στ’. Είπε ο Αββάς Ιωσήφ στον Αββά Λώτ: «Δεν μπορείς να γίνης μοναχός, αν δεν γίνης σαν φωτιά, φλογιζόμενος όλος». 
ζ’. Πήγε ο Αββάς Λώτ στον Αββά Ιωσήφ και του λέγει: «Αββά, κατά τη δυναμή μου, κάνω τη μικρή μου σύναξη και τη μικρή μου νηστεία και την ευχή και τη μελέτη και την ησυχία και όσο μπορώ κρατώ τους λογισμούς μου καθαρούς. Τι λοιπόν μου απομένει να κάνω παρά πέρα ;». Σηκώθηκε τότε ο γέρων , άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και έγιναν τα δάχτυλά του σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Και του λέγει :Αν θέλης, γίνε όλος σαν φωτιά».  
η’ .Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας: «Θέλω να βγω από το κοινόβιο και να κάνω μονήρη βίο». Και του λέγει ο γέρων :«Όπου βλέπεις η ψυχή σου να ειρηνεύει και να μην βλάπτεται, μείνε». Του λέγει ο αδελφός: «Και σε κοινόβιο ειρηνεύω και ζώντας μόνος. Τι θέλεις λοιπόν να κάμω;». Και του λέγει ο γέρων: Αν ειρηνεύης στο Κοινόβιο και ζώντας μόνος, βάλε τους δυο λογισμούς σου σαν σε ζυγαριά. Και οπού βλέπεις ότι μάλλον εκεί ωφελείται και γέρνει ο λογισμός σου, αυτό κάμε».
θ'. Πήγε ένας από τους γέροντες στον σύντροφό του, για να ξεκινήσουν και να επισκεφθούν τον Αββά Ιωσήφ. Και λέγει: «Πες στον μαθητή σου να μας σαμαρώση τον όνο». Και του απαντά: «Φώναξέ τον και ό,τι θέλεις το κάνει». Λέγει: «Πώς τον λένε;». Ο δε άλλος είπε: «Δεν ξέρω». Και του λέγει ο πρώτος: «Πόσο καιρό είναι μαζί σου, οπού δεν ξέρεις το όνομά του;». Και είπε: «Είναι δυο χρόνια». Και είπε ο πρώτος: Αν συ σε δυο χρόνια δεν ξερής το όνομα του μαθητή σου, εγώ σε μια μέρα τί χρειάζεται να το μάθω;».
ι’. Συνάχθηκαν κάποτε μερικοί αδελφοί στον Αββά Ιωσήφ. Και εκεί οπού κάθονταν και τον ρωτούσαν διάφορα, έχαιρε. Και αυθόρμητα τους έλεγε: «Εγώ σήμερα βασιλεύς είμαι. Γιατί βασίλευσα πάνω στα πάθη».
ια’. Έλεγαν για τον Αββά Ιωσήφ της Πανεφώ, ότι, σαν ήταν στις τελευταίες του στιγμές και γύρω του κάθονταν γέροντες, έρριξε το βλέμμα του στη θυρίδα, είδε τον διάβολο να κάθεται εκεί κοντά και φώναξε στον μαθητή του, λέγοντας: «Φέρε το ραβδί. Γιατί αυτός θαρεί ότι γήρασα και δεν μπορώ πλέον να τον αντιμετωπίσω». Και σαν έπιασε το ραβδί, είδαν οι γέροντες τον διάβολο να πηδά από τη θυρίδα έξω σαν σκυλί και να γίνεται άφαντος.
                                                                Του Αββά Ιακώβου
α’. Είπε ο Αββάς Ιάκωβος: «Μεγαλύτερο είναι το να ξενιτευθή τινάς παρά να ξενοδοχή».
β'. Έλεγε πάλι: Όταν σε επαινούν, πρέπει να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να νοιώθης ότι δεν αξίζεις τα λεγόμενα».
γ’. Είπε πάλι: «Όπως το λυχνάρι κάνει φωτεινό τον σκοτεινό κοιτώνα, έτσι και ο φόβος του Θεού, όταν έλθη στην καρδιά του Ανθρώπου, τον φωτίζει και τον διδάσκει όλες τις αρετές και τις εντολές του Θεού».
δ'. Είπε πάλι: «Δεν χρειάζονται λόγια μόνο. Πολλά λόγια έχουν οι άνθρωποι στον καιρό μας. Έργα χρειάζονται. Αυτά λείπουν και όχι λόγια άκαρπα».
                                                           Του Α β β ά Ιέρακος
α'. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ιέρακα, λέγοντας: «Πες μου, πώς θα σωθώ;». Του αποκρίνεται ο γέρων: «Μένε στο κελλί σου. Αν πεινάς, φάγε. Αν διψάς, πιες. Και μη κακολογήσης τον πλησίον σου. Έτσι, σώζεσαι».
β'. Ο ίδιος είπε: «Ποτέ δεν είπα η θέλησα να ακούσω κοσμικό λόγο».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

175. Στα γήινα θέλγητρα, δεν υπάρχει ζωή αληθινή, αλλά θλίψις και θάνατος πνευματικός. Έχει λοιπόν δίκιο ο Κύριος να παραπονήται με το στόμα του Προφήτου, λέγοντας για τους άπιστους ανθρώπους: «ἐμὲ ἐγκατέλιπον πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ιερεμ. β’ 13). Μάταια προσπαθούμε να αντλήσουμε αληθινή χαρά από εκεί. Όλα τα γήινα αγαθά είναι φθαρτά, διαβατικά, καταλήγουν σε θάνατο. Ο Διάβολος, ο κάτοχος της δυνάμεως του θανάτου, επιδιώκει, αιχμαλωτίζοντάς μας στη λατρεία αυτών των αγαθών, να απεργασθή τον αιώνιο θάνατό μας. «Στώμεν καλώς», λοιπόν. Ας είμαστε άγρυπνοι προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε τίποτε το φθαρτό να μη βρη είσοδο στην καρδιά μας.

176. Θέλεις να βγουν οι άλλοι γρήγορα από τις αμαρτίες τους; Σπεύσε να βγης από τις δικές σου. Γιατί είσαι τόσο επιεικής, τόσο χαλαρός στις απαιτήσεις που θα έπρεπε να έχης από τον εαυτό σου; Μήπως το ότι συ δεν διορθώνεις τον εαυτό σου, είναι λόγος που και οι άλλοι επιμένουν στην πτώσι τους;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 88-89)

«Αν κάποιος θέλει να υπηρετεί εμένα, εμένα ν’ ακολουθεί. Και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο υπηρέτης ο δικός μου…» (Ιωάν. 12:26).
«…Αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνί, όπου κι αν πάει» (Αποκ. 14:4)

    «Ω, Κύριε, εσύ είσαι η βελόνα κι εγώ η κλωστή…». Έτσι είπε στην προσευχή του μια βραδιά ένας ντόπιος σ’ έναν ιεραποστολικό σταθμό του Κογκό. Είχε επισκεφτεί το χριστιανικό σχολείο εκείνη τη μέρα και βλέποντας τα κορίτσια να ράβουν, είχε παρατηρήσει πως η κλωστή πάντοτε ακολουθούσε τη βελόνα. «Ακολουθήστε με» είπε ο Κύριος στους μαθητές Του. Πρέπει να είμαστε πάντοτε τόσο κοντά Του, τόσο αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν, ώστε να Τον ακολουθούμε απόλυτα εξαρτημένοι απ’ Αυτόν, όπως η κλωστή τη βελόνα.
    Σωτήρα μου Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ για την πρόσκλησή Σου να Σε ακολουθήσω και θέλω να το κάνω. Μόνο βοήθησέ με να Σε ακολουθώ πιστά, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνω δεξιά ή αριστερά. Βοήθησέ με μόνο σε Σένα να βρίσκω την ικανοποίησή μου και τη χαρά μου. Στ’ όνομά Σου προσεύχομαι. Αμήν.

«Κύριε, σε ποιον να πάμε; Εσύ έχεις λόγια που προσφέρουν ζωή αιώνια» (Ιωάν. 6:68)

    Πάνω στην πλάκα του τάφου ενός Γάλλου πρίγκηπα είναι σκαλισμένα τα εξής: «Εδώ είναι θαμμένος ένας άνθρωπος με τις καλύτερες προθέσεις». Αλλά τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι το επιτύμβιο επίγραμμα πάρα πολλών άλλων που είχαν την καλή πρόθεση να σωθούν ερχόμενοι με μετάνοια στο Χριστό, τελικά όμως απέτυχαν να μεταβάλουν την πρόθεσή τους αυτή σε πράξη, να έρθουν δηλαδή στην πραγματικότητα στο Χριστό.
    Πολλές φορές μας αρέσει να ξεγελάμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας πως τα ελατήρια μας είναι καλά και επομένως δεν είναι απαραίτητο να επακολουθήσουν και κάποια έργα. Η Αγ. Γραφή, όμως, μας λέει πως δε σωζόμαστε με τις προθέσεις μας, αλλά με την απόφασή μας, που πρέπει όσο γίνεται συντομότερα να πάρουμε και να έρθουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό για σωτηρία. «Διαλέξτε σήμερα ποιόν θέλετε να λατρεύετε» προτρέπει ο Λόγος του Θεού (Ιησ. Ναυή 24:15)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

172. Όλα, ευχάριστα και λυπηρά, που συμβαίνουν σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, παρέρχονται, έχουν ένα τέλος. Φεύγουν σαν την απατηλή νύκτα, μόλις ανατείλη ο ήλιος. Έτσι, ο χριστιανός, που είναι καλεσμένος για την ουράνια πατρίδα και περνά σαν ξένος και περεπίδημος από τη γη, δεν πρέπει να προσκολλά την καρδιά του σε τίποτε το γήινο. Ανήκει αποκλειστικά στον Κύριο, την Πηγή της Ζωής, που ανέστη για να μας δώση την αιώνια ζωή.

173. Κύριε! Αξίωσέ με, με τη χάρι σου, να μην αφήσω ανεκμετάλλευτα τα τάλαντα που μου εμπιστεύθηκες. Κάνε, ώστε να χρησιμοποιώ τις δωρεές σου κατά σωτήριο για μένα τρόπο. Κάνε, ώστε να αυξήσω τον αριθμό αυτών των ταλάντων με τον προσωπικό μου κόπο.

174. Πόσο ασήμαντα είναι τα γήινα σε σύγκρισι με τα ουράνια, σε σύγκρισι με την αιώνια βασιλεία του Χριστού! Και όμως, κατορθώνουμε να είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα γήινα και τόσο αμελείς για τη σωτηρία της ψυχής μας, για την κατάκτησι της αιωνίας ζωής!

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 87-88)

68. «Προς Παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ» (Λουκά 27)

Η Παρθένος Μαρία, λοιπόν, τη στιγμή του Ευαγγελισμού ήταν μνηστευμένη με τον Ιωσήφ. Μεταξύ μνηστείας και γάμου μεσολαβούσε συνήθως ένα έτος. Στο χρονικό αυτό διάστημα η μνηστευμένη κόρη έμεινε σπίτι της ή σε συγγενικό ή φιλικό σπίτι (ΓΛ, 50). Ο Ευαγγελισμός επομένως έγινε στο διάστημα αυτό μεταξύ μνηστείας και γάμου. Εφ’ όσον δε ο Ιωσήφ παρέλαβε την Θεοτόκο από τους ιερείς σε ηλικία 15 περίπου ετών και την εμνηστεύθη, άρα η Θεοτόκος κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού θα ήταν 15-16 ετών.

Η μνηστεία με τον Ιωσήφ άνοιξε στην Παρθένο Μαρία τον δρόμο του γάμου και της συζυγικής ζωής. Ο γάμος ήταν συνηθισμένος δρόμος ζωής για κάθε νέο κορίτσι. Γι’ αυτό και οι ιερείς που είχαν αναλάβει την ανατροφή της Παναγίας δεν δυσκολεύθηκαν να αποφασίσουν την μνηστεία της με τον Ιωσήφ. Ο Θεός όμως παρεμβαίνει και αλλάζει προσανατολισμό στη ζωή της Θεοτόκου κατά 180°! Την οδηγεί σε νέο και άγνωστο δρόμο: στο δρόμο της ισοβίου Παρθενίας!

Η μνηστεία και ο γάμος είναι ο συνηθισμένος δρόμος ζωής για όλα σχεδόν τα νέα κορίτσια. Και οι γονείς που φροντίζουν για την αποκατάστασί τους εκπληρώνουν μία από τις βασικές υποχρεώσεις έναντι των παιδιών τους.

Από τον καιρό όμως της Παρθένου Μαρίας και του Κυρίου, ο Θεός, πλάι στο γάμο καθιέρωσε και την Παρθενία σαν τρόπο ζωής ωρισμένων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών. Ο Κύριος, όταν οι μαθηταί τον ρώτησαν αν ο τρόπος αυτός της ζωής, δηλαδή η Παρθενία, ήταν πια ο μόνος ή ο προτιμότερος για τους ανθρώπους, δήλωσε κατηγορηματικά: «ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοται... ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω» (Ματθ. ιθ' 11-12). Αυτό σημαίνει οτι η Παρθενία δεν είναι για όλους. Είναι ειδική κλήσις, για μερικούς. Είναι μια κλήσις τιμητική, αλλά αγωνιστική. Για την κλήσι της Παρθενίας, τα προβλήματα και την δεοντολογία της θα μας δοθή η ευκαιρία νά μιλήσωμε και σε άλλα σημειώματα πιο κάτω.

«Χαίρε» (Λουκ. α΄ 28)

Η πρώτη λέξις του μηνύματος του Θεού προς την Παρθένο Μαρία ήταν «Χαίρε», δηλαδή ένας χαρούμενος χαιρετισμός. Η προστακτική αυτή αποτελεί προτροπή για χαρά, αλλα και απλό χαιρετισμό δυο προσώπων που συναντιώνται.

Η χαρά του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι το αντίθετο της λύπης και της καταδίκης της Εύας. «Διά του χαίρε λύει τον δεσμόν της λύπης» (ΓΛ, 51).

Το «Χαίρε» της Παρθένου έμελλε να είναι «των δακρύων της Εύας η λύτρωσις».

Το «Χαίρε» είναι η πρώτη λέξις της Κ. Διαθήκης και απ' την λέξι αυτή το μήνυμα του Θεού προς την Ανθρωπότητα ωνομάσθηκε «Ευαγγελισμός» και λόγος του Θεού προς τον άνθρωπο «Ευαγγέλιον»!

Το «Χαίρε» του Θεού προς την Παρθένο είναι μαζί και χαιρετισμός κατά την συνάντησι ενός προσώπου προς το άλλο.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς διδάσκουν πως αν δεν προσέξουμε τα πάθη μας γίνονται έξη, δηλαδή συνήθεια. Έτσι μας οδηγούν σε αμαρτίες επαναλαμβανόμενες μέχρις ότου και αυτή η ίδια η αμαρτία στο σύνολο της μας γίνει συνήθεια. Επόμενο και τελικό στάδιο είναι να αναγορεύσουμε την αμαρτία σε κάτι καλό, σε δικαίωμα μας και έτσι να επέλθει ο πνευματικός θάνατος! Αυτή είναι η μεγάλη κατάντια της εποχής μας, ότι δηλαδή έχουμε χάσει τελείως την αίσθηση της αμαρτίας.
Σκεφτόμουν όμως πως ανάλογα μπορούμε να πράξουμε και με τις αρετές. Μπορούμε δηλαδή να ασκούμαστε σ’ αυτές, να τις εφαρμόζουμε στην πράξη μέχρι να μας γίνουν μια καλή συνήθεια, δεύτερη φύση κι έτσι να φτάσουμε να είμαστε ενάρετοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αποκτώντας έτσι και την ταπείνωση που είναι η αρχή και το επισφράγισμα όλων των αρετών! Όσο οδεύουμε προς τα έσχατα χρόνια η ψαλίδα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό φρόνημα θα ανοίγει όλο και περισσότερο. Όσο λοιπόν ο κόσμος θα αγαπά την αμαρτία ολοκληρωτικά, ανάλογα πρέπει να φέρονται και οι χριστιανοί. Η ενάρετη ζωή μας να είναι η καθημερινή μας ομολογία πίστεως!
Αγαπάμε την αρετή, την ποθούμε γιατί ποθούμε το Χριστό μας, την προσωποποίηση της αρετής. Αυτός μας είπε ‘ μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται’ (Ματθ.ε΄,4) Εδώ ο Κύριος ‘ δικαιοσύνην’ εννοεί κυρίως την ενάρετη ζωή, την τελειότητα και την αγιότητα. Κι αυτοί που διψούν γι’ αυτά θα χορταστούν και σ’ αυτή τη ζωή και πολύ περισσότερο στην άλλη, την αιώνια ζωή κοντά Του! Αγαπώ το Θεό, την Παναγία και τους Αγίους σημαίνει και ότι θέλω να τους μοιάσω. Να τους μιμηθώ. Όχι μόνο να τους επικαλούμαι ως θαυματουργούς! Αλλά και ως ενάρετους! Άλλωστε το πιο αξιοθαύμαστο στη ζωή των Αγίων δεν είναι τα θαύματα τους αλλά η αγία και ενάρετη ζωή τους, ο αγώνας τους, το αίσιο και δίκαιο τέλος τους.
Νομίζω ο καιρός αυτός δεν είναι για μεσοβέζικες καταστάσεις. Δεν μπορούμε να μένουμε στην κερκίδα. Αν δεν παλέψουμε, το κοσμικό φρόνημα θα μας καταπνίξει. Μόνη μας διέξοδος η πίστη μας. Και η εφαρμογή της πίστης μας και της αγάπης μας προς το Χριστό είναι η συνεχής προσπάθεια για ενάρετη ζωή. Αυτές είναι οι αδελφές του χριστιανού οι αγαπημένες… οι αρετές! Πώς θα τις καταφέρουμε; Ξεκινώντας τες! Και καθώς θα ζούμε μέσα σ’ αυτές η Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα ζει μέσα μας. Η ενάρετη ζωή είναι η έμπρακτη δοξολογία μας προς την Αγία Τριάδα! Ας φιλοτιμηθούμε λίγο να αγαπήσουμε το Χριστό και να τηρήσουμε τις εντολές Του. Ας αγαπήσουμε το δρόμο Του που είναι ένας βίος ενάρετος , μέχρι που αυτός ο δρόμος να γίνει η φύση μας , μέχρι που οι αρετές να μας γίνουν η πιο καλή και γλυκιά συνήθεια!(K.Δ.Κ)

ΞΕΚΙΝΗΣΕ κάποτε ο Αββάς Μακάριος να πάει στο όρος του Μεγάλου Αντωνίου, για να συνομιλήσει με την κορυφή των ασκητών. Περπάτησε πολλές ημέρες μέσα στην άγρια έρημο, ανάμεσα από απάτητους τόπους, κι έφτασε κατάκοπος στην σπηλιά του Οσίου. Χτύπησε την μικρή πόρτα με ευλάβεια. Ο Αντώνιος βγήκε και τον ρώτησε ποιός ήταν και τί ήθελε.
- Είμαι ο Μακάριος, Αββά, κι επιθυμώ ν’ ακούσω την διδαχή σου.
Αντί για άλλη απάντηση, ο Αντώνιος του έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Ήθελε να δοκιμάσει την υπομονή του. Ο Αββάς Μακάριος περίμενε έξω όρθιος, μ’ όλο που ήταν κατάκοπος από την μακρινή οδοιπορία. Δεν τολμούσε ούτε να καθίσει έξω από την σπηλιά του μεγάλου Πατρός, χωρίς να του πει εκείνος. Ύστερα από πολλή ώρα του άνοιξε ο Αντώνιος και τον υποδέχτηκε με πολλή φιλοφροσύνη.
- Από καιρό άκουγα τα κατορθώματά σου, αδελφέ, του έλεγε, κι επιθυμούσα να σε δω. Και νά που σήμερα ο Κύριος ξεπλήρωσε την επιθυμία μου.
Τον έβαλε να καθίσει και ετοίμασε την λιτή του τράπεζα με παξιμάδια και κρύο νερό, για να τον φιλέψει. Όταν έφαγαν, έβρεξε τα ψαθιά του ο Αντώνιος κι άρχισε το εργόχειρό του.
- Ευλόγησον, Αββά, είπε ο Μακάριος, να πλέξω κι εγώ σειρά, για να μην μένω αργός.
Ο Όσιος του επέτρεψε κι ο Αββάς Μακάριος άρχισε μ' επιδεξιότητα την δουλειά. Έτσι κάθισαν από το βράδυ ως το πρωί και συνομιλούσαν πνευματικά, για την σωτηρία της ψυχής, ενώ τα χέρια τους δεν σταμάτησαν να πλέκουν, ώσπου η σειρά του καθενός βγήκε από την πόρτα κι έφτασε στην ρίζα του βράχου που ήταν η σπηλιά. Όταν ξημέρωσε και είδε ο Όσιος πόσο είχε πλέξει ο Αββάς Μακάριος, πήρε τα χέρια του στα δικά του και τα φίλησε, λέγοντας με θαυμασμό:
- Μεγάλη δύναμη υπάρχει πράγματι σ’ αυτά τα ευλογημένα χέρια.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")

Το μολυσμένο νάμα
Υπήρχε μια γυναίκα που ζούσε ζωή μαρτυρική, γιατί ο σύζυγός της, που ήταν μάλιστα και ιερέας, καθημερινά την έδερνε και την έβριζε. Ζητούσε λοιπόν να βρει ευκαιρία για να τον χωρίσει.
Η πρεσβυτέρα φανέρωσε τον πόνο της σε κάποια φίλη της, κι εκείνη, πονηρή και αθεόφοβη, της έδωσε την ακόλουθη σατανική συμβουλή:
-Αν θέλεις να πετύχεις το σκοπό σου, δώσε του να πιεί μολυσμένο αίμα ανακατωμένο με κρασί. Μόλις το πιεί θα τρελλαθεί, κι η τρέλλα του θα είναι μιά θαυμάσια δικαιολογία για να τον χωρίσεις.
Πείστηκε λοιπόν η παπαδιά κι ετοίμασε το φρικτό εκείνο κατασκεύασμα. Κατά λάθος όμως το έβαλε στο μπουκάλι, όπου συνήθιζε ο παπάς να βάζει το κρασί για τη θεία ευχαριστία.
Έτσι, μια μέρα που ο σύζυγός της θέλησε να λειτουργήσει, πήρε το μπουκάλι με το μολυσμένο νάμα και τέλεσε μ’ αυτό τη θεία λειτουργία. Πού να φανταστεί το σατανικό σχέδιο της πρεσβυτέρας του!
Και να το θαύμα! Το μολυσμένο μίγμα με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έγινε Αίμα Χριστού. Κι όσοι μετέλαβαν – πρώτος ο ίδιος ο ιερέας – όχι μόνο δεν τρελλάθηκαν, αλλά το δέχτηκαν « εις κάθαρσιν και αγιασμόν ψυχής και σώματος ».
Όταν αργότερα η πρεσβυτέρα, αναζήτησε το μπουκάλι και δεν το βρήκε, κατάλαβε τί είχε γίνει και συγκλονίστηκε. Φεύγει γρήγορα και πηγαίνει στον πνευματικό. Εκεί εξομολογείται με θρήνο και οδύνη το αμάρτημα της, πιστεύοντας πως μολύνθηκαν όχι μόνο ο παπάς και οι πιστοί, αλλά και τα τίμια Δώρα. Ο πνευματικός όμως αποκρίθηκε:
-Μάθε γυναίκα πως ούτε τα άγια Δώρα ούτε όσοι μετέλαβαν μολύνθηκαν. Αντίθετα, με την κάθοδο του αγίου Πνεύματος αγιάστηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εσύ δεν αμάρτησες. Κι αν θέλεις να μ’ακούσεις , αφήστε τον κόσμο, κι εσύ κι ο ιερέας σύζυγος σου, και πηγαίνετε να γίνετε μοναχοί! Πιστεύω πως τώρα πια αυτό είναι το συμφέρον της ψυχής σας.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.139-140)

    Ακούω τον τελευταίο καιρό όλο και πιο έντονα ότι έρχεται η ώρα να ομολογήσουμε την πίστη μας! Άλλοι λένε «τώρα είναι η ώρα», άλλοι λένε «όχι, είναι πιο μετά» και πραγματικά απορώ… Μήπως δεν πρέπει κάθε μέρα να ομολογούμε την πίστη μας; Περιμένουμε να έρθει ο αντίχριστος, να μας πιάσει απ’ το γιακά και να μας πει «αρνήσου το Χριστό» για να ομολογήσουμε την πίστη μας; Άλλωστε μη νομίζουμε πως θα μας πει ευθέως να αρνηθούμε το Χριστό! Ο διάβολος πλέον είναι πολύ πιο έμπειρος από τότε, στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, που με τους διωγμούς και τα μαρτύρια στόλισε την Εκκλησία μας με πλήθος μαρτύρων. Τώρα χρησιμοποιεί το δέλεαρ για να πετύχει τους σκοπούς του. Τώρα πια οι πειρασμοί και οι ηδονές είναι παντού και τόσο εύκολο να πραγματοποιηθούν, η συνείδηση των ανθρώπων είναι πολύ πιο χαλαρή, η πλύση εγκεφάλου και η αποχαύνωση πολύ πιο εύκολη και στον ψεύτικο κόσμο του βασιλεύουν η ψεύτικη αγάπη, η ψεύτικη ταπείνωση και η ψεύτικη αλήθεια.
    Νομίζω λοιπόν πως κάθε μέρα την ομολογούμε την πίστη μας, όταν παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να μένουμε στην αγάπη του Χριστού όταν Του δείχνουμε την αγάπη μας και στα λόγια και στις πράξεις κι όταν όλοι γύρω μας βλέπουν την καλή αλλοίωση που έφερε ο Χριστός και η Εκκλησία Του στην ψυχή μας. Σε ακραίες καταστάσεις ποια θα είναι η αντίδραση μας και η ομολογία μας; Οι κραυγές, οι διχαστικές απόψεις, ο ανταγωνισμός για το ποιος τα ξέρει καλύτερα ή είναι ο καλύτερος χριστιανός; Νομίζω πως όχι! Σε μια κρίση οι δειλοί κρύβονται, οι αδύναμοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται έχοντας χάσει την ειρήνη τους, ενώ οι πραγματικά δυνατοί ειρηνεύουν, ταπεινοφρονούν, υπακούνε και δείχνουν την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στο Χριστό! Η ταπείνωση δεν είναι αδυναμία, είναι υπερδύναμη! Οι κατακρίσεις, οι ειρωνείες, οι χαρακτηρισμοί είναι ομολογία ολιγοπιστίας νομίζω! Ο πιστός χριστιανός θα πει τη γνώμη του ευθαρσώς, θα διαμαρτυρηθεί αλλά θα έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χριστό που ‘ κοιμάται μέσα στο καράβι’.
     Ας θυμηθούμε το περιστατικό που περιγράφεται , στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, η΄23-27: Γίνεται μέγας σεισμός στη θάλασσα, τα κύματα καλύπτουν το πλοίο, ο Κύριος κοιμάται μέσα σ’ αυτό… οι μαθητές του φωνάζουν έντρομοι «Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε!» Μέσα στον πανικό τους ξέχασαν ποιος είναι Αυτός που βρίσκεται μέσα! Και πώς τους αποκάλεσε ο Κύριος; Δειλούς και ολιγόπιστους! Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν πάντα το Χριστό μας. Αυτός σίγουρα νοιάζεται πιο πολύ από μας για την Εκκλησία Του. Και όσο κι αν κραυγάζει η ανθρώπινη αδυναμία, εμείς ας ειρηνεύουμε εν Χριστώ! Ίσως τελικά αυτή η εμπιστοσύνη μας στον Κύριο, στα εύκολα και στα δύσκολα να είναι η καλύτερη ομολογία πίστεως! (Κ.Δ.Κ)

Η μόλυνσις του αίματος
Το 1884 η πριγκίπισσα Ζ. Ν. Γιουσούποβα έπαθε μόλυνσι αίματος μετά από έναν πρόωρο τοκετό. Την νοσήλευε ο καθηγητής Σ. Π. Μπότκιν. Σε μια από τις νύχτες που περνούσε άυπνη, επέμενε να κυριαρχή στην μνήμη της η μορφή του π. Ιωάννου της Κρονστάνδης. Το πρωί εξέφρασε την επιθυμία να τον δη. Ο πατέρας της είπε:
-Κι εγώ όλη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τον π. Ιωάννη και θέλω να τον προσκαλέσω να έρθη εδώ να προσευχηθή…
Όταν ο μπάτουσκα έβαλε το χέρι στο κεφάλι της, η πριγκίπισσα ένιωσε αμέσως ένα ασυνήθιστο ελάφρωμα. Εκείνος τότε γονάτισε μπροστά σε μια εικόνα και άρχισε να προσεύχεται… Φεύγοντας δήλωσε « Δεν θα πεθάνη», παρ’ όλο που οι γιατροί δεν είχαν καμμιά ελπίδα να ζήση. Στην έξοδο ο π. Ιωάννης συναντήθηκε με τον καθηγητή, ο οποίος του είπε « Βοηθήστε μας», πράγμα που κατάπληξε όλους.
Η πρώτη επίσκεψις προκάλεσε ανακούφισι, δεν επηρέασε όμως την πορεία της ασθενείας. Στην δεύτερη επίσκεψι προσπάθησε να πείση την ασθενή να μεταλάβη. Την πλησίασε και της είπε:
-Η ζωή μας και ο θάνατος μας είναι υπόθεσις του Θεού. Εμείς όμως πρέπει να προετοιμαστούμε για μια νέα ζωή με την μετάληψι των Αχράντων Μυστηρίων.
Η πριγκίπισσα απήντησε ότι ετοιμαζόταν να κοινωνήση το Πάσχα. Τότε άρχισε πιο επίμονα να προσπαθή να την πείση πως δεν πρέπει ν’ αναβάλη, αν και το Πάσχα ήταν κοντά. Της δήλωσε μάλιστα πως ήταν έτοιμος να πάη αμέσως για να φέρη τα Τίμια Δώρα…
Η άρρωστη, αφού κοινώνησε με συναίσθησι και χαρά, κοιμήθηκε επί έξι ώρες. Όταν ξύπνησε ήταν εντελώς υγιής!
Ο καθηγητής Μπότκιν, βλέποντας τέτοια καταπληκτική αλλαγή, παρέμεινε πολλή ώρα σιωπηλός… Δύο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο του.
-Δεν κατωρθώσαμε εμείς οι άνθρωποι την θεραπεία αυτή, ψιθύρισε.
Η πριγκίπισσα σε μία εβδομάδα σηκώθηκε και περπάτησε χωρίς την βοήθεια άλλων. Επί πολλές δεκαετηρίδες μετά παρέμειναν ανεξίτηλα στην μνήμη της τα βιώματα που τότε δοκίμασε. Άφησαν βαθειά ίχνη στην ψυχή της.
( Ιωάννης της Κρονστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 175-176)