Ένα πεδίο πολύ γνώριμο στον εχθρό μας διάβολο όπου συνηθίζει να αναπτύσσει την πολεμική του τέχνη είναι ο νους και η φαντασία μας. Όπλο του οι πονηροί λογισμοί.Καθώς είναι γνωστό η πρώτη βαθμίδα κάθε αμαρτίας έχει την έδρα της στη διάνοιά μας. «Έκαστος πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος· είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτίαν» (Ιακ. 1, 14-15). Η αμαρτία, πριν γεννηθεί σαν πράξη, υφίσταται στη διάνοια του ανθρώπου ως έμπνευση. Από κει ξεκινά και φθάνει στην τελική της μορφή. Αυτό έχει σημασία, απλούστατα γιατί ο λογισμός είναι το πρώτο βήμα προς την αμαρτία. Απροσεξία στους λογισμούς σημαίνει…
Ο διάβολος έχει στον κόσμο αυτό τους υπηκόους του. Είναι «ο άρχων του κόσμου τούτου» (Ιω. 12, 31), ο «κοσμοκράτωρ» (Εφ. 6, 12). Το βασίλειό του, βασίλειο αμαρτίας και κακίας. Είναι πυκνοκατοικημένο. Πάντοτε είχε οπαδούς ο διάβολος. Είτε συνειδητούς, είτε ασυνείδητους. Είναι οι άνθρωποί του, που στο νεύμα του γίνονται όργανά του στον αγώνα προς κατάκτηση των ψυχών. Γι’ αυτό μάχεται. Και πολεμά. Και στον πόλεμο αυτό έχει και ανθρώπους ως όργανά του. Είναι όσοι εμπνέονται απ’ αυτόν και όσοι ακολουθούν τα κελεύσματά του.Τέτοιοι άνθρωποι αφθονούν στην εποχή μας. Τους συναντούμε παντού. Είναι άνδρες και γυναίκες. Νέοι και ηλικιωμένοι. Ο…
Η ισχυρή και ορθή πίστη, σε συνδυασμό με την έμπρακτη συμμετοχή του ανθρώπου στη μυστηριακή ζωή τον σώζει και του χαρίζει την αιωνιότητα. Αντίθετα η πλανεμένη πίστη, εκείνη που απομακρύνεται από το αληθές πνεύμα του Κυρίου, εκείνη που στηρίζεται σε ανθρώπινες επινοήσεις, αγνοεί τη φωνή της Αγ. Γραφής και της Εκκλησίας, δεν σώζει και δεν ωφειλεί.Ο διάβολος δεν αφήνει αχρησιμοποίητη αυτήν την ευκαιρία. Με την αίρεση και την πλάνη καθιστά πολλούς υποχειρίους του. Μάλιστα οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται καν ότι του ανήκουν. Πιστεύουν ότι είναι του Θεού, αν και έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία. Λησμονούν όμως ότι «εκτός της Εκκλησίας,…
Τις κακοτοπιές αποφεύγει ο διάβολος επιμελώς. Γι’ αυτό και προσβάλλει κυρίως όσους στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και δεν αισθάνονται την ανάγκη της πνευματικής συμπαραστάσεως. Ο συμπνευματισμός δηλ. η αμοιβαία ενίσχυση στον πνευματικό αγώνα δύο ή και περισσότερων αδελφών, είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου. Ενωμένοι οι άνθρωποι πολύ δύσκολα πέφτουν στις παγίδες του. Έτσι προσπαθεί να βρει κατάλληλη ευκαιρία που σύνδεσμος αυτός είτε με την Εκκλησία, είτε με τους αδελφούς θα έχει χαλαρωθεί και τότε επιτίθεται με σιγουριά. Το ίδιο κάνουν και οι λύκοι. Ξεμοναχιάζουν το πρόβατο και το κατασπαράσσουν. Όσο το πρόβατο βρίσκεται στην ποίμνη δεν διατρέχει κίνδυνο.…
Το φυσικό κακό, το οποίο υπάρχει στον κόσμο γίνεται πολλές φορές όπλο στα χέρια του διαβόλου με το οποίο καταπολεμά τον άνθρωπο. Ο Θεός του παραχωρεί αυτή την εξουσία για να δοκιμασθεί η πίστη και η ευσέβεια των ανθρώπων. Έτσι ο διάβολος στέλνοντας τα κακά, δηλαδή τις θλίψεις, δοκιμασίες, ασθένειες και περιπέτειες κατορθώνει πολλές φορές να μας οδηγήσει στην αγανάκτηση ή την απόγνωση. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του δικαίου Ιώβ. Στο ομώνυμο βιβλίο του της Π. Διαθήκης μας αποκαλύπτεται πως ο διάβολος ζήτησε από το Θεό την άδεια να στείλει στον Ιώβ δοκιμασίες. Να τι λέγει προς το Θεό: «Μήπως…
Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνισθεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση, να υποπέσει σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικροϋποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα. Και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει, στην έσχατη αθλιότητα. Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φιλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου του. Πάντοτε…
Κανείς χριστιανός δεν πρέπει να καταφεύγει σε μαντείες δηλ. να πηγαίνει στα μέντιουμ, τις «χαρτορίχτρες», τις «καφετζούδες», τις «μάντισσες» που κυττούν τα χέρια, και γενικά ο πιστός χριστιανός δεν πρέπει να δίνει προσοχή σε όλα αυτά που είναι διαβολικά τεχνάσματα για να τον παρασύρουν.Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή, γιατί πολλές γυναίκες που μαντεύουν, κάνουν το έργο αυτό λέγοντας θρησκευτικά λόγια και προσευχές. Έτσι όταν κάποιος ακούσει πως είναι σατανικά τεχνάσματα οι μαντείες προβάλλει την εξής ένσταση: αφού αυτά είναι σατανικά τεχνάσματα, τότε πως συμβιβάζονται με τα άγια λόγια που λέγει η μάντισσα; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει ο άγιος…
Όσους ο διάβολος δεν μπορεί να αγκιστρώσει με άλλους τρόπους το κάνει με μαντείες, προλήψεις, όνειρα, δεισιδαιμονίες, πράγματα δηλαδή που ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνονται στους πολλούς αθώα, στην ουσία αποτελούν διαβολικά όπλα για την ψυχική μας υποδούλωση.Κι ας αρχίσουμε από τις μαντείες που στις ημέρες μας εμφανίζονται με τη μορφή χειρομαντευμάτων, μέντιουμ κ.λπ. Όλα αυτά έρχονται να ικανοποιήσουν την περιέργεια ή την ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει τα μέλλοντα. Ο Θεός με πολλή σοφία απέκρυψε από τον άνθρωπο το μέλλον του. Το έκανε για να του αφαιρέσει μια φοβερή πηγή ανησυχίας και δυστυχίας. Του χάρισε σε αντιστάθμισμα, την ελπίδα…
Ο Μ. Αθανάσιος περιγράφοντας το βίο του μεγάλου ασκητού και καθηγητού της ερήμου Αντωνίου διηγείται ότι εκείνοι που τον επισκέπτονταν στο ασκητήριό του, παρέμεναν επί ημέρες έξω από την καλύβα του περιμένοντας να τους δεχθεί και άκουγαν από μέσα οχλαγωγία και φωνές, σαν να ήταν πολλοί άνθρωποι στο κελλί.Και στην αρχή μεν νόμιζαν ότι είχαν εισέλθει εκεί μερικοί άνθρωποι κακοί με σκάλες από το παράθυρο και μάλωναν με τον Άγιο. Κατόπιν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι θόρυβοι και οι φωνές προέρχονταν από τα πονηρά πνεύματα που επείραζαν τον Άγιο.Αλλά φωνές και ομιλίες τα ζωντανά ανθρώπινα σώματα προσφέρουν. Πώς να μιλήσει κάποιος…
Αυτή τη φράση την ακούμε συχνά εντός μας. Ιδίως όταν έπειτα από ένα σφάλμα, ή από μία υπόδειξη προς μετάνοια αρχίζουμε να συζητούμε με τον εαυτό μας αυτή τη λύση. Επί έτη τώρα αφήσαμε να γίνουμε παιγνίδι στα χέρια του διαβόλου. Του κάναμε το χατίρι. Ζήσαμε βίο αμαρτωλό. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, εμείς κυλιόμαστε στη λάσπη των παθών. Αλλά τώρα μια αφορμή μας δόθηκε για να σταματήσει ο κατήφορος. Κάποιο κόκκινο φως άναψε για να εμποδίσει την ασεβή μας πορεία. Συναισθανόμαστε τη οικτρή μας κατάσταση. Βλέπουμε βέβαιη την καταστροφή. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του και εμείς αποφασίζουμε προς στιγμή…