ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ

Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού

-    Όταν, Γέροντα, μου περνάη ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;
-    Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;
-    Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.
-    Κοίταξε να καταλαβαίνης το συντομώτερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρηση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος, μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
-    Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.
-    Μήπως κατέκρινες καμμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθή, ή νυστάζει ή έχει αυπνία.
-    Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.
-    Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξης πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσης να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβη το σφάλμα του, για να ταπεινωθή, θα έχη συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβη και ζητήση την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 103-104)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγήθηκε ο Όσιος Αρσένιος στους μαθητές του. Εκείνοι την έγραψαν μαζί με άλλες που τους είχε πει. Έτσι έφτασε ως εμάς.
Κάποιος αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως ο άγιος Άρτος, που μεταλαμβάνουμε, είναι αυτό το Σώμα του Κυρίου. Οι Γέροντες, που το έμαθαν, τον φώναξαν κι επιχείρησαν να του εξηγήσουν την ορθή άποψη της Εκκλησίας για τα Άχραντα Μυστήρια, ώστε να τον βγάλουν από την πλάνη του. Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να πειστεί. Οι Πατέρες τον άφησαν, αλλά έκαναν προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να καταλάβει την αλήθεια για να μην χάσει τους κόπους του.
Μια Κυριακή ο αναχωρητής παρακολούθησε την Θεία Λειτουργία μαζί με δυο από τους Γέροντες από το Άγιο Βήμα του ναού της σκήτης. Την στιγμή που ο Ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο, για να προσκομίσει, είδαν κατάπληκτοι ένα Βρέφος ξαπλωμένο επάνω στην Αγία Τράπεζα. Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε Άγιος Άγγελος επάνω από το Θυσιαστήριο, κρατώντας μάχαιρα στα χέρια του. Διεμέλιζε κι αυτός, συγχρόνως με τον Ιερέα, το Θείο Βρέφος κι εχυνε το αίμα Του στο Άγιο Ποτήριο.
Ο πλανεμένος Αναχωρητής ταράχτηκε από το φοβερό εκείνο θέαμα. Η ταραχή του όμως μεταβλήθηκε σε τρόμο, που τον συγκλόνισε ολόκληρο, όταν υστέρα από λίγο, που πήγε να κοινωνήσει, είδε στο Άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με την Χάρη Του τα Θεία Μυστήρια, για να τολμήσει να κοινωνήσει. Έτσι είδε πάλι Άρτο και Οίνο μέσα στο Άγιο Ποτήριο.

Ο ΙΣΑΑΚ, ο μαθητής του Αββά Απολλώ, ανάμεσα στις άλλες αρετές του, είχε και ξεχωριστή ευλάβεια για τα Άχραντα Μυστήρια.
Όταν επρόκειτο να κοινωνήσει, ετοιμαζόταν πολλές ημέρες πριν, με προσευχή ιδιαίτερη και πνευματική μελέτη. Όσο διαρκούσε η Θεία Λειτουργία, δεν άφηνε κανένα, οποιαδήποτε ανάγκη κι αν παρουσιαζόταν, να του μιλήσει μέσα στην εκκλησία. Ύστερα από την απόλυση έτρεχε στο κελλί του, σαν να τον κυνηγούσαν.
Είχε γίνει συνήθεια στην σκήτη να δίνουν στους αδελφούς, μετά την Λειτουργία, ένα κομμάτι από την προσφορά κι ένα ποτήρι κρασί. Ο Ισαάκ ποτέ δεν στάθηκε να πάρει, για να μην χρονοτριβήσει έξω από το κελλί του και σκορπιστεί ο νους του.
- Γιατί μας αποφεύγεις, Αββά, όταν έρχεσαι στην εκκλησία; τον ρώτησαν κάποτε οι νεώτεροι.
- Ο Θεός να σας πληροφορήσει, αδελφοί μου, αποκρίθηκε εκείνος, πως δεν αποφεύγω εσάς, αλλά την πονηριά του διαβόλου. Όταν κρατάς αναμμένη λαμπάδα και σταθείς πολλή ώρα στον αέρα, δίχως άλλο θα σου σβήσει. Το ίδιο παθαίνει κι ο νους. Φωτίζεται από την Χάρη των Μυστηρίων στην εκκλησία, μα όταν αργοπορήσουμε έξω από το κελλί μας, φυσά σ’ αυτόν ο άνεμος της πολυπραγμοσύνης και σβήνει ο ταλαίπωρος.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.138-139)

Χρειάζονται "λίγα" λόγια και πολλή προσευχή

Στους γονείς ενός νέου, που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, για αγνώστους σ' αυτούς λόγους,
ο Γέροντας είπε, όταν τον επισκέφθηκαν αναστατωμένοι: "Το παιδί σας είναι ευαίσθητο,
από μικρό έλιωνε από ζήλια κι άρχισε σιγά σιγά να αποξενώνεται από σας.
Έφθασε μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας μετά από ερωτική απογοήτευση. Θέλει προσοχή, ίσως να του ξαναέρθει η στεναχώρια.
Για να θεραπευθεί το παιδί από το τραύμα του, χρειάζονται λίγα λόγια και πολλή προσευχή.
Όχι συμβουλές, κατακρίσεις και τέτοια.
Λίγα προσεγμένα λόγια, που να του τονώνουν την ελπίδα κι αμέσως μετά προσευχή.
Πολιορκήστε τον με τις προσευχές σας".
Τα γεγονότα δικαίωσαν τα λόγια του Γέροντα.
[Γ 299-300]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.119-120)

Αίρεσις
όχι μόνο σε δόγματα
Αιρέσεις εδώ δεν εννοεί ο Παύλος μόνο όσες έχουν σχέση με τα δόγματα,
αλλά και τις προερχόμενες από τα σχίσματα.
Ε.Π.Ε. 18α, 186

πλάνη πολεμώ, όχι τον πλανεμένο
Δεν αποστρέφομαι τον άνθρωπο, τον αιρετικό, αλλά την αίρεση.
Την πλάνη μισώ και θέλω ν’ αποσπάσω τον άνθρωπο απ’ αυτήν.
Και ο γιατρός, προσπαθώντας να γιατρέψει τον ασθενή, δεν πολεμάει το σώμα,
αλλ’ αφαιρεί τη νόσο του σώματος. Και εγώ, λοιπόν, αν χτυπήσω τους αιρετικούς,
δεν πολεμάω τους ανθρώπους αυτούς, αλλά την πλάνη τους
και θέλω να την ξεριζώσω και να καθαρίσω τη βρωμιά.
Δική μου συνήθεια είναι να διώκομαι, όχι να διώκω,
να με κυνηγάνε, όχι να κυνηγάω.
Ε.Π.Ε. 37,296

Αιρετικοί
με βίο καλό
Ως ψευδοπροφήτες εδώ υπαινίσσεται όχι τους αιρετικούς,
αλλ’ αυτούς που ζουν μεν ζωή διεφθαρμένη, όμως φορούν τη μάσκα της αρετής,
που πολλοί συνηθίζουν να τους χαρακτηρίζουν απατεώνες.
Γι’ αυτό και πρόσθεσε ο Κύριος «Θα τους καταλάβετε απ’ τους καρπούς τους».
Μεταξύ των αιρετικών μπορεί να βρει κανείς και πολλούς με ενάρετη ζωή.
Στους ψευδοπροφήτες όμως καθόλου.
Ε.Π.Ε. 10,96

προσοχή στην αγάπη τους
Υπάρχουν μερικοί, που αγαπάνε χωρίς περίσκεψη, με επιπολαιότητα, κατά σύμπτωση.
Γι’ αυτό κι οι φιλίες αυτές δεν είναι δυνατές...
Υπάρχει φόβος να διαφθαρεί κανείς απ’ την αγάπη των αιρετικών.
Ε.Π.Ε. 21.390

νόθο δόγμα με κάλυμμα την αγάπη
Τα λέω αυτά, για να μη δεχτείτε κανένα νόθο δόγμα,
με το πρόσχημα της αγάπης.
Ε.Π.Ε. 21.390

απατεώνες
Άνθρωποι διαστρεβλωτές επιχειρούν κατά καιρούς να εξαπατούν.
Τότε μεν ισχυρίζονταν, ότι η ανάστασις των νεκρών ήδη έχει γίνει.
Τώρα λένε, ότι επίκειται η κρίσις και η παρουσία του Χριστού
για να υποτάξουν κι αυτόν τον Χριστό στο ψέμα.
Και προσπαθούν να πείσουν, ότι δεν υπάρχει ανταπόδοσης στο μέλλον
ούτε δικαστήριο και κόλαση και τιμωρία για τους κακοποιούς και ασεβείς.
Ε.Π.Ε. 23,10

αμετάπιστοι
Εδώ εννοεί τις φιλονικίες με αιρετικούς,
για να μη κουραζόμαστε στα χαμένα.
Δεν βγαίνει κέρδος, αφού το τέλος τους είναι το τίποτε.
Όταν κάποιος είναι διεστραμμένος και αποφασισμένος να μην αλλάξη καθόλου τη θέση του,
ό,τι κι αν γίνη, για ποιό λόγο κουράζεσαι άσκοπα;
Είναι σαν να σπέρνεις πάνω σε πέτρες.
Καλύτερα να κάνεις τον καλό αυτό κόπο μιλώντας με ανθρώπους της πίστεως
περί της ελεημοσύνης και περί των άλλων αρετών.
Ε.Π.Ε. 24,120

αυτοκατάδικοι
Τι κάθεσαι και τρως το χρόνο σου μαζί του;
Γιατί κοπανάς αέρα; Όταν επιμένει πεισματικά, σατανικά και «στανικά» ο ίδιος,
είναι αυτοκατάκριτος, αυτοκατάδικος.
Ε.Π.Ε. 24,120

αξιοθρήνητοι
Η αγάπη για το Θεό έχει σαν αρχή ν’ αγαπά όλους.
Και τους μεν ομοπίστους, πού ναι γνήσιοι αδελφοί, τους αγαπά θερμά.
Τους δε αιρετικούς τους αγαπά μεν σαν αδελφούς του κατά φύση (άνθρωποι κι αυτοί),
αλλά τους σπλαχνίζεται σαν φαύλους και αχρείους
και λειώνει απ’ το κλάμα γι’ αυτούς.
Ε.Π.Ε. 24,286

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 118-120)

Τα μικρά παιδιά

-Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν.
-Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες.
Τί είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου
του εν ουρανοίς». Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Αγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους.
Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα.
Αλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Αγγελό τους και παίζουν μαζί του - τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους,
και αυτά γελούν -, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε.
-Ο πειρασμός γιατί πηγαίνει στα νήπια;
-Και αυτό τα βοηθάει, για να αισθάνωνται την ανάγκη να ζητούν την μάνα τους.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, δεν θα αναγκάζονταν να αναζητήσουν την αγκαλιά της μάνας τους.
Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό.
-Αυτά που βλέπουν, όταν είναι μικρά, τα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν;
-Όχι, τα ξεχνούν. Αν θυμόταν το παιδάκι πόσες φορές είδε τον Αγγελό του, θα έπεφτε στην υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό, όταν μεγαλώση, τα ξεχνάει. Ο Θεός με σοφία εργάζεται.
-Μετά το Βάπτισμα τα βλέπουν αυτά;
-Φυσικά, μετά το Βάπτισμα.
-Γέροντα, ένα αβάπτιστο παιδάκι κάνει να προσκυνήση άγια Λείψανα;
-Γιατί να μην κάνη; Μπορεί και να το σταυρώση κανείς με τα άγια Λείψανα. Είδα σήμερα ένα παιδάκι, σαν αγγελουδάκι ήταν.
«Που είναι τα φτερά σου;», το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πή!...
Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια,
που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες
από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!».
Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται.
Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα...
-Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
-Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους, λουκούμια τους δίνω.
Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής.
Νά, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα... άνθισαν! Τα είδατε;
Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν!
Να δήτε τί ανθόκηπο θα σας κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά.
Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
-Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα.
Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
-Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδί;

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 119-121)

Η σωτηρία του αδελφού 

Μια μέρα, ενώ ο όσιος Βενέδικτος ησύχαζε στο κελλί του, ο υποτακτικός του μοναχός Πλακίδας πήγε στη λίμνη για ν’ αντλήση νερό. Αλλά έτυχε να του πέση από τα χέρια το σταμνί και το πήρε το ρεύμα του νερού! Προσπαθώντας ο αδελφός να το πιάση, γλύστρησε κι έπεσε κι αυτός στο νερό, που τον παρέσυρε γρήγορα προς το κέντρο της λίμνης. Τότε ο πιστός δούλος του Θεού Βενέδικτος, που βρισκόταν μέσα στο κελλί του, ένιωσε τι είχε γίνει, κάλεσε ευθύς τον μαθητή του Μαύρο και του είπε:

- Αδελφέ Μαύρε, τρέχα, γιατί ο αδελφός Πλακίδας έπεσε στη λίμνη και το ρεύμα τον τράβηξε στα βαθιά.

Και τότε συνέβη ένα θαύμα, που θύμιζε ό,τι είχε γίνει με τον απόστολο Πέτρο στη λίμνη της Τιβεριάδος.

Ο Μαύρος με το πρόσταγμα του οσίου, έτρεξε σ’ εκείνο το μέρος, πάτησε πάνω στα νερά και συνέχισε να τρέχη, ώσπου έφτασε εκεί που βρισκόταν ο Πλακίδας! Τον άρπαξε από τα μαλλιά και γύρισε πάλι τρέχοντας. Όταν έφτασε στη στεριά, τότε συνήλθε και κατάλαβε ότι είχε τρέξει πάνω στα νερά! Τρόμαξε πολύ και γυρίζοντας στον όσιο του διηγήθηκε το συμβάν.

Ο όσιος Βενέδικτος δεν απέδωσε αυτό το θαύμα στη δική του αγιότητα, αλλά στην υπακοή εκείνου. Απεναντίας, ο Μαύρος έλεγε, πως αιτία ήταν το πρόσταγμα του πνευματικού του πατρός.

Στη χαριτωμένη αυτή λογομαχία παρεμβλήθηκε ο μοναχός Πλακίδας και είπε:

- Καθώς με παρέσυρε το νερό, έβλεπα πάνω μου τη μηλωτή του αββά μου κι ένιωθα πως αυτός θα μ’ έβγαζε από το νερό.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 125-126)

…Τι ήταν εκείνο όμως που “είχαν” οι ποιμένες της Βηθλεέμ και δεν το είχαν ίσως άλλοι της εποχής τους, για να γίνουν οι πρώτοι θεατές του υπέρ φύσιν γεγονότος της ενανθρώπησης του Θεού; Όχι βέβαια κάποια αναμαρτησία - διότι “πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού ” - αλλά την απλότητα της καρδιάς τους.

Οι ποιμένες προφανώς δεν είχαν πωρωθεί και σκληρυνθεί εσωτερικά με την πονηριά. Μπορεί να ήσαν υπό το καθεστώς της αμαρτίας, αλλά διατηρούσαν κάποια καλά αποθέματα από το κατ’ εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Είχαν δηλαδή καλή διάθεση.

Κι αυτό τελικώς φαίνεται να είναι εκείνο που ελκύει τον Θεό για να παράσχει την χάρη Του στο λογικό αυτό πλάσμα του. Όπου με άλλα λόγια έχουμε καλή διάθεση, ας υπάρχει και απιστία και αμαρτία, εκεί δεν θα αργήσει να φανεί η κλήση του Θεού για την ένταξη του ανθρώπου στην Εκκλησία, την άλλη Μάνα Παναγία, όπως είπαμε, (όταν πρόκειται για αβαπτίστους), ή την ορθή ένταξη σ’ αυτήν, (όταν πρόκειται για βαπτισμένους αλλά χωρίς επίγνωση).

Εκείνο πάντως που θα αποτελεί την επιβεβαίωση σε κάθε περίπτωση ότι κινούμαστε σωστά και ότι βρήκαμε τον αεί ζητούμενο Χριστό θα είναι και η δική μας στάση δοξολογίας απέναντι σ’ Αυτόν και την Παναγία Μητέρα του, όπως συνέβη και με τους ποιμένες. Όσο τα “χαίρε” δεν θα λείπουν από την δική μας καρδιά και το στόμα μας μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η χάρη του Θεού ενεργεί και σε εμάς, ότι δηλαδή είμαστε μέσα στο φως της θέας Του.

("Του Πάθους και της Ανάστασης", π. Γ. Δορμπαράκη, απόσπασμα, σ. 141-142)

Από την Αγία Γέννησι 

Ώ Ήλιε της Δικαιοσύνης
φώτισέ με, με την ακτίνα Σου
και από την αναισθησία μου
σήκωσε την ζωή μου!

Συ ο σωματικώς γεννηθείς
ως άνθρωπος στην Βηθλεέμ,
ωδήγησε τα βήματά μου
στην αιώνια Εδέμ!

Ζωογόνησε, Κύριε,
την αδυναμία μου
λησμονώντας την ανομία
με την οποία Σε επίκρανα!

Σήκωσέ μου, Κύριε, τον νου
από το σκοτεινό παρελθόν μου
και ειρήνευσε τον άνεμο (της ψυχής)
αφού με βγάλεις από το σύννεφο (της κακίας).

Δίδαξέ με να ζητώ
την αιώνια γαλήνη
στην οποία δεν υπάρχει πόνος,
ούτε θλίψις και στεναγμός!

Με ουράνια αγάπη
κατάφλεξέ με πάντοτε,
Δέσποτα Ελεήμον
και Θεέ μου!

Στον θρόνο της Θείας Δόξης Σου
με το σώμα τώρα καθισμένος,
δείξε το έλεος Σου, Κύριε,
στους κατοικούντας στην γη!

Αγίου Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου
("Ο βίος του Αγ. Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου", Αρχιμ. Κωνσταντίνου, σελ. 154-155)

                                                                    Του Αββά Ιωάννη του ευνούχου
α'. Ο Αββάς Ιωάννης ο ευνούχος, κατά τη νεότητά του, ρώτησε ένα γέροντα, λέγοντας: «Πώς σεις μπορέσατε να κάμετε το έργο του Θεού ειρηνεύοντας, ενώ εμείς ούτε με κόπο δεν μπορούμε να το κάμουμε;». Και του λέγει ο γέρων: Εμείς μπορέσαμε, γιατί πρώτο μέλημά μας έχουμε το έργο του Θεού, ενώ τη σωματική χρεία τη θαρούμε σαν κάτι το ασήμαντο. Σεις όμως έχετε κύριο μέλημά σας τη σωματική χρεία, ενώ το έργο του Θεού δεν το υπολογίζετε τόσο. Γι’ αυτό κουράζεστε. Και γι’ αυτό ο Σωτήρ είπε στους μαθητές: Ολιγόπιστοι, ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».
β'. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Ο πατέρας μας ο Αββάς Αντώνιος είπε, ότι ποτέ δεν προτίμησε το δικό του συμφέρον από την ωφέλεια του αδελφού του».
γ'. Έλεγε στους αδελφούς ο Αββάς Ιωάννης, οπού ήταν από την Κιλικία και ηγουμένευε στη Ραϊθώ:
Τέκνα μου, όπως φύγαμε τον κόσμο, ας φύγουμε και τις επιθυμίες της σαρκός».
δ'.Είπε πάλι:« Ας μιμηθούμε τους πατέρες μας, όπου με τόση σκληραγωγία και ησυχία έμεναν εδώ».
ε'. Είπε πάλι: «Ας μη ρυπώσουμε, τέκνα μου, αυτόν τον τόπο, οπού οι πατέρες μας τον καθάρισαν από τους
δαίμονες».
στ' . Είπε πάλι: «Ο τόπος αυτός ασκητών είναι, όχι πραγματευτών».
                                                                     Του Α β β ά Ιωάννη των Κελλιών
α'. Διηγήθηκε ο Αββάς Ιωάννης των Κελλιών την έξης ιστορία: Ζούσε στην Αίγυπτο μια αμαρτωλή γυναίκα, οπού ήταν πολύ ωραία και πλούσια. Και οι άρχοντες πήγαιναν σ’ αυτήν. Μια μέρα λοιπόν, έτυχε στην εκκλησία και θέλησε να περάση μέσα. Αλλά ο υποδιάκονος, οπού στεκόταν στις θύρες, δεν την άφησε, λέγοντας: «Δεν είσαι άξια να εισέλθης σε οίκο Θεού, γιατί είσαι ακάθαρτη». Καθώς δε φιλονεικούσαν, άκουσε ο επίσκοπος τον θόρυβο και βγήκε. Του λέγει λοιπόν η αμαρτωλή: «Δεν με αφήνει να εισέλθω στην εκκλησία». Και της αποκρίνεται ο επίσκοπος: «Δεν επιτρέπεται να εισέλθης, γιατί είσαι ακάθαρτη». Τότε εκείνη κατανύχθηκε και του λέγει:
«Δεν θα ξαναπέσω στην ακολασία». Της λέγει ο επίσκοπος: Αν φέρης εδώ τα χρήματά σου, θα καταλάβω ότι άφησες τον ακόλαστο βίο». Τα έφερε και ο επίσκοπος τα έκαψε στη φωτιά. Εισήλθε τότε στην εκκλησία η γυναίκα κλαίοντας και λέγοντας: Αν εδώ μου συνέβη τέτοιο γεγονός, εκεί (ήγουν στην άλλη ζωή) τι θα είχα να πάθω;». Και μετενόησε και έγινε σκεύος εκλογής.
β'. Είπε ο Αββάς Ιωάννης της θηβαίδος: «Ο μοναχός οφείλει, πριν από όλα, να πραγματοποιήση την ταπεινοφροσύνη. Γιατί αυτή είναι η πρώτη εντολή του Σωτήρος, οπού είπε: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών».                    
                                                     Του Αββά Ισιδώρου  του πρεσβυτέρου
α'. Έλεγαν για τον Αββά Ισίδωρο τον πρεσβύτερο, ότι ήλθε κάποτε ένας αδελφός, για να τον καλέση σε γεύμα.  Αλλά ο γέρων δεν εννοούσε να πάη μαζί του, λέγοντας: «Ο Αδάμ από φαγώσιμο πράγμα απατήθηκε και βρέθηκε έξω από τον παράδεισο». Του λέγει ο αδελφός: «Πραγματικά, φοβάσαι να βγής από το κελλί σου;». Και εκείνος πάλι είπε: «Τέκνο μου, φοβάμαι, γιατί ο διάβολος ως λέων ωρυόμενος ζητεί τίνα καταπίη». Πολλές δε φορές έλεγε, ότι, αν τινάς αφεθή στην οινοποσία, δεν θα ξεφύγη την επιβουλή των λογισμών. ’Ετσι και ο Λώτ, αναγκασμένος από τις θυγατέρες του, μέθυσε από το κρασί και, με τη μέθη, εύκολα ο διάβολος στην ασέλγεια τον έσπρωξε.
β'. Είπε ο Αββάς Ισίδωρος: Αν αγαπάς τη βασιλεία των ουρανών, να καταφρονής τα υλικά αγαθά και να ορέγεσαι τη θεία αμοιβή».
γ'. Είπε πάλι: «Να ζήσης κατά Θεόν είναι αδύνατο, αν είσαι φιλήδονος και φιλάργυρος».
δ'. Είπε πάλι: Αν νόμιμα ασκήτε νηστεύοντας, μη το παίρνετε επάνω σας. Αν δε γι’ αυτό κομπάζετε, καλύτερα ας τρώτε κρέας. Γιατί είναι προτιμότερο να τρώγη τινάς κρέας παρά να το παίρνη επάνω του και να έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του».
ε'. Είπε πάλι: «Οι μαθητευόμενοι πρέπει να αγαπούν σαν πατέρες τους αληθινά διδασκάλους και να τους φοβούνται σαν άρχοντες. Και μήτε η αγάπη να διώχνη τον φόβο, μήτε ο φόβος να αμαυρώνη την αγάπη».
στ'.Είπε πάλι: Αν ποθής τη σωτηρία, κάνε όλα όσα σε οδηγούν σ’ αυτή».
ζ'.Ελεγαν για τον Αββά Ισίδωρο, ότι, σαν πήγαν σ΄αυτόν κάποιοι αδελφοί, υποχωρούσε στα εσώτερα του κελλιού. Και του έλεγαν οι αδελφοί: «Αββά, τί είναι αυτό οπού κάνεις;». Και έλεγε ότι και τα θηρία σώζονται καταφεύγοντας στις φωλιές τους. Και αυτά τα έλεγε για την ωφέλεια των αδελφών.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

ΣΥΓΓΡΑΦΗ: ΕΛΕΝΗ ΚΟΝΔΥΛΗ Φιλόλογος, Κατηχήτρια

(Μπορεί να προηγηθεί πολύ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ, για τη ζωή και το μαρτύριο της αγίας Μαρίνας, ώστε να καταλάβουν όλα τα παιδιά την παράσταση που θα ακολουθήσει).

ΠΡΟΣΩΠΑ:
Η αγία Μαρίνα και πέντε φίλες της Χριστιανές, που την επισκέπτονται στο κελί της κρυφά, λίγο πριν το αποκεφαλισμό της.
-ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ
-ΠΑΥΛΑ (μεγαλύτερη από τις άλλες φίλες σε ηλικία, που μαζί με την Αγνή έχει οργανώσει την επίσκεψη στο κελί της Αγίας Μαρίνας)
-ΑΓΝΗ (από τις μεγάλες, φίλη της Παύλας)
-ΘΕΟΔΩΡΑ
-ΚΑΛΛΙΣΤΗ
-ΦΙΛΑΡΕΤΗ
( μπορούν να χρησιμοποιηθούν άλλα δύο πρόσωπα για τις εισαγωγές και την απαγγελία στο τέλος)
+ΧΟΡΩΔΙΑ (αν υπάρχει, αλλιώς τα ίδια πρόσωπα ψάλλουν το Απολυτίκιο)

Α΄ΣΚΗΝΗ

(Κρατητήριο.
Στη σκηνή μπαίνουν σιγά σιγά οι φίλες της νεαρής Μαρίνας. (Πρώτες οι Παύλα και η Αγνή). Περνούν σα να διαβαίνουν από κάποιο κρυφό άνοιγμα και φαίνονται να περπατούν ψηλαφώντας με τα χέρια διστακτικά και ακουμπώντας με την πλάτη σε ένα αόρατο τοίχο πίσω τους. Πατούν στις μύτες, λίγο σκυφτές, φοβισμένες, κοιτώντας γύρω τους με προφύλαξη. Μετά από τις πρώτες δύο κοπέλες (Αγνή και Παύλα), οι οποίες κρατιούνται από το χέρι, έρχονται κι άλλες, μια μια. Μαζεύονται σε μία γωνία της σκηνής.(Προαιρετικά, για να δηλώσουν τα σκοτάδια της φυλακής, κάποιες κοπέλες μπορεί να κρατούν κεριά ή φανάρια.
Οι πρώτες μιλούν ψιθυριστά σε αυτές που μπαίνουν, καθώς οι άλλες τις πλησιάζουν λίγο)
ΑΓΝΗ: Ήρθες, Φιλαρέτη;
ΠΑΥΛΑ: Θεοδώρα, χαίρε!

(Mπαίνει μια τελευταία κοπέλα και απευθύνεται στις άλλες όλες)
ΚΑΛΛΙΣΤΗ: Χαίρετε, αδελφές μου!
ΑΓΝΗ: Ας μείνουμε εδώ, να περιμένουμε μέχρι να έρθει ο φρουρός.
ΦΙΛΑΡΕΤΗ: Του έχετε εμπιστοσύνη;
ΠΑΥΛΑ: Είναι προσήλυτος. Κατηχούμενος. Εύφορο έδαφος στο Λόγο του Χριστού μας. Υποσχέθηκε να μας βοηθήσει να δούμε τη Μαρίνα.
ΑΓΝΗ: Όμως ας είμαστε προσεκτικές! Ησυχία! Όλη η πόλη βουίζει για τη φίλη μας!
ΘΕΟΔΩΡΑ: Πως αρνήθηκε τις απειλές και τις προτάσεις γάμου του ειδωλολάτρη έπαρχου, του Ολύμβριου.
ΦΙΛΑΡΕΤΗ: Την κάλεσε για να την ανακρίνει, γιατί έμαθε πως ήταν Χριστιανή. Και μετά, βλέποντάς τη, θέλησε να την κάνει γυναίκα του. Και τι δεν της έταξε ο Ολύμβριος!
ΠΑΥΛΑ: Και κείνη, σε κάθε λόγο του, απαντούσε ήρεμα, χωρίς φόβο: «Είμαι Χριστιανή!» .Τίποτα άλλο…
ΑΓΝΗ: Ναι, η Αντιόχεια, η Πισιδία ολόκληρη, βουίζει για την ανδρεία της. Τη βασάνισαν τη Μαρίνα. Αλλά εκείνη δεν αρνήθηκε το Χριστό μας. Την χτύπησαν με ραβδιά, την κρέμασαν με το κεφάλι κάτω για ώρες, τη φυλάκισαν!
ΠΑΥΛΑ: Και το χειρότερο! Όταν είδαν πως δεν αλλαξοπιστούσε, πως δεν προσκυνούσε τα είδωλα, της έκαψαν το κορμί με αναμμένες λαμπάδες Πώς θα είναι άραγε; Πώς θα τη δούμε;
ΦΙΛΑΡΕΤΗ: Τρέμω και μόνο που το ακούω! Τι περιμένει τους Χριστιανούς; Κύριε, βάλε το χέρι σου! Αλλά, έχεις δίκιο, για την Μαρίνα θα έπρεπε να ανησυχούμε τώρα, κι όχι για μας τους υπόλοιπους.
ΠΑΥΛΑ: Κι όμως! Η Μαρίνα μας έχει θάρρος απεριόριστο! Ο φύλακας μάς είπε πράγματα φοβερά. Πως στο κελί της τα έβαλε, όχι με απλούς βασανιστές, αλλά με τον ίδιο το Σατανά! Πως της εμφανίστηκε σαν άγριος δράκος , σαν φίδι τεράστιο. Αλλά εκείνη στράφηκε στο Θεό και προσευχήθηκε θερμά. Και ο δράκοντας μεταμορφώθηκε σε μαύρο σκύλο. Η Μαρίνα τότε άρπαξε ένα σφυρί και τον χτύπησε στο κεφάλι και στη ράχη, τον ταπείνωσε! Ας διδαχτούμε από την πίστη της και ας μη δειλιάζουμε! Η Μαρίνα, η μικρή μας φίλη, με τη δύναμη του Θεού, νίκησε τον αρχέκακο όφι!
ΑΓΝΗ: Ελάτε! Ο φύλακας μας κάνει νόημα να προχωρήσουμε! Μπορούμε να τη δούμε στο κελί της…

Β΄ΣΚΗΝΗ
(Το κελί της αγίας Μαρίνας.
Φαίνεται στο βάθος η Μαρίνα. Είναι γονατισμένη, στραμμένη προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία έρχονται τα κορίτσια. Στάση έντονης αλλά ήρεμης προσευχής. Προσεύχεται γονατιστή, με τα δυο χέρια σφιχτά δεμένα, σταυρωμένα ψηλά, με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό.
Οι φίλες της μπαίνουν στο κελί.
Μια από τις φίλες φωνάζει:)
ΑΓΝΗ: Μαρίνα!
Η Μαρίνα γυρίζει αργά, τις κοιτάζει ήσυχα. Χαμογελά και το πρόσωπό της φωτίζεται (δε μοιάζει καθόλου δυστυχισμένη, τις υποδέχεται όπως αν έμπαιναν στο δωμάτιό της). Σηκώνεται, και, χωρίς να μιλά, ανοίγει σε όλες την αγκαλιά της. Είναι στη μέση της σκηνής, κοιτάζει το κοινό, και είναι σαν να ανοίγει στο κοινό την αγκαλιά της. Οι φίλες βρίσκονται από τις δυο μεριές χωρίς να έχουν πλάτη στο κοινό. Αγκαλιάζονται. Μετά οι κοπέλες απομακρύνονται λίγο κοιτάζοντάς την σαν παραξενεμένες.
ΠΑΥΛΑ: Μαρίνα! Εσύ είσαι; Θεέ μου, δεν σε βασάνισαν; Δεν σε έκαψαν; Ούτε ένα σημάδι δεν βλέπω στο σώμα ή στο πρόσωπό σου! Πώς είναι δυνατόν; Κύριε των δυνάμεων!
ΜΑΡΙΝΑ: Χαίρετε, αδελφές μου! Καλώς ορίσατε! Σίγουρα μπήκατε εδώ με κίνδυνο. Ησυχάστε, καθίστε, έχετε ειρήνη! Ξαφνιάζεστε που με βλέπετε άθικτη; Ας δοξάσουμε τον Παντοδύναμο για το θαύμα Του! Καλές μου! Δεν είμαι μόνη στα βασανιστήριά τους! Κανένας Χριστιανός δεν είναι μόνος! Θυμηθείτε τους τρεις παίδες στο αναμμένο καμίνι του Ναβουχοδονόσωρα! Είχαν κι έναν τέταρτο μαζί τους!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΖΙ: Το Χριστό!
ΜΑΡΙΝΑ: Το Χριστό, ναι! Ο Χριστός μας είναι μαζί μου συνέχεια! Με δυναμώνει και με στηρίζει. Εκείνος θέλησε να γιατρευτούν οι φοβερές πληγές στο σώμα μου. Κι οι βασανιστές δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Έχουν απελπιστεί. Όμως πολλοί ειδωλολάτρες έχουν πιστέψει από τότε. Γιατί είδαν το θαύμα του Κυρίου μας πάνω στην ταπεινή Του δούλη.
ΘΕΟΔΩΡΑ: Μαρίνα! Εσύ αντιμετώπισες τον ίδιο το Διάβολο! Δε φοβήθηκες;
ΜΑΡΙΝΑ: Φοβήθηκα πολύ! Αλλά στράφηκα στην προσευχή. Και έτσι δεν τον αντιμετώπισα μόνη μου. Ο Χριστός άκουσε την προσευχή μου και Εκείνος ήταν που τον νίκησε τον διάβολο. Ο Χριστός δεν μας είπε «Σας δίνω τη δύναμη να πατάτε επάνω όφεων και σκορπίων»; Μας έδωσε τη δύναμη να πατάμε το διάβολο στο κεφάλι!
ΘΕΟΔΩΡΑ: Είναι τρομαχτικό! Απίστευτα δύσκολο!
ΜΑΡΙΝΑ: Μην τρομάζεις, αδελφή μου. Έχε πίστη, πάντα. Δεν επιτρέπει ο Κύριος δυσκολίες πάνω από τις δυνάμεις μας. Κι έπειτα, τι νομίζετε; Ποιος Χριστιανός δεν έχει πειρασμούς; Ποιος σας είπε πως μάρτυρας είμαι μόνο εγώ; Κάθε Χριστιανός είναι, και πρέπει να είναι, μάρτυρας! Κάθε Χριστιανός αντιμετωπίζει τα μαρτύρια της ψυχής!
Μαρτύριο δεν είναι να πατάμε τον εγωισμό μας κάτω;
Μαρτύριο δεν είναι να μη θυμώνουμε αλλά να λύνουμε με ψυχραιμία και αγάπη τα προβλήματα με τους άλλους;
Μαρτύριο δεν είναι, αδελφές μου, να ζητάμε συγγνώμη όταν πέφτουμε και να γινόμαστε συνέχεια καλύτερες;
Κι ακόμα, μαρτύριο δεν είναι να σταματάμε το κακό σε μας, να μην του επιτρέπουμε να μας νικήσει; Να μένουμε μακριά από τη ζήλια, την οργή, τους κακούς λογισμούς, το ψέμα;
Μαρτύριο δεν είναι να συγχωρούμε τον αμαρτωλό, και μεις οι ίδιες να αποφεύγουμε κάθε αμαρτία;
(Μιλούν τώρα οι άλλες κοπέλες, μια μια)
ΠΑΥΛΑ: Αλήθεια πόσες αμαρτίες μας τριγυρίζουν… Θεάματα που μας αποχαυνώνουν, μας κατευθύνουν σε απαράδεκτα πρότυπα και φθείρουν την ψυχή μας…
ΑΓΝΗ: Διασκεδάσεις χωρίς νόημα, που όλοι οι άλλοι σαν πρόβατα τις ακολουθούν, νομίζοντας πως τους κάνουν και καλό…
ΠΑΥΛΑ: Φιλαρέσκεια που μας κάνει να επιδιώκουμε την επιδερμική ομορφιά και όχι την ωραιότητα της ψυχής μας.
ΘΕΟΔΩΡΑ: Απληστία, φιλαυτία που μας κάνει να ξεχνάμε τους φτωχούς και όσους έχουν ανάγκη…
ΚΑΛΛΙΣΤΗ: Κι ο κόσμος γύρω μας υλικός, άδικος, μπερδεμένος… Κόσμος χωρίς ελπίδα και αξίες…

ΜΑΡΙΝΑ: Μαρτύριο δεν είναι λοιπόν, αδελφές μου, να διατηρούμε την αγνότητά μας, τη σεμνότητα, την απλότητα, την καθαρή σκέψη, όταν οι άλλοι παρασύρονται; Να αγωνιζόμαστε να δώσουμε το καλό παράδειγμα, όταν μας ειρωνεύονται για την πίστη μας; Να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας με ακακία, με αγάπη πάντα; Να βλέπουμε στους άλλους την εικόνα του Θεού, ακόμα και όταν μας διώκουν, μας προσβάλλουν, επιδιώκουν να μας κάνουν κακό;
ΠΑΥΛΑ: Συγκρίνονται όμως αυτά με τα μαρτύριά σου Μαρίνα;
ΜΑΡΙΝΑ: Είναι ο δρόμος του Θεού να γίνεσαι καλύτερος , να ενώνεσαι μαζί Του. Να κάνεις το θέλημά Του. Να φέρνεις την ειρήνη Του, να αγιάζεις το όνομά Του.
Τόσο στο μαρτύριο και στη φυλακή, όσο και στην καθημερινή ζωή.
Αγαπημένες μου αδελφές, Χριστιανές της Αντιόχειας! Φεύγοντας από εδώ, με τη δύναμη του Χριστού, αντισταθείτε στο κακό όπως και εγώ. Ενωθείτε όσο μπορείτε με τον Κύριο, μέσα στην Εκκλησία και στα Μυστήρια. Μελετήστε το Λόγο Του. Γίνετε άξιες σύζυγοι, μητέρες, ασκήτριες, ιεραπόστολοι! Φέρτε στον κόσμο το μήνυμα της σωτηρίας! Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε το μικρό προζύμι που θα ζυμώσει το ψωμί της αγιότητας για την οικουμένη ολόκληρη!
(Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει. Οι κοπέλες χαμογελούν. Κοιτάζουν με θάρρος μπροστά ή ψηλά).
ΑΓΝΗ : Αχ, Μαρίνα, η ψυχή μας αναγάλλιασε που σε ακούσαμε!
ΠΑΥΛΑ: Ήρθαμε να σε στηρίξουμε και πήραμε εμείς δύναμη!
ΘΕΟΔΩΡΑ: Νιώθω τώρα μεγάλη χαρά μέσα μου! Έχουμε και εμείς ένα έργο, έναν αγώνα…
ΜΑΡΙΝΑ: Καθημερινό αγώνα!
ΚΑΛΛΙΣΤΗ: Και εσύ, Μαρίνα;
ΜΑΡΙΝΑ: Εμένα, φίλες μου, η καρδιά μου ξεχειλίζει από ευφροσύνη! Το κελί μου είναι ο τόπος της μεγαλύτερης χαράς που γνώρισα. Ξέρω πως σε λίγο θα με θανατώσουν. Το μαρτύριό μου, η θεραπεία μου, θα γίνει κήρυγμα Χριστιανισμού σε όλη την Πισιδία. Δεν τους συμφέρει να συνεχιστεί άλλο αυτό. Θα βρουν κάποιο μέσο. Δεν τα κατάφεραν με τη φωτιά, θα χρησιμοποιήσουν το τσεκούρι.
Και ανυπομονώ!
ΚΑΛΛΙΣΤΗ: Ανυπομονείς;
ΜΑΡΙΝΑ: Ναι, ανυπομονώ να βρεθώ κοντά στο Νυμφίο μου. Στον αγαπημένο μου Χριστό! Να βρεθώ αιώνια κοντά Του! Μην παραξενεύεστε. Ο χριστιανικός θάνατος δεν είναι θάνατος. Είναι γέννηση. Και ζωή αιώνια στη Βασιλεία. Τώρα κάνουμε τους αγώνες μας. Καθένας κατά τη δύναμή του. Στον ουρανό μας περιμένουν τα στεφάνια και τα βραβεία.
ΠΑΥΛΑ: Ο φύλακας μας κάνει νόημα να βιαστούμε! Έρχονται! Χαίρε Μαρίνα!
(όλες την αποχαιρετάνε): Χαίρε Μαρίνα!
ΜΑΡΙΝΑ: Στο καλό, Χριστιανές γυναίκες! Γη ευλογημένη που θα βλαστήσει τα δέντρα του Παραδείσου! Χαίρετε και μη φοβάστε! Χαίρετε, γιατί βρήκατε το πολύτιμο μαργαριτάρι. Ό, τι πιο πολύτιμο μπορεί ο άνθρωπος να βρει στη ζωή του: Το Χριστό μας!

(Οι κοπέλες φεύγουν τρέχοντας.
Η Αγία μένει να κοιτάει μπροστά χαμογελώντας.
Μετά φεύγει και αυτή αργά).
Ακολουθεί
1. ΜΙΚΡΟΣ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ για το τέλος της αγίας Μαρίνας και
2. Απαγγελία της απόδοσης του Απολυτίκιου της Αγίας στα Νέα Ελληνικά από κάποιο παιδί
3. Το Απολυτίκιο της αγίας Μαρίνας από Χορωδία.

Απόδοση του Απολυτίκιου της Αγίας Μαρίνας (απαγγελία):
Μνηστεύθηκες το Χριστό και Λόγο του Θεού, Μαρίνα ένδοξη,
Και γι’ αυτό εγκατέλειψες κάθε σχέση με τα επίγεια αγαθά,
Και αγωνίστηκες αγώνα λαμπρό ως άξια παρθένα.
Γιατί πάτησες στο κεφάλι με δύναμη τον αόρατο εχθρό που σου εμφανίστηκε, και βγήκες νικήτρια.
Τώρα πηγάζεις στον κόσμο ως δώρα τις θεραπείες.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ
Ψάλλει ΧΟΡΩΔΙΑ:
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ, Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ, Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ χαρίσματα.