Απάντηση σε όσους λένε (σε ντοκιμαντέρ,βιβλία κλπ) ότι δεν υπήρχε αρχικά Ευαγγέλιο (ως ενιαίο σώμα), ούτε η λέξη "Ευαγγέλια", & ότι υπήρχε πληθώρα άλλων, ίσης αυθεντίας(!) κειμένων, & πολύ αργότερα (κυρίως στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο το 325!) επιλέχτηκαν τα 4 μόνο που "βόλευαν" την Εκκλησία, ενώ τα άλλα καταδικάστηκαν τότε (!) ως απόκρυφα! Οι παρακάτω μαρτυρίες των πρώτων συγγραφέων αμέσως μετά τους Αποστόλους δείχνουν το ανάποδο! Ξέρουν τα 4 μόνο ονομαστικά, τα ονομάζουν ευαγγέλια, Γραφή, απομνημονεύματα!
1)   «ούτε να προσεύχεστε, όπως οι υποκριτές, αλλά όπως διέταξε ο Κύριος στο ευαγγέλιό του…» (Διδαχή 8,2, γύρω στο 100 μ.Χ.) [αξιοσημείωτη η χρήση ενικού «ευαγγέλιο» ως ενιαία συλλογή των ευαγγελίων]
2)   «άλλη πάλι γραφή λέει, δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς (Ματθ. 9,13)» (Κλήμης Ρώμης Β΄προς Κορινθ.) [το κατά Ματθαίον χαρακτηρίζεται Γραφή(!), όπως η Παλαιά Διαθήκη]
3)   Η μαρτυρία του Παπία, επισκόπου Ιεραπόλεως είναι σπουδαία διότι υπήρξε κατά πάσα πιθανότητα μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη και γράφει ενωρίτατα για τα Ευαγγέλια, γύρω στο 130 μ.Χ.)
3. «Δεν θα διστάσω να καταχωρήσω στις ερμηνείες και όσα έμαθα κάποτε καλά από τους πρεσβυτέρους και τα θυμάμαι καλά, επιβεβαιώνοντας την αλήθεια τους. Διότι δεν αφοσιωνόμουν σ’ εκείνους που έλεγαν τα πολλά, όπως κάνουν πολλοί, αλλά σ’ εκείνους που δίδασκαν τα αληθινά, ούτε σ’ εκείνους που ανέφεραν τις εντολές των άλλων, αλλά σ’ εκείνους που έρχονταν να διδάξουν τις εντολές που δόθηκαν από τον Κύριο με την πίστη και προέρχονταν από την ίδια την αλήθεια.
4. Εάν ερχόταν και κανένας που είχε παρακολουθήσει τους πρεσβυτέρους, εξέταζα τους λόγους των πρεσβυτέρων˙ δηλαδή τι είπε ο Ανδρέας και τι ο Πέτρος, ή τι είπε ο Φίλιππος και ο Θωμάς και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και ο Ματθαίος, ή κάποιος άλλος από τους μαθητές του Κυρίου, και αυτά που λένε ο Αριστίων και ο πρεσβύτερος Ιωάννης, οι μαθητές του Κυρίου. Διότι δεν δεχόμουν ότι με ωφελούν τόσο πολύ όσα μάθαινα από τα βιβλία, όσο εκείνα που άκουα από τη ζωντανή φωνή που μένει».... 15. «Ο πρεσβύτερος έλεγε και το εξής˙ Ο Μάρκος, που έγινε ακόλουθος του Πέτρου, όσα θυμόταν τα έγραψε πιστά, όχι βέβαια με τη σειρά όπως τα είπε ή τα έκανε ο Χριστός. Άλλωστε δεν άκουσε τον Κύριο, ούτε τον ακολούθησε, ύστερα όμως, όπως είπα, ακολούθησε τον Πέτρο, ο οποίος έκανε τις διδασκαλίες του ανάλογα με τις περιστάσεις, και όχι σαν να έκανε σύνταξη των λόγων του Κυρίου, γι’ αυτό δεν έκανε λάθος ο Μάρκος γράφοντας έτσι μερικά όπως τα απομνημόνευσε. Διότι για ένα μόνο πράγμα προνόησε˙ να μη παραλείψει τίποτε από αυτά που άκουσε ή να διαστρέψει κάτι από αυτά».
Αυτά λοιπόν εξιστορούνται από τον Παπία για τον Μάρκο. Για τον Ματθαίο πάλι λέει τα εξής˙«Ο Ματθαίος έγραψε τα λόγια στην εβραϊκή γλώσσα, και τα ερμήνευσε αυτά όπως μπορούσε ο καθένας». (στο Ευσεβίου Εκκλησιαστική ιστορία 3,39 παραγρ. 3 και 15, εκδ ΕΠΕ,Αποστολικοι Πατέρες,τόμος 4, σελ. 597 & 603)
4)   Ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς ήδη γνωρίζει τα 4 Ευαγγέλια στα χρόνια του ως ολοκληρωμένη συλλογή. Αυτό ως απάντηση στο ότι η Εκκλησία πολύ αργότερα διάλεξε και επέβαλλε τα 4 μόνο Ευαγγέλια! Τα παρακάτω γράφτηκαν το 147 μ.Χ. ή γύρω στο 150 μ.Χ. Τόπος συγγραφής η Ρώμη κατά τον Π. Χρήστου, μεταξύ των ετών 150 και 155 κατά τον Στυλιανό Παπαδόπουλο)
1) «Διότι οι Απόστολοι στα γραμμένα από αυτούς απομνημονεύματα, τα οποία ονομάζονται ευαγγέλια, παρέδωσαν ότι έτσι διατάχτηκε σε αυτούς. Ο Ιησούς αφού πήρε άρτο και ευχαρίστησε, είπε, «αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου, αυτό είναι το σώμα μου, ομοίως αφού πήρε το ποτήρι και ευχαρίστησε είπε, αυτό είναι το αίμα μου (Λουκ. 22,19 ε.)» (Απολογία Α 66,3)
2) «Και κατά την ημέρα που λέγεται «του ηλίου»(=Κυριακή) γίνεται συνάθροιση στο ίδιο μέρος όλων των πιστών, που κατοικούν είτε σε πόλεις είτε στην ύπαιθρο, και διαβάζονται τα απομνημονεύματα των αποστόλων ή τα συγγράμματα των προφητών, όσο επιτρέπει ο χρόνος». (ο.π. 67,3)
3) «Πράγματι στα απομνημονεύματα, τα οποία λέω ότι συντάχτηκαν από τους Αποστόλους του και τους μαθητές τους, έχει γραφτεί ότι «χυνόταν κάτω ιδρώτας σαν θρόμβοι» (Λουκ. 22,44)» (Διάλογος προς Τρύφωνα 103,8)
4) «Το ότι λέει ότι μετωνόμασε Πέτρο έναν από τους Αποστόλους και όπως γράφτηκε στα απομνημονεύματα αυτού ότι αυτό έγινε, μαζί με το ότι επωνόμασε και άλλους δύο αδελφούς, υιούς Ζεβεδαίου, με το όνομα «Βοανεργές, δηλαδή υιοί βροντής»(Μαρκ. 3,16)». (Διάλογος... 106,3)
5) «Και για το ότι επρόκειτο να αναστηθεί την τρίτη ημέρα μετά τη σταύρωση, έχει γραφτεί στα απομνημονεύματα ότι οι από το γένος σας συζητούντες με αυτόν έλεγαν ότι, «δείξε μας σημείο» (Ματθ. 12,38,)». (Διάλογος... 107,1)(εκδόσεις ΕΠΕ, Απολογηται 1, Ιουστίνος, όπου και η μετάφραση παραλλαγμένη προς τα νέα ελληνικά, υπογραμμίσεις δικές μας)
5)  «…ας προσέχουμε μήπως, όπως έχει γραφεί, βρεθούμε «πολλοί κλητοί, αλλά λίγοι εκλεκτοί»(Ματθ.22,14)» (Βαρνάβα Επιστολή, 4,14)(γύρω στο 100-130 μ.Χ.)[η φράση «ως γέγραπται» είναι κλασική φράση που λέγεται για την Παλαιά Διαθήκη και γενικώς το Λόγο του Θεού, άρα το Κατά Ματθαίον θεωρείται εδώ Γραφή]
6) Ο Τατιανός (170 μ.Χ.) συνέταξε αρμονία και από τα 4 ευαγγέλια, την οποία ονόμασε «το δια τεσσάρων» άρα γνώριζε μόνο αυτά τα 4 ως κανονικά. Αλλιώς θα διάλεγε & άλλα που κυκλοφορούσαν απόκρυφα.
7) άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λυών (το 180 μ.Χ.).
«Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, όπως ξέρετε, το έγραψε ο Ματθαίος. Το έγραψε για τους Εβραίους. Και φυσικά στη γλώσσα τους. Το έγραψε τότε, που οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος βρίσκονταν στη Ρώμη και θεμελίωναν την εκεί Εκκλησία. Μετά το θάνατο των δύο αυτών αποστόλων ο Μάρκος, μαθητής και εκφραστής των θέσεων του Πέτρου, έγραψε και αυτός Ευαγγέλιο, που περιέχει αυτά που κήρυττε ο Πέτρος. Την ίδια εποχή έγραψε σε βιβλίο το Ευαγγέλιο και ο Λουκάς, που ήταν συνοδοιπόρος του Παύλου. Ο Λουκάς στο Ευαγγέλιό του έγραψε αυτά που δίδασκε ο Παύλος. Λίγο αργότερα, δηλαδή τότε που έμενε στην Έφεσο, έγραψε Ευαγγέλιο και ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, εκείνος που στον μυστικό δείπνο ανέπεσεν επί το στήθος του Ιησού». (Ειρηναίου Λουγδούνου, Έλεγχος και ανατροπή… Γ, 1,1,4-7 (P.G. 7,844) στο Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου,Τι είναι ο Χριστός;, Πρέβεζα 1991, σελ. 36)
... «Επειδή είναι τέσσερα τα σημεία του κόσμου στον οποίο ζούμε και τέσσερεις οι διευθύνσεις των ανέμων και ακόμα η Εκκλησία έχει διασπαρεί σε όλη τη γη και στύλος της και στήριγμά της είναι το Ευαγγέλιο και το Πνεύμα που ζωοποιεί, είναι φυσικό να έχει τέσσερεις στύλους, που πνέουν από παντού αφθαρσία και ζωοποιούν τους ανθρώπους. Ο Λόγος, ο Δημιουργός των πάντων, που κάθεται πάνω στα Χερουβείμ και συνέχει τα πάντα και φανερώθηκε στους ανθρώπους,
Αυτός μας έδωσε το τετράμορφο Ευαγγέλιο, που διέπεται από ένα Πνεύμα […]. Τα Χερουβείμ έχουν τέσσερα πρόσωπα και εικονίζουν την παρουσία του Χριστού. Το πρώτο ζώο είναι όμοιο με λιοντάρι, που χαρακτηρίζει το δραστήριο, το ηγεμονικό, το βασιλικό, ο μόσχος την ιερατική και ιερουργική τάξη, ο άνθρωπος την παρουσία του ανθρώπου και ο αετός τη χάρη, που δόθηκε στην Εκκλησία με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Και τα Ευαγγέλια συμφωνούν. Έχουν την ίδια μορφή με τα Χερουβείμ, επί των οποίων κάθεται ο Χριστός.Το κατά Ιωάννην την ηγεμονική και ένδοξη καταγωγή του από τον Πατέρα, το κατά Λουκάν τον ιερατικό χαρακτήρα, ο Ματθαίος τη γέννηση του ανθρώπου […] τον τύπο του πράου και ταπεινόφρονα ανθρώπου […] ο Μάρκος από το προφητικό Πνεύμα, που επιφοίτησε εξ’ ύψους στους ανθρώπους δείχνει την πτερωτική εικόνα του Ευαγγελίου. Γι αυτό και είναι σύντομο και το κήρυγμα το κάνει επιτροχάδην. Είναι προφητικός ο χαρακτήρας του… Για αυτό και δόθηκαν στην ανθρωπότητα τέσσερεις γενικές διαθήκες (μία του κατακλυσμού με το ουράνιο τόξο, δεύτερη του Αβραάμ με το σημείο της περιτομής, τρίτη η νομοθεσία επί του Μωϋσή, τέταρτη η του Ευαγγελίου με τον Κύριο ημων Ιησού Χριστό […] Είναι ανόητοι και αμαθείς, επιπλέον δε και αυθάδεις όσοι αρνούνται τη μορφή του Ευαγγελίου και εισάγουν περισσότερες μορφές (για να φανούν ότι βρήκαν περισσότερα από την αλήθεια) είτε λιγότερες (για να αρνηθούν τις οικονομίες του Θεού)»
(Αγίου Ειρηναίου,Έλεγχος και ανατροπή της Ψευδωνύμου γνώσεως Γ΄11,8-9,μετάφρ. Αρχιμ. Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη, στο βιβλίο Ο Κώδικας των Ευαγγελίων, Σωτηρίου Δεσπότη,εκδ.Άθως, σελ.41-42)
8) Ο κανόνας του Μουρατόρι (180-200 μ.Χ.) είναι ο αρχαιότερος κατάλογος βιβλίων της Κ.Δ. Αναφέρει αριθμητικά τα Ευαγγέλια. Στο κείμενο λείπουν τα δύο πρώτα λόγω φθοράς του κειμένου.
Στίχοι:(1) Λείπει η αρχή……
….στα οποία παρά ταύτα εκείνος ήταν παρών, και έτσι τα τοποθέτησε [μέσα στην αφήγησή του].
(2) Το τρίτο βιβλίο του Ευαγγελίου είναι εκείνο του Κατά Λουκάν.(3) Ο Λουκάς, ο πολύ γνωστός ιατρός, μετά την Ανάληψη του Χριστού,(4-5) όταν ο Παύλος τον είχε πάρει μαζί του ως ένα ζηλωτή του νόμου,(6) το συνέταξε στο δικό του όνομα, σύμφωνα με [την γενική] πεποίθηση. Όμως ο ίδιος δεν είχε(7) δει τον Κύριο εν σαρκί, και έτσι, κατά πώς μπορούσε να εξακριβώσει τα γεγονότα,(8) έτσι πράγματι αρχίζει να λέει την ιστορία από την γέννηση του Ιωάννη. (9) Το τέταρτο εκ των Ευαγγελίων είναι εκείνο του Ιωάννη, [ενός εκ] των μαθητών.

9)  Θεόφιλος Αντιοχείας γράφει γύρω στο 180 μ.Χ. "... μας διδάσκουν σχετικά οι άγιες Γραφές και όλοι οι πνευματοφόροι, εκ των οποίων ο Ιωάννης λέει "εν αρχή ην ο Λόγος..."(Προς Αυτόλυκον Β,22,ΕΠΕ Απολογητές 2,407)

10) «Έτσι άδεται ο φόβος του νόμου και γνωρίζεται η χάρις των προφητών και στερεώνεται η πίστη των ευαγγελίων και φυλάσσεται η παράδοση των Αποστόλων και η χάρη της Εκκλησίας σκιρτά (Προς Διόγνητον Επιστολή 11,ΕΠΕ Απολογητές 2,555)(γύρω στο 200 μ.Χ.)

(π. Νικόλαος)

Η τιμωρία και η λύτρωση
Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου, πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν κοντά στην Τραπεζούντα. Ανάμεσα τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων. Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα- μέρα, από φόβο μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο.
Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη. Κάποτε όμως έκανε και μια φρικτή ασέβεια: Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομοφύλους του, επισκέφθηκε μια εκκλησία. Εκεί, μολονότι αβάπτιστος και ακάθαρτος, τόλμησε να πλησιάσει στο άγιο ποτήριο την ώρα της θείας μεταλήψεως και να κοινωνήσει! Την ίδια όμως στιγμή παραδόθηκε στους απάνθρωπους δαίμονες, που άρχισαν από τότε να τον βασανίζουν αλύπητα.
Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έφτανε στην Τραπεζούντα. Οι σύντροφοί του, μαθαίνοντας για τα πολλά θαύματα του αγίου Ευγενίου, τον έφεραν στο ναό του.
Στο μεταξύ η σατανική λεγεώνα τον έκανε να σπαράζει και ν’ αφρίζει.
-Πώς τόλμησες, τον φοβέριζαν τα δαιμόνια, να μεταλάβεις το Χριστό, αφού είσαι δικός μας; Θα σ’ εξαφανίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο! Κανένας δεν θα σε γλυτώσει απ’ τα χέρια μας!...
Ενώ όμως κόμπαζαν και απειλούσαν οι μιαροί δαίμονες, τί κάνει ο γρήγορος βοηθός των ανθρώπων, ο ένδοξος Ευγένιος; Παρακαλεί τον φιλάνθρωπο Δεσπότη να σπλαχνιστεί το πλάσμα Του και να το απαλλάξει από την τυραννία του σατανά. Και με τις παρακλήσεις του λυγίζει τον πολυέλεο Κύριο.
Καθώς στεκόταν λοιπόν ο δαιμονισμένος μπροστά στο λείψανο του αγίου, ήρθε σε έκσταση. Του φάνηκε πως είδε το Χριστό να κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στην εκκλησία. Εκεί, αφού του θύμισε τις βέβηλες πράξεις, που από νέος είχε κάνει, άρχισε να τον ελέγχει αυστηρά.
-Μ’ όλες τούτες τις παρανομίες σου, κατέληξε ο Κύριος, με λύπησες πάρα πολύ. Δεν είσαι άξιος ελέους. Για χάρη όμως του αγαπητού μου Ευγενίου σε λυπήθηκα και θα σ’ ελεήσω.
Και γυρίζοντας στο μάρτυρα, που στεκόταν δίπλα Του ικετευτικά, συνέχισε:
-Γιάτρεψε τον, Ευγένιε, αφού κατέφυγε στην προστασία σου.
Αμέσως ο Ιησούς εξαφανίστηκε.
Ο άγιος είπε τότε στον δαιμονισμένο:
-Αυτό το κακό το έπαθες επειδή κοινώνησες τα άχραντα Μυστήρια, ενώ ήσουν αβάπτιστος και βουτηγμένος στις αμαρτίες.
Ο Σκύθης συνήλθε από την έκσταση. Είδε τότε, αισθητά πια, να βγαίνει φωτιά από τα άγια λείψανα, να μπαίνει στο στόμα του και να κατακαίει- έτσι του φάνηκε- τα σωθικά του.
Όσοι ήταν εκεί κοντά μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δύναμη του αγίου Ευγενίου, που βασάνιζε και τιμωρούσε εξουσιαστικά τους πονηρούς δαίμονες, διώχνοντας τους βίαια μέσ’ από τον ταλαίπωρο άνθρωπο.
Άφριζε και ίδρωνε και χτυπιόταν ο Σκύθης, ώσπου ελευθερώθηκε εντελώς από τ’ ακάθαρτα πνεύματα.
Ειρηνικός πια και ανενόχλητος, σιχάθηκε την παλιά του ζωή, και δεν έπαψε ποτέ να ευχαριστεί τον θαυματουργό μάρτυρα που τον ευεργέτησε.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.126-128)

"Να είναι ευλογημένο!"

(Ο "πνευματικός" του αποσπάσματος που ακολουθεί είχε αρρωστήσει πολύ βαριά από καρκίνο,
και ζήτησε από το Γέροντα Πορφύριο να προσευχηθεί να γίνει το θέλημα του Θεού).
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και η ασθένεια του πνευματικού υποτροπίασε.
Χρειάσθηκε νέα εγχείρηση, αλλά η κατάσταση της υγείας του διαρκώς χειροτέρευε.
Ο ασθενής πονούσε αφόρητα, δεν έτρωγε τίποτε, τον διατηρούσαν με ορούς και μέρα με τη μέρα έλιωνε σαν το κερί.
Σε μία από τις τελευταίες επισκέψεις μου στο σπίτι, όπου έμενε ο πνευματικός μου,
εκείνος μου είπε, με σβησμένη φωνή: "Να πεις στον π. Πορφύριο, ότι πονάω πάρα πολύ
και τον παρακαλώ γονυπετώς να προσευχηθεί για μένα.
Αν είναι θέλημα του Θεού να ζήσω, ας με κάνει δώρο στα πνευματικά μου παιδιά,
αν πάλι το θέλημά Του είναι να με πάρει, ας με πάρει. Ευλογημένο το όνομά Του".
Όταν μετέφερα το μήνυμα αυτό στον π. Πορφύριο, συγκινήθηκε ακούοντάς το
και μου ζήτησε να σχηματίσω αμέσως τον αριθμό τηλεφώνου του.
Και τότε ακολούθησε ένας συγκλονιστικός διάλογος, μεταξύ του πνευματικού μου,
που βρισκόταν στο χείλος του τάφου, και του π. Πορφυρίου που έφθασε, κατά το παρελθόν,
τρεις φορές μέχρι το σημείο αυτό.
Ο π. Πορφύριος τον ενεθάρρυνε, αναφέροντάς του περιστατικά από ανάλογες δικές του εμπειρίες,
κι ο πνευματικός μου μόλις που μπορούσε να απαντά μονολεκτικά, κάτω από τους φοβερούς πόνους του.
Ο "καθηγητής" της αγιοπνευματικής ζωής, που σταυρώθηκε πολλές φορές, στήριζε το "δάσκαλο",
στις πιο δύσκολες ώρες του σταυρού του. Ο π. Πορφύριος άφησε ανοιχτή την τηλεφωνική συσκευή
και άκουσα όλη τη συνομιλία γονατιστός και δακρυσμένος.
Όταν τελείωσε, ο π. Πορφύριος στράφηκε σε μένα και είπε: "Τί θαύμα ήταν αυτό; Ο πνευματικός σου ήταν δίπλα μου.
Τον είδες; "Όχι Γέροντα, του απήντησα, δεν τον είδα".
Κι ο π. Πορφύριος συνέχισε: "Είναι μεγάλο θαύμα. Τα σώματα μακριά, οι ψυχές μαζί!
Του τηλεφωνώ τακτικά και τη μέρα και τη νύχτα, ιδιαίτερα όταν βλέπω ότι πονά πολύ.
Συμφωνήσαμε να προσευχόμαστε μαζί τις ίδιες ώρες. Θέλω να του μιλώ, όταν πονά πολύ.
Αυτό κάνει πολύ καλό. Αλλά τον κουράζουν οι επισκέπτες, κι αυτόν και εμένα.
Τον καταλαβαίνω πολύ, τα έχω περάσει κι εγώ. Καλά κάνανε και δεν τον ανοίξανε.
Έτσι να τον αφήσουν, όσο τον κρατήσει ο Θεός".
Με απεγνωσμένη ελπίδα, τον ρώτησα: Γέροντα, αν θέλει ο Θεός, έστω και τώρα, δεν μπορεί να γίνει θαύμα και να ζήσει;
Ο Γέροντας απήντησε: "Αν θέλει ο Θεός, όλα γίνονται".
Αλλά ο Θεός δεν θέλησε ή, μάλλον, θέλησε διαφορετικά, κατά την πανσοφία της αγάπης Του.
Σε λίγες μέρες τον πήρες στον ουρανό.
[Γ 166-8]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 111-112)

Άθλιοι
όσοι περιφρονούν τα αιώνια
Είμαστε άθλιοι και ταλαίπωροι.
Ήρθαν στα χέρια μας τόσα αγαθά απ’ τους ουρανούς,
κι εμείς τα απωθήσαμε
και τα πετάξαμε με μανία.
Ε.Π.Ε. 34,102

Αθυμία
χειρότερη από το θάνατο
«Χαλεπώτερον αθυμία θανάτου».
Ε.Π.Ε. 7,460

υπέρμετρη
Βλέπεις πόσο σατανικό είναι το να θρηνείς
παραπάνω από όσο πρέπει!
Είναι κατόρθωμα της σατανικής παγίδας.
Μετατρέπουμε, λοιπόν, το φάρμακο της σωτηρίας
με την αμετρία μας σε δηλητήριο;
Ε.Π.Ε. 37,452

βασανιστήριο
Η αθυμία είναι βασανιστήριο της ψυχής σκληρό.
Είναι μια απερίγραπτη οδύνη.
Είναι καταδίκη πικρότερη από κάθε άλλη καταδίκη τιμωρία.
Διότι μοιάζει με σκουλήκι θανατηφόρο.
Ε.Π.Ε. 37,452

τυραννεί
Μην αφήσεις την τυραννία της λύπης να σε ρίξει στη μελαγχολία.
Να την εξαφανίσεις πιο εύκολα από ότι διασπάς μια αράχνη.
Στάσου λαμπρός στην παράταξη της μάχης
και με θάρρος πολύ να ματαιώσεις τα σχέδια των αντιπάλων.
Ε.Π.Ε. 38,216

τίναξε την
Άνοιξε τα φτερά της διανοίας σου
και αφού τινάξεις τη σκόνη της θλίψεως,
να τρέχεις με πολλή ευκολία τη φάλαγγα,
οργανώνοντας, ετοιμάζοντας,
ξεσηκώνοντας όλους,
ενισχύοντας,
κάνοντας τους πιο ετοιμοπόλεμους. Ε.Π.Ε. 38,218

πένθος
Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, πέφτω στα γόνατά σου,
διώξε το πένθος της λύπης από την καρδιά σου.
Ε.Π.Ε. 38,242

Αθύρματα
παιδιών όλα τα της γης υλικά
Βλέπεις λαμπρές οικοδομές και σε απατά η θέα τους;
Αλλ’ αμέσως ρίξε ένα βλέμμα στον ουρανό.
Απ’ τις πέτρες και τις κολώνες κοίταξε την ομορφιά εκείνη και θα δεις,
πώς τα υλικά έργα μοιάζουν με παιχνίδια μικρών παιδιών.
Ε.Π.Ε. 23,400

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 114-115)

«Εξήνθησεν η έρημος»

Κάποτε ο όσιος επίσκοπος Ιωάννης ο Ησυχαστής πήρε ένα ξερό σύκο και λέει στους μαθητές του Θεόδωρο και Ιωάννη:

- Ακούστε με, παιδιά μου. Εάν η φιλανθρωπία του Θεού δωρήση σ’ αυτό το σύκο χάρι και σ’ αυτή την πέτρα δύναμι ώστε να βγάλη καρπό, μάθετε ότι μου χαρίζεται σαν δωρεά η βασιλεία των ουρανών.

Με τα λόγια αυτά το κόλλησε πάνω σε μια κατάξερη και συμπαγή πέτρα. Και ο Θεός που πρόσταξε τη ράβδο του Ααρών ν’ ανθήση, αυτός και τη συμπαγή και κατάξερη πέτρα πρόσταξε να βλαστήση, με σκοπό να δείξη στις ερχόμενες γενιές πόση χάρι είχε ο δούλος του.

Ο όσιος Ιωάννης μόλις είδε το βλαστάρι, ευχαρίστησε τον Θεό με δάκρυα. Αυτό το βλαστάρι μέσα στον χρόνο καρποφόρησε τρία σύκα! Τα πήρε ο άγιος και με δάκρυα τα φίλησε πολλές φορές. Κατόπιν τα έφαγε ευχαριστώντας τον Θεό που του έστειλε αυτή την πληροφορία, και μοίρασε κι από λίγο στους μαθητές του.

Όταν ο σύγχρονος του οσίου βιογράφος του Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης πήγε να τον συναντήση και αντίκρυσε το καταπληκτικό θέαμα του βλασταριού, προσπάθησε μ’ επιμονή να μάθη πώς έπιασαν οι ρίζες και μήπως ο βράχος είχε κάποια σχισμή. Δεν μπόρεσε όμως τίποτα να βρη και με έκπληξι αναφώνησε: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού, ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού»!

Μάλιστα όσοι έχουν ζήσει στη λαύρα του μακαρίου Σάββα γνωρίζουν καλά πως ούτε σε κήπο ούτε στο ύπαιθρο φυτρώνει συκιά η άλλο δέντρο, γιατί οι άνεμοι εκεί είναι πολύ ζεστοί και ξεροί.

(Βίοι οσίων Ιωάννου…)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 122-123)

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Όταν βρισκόμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, όταν η καρδιά είναι πλημμυρισμένη από λατρευτική διάθεση, από ενδιαφέρον για τους άλλους, όταν, καθώς λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα» (Λουκ. 6, 45), τότε δεν υπάρχει πρόβλημα προσευχής. Μιλάμε ελεύθερα στο Θεό, με λέξεις που μας ταιριάζουν περισσότερο. Αλλά, αν αφήναμε τη ζωή της προσευχής να γίνει έρμαιο των ψυχικών μας διαθέσεων, ίσως μερικές φορές να προσευχόμαστε θερμά και ειλικρινά, για μεγάλα όμως χρονικά διαστήματα θα χάναμε κάθε προσευχητική επαφή μας με το Θεό.

Είναι μεγάλος πειρασμός να αναβάλλουμε την προσευχή μέχρι τη στιγμή που θα νιώσουμε έντονα την παρουσία του Θεού, με τη σκέψη ότι κάθε προσευχή ή κάθε κίνηση προς το Θεό, στις συναισθηματικά άγονες περιόδους της ζωής μας, δεν είναι ειλικρινής. Όλοι γνωρίζουμε από την πείρα μας, ότι έχουμε ποικιλία συναισθημάτων, που δεν έρχονται στο προσκήνιο, σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Μια αρρώστια ή μια μεγάλη στενοχώρια μπορεί να τα απομακρύνει από το συνειδητό χώρο της ψυχής μας.

Πολλές φορές, ακόμα και όταν αγαπάμε βαθιά κάποιον, δεν το αισθανόμαστε, παρόλο που ξέρουμε καλά ότι η αγάπη είναι ζωντανή μέσα μας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις σχέσεις μας με το Θεό. Εξαιτίας εσωτερικών ή εξωτερικών παραγόντων, δεν είμαστε σε θέση μερικές φορές, να ζήσουμε συνειδητά το γεγονός της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης μας προς το Θεό. Σ’ αυτές τις στιγμές πρέπει να ενεργούμε με βάση όχι αυτό που αισθανόμαστε, αλλά αυτό που γνωρίζουμε.

Πρέπει να πιστεύουμε σε ό,τι υπάρχει μέσα μας, έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η αγάπη μας υπάρχει, έστω κι αν δεν πλημμυρίζει την καρδιά μας με χαρά κι ενθουσιασμό.

Και πρέπει να στεκόμαστε ενώπιον του Θεού με το βίωμα ότι Αυτός πάντοτε αγαπάει και πάντοτε είναι παρών και τότε που πραγματικά εμείς δεν αισθανόμαστε την αγάπη και την παρουσία Του.

(Ζωντανή Προσευχή. Antony Bloom, σ. 112-113)

«Η πνευματική ζωή είναι ανάλογη με τη ζωή των ναυτικών.

Αυτοί, όσο διαρκεί η κακοκαιρία και η τρικυμία, μένουν νηστικοί και με όλη τους την τέχνη αντιπαλεύουν τον κίνδυνο που έχουν μπροστά τους. Όταν πλέον πάψει η θαλασσοταραχή, τότε ξεκουράζονται κάπως από τους κόπους και φροντίζουν και για τις άλλες ανάγκες.

Ωστόσο ούτε τότε μένουν εντελώς αμέριμνοι, ούτε βέβαια πέφτουν σε βαθύ ύπνο, καθώς έχουν πείρα των περασμένων κινδύνων και προετοιμάζονται για νέους.

Γιατί και αν ακόμη κόπασε η κακοκαιρία, όμως η θάλασσα παραμένει ίδια. Και αν πέρασε το δυσάρεστο γεγονός, όμως άλλο τους περιμένει.

Επειδή λοιπόν στη θάλασσα δεν υπάρχει σιγουριά, πρέπει να προσέχουν αδιάκοπα και να παίρνουν τα μέτρα τους».

(Αγία Συγκλητική, Ευεργετικός Β΄, σελ. 135)

κα΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Αφήσαμε το ελαφρό φορτίο, ήγουν το να κατηγορούμε τον εαυτό μας και βάλαμε στους ώμους μας το βαρύ, ήγουν το να δικαιώνουμε τον εαυτό μας».
κβ΄. Ο ίδιος είπε: «Η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος του Θεού είναι πάνω από όλες τις αρετές».
κγ΄. Ο ίδιος βρισκόταν κάποτε στην εκκλησία και στέναξε, αγνοώντας ότι κάποιος άλλος ήταν πίσω του. Όταν το κατάλαβε λοιπόν, έβαλε μετάνοια, λέγοντας: «Συγχώρησέ με, Αββά, δεν κατηχήθηκα ακόμη».
κδ'. Ο ίδιος έλεγε στον μαθητή του: «Ας τιμήσουμε τον ένα και όλοι θα μας τιμούν. Αν όμως καταφρονήσουμε τον ένα, οπού είναι ο Θεός, όλοι μας καταφρονούν και πηγαίνουμε σε απώλεια».
κε΄. Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη ότι ήλθε στην εκκλησία, σε Σκήτη. Και ακούοντας αντιλογίες μερικών αδελφών, γύρισε στο κελλί του. Και δεν εισήλθε σ’ αυτό, παρά αφού το έφερε γύρω τρείς φορές. Τον είδαν κάποιοι αδελφοί και απόρησαν γιατί το έκαμε αυτό. Πήγαν λοιπόν και τον ρώτησαν. Εκείνος δε τους λέγει: «Είχα γεμάτα τα αυτιά μου από την αντιλογία. Έφερα λοιπόν γύρω το κελλί μου, για να τα καθαρίσω και έτσι να εισέλθω, με ησυχία του νου μου».
κστ΄. Ήλθε κάποτε ένας αδελφός  στο κελλί του Αββά Ιωάννη κατά το βράδι, με την πρόθεση να μείνη για λίγο και ύστερα να φύγη. Και ενώ μιλούσαν για αρετές, έγινε πρωί και δεν το κατάλαβαν. Βγήκε υστέρα να τον ξεπροβοδίση. Και έμειναν μιλώντας έως τις έξη. Τον εισήγαγε πάλι στο κελλί και αφού έφαγε, έτσι ανεχώρησε.
κζ΄. Έλεγε ο Αββάς Ιωάννης ότι «φυλακή» σημαίνει το να μείνη τινάς στο κελλί και να μνημονεύη τον Θεό αδιάκοπα. Και ότι αυτό είναι το νόημα του «εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με».
κη΄. Είπε πάλι: «Ποιος είναι δυνατός σαν το λιοντάρι; Και όμως, εξ αιτίας της κοιλιάς του, πέφτει σε παγίδα και όλη η δύναμή του ταπεινώνεται».
κθ'. Ιστορούσε πάλι, ότι, τρώγοντας οι πατέρες της Σκήτης ψωμί και αλάτι, έλεγαν: «Ας μην υποδουλώνουμε τον εαυτό μας στο ψωμί και στο αλάτι». Και έτσι ήταν δυνατοί στο να εκπληρώνουν το έργο του Θεού.
λ'. Ήλθε ένας αδελφός να πάρη ζεμπίλια από τον Αββά Ιωάννη. Και βγαίνοντας, του λέγει ο γέρων: «Τί θέλεις, αδελφέ;». Και εκείνος είπε: «Ζεμπίλια, Αββά». Εισήλθε για να τα βγάλη, αλλά απολησμονήθηκε και κάθισε πλέκοντας. Πάλι ο άλλος έκρουσε. Και σαν βγήκε, του λέγει: «Φέρε το ζεμπίλι, Αββά». Εισήλθε, άλλα και πάλι κάθισε να πλέξη. Και πάλι ο άλλος έκρουσε. Και βγαίνει και τον ξαναρωτά: «Τί θέλεις, αδελφέ;». Και εκείνος: «Το ζεμπίλι, Αββά». Τον έπιασε τότε από το χέρι, τον πήγε μέσα και του είπε: «Αν ζεμπίλια θέλης, πάρε και πήγαινε. Γιατί εγώ δεν ευκαιρώ».
λα΄. Ήλθε κάποτε ένας καμηλιέρης για να πάρη τα εργόχειρά του και να πάη σε άλλο τόπο. Και εκείνος, μπαίνοντας για να του φέρη την πλεξούδα, απολησμονήθηκε, έχοντας υψωμένο τον νου στον Θεό. Πάλι λοιπόν τον ενώχλησε ο καμηλιέρης, κρούοντας τη θύρα. Και πάλι ο Αββάς Ιωάννης, μπαίνοντας, απολησμονήθηκε. Και την τρίτη φορά, αφού έκρουσε ο καμηλιέρης, μπαίνοντας έλεγε: «Πλεξούδα - καμήλα, πλεξούδα - καμήλα». Και αυτό το έλεγε για να μη ξεχάση.
λβ΄. Ο ίδιος βρισκόταν σε ζέση πνευματική. Και κάποιος οπού τον επισκέφθηκε, επήνεσε το έργο του. Εκείνη την ώρα, ο γέρων έφτιαχνε πλεξούδα. Και σιώπησε. Πάλι ο άλλος του έκανε λόγο. Και πάλι αυτός σιωπούσε. Τη δε τρίτη φορά, λέγει στον επισκέπτη του: «Από τη στιγμή οπού εισήλθες εδώ, διώχνεις τον Θεό από μένα».
λγ΄.Ήλθε κάποιος γέρων στο κελλί του Αββά Ιωάννη και τον βρήκε να κοιμάται και Άγγελο στο πλάι του με ριπίδι να του κάνη αέρα. Και σαν το είδε αυτό, έφυγε. Μόλις δε σηκώθηκε, λέγει στον μαθητή του: «Ήλθε κάνεις εδώ, ενώ κοιμόμουν;». Του απαντά: «Ναι. Ο δείνα γέρων». Και κατάλαβε ο Αββάς Ιωάννης ότι των δικών του μέτρων ήταν εκείνος ο γέρων και είδε τον Άγγελο.
λδ΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Εγώ  θέλω ο άνθρωπος να παίρνη κάτι από όλες τις αρετές. Λοιπόν, κάθε μέρα, αφού σηκώνεσαι το πρωί, κάνε αρχή σε κάθε αρετή και θεία εντολή, με πολύ μεγάλη υπομονή, με φόβο και μακροθυμία, με αγάπη Θεού, με κάθε προθυμία ψυχής και σώματος, με ταπείνωση πολλή, υπομένοντας στη θλίψη της καρδιάς και στην εσωτερική προσοχή, με πολλή προσευχή και ικεσίες και στεναγμούς, με καθαρή γλώσσα και προσοχή στους οφθαλμούς. Να σε ταπεινώνουν και να μη οργίζεσαι. Να ειρηνεύης και να μη ανταποδίδης κακό αντί κακού. Να μη προσέχης στα φταιξίματα των άλλων. Να μη δίνης σημασία στον εαυτό σου, άλλα να τον θαρής σαν το τελευταίο από όλα τα δημιουργήματα. Αποτάσσοντας τα υλικά και τα σχετικά με τη σάρκα. Σε σταυρό, σε αγώνα, σε πτωχεία πνεύματος, σε προαίρεση και άσκηση πνευματική, σε νηστεία, σε μετάνοια και κλαυθμό, σε αγώνα πολέμου, σε διάκριση, σε αγνότητα ψυχής, σε μετάληψη αγαθή. Σε ησυχία, το εργόχειρο. Στις νυχτερινές αγρυπνίες, με πείνα και δίψα, με κρύο και γυμνότητα, με κόπους. Κλείνοντας από πάνω σου τον τάφο, σαν να έχης ήδη τελευτήσει. Θαρώντας ότι ο θάνατος είναι κοντά σου την κάθε ώρα».
λε'. Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη, ότι, καθώς ερχόταν από τον θερισμό ή  επισκεπτόταν γέροντες, με την προσευχή και τη μελέτη και την ψαλμωδία περνούσε την ώρα του, ωσότου αποκαταστάθηκε ο λογισμός του στην τάξη την αρχαία.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Τις προάλλες με πληροφόρησε η αδερφή μου για έναν γείτονα της πως ο σπιτονοικοκύρης του τον έδιωξε από το σπίτι επειδή του χρωστούσε κάποια ενοίκια. Άνεργος το τελευταίο διάστημα και άρρωστος αναγκάστηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητο. Ο σπιτονοικοκύρης χωρίς κανένα δισταγμό του πήρε ακόμα και τις ηλεκτρικές συσκευές ως μέρος των χρωστούμενων. Το θέμα εδώ είναι ότι αυτός δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, διαθέτει πολλές καταθέσεις στην τράπεζα όπως καμαρώνει να διαλαλεί, και τα μηνιαία του έσοδα είναι αρκετά καθώς εισπράττει πολλά ενοίκια από διάφορα ακίνητα που διαθέτει.
Και σκέφτομαι ότι τώρα θα λένε οι γείτονες ‘τον κακόμοιρο το Γιάννη που κοιμάται στο αυτοκίνητο!’ Εγώ όμως λέω ‘ τον κακόμοιρο τον ιδιοκτήτη που έχει θρονιάσει στην καρδιά του το Μαμωνά και είναι δούλος του χρήματος!’ Και αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο αξιολύπητος; Ο νοικάρης ή ο ιδιοκτήτης; Ο φτωχός είναι του Θεού- και ο Χριστός φτωχός ήταν- ο φιλοχρήματος όμως όχι! ‘ Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός ημών, εκεί έσται και η καρδία υμών’ ( Ματθ.στ,21) Δηλαδή ‘ όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας’ . Δε γίνεται να αγαπάμε το χρήμα και να αγαπάμε και τον συνάνθρωπο. Γιατί πώς θα τον αγαπήσουμε αν δεν αγαπάμε το Θεό; Μια καρδιά άσπλαχνη, σκληρή και ιδιοτελής πώς θα χωρέσει μέσα της το Θεό; Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους. Επειδή ή τον έναν θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει ή στον έναν θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. ‘ Δεν μπορείτε να υπηρετείτε και το Θεό και τον Μαμωνά’ (Ματθ. στ,24).
Και τελικά τί είναι πιο ολέθριο και οδυνηρό; Να κλειστούμε έξω από το σπίτι μας ή να κλειστούμε έξω από τον Παράδεισο; Και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι δεν είμαστε σε τίποτα ιδιοκτήτες αλλά διαχειριστές και ότι ο μόνος ιδιοκτήτης είναι ο Θεός! Εκείνος όμως που τιμά και σέβεται το Θεό, ελεεί το φτωχό ως τέκνο Θεού. Η βοήθεια προς τους φτωχούς φέρνει την ευλογία του Θεού. ‘Μακάριος εκείνος που επιβλέπει στον φτωχό. Σε ημέρα θλίψης θα τον ελευθερώσει ο Κύριος. (Ψαλμ.41,1) Αυτός ο κύριος δεν επέτρεψε στο νοικάρη του να μπει μέσα στο σπίτι. Κλείνοντας του όμως αυτή την πόρτα και αν παραμείνει αμετανόητος, κλείνει για τον εαυτό του μια άλλη πιο σπουδαία και μεγάλη πόρτα… αυτή της Βασιλείας των Ουρανών! Γιατί η ασπλαχνία είναι μεγάλο πάθος ενώ η ελεημοσύνη όπως διάβασα σε μια ιστορία είναι η πρώτη κόρη του μεγάλου Βασιλιά!

πνευμάτων, χαρισμάτων

Ο απόστολος Παύλος θέτει τη διαφορά ανάμεσα στη μαντεία και την προφητεία. Γι’ αυτό και ανάμεσα στα χαρίσματα ήταν και εκείνο της διακρίσεως χαρισμάτων, ώστε να διακρίνουν και να ξέρουν, ποιος μιλάει από το καθαρό Πνεύμα το Άγιο και ποιος από το ακάθαρτο (το δαιμονικό).

Ε.Π.Ε. 18α,242

χάρισμα

Τι σημαίνει «να διακρίνης τα πνεύματα»; Το να ξέρης ποιος είναι ο πνευματικός και ποιος ο μη πνευματικός. Ποιος ο προφήτης και ποιος ο απατεώνας. Διότι τότε ήσαν πολλοί οι ψευδοπροφήτες, επειδή ο Διάβολος αγωνιζόταν να υποκαταστήση την αλήθεια με το ψέμα.

Ε.Π.Ε. 18α,258

καμμιά στο νόμο του Θεού

Ο νόμος του Κυρίου των πάντων δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει καμμιά διαφορά. Τους ευεργετεί όλους. Σε όλους δίνει τα ίδια αγαθά.

Ε.Π.Ε. 21,278

πνευμάτων

Επειδή και οι δυο προφήτευαν τα μέλλοντα, και ο Δαίμονας και το Πνεύμα το Άγιον, αλλ’ ο μεν ένας λέγοντας ψέματα, το δε Πνεύμα την αλήθεια, γι’ αυτό έδωσε ο Θεός και το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων.

Ε.Π.Ε. 21,278

κατορθωμάτων και αμαρτημάτων

Η Εκκλησία δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε κυρίους και υπηρέτες. Τον καθένα τον διακρίνει από τα πνευματικά του κατορθώματα κι από τα αμαρτήματά του. Αν, λοιπόν, είναι το σπίτι σου εκκλησία, να μη δυσανασχετήσης που θα συγκαταλέγεται μαζί σου και ένας δούλος.

Ε.Π.Ε. 24,150

όχι στην Εκκλησία

Στην εκκλησία δεν υπάρχει διάκρισις ανάμεσα σε δούλο και ελεύθερο, ανάμεσα σε ξένο και δικό μας, ανάμεσα σε γέρο και νέο, ανάμεσα σε σοφό και αγράμματο, ανάμεσα σε απλοϊκό και άρχοντα, ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα. Κάθε ηλικία, κάθε πρόσωπο, κάθε φύλο στην ίδια κολυμβήθρα του βαπτίσματος μπαίνουν, είτε βασιλιάς είτε φτωχός.

Ε.Π.Ε. 27,232

ίσοι όλοι στο θάνατο

Ας βγούμε στους τάφους και ας δούμε την ανθρώπινη ματαιότητα σκορπισμένη, οστά φαγωμένα, σώματα σάπια. Πες μου: Εκεί ποιος είναι ο βασιλιάς και ποιος ο απλός πολίτης; Ποιος ο ευγενής και ποιος ο δούλος; Ποιος ο σοφός και ποιος ο αγράμματος; Πού βρίσκεται η ομορφιά της νεότητας; Πού είναι η περίλαμπρη όψις; Πού τα μάτια τα όμορφα; Πού η ευθυτενής μύτη; Πού είναι τα πορφυρά χείλη; Πού οι ομορφιές των παρειών; Πού είναι το ακτινοβόλο πρόσωπο; Τι έγιναν; Δεν έγιναν όλα σκόνη; Δεν έγιναν τέφρα; Δεν έγιναν σποδός; Δεν έγιναν όλα σκουλήκια και δυσοσμία; Δεν έγιναν όλα βρωμιά;

Ε.Π.Ε. 30,318 

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 42-44)