853.«ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ». 
Κάποτε ο άγιος εφημέριος του Άρς αισθάνθηκε βαρυμένο τον εαυτό του από τις κατηγορίες και παρεξηγήσεις των ενοριτών του.  Κάθισε λοιπόν κι άρχισε να γράφη ένα γράμμα στον Επίσκοπό του για να του εκθέση την κατάστασι.  Όταν έφτασε στο σημείο να υπογράψη διερωτήθηκε τι μέρα ήταν και είδε ότι ήταν Παρασκευή.  «Παρασκευή, είπε, Παρασκευή ήταν η μέρα, κατά την οποίαν με τόσο θάρρος ο Χριστός σήκωσε το σταυρό του».  Ξέσχισε το γράμμα και συνεπέρανε:  «Κι εγώ πρέπει να σηκώνω το σταυρό μου κοντά και μαζί με το Χριστό, έτσι μόνο θα μου φανή ελαφρός».
Στις δοκιμασίες μας, στις θλίψεις μας, στα βάσανα μας ας υψώνωμε τη σκέψι μας στο θείο αρχηγό μας Χριστό.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 392 )

850.  ΘΕΛΗΣΙΣ ανθρώπου.
ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ.  Ένας ζωγράφος δέχτηκε μία μέρα την επίσκεψι ενός φίλου του.  Τον πέρασε λοιπόν στο ατελιέ του και άρχισε να του δείχνει διάφορα έργα του.  Τα μάτια του επισκέπτη έπεσαν σε μία εικόνα του Χριστού, που «κρούει την θύρα».
- Εδώ υπάρχει ένα λάθος, παρατήρησε.  Η πόρτα δεν έχει χερούλι.
- Όχι! Δεν είναι λάθος.  Το χερούλι είναι από το μέσα μέρος, απάντησε ο ζωγράφος.
852.  ΘΕΛΗΣΙΣ ανθρώπου.
ΑΝ ΘΕΛΗΣ.  Μια μοναχή ακούοντας ότι ο Θωμάς ΄Ακουινάτος ήταν ένας από τους πιο αγίους και σοφούς της εποχής της έπιασε και του έγραψε ένα γράμμα λέγοντάς του ότι και εκείνη επιθυμεί να γίνη αγία, αλλά δεν ήξευρε πώς να το κατορθώση.  Ό Θωμάς ΄Ακουινάτος δεν της απάντησε.  Εκείνη του ξανάγραψε, αλλά και αυτή τη φορά καμία απάντησις.  Του έγραψε και τρίτο γράμμα.  Τότε ο άγιος πήρε ένα μεγάλο πανί κι έγραψε επάνω τις λέξεις:  «Αν θέλης» και της το έστειλε αντί άλλης απαντήσεως.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 390-391 )

83. Όταν, κατά τη διάρκεια της προσευχής, ο εχθρός σου υποβάλλη τη θύμισι του φαγητού, έντεινε την προσπάθειά σου να συγκεντρωθής στην προσευχή, άναψε στην καρδιά σου μία μεγάλη πυρά πίστεως και αγάπης και πες στον Πειραστή τα εξής λόγια του Χριστού: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ’ 4). Η προσευχή είναι η καλύτερη τροφή μου, που μου ενισχύει και φωτίζει ψυχή και σώμα μαζί.

84. Πρόκειται να προσευχηθής; Ταπείνωσε την υπερηφάνεια της καρδιάς σου, διώξε από μέσα της κάθε γήινο θέλγητρο και στερεώσου στην πέτρα της πίστεως.

85. Μην υπακούεις στα προστάγματα της σαρκός. Είναι προστάγματα ολέθρου και καταστροφής. Μην επιζητείς τη σωματική ανάπαυσι, τις τρυφηλότητες τις υλικές. Είναι προσωρινές και οδηγούν στον αιώνιο θάνατο. Η Γραφή λέει: «Eν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου» (Γεν. γ’ 19). Η Εκκλησία ψάλλει, στον όρθρο της Μεγάλης Τρίτης: «Ψυχή, τό δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως ἔργασαι, ταλαίπωρε» (κοντάκιον). Και ο ίδιος ο Χριστός λέγει: «Η βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἀρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια’ 12).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 52-53)

«Και είστε απόλυτα πλήρεις κοντά σ’ αυτόν…» Κολοσσαείς 2:10

Η μεγαλύτερη παρηγοριά του χριστιανού
    Ένας ηλικιωμένος χριστιανός ήταν ετοιμοθάνατος. Ένας νεαρός, χριστιανός κι αυτός, τον ρώτησε: «Αδελφέ, θέλεις να σου διαβάσω το πιο παρήγορο εδάφιο από το Λόγο του Θεού;». «Ναι», απάντησε εκείνος. Κι ο νέος άρχισε να διαβάζει: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής. Διαφορετικά θα σας το έλεγα…» (Ιωάν. 14:2). «Όχι, όχι», είπε ο ετοιμοθάνατος. «Δεν είναι αυτό το πιο παρήγορο εδάφιο, αλλά το επόμενο». Κι ο νέος συνέχισε: «Κι αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι θα και θα σας πάρω κοντά μου για να είστε κι εσείς όπου είμαι εγώ.» (εδ. 3). «Αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση», είπε ο πιστός. «Δεν είναι οι χώροι διαμονής που επιθυμώ περισσότερο, αλλά λαχταρώ να συναντηθώ μ’ Εκείνον, το Σωτήρα μου, και να είμαι μαζί Του για πάντα».        Ναι, ξέρουμε εμείς οι πιστοί πως «θα Τον δούμε όπως ακριβώς είναι». (Α’ Ιωάν. 3:2).
(Σ.Α.Ι.)

«Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να παρουσιάζετε με την προσευχή και τη δέηση και με πνεύμα ευγνωμοσύνης τα αιτήματά σας στο Θεό» (Φιλ. 4:6)

Ίσως έχετε ακούσει τη φράση: «Γιατί ν’ ανησυχείς όταν μπορείς να προσευχηθείς;». Αυτό είναι αλήθεια. Κι όμως, από τον τρόπο που αντιδρούν μερικοί χριστιανοί στις δοκιμασίες, φαίνεται πως έχουν αλλάξει το σύνθημα αυτό σε: «Γιατί να προσευχηθείς, αφού μπορείς να ανησυχείς;». Ίσως να σας φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζουν πολλοί πιστοί τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Αντί ν’ αναθέτουν όλα τα βάρη τους στον Κύριο και να περιμένουν να τους βοηθήσει, επιμένουν να προσπαθούν να τα λύσουν μόνοι τους.
Μια ευσεβής χριστιανή είχε μάθει το μυστικό να νικά τη μέριμνα. Παρόλο που από πολλά χρόνια είχε μείνει χήρα, είχε κατορθώσει να μεγαλώσει τα έξι δικά της παιδιά, και άλλα δώδεκα που είχε υιοθετήσει. Όταν κάποιος δημοσιογράφος τη ρώτησε πώς μπορούσε να είναι τόσο ήρεμη και ισορροπημένη κάτω από τόσο μεγάλο φορτίο, εκείνη απάντησε: «Έχω ένα συνέταιρο». «Και ποιος είναι αυτός;», τη ξαναρώτησε εκείνος. «Κάποια μέρα, πριν από πολλά χρόνια, προσευχήθηκα: Κύριε, εγώ θα κάνω τη δουλειά, κι Εσύ θ’ αναλάβεις όλη την ανησυχία μου», απάντησε εκείνη.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

81. Όταν φέρω στον νου μου τον Υιό του Θεού και εκείνους που κατ’ όνομα μόνον είναι χριστιανοί, νοιώθω φόβο και οίκτο. Φόβο, αναλογιζόμενος ότι θα παρουσιασθώ ενώπιον του φοβερού βήματος του Ιησού, κατά την Ημέρα της Κρίσεως. Και οίκτο, γιατί βλέπω ένα πλήθος λεγομένων χριστιανών, που μόνοι τους στέρησαν τον εαυτό τους από τη σωτηρία και κινούνται εκούσια προς την αιώνια Κόλασι.

82. Ο Λόγος είναι ο Δημιουργός μας και ο Θεός μας. Όλα όσα είπε και δίδαξε, είναι αλήθεια και ζωή. Έτσι λοιπόν πρέπει να είναι και τα δικά μας λόγια, εφ’ όσον κτισθήκαμε «κατ’ εικόνα Θεού». Έτσι αληθινά ήσαν τα λόγια των Αγγέλων και των Αγίων, τα οποία αναφέρει η Γραφή. Τα λόγια όμως του πεσμένου Αγγέλου, του Διαβόλου, είναι ψεύδος και όχι αλήθεια. Όπως ένας λόγος που προέρχεται από τον Λόγο του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, είναι αλήθεια και ζωή, έτσι ο λόγος του Σατανά, που αποξενώθηκε από τον Λόγο του Θεού, είναι ψεύδος και θάνατος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 51-52)

26. «Δεδοξασμένα περί σου, καθώς φησίν ο Προφήτης, ελαλήθη πόλις του Θεού» (Π).

Ο ύμνος αυτός είναι εμπνευσμένος από τον μεσσιανικό ψαλμό 86: «δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου η πόλις του Θεού» (στιχ. 3). Στον ψαλμό αυτό, που στιχολογείται στον εσπερινό των Χριστουγέννων, η Θεοτόκος προτυπώνεται σαν «πόλις», στην οποία ήλθε να κατοικήση ο Κύριος και μάλιστα σαν τη «Σιών», την οποία «εθεμελίωσεν ο Ύψιστος» και την οποία όλοι οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν σαν πνευματική τους μητέρα: «Μήτηρ Σιών ερεί άνθρωπος»!
Η πόλις, σαν συμβίωσις και κοινωνία ανθρώπων, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρωπίνου γένους, χάρις στο οποίο ξεκίνησε και αναπτύχθηκε ο πολιτισμός. Οι άνθρωποι, από το 10.000 π.Χ., άρχισαν πια να συγκεντρώνωνται σε οικισμούς (χωριά) και από το 5.000 π.Χ. σε πόλεις, για να καταλήξουν σήμερα –2.000 μ.Χ.– στις μεγαλοπόλεις των πολλών εκατομμυρίων κατοίκων. Οι πόλεις γίνονται ονομαστές από τον μεγάλο αριθμό των κατοίκων ή τους μεγάλους άνδρες που γεννιούνται ή κατοικούν σ΄ αυτές.
Η Θεοτόκος υπήρξε η «πόλις του Θεού», διότι ήλθε, γεννήθηκε, κατοίκησε κι έζησε κοντά της ο Μοναδικός και Ανεπανάληπτος Άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς! (Ευθυμίου, Επ. Αχελώου, «Εκείνος», σ. 281) . Βλέποντας προφητικά το γεγονός αυτό ο Ζαχαρίας, έλεγε: «Τέρπου και ευφραίνου θύγατερ Σιών, διότι ιδού εγώ έρχομαι και κατασκηνώσω εν μέσω σου, λέγει Κύριος» (β' 14).
Πάντα η πόλις νοσταλγούσε να έχη κάτοικό της τον Θεό. Δεν υπάρχει πόλις, η οποία δεν έκτισε ένα βωμό ή ένα Ναό για κατοικία του Θεού! Αιώνιο όνειρο του ανθρώπου ήταν «η πόλις του Θεού» (CIVITAS DΕΙ) , η συγκατοίκησις του Θεού με τους ανθρώπους!
Το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε με την Παρθένο που έγινε «η πόλις του Θεού»! Χάρις στη Θεομήτορα ο Θεός «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βάρουχ γ' 38) «και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. α΄ 14).Γράφει σχετικά ο Καβάσιλας: «Συνέβηκε με την Παρθένο αυτό που συμβαίνει όταν μια μεγάλη και λαμπρή πολιτεία υποδέχεται το βασιλιά. Όπως μια πόλη που ξεπερνά όλες τις άλλες, όχι μόνο στο μέγεθος και την ωραιότητα, αλλά και στο ψηλό ηθικό φρόνημα και στο πλήθος των κατοίκων και στον πλούτο και σε κάθε είδους δύναμη, δεν περιορίζεται μόνο στο να δεξιωθή και να φιλοξενήση απλώς το βασιλιά, αλλά γίνεται το κράτος του και αποτελεί την εξουσία του και την τιμή του και τη δύναμί του και τον οπλισμό του. Έτσι και η Παρθένος, με το να δεχθή μέσα της το Θεό, με το να του δώση τη σάρκα της, έκαμε να παρουσιασθή ο Θεός μέσα στον κόσμο και να γίνη στους μεν εχθρούς συμφορά ακαταμάχητη, στους δε φίλους σωτηρία και πηγή όλων των αγαθών» (Κ, 131) .
Στην επίγεια πόλι, την Θεοτόκο (και την Εκκλησία) πρώτος πολίτης ήταν ο Ιησούς. Στη «καινή πόλι», την Άνω Ιερουσαλήμ, η Αγία Τριάς θα κατασκηνώση για πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους (Αποκ. κα' 3) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 47-48 )

ΘΕΛΗΣΕ κάποτε να δοκιμάσει δυό νεοφερμένους αδελφούς στην σκήτη ένας από τους μεγάλους Γέροντες. Μπήκε στον μικρό τους κήπο και άρχισε να καταστρέφει με το ραβδί του ένα-ένα όλα τα λαχανικά. Οι αδελφοί τον έβλεπαν από την μισάνοιχτη πόρτα του κελλιού τους, αλλά δεν φανερώθηκαν έως ότου τα κατέστρεψε σχεδόν ολα. Όταν είχε μείνει πια μια ρίζα μόνο κι ήταν έτοιμος να την χαλάσει κι αυτή, βγήκε έξω ο νεώτερος και του είπε με πολύ σεβασμό:
- Αν ευλογεί η αγιοσύνη σου, Αββά, άφησε τούτο να το μαγειρέψω για να σε φιλοξενήσω.
Ικανοποιημένος ο Γέροντας από την ανωτερότητα του αδελφού, τον φίλησε και του είπε:
- Βλέπω το Πνεύμα του Θεού να αναπαύεται σε σένα, αδελφέ, για την πολλή σου ανεξικακία.

ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ δεν μπορείς να διώξεις την κακία, λέει ο Όσιος Ποιμήν. Αν λοιπόν σου κάνει κανένα κακό ο αδελφός σου, προσπάθησε εσύ να του το ανταποδώσεις με καλό. Μόνο η καλοσύνη μπορεί να νικήσει την κακία.

ΚΑΠΟΙΟΣ πιστός, την εποχή των διωγμών της Εκκλησίας, προδόθηκε από μια δούλη του. Αφού βασανίστηκε σκληρά, οδηγήθηκε έξω από την πόλη για να αποκεφαλισθεί. Στον δρόμο έτυχε να συναντήσει την κακή εκείνη δούλη. Μόλις την είδε, έβγαλε το χρυσό του δαχτυλίδι, της το έδωσε και σφίγγοντας με ευγνωμοσύνη το χέρι της της είπε:
- Σ’ ευχαριστώ από την ψυχή μου που έγινες αιτία να απολαύσω τέτοια τιμή, να γίνω Μάρτυρας του Χριστού μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 63-64 )

Η οπτασία του Σαρακηνού
Ο Αμηράς της Συρίας έστειλε κάποτε τον ανηψιό του στη Διόσπολη για ορισμένες εργασίες.
Στην πόλη αυτή ο ανηψιός συνάντησε έναν θαυμάσιο ναό του αγίου Γεωργίου.
Αμέσως πρόσταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τα πράγματα του επάνω στα κατηχούμενα του ναού, όπου εγκαταστάθηκε κι ο ίδιος.
Ύστερα είπε να βάλουν μέσα στο ναό και τις δώδεκα καμήλες του, παρά τις διαμαρτυρίες και τις παρακλήσεις των ιερέων. Μόλις όμως οι καμήλες μπήκαν στην εκκλησία, έπεσαν στο έδαφος νεκρές, ενώ ο ανηψιός του Αμηρά έμεινε να θαυμάζει την ακαταμάχητη δύναμη του αγίου Γεωργίου.
Την άλλη μέρα, καθώς ο ιερέας τελούσε τη θεία λειτουργία, ο Σαρακηνός τον παρακολουθούσε από τα κατηχούμενα.
Τότε ο φιλάνθρωπος Θεός του άνοιξε τα μάτια της ψυχής, και τί βλέπει;
Τον ιερέα να σφάζει ένα μικρό παιδί και να χύνει το αίμα του μέσα στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα του να το κόβει και να το τοποθετεί στο ιερό δισκάριο!
Όταν τελείωσε το κοινωνικό, παρατηρούσε ο Σαρακηνός απορημένος τον ιερέα να μεταδίδει στο λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού.
Μετά τη λειτουργία πήρε ο ιερέας τα καλύτερα πρόσφορα και τα πήγε φιλοδώρημα στο Σαρακηνό.
-Τί είν’αυτά; ρώτησε εκείνος.
-Αυτά, αφέντη μου, είναι ψωμιά που προσφέρουν οι πιστοί.
Μ’αυτά λειτουργούμε στην Εκκλησία μας.
-Απ’αυτά πήρες και λειτούργησες σήμερα; ρώτησε θυμωμένος εκείνος.
Δεν σε είδα εγώ, που έσφαξες το παιδί κι έδωσες τη σάρκα και το αίμα του στο λαό; Νομίζεις πως όλ’αυτά δεν τα έβλεπα, κακούργε και φονιά;
Ο ιερέας τρόμαξε. Δόξασε το Θεό και είπε:
-Πιστεύω, αφέντη μου, πως ο Θεός σ’έχει κατατάξει στη χορεία των σωζομένων, αφού σε αξίωσε να δεις τέτοιο φρικτό μυστήριο. Αυτή τη θεωρία ποτέ δεν αξιώθηκα εγώ να τη δω, αλλά βλέπω πάντα μπροστά μου ψωμί και κρασί.
Εμείς πιστεύουμε πως ο άρτος και ο οίνος, που προσφέρουμε στη λειτουργία μας, είναι Σώμα και Αίμα Χριστού, μα τούτο το θαυμάσιο δεν το βλέπει ο καθένας.
Ακούγοντας την εξήγηση ο Σαρακηνός , θαύμασε και αποφάσισε να γίνει χριστιανός.
Βαπτίστηκε, πήγε στο Σινά, έγινε μοναχός, και αργότερα επισφράγισε με το μαρτύριο την ορθόδοξη πίστη του.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.48-50)

Η μεταμέλεια του μοναχού
Ο μαθητής του Μ. Αντωνίου αββάς Παύλος ο Απλούς πήγε κάποτε σ’ένα μοναστήρι.
Στην ώρα της ακολουθίας δεν μπήκε μέσα στον ναό, αλλά κάθησε στην πόρτα και παρατηρούσε κάθε αδελφό που έμπαινε.
Είχε λάβει από τον Θεό το διορατικό χάρισμα και μπορούσε να διακρίνη την ψυχική κατάστασι του καθενός, όπως εμείς βλέπουμε την εξωτερική του μορφή.
Έβλεπε λοιπόν να έρχωνται οι αδελφοί στον ναό με λαμπρή όψι και αστραφτερό πρόσωπο, έχοντας μάλιστα συνοδό και έναν άγγελο. Παρουσιάσθηκε όμως κι ένας δυστυχής αδελφός που τον συνώδευαν πλήθη δαιμόνων, ενώ ο φύλακας άγγελός του βρισκόταν θλιμμένος μακριά του.
Ο όσιος Παύλος δάκρυσε βλέποντας τον σ’αυτή την κατάστασι και από την πολλή θλίψι χτυπούσε με τα χέρια στο στήθος του.
Οι μοναχοί απορούσαν με την συμπεριφορά του και τον παρακαλούσαν να μπη μέσα στο ναό.
Εκείνος όμως έμεινε έξω προσευχόμενος και θρηνώντας για το κατάντημα του αδελφού.
Όταν τελείωσε η ακολουθία, ο αββάς Παύλος άρχισε πάλι να παρακολουθή τους μοναχούς που έβγαιναν από τον ναό.
Και βλέπει εκείνον τον αδελφό να βγαίνη με λαμπρό πρόσωπο, να τον έχη πλησιάση χαρωπός ο άγγελος του, ενώ οι δαίμονες θλιμμένοι να βρίσκωνται μακριά του.
Στο θέαμα αυτό ο διορατικός όσιος φώναξε από την χαρά του ευλογώντας τον Θεό:
-Ω απέραντη φιλανθρωπία και αγαθότης του Θεού!
Συγκέντρωσε έπειτα όλους τους μοναχούς της μονής και τους διηγήθηκε τί είχε δει πριν αρχίση η ακολουθία και τί είχε δει μόλις τελείωσε.
Έπειτα παρακάλεσε τον αδελφό του να πη τί συνέβη και πώς ο Θεός του χάρισε αυτή την θαυμαστή μεταβολή. Κι εκείνος, μπροστά σε όλους άρχισε να εξομολογήται:
-Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και έζησα βουτηγμένος στην ακολασία.
Σήμερα όμως μπαίνοντας στον ναό, άκουσα τον προφήτη Ησαΐα, ή μάλλον τον ίδιο τον Θεό, να μιλάη με το στόμα εκείνου: « Λουσθήτε και καθαρισθήτε.
Πετάξτε μακριά από τις καρδιές σας τις αμαρτίες και εγώ σαν το χιόνι θα σας λευκάνω».
Στα λόγια αυτά λοιπόν συγκινήθηκα, στέναξα και είπα στον Θεό: Εσύ που ήρθες στον κόσμο για να σώσης τους αμαρτωλούς, αυτό που υποσχέθηκες με τον προφήτη Σου, εκπλήρωσε το και σε μένα τον άθλιο και ανάξιο.
Σου δίνω τον λόγο μου ότι από τώρα δεν θα κάνω τίποτε το κακό!
Εγκαταλείπω κάθε παρανομία.
Θα σε υπηρετώ από δω και πέρα με καθαρή καρδιά.
Δέξου, Κύριε, αυτή μου την μετάνοια, αυτή μου την απόφασι, ν’απέχω πλέον από κάθε αμαρτία.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά οι αδελφοί, συγκινήθηκαν και δόξασαν όλοι μαζί τον Θεό.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.63-65)

Συνήθως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δοκιμασία, ένα πρόβλημα ή μια αναποδιά κυριευόμαστε από άγχος και αγωνία, δε βλέπουμε διέξοδο, κλονίζεται ο ψυχισμός μας και απογοητευόμαστε. Στην ουσία επιτρέπουμε στο πρόβλημα να εισέλθει μέσα μας και να κυριαρχήσει στη ζωή μας. Κι εγώ για πολλά χρόνια πνιγόμουν ακόμη και σε μια κουταλιά νερό! Πάντα αδύναμη και παραδομένη στις δυσκολίες του βίου τούτου, ανίκανη να υψώσω ανάστημα για να τις αντιμετωπίσω. Η ψυχή μου σαλευόταν σαν το φτερό στον άνεμο και ο φόβος για το μέλλον ένα τέρας που με κατασπάραζε λίγο λίγο! Τι μαρτύριο!
Μια ευλογημένη μέρα όμως, όπως καθόμουν στον καναπέ του σαλονιού μου, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Καινή Διαθήκη που κοσμούσε απλώς μέχρι τότε τη βιβλιοθήκη μας. Η ψυχή μου ένιωσε μια έλξη και έτσι πήγα προς τα εκεί, την πήρα και άρχισα να διαβάζω. Πέφτω πάνω στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Φιλιππησίους:«Μην κυριεύεσθε από αγωνιώδη φροντίδα για τίποτα, αλλά για κάθε τι που σας παρουσιάζεται, κάνετε γνωστά τα αιτήματα σας προς το Θεό δια της προσευχής και δια της δεήσεως, οι οποίες πρέπει να συνοδεύονται και με ευγνώμονα ευχαριστία για όσα ο Θεός μας έδωσε». [ 4,6]
Τι παρηγοριά! Τι χαρά! Τι ανακούφιση! Η καρδιά μου ξαφνικά άρχισε να χτυπάει διαφορετικά… ο ρυθμός της έγινε πιο χαρούμενος και ανάλαφρος! Λοιπόν, από δω και πέρα αυτό θα κάνω! Θα αντικαταστήσω την ανησυχία μου με την προσευχή! Ό,τι με απασχολεί δε θα το συζητώ πλέον με τον εαυτό μου αλλά θα πηγαίνω κατευθείαν στο Χριστό και θα τον κάνω κοινωνό των ανησυχιών μου! Και κάπως έτσι η ζωή μου άλλαξε! Και όχι γιατί απαραίτητα πήρε ο Κύριος από τη μέση τα προβλήματα μου αλλά γιατί ελευθερώθηκε η ψυχή μου από τα βαρίδια του άγχους και του φόβου!
Τώρα νιώθω μέσα μου πιο δυνατή και γαλήνια… δεν είμαι μόνη μου… έχω κάποιον να με ακούει, να με βοηθάει, να με ενισχύει! Και τελικά δε με ενδιαφέρει πια να μην έχω προβλήματα… μου αρκεί που είμαι μαζί με το Χριστό, που Του μιλάω, που Τον νιώθω κοντά μου! Και φυσικά βιώνω καθημερινά τη θαυμαστή επενέργεια Του στη ζωή μου αλλά η αγωνία μου τώρα είναι μήπως και δεν έχω το Χριστό μου και όχι μήπως δεν έχω χρήματα ή κάτι άλλο επίγειο! Και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που εκείνο το απόγευμα ο Θεός με οδήγησε στο άνοιγμα της Καινής Διαθήκης και στην ανάγνωση του Λόγου Του και έτσι μου άνοιξε δρόμο και νέους ορίζοντες, με θεράπευσε, μου έδωσε πίσω τη χαρά, την ειρήνη και την ελπίδα μου! Γιατί κατάλαβα ότι γι’αυτό τόσα χρόνια ένιωθα φοβισμένη και αγχωμένη…. γιατί δεν είχα Εκείνον!
Κάθε φορά λοιπόν που θα νιώθουμε ότι πάνε να μας πνίξουν οι μέριμνες εμείς αμέσως να πηγαίνουμε να μιλάμε στο Χριστό μας και έτσι και μόνο που θα μοιραζόμαστε τον πόνο μας ήδη θα νιώθουμε καλύτερα, πόσο μάλλον που Αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε είναι ο Χριστός μας! Και έτσι με πίστη ακλόνητη και ειρήνη στην καρδιά να αναμένουμε την επέμβαση Του… και στην καρδιά μας και στη ζωή μας! (Α.Κ.Β)