[Ο Χρυσόστομος επαινεί το ποίμνιό του που δεν δέχτηκε τους επισκόπους που τον εξόρισαν,αλλά αγωνίστηκε με δύναμη για την επιστροφή του]
Αν ζήσω, αν πεθάνω, δε με μέλει πια. Κοιτάξτε τα κατορθώματα της δοκιμασίας.
Τί να κάμω για να σας ανταποδώσω αντάξια την αμοιβή της αγάπης σας;
Αντάξια βέβαια δεν μπορώ, αυτήν όμως που έχω τη δίνω.
Από αγάπη είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου για τη δική σας σωτηρία.
Κανένας δεν έχει τέτοια τέκνα,
κανένας δεν έχει τέτοιο ποίμνιο,
κανένας δεν έχει τόσο ανθηρή γη.
Δε χρειάζεται να την καλλιεργώ· εγώ κοιμάμαι και τα στάχυα ωριμάζουν.
Δε χρειάζεται να κοπιάζω· εγώ ησυχάζω, και τα πρόβατα νικούν τους λύκους.
Τί να σας ονομάσω; πρόβατα ή ποιμένες,
κυβερνήτες ή στρατιώτες και στρατηγούς;
Όλα τα ονόματα αποδεικνύονται αληθινά σε σας.
Όταν δω την πειθαρχία σας, σας καλώ πρόβατα·
όταν δω την πρόνοιά σας, σας προσφωνώ ποιμένες·
όταν δω τη σοφία σας, σας ονομάζω κυβερνήτες·
όταν δω την ανδρεία και τη γενναιότητά σας, σας λέγω όλους στρατιώτες και στρατηγούς.
Τί κόπος, τί πρόνοια λαού! Απομακρύνατε τους λύκους και δεν αδιαφορήσατε.
Οι ναύτες που ήταν μαζί σας στράφηκαν εναντίον σας, αυτοί προετοίμασαν τον πόλεμο κατά του πλοίου. Φωνάζετε ‘έξω ο κλήρος και άλλος κλήρος στην Εκκλησία’. Τί χρειάζονται οι φωνές; Έφυγαν και απομακρύνθηκαν, χωρίς κανένας να τους διώκει τράπηκαν σε φυγή. Δεν τους κατηγορεί αυτούς άνθρωπος, αλλά η συνείδησή τους. «Αν με κατηγορούσε εχθρός, θα υπέφερα την κατηγορία».
Αυτοί που ήταν μαζί μας στράφηκαν εναντίον μας· αυτοί που κυβερνούσαν μαζί μας το πλοίο, θέλησαν να καταποντίσουν το πλοίο. Θαύμασα τη σύνεσή σας.
Αυτά τα λέγω όχι για να σας ετοιμάσω για στάση. Γιατί στάση ήταν οι δικές τους ενέργειες, ενώ οι δικές σας ζήλος. Γιατί δεν αξιώσατε να θανατωθούν αυτοί, αλλά να εμποδισθεί κάτι τέτοιο και για σας και για την Εκκλησία, για να μη βυθισθεί πάλι. Η ανδρεία σας λοιπόν δεν άφησε να γίνει η τρικυμία, αλλά η δική τους διάθεση προκάλεσε τη θαλασσοταραχή. (ΕΠΕ 33,430)

Ειμαι 72 χρόνων, γυναίκα χωρισμένη μ ένα κορίτσι 42 χρόνων. Ο γάμος κράτησε μόνο 1,5
χρόνο. Έκτοτε ζω μόνη μου.
Προέρχομαι από μια οικογένεια που δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την Ορθοδοξία
Ακολουθούσε τυπολατρικά κάποιες νηστείες τη Μεγάλη βδομάδα, κοινωνούσε 2-3 φορές
το χρόνο, είχε ένα εικονοστάσι ψηλά κοντά στο ταβάνι κάποιου δωματίου, για προστασία
άκουγα, στο οποίο απευθύνονταν όταν ζητούσαν να γίνει η να αποτραπεί κάτι.
Δεν μιλούσαν για το Θεό παρά μόνο για να με φοβίσουν, δεν υπήρχαν εκκλησιαστικά
βιβλία, εκτός από την Καινή διαθήκη του Τρεμπέλα, κάπου παρατημένη.
Πήγαινα στο κατηχητικό στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και τις πρώτες του
Γυμνασίου επειδή μας υποχρέωναν οι δάσκαλοι.Το βαριόμουνα, όλα μου φαινόντουσαν
αδιάφορα, δεν με συγκινούσε τίποτε, ήμουνα πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου ως παιδί
μονάκριβο που δεν ήξερε το μοίρασμα, το άνοιγμα στους ανθρώπους.
Όταν πέρασα στη Νομική Σχολή Αθηνών, συναναστράφηκα κύκλους της αριστεράς ,
μυήθηκα στο Μαρξισμό, συμμετείχα σε αριστερές φεμινιστικές ομάδες κι έτσι για μια
εικοσαετία έζησα την αθεΐα, ενώ είχα αρχίσει να διερευνώ και διάφορα ρεύματα
συμμετέχοντας σε ομάδες μελέτης Θεοσοφίας, Στωικών, Πλατωνιστών, Αριστοτελικών.
Κατά τα 50 άρχισα να σπουδάζω εναλλακτικές θεραπείες, βελονισμό, ρεφλεξολογία, ινδική,
θιβετάνικη ιατρική, γιόγκα, ται-τσι, οι οποίες μ έφεραν σ επαφή με τον πολιτισμό και τις
θρησκείες αυτών των χωρών, Ινδουισμό και Βουδισμό. Θέλησα να γνωρίσω τι μπορούν να
προσφέρουν στον άνθρωπο για να ‘χει καλλίτερη σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους ,
ποιο είναι κατ αυτούς το νόημα ζωής, ποια η σχέση τους με το Θεό ,πως προσεύχονταν, τι
σκέφτονταν για τη μετά θάνατον ζωή . Όταν συνταξιοδοτήθηκα ,άρχισα να ταξιδεύω Ινδία
Κίνα , Ιαπωνία, Θιβέτ και άλλες ασιατικές χώρες , μένοντας σε άσραμ και μοναστήρια
ακολουθώντας τα ειδικά προγράμματα διδασκαλίας στα αγγλικά αυτών των Θρησκειών για
ξένους . Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα πήγαινα σε ομάδες Βουδιστικές και Ινδουιστικές
όπου μελετούσαμε ιερά κείμενα ,ακούγαμε Θιβετάνους δασκάλους που κατά καιρούς
έρχονταν για να μας εκπαιδεύσουν ,παρακολουθούσαμε τελετές.
Οι αλλαγές που ήρθαν στον εαυτό μου από αυτές τις επιρροές ήταν η δημιουργία ανάγκης
να μιλάω σ ένα Θεό και να του απευθύνω τα αιτήματά μου ,κάτι που δεν υπήρχε στη ζωή
μου πιστεύοντας μέχρι τότε ότι όλα είναι ύλη , κόσμος προερχόμενος από Κοσμική έκρηξη
κλπ. Κατά δεύτερον έμαθα μέσω της διαλογιστικής γαλήνης να κρατάω απόσταση απ’ ότι
συνέβαινε , και να το θεωρώ ως μάθημα για να γίνω καλλίτερη, πλησιάζοντας τις αρετές
του Θεού .Αυτό θα με βοηθούσε ν αποφύγω κύκλο πολλών επαναγεννήσεων [σαμσάρα
λεγόμενη] στον οποίο μπαίνουν όσοι δεν βελτιώνονται στον κάθε κύκλο ζωής και χάνουν
τις ευκαιρίες- μαθήματα.
Κατά τρίτον έμαθα να στηρίζομαι στον εαυτόν μου την εσωτερική
μου δύναμη,για ότι κάνω να νοιώθω αυτόνομη ν αποφασίζω, χωρίς να ρωτάω το Θεό, παρά μόνο στα δύσκολα .
Η επαφή μου με το Βουδισμό κράτησε περίπου 8 χρόνια μέσα σε ομάδες που κλονίζονταν
από έριδες και ανταγωνισμούς και λίγο- λίγο απογοητευμένη αραίωσα.
Πέρασα κάποιο διάστημα μελετώντας μόνη μου τα Βουδιστικά βιβλία και ερχόμενη σ επαφή με ομάδες αυτογνωσίας.

Ένιωθα ότι κάτι έλειπε, κενό , που γινότανε πιο έντονο και από αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις από τις οποίες ζητούσα νόημα ζωής,

σκοπό να υπάρχω, κι αν δεν βρισκόμουνα σε ερωτική σχέση ήμουνα θλιμμένη και η αποκτηθείσα αταραξία μου πήγαινε περίπατο.
Μια Κυριακή πρωί, πριν 4 χρόνια, ακούγοντας την καμπάνα σηκώθηκα με τη διάθεση να
πάω εκκλησία. Πήγα στην Πλάκα, στον Αγιο Νικόλαο το Ραγκαβα που μου ήταν γνώριμη
από χρόνια, γιατί ήταν μια φίλη μου νεωκόρος και πήγαινα κάποιες φορές .
Αισθάνθηκα γαλήνια και απ’ όλη τη λειτουργία και τον κηρυγματικό λόγο του π.
Καριώτογλου μου γεννήθηκε η περιέργεια να γνωρίσω την Ορθοδοξία σε βάθος, να βρω
απαντήσεις στα ερωτήματα που ήδη έχω αναφέρει προηγουμένως.
Αρχισα να πηγαίνω τις Κυριακές ,περιόρισα τις Κυριακάτικες εκδρομές, τις έκανα Σάββατα,
τους χορούς τα Σαββατόβραδα γιατί με ανάπαυση είχα αυτή την προτεραιότητα .
Θα ήθελα να προσθέσω ότι όλο αυτό τον καιρό των αλλόθρησκων επιρροών, πήγαινα
αραιά και που στον Ραγκαβά ,να δω τη φίλη μου και καθόμουνα και στη λειτουργία ,τη
Μεγάλη Βδομάδα , μου άρεσαν οι ύμνοι. Θεωρούσα τον Χριστό σαν ένα ιστορικό πρόσωπο
που δίδασκε τους ανθρώπους να κάνουν το καλό ,να συγχωρούν , να μην έχουν απληστία.
Μέσα σ αυτά τα τέσσερα χρόνια μελέτησα ασκητές πατέρες κι εντυπωσιάσθηκα βλέποντας
να μιλούν για τα ανθρώπινα και να προτείνουν συμπεριφορές ευεργετικές για τον άνθρωπο
σεβόμενοι την ιδιοσυγκρασία αυτού που θ’ ασκηθεί, με τον τρόπο που είχα διδαχθεί τόσα
χρόνια στις ομάδες αυτογνωσίας, με ποικίλες ψυχολογικές μεθόδους.
Αυτή η γνώση είχε βαθιά επίδραση μέσα μου, μ’ έπεισε ότι βρίσκομαι με κάτι αυθεντικό,

αληθινό, αισθάνθηκα την ουτοπία να ψάχνω σε λάθος δρόμους αυτά που θα με
ωφελήσουν στη πνευματική μου πορεία, δρόμοι που μου τα πρόσφεραν και
παραποιημένα, π χ σε μια ομάδα διδασκόμουνα ότι ο Χριστός είναι δάσκαλος, φίλος
αδερφός, μάθαινα τη συγχώρεση, αλλά και την μετεμψύχωση και ότι είμαι αθώα και
αναμάρτητη δεν υπήρχε η έννοια του προπατορικού αμαρτήματος και της μετάνοιας.
Η γνώση ότι ο Χριστός ήρθε ως νέος Αδάμ να εξαγνίσει την ανθρωπότητα και με τη θυσία
Του στο Σταυρό ήρθε να σώσει αυτούς που θα τον πιστέψουν και θα μετανοήσουν στάθηκε
η αρχή της προσωπικής μου σχέσης μαζί Του. Η συναίσθηση ότι δεν είμαι αναμάρτητη και
αθώα, όπως πίστευα, αλλά φέρω από τη σύλληψή μου το προπατορικό αμάρτημα που
εξαγνίσθηκε με το βάπτισμα αλλά χρειάζεται τη διαρκή εγρήγορση να μην παραβαίνω το
λόγο του Θεού και ότι έχω μια μόνο, αυτή τη ζωή να εξαγνισθώ, μ έκανε να καταλάβω τη
βαθιά μου πλάνη που ζούσα κοντά στις άλλες διδασκαλίες. Αλλά μ έκανε πιο υπεύθυνη
απέναντί Του να θέλω να τηρώ τον λόγο Του και για να μην Τον στεναχωρήσω Εκείνον που
έχει υποστεί τόσα βάσανα για μένα κι έχει τόση υπομονή να περιμένει να συνειδητοποιώ
τα λάθη μου, να περιμένει να είμαι έτοιμη να μετανοήσω. Με πόση υπομονή προς τους
άλλους με έχει οπλίσει αυτή η στάση Του!! Κάτι πρωτόγνωρο για μένα.
Η ανάγκη μου να Του απευθύνομαι σε ότι κάνω, κόβει πολύ από την περηφάνειά μου
Γιατί πίστευα ότι όλα μπορώ να τα κάνω μόνη μου με την δύναμή μου ,και αγνοούσα ότι
ό,τι έχω Εκείνος μου το έχει δώσει, όσο θέλει μου το διατηρεί κι όταν θέλει μου το παίρνει.
Η δύναμή μου βρίσκεται στην εμπιστοσύνη που Του έχω, ότι Εκείνος ξέρει προς τα πού με
κατευθύνει, και μου δίνει τη διάκριση να αναγνωρίζω πόσο να αφαιρώ με κάθε νέα
συνειδητοποίηση, από τον παλιό μου εαυτό, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μου, ώστε
κάθε αλλαγή να γίνεται με ανάπαυση και όχι πίεση, αλλά και με την βοήθεια του
πνευματικού μου .

«Δεν υπάρχει κανένα δημιούργημα αδιερεύνητο για το Θεό, κι είναι όλα γυμνά και διάφανα μπροστά στα μάτια του, στον οποίο και θα δώσουμε λόγο» (Εβραίους 4:13)

Τα βλέπει όλα

    Είναι για την ασφάλειά μας ή πρόκειται για παραβίαση της προσωπικότητάς μας; Το θέμα προέκυψε για το σύστημα επισκόπησης του ανθρώπινου σώματος με ειδικά μηχανήματα στα αεροδρόμια. Ελέγχουν «σαρωτικά» το ανθρώπινο σώμα του επιβάτη και τον βλέπουν γυμνό όσα ρούχα κι αν φοράει. Έτσι, οι αρχές μπορούν να εντοπίσουν αν ο ταξιδιώτης έχει κρύψει κάτι κάτω από τα ρούχα του. Από τη σάρωση αυτή δεν εξαιρείται κανένας: άντρες, γυναίκες, παιδιά, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί ή ιερείς…

    Πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να ζουν ανενόχλητοι σ’ αυτήν τη ζωή, να κάνουν ό,τι θέλουν, να σκέφτονται ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν. Η Γραφή όμως λέει ότι μπροστά στα μάτια του Θεού είναι όλα γυμνά και διάφανα και κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Τι βλέπει, αλήθεια, ο Θεός όταν κοιτάει μέσα στην καρδιά μας; Ο σαρωτής του Θεού βλέπει πολύ βαθύτερα και θέλει να αφαιρέσει από μέσα μας την αμαρτωλή καρδιά και να μας δώσει μια καινούρια. Θα Του το επιτρέψουμε;

(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Γιατί είναι μέγας ο Θεός, ο Κύριος» (Ψαλμός 95:3)

«Γιατί πραγματικά, σας λέω, αν έχετε πίστη ίσα μ’ έναν κόκκο σιναπιού, θα πείτε στο βουνό αυτό: Πήγαινε απ’ εδώ εκεί, και θα πάει» (Ματθαίος 17:20)

Η μικρή πίστη του ανθρώπου και η μεγάλη δύναμη του Θεού

    Σ’ ένα χωριό υπήρχε μια θεοσεβής γυναίκα που η φήμη της για την πίστη και την αγιότητά της, αλλά και για τις μεγάλες δοκιμασίες στη ζωή της, είχε απλωθεί στα γύρω χωριά. Μια άλλη γυναίκα από ένα άλλο χωριό αποφάσισε να πάει να τη γνωρίσει. Όταν τη συνάντησε, τη ρώτησε: «Εσύ είσαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, για την οποία ακούμε»; «Όχι», απάντησε εκείνη, «δεν είμαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, αλλά η γυναίκα με τη μικρή σ’ ένα Μεγάλο Θεό».

    Τέτοια είναι η ομολογία των πραγματικών χριστιανών, που δεν ανυψώνουν τον εαυτό τους, αλλά τον Κύριο στον οποίο πιστεύουν. Γιατί γνωρίζουν τη δική τους μηδαμινότητα και το μεγαλείο του Θεού, που τους δίνει όλη τη δύναμη να βγαίνουν νικητές μέσα από όλες τις περιστάσεις της ζωής, όποιες κι αν είναι αυτές, όσο δύσκολες κι ανυπέρβλητες κι αν φαίνονται.

(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

153. Δύο μικρά παιδιά, ο Παύλος και η Όλγα, χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου, που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητός μου, έγιναν καλά από την αρρώστια τους. Στην περίπτωσι του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούη κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρο του έλεος θα με άκουε. Ο άδικος κριτής λύγισε στο τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο δίκαιος Κριτής δεν θα έμενε ασυγκίνητος στην προσευχή μου για τα αθώα εκείνα παιδάκια. Δεν θα παρέβλεπε τα λόγια μου, τις γονυκλισίες μου, την πεποίθησί μου στο έλεός του. Και, πράγματι, δεν με απεδοκίμασε, εμένα τον αμαρτωλό ικέτη. Πήγα για δεύτερη φορά στο σπίτι τους και τα μικρά ήσαν καλά. Ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κύριο και τη Γρηγορούσα Μητέρα του.

154. Η αγάπη προς τον Θεό αρχίζει να εκδηλώνεται όταν αρχίζουμε να αγαπάμε το πλησίον σαν τον εαυτό μας. Γιατί ο πλησίον μας, όπως και εμείς, είναι εικών του Θεού. Και δείχνουμε πραγματική αγάπη προς τον Θεό, όταν, επίσης, δεν ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της σαρκός ούτε εκείνες στης σαρκικής σοφίας, που δεν υποτάσσεται στη σοφία του Θεού. «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;» (Α’ Ιω. δ’ 20). «Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίας» (Γαλάτ. ε’ 24).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 82-83)

63. «Κάθε σου πόθος στρέφει στον μόνο ποθητό κι’ αγαπημένο» (Δ, 91).

Οι πόθοι και οι βαθειές επιθυμίες της Θεοτόκου ήσαν προσηλωμένες στο πρόσωπο του Κυρίου «το μόνον εφετόν τε και αξιέραστον» (Δ, 90) . Αυτό που κάθε γυναίκα επιθυμεί είναι το πρόσωπο του άλλου εαυτού της, δηλαδή του άνδρα που είναι έκφρασις, συμπλήρωμα και ολοκλήρωσις της υπάρξεώς της. Η Νύμφη επιθυμεί τον αγαπημένο της. Οι πόθοι της, νύχτα μέρα, στρέφονται στο πρόσωπο του αγαπημένου: «Εν νυξίν εζήτησα, ον ηγάπησεν η ψυχή μου» (Άσμα Α. γ' 1).
Η Θεοτόκος από μικρή έλυσε το συναισθηματικό της θέμα. Από μικρή διάλεξε τον Κύριο για Νυμφίο της ζωής της και σ’ Αυτόν κατηύθυνε κάθε της πόθο, κάθε της επιθυμία. «Εν τη σκιά αυτού επεθύμησε και εκάθισε και καρπός αυτού γλυκύς εν λάρυγγι αυτής» (Άσμα Α. β' 3). Η Θεοτόκος από μικρή έμαθε που να κατευθύνη τους πόθους και τις επιθυμίες της. Από μικρή έμαθε την πρώτη και μεγάλη εντολή: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. κβ' 37). Και ήταν τόση η ικανοποίησις της υπάρξεώς της, ώστε δεν έστρεψε πια πουθενά αλλού τα βλέμματά της. Εφ’ όσον βρήκε «ον ηγάπησεν η ψυχή της», κολλήθηκε σ’ Αυτόν, λέγοντας το ψαλμικό ρητό: «Εμοί τω προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστίν» (Ψαλμ.72, 28). Η Θεοτόκος είναι η πρώτη ανάμεσα σε μια ιερή φάλαγγα γυναικών που αγάπησαν τον Κύριο. «Επεθύμησαν γυναίκες...» (II).
Οι πόθοι και οι επιθυμίες της γυναικείας ψυχής είναι ένας χείμαρρος που σιγά - σιγά γίνεται ορμητικό ποτάμι. Η πλούσια αυτή δύναμις δόθηκε στη γυναίκα από τον Δημιουργό σαν ακαταμάχητο εφόδιο ζωής. Όταν όμως η δύναμις αυτή πάρη λανθασμένη κατεύθυνσι, τότε καταντά όλεθρος και για την ίδια τη γυναίκα και για όσους συναντήσει στο σαρωτικό της πέρασμα...
Τα νέα κορίτσια πρέπει να προσέχουν πολύ το συναισθηματικό τους χείμαρρο. Οι πόθοι και οι επιθυμίες της ψυχής τους έχουν ένα μεγάλο σκοπό: να ποτίσουν το δένδρο της ζωής. Γι’ αυτό και η πλούσια αυτή δύναμις χρειάζεται σωστή κατεύθυνσι από την παιδική και εφηβική ηλικία. Τα συναισθηματικά παιγνίδια και οι εφηβικές περιπέτειες αποτελούν εκτροπή του ποταμού που μπορεί να κοστίση τη ζωή πολλών υπάρξεων... Πόσοι κάθε μέρα πνίγονται μέσα στα θολά νερά των συναισθηματικών αυτών εκτροπών... Όμως το ποτάμι των πόθων δόθηκε για τη ζωή και όχι για το θάνατο. Ας το σκεφθούν αυτό πολύ τα νέα κορίτσια της εποχής μας.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

1418. ΚΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ».

Ο Αλέξανδρος Μαντσόνι, Ιταλός λογοτέχνης, μαζί με τα παιδιά του προσευχόταν για την υγεία της συζύγου του, που ήταν βαριά άρρωστη.
Όταν τελείωσε την προσευχή του είπε στα παιδιά του:
- Τώρα, ας πούμε και ένα άλλο «Πάτερ ημών» για όλους εκείνους που μας έχουν κάνει κακό. Έτσι η προσευχή μας θα γίνει πιο ευπρόσδεκτη από τον Θεό.

1209. ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΛΟΓΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ.

Χύνεις μελάνης ποταμούς για την φτωχή πατρίδα, μα σα χρειασθεί το αίμα σου, δε χύνεις μια ρανίδα!
Στρατήγης Γ.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 548,640)

ΔΥΟ συνασκητές βρίσκονταν σε ψυχρότητα μεταξύ τους από κάποια παρεξήγηση. Κάποτε αρρώστησε ο ένας και πήγε κάποιος από τους αδελφούς να τον επισκεφθεί. Του εμπιστεύθηκε τότε ο άρρωστος πως ήταν ψυχραμένος με τον συνασκητή του και τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει να συμφιλιωθούν, γιατί φοβόταν μην τον βρει έτσι ο θάνατος.
Γυρίζοντας πίσω στο κελλί του ο αδελφός, παρακαλούσε τον Θεό να τον φωτίσει να χειριστεί σωστά την υπόθεση, για να μην προξενήσει περισσότερη βλάβη παρά ωφέλεια.
Μόλις έφτασε, οικονόμησε ο Θεός να του πάει κάποιος φίλος του ένα καλαθάκι σύκα. Διάλεξε τα ωραιότερα και, χωρίς να χάσει καιρό, σηκώθηκε και τα πήγε στον συνασκητή του αρρώστου.
- Αββά, του είπε, αυτά σου τα στέλνει ο δείνα Γέροντας.
Ο Αββάς απόρησε.
- Σε μένα τα έστειλε;
- Ναι, είπε ο αδελφός.
Εκείνος τα δέχτηκε συγκινημένος κι ευχαρίστησε τον αδελφό. Ευχαριστημένος ο ειρηνοποιός από την πρώτη επιτυχία, πήγε τα υπόλοιπα σύκα στον άρρωστο.
- Σου τα στέλνει ο συνασκητής σου, του είπε.
- Τί λες, λοιπόν συμφιλιωθήκαμε; είπε με χαρά ο ασκητής.
- Ναι, Αββά, με την ευχή σου, αποκρίθηκε ο αδελφός.
- Δόξα τω Θεώ, έκανε ενθουσιασμένος εκείνος.
Έτσι, με λίγα σύκα συμφιλιώθηκαν οι συνασκητές από την σύνεση του αδελφού.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 96-97 )

Η πίστη στο Θεό είναι μια διαρκής και εν εξελίξει σχέση και συνομιλία μαζί Του. Είναι εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στο έλεος Του. Είναι το άφημα της ζωής μας στα χέρια Του. Είναι η παράδοση μας στην Αγάπη Του. Είναι η ακλόνητη πεποίθηση πως ό,τι κι αν γίνει, κι ο κόσμος να έρθει ανάποδα Εκείνος δε θα μας αφήσει ποτέ απ’ το χέρι. Πίστη είναι να βλέπω πίσω από το σκοτάδι το φως, να βλέπω πίσω από την κλειστή πόρτα το δρόμο, να βλέπω πίσω από τα ορατά τα αόρατα, πίσω από το λίθο τον Αναστημένο Χριστό!
Δυστυχώς πολλοί από εμάς έχουμε συνδυάσει την πίστη μας στο Χριστό με την εκτέλεση ή μη των επιθυμιών μας… αν μας κάνει το χατίρι, πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αν όχι ,τότε απομακρυνόμαστε και παύουμε να έχουμε έστω κι αυτή την προβληματική πίστη που είχαμε σ ’Εκείνον. Μα αληθινή πίστη δεν έχω όταν ζητάω κάτι από το Θεό αλλά όταν ζητάω τον ίδιο το Θεό! Γιατί τί μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το Θεό; Όταν έχω το Θεό τα έχω όλα ό,τι μου χρειάζεται. ‘ Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.( Ματθ. 6,33) Δηλαδή ‘ Να ζητάτε πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού και ύστερα όλα τα άλλα θα προστεθούν σε εσάς’.
Άρα λοιπόν πιστεύω σε έναν Θεό Άγιο Βασίλη ή στον Θεό της Αγίας Γραφής; Γιατί στην πρώτη περίπτωση σίγουρα θα ασθενεί η πίστη μου και πολύ συχνά μάλιστα, στη δεύτερη περίπτωση όμως, αν αφουγκραστώ και εγκολπωθώ το Λόγο του Θεού, τότε η πίστη μου δεν θα κινδυνεύει να διασαλευθεί, ακόμα κι ‘αν πορεύομαι εν μέσω σκιάς θανάτου’.( Ψαλμ. 22) Γιατί τελικά η πίστη είναι μια αποδοχή… ότι ο Χριστός είναι μαζί μου αν Του το ζητήσω! Η συνειδητοποίηση της παρουσίας Του στη ζωή μου απομακρύνει κάθε φόβο και κάθε αμφιβολία που υπάρχει μέσα μου. Και αν τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως εγώ τα θέλω να γνωρίζω ότι γίνονται όπως Εκείνος τα θέλει και αυτό να με αναπαύει! Γιατί Εκείνος είναι πάνσοφος και παντογνώστης και προνοητικός και ελεήμων και η Αγάπη η ίδια!
Και ας μην καταλαβαίνω… θα καταλάβω αργότερα… κι ας μην καταλάβω ποτέ! Μου αρκεί που είμαστε μαζί! Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και ηρεμώ! Και η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι Εκείνος είχε πάντα δίκιο τελικά! Οπότε λοιπόν για να μην ασθενεί πλέον η πίστη μας ας ασθενήσουμε τα πάθη μας και κυρίως τον εγωισμό μας! Όσο ασθενεί το εγώ μας τόσο θα αυξάνεται η πίστη μας στο Χριστό και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη ζωή μας θα μπορούμε να λέμε μέσα από την καρδιά μας δόξα τω Θεώ… δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!(Α.Κ.Β)

Κάποιος αρχάριος μοναχός από τη Θηβαΐδα, χωρίς να συμβουλευτή κανένα, έκανε υπερβολικές ασκήσεις. Γρήγορα όμως κυριεύτηκε από λογισμούς υπερηφανείας, όπως συνήθως συμβαίνει.
-Έφτασες σε μεγάλα μέτρα, του ψιθύρισε ο διάβολος, που κανένας δεν μπορεί να φτάση τόσο σύντομα! Σου αξίζει να πάρης το χάρισμα των θαυμάτων, για να δοξάζεται εξ αιτίας σου ο ουράνιος Πατήρ.
Παρακαλούσε λοιπόν στην προσευχή του τον Θεό να του δώση αυτό το χάρισμα. Μια μέρα σκέφτηκε να συμβουλευτή ένα γείτονά του αναχωρητή, διακριτικό και ενάρετο. Ήταν οικονομία Θεού, για να μη χάση τους κόπους του! Του φανέρωσε τις σκέψεις του και την προσευχή που έκανε, για να τον αξιώση ο Θεός να κάνη θαύματα. Ύστερα τον παρακάλεσε να τον συμβουλέψη. Ο γέροντας τον άκουγε συλλογισμένος. Κατάλαβε ευθύς την αρρώστια, από την οποία έπασχε η ψυχή του αδελφού, αλλά σώπαινε. Εκείνος πάλι εξακολουθούσε να τον παρακαλή να του πη τη γνώμη του και να του δώση μια καλή συμβουλή. Αφού έμεινε πολλή ώρα σιωπηλός ο γέροντας, τέλος αποφάσισε να μιλήση:
-Διστάζω, παιδί μου, να σε συμβουλέψω, γιατί είμαι βέβαιος πως δεν θα μ’ ακούσης.
Ο αδελφός έδωσε υπόσχεση πως θα έκανε ό,τι του έλεγε ο γέροντας, σαν να το έλεγε ο ίδιος ο Θεός.
-Πάρε αυτά τα νομίσματα, του είπε εκείνος και του έδωσε λίγα χρήματα που είχε από το εργόχειρο του. Κατέβα στην πόλη και αγόρασε δέκα λίτρες κρέας, δέκα ψωμιά και δέκα λίτρες κρασί.
Ο αδελφός απόρησε. Τί τα ήθελε όλα αυτά ο αναχωρητής; Μα δεν μπορούσε να αρνηθή, γιατί είχε δώσει υπόσχεση να τον υπακούση. Έφυγε στενοχωρημένος. Πώς να πήγαινε, μοναχός αυτός, ν’ αγοράση κρασί και κρέας; Τί θα έλεγαν εις βάρος του οι άνθρωποι;
Με πολλή ντροπή έκανε τα παράδοξα ψώνια και τα πήγε στον αναχωρητή.
-Μου έδωσες υπόσχεση, του θύμησε εκείνος, πως θα κάνης ό,τι σου πω.
Ο νέος είχε ήδη μετανοήσει για την υπόσχεση, μα τώρα πια δεν μπορούσε να κάνη αλλιώς.
-Πάρε αυτά τα τρόφιμα στο κελλί σου, τον πρόσταξε ο γέροντας, και τρώγε κάθε μέρα ένα ψωμί, μια λίτρα κρέας, και πίνε άλλη μια λίτρα κρασί. Όταν τελειώσουν, έλα πάλι να με δης.
Απαρηγόρητος ο αδελφός γύρισε στο κελλί του….
΄Υστερα από τόση νηστεία, να καταντήση να τρώη κρέας και να πίνη κρασί; « Γιατί μου το κάνει αυτό ο γέροντας;» συλλογιζόταν. Του ερχόταν η επιθυμία να παρακούση, αλλά τον συγκρατούσε η υπόσχεση που είχε δώσει, χωρίς να τον βιάση κανείς. Όταν έφτανε η ώρα να φάη, έβρεχε το ψωμί του με τα δάκρυα του. Έλεγε τον εαυτό του άθλιο και αμαρτωλό, και θεωρούσε όλα αυτά εγκατάλειψη Θεού! Βλέποντας ο Θεός την ταπείνωση του, τον φώτισε να καταλάβη από πού του ήρθε η τιμωρία. Ύστερα από δέκα μέρες πήγε πολύ συντετριμμένος στον άγιο γέροντα. Απόρησε εκείνος, όταν τον είδε χλωμό κι αδύνατο, παρ’ όλη την καλοφαγία.
-Παιδί μου, του είπε με πολλή καλωσύνη, ευχαρίστησε τον φιλάνθρωπο Θεό, που δεν άφησε το πνεύμα της υπερηφανείας να σε κυριέψη και να σε οδηγήση στην καταστροφή. Ο διάβολος έχει αυτό το τέχνασμα πρόχειρο. Όταν δεν κατορθώση να ρίξη τον αγωνιστή σε αμέλεια και οκνηρία, τον ρίχνει σε υπερβολές για να τον παραδώση ύστερα αιχμάλωτο στην υπερηφάνεια. Και τώρα θα σου φανερώσω τί είδα, όταν πρωτοήρθες εδώ. Δύο δαίμονες με μορφή πιθήκων σε ακολουθούσαν και καθένας προσπαθούσε να σε τραβήξη με το μέρος του. Ήταν τα πνεύματα της κενοδοξίας και της υπερηφανείας. Τώρα έχουν εξαφανιστή. Αντί λοιπόν να ζητάς από τον Θεό να κάνης θαύματα, που δεν είναι τόσο σημαντικό, να Τον ευχαριστής που σε απάλλαξε από τις παγίδες του διαβόλου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και ωφελιμότερο θαύμα.
Ο αδελφός ευχαρίστησε τον γέροντα για τις σοφές του συμβουλές και γύρισε στο κελλί του διορθωμένος.

( Γεροντικόν )

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.222-225 )

Η πνευματική ...διάσπαση του ατόμου

-    Γέροντα, πώς θα φύγη η μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου;
-    Αν στραφής μέσα σου και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα δής τόση ασχήμια, που θα σιχαθής τον εαυτό σου.
Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίση τον εαυτό του για να ταπεινωθή φυσιολογικά, η ταπείνωση δεν μπορεί να του γίνη κατάσταση, για να παραμένη μέσα του η θεία Χάρις. Τότε είναι σε θέση ο διάβολος να του φάη όλα τα χρόνια της ζωής του - ακόμη και τα χρόνια του Μαθουσάλα να του δώση ο Θεός -, παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Δηλαδή μια θα του φέρνη ο διάβολος τον λογισμό ότι κάτι είναι, μια θα φέρνη αυτός έναν ταπεινό λογισμό ότι δεν είναι τίποτε· μια ο διάβολος, μια ο άνθρωπος, μια θα κερδίζη ο ένας μια ο άλλος, και θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί.
-    Βλέπω, Γέροντα, ότι όλες οι αδελφές με έχουν ξεπεράσει στην αρετή, ακόμη και οι νεώτερες.
-    Αφού δεν ταπεινώθηκες μόνη σου, ταπεινώθηκες από τους άλλους. Ξέρεις τί κάνουν, όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα; Μετρούν κατεβαίνοντας από τους μεγάλους αριθμούς στους μικρούς: «δέκα, εννιά, οκτώ, επτά..., ένα, μηδέν!». Μόλις φθάσουν στο μηδέν, εκτοξεύεται. Έτσι κι εσύ, τώρα που έφθασες στο μηδέν, θα εκτοξευθής και θα πάς ψηλά. Εσύ φυσική δεν σπούδασες;
-    Ναί, Γέροντα.
-    Τώρα λοιπόν είναι καιρός να μάθης και την φυσική της μεταφυσικής, για να γνωρίσης πώς θα γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου σου.
-    Πώς θα γίνη, Γέροντα;
-    Όταν ασχοληθής με το «άτομό σου» και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα ταπεινωθής και τότε θα γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου σου, θα βγή η πνευματική ενέργεια και θα πεταχτής στο ...διάστημα. Μόνον έτσι θα μπορέσης να μπής στην πνευματική τροχιά· διαφορετικά θα παραμένης στην κοσμική τροχιά.
Σε τίποτε δεν ωφελεί να ερευνήση κανείς όλον τον κόσμο, αν δεν έχη ερευνήσει τον δικό του κόσμο. Αν γνωρίση πρώτα τον εσωτερικό του κόσμο, δηλαδή τον εαυτό του, το άτομό του, εύκολα μετά γνωρίζει όχι μόνον την γη αλλά και το διάστημα. Όταν ο άνθρωπος γνωρίση το άτομό του, τότε γίνεται αυτομάτως και η διάσπαση του ατόμου του και κινείται πλέον στην πνευματική τροχιά έξω από την έλξη της γής, έξω από την έλξη του κόσμου. Ενώ ζη στην γη ως άνθρωπος, ζη δίχως να τον έλκη η αμαρτία και γενικά οι επιθυμίες του κόσμου.
-    Όταν, Γέροντα, παραμένη η υπερηφάνεια, δεν έχει κάνει ο άνθρωπος σωστή αναγνώριση του εαυτού του;
-    Ναί, δεν έγινε ακόμη η πνευματική διάσπαση του ατόμου του. Κατάλαβες;
-    Δηλαδή, Γέροντα, πάλι στην ταπείνωση γυρίζουμε.
-    Μά βέβαια! Ο άνθρωπος που έχει υπερηφάνεια δεν έχει γνωρίσει τον εαυτό του. Αν γνωρίση τον εαυτό του, θα φύγη η υπερηφάνεια. Η αναγνώριση είναι το πάν. Λείπει η αναγνώριση, γι’ αυτό λείπει η ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται και από τους ανθρώπους.
-    Κι άν, Γέροντα, υπάρχη αναγνώριση και δεν υπάρχη ταπείνωση;
 -    Τότε δεν θα υπάρχη καλή διάθεση, φιλότιμο.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 89-91)