Τα «Παύλεια» όπλα
Ο απόστολος Παύλος μας έδωσε μία ολόκληρη πνευματική πανοπλία για να πολεμήσουμε «τας αρχάς και τας εξουσίας, τον κοσμοκράτορα του σκότους του αιώνος τούτου». Να ποια είναι η πανοπλία. «Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ώ δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι· και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστι ρήμα Θεού» (Εφ. 6, 14). Μ’ ένα λόγο ο ορθός βίος που συμφωνεί με το θέλημα του Θεού είναι η ισχυρή μας πανοπλία εναντίον του αντιδίκου μας. Και η πανοπλία αυτή βρίσκεται αποθησαυρισμένη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, έξω από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία. Η Εκκλησία μας είναι η «ταμειούχος της θείας χάριτος» που μας εξασφαλίζει τα πνευματικά εκείνα όπλα με τα οποία μπορούμε να παλέψουμε τον αντίπαλό μας. «Τα όπλα της στρατείας ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων» (Β΄ Κορ. 10, 4).
Τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας
Η Εκκλησία μας έχει στη διάθεσή μας τα χαριτόβρυτα Μυστήρια με τα οποία μας αγιάζει και μας ενισχύει στον πόλεμο κατά του διαβόλου. Έχει ακόμη τον Αγιασμό, μικρό και μεγάλο, που είναι «δαίμοσιν ολέθριος» και «προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειος». Έχει τις ειδικές ευχές και ακολουθίες, με τις οποίες φυγαδεύονται οι δαίμονες και ο άνθρωπος ειρηνεύει και ηρεμεί. Από εμάς εξαρτάται να κάνουμε με πίστη, χρήση όλων αυτών των αγιαστικών μέσων, ώστε να καρπωθούμε την ωφέλεια που απορρέει από αυτά.
Με τα πνευματικά λοιπόν αυτά όπλα που μας εξασφαλίζει η Εκκλησία μας, αλλά προ πάντων με τη βοήθεια του Θεού, το αγωνιστικό μας φρόνημα θα παραμείνει υψηλό και η πεποίθησή μας στην τελική νίκη θα είναι ακράδαντη, σε τρόπο ώστε ο πόλεμος κατά του διαβόλου να διεξάγεται με σύστημα, οργάνωση και αισιοδοξία, παράγοντες δηλαδή πάνω στους οποίους μπορούμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για τη νικηφόρα έκβασή του.

Ο πόλεμος με το σατανά είναι αναπόφευκτος, ακήρυκτος και αδυσώπητος. Άλλοι στην πρώτη προσβολή παραδίδονται και συμμαχούν. Κι άλλοι ανθίσταται, τραυματίζονται, πληγώνονται, πέφτουν, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα. Κοντά τους έχουν το Μέγα Σύμμαχο, τον Ιησού. Μαζί με το Μωυσή λέγουν κι αυτοί «Κύριος καταφυγή μου» (Εξοδ. 17, 15). Εκείνος τους ενισχύει, τους παρηγορεί, τους εμψυχώνει. Γίνεται συναγωνιστής και υπερασπιστής τους. Τους εξοπλίζει και τους εξασκεί στον τρόπο του μάχεσθαι, στην τέχνη του πολέμου. Και τους συμπαρίσταται με στοργή, αδελφική και πατρική. Τότε εκείνοι παίρνουν θάρρος, ενισχύονται πολύ και συνεχίζουν τον αγώνα μέχρις εσχάτων. Μέχρις ότου συντρίψουν την κεφαλή του δράκοντος, στήσουν τη σημαία του Χριστού στην ψυχή τους και δουν το φως της άνω Ιερουσαλήμ να τους καταυγάζει και να τους γεμίζει με αιώνια ευφροσύνη.
Στο βιβλίο της Εξόδου περιέχεται μία λαμπρή νίκη των Ισραηλιτών. Η νίκη κατά του Αμαλήκ. Ολιγάριθμοι και άπειροι στους πολέμους οι Ισραηλίτες «τον Αμαλήκ ετροπώσαντο» με τη δύναμη του Θεού. Και μεις, ο νέος Ισραήλ του Θεού, έχουμε τον Αμαλήκ μας. Είναι ο σατανάς, που θέλει την καταστροφή μας. Κατά την Αποκάλυψη «ο διάβολος κατέβη προς ημάς έχων θυμόν μέγαν» (Αποκ. 12, 12). Αλλά τι μ’ αυτό; Εμείς δεν είμαστε μόνοι, όπως τότε, οι Ισραηλίτες στην έρημο Ραφιδείν δεν ήταν μόνοι. Έχουμε τον Ιησού μας, που μας οδηγεί στη νίκη και το θρίαμβο.
Μακάρι, αδελφέ μου, και συ και εγώ να ανήκουμε δια βίου στην παράταξη αυτή των αγωνιστών και των νικητών. Αγωνιστών στον πνευματικό στρατό κατά του Σατανά με τα όπλα στα χέρια και το μέτωπο ψηλά. Νικητών με τη Χάρη του Θεού, που γνωρίζει να θεραπεύει τα ασθενή και να αναπληρώνει τα ελλείποντα, όταν και εκείνα και αυτά φαίνονται στη μάχη και χαρακτηρίζουν την προσπάθειά μας εναντίον του διαβόλου. Μακάρι και σε σένα και σε μένα να έχει εφαρμογή η επινίκια ιαχή του μαθητού της αγάπης, η γεμάτη ελπίδα, αισιοδοξία και εγκαρδίωση: «Νεανίσκοι, νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Ιω. 2, 13). Μακάρι!

Πόλεμος κατά του σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή