελέσει για μας το κίνητρο, το εφαλτήριο, να γίνει ο στίβος αυτού του αγωνίσματος για μας. Η αγάπη μας για τον άλλο έχει τη δύναμη να γιατρέψει ή να εξαφανίσει όλα τα πάθη γιατί η αγάπη είναι ο Χριστός! Μια αγάπη λένε ξεπερνιέται με μια άλλη αγάπη πιο δυνατή. Αν αγαπήσουμε το Χριστό με όλη μας τη δύναμη δεν θα υπάρχει χώρος στην καρδιά μας ούτε για ίχνος αγάπης στο εγώ μας! Η αγάπη του Χριστού σε εμάς και η αγάπη η δική μας σε Εκείνον είναι η θεραπεία, το φάρμακο για όλες τις αρρώστιες. Και με αυτή την αγάπη στην καρδιά μας είναι βέβαιο πως θα δημιουργούμε και θα απολαμβάνουμε υγιείς και χαρούμενες ανθρώπινες σχέσεις!(Α.Κ.Β)