περιφρονούν το γάμο
Γνωρίζω, ότι πολλοί ντρέπονται για όσα λέω.
Γιατί ντρέπεσαι για τον τίμιο γάμο;
Γιατί κοκκινίζεις για τον αμίαντο γάμο;
Οι αιρετικοί περιφρονούν το γάμο.
Θέλω να κλείσω τα στόματα των αιρετικών...
Λοιπόν, περιφρονώντας το γάμο,
το Θεό περιφρονείς, που τον θέσπισε.
Ε.Π.Ε. 22,344

του Χρυσοστόμου
Πρώτη η αίρεση του Μαρκίωνα παρουσίαζε άλλο θεό, που δεν υπάρχει.
Ύστερα η αίρεση του Σαββελίου, που λέει ότι ο Υιός και ο Πατέρας
και το άγιο Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο.
Έπειτα η αίρεση του Μαρκέλλου και του Φωτεινού κι αυτή διδάσκει τα ίδια.
Έπειτα η αίρεση του Παύλου του Σαμοσατέα, που ισχυρίζεται
ότι ο Θεός έλαβε την αρχή από τη Μαρία.
Έπειτα η αίρεση των Μανιχαίων, αφού αυτή είναι η πιο νέα.
Ύστερα εμφανίστηκε η αίρεση του Αρείου. Υπάρχουν βέβαια και άλλες.
Αλλ’ εμείς παραλάβαμε κατά ένα μόνο τρόπο την πίστη,
ώστε να μη χρειάζεται να προσεγγίσουμε σε μια απ’ τις μυριάδες αιρέσεις.
Κι όποιος επιχειρήσει να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει κάτι απ’ την πίστη,
αυτό θα το θεωρήσουμε νόθο.
Ε.Π.Ε. 24,416

οι διεστραμμένοι
Όταν είναι πασιφανής η διαστροφή του,
γιατί τσακώνεσαι μαζί του;
Τι χτυπάς τον αέρα;
Όταν υστέρα από τόσες συμβουλές,
αυτός επιμένει, είναι αυτοκατάκρισης.
Ε.Π.Ε. 24,120

αδιόρθωτοι
Θεωρεί αδιόρθωτους ο Παύλος τους αιρετικούς.
Το να παραβλέπουμε όσους έχουν ελπίδα κάποιας μεταβολής,
είναι απόδειξις οκνηρίας και αδιαφορίας.
Έτσι και το να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε όσους πάσχουν ανίατα,
είναι δείγμα ανοησίας και κάκιστης παραφροσύνης.
Διότι έτσι τους κάνουμε θρασύτερους.
Ε.Π.Ε. 24,124

λύκοι
Σήμερα οι αιρετικοί παρουσιάζονται χειρότεροι από τους λύκους
και έχουν πρόθεση να καταβροχθίσουν τα πρόβατα.
Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να πυγμαχούμε και να μαχόμαστε,
ώστε ούτε ένα πρόβατο να μη το φάνε τα θηρία.
Ε.Π.Ε. 34,192

έξω από την Εκκλησία
Αυτός, που απέκοψε τον εαυτό του από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο
και βγήκε απ’ τη διδασκαλία των πατέρων και απομακρύνθηκε από το ιατρείο,
και αν ακόμα νομίζει πώς είναι υγιής (στην πίστη)
γρήγορα θα πέση σε βαριά πνευματική αρρώστια.
Ε.Π.Ε. 34,168

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 120-121)

Ο γότθος Τζαλλάς 

Υπήρχε κάποιος γότθος ονομαζόμενος Τζαλλάς, που ανήκε στην άθεη κακοδοξία των Αρειανών. Αυτός ο άνθρωπος, στα χρόνια του βασιλιά των γότθων Τοτίλα έπνεε μένεα κατά των σπουδαίων ανδρών της Εκκλησίας. Έτσι, όταν τύχαινε και συναντούσε κάποιον κληρικό ή μοναχό, ευθύς έπεφτε πάνω του και τον σκότωνε με το σπαθί του.
Μια μέρα συνάντησε κάποιο χωρικό κι άρχισε να τον βασανίζη σκληρά. Ο φτωχός άνθρωπος, μη υποφέροντας τα βασανιστήρια κι ενώ ο βάρβαρος και ωμότατος Τζαλλάς του ζητούσε χρήματα για να τον αφήση, του είπε, πως τα είχε εμπιστευθή στον όσιο Βενέδικτο.
Τότε ο Τζαλλάς σταμάτησε να τον βασανίζη, του έδεσε με λουριά σφιχτά τα χέρια στα πλευρά κι άρχισε, έχοντας τον μπροστά στο άλογο του, να τον σπρώχνη για να τον πάη στον άγιο.
Έτσι, με δεμένα χέρια, ο χωρικός ωδήγησε τον αλαζόνα Τζαλλά στο μοναστήρι του οσίου. Εκεί βρήκαν τον μακάριο καθισμένο μπροστά στο κελλί του να διαβάζη. Γύρισε λοιπόν ο χωρικός στον Τζαλλά που ακολουθούσε, και του λέει:
- Αυτός είναι ο Βενέδικτος, που σου είπα.
Ο γότθος κοίταξε με άγριο μάτι τον άγιο και πιστεύοντας πως μόνο με το παρουσιαστικό του θα τον φόβιζε, του φώναξε:
- Σήκω αμέσως και δώσε πίσω τα χρήματα αυτού του χωριάτη.
Τότε εκείνος σήκωσε τα μάτια από το διάβασμα και κοίταξε μια τον άγριο γότθο και μια τον χωρικό που στεκόταν μπροστά του δεμένος. Και ω του θαύματος! Μόλις έπεσε η θεοφώτιστη ματιά του στον τελευταίο, ευθύς τα λουριά λύθηκαν.
Βλέποντας ο Τζαλλάς λυμένο τον χωρικό έτσι ξαφνικά, τον έπιασε τρόμος και φόβος, έπεσε κατάχαμα και σκύβοντας τον υπερήφανο τράχηλο του στα τίμια πόδια του οσίου ζήτησε την ευχή του.
Ο άγιος δεν σηκώθηκε καθόλου από το διάβασμα, αλλά κάλεσε τους αδελφούς και τους πρόσταξε να τον ωδηγήσουν μέσα και να του βάλουν να φάη. Κι εκείνος, έχοντας ανανήψει, δέχθηκε τη νουθεσία του οσίου και έφυγε από το μοναστήρι, χωρίς πλέον να ζητήση τίποτε από τον χωρικό, που ο άνθρωπος του Θεού όχι με τα χέρια, αλλά με τη ματιά του μόνο έλυσε.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ.126-128)

1,17. «και αυτός έστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε». 

Αυτός είναι: «έλεγον ουν αυτώ· συ τις ει; και είπεν αυτοίς ο Ιησούς· την αρχήν ό,τι και λαλώ υμίν» (Ιω. 8,25) ή καλύτερα, Αυτός είναι η αρχή σε κάθε αρχή και ο Ίδιος η Άναρχος Αρχή. Γι’ αυτό και είναι ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως».
Η αρχή, η προαρχή, η πρώτη αρχή κάθε δημιουργήματος είναι σε Αυτόν και από Αυτόν. «και το παν» είναι σε Αυτόν και υπάρχει διαμέσου Αυτού. Ότι ζει και υπάρχει, ζει και υπάρχει με τις δικές του ζωοδοτικές δυνάμεις και το κάθε τι περιβάλλεται απ’ Αυτόν!
Όμως το κάθε τι έξω από Αυτόν είναι «μη ον». Αυτή η λογική πανενότητα δύσκολα μπορεί να γίνει αισθητή στον άνθρωπο, που η ψυχή του είναι διαρρηγμένη από την αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος «καθίσταται» άνθρωπος, για να απελευθερώσει τον άνθρωπο, από την - διαρρηγνύουσα τα πάντα - αμαρτία και να τον ικανώσει να κατανοήσει βιωματικά αυτή την πανενότητα.
«Ένεκα τούτου» ίδρυσε και την Εκκλησία, που είναι το σώμα του το Θεανθρώπινο.
Και οι άνθρωποι (πιστοί), μέλη στο δικό του Θεανθρώπινο σώμα, αισθάνονται και διαβιώνουν την έλλογη πανενότητα των δημιουργημάτων, κατά το μέτρο της αγιότητάς τους και της ενχριστοποίησής τους. Αυτό οι πιο άγιοι το αισθάνονται πιο δυνατά και πιο άγια και συνειδητά το διαβιώνουν.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 37-38)

«Να μη γίνεσθε υψηλόφρονες αλλά να συναναστρέφεστε τους ταπεινούς». 

                                                                                       (Ρωμ. ιβ' 16)

«Πραγματικά, τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την ταπεινοφροσύνη,

τίποτα δεν την νικάει. Και αν συμβή στον ταπεινό άνθρωπο κάτι λυπηρό,

αμέσως τα βάζει με τον εαυτό του, αμέσως κατακρίνει τον εαυτό του,

δηλαδή ότι του αξίζουν όσα συμβαίνουν. Δεν ανέχεται να κατακρίνει κανέναν,

δεν ανέχεται να φορτώνει σε άλλον την αιτία· κι έτσι ξεπερνάει τα λυπηρά

χωρίς να ταραχθεί, χωρίς να θλιβεί και αναπαύεται τέλεια».

(Αγίου Δωροθέου, Ασκητικά, Λόγος Β', Περί ταπεινοφροσύνης, σ. 117)

Του Αββά Ιωάννη του Θηβαίου
Έλεγαν για τον μικρό Ιωάννη τον Θηβαίο, τον μαθητή του Αββά Αμμώη, ότι δώδεκα έτη έκαμε υπηρετώντας τον γέροντα όταν ασθενούσε. Και μαζί του ήταν, καθήμενος στο στρωσίδι. Και ο γέρων αδιαφορούσε γι’ αυτόν. Και ενώ εκείνος κόπιασε πολύ μαζί του, ποτέ δεν τον άκουσε να του πη: «Είθε να σωθής». Και όταν έμελλε να τελευτήση και κάθονταν οι γέροντες γύρω του, του έπιασε το χέρι και του λέγει τρεις φορές: «Είθε να σωθής». Και τον παρέδωσε στους γέροντες, λέγοντας: «Αυτός Άγγελος είναι και όχι άνθρωπος».
                                                Του Αββά Ιωάννη, μαθητή Του Αββά Παύλου
Έλεγαν για το Αββά Ιωάννη, τον μαθητή του Αββά Παύλου, ότι είχε μεγάλη υπακοή. Ήταν δε σ’ ένα τόπο μνήματα και μια ύαινα κατοικούσε εκεί. Είδε λοιπόν ο γέρων γύρω εκεί σβουνιές βοδιών. Και λέγει στον Ιωάννη να πάη και να του τις φέρη. Και εκείνος του είπε: «Και τί να κάμω, Αββά, με την ύαινα;». Ο δε γέρων, αστειευόμενος, είπε: Αν έλθη κατεπάνω σου, δέσε τη και φέρε την εδώ». Πήγε λοιπόν ο αδελφός εκεί, καθώς έπεφτε το βράδι. Και να, ήλθε η ύαινα κατεπάνω του.  Αλλά αυτός, σύμφωνα με τα λόγια του γέροντος, ώρμησε να την πιάση. Και έφυγε η ύαινα. Και κυνηγώντας την, έλεγε: «Μείνε, ο Αββάς μου είπε να σε δέσω». Και την έπιασε και την έδεσε, θλιβόταν δε ο γέρων και καθόταν περιμένοντάς τον. Και νάτος, έρχεται, έχοντας την ύαινα δεμένη. Βλέποντας ο γέρων, θαύμασε.  Αλλά θέλοντας να τον ταπείνωση, τον χτύπησε, λέγοντας: Ανόητε, σκυλί ανόητο μου έφερες εδώ;». Την έλυσε δε ευθύς ο γέρων και την άφησε να φύγη.
                                                    Του Αββά Ισαάκ του Θηβαίου
α΄. Πήγε κάποτε ο Αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε Κοινόβιο και είδε κάποιον αδελφό οπού είχε πέσει σε σφάλμα και τον κατέκρινε. Αλλά μόλις βγήκε στην έρημο, ήλθε ο Άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στη θύρα του κελλιού του, λέγοντας: «Δεν σου επιτρέπω να εισέλθης». Εκείνος δε παρακαλούσε, λέγοντας: «Τί σημαίνει αυτό;». Και αποκρίνεται ο ’Άγγελος και του λέγει: «Ο θεός με έστειλε, λέγοντας: Πες του, που προστάζεις να βάλω τον σφαλμένο αδελφό, όπου έκρινες;». Και ευθύς μετενόησε, λέγοντας: «Αμάρτησα, συγχώρησέ με». Και είπε ο ’Άγγελος: «Σήκω, σε συγχώρησε ο θεός. Και φυλάξου από εδώ και πέρα, να μη κρίνης κανέναν πριν ο Θεός τον κρίνη».
β΄. Έλεγαν για τον Αββά Απολλώ, ότι είχε ένα μαθητή, ονόματι Ισαάκ, καταρτισμένο σε κάθε έργο αγαθό. Και απόχτησε την ησυχία, οπού πηγάζει από τη θεία Ευχαριστία. Και όταν πήγαινε στην εκκλησία, δεν άφηνε να έλθη κανείς κοντά του. Γιατί έλεγε, ότι όλα είναι καλά στον καιρό τους, καιρός τω παντί πράγματι. Και όταν γινόταν απόλυση, έτρεχε να πάη στο κελλί του, σαν να τον έπαιρναν από πίσω φλόγες. Πολλές φορές δε, δινόταν στους αδελφούς παξιμάδι και ένα ποτήρι κρασί, μετά την τέλεση της λατρείας. Αυτός όμως δεν το έπαιρνε. Όχι γιατί αποποιόταν την ευλογία των αδελφών, αλλά για να κρατά την ειρήνη, οπού του χάριζε η λατρεία. Συνέβη δε κάποτε να πέση άρρωστος. Και μαθαίνοντάς το οι αδελφοί, ήλθαν να τον επισκεφθούν. Καθισμένοι λοιπόν, τον ρώτησαν οι αδελφοί, λέγοντας: «Αββά Ισαάκ, γιατί μετά τη σύναξη αποφεύγεις τους αδελφούς;». Και τους είπε: Τους αδελφούς δεν αποφεύγω, αλλά των δαιμόνων την κακοτεχνία. Αν τινάς κρατά κερί αναμμένο και μείνη για πολύ μέσα στον αέρα, αυτός του το σβήνει. Έτσι και εμείς, παίρνοντας το φως από τη θεία Λειτουργία, αν καθυστερήσουμε έξω από το κελλί, ο νους μας σκοτεινιάζει». Αυτή ήταν η συμπεριφορά του οσίου Αββά Ισαάκ.
                                                    Του Αββά Ιωσήφ του Θηβαίου
Είπε ο Αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος: «Τρία πράγματα αξίζουν πολύ ενώπιον του Κυρίου. Πρώτον, όταν τινάς ασθενή και του προσθέτωνται πειρασμοί και με ευχαριστία τους δέχεται. Δεύτερον, όταν τινάς κάνη όλα τα έργα του καθαρά ενώπιον του Θεού, χωρίς να έχουν τίποτε το ανθρώπινο. Και τρίτον, όταν τινάς ζη με υποταγή στον πνευματικό του πατέρα, απαρνούμενος κάθε δικό του θέλημα. Έχει δε αυτός ένα στέφανο επί πλέον. "Όσο για μένα, την ασθένεια διάλεξα".
                                                    Του Αββά Ιλαρίωνος
Πήγε ο Αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη στο όρος, στον Αββά Αντώνιο. Και του λέγει ο Αββάς Αντώνιος: «Καλώς ήλθες, ο αυγερινός οπού το πρωί ανατέλλει». Και είπε ο Αββάς Ιλαρίων: «Ειρήνη σε σένα, ο στύλος του φωτός οπού την οικουμένη φωτίζει».
                                                     Του Αββά Ισχυρίωνος
Οι άγιοι πατέρες της Σκήτης προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά. «Τί εργασθήκαμε εμείς;», λέγει. Και αποκρίθηκε ένας απ’ αυτούς μέγας, ο Αββάς Ισχυρίων, και είπε: Εμείς τις εντολές του Θεού κάμαμε». Και του αποκρίθηκαν και του είπαν: «Και οι υστέρα από μας, άρα τί κάνουν;». Και είπε: «Μέλλουν να έλθουν στα μισά του δικού μας έργου». Και είπαν: «Οι δε μετ’ αυτούς, τί;». Είπε: «Οι της γενεάς εκείνης δεν έχουν καθόλου έργο. Μέλλει δε να έλθη σ’ αυτούς πειρασμός. Και όσοι αποδειχθούν εκείνο τον καιρό δόκιμοι, θα αποβούν μεγαλύτεροι και από μας και από τους πατέρες μας».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

3. Ποιά είναι η έννοια της θεοπνευστίας της αγίας Γραφής;

     Γενικά, ότι τα ιερά βιβλία της γράφτηκαν κατ’ έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Οι ιεροί συγγραφείς είναι όργανα κινούμενα από το Πνεύμα του Θεού εις αποκάλυψη θείων πραγμάτων. Η άποψη των αρχαίων Μοντανιστών, ότι οι συγγραφείς κατά την ώρα της εμπνεύσεως πέφτουν σε έκσταση, μένοντας άβουλα όργανα στα χέρια του Θεού, αποδοκιμάστηκε από τους αρχαίους θεολόγους της Εκκλησίας. Ούτε είναι σωστή η θεωρία η αναπτυχθείσα από τους χρόνους της μεταρρυθμίσεως, ότι η θεοπνευστία είναι η «κατά λέξιν έμπνευσις» των θείων αληθειών. Αν ήταν έτσι, δεν εξηγούνται ορισμένα πράγματα, συγκεκριμένα ο προσωπικός περί την έκθεση χαρακτήρας των ιερών συγγραφέων, ο οποίος δεν είναι ομοιόμορφος, η διαφορά στην έκθεση των αυτών πραγμάτων, αλλ΄ ούτε και οι μεταφράσεις της αγίας Γραφής, οι οποίες δεν θα έπρεπε να γίνονται ως βεβηλώσεις του ιερού λόγου. Αλλά και η άλλη θεωρία κατά την οποία η θεοπνευστία περιορίζεται μόνο στη δογματική και ηθική διδασκαλία, σε ό,τι δηλαδή αφορά στη σωτηρία, ενώ στα υπόλοιπα ιστορικά μέρη της Γραφής υπάρχει απλή μόνο επιστασία του Αγίου Πνεύματος, είναι άκρως επισφαλής, δεδομένου ότι ελλείπει το κριτήριο διακρίσεως και καθορισμού της καθαυτό θεοπνευστίας από της απλής επιστασίας, ελλοχεύει δε πάντοτε ο κίνδυνος ορθολογιστικής εκδοχής της αγίας Γραφής.
     Το καλύτερο είναι να περιοριστούμε στη γενικότητα, ότι το Πνεύμα του Θεού είναι το λαλούν στις άγιες Γραφές και ότι δεν υπάρχουν σ’ αυτές αντιφάσεις και πλάνες. Θα μου πείτε: Δεν υπάρχουν αντιφάσεις στην αγία Γραφή; Διαφορές περί την έκθεση βεβαίως υπάρχουν, όχι όμως και αντιφάσεις. Αν δε κάπου παρατηρούνται διαφωνίες, αυτές δεν είναι ουσιαστικές αλλ΄ επιφανειακές, οφειλόμενες σε σφάλματα αντιγραφής των χειρογράφων, στις μεταφράσεις και στη δική μας περιορισμένη νοητική αντίληψη.

4. Η αγία Γραφή είναι αυτάρκης κώδικας της θείας αλήθειας;

     Όχι, δεν είναι. Παρότι είναι ο γραπτός λόγος του Θεού, όμως δεν περιλαμβάνει στο πλήρωμά της την αποκαλυφθείσα θεία αλήθεια. Πρωτίστως δεν ήταν τέτοιος ο σκοπός της. Στις σελίδες της δεν καταγράφτηκε σκόπιμα και συστηματικά ολόκληρη η δογματική αλήθεια της πίστεως. Γράφτηκε περιστασιακά, για να καλύψει τις κηρυκτικές ανάγκες των Αποστόλων και άλλων κηρύκων του λόγου του Θεού και ν’ αντιμετωπίσει διάφορα διδακτικά και ποιμαντικά προβλήματα των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων, την επίλυση των οποίων, λόγω των αποστάσεων, δεν μπορούσαν ευχερώς να πραγματοποιήσουν δια ζώσης οι κήρυκες του λόγου. Άλλωστε πολλές αλήθειες της πίστεως (ο αριθμός επτά των μυστηρίων, ο νηπιοβαπτισμός, το δόγμα περί των αγίων και των ιερών εικόνων και λειψάνων κ.ά.) δεν απαντούν στην αγία Γραφή και για να τα δούμε πρέπει ν’ ανατρέξουμε στην ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Εκτός τούτων η διδασκαλία της Γραφής δεν ήταν πάντοτε διαυγής και ευκρινής, αλλ΄ εκφέρεται ενίοτε αινιγματικά και συνεσκιασμένα, ώστε για να την ερμηνεύσουμε ορθώς πρέπει να καταφύγουμε στην ερμηνευτική παράδοση της Εκκλησίας.
Εντούτοις αυτά κατά τίποτε δε μειώνουν το κύρος και τη θεοπνευστία της αγίας Γραφής, η οποία ως αυθεντική έκφραση του λόγου του Θεού σε καμιά περίπτωση δεν παύει να είναι η κύρια πηγή της πίστεως και της σωτηρίας μας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 14-16)

     Το Ισλάμ ξεκίνησε από ένα όραμα σε μία σπηλιά! Αυτή είναι η αλήθεια και όχι οι μάταιες θρησκειολογικές συζητήσεις. Με αυτό το όραμα άρχισαν όλα και εκεί στηρίζονται όλα! Αν αυτό το όραμα είναι εκ Θεού, τότε έχουμε την αληθινή Θρησκεία, αν όχι τότε έχουμε απλώς ΠΛΑΝΗ. Κάτι ενδιάμεσο δεν χωράει. Εδώ δεν θα κάνουμε πολιτισμική ή ψυχολογική ανάλυση, αλλά θεολογική. Από αυτό το όραμα 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι πιστεύουν σήμερα στο Ισλάμ. Το όραμα έχει ως εξής:
     «Ο Μωάμεθ στο σπήλαιο Χίρα (ή Χαράα) το 610 μ.Χ. (κατ’ άλλους το 609 μ.Χ.) -τον μήνα του ραμαζανίου — βρισκόταν ξαπλωμένος στο σπήλαιο. Εκεί, κατά τον ισχυρισμό του, τον πλησίασε ένας άγγελος με... 700 φτερούγες(!), ο όποιος του παρουσιάσθη υπό μορφή ανθρώπου, ξεδίπλωσε ένα μετάξινο ύφασμα πάνω στο όποιο υπήρχαν γράμματα και τον διέταξε: «Διάβασε»! «Δεν μπορώ», απάντησε ο Μωάμεθ, «δεν γνωρίζω ανάγνωση». Τότε ο άγγελος τον κράτησε και του επανέλαβε: «Ανάγνωσε! Ανάγνωσε! Ανάγνωσε!». Ο άγγελος άρχισε να αναγινώσκει και ο Μωάμεθ επανελάμβανε. Εκείνη ήταν η πρώτη «αποκάλυψη», που δέχτηκε ο Μωάμεθ, ο όποιος καθ’ υπαγόρευση του αγγέλου εδιάβασε τους πρώτους πέντε στίχους του Κορανίου: «Διάβασε με το όνομα του Κυρίου σου, που δημιούργησε. Έπλασε τον άνθρωπο από ένα (απλό) θρόμβο πηκτού αίματος. Διάβαζε! Και ο Κύριός σου είναι ο πλέον Γενναιόδωρος, που δίδαξε (τη χρήση) της Γραφίδας (της πέννας), δίδαξε τον άνθρωπο, ό,τι δεν ήξερε»(1). «Έπειτα εξήλθα και εβάδισα εις το όρος μέχρις ότου ήκουσα μία φωνή από τον ουρανό να μου λέει: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ». Σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανόν και ιδού, είδα τον Γαβριήλ υπό την μορφήν ανθρώπου, ο οποίος μου είπε: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ»(4). Μετά έγιναν και άλλες οπτασίες-αποκαλύψεις- διαφόρων ειδών, πάλι από τον «άγγελο» Γαβριήλ και λίγο-λίγο ξεκίνησε το Ισλάμ.
     Ως προς αυτό το όραμα έχουμε 5 ΜΟΝΟ δυνατότητες ερμηνείας του. α) Ο Μωάμεθ ψεύδεται και εξαπατά, β) ψευδαίσθηση, γ) παραίσθηση, δ) εμφάνιση του αρχαγγέλου Γαβριήλ, ε) εμφάνιση πονηρού πνεύματος.
     Δυστυχώς και για τα 5 ενδεχόμενα έχουμε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Δεν υπάρχει πλην του Μωάμεθ ούτε ένας μάρτυρας αυτόπτης ή αυτήκοος! Το Ισλάμ ξεκινά χωρίς καμία σοβαρή ιστορική αξιοπιστία, με την μαρτυρία ενός ανθρώπου που βγήκε από μία σπηλιά και είπε ότι είδε και άκουσε κάτι… Απόδειξη ουδεμία για ουδέν. Η μαρτυρία του Μωάμεθ για τον εαυτό του είναι ιστορικά και αντικειμενικά άχρηστη όπως και κάθε υποκειμενική μαρτυρία του καθενός για τον εαυτό του, αν δεν υπάρχουν αποδείξεις. Ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, ότι είναι τα ΠΑΝΤΑ, ότι βίωσε τα πάντα… Ο Μωάμεθ είναι μόνος του… Λέει ο Πασκάλ: «Ποιος μαρτυρεί για τον Μωάμεθ; Ο ίδιος! Η ποιότητα των μαρτυριών κρίνεται από το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχουν πάντοτε, και παντού. Και ο άθλιος Μωάμεθ είναι μόνος»!... «Ο Μωάμεθ είναι δίχως αυθεντία… Τι λέει τότε; (Λέει) ότι πρέπει να τον πιστέψουμε» (1). Είναι αυτά διαπιστευτήρια μίας Θρησκείας; Σε αντίθεση με το Χριστιανισμό που τα θαύματα του Χριστού γίνονταν δημόσια (διατροφή 5000 με 5 άρτους) και μάλιστα η Ανάστασή Του επιβεβαιώθηκε από εκατοντάδες μάρτυρες (500 στο βουνό, Δες Παύλου Α΄προς Κορινθίους 15,5-8) που τον είδαν Αναστημένο!
Ας δούμε όμως τα 5 ενδεχόμενα εξήγησης του οράματος.
1)  Ο Μωάμεθ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΙΠΟΤΑ.Οπότε ΕΞΑΠΑΤΑ τους υπόλοιπους και ψεύδεται με δόλο. Αυτό το ενδεχόμενο δεν μπορεί σοβαρά να υποστηριχτεί, διότι δεν δικαιώνεται ούτε ιστορικά ούτε και ψυχολογικά από τον χαρακτήρα του Μωάμεθ. Δεν ήταν σίγουρα κάποιος απατεώνας αλλά ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος με ευσέβεια στο θείο.
2)  Δεν είδε τίποτα, αλλά ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΕΙΔΕ. Δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Πρόκειται για ΨΕΥ-ΔΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: αίσθηση γεγονότος, εικόνας, ήχου ΧΩΡΙΣ την ύπαρξη αντικειμένου ή αισθητηριακού ερεθίσματος, π.χ. ακούω φωνές κλπ. ή βλέπω ανύπαρκτα πράγματα χωρίς να υπάρχει αντικειμενικά τίποτα. Εδώ τον ρόλο αναλαμβάνει η Ψυχιατρική επιστήμη, αφού πρόκειται για ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πιθανό, διότι ούτε παράφρων ήταν ο Μωάμεθ, ούτε επιληπτικός, όπως λένε οι ειδικοί, παρά την αντίθετη άποψη παλαιότερα περί επιληψίας του.
3)  ΕΙΔΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΣΕ, το παρεξήγησε, το διαστρέβλωσε με τη φαντασία του. Πάλι δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Εδώ πρόκειται για ΠΑΡ-ΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: παρερμηνεία ΥΠΑΡΚΤΟΥ αισθητηριακού ερεθίσματος. Βλέπω π.χ. τη νύχτα κορμό δέντρου και νομίζω ότι είναι άνθρωπος. Αυτό θα μπορούσε να είναι είτε όνειρο στον ύπνο του στη σπηλιά, είτε αυταπάτη στον ξύπνιο του. Ούτε αυτό φαίνεται να συνέβη διότι ο Μωάμεθ δεν είδε μάλλον όνειρο, αλλά όραμα, διότι είχε αυτό έντονες σωματικές επιδράσεις πάνω του που δεν έχουν τα όνειρα, και δεν είδε απλώς στον ξύπνιο του κάποιο φως ή άκουσε απλώς κάποιον ήχο που παρερμήνευσε ως άγγελο, αλλά έγινε κανονικός διάλογος, κάτι που δεν είναι εύκολο να ονομάσουμε αυταπάτη.
4)  ΕΙΔΕ ΟΝΤΩΣ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ, έναν άγγελο. Άρα ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω τη δική του αλήθεια. Εδώ τον λόγο θα αναλάβει αναγκαστικά και μόνο η ΘΕΟΛΟΓΙΑ, διότι φεύγουμε από τη Φυσική και πάμε πλέον στην Μεταφυσική. Ο άγγελος αυτός μπορεί να ήταν μόνο δύο πράγματα.
Α)  ο αρχάγγελος Γαβριήλ -έτσι τον ονόμασε αργότερα ο ίδιος ο Μωάμεθ-. Αυτό από Χριστιανικής άποψης είναι αδύνατον για δύο λόγους.
α)  Κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας τα θεϊκά οράματα προκαλούν στην ψυχή τα εξής συναισθήματα· αρχικά έναν φόβο ενστικτώδη μπροστά στο υπερφυσικό, αμέσως μετά όμως, γαλήνη, ειρήνη εσωτερική, ταπείνωση, χαρά, κατάνυξη κλπ. Αντιθέτως οράματα δαιμονικά προκαλούν αντίθετα αποτελέσματα. Τι ένιωσε ο Μωάμεθ; «Κατά την μουσουλμανικήν παράδοσιν μετά την αποστολήν άνωθεν της αποκαλύψεως ταύτης τρόμος και θλίψις κατέλαβε τον Μωάμεθ. Λέγεται ότι κατά την στιγμήν της αποκαλύψεως ο Μωάμεθ κατελήφθη υπό παροξυσμού, κατά τρόπον ώστε αφρός εξήλθεν εκ του στόματος αυτού, η κεφαλή του έκλινε, το πρόσωπόν του ωχρίασε ή ερυθρίασε, ο ιδρώς έτρεχεν ακατασχέτως και ούτος εκραύγαζεν ως «πώλος καμήλου». Ο παροξυσμός ούτος καλείται από δύο σπουδαίους συλλογείς της μουσουλμανικής παραδόσεως, τον Bakhari και τον Waqidi, «πυρετός» (buraha’)»(3). «Αργότερα είδε πολλά παρόμοια οράματα και συχνά έπιπτε εις τη γην με σπασμούς ή λιποθυμούσε, το μέτωπό του δε εκαλύπτετο από ιδρώτα. Ακόμη και η καμήλα του, επί της οποίας εκάθητο ησθάνετο τους σπασμούς του»(4). Αναφέρονται οι εξής αντιδράσεις του: ["λιποθυμούσε όποτε του ερχόταν αποκάλυψη. Λέγεται ότι συνήθιζε να συμπεριφέρεται σαν μεθυσμένος (εκείνη την ώρα)""Μερικές φορές ξεφυσούσε σαν νεαρή καμήλα""και ενδεχομένως μούγγριζε όπως το μούγγρισμα νεαρής καμήλας". Στην περιγραφή του οράματος από την Παράδοση (χαντίθ) βλέπουμε ότι και ο άγγελος δεν συμπεριφέρεται ως αγαθό πνεύμα: "Ο άγγελος με άρπαξε δυνατά και με πίεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια και μου είπε, Διάβασε, και απάντησα δεν ξέρω να διαβάζω... Για αυτό με άρπαξε ξανά και με πίεσε για δεύτερη φορά έως ότου δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια... Για αυτό με άρπαξε για τρίτη φορά και με πίεσε και έπειτα με άφησε και μου είπε, Διάβασε... Έπειτα πήγε στη Κατίτζα και είπε. Κάλυψέ με, κάλυψέ με. Τον κάλυψαν με κουβέρτα, έως ότου σταμάτησε ο φόβος"](5). Έτσι ενεργεί ένας άγγελος του Θεού; Με βία και πνιγμό και προκαλώντας τρόμο θανάτου; Τέλος αμέσως μετά το όραμα, με τέτοια συναισθήματα και θεωρώντας ότι θα τον πουν τρελό οι συμπατριώτες του, σκέφτηκε να πάει στο βουνό και να πέσει κάτω να αυτοκτονήσει(!) και ξεκίνησε να το κάνει, αλλά τον εμπόδισε ο "Γαβριήλ"(5). Κάθε φορά, έπειτα, που δεν έπαιρνε αποκαλύψεις για κάποιο διάστημα από τον άγγελο, έκανε απογοητευμένος πάντα το ίδιο. Ανέβαινε σε κάποιο βουνό να πέσει κάτω, αλλά ο άγγελος τον εμπόδιζε! Αυτά αναφέρονται σαφέστατα στην έγκυρη και αναγνωρισμένη Παράδοση (χαντίθ) που οι Ισλαμιστές θεολόγοι (αφού την καθάρισαν πάρα πολύ νωρίς από θρύλους, μυθικές και ψευδείς διηγήσεις) θεωρούν ισόκυρη με το Κοράνι, άρα την αποδέχονται πλήρως! Αυτά όμως είναι συναισθήματα οράματος εκ Θεού;...
β)  Ο αρχάγγελος Γαβριήλ δεν θα αναιρούσε τον ίδιο του τον εαυτό, αφού άλλα είπε στην Παναγία στον Ευαγγελισμό και τελείως αντίθετα στον Μωάμεθ 600 χρόνια μετά. Στην Παναγία αναγγέλλει μία αποκάλυψη για τον Υιό του Θεού [φρικτή βλασφημία για το Ισλάμ ότι ο Αλλάχ έχει Υιό] του οποίου η βασιλεία δεν θα έχει τέλος (!) και στο Μωάμεθ μία άλλη θρησκεία που δεν δέχεται τη θεότητα-Υιότητα του Χριστού, με άλλον μέγα Προφήτη, τον Μωάμεθ. Δηλαδή πλήρης αναίρεση του Ευαγγελισμού! Είναι δυνατόν ο ίδιος άγγελος, από τον ίδιο Θεό σταλμένος, να έλεγε τέτοια αντιφατικά πράγματα; Άρα λοιπόν δεν ήταν ο Γαβριήλ. Ο αληθινός Γαβριήλ, από χριστιανικής πλευράς, μόνο ένα θα μπορούσε να πει στον αβάπτιστο αναζητητή της αλήθειας Μωάμεθ: να μετανοήσει και να ασπαστεί την αληθινή Θρησκεία, το Χριστιανισμό και να βαπτιστεί! Θα τον χειραγωγούσε εις Χριστόν! Αυτό θα ήταν αγγελικό όραμα! Εδώ όμως έγιναν όλα τα αντίθετα...
5)  Ο Μωάμεθ είδε ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ, ένα πονηρό πνεύμα, έναν δαίμονα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα συναισθήματα που ένιωσε κατά και μετά το όραμα, και από το μήνυμα που του μετέδωσε το «πνεύμα» αυτό, το οποίο γκρεμίζει όλο τον Χριστιανισμό. Τρία χωρία μας πείθουν για το πόσο ο Διάβολος είναι τεχνίτης στην πλάνη. α) Αποκ. 12,9 ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην… β) Το Ιω. 8,44 ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. γ) Β Κορ. 11,14 καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.
     Ο Μωάμεθ έπρεπε μετά την οπτασία να κάνει την ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: Α Ιω. 4,1 Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον». Μία διαδικασία που απαιτεί εμπειρία πνευματική και φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ή έστω καλή γνώση των πατερικών κριτηρίων. Τολμούμε λοιπόν να πούμε κατηγορηματικά, έστω και αν μοιάζει απλουστευμένο αυτό που ισχυριζόμαστε, ότι αν ο Μωάμεθ εκείνη την ημέρα, αντί να πάει μετά το όραμα στη γυναίκα του την Κατίτζα, πήγαινε σε έναν ορθόδοξο κληρικό πνευματικό, ή διακριτικό μοναχό ή σε έναν Άγιο -υπήρχαν Ορθόδοξοι χριστιανοί ασκητές εκεί δίπλα πάρα πολλοί- και του έλεγε τι είδε την προηγούμενη νύχτα, ότι είδα, δηλαδή, αυτό το όραμα, αυτή την οπτασία, δεν θα έπαιρνε στον χριστιανό Θεολόγο ούτε τρία λεπτά χρόνου, να του εξηγήσει τι ακριβώς και ποιον είδε εκείνη τη νύχτα και σήμερα ίσως δεν θα υπήρχε το Ισλάμ αν ο Μωάμεθ τον άκουγε. Ο Μωάμεθ δεν θα έδινε καμία σημασία στο όραμα, κατανοώντας την πλάνη, και δεν θα έκανε καμία κίνηση περαιτέρω ίσως. Σήμερα δεν θα υπήρχε το Ισλάμ. Θα του έλεγε π.χ.: Αδελφέ, δεν είσαι ο πρώτος, έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα στην εκκλησιαστική ιστορία και στα συναξάρια, ανθρώπων που είδαν ψευδο-οπτασίες, οράματα, τον διάβολο, τον σατανά μετασχηματισμένο σε διάφορες μορφές, αγγέλων, αγίων, του Χριστού κλπ. Δεν είσαι ο πρώτος! Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Τους πρώτους αιώνες π.χ. ο Μοντανός, μεγάλος αιρεσιάρχης, πλανήθηκε και έλεγε ότι είναι ο Παράκλητος, ότι «εγώ είμαι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος!» και έχουμε και τόσους άλλους… Δυστυχώς όμως ο Μωάμεθ αυτή την τόσο λεπτή συζήτηση την έκανε με τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους, άσχετους με τη Θεολογία. Ας δούμε ποιους:
    «Το επόμενο πρωί ο Μωάμεθ γεμάτος δέος, και βασανιζόμενος από προβληματισμούς, διηγήθηκε το περιστατικό στη σύζυγό του. Η Κατίτζα, που τον υπεραγαπούσε και εφ’ όσον είχε πεισθεί από τον αιρετικό μοναχό, ότι ο άγγελος που εμφανίστηκε στον Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, εβεβαίωσε τον ταραγμένο σύζυγό της ότι το πρόσωπο, που του είχε εμφανιστεί, ήταν πράγματι ο αρχάγγελος αυτός! Η σύζυγός του, που ως τότε ανησυχούσε υπερβολικά, και η όποια «είχε πίστιν, ήτις συνεδυάζετο προς την ευπιστίαν αγαπώσης συζύγου, είδε εις την εμφάνισιν του αγγέλου την πλήρωσιν των πόθων του ανδρός της και το τέλος των παροξυσμών και των στερήσεων»
     Αφού η Κατίτζα βοήθησε το σύζυγό της να καθησυχάσει, ανακοίνωσε το περιστατικό και στον εξάδελφό της Ουάρακα, τον μεταφραστή των Γραφών και σύμβουλο του Μωάμεθ στα ζητήματα της θρησκείας. Ο Ουάρακας με τη σειρά του εβεβαίωσε και αυτός τον Μωάμεθ ότι το άγγελμα προερχόταν από τον Θεόν, κομιστής του δε ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ! Ο Μωάμεθ έκανε λόγο για την «αποκάλυψη» αυτή και στον πιστό δούλο του Ζεΐντ, ο όποιος επίστευσε» (1)
     «Κατεχόμενος από δέος και αμφιβάλλοντας για το νόημα της οπτασίας ο Μωάμεθ επέστρεψε στο σπίτι του και διηγήθηκε στη σύζυγό του την εμπειρία που είχε μέσα στο σπήλαιο. Η Χαντίτζα εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο άγγελος που είχε δει ο Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ και τον βοήθησε να υπερνικήσει την ταραχή του. Για να αποσαφηνισθεί μάλιστα περισσότερο το νόημα του γεγονότος τον παρακίνησε να συναντήσει τον συγγενή της Ουάρακα. Αυτός, όταν άκουσε το περιστατικό, αποφάνθηκε ότι πρόκειται για κλήση στο προφητικό αξίωμα. Από αυτές τις αφηγήσεις, τις οποίες με ευλάβεια διηγούνται οι μουσουλμάνοι, καθίσταται σαφές ότι τη βεβαιότητα για την προφητική του αποστολή (Ressaliyah) σταθεροποίησαν η Χαντίτζα και ο Ουάρακα.» (2). 
     Σε ένα τόσο λεπτό λοιπόν θεολογικό ζήτημα όπως αυτό των οραμάτων, ποιον έμπειρο στα θεολογικά ρώτησε ο Μωάμεθ; Ποιο ήταν το πρόσωπο που τον κατηύθυνε; Η άσχετη στα θεολογικά ειδωλολάτρισσα γυναίκα του… Από εκεί πήρε την επιβεβαίωση! Αυτή και ο Ουάρακας έκαναν τη διάκριση των πνευμάτων… Να γιατί ξεκίνησε τελικά το Ισλάμ…
     Τον φόβο για δαιμονικό όραμα τον είχε και ο ίδιος ο Μωάμεθ αμέσως μετά: "...Σκέφτηκα, Αλίμονο, είμαι ποιητής ή δαιμονισμένος"(5). Κανείς ποτέ γνήσιος απεσταλμένος του Θεού, απόστολος ή προφήτης, δεν φοβήθηκε ποτέ ότι μπορεί να πλανήθηκε ή να δαιμονίστηκε. Όλοι ήταν βέβαιοι για το εκ Θεού μήνυμα! Την ίδια αίσθηση περί δαιμονισμού του, είχαν και οι συμπολίτες του (Σούρα 44,14 & 37,36) που τον απέρριψαν. «Εις τούτο συνηγορεί και το γεγονός ότι οι εχθροί του εις Μέκκαν τον απεκάλουν «δαιμονιζόμενον» (majnun) ή έχοντα δαιμόνιον (jinn) εντός του. «Δαιμονιζόμενοι» όμως ή εμπνεόμενοι από τους δαίμονας, τα jinn, εθεωρούντο και οι Άραβες μάντεις και ποιηταί. Το δαιμόνιον εδώ δεν έχει έννοιαν βιβλικήν, αλλά την σημασίαν περίπου την οποίαν η λέξις είχεν εις την αρχαίαν ελληνικήν γλώσσαν. Ήτο θεϊκόν τι ον, το οποίον ενέπνεε τους μάντεις ή ποιητάς του αρχαίου αραβικού κόσμου, συνήθως προς το καλόν της φυλής. Ο ποιητής, ο οποίος δια των ποιημάτων του υπηρέτει την λατρείαν της φυλής του, εθεωρείτο ότι ευρίσκετο κατά την ώραν της συνθέσεως υπό την επήρειαν του εντός αυτού κατοικούντος «δαιμονίου». Διά τούτο μάντεις και ποιηταί εκαλούντο «majnun», «μαινόμενοι» ή «δαιμονιζόμενοι».» (3). Για αυτούς βέβαια θεϊκό ον ή ό,τι άλλο, αλλά για την Θεολογία προφανέστατα πονηρό πνεύμα. Κατά την Παράδοση η σύζυγός του Αΐσα με την οποία ολοκλήρωσε σεξουαλικά το γάμο τους όταν αυτή ήταν 9 ετών (!!!) έλεγε ότι ο Μωάμεθ είχε πέσει θύμα μαγείας από κάποιον άνθρωπο για κάποιο διάστημα και υπό την επήρεια της μαγείας αυτής νόμιζε ότι έκανε πράγματα που δεν έκανε!(5) Ένας προφήτης αληθινός θα έπεφτε θύμα μαγείας;... Επίσης ο ίδιος ο Μωάμεθ, αναφέρει η Χαντίθ, κάποτε διόρθωσε μία προηγούμενη αποκάλυψή του, αναφέροντας ότι αυτή ήταν από τον διάβολο που τον πλάνησε (τα λεγόμενα satanic verses). Άρα παραδέχεται ότι τουλάχιστον μία φορά πλανήθηκε από τον Διάβολο και μετέφερε λάθος πράγματα!  Αφού ο Μωάμεθ έπεσε στην πρώτη τεράστια παγίδα και πείστηκε για το πρώτο όραμα ότι ήταν εκ Θεού, μετά ο διάβολος, ως συνήθως, άρχισε την «ταινία» και άλλων ψευτο-αποκαλύψεων. Η συνέχεια ήταν εύκολη. Η αρχή είχε γίνει. Ο Μωάμεθ είχε πλέον αυτοεπιβεβαιωθεί ότι ήταν ο Προφήτης του Θεού. Έζησε πιστεύοντας ειλικρινά το ρόλο του-πλάνη του.
     Η συνέχιση και διάδοση μίας θρησκείας είναι κάτι πανεύκολο. Πείθεις για την «εμπειρία» σου με συγκίνηση στην αρχή 1, ή 2 ή 3 που είναι ευκολόπιστοι ή και άσχετοι με θεολογικά κριτήρια ή και συναισθηματικά ευάλωτοι και σε εμπιστεύονται και σε πιστεύουν χωρίς να έχουν οι ίδιοι καμία απόδειξη. Μετά οι 3 πείθουν με πίστη πλέον και οι ίδιοι άλλους 100, οι 100 1000 κλπ. Το θέμα δεν είναι λοιπόν η διάδοση μίας αλήθειας ή πλάνης. Αυτό είναι όπως ξέρουμε όλοι πανεύκολο [δείτε π.χ. σήμερα πώς στο διαδίκτυο μπορεί να πείσει κάποιος για ένα ψευτοθαύμα σε ελάχιστη ώρα χιλιάδες που το διάβασαν] μέσω της πίστης σε μαρτυρία άλλων, αν έχεις χαρισματική προσωπικότητα ή τα κατάλληλα ψυχολογικά μέσα πίεσης ή παραπλάνησης! Το θέμα είναι η πρώτη αρχή, η έναρξη, ΤΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ! Εδώ λοιπόν η αρχή είναι σαφέστατη για την Ορθόδοξη Θεολογία.
    Η Ορθόδοξη Θεολογία λοιπόν δεν είναι ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε γλυκανάλατα λόγια αγάπης για ειρηνική συνύπαρξη των Θρησκειών και θρησκειολογικά συμπόσια, ούτε Ψυχολογία, ούτε Ψυχιατρική· και η θέση της Θεολογίας περί οραμάτων είναι σαφής. Δυστυχώς στο διάλογο Χριστιανισμού και Ισλάμ παρακάμπτεται σχεδόν πλήρως και τεχνηέντως το μοναδικής σημασίας αφετηριακό γεγονός αυτού του οράματος. Μιλάνε όλοι για τα μετά από αυτό! Είναι προφανές το γιατί. Διότι δεν θέλουμε να προκαλέσουμε αντίδραση ή λύπη στους Ισλαμιστές που θα τους φανεί προσβλητική η αλήθεια ότι το όραμα ήταν δαιμονικό, οπότε συνεχίζουμε έναν διάλογο που απλώς δεν καταλήγει πουθενά, με ατέρμονες αναλύσεις για άλλα δευτερεύοντα θέματα θρησκειολογικά, διαφορές των δύο Θρησκειών κλπ., λες και δεν είναι αρκετή η διαφορά του αληθινού αρχαγγέλλου ΓΑΒΡΙΗΛ της Θεοτόκου με τον ΣΑΤΑΝΑ, ώστε να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ βάση συζήτησης…, αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε το βουνό μπροστά μας, το ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ το 610 μ.Χ.!, … για να μην δυσαρεστήσουμε.
    Στον Μωάμεθ λοιπόν, ξεκάθαρα, αφού δεν προκρίναμε ως πιθανότερες τις άλλες ψυχολογικές-ψυχιατρικές ερμηνείες [χωρίς να αποκλείουμε το γεγονός ότι ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλεύτηκε και μία εύθραστη προβληματική ψυχολογία του Μωάμεθ, οπότε να συνδυάζονται άνεται και Σατανάς και προβληματική ψυχολογία], εμφανίστηκε ένα δαιμόνιο και τον παραπλάνησε, με αποτέλεσμα ο Μωάμεθ να συγκαταλέγεται και αυτός στην μακρά λίστα των προφητευμένων ψευδοπροφητών που παραπλανήθηκαν από τον Διάβολο. «Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «δεν πιστεύουμε αυτόν ούτε το βιβλίο του…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «παρουσιάσθη μεταξύ των «ψευδοπροφήτης (…) Μαμέδ (=Μωάμεθ) επονομαζόμενος», ο οποίος συνέστησε «ιδίαν αίρεσιν»» (1). Αυτό δεν σημαίνει ούτε φανατισμό, ούτε μίσος, ούτε αντιδικία. Αλλά όχι και να μασάμε τα λόγια μας οι Χριστιανοί και να μην λέμε την αλήθεια στους αδελφούς μας τους Ισλαμιστές και να γίνονται απαράδεκτες και αθεολόγητες, αναιρετικές του Χριστιανισμού δηλώσεις Χριστιανών, ακόμη και υψηλόβαθμων κληρικών, για τον ένα, δήθεν, Θεό μας(!!!) και για «ιερά» τζαμιά [αν τα τζαμιά είναι ιερά, τότε κανένα πρόβλημα να γίνει η Αγία Σοφία τζαμί! Γιατί μας πειράζει και «κλαιγόμαστε»; Για θεολογικό λόγο ή όχι; Αφού και εκεί ο ένας Θεός θα λατρεύεται, κατά τις αντιλήψεις του κόσμου και κάποιων Χριστιανών. Τι Χριστός, τι Αλλάχ τι Βούδας… όλα καλά είναι!] και «ιερά» κοράνια [αυτό θα διαβάζεται και στην Αγία Σοφία! Άρα ιερό!], λες και πράγματι εμφανίστηκε ο αληθινός Γαβριήλ στον Μωάμεθ, ενώ όλα άρχισαν από ένα δαιμονικό όραμα. Αν ήταν ο αληθινός Γαβριήλ, τότε ΠΡΕΠΕΙ αμέσως να γίνουμε όλοι Ισλαμιστές! Αυτό απαιτεί η Αλήθεια. Τίμιοι λοιπόν με τον εαυτό μας και την Αλήθεια και τους αδελφούς μας Ισλαμιστές… (π.Ν)
Πηγές: 1) Ν.Π. Βασιλειάδη, Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός, εκδ. Σωτήρ.   2) Αναστασίου αρχιεπ. Αλβανίας, Το Ισλάμ, εκδ. Ακρίτας.   3) Ζιάκα Γρηγορίου, το Ισλάμ, εκδ. Πουρναρά. 4) Durant Will Παγκόσμιος Ιστορία του πολιτισμού.    5) Keith Thompson, Muhammad’s Condition in light of the Biblical Description of Demonic Possession στο σύνδεσμο 

https://www.answeringislam.info/authors/thompson/demonic_influence.html  όπου οι ακριβείς παραπομπές στις πηγές

Του Αββά Ιωάννη του Πέρση
α'. Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση, ότι ήταν τόσο χαριτωμένος από τον Θεό, ώστε έφθασε σε πολύ μεγάλη ακακία. Και αυτός έμενε στην Αραβία της Αιγύπτου. Δανείστηκε κάποτε από αδελφό ένα χρυσό νόμισμα και αγόρασε λινάρια για να εργασθή. Και έρχεται ένας αδελφός, παρακαλώντας τον και λέγοντας: «Χάρισέ μου, Αββά, λίγα λινάρια, να πλέξω ρούχο για τον εαυτό μου». Και του έδωσε μετά χαράς. Πάλι, άλλος έρχεται, παρακαλώντας και αυτός: «Δός μου λίγα λινάρια, να φτιάξω ποδιά για τον εαυτό μου». Και του έδωσε και αυτού όμοια. Αλλά και άλλοι του ζήτησαν και τους έδινε πρόθυμα και μετά χαράς. Ύστερα έρχεται ο κύριος του νομίσματος, θέλοντάς το. Του λέγει ο γέρων: «Πηγαίνω να σου το φέρω». Και μη έχοντας από που να επιστρέψη το δάνειο, σηκώθηκε να πάη στον Αββά Ιάκωβο της διακονίας, για να τον παρακαλέση να του δώση το νόμισμα και να το επιστρέψη στον αδελφό. Πηγαίνοντας δε, βρήκε χρυσό νόμισμα κατά γης, αλλά δεν το άγγιξε. Και κάνοντας προσευχή, γύρισε στο κελλί του. Και ήλθε ο αδελφός πάλι, ενοχλώντας τον για το νόμισμα. Και του λέγει ο γέρων: «Εγώ πάντως φροντίζω». Και φεύγοντας πάλι, βρήκε το νόμισμα κατά γης, εκεί οπού ήταν και την άλλη φορά. Και κάνοντας πάλι προσευχή, γύρισε στο κελλί του. Και να, έρχεται και τώρα ο αδελφός, οπού τον ενωχλούσε. Και του λέγει ο γέρων:  Αυτή τη φορά, θα σου το φέρω». Σηκώνεται λοιπόν πάλι και περνά από εκείνο τον τόπο, οπού βρήκε ξανά το φλουρί, στη θέση του. Κάνοντας δε προσευχή, το πήρε. Και ήλθε στον Αββά Ιάκωβο και του λέγει: «Αββά, καθώς ερχόμουν εδώ, βρήκα στον δρόμο αυτό το νόμισμα. Κάμε μου λοιπόν τη χάρη και κήρυξε στην περιοχή, μήπως τινάς το έχασε. Και αν βρεθή ο κάτοχός του, δος το του». Πήγε λοιπόν ο γέρων και επί τρεις μέρες κήρυξε. Και κάνεις δεν βρέθηκε οπού να είχε το νόμισμα. Τότε λέγει ο γέρων στον Αββά Ιάκωβο: «Αφού λοιπόν κανείς δεν το έχασε, δος το σ’ εκείνον τον αδελφό. Γιατί του χρωστώ. Και καθώς ερχόμουν να πάρω από σένα αγάπη, το βρήκα». Και θαύμασε ο γέρων, πώς, ενώ χρωστούσε και το βρήκε, δεν το πήρε ευθύς να το δώση.  Αλλά και τούτο ήταν σ’ αυτόν το θαυμαστό, ότι, αν ερχόταν κανείς να του δανειστή τίποτε, δεν το έδινε από μόνος του, αλλά έλεγε στον αδελφό: «Πήγαινε, σήκωσε μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι». Και αν του έφερνε το δάνειο, του έλεγε: Άσε το πάλι στη θέση του». Και αν δεν του το γύριζε πίσω, τίποτε δεν του έλεγε.
β Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση, ότι, σαν εμφανίσθηκαν στο κελλί του μερικοί κακοποιοί, έφερε μπροστά τους λεκάνη και τους ζητούσε επίμονα να τους πλύνη τα πόδια. Και εκείνοι, νοιώθοντας ντροπή, άρχισαν να μετανοούν.
γ'. Είπε κάποιος στον Αββά Ιωάννη τον Πέρση: «Τόσο κόπο κάμαμε για τη βασιλεία των ουρανών. Άρα πρόκειται να την κληρονομήσουμε;». Και είπε ο γέρων: Εγώ πιστεύω ότι θα κληρονομήσω την άνω Ιερουσαλήμ, την απογραμμένη στους ουρανούς. Γιατί αξιόπιστος είναι Αυτός οπού υποσχέθηκε. Και γιατί να απιστήσω; Φιλόξενος σαν τον Αβραάμ έγινα, πράος σαν τον Μωυσή, άγιος σαν τον Ααρών, υπομονετικός σαν τον Ιώβ, ταπεινόφρων σαν τον Δαυίδ, ερημίτης σαν τον Τίμιο Πρόδρομο, πενθικός σαν τον Ιερεμία, διδάσκαλος σαν τον Παύλο, πιστός σαν τον Πέτρο , σοφός σαν τον Σολομώντα. Και πιστεύω σαν τον ληστή, ότι Εκείνος οπού μου τα χάρισε αυτά από τη δική του αγαθότητα, και τη βασιλεία θα μου παράσχη».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

179. Να θεωρής τον εαυτό σου χειρότερο και ευτελέστερο όλων των ανθρώπων, από την άποψι της ψυχικής σου καταστάσεως. Είναι ορθό και ευσεβές να περιφρονής τον εαυτό σου για τις αμαρτίες σου και να είσαι επιεικής προς τους άλλους. Να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς, παρά τις αμαρτίες που τους βαραίνουν. Αυτό θέλει από σένα ο Κύριος, που μας έδωσε εντολή να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, γιατί είναι κτισμένοι «κατ’ εικόνα» δική του, γιατί είναι μέλη του Ιησού Χριστού.

180. Ο Κύριος επέτρεψε να του πάρουν τα ενδύματα και να τον καθηλώσουν στον Σταυρό. Μ’ αυτό, μας δίδαξε να είμαστε άκακοι και όχι εκδικητικοί σε ό,τι κακό και άδικο μας προξενούν οι άνθρωποι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 89-90)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ A

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

1. Τί είναι η θεία αποκάλυψη;

Λέγοντας αποκάλυψη δε πρέπει να πηγαίνει το μυαλό μας στην Αποκάλυψη, το προφητικό βιβλίο της Κ. Διαθήκης που έγραψε ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Πάτμο, στο οποίο καταγράφονται όσα του αποκάλυψε ο Θεός για τη μελλοντική εξέλιξη της Εκκλησίας και την ιστορία γενικότερα του κόσμου.
Λέγοντας εδώ αποκάλυψη εννοούμε όσα φανέρωσε ο Θεός στον κόσμο στο πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του, με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αληθινή θεογνωσία, να του φανερώσει την αλήθεια και το πραγματικό νόημα της ζωής και της ευτυχίας του κοντά στο δημιουργό του. Η θεία αποκάλυψη στο πρόσωπο του Χριστού ήταν μια βαθιά ανάγκη και από μέρους του Θεού και από μέρους του ανθρώπου, την οποία προκάλεσε η αταξία του πρώτου ανθρώπου, που ελεύθερα απομακρύνθηκε από τον πλάστη του, έπεσε στη φθορά της αμαρτίας και τη δυνάστευση του διαβόλου και κινδύνευε να χαθεί μέσα στην άβυσσο της κακοδαιμονίας και της αλογιστίας του, βαδίζοντας τυφλά στα σκοτάδια της ειδωλικής πλάνης του. Ο Θεός «όφειλε» να σώσει το πλάσμα του, το δε πλάσμα έπρεπε να λυτρωθεί από την αθλιότητα του υπαρξιακού του δράματος. Την επιτακτική αυτή ανάγκη, το χάσμα που έσταζε πίκρα στην ψυχή του παραβάτη, κάλυψε ο ίδιος ο Θεός δια της ενανθρωπήσεώς του, φανερώνοντας στον πεσμένο άνθρωπο το μέγεθος της αποστασίας του, αυτό που έχασε με την παρακοή του, οδηγώντας τον πίσω στην αλήθεια και τη χαρά της υπάρξεώς του.

2. Ποιες είναι οι πηγές της θείας αποκαλύψεως;

Η αγία Γραφή και η ιερά παράδοση. Η αγία Γραφή είναι ο γραπτός λόγος του Θεού. Διακρίνεται στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Η Παλαιά αποτελείται από 49 βιβλία και η Καινή από 27. Τα βιβλία της αγίας Γραφής είναι θεόπνευστα, δηλαδή, σ’ αυτά πνέει η αλήθεια του Θεού. Η αγία Γραφή σε κανένα βιβλίο της δεν ψεύδεται. Είναι αλάθητη, στο μέτρο που αλάθητο είναι το Πνεύμα του Θεού, το οποίο πνέει μέσα από τις σελίδες της. Δεν είναι σαν τα βιβλία των ανθρώπων, στα οποία η αλήθεια είναι ανακατεμένη με το ψέμα. Το κύρος της αγίας Γραφής είναι αιώνιο και ακατάλυτο. Η ανάγνωσή της είναι αναγκαία προς σωτηρία.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 13-14)