ε’ . Είπε πάλι στους αδελφούς: «Μη φέρνετε εδώ πολύ νέους. Γιατί τέσσερις μοναχικοί οικισμοί σε Σκήτη ερημώθηκαν εξαιτίας τους».

στ'. Έλεγαν για τον Αββά Ισαάκ, ότι τη στάχτη από το θυμίαμα της Θείας Λειτουργίας την έτρωγε μαζί με το ψωμί του.

ζ ’.Έλεγε ο Αββάς Ισαάκ στους αδελφούς: «Οι πατέρες μας και ο Αββάς Παμβώ φορούσαν παλιά χιλιομπαλωμένα ρούχα και καμωμένα από φλούδα χουρμά. Τώρα δε, φοράτε ακριβά. Πηγαίνετε παρά κάτω. ’Έχετε ερημώσει τα εδώ». Και όταν επρόκειτο να πηγαίνουν στον θερισμό, τους έλεγε: «Δεν σας δίνω πλέον εντολές. Γιατί δεν τις τηρείτε».

η'. Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες, ότι ήλθε κάποτε ένας από τους αδελφούς, φορώντας μικρό κουκούλι, στην εκκλησία των Κελλιών, όταν ήταν εκεί ο Αββάς Ισαάκ. Και τον έδιωξε ο γέρων, λέγοντας, ότι εκεί είναι τόπος μοναχών και εκείνος, όντας κοσμικός, δεν μπορούσε να μείνη.

θ'. Είπε ο Αββάς Ισαάκ: «Ουδέποτε έμπασα στο κελλί μου λογισμό εναντίον αδελφού οπού με έθλιψε. Και ο ίδιος φρόντιζα να μην αφήνω αδελφό στο κελλί του, οπού να έχη λογισμό εναντίον μου».

Ι΄. Έπεσε σε σοβαρή αρρώστια ο Αββάς Ισαάκ και χρόνισε σ’ αυτή. Του έφτιαξε δε ο αδελφός λίγη κουρκούτη και της πρόσδεσε δαμάσκηνα. Αλλά ο γέρων δεν ήθελε να γευθή. Και ο αδελφός τον παρακαλούσε, λέγοντας:

«Πάρε λίγο, Αββά, για την αρρώστια». Και Του απαντά ο γέρων: «Σε βεβαιώνω, αδελφέ, θα ήθελα να κάμω σ’ αυτή την αρρώστια τριάντα χρόνια».

ια'. Έλεγαν για τον Αββά Ισαάκ, ότι, σαν επρόκειτο να τελευτήση, συνάχθηκαν γύρω του οι γέροντες και έλεγαν: «Τί θα κάμουμε, πάτερ, σαν μας φύγης;». Και εκείνος τους είπε: «Κοιτάξετε πώς έζησα ενώπιον σας.

Αν θέλετε και σεις να ακολουθήσετε και να τηρήσετε τις εντολές του Θεού, στέλνει τη χάρη του και φυλάει αυτόν τον τόπο. Αν όμως δεν τις τηρήσετε, δεν θα μείνετε σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί και εμείς, όταν επρόκειτο να πεθάνουν οι πατέρες μας, νοιώθαμε λύπη. Αλλά, τηρώντας τις εντολές του Κυρίου και τις δικές τους παραγγελίες, σταθήκαμε σαν να ήταν και εκείνοι μαζί μας. Έτσι και σεις να κάμετε και σώζεστε».

ιβ'. Ιστορούσε ο Αββάς Ισαάκ ότι ο Αββάς Παμβώ έλεγε: «Τέτοιο πρέπει να φορά ο μοναχός ιμάτιο, ώστε, αν το αφήση έξω από το κελλί του επί τρεις μέρες, κανείς να μη το πάρη».

                                             Του Αββά Ιωσήφ, οπού ήταν στην Πανεφώ

α’ . Ανέβηκαν κάποτε μερικοί πατέρες στον Αββά Ιωσήφ, στην Πανεφώ, για να τον ρωτήσουν σχετικά με τους αδελφούς οπού φιλοξενούσαν στον τόπο τους, αν έπρεπε να συγκαταβαίνουν και να τους μιλούν ελεύθερα. Και πριν ερωτηθή, είπε ο γέρων στον μαθητή του: «Κοίταξε να καταλάβης αυτό οπού θα κάμω σήμερα και δείξε υπομονή». Και έβαλε ο γέρων δυο μαξιλαράκια, ένα από τα δεξιά του και ένα από τα αριστερά του, και είπε: «Καθίστε». Και εισήλθε στο κελλί του και φόρεσε ιμάτια επαιτικά. Και βγαίνοντας, πέρασε ανάμεσά τους. Και πάλι μπαίνοντας, φόρεσε τα δικά του ιμάτια. Και βγαίνοντας πάλι, κάθισε ανάμεσά τους. Αυτοί δε απόρησαν με το τί έκαμε ο γέρων. Και τους είπε: «Καταλάβατε τι έκαμα;». Λένε: «Ναι». Τους λέγει: «Μήπως έγινα άλλος επειδή φόρεσα ρούχο εξευτελιστικό;». Του λένε: Όχι». Και τότε τους λέγει: Αφού λοιπόν ο ίδιος είμαι και με τα δυο είδη αμφιέσεως, όπως το πρώτο δεν με άλλαξε, έτσι και το δεύτερο δεν με έβλαψε. ’Ετσι πρέπει να κάνουμε στην υποδοχή των ξένων αδελφών, κατά το άγιο Ευαγγέλιο όπου λέγει: Δότε τα καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Όταν λοιπόν είναι παρόντες αδελφοί, ας τους δεχόμαστε μιλώντας ελεύθερα. Όταν όμως είμαστε ολομοναχοί, έχουμε ανάγκη του πένθους να παραμείvη σ’εμάς». Και εκείνοι, ακούοντας, θαύμασαν, όπου τους είπε ακόμη και όσα είχαν στην καρδιά τους, πριν τον ρωτήσουν. Και δόξασαν τον Θεό.

β . Είπε ο Αββάς Ποιμήν στον Αββά Ιωσήφ: «Πες μου, πώς θα γίνω μοναχός;». Και του αποκρίθηκε: Αν θέλης να βρής ανάπαυση και εδώ και εκεί, σε κάθε περίσταση λέγε: Εγώ ποιος είμαι; Και μη κρίνεις τον άλλο».

γ'. Ο ίδιος πάλι ρώτησε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας: «Τί να κάμω όταν πλησιάζουν τα πάθη; Να τους αντισταθώ ή να τα αφήσω να εισέλθουν;». Του λέγει ο γέρων: Αφησέ τα να εισέλθουν και πολέμησε μαζί τους». Γύρισε λοιπόν στη Σκήτη και έμενε εκεί. Και ήλθε ένας από τους Θηβαίους στη Σκήτη και έλεγε στους αδελφούς: «Ρώτησα τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας: Αν με πλησιάση κανένα πάθος, να του αντισταθώ ή να το αφήσω να εισέλθη;». Και μου είπε: «Μη αφήσης καθόλου να εισέλθουν τα πάθη, αλλά ευθύς ξέκοψέ τα». Ακούοντας δε ο Αββάς Ποιμήν ότι έτσι είπε στον Θηβαίο ο Αββάς Ιωσήφ, σηκώθηκε, πήγε σ’ αυτόν, στην Πανεφώ, και του λέγει: «Αββά, εγώ σου εμπιστεύτηκα τους λογισμούς μου. Και να, αλλοιώς μίλησες σ’ εμένα και αλλοιώς στον Θηβαίο». Του αποκρίνεται ο γέρων: «Δεν ξέρεις ότι σε αγαπώ;». Και είπε: «Ναι». «Δεν μου έλεγες συ : Μίλησέ μου σαν να μιλούσες στον εαυτό σου;». Και είπε: «Έτσι είναι». Του λέγει τότε ο γέρων: Αν εισέλθουν τα πάθη και τα αντιμετωπίσης, θα σε κάμουν δοκιμώτερο. Εγώ λοιπόν σου μίλησα σαν στον εαυτό μου. Υπάρχουν όμως κι άλλοι ,οπού ούτε να τους πλησιάσουν τα πάθη δεν συμφέρει. Αλλά έχουν ανάγκη ευθύς να τα ξεκόψουν.

δ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας:« Τί να κάμω; Γιατί, ούτε να κακοπαθήσω μπορώ ούτε να εργαστώ και να δώσω αγάπη». Του λέγει ο γέρων: Αν δεν μπορής τίποτε απ’ αυτά να κάμης, τουλάχιστο φύλαξε τη συνείδηση σου από κάθε κακό απέναντι του πλησίον σου. Και σώζεσαι».

ε’. 'Έλεγε ένας από τους αδελφούς, ότι πήγα κάποτε στον Αββά Ιωσήφ. Και είχε στο Μοναστήρι πολύ ωραία συκάμινα. Και μού λέγει πρωί πρωί: «Πήγαινε, φάγε». ‘Ήταν δε Παρασκευή. Και δεν πήγα, εξαιτίας της νηστείας. Αλλά τον παρακάλεσα και του είπα: «Για χάρη Του Θεού, εξήγησέ μου αυτόν τον λογισμό. Συ μου είπες να πάω και να φάγω. Αλλά εγώ, εξαιτίας της νηστείας, δεν πήγα και ντρεπόμουν για την εντολή σου, με τη σκέψη τί νόημα είχαν τα λόγια του γέροντος. Τί έπρεπε λοιπόν να κάμω, αφού μου έλεγες να πάω;». Και εκείνος είπε: «Οι πατέρες από την αρχή δεν λέγουν στους αδελφούς το ορθό, αλλά μάλλον τα στρεβλά. Και αν δουν ότι κάνουν τα στρεβλά, δεν τους λέγουν πλέον τα στρεβλά, αλλά την αλήθεια. Γιατί ξέρουν, ότι σε όλα είναι υπάκουοι».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Όταν κάθομαι και σκέφτομαι μερικές φορές τη ζωή μου πριν συσχετιστώ με το Χριστό, θλίβομαι και στενοχωριέμαι με τις επιλογές μου! Δούλευα σχεδόν όλη μέρα για να βγάλω κι άλλα χρήματα, που δεν χρειαζόμουν πραγματικά, τα σκορπούσα ασυλλόγιστα σε ψώνια, σε εξόδους και ταξίδια και σε οτιδήποτε μπορούσε να μου δώσει όπως κατάλαβα εκ των υστέρων λίγη πρόσκαιρη χαρά. Όταν ετοιμάζαμε με τον άντρα μου το σπίτι μας για να παντρευτούμε, Θεέ μου, τί σπατάλες κάναμε! Πόση ματαιοδοξία χωράει σε έναν άνθρωπο; Πόσο ντρέπομαι τώρα που τα σκέφτομαι! Συσκευές μεγάλες, μικρότερες και πιο μικρές για κάθε ανάγκη… μέχρι και ηλεκτρικό σκουπάκι που μαζεύει το νερό! Θα μπορούσαν να με προσλάβουν οι διαφημιστικές εταιρίες για τις καμπάνιες τους! Ζήτω η καταναλωτική, υλιστική ζωή!
Και φτιάξαμε ένα σπίτι λουξ και παντρευτήκαμε και ξεκινήσαμε τη ζωή μας με όλα τα κομφόρ αλλά και με πολλά μποφόρ! Γιατί φτιάξαμε το σπίτι αλλά όχι τους εαυτούς μας… κι έτσι τα πάθη και οι αδυναμίες μας άρχισαν να συγκατοικούν και κανένα ηχοσύστημα και καμία επιπλοσύνθεση δεν μπορούσε να μας συμφιλιώσει. Μια μέρα όμως δεήσαμε μέσα στην απόγνωση μας και ακούσαμε τη φωνή του Θεού που μας καλούσε κοντά Του για πολλοστή φορά και έτσι ανταποκρινόμενοι αυτή τη φορά στο κάλεσμα Του μπήκαμε στη γεμάτη αγάπη αγκαλιά Του και τότε νιώσαμε για πρώτη φορά ότι είμαστε παντρεμένοι, τότε που ενωθήκαμε συνειδητά με το Χριστό!
Και αυτή η ένωση μας άνοιξε τα μάτια της ψυχής, μας ελευθέρωσε, μας αναγέννησε, μας ανέστησε! Ο Χριστός πήρε την κακοφτιαγμένη και απορρυθμισμένη ζωή μας και την έβαλε στη δική του τροχιά στην οποία κυριαρχεί η τελειότητα και η αρμονία και μας έκανε πλέον να ζούμε όχι με υλικά αλλά με πνευματικά κριτήρια. Τα πνευματικά αγαθά είναι τώρα για μας ο στόχος και η προτεραιότητα, η αξία τους και η ανωτερότητα τους αδιαμφισβήτητη. Μόνο όταν μπήκαμε στο χώρο της πνευματικής ζωής νιώσαμε αληθινά χαρούμενοι, γεμάτοι και ζωντανοί! Απέκτησε η ζωή μας νόημα και προορισμό! Τώρα δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα έχω σκουπάκια ή μιξεράκια ή άλλα συμπραγκαλάκια. Ζω σε ένα σπίτι απλό και ταπεινό. Διαθέτει τα απολύτως απαραίτητα, μπορεί και όχι όλα. Αλλά καθόλου δεν με απασχολεί. Αυτό που με νοιάζει τώρα είναι να υπάρχει πάντα μέσα στο σπίτι ο Χριστός! Αλλά για να υπάρχει μέσα στο σπίτι πρέπει να γίνω εγώ κατάλληλη οικοδέσποινα. Αυτός είναι τώρα ο σκοπός της ζωής μου… Αυτή είναι τώρα η νέα μου πνευματική ζωή!(Α.Κ.Β)

κοσμική

Όταν χάνης το χρόνο σου σε θέατρα με χορευτές και μίμους και σπαταλάς τη ζωή σου σε βρώμικα θεάματα, δεν εξυπηρετείς κάποια ανάγκη. Όταν εμείς σε καλούμε στην εκκλησία, τότε προβάλλεις όλες τις δικαιολογίες και μύρια εμπόδια.

Ε.Π.Ε. 18,144

με κοσμιότητα

Επιτρέπεται και να κάνουμε αστεία, αλλά με την πρέπουσα κοσμιότητα.

Ε.Π.Ε. 22,302

αισχρή

Τώρα όμως τα παιδιά σας λένε τραγούδια και χορούς του Σατανά, όπως οι μάγειροι και οι τραπεζοκόμοι και οι χορευτές. Κανένας όμως δεν γνωρίζει κανένα ψαλμό. Και θεωρείται ντροπή να ψάλλη κανείς. Κι οι άλλοι τον χλευάζουν και γελάνε. Από εκεί διαιωνίζονται όλα τα κακά.

Ε.Π.Ε. 22,266

ούτε κατηφής ούτε διαχυτικός

Να μην είσαι κατηφής και σκυθρωπός, διότι κάτι τέτοιο είναι αποκρουστικό. Ούτε να είσαι διαχυτικός, διότι έτσι δεν θα σου δίνουν σημασία, όπως συνήθως. Να πάρης την αρετή και των δυο, για ν’ αποφεύγης την κακία, όπως η μέλισσα. Από τον ένα να πάρης το σεμνό και από τον άλλον το χαρούμενο.

Ε.Π.Ε. 22,308

όχι διαχυτικοί χοροί σε γάμους

Ο γάμος είναι μυστήριο και τύπος μεγάλου πράγματος. Αν δεν ντρέπεσαι την ιερότητα του γάμου, ας ντραπής τουλάχιστον εκείνο το γεγονός, που τύπος του είναι ο γάμος... Ο γάμος είναι τύπος της ενώσεως Χριστού και Εκκλησίας, και συ τον καταντάς πορνείο;

Ε.Π.Ε. 22,342

και πανηγύρια

Αύριο θα γεμίση το προάστειο από παρέες αντρών. Το θέαμα οδηγεί ακόμα και εκείνον που θέλει να εγκρατεύεται στο να μιμηθή χωρίς να το θέλη την ασχημοσύνη τους, και μάλιστα τη στιγμή που ο διάβολος βρίσκεται ανάμεσα τους. Πώς; Προκαλείται με τα πορνικά άσματα, με τα αισχρά λόγια, με τη δαιμονική πομπή. Συ όμως απαρνήθηκες όλη αυτή τη σατανική πομπή. Αποδέχτηκες τη λατρεία του Χριστού τη μέρα που βαφτίστηκες και αξιώθηκες των ιερών μυστηρίων. Να θυμάσαι πάντοτε τα λόγια της συμφωνίας που έκανες με το Θεό και ν’ αποφεύγης την παράβασι.

Ε.Π.Ε. 37,238

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 46-48)

Του Αββά Ισιδώρου του Πηλουσιώτη
α΄. Έλεγε ο Αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από λόγια χωρίς βίο. Ο ένας μεν και σιγώντας ωφελεί. Ο δε και φωνάζοντας ζημιώνει. Αν όμως και λόγια και βίος συμπίπτουν, αποτελούν άκρας φιλοσοφίας κατόρθωμα».
β΄. Ο ίδιος έλεγε: «Τις αρετές να τιμάς. Και να μη επιδιώκης την καλοπέραση. Γιατί οι μεν είναι πράγμα αθάνατο. Ενώ η άλλη εύκολα χάνεται».
γ'. Είπε πάλι: «Πολλοί άνθρωποι ορέγονται μεν την αρετή, άλλα δεν βρίσκουν το σθένος να πάρουν τον δρόμο οπού οδηγεί σ’ αυτή. Άλλοι, πάλι, ούτε τη βλέπουν σαν αρετή. Πρέπει λοιπόν να πείσουμε τους μεν να αποβάλουν την ψυχική τους αδυναμία. Και τους δε να τους διδάξουμε ότι πραγματικά αρετή είναι η αρετή».
δ'. Είπε πάλι: «Η κακία και από τον Θεό τους ανθρώπους απεμάκρυνε και μεταξύ τους τούς χώρισε. Αυτήν λοιπόν πρέπει να την αποφεύγουμε με βία και να επιδιώκουμε την αρετή, οπού και στον Θεό οδηγεί και μεταξύ μας μάς ενώνει. Προϋπόθεση δε της αρετής και της ορθοφροσύνης είναι η απλότης με σύνεση».
ε΄. Έλεγε πάλι: «Επειδή μεγάλο είναι της ταπεινοφροσύνης το ύψος και της αλαζονείας το γκρέμισμα, σας συμβουλεύω, εκείνο μεν να το επιδιώκετε, σ΄ αυτό δε να μη καταντήσετε».
στ΄. Είπε πάλι: «Η φοβερή και αδίσταχτη της φιλοχρηματίας αγάπη, κόρο μη γνωρίζοντας, στο έσχατο των κακών σπρώχνει την ψυχή, αφού την κυριεύση. Λοιπόν, από την αρχή-αρχή ας διώξουμε τέτοια αγάπη. Γιατί, αν κυριαρχήση μέσα μας, δεν κατανικάται».
Του Αββά ’Ισαάκ,
του πρεσβυτέρου των Κελλιών
α'. Ήλθαν κάποτε να κάμουν τον Αββά Ισαάκ πρεσβύτερο. Και ακούοντάς το, έφυγε στην Αίγυπτο. Και πήγε σ’ ένα χωράφι και κρύφθηκε ανάμεσα στα σπαρτά. Τον πήραν λοιπόν από πίσω οι πατέρες. Και φτάνοντας σ’ εκείνο το χωράφι, σταμάτησαν για να ξεκουρασθούν λίγο εκεί. Γιατί είχε πέσει η νύχτα. Και άφησαν τον όνο να βόσκη. Φεύγοντας λοιπόν το ζώο, πήγε και στάθηκε απέναντι στον γέροντα. Και το πρωί, αναζητώντας το υποζύγιο, βρήκαν και τον Αββά Ισαάκ. Και θαύμασαν. Θέλοντας δε να τον δέσουν, δεν τους άφησε, λέγοντας: «Δεν φεύγω πλέον. Θέλημα θεού είναι. Και όπου και αν φεύγω, στο ίδιο έρχομαι».
β'. Είπε ο Αββάς Ισαάκ: «Όταν ήμουν νεώτερος, έμενα μαζί με τον Αββά Κρόνιο. Και ποτέ δεν μου είπε να κάμω κάτι, παρ’ όλο ότι έτρεμε από τα γηρατειά. Αλλά μόνος του σηκωνόταν και πρόσφερνε το κανάτι σ’ εμένα και στους άλλους επίσης. Και με τον Αββά Θεόδωρο της Φέρμης έμεινα και ούτε αυτός μου έλεγε να κάμω τίποτε. Αλλά και το τραπέζι ο ίδιος έστρωνε και έλεγε: Αδελφέ, αν θέλης, έλα να φας. Και εγώ του έλεγα: Αββά, ήλθα σ΄ εσένα για να ωφεληθώ. Γιατί λοιπόν δεν μου λες κάτι να κάμω; Ο δε γέρων πάντα σιωπούσε. Και έφυγα και το ανεκοίνωσα στους γέροντες. Πήγαν οι γέροντες σ΄ αυτόν και του είπαν: Αββά, ήλθε ο αδελφός  στην αγιωσύνη σου για να ωφεληθή. Γιατί λοιπόν δεν του λες τίποτε να κάμη; Και τους αποκρίνεται ο γέρων: Αλλά μήπως είμαι κοινοβιάρχης, για να του ορίσω να κάμη κάτι; Τίποτε δεν του λέγω εγώ, βέβαια. Αλλά αν θέλη, ό,τι με βλέπει να κάνω, ας το κάνει και αυτός. Από τότε λοιπόν, προλάβαινα και έκανα κάθετι οπού επρόκειτο ο γέρων να κάνη. Εκείνος δε, αν κάτι έκανε, σιωπώντας το έκανε. Και αυτό με δίδαξε, να κάνω ό,τι κάνω με σιωπή».
γ'. Ο Αββάς Ισαάκ και ο Αββάς Αβραάμ έμεναν μαζί. Και μπαίνοντας ο Αββάς Αβραάμ, βρήκε τον Αββά Ισαάκ να κλαίη. Και του λέγει: «Τί κλαίς;». Και είπε ο γέρων: «Και γιατί να μη κλαίμε; Πού μπορούμε να πάμε τώρα; Κοιμήθηκαν οι πατέρες μας. Δεν μας αρκούσε το εργόχειρο για τα ναύλα οπού δίναμε στα πλοία, όταν φεύγαμε για να επισκεφθούμε τους γέροντες. Τώρα λοιπόν απωρφανισθήκαμε. Γι΄ αυτό και εγώ κλαίω».
δ . Είπε ο Αββάς Ισαάκ: «Ξέρω αδελφό οπού θέριζε σε χωράφι και θέλησε να φάγη στάχυ σιταριού. Και είπε στον κύριο του χωραφιού: Μ’ αφήνεις να φάω ένα στάχυ σιταριού; Και εκείνος, ακούοντας, θαύμασε και του είπε: Δικό σου είναι το χωράφι, πάτερ, και μένα ρωτάς;
Έως αυτό το σημείο έκανε με ακρίβεια ο αδελφός το καθετί.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

170. Κύριε! Κάμε την καρδιά μου να είναι στραμμένη προς εσένα και όχι προς τα γήϊνα αγαθά. Γιατί η προσκόλλησις σ’ αυτά φέρει θλίψη και βασανιστικά αισθήματα. Κάμε να μην έχη τίποτε το γήϊνο σαν ακριβό η καρδιά μου, αλλά να εκτιμά εσένα όπως σου αξίζει, καθώς και την αθάνατο ψυχή, το πανάκριβο αυτό δημιούργημά σου, που φέρει την εικόνα σου. Κάμε ώστε καμμία ανθρώπινη αξία –χρήμα, φαγητό, ενδύματα, κοινωνικές διακρίσεις- να μη γίνη είδωλο της καρδιάς μου. Οφείλουμε να συνηθίσουμε στα απλούστατα, στην υλική ολιγάρκεια, στη σεμνή βιοτή.

171. Ο Κύριος πέθανε για μας στον Σταυρό. Αυτός είναι ο λόγος που το σημείο του Σταυρού έχει τόσο μεγάλη δύναμι. Γι’ αυτό είναι πηγή ζωής. Γι’ αυτό, ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ό,τι τον συμβολίζει, είχε μεγάλη δύναμι. Ο χαλκούς όφις, που όσοι τον ατένιζαν, γίνονταν καλά από τις δαγκωματιές των ερπετών. Το σχήμα, που ο Μωυσής χάραξε με τη ράβδο του και χώρισε τα ύδατα. Τα ανοικτά χέρια του Μωυσέως, που απλωμένα σε σχήμα Σταυρού, ενώ εκείνος προσευχόταν, επέφεραν όλεθρο στους Αμαληκίτες.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 87)

«Για μένα αξίζει πιο πολύ του στόματός σου ο νόμος, από χιλιάδες νομίσματα ασημένια και χρυσά» (Ψαλμός 119:72 – ΝΜΒ)

Πέταξε τα άχρηστα πράγματα
    Ένα από τα πιο βασανιστικά αν κι όχι ανυπέρβλητα προβλήματα σε κάθε σπιτικό είναι τα παλιά αντικείμενα. Από τη μια πιάνουν το χώρο μας, από την άλλη διστάζουμε να τ’ αποχωριστούμε, κι από μία τρίτη πλευρά ίσως να θέλουμε κάπου να τα δώσουμε (ρούχα, παπούτσια κλπ), μα δεν ξέρουμε που. Στο ίντερνετ δημιουργήθηκε ένα νέο κίνημα που ονομάζεται «Η πρόκληση των 100 πραγμάτων», στο οποίο όσοι μετέχουν δεσμεύονται να περιορίσουν τα υπάρχοντά τους σε 100 αντικείμενα. Ένας μπλόγκερ, λοιπόν, ο Ντέιβ Μπρούνο μέσα από το μπλογκ που δημιούργησε έκανε έναν κατάλογο μ’ εκείνα που έπρεπε να πετάξει κι αυτά που έπρεπε να κρατήσει. Και κάνει εντύπωση ότι το πρώτο από κείνα που έπρεπε να κρατήσει ήταν η Αγία Γραφή του.
    Πόσοι από μας έχουμε την Αγία Γραφή στο σπίτι μας και είναι για μας τόσο πολύτιμη που να μη θέλουμε να την αποχωριστούμε; Πόσο η ζωή μας είναι βασισμένη στο γραπτό Λόγο του Θεού, στο «Νόμο του στόματός Του»;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Ακόμα και οι τρίχες του κεφαλιού σας είναι όλες μετρημένες. Μη φοβάστε λοιπόν…» (Λουκ. 12:7)

    Ο Θεός δεν ξεχνάει κανέναν από τους δικούς Του και δεν παραμελεί τις ανάγκες κανενός παιδιού Του. Έχει αριθμήσει ακόμα και τις τρίχες του κεφαλιού μας. Κάποιος έχει υπολογίσει ότι υπάρχουν 296 τρίχες σε κάθε τετραγωνική ίντσα του κεφαλιού και γύρω στις 300.000 τρίχες σε ολόκληρο το κεφάλι, και όμως ο Χριστός λέει πως ο Ουράνιος Πατέρας μας γνωρίζει ακόμα και τον αριθμό των τριχών του κεφαλιού μας. Ακόμα και μία απ’ αυτές αν χαθεί, ο Θεός το γνωρίζει. Δεν υπάρχει τίποτε που να χρειαζόμαστε και ο Θεός να μην το ξέρει και να μην το φροντίζει. Κι αν μπορούσαμε να γνωρίζουμε την ουράνια αρμονία, θα βλέπαμε ότι δεν επιτρέπει τίποτε στη ζωή μας που να μην εναρμονίζεται με το αιώνιο καλό μας.
    Ουράνιε Πατέρα, Εσύ γνωρίζεις τα πάντα και ξέρεις όλες τις ανάγκες μου. Βοήθησέ με Σε παρακαλώ να το συνειδητοποιήσω καλά και να εμπιστευτώ ολοκληρωτικά σε Σένα και στην πατρική Σου αγάπη. Μην αφήσεις το Σατανά και τις μέριμνες του κόσμου να μου κλέψουν τη χαρά της σωτηρίας μου. Στ’ όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αμήν.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

168. «Πάσα φάραγξ πληρωθήσεται παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται και έσται τα σκολιά εις ευθείαν και αι τραχείαι εις οδούς λείας και όψεται πάσα σάρξ το σωτήριον του Θεού» (Λουκ. γ’ 5, 6). Κάθε φαράγγι θα γεμισθή και κάθε βουνό και ύψωμα θα ταπεινωθή. Οι στραβοί δρόμοι θα γίνουν ίσοι και οι κακοτράχαλοι θα λειανθούν. Έτσι, κάθε άνθρωπος θα δη τη σωτηρία του από τον Θεό. Οι φάραγγες είναι οι ταπεινές καρδιές. Τα βουνά και οι λόφοι είναι οι περήφανοι, που έχουν υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Ο Κύριος ακατάπαυστα ενεργεί με τη δικαιοσύνη και το έλεος του στις καρδιές των ανθρώπων. Ταπεινώνει τον εγωϊστή με ποικίλες περιστάσεις της ζωής, αρρώστιες, στερήσεις, αδοξίες από τον κόσμο. Και υψώνει τον ταπεινό.

169. Οι κόλακες είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας. Τυφλώνουν τα μάτια της ψυχής μας, μην αφήνοντας μας να βλέπουμε τα πολλά ελαττώματά μας, μας φράζουν την είσοδο στον δρόμο της ανανήψεως. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να σταματάμε αυτούς που μας κολακεύουν. Αλλοίμονο σε όποιον περιβάλλεται από κολακείες. Και μακάριος όποιος περιβάλλεται από ανθρώπους με απλή καρδιά, που δεν κρύβουν την αλήθεια, όσο θλιβερή και αν είναι. Η κατάδειξις των αμαρτιών μας είναι μεγάλη ωφέλεια.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 86-87)

67. «Απεστάλη ο Άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... πρός παρθένον» (Λουκ. α 26 - 27).

Εάν για τα προηγηθέντα του Ευαγγελισμού περιστατικά της ζωής της Θεοτόκου που αναφέρονται στην ανεπίσημη, ιδιωτική ζωή της έχομε λίγα μόνο στοιχεία και αυτά από την παράδοσι των Αποκρύφων, για τα σημαντικά και ουσιώδη γεγονότα που συνδέονται άμεσα με το πρόσωπο και το έργο του θεανθρώπου έχομε στοιχεία και μαρτυρίες απο τα θεόπνευστα και ιερά βιβλία της Κ. Διαθήκης.
Το γεγονός του Ευαγγελισμού, ειδικώτερα, το αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος σε θέματα που αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχει σχεδόν την «αποκλειστικότητα», με τη σύγχρονη δημοσιογραφική έννοια του όρου.
Είναι αξιοπρόσεκτη η ιεραρχική σειρά που διαγράφεται στους δυο υπο μελέτην στίχους (26 - 27) : θεός — Άγγελος — Γαλιλαία — Ναζαρέτ — Παρθένος! Έχομε έτσι μια ευθεία γραμμή που συνδέει δύο πρόσωπα: τον Θεό και τον άνθρωπο! Με τον τρόπο αυτό ο αγιογραφικός Ευαγγελισμός φανερώνει ταυτόχρονα και το περιεχόμενό του που είναι η συμφιλίωσις και συνένωσις του Θεού και του ανθρώπου. Εάν το γεγονός αυτό δεν ονομαζόταν «Ευαγγελισμός» θα έπρεπε να το ονομάσωμε «Συμφιλίωσις» ή «Ειρήνη»!
Η ιεραρχική σειρά Θεός — Παρθένος φανερώνει ακόμη το προσωπικό στοιχείο της κλήσεως του Θεού. Ο Θεός καλεί την Παρθένο, κάτοικο της πόλεως Ναζαρέτ, οδός τάδε, αριθμός τάδε... Ο Θεός κάνει μιά συγκεκριμένη κλήσι σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Και περιμένει μιά συγκεκριμένη απάντησι υπεύθυνη καί προσωπική, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Η ευθεία γραμμή Θεός — Παρθένος είναι μιά ακόμη ένδειξις οτι είναι δυνατή η άμεση επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Δημιουργός εδημιούργησε έτσι τον άνθρωπο ώστε να μπορή να επικοινωνή μαζί του. Μέσα στην υπαρξί του του ετοποθέτησε ένα μυστικό τηλέφωνο. Ο πρώτος μάλιστα άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να επικοινωνή με το θεό πρόσωπο με πρόσωπο. «Ενώπιος Ενωπίω» (Έξ. λγ' 11. Γεν. γ' 8 έξ.). Την άμεση αυτή επικοινωνία διέκοψε ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, καταστρέφοντας την μυστική αυτή σύνδεσι μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός έρχεται τώρα και δια της ενσαρκώσεως επανασυνδέει οριστικά την κομμένη τηλεφωνική γραμμή. Έτσι ο άνθρωπος έχει πια το μεγάλο προνόμιο να επικοινωνή ξανά «κατ’ ευθείαν» με το Δημιουργό του. Σέ οποιαδήποτε στιγμή μπορεί πια ο άνθρωπος να σηκώση τό ακουστικό... Από την άλλη άκρη της γραμμής θ’ ακουστή αμέσως η φωνή του Πατέρα: «Εμπρός! Εγώ είμαι, παιδί μου»!

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

1533. ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο ονομαστός για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του Ρωμαίος
πολιτικός Κάτων (134 – 149 π.Χ.) απέφευγε όσο μπορούσε τις τιμές.
Μια μέρα, ορισμένοι φίλοι και θαυμασταί του, του είπαν:
- Όλοι οι Ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμα τους στην αγορά της Ρώμης. Γιατί εσύ
δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;
Κι ο Κάτων αποκρίθηκε:
- Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές, γιατί δεν υπάρχει άγαλμα μου, παρά να
ρωτούν γιατί υπάρχει.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 685 )

Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός, πολύ νέος στην ηλικία, ασκήτευε στην έρημο μαζί με τον
μεγαλύτερο αδελφό του. Συνεπαρμένος κάποτε από υπερβολικό ζήλο για τα πνευματικά, είπε στον
αδελφό του:
- Θέλω να ζήσω αμέριμνα, σαν τους Αγγέλους, που δεν ασχολούνται με τα υλικά, αλλά δοξολογούν
ακατάπαυστα τον Ύψιστο. Άφησέ με να πάω βαθιά στην έρημο ν’ απολαύσω τέτοια ζωή.
- Κανένας δεν σ’ εμποδίζει, του είπε εκείνος. Είσαι ελευθερος να ζήσεις όπως θέλεις.
Την άλλη μέρα το πρωί έβγαλε τον μανδύα που φορούσε ο Ιωάννης, για να είναι πιο ελεύθερος,
και ξεκίνησε για την εσωτέρα έρημο, χωρίς να πάρει τίποτε μαζί του.
Έλειψε μια ολόκληρη βδομάδα κι ύστερα φάνηκε ένα πρωί μισοπεθαμένος από την πείνα και το
κρύο. Χτύπησε την πόρτα της καλύβας τους.
- Ποιός είναι; ρώτησε από μέσα ο αδελφός του, που έκανε πως δεν τον είχε αντιληφθεί.
- Ο Ιωάννης, αποκρίθηκε άτονα εκεινος.
- Αδύνατον, αποκρίθηκε ο άλλος από μέσα. Ο Ιωάννης έγινε Άγγελος, δεν ζει πια με τους
ανθρώπους.
- Άνοιξε, αδελφέ μου, άρχισε τώρα να παρακαλά, είμαι κουρασμένος και θέλω να ξαποστάσω. Ο
αδελφός του όμως, θέλοντας να τον διορθώσει, τον άφησε έξω ως το άλλο πρωί. Όταν ξημέρωσε,
τον έβαλε πια μέσα.
- Ώστε είσαι άνθρωπος ακόμη; τον ρώτησε χαμογελώντας. Κάθισε λοιπόν να δουλέψεις για να
ζήσεις, γιατί δεν είναι για σένα τα υψηλά.
Ο Ιωάννης ζήτησε ταπεινά συγγνώμη κι από τότε έργαζόταν με προθυμία το εργόχειρο.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")