Κανείς χριστιανός δεν πρέπει να καταφεύγει σε μαντείες δηλ. να πηγαίνει στα μέντιουμ, τις «χαρτορίχτρες», τις «καφετζούδες», τις «μάντισσες» που κυττούν τα χέρια, και γενικά ο πιστός χριστιανός δεν πρέπει να δίνει προσοχή σε όλα αυτά που είναι διαβολικά τεχνάσματα για να τον παρασύρουν.Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή, γιατί πολλές γυναίκες που μαντεύουν, κάνουν το έργο αυτό λέγοντας θρησκευτικά λόγια και προσευχές. Έτσι όταν κάποιος ακούσει πως είναι σατανικά τεχνάσματα οι μαντείες προβάλλει την εξής ένσταση: αφού αυτά είναι σατανικά τεχνάσματα, τότε πως συμβιβάζονται με τα άγια λόγια που λέγει η μάντισσα; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει ο άγιος…

Όσους ο διάβολος δεν μπορεί να αγκιστρώσει με άλλους τρόπους το κάνει με μαντείες, προλήψεις, όνειρα, δεισιδαιμονίες, πράγματα δηλαδή που ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνονται στους πολλούς αθώα, στην ουσία αποτελούν διαβολικά όπλα για την ψυχική μας υποδούλωση.Κι ας αρχίσουμε από τις μαντείες που στις ημέρες μας εμφανίζονται με τη μορφή χειρομαντευμάτων, μέντιουμ κ.λπ. Όλα αυτά έρχονται να ικανοποιήσουν την περιέργεια ή την ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει τα μέλλοντα. Ο Θεός με πολλή σοφία απέκρυψε από τον άνθρωπο το μέλλον του. Το έκανε για να του αφαιρέσει μια φοβερή πηγή ανησυχίας και δυστυχίας. Του χάρισε σε αντιστάθμισμα, την ελπίδα…

Ο Μ. Αθανάσιος περιγράφοντας το βίο του μεγάλου ασκητού και καθηγητού της ερήμου Αντωνίου διηγείται ότι εκείνοι που τον επισκέπτονταν στο ασκητήριό του, παρέμεναν επί ημέρες έξω από την καλύβα του περιμένοντας να τους δεχθεί και άκουγαν από μέσα οχλαγωγία και φωνές, σαν να ήταν πολλοί άνθρωποι στο κελλί.Και στην αρχή μεν νόμιζαν ότι είχαν εισέλθει εκεί μερικοί άνθρωποι κακοί με σκάλες από το παράθυρο και μάλωναν με τον Άγιο. Κατόπιν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι θόρυβοι και οι φωνές προέρχονταν από τα πονηρά πνεύματα που επείραζαν τον Άγιο.Αλλά φωνές και ομιλίες τα ζωντανά ανθρώπινα σώματα προσφέρουν. Πώς να μιλήσει κάποιος…

Αυτή τη φράση την ακούμε συχνά εντός μας. Ιδίως όταν έπειτα από ένα σφάλμα, ή από μία υπόδειξη προς μετάνοια αρχίζουμε να συζητούμε με τον εαυτό μας αυτή τη λύση. Επί έτη τώρα αφήσαμε να γίνουμε παιγνίδι στα χέρια του διαβόλου. Του κάναμε το χατίρι. Ζήσαμε βίο αμαρτωλό. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, εμείς κυλιόμαστε στη λάσπη των παθών. Αλλά τώρα μια αφορμή μας δόθηκε για να σταματήσει ο κατήφορος. Κάποιο κόκκινο φως άναψε για να εμποδίσει την ασεβή μας πορεία. Συναισθανόμαστε τη οικτρή μας κατάσταση. Βλέπουμε βέβαιη την καταστροφή. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του και εμείς αποφασίζουμε προς στιγμή…

[...] (ο διάβολος) Θέλει να μας βυθίσει περισσότερο στην αμαρτία, να καταστήσει την ψυχή μας σπήλαιο ληστών και να μας απομακρύνει από το Θεό. «Και αυτά είναι τα λόγια του διαβόλου -συμπληρώνει ο Ιερός Χρυσόστομος- αλλά τα δικά μου αντίθετα. Χάθηκες; Μπορείς να σωθείς. Εμοίχευσες; Μπορείς να ελευθερωθείς από την ενοχή. Έπεσες; Μπορείς να σηκωθείς. Μικρή η μετάνοιά σου, μεγάλη η φιλανθρωπία του Δεσπότου Χριστού». Πραγματικά. Μεγάλο κακό η αμαρτία, αλλά και το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Επομένως δεν υπάρχει θέση για απελπισία. Ο ίδιος Ιερός Πατήρ, που περισσότερο παντός άλλους τόνισε την αξία της μετανοίας, και την αποφυγή…

Το να αμαρτήσει κανείς είναι εύκολο και συνηθισμένο. Δύσκολο είναι το να μετανοήσει και να σωθεί. Και σπάνιο. Πολλοί λόγοι συμβάλλουν σ’ αυτό. Πότε η αμέλεια, πότε η ντροπή, πότε η αδιαφορία, και ο άνθρωπος παραμένει στην πτώση, μακριά από τη σωτηρία του. Αυτό βέβαια θέλει κι ο διάβολος. Δεν περιορίζεται όμως στο να εκμεταλλευθεί κατάλληλα μόνο τους λόγους τους οποίους απαριθμήσαμε προηγουμένως για να μας εξασφαλίσει την αμετανοησία και, κατά συνέπεια, και την καταστροφή μας. Αλλά προχωρεί περισσότερο και με όπλο την απόγνωση, προσπαθεί να μας καταστήσει μόνιμη την πτώση μας και να αποτρέψει τη μετάνοιά μας.Η μετάνοια, ως…

Η αμέλειά μας γύρω από την κατάσταση της ψυχής μας, γίνεται ισχυρότατο όπλο στα χέρια του διαβόλου, που το στρέφει εναντίον μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί σχετικά: «Ο διάβολος δεν παύει να χτυπά μέχρι εσχάτης αναπνοής, όταν βρει την ψυχή ξαπλωμένη και να καταφρονεί τις πληγές που της έχουν προκληθεί από την αμαρτία» (Περί ιερωσύνης). «Ψυχήν υπτίαν» δηλ. ψυχή που μοιάζει με άνθρωπο ξαπλωμένο στη γη, ανάσκελα, αμέριμνο και ήσυχο. Ψυχή που δεν νοιάζεται για την πνευματική της κατάσταση, είτε γιατί έχει δώσει αλλού την προσοχή της είτε γιατί δεν την απασχολεί το αιώνιο μέλλον της, είτε γιατί δήθεν ξεκουράζεται…

[...] Αυτό είναι το τέχνασμα του διαβόλου. [...] Στην αρχή, πριν να την κάνουμε (την αμαρτία) μας την εμφανίζει μικρή και ασήμαντη, όπως ένα μυρμήγκι. Χωρίς σημασία και χωρίς συνέπειες. Το κάνει αυτό για να μας πείσει ότι δεν είναι και τόσο σοβαρό πράγμα η διάπραξή της. Μόλις όμως πεισθούμε και την διαπράξουμε, τότε αλλάζει πρόσωπο. Την εξογκώνει στα μάτια μας κι από μυρμήγκι την παρουσιάζει μεγάλη σαν λιοντάρι. Και τούτο για να μας ρίξει στην απελπισία, να μας πείσει ότι δεν σωζόμαστε για ένα τόσο σοβαρό παράπτωμα κι έτσι να μας εξασφαλίσει τη διαρκή παραμονή μας στην πτώση και…

[...] Τη μέθοδο αυτή μετέρχεται συχνά ο διάβολος. Επιδιώκει να μας αιφνιδιάσει για να μην είμαστε σε θέση να προβάλλουμε αντίσταση. Πάνω στον αιφνιδιασμό πολλά μπορεί να κατορθώσει. Γι’ αυτό και πολύ συχνά εκεί καταφεύγει για να πετύχει το ποθούμενο.Έχεις λ.χ. το πάθος του θυμού. Προσπαθείς να απαλλαγείς απ’ αυτό. Αγωνίζεσαι με καρτερία. Κι ενώ νομίζεις πως κάτι έχεις πετύχει, ξαφνικά σου επιτίθεται ο διάβολος. Αιφνιδιαστικά σου ρίχνει τα βέλη του. Από ένα τίποτε, που με τέχνη σου έρριξε, εσύ έχασες την ψυχραιμία σου, ερεθίστηκες «αρπάχτηκες», κι έγινες έξω φρενών. Τώρα εκείνος χαίρει γιατί σε νίκησε. Σ’ έκανε να θυμώσεις.…

Η μετά σπουδής προσευχή είναι άσβεστο και διηνεκές φως της διάνοιας και της ψυχής του ανθρώπου. Αποτελεί ισχυρό όπλο και δίνει μεγάλη ασφάλεια. Γι’ αυτό και ο διάβολος με κάθε τρόπο θέλει να την ανακόψει. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι μόλις ανάψει η φλόγα της προσευχής στον άνθρωπο, ο διάβολος τον πολεμάει με αναρίθμητους φαύλους λογισμούς, τους οποίους ποτέ δεν είχε σκεφτεί. Η φαντασία στην περίπτωση αυτή είναι πολύ παραγωγική και εντυπωσιακή. Αν μάλιστα ήθελε κανείς αυτούς τους λογισμούς να τους καταγράψει και να τους μελετήσει, θα διαπίστωνε ότι στηρίζονται στο παράλογο και, όταν γίνονται δεκτοί, οδηγούν σε ποικίλα αδιέξοδα.…