Πόσες φορές δεν έχουμε πληγώσει ή δεν έχουμε πληγωθεί από κάποιον; Κι αφού περνάει η πρώτη αντάρα το επόμενο στάδιο συνήθως είναι το αίτημα συγνώμης. Βέβαια όχι πάντα δυστυχώς! Χρειάζεται πολλή αγάπη και ταπείνωση για να συγχωρήσεις αυτόν που σε έβλαψε, σε πόνεσε, σε αδίκησε ή σε πρόδωσε. Χρειάζεται ευσπλαχνία για να νιώσεις ότι αυτός που προκαλεί τον πόνο είναι σε πιο δύσκολη θέση από σένα γιατί τον χειραγωγεί ο διάβολος. Χρειάζεται κατανόηση και συμπάθεια αυτός ο άνθρωπος και όχι την οργή μας και την αδιαλλαξία μας. Και σίγουρα χρειάζεται τη συγχώρεση μας. Αυτό όμως που περισσότερο έχει ανάγκη είναι η δική του μετάνοια!
Ένας άνθρωπος που πληγώνει είναι ένας άνθρωπος πληγωμένος. Και τις δικές του πληγές μόνο ο Χριστός μπορεί να τις θεραπεύσει. Αληθινή μετάνοια χωρίς Χριστό δε νοείται. Μια ειλικρινής και από καρδιάς εξομολόγηση είναι το σωτήριο φάρμακο του ιατρού Χριστού. Έτσι όταν ο άνθρωπος αυτός έρθει εις εαυτόν θα αγωνίζεται στο εξής να συμπεριφέρεται κατά Χριστόν και αυτή η αλλαγή της συμπεριφοράς του θα αποτελεί για τους άλλους την καλύτερη συγνώμη. Πολλές φορές οι άνθρωποι ζητάμε συγνώμη αλλά δεν είναι παρά μια ξερή λέξη. Σε λίγο καιρό θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις ίδιες εκφάνσεις του εαυτού μας ή των άλλων για τις οποίες είχε ζητηθεί η συγνώμη. Μπορεί και να μη φταίμε… να την εννοούμε εκείνη την ώρα που τη λέμε. Αλλά δεν έχει τη δύναμη, δεν έχει τα όπλα να παλέψει αυτή η συγνώμη για να γίνει ρεαλιστική. Κι αυτό γιατί απουσιάζει η θεία Χάρη! Κι έτσι ο διάβολος μας ξαναρίχνει και απογοητευόμαστε.
Μόνο όταν αγαπάμε, μετανοούμε, συγχωρούμε εν Χριστώ έχουμε και τις πιθανότητες να μείνουμε πιστοί στις υποσχέσεις μας γιατί Τον βάλαμε εγγυητή και θεματοφύλακα της ζωής μας. Χωρίς Εκείνον καμία μάχη δεν μπορούμε να κερδίσουμε με κυριότερη αυτή με τον εαυτό μας! Αν θέλουμε λοιπόν να μας συγχωρέσουν οι άλλοι και να μας ξαναβάλουν στη ζωή τους με την καρδιά τους ας αλλάξουμε συμπεριφορά. Και το πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι να καλωσορίσουμε επιτέλους το Χριστό στη ζωή μας. Γιατί Αυτός είναι η Αγάπη, η Χαρά, η Ειρήνη, η Ταπείνωση και φυσικά η Συγχώρεση! Είναι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, τους άλλους αλλά και να συγχωρεθούμε από αυτούς… γιατί τελικά η καλύτερη συγνώμη είναι η βαθιά μετάνοια και η αλλαγή συμπεριφοράς! (Α.Κ.Β)

10. Ποιά είναι η σχέση των πηγών της θείας αποκαλύψεως προς την αυθεντία της Εκκλησίας;

     Όπως είπαμε στα προηγούμενα, το περιεχόμενο της θείας αποκαλύψεως έχει αποθησαυρισθεί στις δύο πήγες της, την αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση. Όμως, για να μπορέσει η θεία αλήθεια να επιτελέσει το σωτήριο προορισμό της πρέπει να υπάρχει κάποιο μέσο δια του οποίου θα φθάσει στις ψυχές των ανθρώπων αθόλωτη και διαυγής, όπως πρωτοβγήκε από το στόμα του Κυρίου και των Αποστόλων. Το μέσο αυτό πρέπει να είναι αυθεντικό και αλάθητο και αυτό φυσικά δεν είναι οι άνθρωποι «οι πλανώντες και πλανώμενοι». Κατά την ορθόδοξη πίστη, προς την οποία συμφωνεί και η Ρωμαιοκαθολική, το κριτήριο αυτό είναι η Εκκλησία, στην οποία διαιωνίζεται ιστορικά ο Χριστός και το Πνεύμα του Θεού τη διακρατεί και την εμψυχώνει, οδηγώντας την «εις πάσαν την αλήθειαν».
Η Γραφή και η Παράδοση, λαμβανόμενες καθ’ εαυτές, είναι σχήματα ασαφή και αόριστα, ασπόνδυλα, θα λέγαμε, και χωρίς εξωτερικό συνεκτικό δεσμό. Έτσι η μεν ερμηνεία της Γραφής δεν μπορεί να επιχειρηθεί απ’ ευθείας χωρίς αυθεντική εκκλησιαστική χειραγώγηση, δεδομένης της ασάφειας που παρατηρείται σε ορισμένα σημεία της διδασκαλίας της. Στην απροϋπόθετη αυτή ερμηνεία οφείλονται, οι τόσες παρερμηνείες της και οι κακοδοξίες όλων των αιρέσεων, οι οποίες, χωρίς εξαίρεση στηρίζουν τα διδάγματά τους στην αγία Γραφή. Αλλά και η Παράδοση έχει ανάγκη αυθεντικού κριτηρίου για τη γνησιότητά της, αν λάβουμε υπόψη ότι οι όποιες διδασκαλίες και γνώμες των ανθρώπων δεν μπορούν από μόνες τους να διατηρηθούν αλώβητες στην ανέλιξη του χρόνου και της ιστορίας.
     Το αυθεντικό κριτικό αυτό έργο ενασκεί η Εκκλησία είτε δια των ιεραρχών της στις κατά τόπους Εκκλησίες διδάσκουσα τη σωτηριώδη αλήθεια, είτε δια του συνόλου των αρχιερέων της σε συνόδους οικουμενικές διατυπώνουσα επίσημα και πανηγυρικά τη θεία αλήθεια, κυρίως σε όσες περιπτώσεις απειλούν αυτήν η κακοδοξία και η πλάνη. Το έργο αυτό της Εκκλησίας φαίνεται κατεξοχήν στην αυθεντική διατύπωση του δόγματος του ομοουσίου στη σύνοδο της Νίκαιας (325) και των δύο φύσεων του Χριστού σε μια υπόσταση στη σύνοδο της Χαλκηδόνος (451), δόγματα υπάρχοντα φυσικά συνεπτυγμένως στη θεία Γραφή και την ιερά Παράδοση. Στην οικουμενική σύνοδο η ομοφωνία των ιεραρχών δεν είναι μαθηματική, αλλ΄ ηθική. Όταν ορισμένοι επιφανείς Ιεράρχες αποφαίνονται για κάποιο ζήτημα δογματικό, οι δε λοιποί δεν αντιλέγουν, αυτό σημαίνει ότι η διατυπούμενη διδασκαλία είναι αυθεντική και αλάθητη. Η διδασκαλία αυτή καταχωρίζεται στους όρους των οικουμενικών συνόδων, ενώ η υπόλοιπη, που δεν κυρώθηκε από συνόδους οικουμενικές, είναι απαθησαυρισμένη στα πολυειδή γραπτά μνημεία της ιεράς Παραδόσεως.
     Κάτω από το πνεύμα αυτό η Εκκλησία νοείται ως μία ευρύτερη παράδοση, στην οποία εμπεριέχονται η αγία Γραφή και η Ιερά παράδοση με τη στενή της έννοια. Τα δυο αυτά η Εκκλησία περιβάλλει και καθορίζει με την αυθεντία και το κύρος της, προστατεύοντάς τα από κάθε κακόβουλη παράσταση και επιβουλή. Μόνο με την παρουσία της εκκλησιαστικής αυθεντίας διακρατείται ολόκληρο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού, διασφαλίζεται η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος και πετυχαίνεται η υψηλή αποστολή του χριστιανισμού, ως λυτρωτικής εξ αποκαλύψεως θείας θρησκείας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 20-22)

Η θεραπευτική ενός οσίου
Στα Φάρασα, όπως και σε όλη την περιφέρειά τους, δεν υπήρχε άλλος γιατρός εκτός από τον όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ήταν δάσκαλος και γιατρός, ψυχών και σωμάτων.
Όπου περνούσε και του έφερναν αρρώστους, ποτέ δεν εξέταζε αν ήσαν χριστιανοί ή τούρκοι. Εξέταζε μόνο ποια αρρώστια τους βασάνιζε, για να διαβάση την ανάλογη ευχή. Με τις θεραπείες του οι τούρκοι καταλάβαιναν την αξία της Ορθοδοξίας μας και εκδήλωναν τον σεβασμό τους σ’ αυτήν.
Δεν έδινε στους αρρώστους συνταγές, αλλά τους διάβαζε την ανάλογη ευχή της Εκκλησίας και έτσι τους θεράπευε. Όσοι είχαν άρρωστο και δεν μπορούσαν να τον μεταφέρουν στο κελλί του, είτε επειδή ήταν πολύ βαριά είτε επειδή βρισκόταν μακριά, έστελναν στον όσιο Αρσένιο ένα ρούχο από τον άρρωστο να το διαβάση. Εκείνος το διάβαζε και το επέστρεφε. Ο άρρωστος το φορούσε με ευλάβεια και πίστι, και θεραπευόταν. Πολλές φορές, για να τους αναπαύση και τον λογισμό, τους έστελνε και γραμμένη την ευχή σ’ ένα χαρτί, που το φορούσαν στον άρρωστο διπλωμένο σαν φυλαχτό.
Επειδή οι περιπτώσεις των ασθενειών ήσαν πολλές και δεν εύρισκε στο Ευχολόγιο την ανάλογη ευχή, είχε πάρει ωρισμένους ψαλμούς από το Ψαλτήρι και χρησιμοποιούσε αυτούς. Το Ευαγγέλιο συνήθως το διάβαζε μόνο για πολύ σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βωβούς, παραλύτους και δαιμονισμένους. Όταν έβλεπε κανέναν ότι ήταν και πνευματικά άρρωστος δεν τον θεράπευε αμέσως, αλλά σιγά-σιγά. Του έλεγε δηλαδή να έρχεται και να ξαναέρχεται, μέχρι που τον θεράπευε στην ψυχή. Μετά τον θεράπευε και στο σώμα.
( Αρσένιος ο Καππαδόκης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 178-179)

" Ούτε μία φορά… "
Ούτε μία φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε ή, έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλο.
- Μα είναι δυνατό αυτό, Γέροντα ;
- Και, βέβαια, είναι. Και, μάλιστα, έτσι, όπως σας το λέω • ούτε μια φορά.
[Ί 299]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298)

Ένας διάκονος στη λαύρα του αγίου Γερασίμου, στην Παλαιστίνη, άρχισε να φέρεται ψυχρά σε κάποιο μοναχό, αδελφικό του φίλο. Εκείνος, μόλις το διαπίστωσε, έσπευσε να τον ρωτήση τί συνέβαινε. Ο διάκονος του απάντησε ότι του είχε κάνει μεγάλο κακό.
Ο αδελφός διαμαρτυρήθηκε και τον διαβεβαίωνε ότι δεν του έκανε κανένα κακό. Μια μέρα μάλιστα, καθώς τον είδε να κρατά το δισκοπότηρο και να κοινωνή τους αδελφούς της λαύρας, τον πλησίασε και του ορκίστηκε ότι ένιωθε τη συνείδηση του καθαρή απ’ αυτό που τον κατηγορούσε. Ο διάκονος όμως δεν ήθελε να πειστή.
Τότε ο μοναχός, ακολουθώντας τα λόγια των αγίων πατέρων, άρχισε να σκέπτεται:
-Ο διάκονος με αγαπά και από την πολλή του αγάπη είχε το θάρρος να μου φανερώση τί έκρυβε μέσα του για μένα. Το έκανε αυτό για να προσέχω στο μέλλον και να μην επαναλάβω αυτό το κακό. Όμως , άθλια ψυχή μου, εσύ που αρνείσαι ότι το έκανες, σκέψου ότι έχεις κάνει μυριάδες άλλα και τα λησμόνησες! Πού είναι οι αμαρτίες που έκανες χθες ή προ δέκα ημερών; Τις θυμάσαι; Όχι βέβαια. Άρα μπορεί να έχης κάνει και αυτό το κακό, και να το λησμόνησες, όπως και τα προηγούμενα.
Έτσι ο ταπεινός μοναχός διευθέτησε την καρδιά του σαν να είχε πραγματικά αδικήσει τον διάκονο και να ξέχασε την αδικία. Άρχισε μάλιστα να ευχαριστή τον Θεό και τον αδελφό του, γιατί αξιώθηκε να έρθη σε επίγνωση του σφάλματος του και σε μετάνοια.
Μετά τη συναίσθηση αυτή, σηκώθηκε και πήγε να ζητήση συγνώμη από τον διάκονο και να τον ευχαριστήση. Αλλά μόλις χτύπησε την πόρτα του κελλιού του, του άνοιξε εκείνος και του έβαλε πρώτος μετάνοια λέγοντας:
-Συγχώρησε με, αδελφέ μου, γιατί χλευάστηκα από τον διάβολο και σε υποπτεύθηκα άδικα. Με πληροφόρησε όμως ο Θεός ότι δεν έχεις καμμιά ευθύνη.

( Αββάς Ζωσιμάς)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.247-248)

5. Ποια είναι η σχέση της Παλαιάς προς την Καινή Διαθήκη;

     Στην Παλαιά Διαθήκη καταγράφτηκε η φανέρωση του Θεού στο μεταπτωτικό άνθρωπο με επίκεντρο το Ισραήλ, τον περιούσιο λαό του Θεού. Σ’ αυτήν υπάρχει αποθησαυρισμένη η αλήθεια του Θεού στο Νόμο, το προφητικό κήρυγμα και την άλλη παιδαγωγία του Θεού, προσαρμοσμένη βέβαια στην πνευματική και ηθική κατάσταση των ανθρώπων της εποχής, όπου απουσίαζε στο πλήρωμά της η λυτρωτική χάρη που θα λειτουργούσε τέλεια στον κόσμο δια της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού.
     Είναι φανερό οτι η Π. Διαθήκη, ως τύπος και προέκθεση της αλήθειας και ως στάδιο προπαρασκευής της πλήρους αποκαλύψεως εν Χριστώ Ιησού, πρέπει να μελετάται και να κρίνεται πάντοτε με κέντρο και στάθμη την Καινή Διαθήκη. Από την άποψη αυτή όχι μόνο συμβάλλει στην ορθή κατανόηση της Κ. Διαθήκης, αλλ΄ αποβαίνει και εικόνα πιστή των παιδαγωγικών του Θεού βουλών, ο τύπος και η προέκθεση των αιώνιων αγαθών.

6. Ποια έννοια έχει η διάκριση των βιβλίων της αγίας Γραφής σε κανονικά και αναγιγνωσκόμενα;

     Κανονικά βιβλία της αγίας Γραφής είναι εκείνα που γράφτηκαν με την επιστασία του Αγίου Πνεύματος. Είναι βιβλία θεόπνευστα, στα οποία έχει καταχωρηθεί αλαθήτως ο λυτρωτικός λόγος του Θεού. Όπως είπαμε, τα βιβλία αυτά αποτελούν το πρώτο σκέλος των πηγών της θείας αποκαλύψεως, η ανάγνωση των οποίων είναι απαραίτητη για την πνευματική πρόοδο των πιστών και τη σωτηρία τους. Είναι δε αυτά τα γνωστά 49 βιβλία της Π. Διαθήκης και τα 27 της Καινής, δηλαδή συνολικά 76, τα οποία απαρτίζουν τον επίσημο Κανόνα της αγίας Γραφής.
Αναγινωσκόμενα είναι σειρά βιβλίων των οποίων η κανονικότητα αμφισβητείται. Είναι δε αυτά δεκα: ‘Εσδρας Α', Τωβίτ, ’Ιουδίθ, Σοφία Σολομώντος, Σοφία Σειράχ, Βαρούχ, ’Επιστολή Ίερεμίου, και τα τρία βιβλία των Μακκαβαίων. Στη Δυτική Εκκλησία η κανονικότητα των βιβλίων αυτών γίνεται αποδεκτή, αντίθετα δε απορρίπτεται από τους Διαμαρτυρομένους. Στην ’Ορθόδοξη Εκκλησία, ελλειπούσης αυθεντικής συνοδικής κυρώσεως, παρατηρείται διακύμανση απόψεων, άλλων δεχομένων την κανονικότητα αυτών και άλλων όχι. Ο Μέγας Αθανάσιος τα χαρακτηρίζει ως αναγινωσκόμενα και τα διαστέλλει από τα κανονικά. Οι δε τοπικές σύνοδοι εν Ιερουσαλήμ, Ιασίω και Κωνσταντινουπόλει, αναγνωρίζουν την κανονικότητά τους, ελέγχοντας μάλιστα τον Κύριλλο Λούκαρι ο οποίος δεν τα περιέλαβε στα κανονικά. Αντίθετα η σύνοδος της Κων/πολεως (1672) παρατηρεί ότι τα βιβλία αυτά είναι «καλά και ενάρετα», ενώ ο Κριτόπουλος στην απολογία του λέγει περί αυτών: «Πολλά ηθικά πλείστου επαίνου άξια εμπεριέχεται τούτοις· ως κανονικά δε και αυθεντικά ουδέποτε απεδέξατο η του Χριστού Εκκλησία, ως μαρτυρούσι πολλοί μεν και άλλοι, μάλιστα δε ο τε Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο άγιος Άμφιλόχιος και τελευταίος ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός». Η αυτή, τέλος, διακύμανση και διαφωνία παρατηρείται και μεταξύ ορθοδόξων θεολόγων.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 14-16)

ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

-    Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;
-    Αν κατακρίνη κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβη την πτώση του, ώστε να μετανοήση, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβη. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει να αντιγράφη ο άνθρωπος την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πής λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβης ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει την Χάρη Του και επιτρέπει να πέσης κι εσύ στην πλεονεξία· αρχίζεις τότε να μαζεύης. Μέχρι να καταλάβης την πτώση σου και να ζητήσης συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίση ο Θεός να ανεβή στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!...». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τί είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρώ την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια· οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό· ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγη ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νού μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πεί. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζη συνέχεια αυτήν την κόλαση!... Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει η κατάκριση;

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 104-106)

ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οι βιογράφοι του Οσίου Ευθυμίου του Μεγάλου πως ανάμεσα στ’ άλλα χαρίσματα που του είχε δώσει ο Θεός, ήταν και τούτο: Όταν ιερουργούσε -γιατί είχε το αξίωμα της ιεροσύνης- έβλεπαν οι μαθητές του, όσοι τουλάχιστον ήταν άξιοι, Άγιο Άγγελο να τον εξυπηρετεί μέσα στο Άγιο Βήμα.
Όταν οι μοναχοί του πλησίαζαν να κοινωνήσουν, έβλεπε στα πρόσωπά τους ο Όσιος ποιοι ήταν προετοιμασμένοι και ποιοι απροετοίμαστοι ή και ανάξιοι να προσέλθουν, κι αμέσως τους εμπόδιζε. Ύστερα τους καλούσε σε εξομολόγηση για να καθαρίσουν την ψυχή τους.

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ Άγιο Επίσκοπο λένε ακόμη οι Πατέρες πώς όταν έβγαινε να κοινωνήσει τον λαό, έβλεπε να πηγαίνουν οι Χριστιανοί, άλλοι με κατάμαυρο πρόσωπο, άλλοι μ’ εξογκωμένα κι ερεθισμένα μάτια, που μόλις έπαιρναν τα Άχραντα Μυστήρια καίγονταν. Άλλοι πάλι πήγαιναν με ολόλευκα φορέματα και φωτισμένη όψη και το Άγιο Σώμα του κυρίου τους λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο που έβλεπε μπροστά του. Άγγελος Κυρίου του εξήγησε πως όσοι πήγαιναν να κοινωνήσουν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, ζούσαν με αγνότητα και σωφροσύνη, ήταν δίκαιοι, συμπαθείς στους άλλους και φιλεύσπλαχνοι. Πλησίαζαν τα Άγια Μυστήρια με καθαρή Συνείδηση και η Θεία χάρη τους επισκίαζε. Εκείνοι που φαίνονταν κατάμαυροι, ήταν βυθισμένοι στη λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. Όσοι είχαν ερεθισμένα και εξογκωμένα μάτια, ήταν πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι. Αυτοί, όχι μόνο δεν ωφελούνταν από την Θεία Κοινωνία, μα καταδικάζονταν, γιατί τολμούσαν να πλησιάσουν με βαρυμένη συνείδηση χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο καλός ποιμενάρχης κήρυξε μετάνοια και διόρθωση ζωής το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος και εμπόδιζε τους ανάξιους από την Θεία Κοινωνία.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.139-140)

Ο Φύλακας Άγγελος προστατεύει τα παιδάκια

-Γέροντα, γιατί ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο έναν Φύλακα Αγγελο,
αφού μπορεί ο ίδιος να μας προστατεύση;
-Αυτό είναι ξεχωριστή φροντίδα του Θεού για το πλάσμα Του.
Ο Φύλακας Αγγελος είναι οικονομία Θεού.
Είμαστε χρεώστες γι’ αυτό.
Οι Αγγελοι ιδιαίτερα προστατεύουν τα μικρά παιδιά.
Πώς τα φυλάνε!
Μια φορά δυο παιδιά έπαιζαν έξω στον δρόμο.
Το ένα από τα δύο σημάδευε το άλλο στο κεφάλι,
για να το χτυπήση με μια πέτρα. Εκείνο δεν το έβλεπε.
Την τελευταία στιγμή, φαίνεται, ο Αγγελός του το έκανε να δη κάτι,
τινάχτηκε πέρα και γλίτωσε. Μια μάνα πάλι είχε πάρει στο χωράφι και το μωρό της.
Το θήλασε, το έβαλε στην κούνια και πήγε να δουλέψη.
Μετά από λίγο, όταν πήγε κοντά του, τί να δή!
Το παιδάκι κρατούσε ένα φίδι και το έβλεπε!
Όπως το είχε θηλάσει, είχε μείνει γάλα γύρω από το στοματάκι του.
Πήγε λοιπόν το φίδι και έγλειφε το γάλα με την γλώσσα του και το παιδάκι το έπιασε με το χέρι του.
Βάζει τις φωνές η μάνα, τρόμαξε το παιδί, άνοιξε το χεράκι του και έφυγε το φίδι!
Φυλάει ο Θεός τα παιδιά.
-Γέροντα, τότε πώς πολλά παιδάκια υποφέρουν από αρρώστιες κ.λπ.;
-Ο Θεός ξέρει τί θα ωφελήση τον καθέναν και δίνει ανάλογα.
Δεν δίνει στον άνθρωπο κάτι που δεν θα τον ωφελήση.
Βλέπει λ.χ. ότι περισσότερο θα μας ωφελήση, αν μας δώση ένα κουσούρι, μια αναπηρία,
παρά αν μας προστατεύση να μη χτυπήσουμε ή να μη μείνουμε ανάπηροι.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 121-122)

"Μη την κρατάτε με το φόβο. Θα ξαναγυρίσει"

Κοσμική κυρία, που είχε δοκιμάσει τα θέλγητρα του κόσμου και από όλα είχε τελικά απογοητευθεί,
έφθασε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Σ' αυτήν την απελπιστική κατάσταση
τη βρήκε μια φίλη της και της συνέστησε, ως διέξοδο, τον π. Πορφύριο.
Εκείνη πήγε στα Καλλίσια και τον συνάντησε. Απροσδόκητα, μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της,
είδε, για πρώτη φορά στη ζωή της, να λάμπει ένα παρήγορο φως.
Ενθουσιάστηκε κι έγινε μαθήτριά του. Του ζήτησε να της δώσει ευλογία να μείνει κοντά του,
όπως ο Απόστολος Πέτρος,στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, που είπε: "Κύριε, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι".
Ο Γέροντας της εξασφάλισε κάποιο κατάλυμα, κοντά στις αδελφές του Μοναστηριού.
Εκεί περνούσε τις ημέρες της σε ψυχική γαλήνη και αισθανόταν, ότι "νεκρά ήν και ανέζησε και απολωλυία ήν και ευρέθη".
Ο μισόκαλος όμως διάβολος, δεν εγκατέλειψε το φθονερό έργο του.
Εφθόνησε την ψυχή εκείνη, που του ξέφυγε κυριολεκτικά μέσα από τα νύχια του, και βάλθηκε να την ξανακερδίσει.
Της έφερνε στη φαντασία ωραιοποιημένες αναμνήσεις της παλιάς ζωής της,
μέσα στον λαμπερό θόρυβο των κοσμικών διασκεδάσεων και συνέκρινε με τη φτωχική ερημιά, όπου ζούσε τώρα.
Λίγο λίγο άρχισε να την δηλητηριάζει η ανία. Ο δαίμονας της ακηδίας ροκάνιζε μυστικά την ψυχή της.
Ώσπου μια μέρα ανακοίνωσε στις αδελφές ότι επιθυμεί να επιστρέψει στην Αθήνα.
Εκείνες ταράχθηκαν και προσπάθησαν να την εμποδίσουν, λέγοντάς της, ότι έπειτα από τη φοβερή περιπέτεια που πέρασε,
η επιστροφή της στην παλιά εκείνη κόλαση, θα σήμαινε παράδοση εκούσια στο θάνατο.
Η κυρία δίστασε να φύγει, όμως έπειτα από μερικές ημέρες επανέλαβε την επιθυμία της αναχωρήσεώς της από το Μοναστήρι.
Ανήσυχες οι αδελφές ενημέρωσαν το Γέροντα, που τις ρώτησε: "Κι εσείς και τί της είπατε;"
"Να μείνει εδώ, γιατί αν φύγει, κινδυνεύει". "Κακώς της είπατε να μείνει", είπε ο Γέροντας.
"Πρέπει να την αφήσετε να φύγει, αφού το θέλει. Μην την κρατάτε με φόβο. Θέλετε να την τρελάνετε;
Μη φοβάστε, δε θα χαθεί αυτή η ψυχή, θα ξαναγυρίσει".
Στην επόμενη κρούση της κυρίας, οι αδελφές της είπαν, ότι είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει.
Εκείνη τις χαιρέτησε, πήρε την ευλογία του Γέροντα και έφυγε για την Αθήνα.
Την υποδέχτηκαν πανηγυρικά οι παλιές συντροφιές της. Ο Γέροντας προσευχόταν μυστικά για τη σωτηρία της.
Η κυρία ξανάρχισε τη ζωή της ασωτίας, αλλά γρήγορα την έζωσαν τα φίδια της απελπισίας.
Σκοτεινές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. Όμως τώρα το σκοτάδι δεν αποτελούσε μονόλογο, όπως πρίν,
υπήρχε η ανάμνηση του παρήγορου φωτός κοντά στο Γέροντα.
Και το πουλί ξέφυγε από το δαιμονικό δόκανο και πέταξε ελεύθερο, προς τον ουρανό των Καλλισίων.
Την υποδέχθηκε, με στοργή και χαρά, ο Γέροντας, όπως ο πατέρας του ασώτου υιού.
Από τότε,δεν ξαναζήτησε να επιστρέψει στα παλιά. Άλλαξε οριστικά και έζησε μια καινούρια ζωή,
μετανοίας και ψυχικής ειρήνης.
[Γ 249-51]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.120-121)