Χριστός Ανέστη! Αν αυτές οι δύο λέξεις είναι απλά ένα ‘έθιμο’, τότε δεν αλλάζει τίποτα. Αν όμως είναι ομολογία και βίωμα, τότε αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζει όλη η ζωή μας εκ βαθέων! Κυρίως αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός Ανέστη για μας προσωπικά. Αν ήμουν μόνο εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο, θανατωμένος από την αμαρτία, ο Κύριος μου και Θεός μου θα γινόταν πάλι άνθρωπος για μένα, θα πάθαινε για μένα – μέχρι σταυρικού θανάτου- και για μένα θα πατούσε το θάνατο. Για να ζήσω εγώ!
Αν αυτό δεν είναι Αγάπη, τότε τί είναι; Ο Θεός μου, ο Πλάστης μου, σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Τώρα δε μας χωρίζει τίποτα. Είμαστε αδέρφια… αδέρφια με το Χριστό! Για ποιο λόγο να θλίβομαι, να θυμώνω, να φοβάμαι, να απελπίζομαι; Ο Θεός είναι πατέρας μου! Πόρτες κλειστές για μένα δεν υπάρχουν, εκτός κι αν ο ίδιος τις κλείσω ανοίγοντας θεληματικά τις πόρτες της αμαρτίας. Τις πόρτες της χαράς και της σωτηρίας μού τις άνοιξε ο Χριστός. Κανείς δεν μπορεί να μου τις κλείσει. Τι όμορφο, τι ανείπωτη ευτυχία να ζεις με την προσωπική, ξεχωριστή Αγάπη του Χριστού για σένα. Όλους τους αγαπάει ο Χριστός… αυτό είναι αληθές.
Όταν νιώσεις όμως την Αγάπη Του για σένα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς σου, τότε Αυτός γίνεται η Αλήθεια. Και όποτε ο αντίθετος συνταράσσει τον κόσμο και αυτοί που δεν αγαπούν το Χριστό Τον αμφισβητούν, Τον φτύνουν και Τον διώχνουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους… ενώ εσύ που ζεις για το Χριστό, δεν κλονίζεσαι. Κι αν στραβοπατάς, κι αν πέφτεις, ακούς τη φωνή Του « Έλα, μπες μέσα στο χώρο σου και κλείσε τις θύρες σου από πίσω σου. Κρύψου για λίγο καιρό μέχρι να περάσει η οργή» ( Ησαΐας 26,20).
Όλες οι ψυχές ζουν με έναν πόθο… να προσκολληθούν σ’ Αυτόν που τις δημιούργησε, στον Τριαδικό Θεό μας. Πολλές ψυχές όμως χάνουν το δρόμο τους και προσκολλώνται στην αμαρτία, στην απιστία και στην πλάνη. Άλλες προτιμούν να προσκολληθούν στους δυνατούς του κόσμου τούτου. Σε ανθρώπους που έχουν εφήμερη δύναμη, εφήμερη δόξα, εφήμερη ζωή. Ο καρπός αυτής της προσκόλλησης; Έπαρση, αλαζονεία, εγωκεντρισμός… απώλεια. Τι κρίμα να χάνουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα την Ανάσταση, προσκολλημένοι στο Σωτήρα μας Χριστό! Τι κρίμα γι’ αυτούς που δεν προτιμάνε την αιώνια και ατελεύτητη δόξα της σχέσης με το Χριστό! Ο Χριστός μας προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του: « Πατέρα συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τί κάνουν’». Για όσους από μας, στην εποχή του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζουμε να Τον σταυρώνουμε θα μπορούσε να πει κάποιος: « Χριστέ μου συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν!»(Κ.Δ.Κ)

«…Κι έρχεται μάλιστα ώρα που όποιος σας σκοτώσει, θα νομίσει πως προσφέρει υπηρεσία στο Θεό» (Ιωάννης 16:2)

Ένας κόσμος χωρίς ελπίδα
    Οι χριστιανικές κοινότητες στην Ορίσσα, μια από τις 28 Πολιτείες της Ινδίας, με έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα, στην ανατολική Ινδία, και με πληθυσμό 36,8 εκατομμύρια κατοίκους, δοκίμασαν τη βία των εξτρεμιστών ινδουιστών τον Αύγουστο του 2008. Κάηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρα χριστιανικά χωριά, εκκλησίες και ορφανοτροφεία, και ξέσπασαν φόνοι και βιασμοί εναντίον χριστιανών καλογριών. Χιλιάδες πιστοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και κρύφτηκαν στα δάση ή βρήκαν καταφύγιο σε απομακρυσμένους καταυλισμούς. Ο διωγμός ξέσπασε, όταν κάποιοι δολοφόνησαν ένα θρησκευτικό αρχηγό των Ινδουιστών μαζί με τέσσερις μαθητές του, και οι δολοφονίες αποδόθηκαν στους χριστιανούς!
    Στον 21ο αιώνα υπάρχουν εκατομμύρια χριστιανοί σ’ όλο τον κόσμο που διώκονται για χάρη του Χριστού. Πολλοί πληρώνουν με τη ζωή τους ή το κάψιμο των περιουσιών τους, την πίστη τους στο Χριστό.
    Η διωκόμενη εκκλησία ας είναι το πάγιο θέμα προσευχής όλων μας.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Βέβαια, κάθε παιδαγωγική μέθοδος δε φαίνεται αρχικά ευχάριστη, αλλά οδυνηρή. Κατόπιν όμως αποδίδει καρπό» (Εβραίους 12:11)

    Σ’ έναν κήπο ήταν μια αχλαδιά που δεν την είχαν κλαδέψει ποτέ. Τα αχλάδια ήταν μικρά και άγευστα. Κάποτε την κλάδεψαν. Όταν την είδε η νοικοκυρά, είπε: «Την καταστρέψατε, δε θα κάνει πια καρπούς». Λάθος! Τη χρονιά εκείνη τα αχλάδια ήταν μεγάλα και νόστιμα! Ήταν αποτέλεσμα του κλαδέματος. Και ο Θεός επιτρέπει κάποτε τα κλαδέματα – δοκιμασίες για να φέρουμε καρπούς εύγευστους. Βέβαια, η παιδαγώγησή μας από το Θεό δε μας αρέσει, γιατί πονάει, αλλά είναι για το καλό μας. Θα φέρουμε καλύτερο καρπό. Βοηθάει στην καλυτέρευση του χαρακτήρα μας.
    Αν περνάς από κάποια σκληρή δοκιμασία, κάνε υπομονή. Ζήτα από το Θεό να σε βοηθήσει να πάρεις τα μαθήματα που χρειάζεσαι και τις αλλαγές που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου. Ο Θεός «δε θα επιτρέψει να δοκιμαστείτε περισσότερο απ’ ό,τι μπορείτε ν’ αντέξετε, αλλά μαζί με τη δοκιμασία θα σας εξασφαλίσει και τον τρόπο να μπορέσετε ν’ αντέξετε» (Α’ Κορ. 10:13)
(Γ.Σ.Κ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

123. Η παντοδυναμία του Κυρίου αγκαλιάζει όλα τα κτίσματα, από τα υψηλότερα έως τα κατώτερα: τους Αγγέλους, τους ανθρώπους, τους ουρανούς και όσα είναι εκεί, τη γη και όσα είναι εκεί, τη θάλασσα και όσα είναι εκεί. Η παντοδυναμία του περιβάλλει κάθε τι γενικά και κάθε μέρος της κτίσεως. Και η καρδιά μας λοιπόν ας περιβάλλεται απ’ αυτή την παντοδυναμία, με όλους μας τους λογισμούς, όπως είναι γραμμένο: «Καρδία βασιλέως εν χειρί Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). Αν η χάρις του Θεού παρατήση την καρδιά μου και τη διάνοιά μου, γίνομαι σαν τη σκόνη που την παίρνει ο άνεμος. Δεν έχω πλέον καμμία σταθερότητα στη ζωή μου, αλλά με άγει και με φέρει η κλίσις προς κάθε κακό. Η διάνοιά μου και η καρδιά μου χάνουν το φως και τη δύναμί τους.

124. Η Αγία Παρθένος Μαρία είναι πλέον φιλεύσπλαχνος βασίλισσα, ανάμεσα στους υιούς και τις θυγατέρες των ανθρώπων. Γιατί είναι Κόρη του Θεού και Πατρός, ο Οποίος είναι αγάπη. Μητέρα του Υιού και Λόγου, της αγάπης μας. Νύμφη εκλεκτή του Αγίου Πνεύματος, που είναι αγάπη ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Λόγο. Πώς να μην προστρέχουμε λοιπόν σε τέτοια βασίλισσα, που είναι η πηγή του ελέους;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 71-72)

43. «Ιωακείμ και Άννα οι ταύτης γεννήτορες» (Δ, 114).

Για τους γονείς της Θεοτόκου ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει τα εξής˙:
«Ήσαν δίκαιοι αμφότεροι ενώπιον του Θεού, πορευόμενοι εν πάσαις ταις εντολαίς και δικαιώμασι του Κυρίου άμεπτοι» (α' β). Αλλά και μόνο το γεγονός, ότι αξιώθηκαν να δώσουν την μητέρα στον Υιό και Λόγο του Θεού είναι αρκετό για να καταλάβωμε την μεγάλη αξία τους. Η τιμητική αυτή εκλογή, ειδικώτερα, αποδεικνύει τα εξής: «ότι υπήρξαν πολύ πιο δίκαιοι και πιο πιστοί τηρητές των νόμων και από τον Μωυσή και τον Νώε και τον Αβραάμ˙ ότι ήταν περισσότερο απ’ όλους τους ανθρώπους αγαπητοί στον Θεό, ότι υπήρξαν άνθρωποι προσευχής και αρετής, αφού η Παρθένος δεν γεννήθηκε σύμφωνα με τη φύσι, αλλά παραχωρήθηκε από το Θεό σαν καρπός της προσευχής και της αρετής των˙ ότι ήσαν περισσότερο από όλους τους άλλους οικείοι στο Θεό» (Κ, 43 - 55) . Και ο ι. Δαμασκηνός λέει για τον Ιωακείμ ότι «ζούσε στη θεωρία του λόγου του Θεού κι ευφραινόταν με το ‘νερό της ανάπαυσης’ που είναι η θεία χάρη, αποτραβώντας τη σκέψη του από τα μάταια και περπατώντας την ‘σε δρόμους δικαιοσύνης’». Και για την Άννα, ότι «ήταν παρόμοια με τον άντρα της στο χαρακτήρα...» (Δ, 117).
Για τα μεγάλα έργα ο Θεός προετοιμάζει μεγάλες ψυχές, όπως προετοίμασε τον Ιωακείμ και την Άννα για να δώσουν μητέρα στον Θεάνθρωπο Κύριο. Από μικρούς και κακούς ανθρώπους δεν φυτρώνει τίποτε το καλό. Τους καλούς καρπούς να τους περιμένης από το καλό δένδρο, όπως είπε ο Κύριος:
«Μήτι συλλέγουσιν από ακανθών σταφυλήν ή από τριβόλων σύκα; Ούτω παν δένδρον αγαθόν καρπούς καλούς ποιεί... ου δύναται δένδρον αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν» (Ματθ. ζ' 16 - 18).
Οι καλοί γονείς είναι η προϋπόθεσις των καλών παιδιών. Από την καλή και ευγενική ρίζα θα εξαρτηθή το υγιές και ήμερο γενεαλογικό δένδρο. Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς είναι η καλύτερη κληρονομική καταβολή για τα παιδιά.

44. «Άννα, χάρις ερμηνεύεται» (Δ, 116).

Σχολιάζοντας το όνομα της μητέρας της Θεοτόκου, ο Ι. Δαμασκηνός γράφει:
«Το όνομα Άννα σημαίνει ‘χάρη’... Πλούσια προικισμένη με αρετές, μα για κάποιο άγνωστο λόγο έχοντας την αρρώστια της στειρότητας. Αληθινά ήταν στείρα η χάρη, δίχως τη δύναμη να καρποφορή στις ψυχές των ανθρώπων, αφού ‘όλοι πήρανε στραβό δρόμο, όλα εξαχρειώθηκαν’, δε βρίσκονταν άνθρωπος ‘γνωστικός’, άνθρωπος ‘να ζητάη το Θεό’. Ύστερα ο αγαθός Θεός, βλέποντας με συμπόνοια άμετρη των χεριών του το πλάσμα και θέλοντας να το σώση, λύνει την ακαρπία της χάρης, δηλαδή της Άννας, που ’χε δοσμένη τη σκέψι σ’ Αυτόν. Γέννησε έτσι μια τέτοια κόρη, που όμοιά της ποτέ δεν είχε γεννηθή μήτε θα ξαναγεννηθή. Το λευτέρωμα από την ακαρπία φανέρωνε ολοκάθαρα πως η στειρότητα του κόσμου σε αγαθά θα λυθή και θα γεννηθή ο κορμός της άφραστης μακαριότητας» (Δ, 117) .
Όταν σκληρύνεται η ψυχή των ανθρώπων, τότε γίνεται αδιάβροχη στα νοήματα της χάριτος του Θεού. Η χάρις του Θεού, που δεν μπορεί να καρποφορήση σε μια σκληρή ψυχή, αποδεικνύεται στείρα. Ο Ιησούς, στην παραβολή του Σπορέως παρωμοίωσε την πνευματική αυτή κατάστασι με τον σπόρο που έπεσε «παρά την οδόν και κατεπατήθη και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό» (Λουκ. η' 5). Πάνω στο σκληρό και πατημένο δρόμο τίποτε δεν μπορεί να φυτρώση όση βροχή κι αν πέση. Η ψυχή που σκληρύνθηκε από την αμαρτία δεν μπορεί να καρποφορήση στη δροσιά της χάριτος. Είναι πια στείρα.
Δόξα όμως τω Θεώ! Διότι Εκείνος έλυσε τη στειρότητα του κόσμου με μια σειρά θαυματουργικών επεμβάσεων. Έλυσε τη στειρότητα της Αγίας Άννας και άνοιξε έτσι μια σχισμή στο σώμα της άγονης και στείρας ανθρωπότητος για να δεχθή τον «σπόρο» της χάριτος που θα έσπερνε ύστερ’ από λίγο ο κατά σάρκα Εγγονός της.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 68-69 )

1220. ΗΜΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ.
Ο άγιος Αντώνιος ο ερημίτης πειραζόταν σκληρά στην έρημο από το αρχέκακο διάβολο. Υπέφερε τρομερούς πόνους, με συχνές επιθέσεις. Αίφνης μια φωτεινή αχτίνα φάνηκε στο κελί του. Τα ακάθαρτα πνεύματα παρευθύς εξηφανίστηκαν και επεκράτησε μεγάλη ηρεμία και στην ψυχή και στο κτίριο ολόκληρο. Μέσα σε τέτοια ανακούφιση ο Αντώνιος γεμάτος ικανοποίηση λέγει στην οπτασία: «Που ήσουν προτήτερα; Γιατί δεν ήρθες από την αρχή να μου σταματήσεις τους πόνους;». Και μια φωνή του απάντησε: «Αντώνιε, ώδε ήμην, αλλά περιέμενον ιδείν το σόν αγώνισμα». «Αντώνιε, ήμουν κοντά σου και περίμενα να δω την αντίσταση, που θα έκανες. Επειδή υπέμεινες καρτερικά και δε νικήθηκες, θα σου είμαι για πάντα βοηθός και θα σε κάνω ξακουστό σε όλη τη γη».

(Βίος και πολιτεία του οσίου Πατρός ημών Αντωνίου υπό αγίου Αθανασίου, Έλλ. Πατρ. Τομ. 26 στήλ. 860).

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ εγκρατευτές σ’ αυτήν την έρημο, έλεγε ένας από τους Πατέρες, που εβδομήντα ολόκληρα χρόνια δεν έβαλαν στο στόμα τους τίποτε άλλο εκτός από αγριοβότανα και καρπούς φοινίκων.

ΚΑΠΟΙΟΣ πολύ γέρος Ερημίτης αρρώστησε και βασανιζόταν μόνος του, γιατί δεν βρισκόταν σ’ εκείνη την ερημιά άνθρωπος να τον φροντίσει.
Βλέποντας την υπομονή του ο Θεός, φώτισε ένα νέο μοναχό να πάει ως την καλύβα του. Κι όπως τον βρήκε βαριά άρρωστο, στάθηκε με αγάπη στο πλευρό του να τον ανακουφίσει. Τον έπλυνε, του έφτιαξε ένα αχυρένιο στρώμα και του μαγείρεψε λίγο φαγητό.
- Πίστεψέ με, αδελφέ, του είπε μ’ ευγνωμοσύνη ο Γέροντας, πως είχα εντελώς ξεχάσει ότι υπάρχουν τέτοιες αναπαύσεις στους ανθρώπους.
Την άλλη μέρα ο αδελφός του έφερε λίγο κρασί για να τον τονώσει. Όταν το είδε ο Γέροντας, δάκρυσε και ψιθύρισε:
- Τέτοια περιποίηση δεν την περίμενα μέχρι τον θανατό μου.

Ο ΑΒΒΑΣ Ιωσήφ συμβουλεύτηκε τον Όσιο Ποιμένα πως να εγκρατεύεται στο φαγητό.
- Τρώγε λίγο κάθε ημέρα, του είπε ο Γέροντας, αλλά χωρίς να χορταίνεις.
- Όταν ήσουν νέος, Αββά, δεν έτρωγες κάθε δυό μέρες;
- Κι ολόκληρη βδομάδα εμενα άσιτος, πρόσθεσε ο Όσιος. Αλλά οι Πατέρες, που δοκίμασαν πολλών ειδών ασκήσεις, βρήκαν πως πιο ωφέλιμο για τον μοναχό είναι να τρώει λίγο κάθε μέρα. Αυτή είναι η μέση και βασιλική οδός. Οι υπερβολές είναι των δαιμόνων.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 89-90 )

Η αγία τράπεζα στις φλόγες
Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος αλλ’ αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξη του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το « Σε υμνούμεν…» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημα τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.
-Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;
-Πώς θα γίνει αυτό;
-Είναι εύκολο. Εκεί που είσαι πεσμένος μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, να σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, να λες την ευχή και να τελειώνεις.
-Την ευχή τη γνωρίζω, είναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ.
-Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσε μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!
-Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. Ιωάννης. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά που φτάνει τα δύο –τρία μέτρα ύψος. Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω και να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τί να κάνω. Πέφτω τότε στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω. ΄Υστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα. Αν όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι να σβήσει η φωτιά ή να βρεθεί άλλος τρόπος, που θα μου επιτρέψει να μην καώ. Πότε- πότε σβήνει η φωτιά και γίνονται όλα όπως πριν. Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες, δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι’ αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν. Μερικές φορές έρχονταν στη λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. Και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν. Στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυα τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.83-85)

Η συζήτησις με τον φιλόσοφο
Κάποια άλλη φορά ο όσιος Ανδρέας παρακολουθούσε την συζήτησι ενός φιλοσόφου με τον νεαρό Επιφάνιο. Σε μια στιγμή ο όσιος λέει στον φιλόσοφο:
-Κουράστηκες, φιλόσοφε, αλλά κοντεύης να τελειώσης το βιβλίο. Προσορμίζεις πια το πλοίο στο λιμάνι του προορισμού του. Σε τρεις ημέρες!
Ο φιλόσοφος ξαφνιάστηκε, και μην εννοώντας τα λεγόμενα του, ρώτησε τον Επιφάνιο:
-Ποιος είναι αυτός ο ζητιάνος;
-Μην του δίνης σημασία, απήντησε εκείνος. Από την υπερβολική μελέτη έχασε τα λογικά του και δεν ξέρει τί λέει.
-Κι όμως, αυτά που είπε, μου φαίνονται πολύ αποκαλυπτικά, επέμενε ο φιλόσοφος.
-Σε προειδοποιώ, συνέχισε ο όσιος. Πήγαινε και ετοιμάσου.
-Τί να ετοιμάσω; ρώτησε με έκπληξι ο φιλόσοφος. Δεν καταλαβαίνω.
Τότε ο όσιος του μίλησε πιο καθαρά και του είπε:
-Ετοίμασε κεριά και λιβάνια. Πλύνε ό, τι ρούχα χρειάζονται για την ταφή σου και μοίρασε χρήματα στους φτωχούς.
-Και πώς θα βεβαιωθώ ότι αυτό πράγματι θα μου συμβή; ρώτησε πάλι ο φιλόσοφος.
Τότε ο μακάριος Ανδρέας φανέρωσε το όνειρο που είδε ο φιλόσοφος την προηγούμενη νύχτα στον ύπνο του. Ότι κρατούσε δηλαδή ένα βιβλίο και διάβαζε και ότι, όταν έφθασε προς το τέλος του βιβλίου και έμεναν ακόμη τρία φύλλα, τα κινούσε με το δεξί του χέρι και έλεγε στον εαυτό του : « Ακόμη, ψυχή μου, τρία φύλλα μας έμειναν και το βιβλίο θα τελειώση».
Ακούγοντας ο φιλόσοφος το όνειρο που είχε δει ο ίδιος, απόρησε και είπε στον Επιφάνιο:
-Μα την αλήθεια, τα φανέρωσε όλα, όπως ακριβώς τα είδα αυτήν την νύχτα.
Τότε ο Επιφάνιος του μίλησε σχετικά με τον όσιο και του τόνισε ότι κάθε λόγος έχει και κάποιο νόημα.
-Πήγαινε τώρα, του είπε τέλος, και ετοιμάσου για την εκδημία σου.
Εκείνος πείσθηκε αμέσως στα λόγια του, τακτοποίησε όλες τις υποθέσεις του, και στις τρεις ημέρες έφυγε από την ζωή αυτή ευχαριστώντας τον Κύριο.
( Όσιος Ανδρέας…)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.111-112)

" Ο παλαιός άνθρωπος δε θα μας απασχολεί "
Για να κόβουμε τα πάθη μας, ο Παππούλης μου είπε μία μέρα το εξής παράδειγμα :
Έχουμε, παιδί μου, έναν κήπο που υπάρχουν φυτρωμένα λουλούδια από τη μια μεριά, και αγκάθια από την άλλη. Υπάρχει και μία βρύση σ' αυτό το μέρος που τα ποτίζει. Όταν έχουμε γυρισμένο το νερό της βρύσης προς τη μεριά των λουλουδιών, θα μεγαλώσουν τα λουλούδια. Και τα αγκάθια, λόγω έλλειψης νερού, θα ξεραθούν. Έτσι πρέπει να κάνουμε και με τις πράξεις μας.
Όταν συνεχώς πράττομε το καλό, σιγά σιγά θα εκλείψουν οι κακές συνήθειές μας. Ο παλαιός άνθρωπος που υπάρχει μέσα μας θα φωλιάσει στην κρυψώνα του και δε θα μας απασχολεί. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται αδιάλειπτη προσευχή και αγώνας για την αρετή ".
[Τζ 106π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.287-288)

Ο πατριάρχης Αντιοχείας Εφραίμιος ( 527-546) είχε θερμό ζήλο για την ορθόδοξη πίστη. Όταν λοιπόν άκουσε ότι στην περιοχή της Ιεραπόλεως ασκήτευε κάποιος αιρετικός στυλίτης, πήγε κοντά του για να τον επαναφέρη στην Ορθοδοξία.
Αφού συζήτησαν αρκετά, ο στυλίτης επέμενε και ζήτησε έμπρακτες αποδείξεις.
-Δηλαδή τί θέλεις; Με τί τρόπο να σου αποδείξω την ορθότητα των δογμάτων μας;
-Να, κύριε πατριάρχη, αποκρίθηκε ο στυλίτης. Ν’ ανάψουμε μια φωτιά και να μπούμε και οι δύο μέσα! Όποιος δεν καή, αυτός θα είναι πραγματικά ορθόδοξος.
Τότε ο θείος Εφραίμιος του λέει:
-Έπρεπε, παιδί μου, να μ’ ακούσης σαν πατέρα και τίποτε περισσότερο να μη ζητήσης. Επειδή όμως ζήτησες απόδειξη που ξεπερνά τις δικές μου δυνάμεις, θα εμπιστευθώ στον Κύριο μου και θα το κάνω αυτό για τη σωτηρία της ψυχής σου!
Γυρίζει μετά στους ακολούθους του και τους παραγγέλλει:
-Ευλογητός ο Θεός. Φέρτε εδώ μερικά ξύλα.
Και αφού τα έφεραν, ανάβει φωτιά ο πατριάρχης μπροστά στον στύλο και απευθύνεται στον στυλίτη:
-Κατέβα λοιπόν να μπούμε και οι δύο στη φωτιά αυτή, όπως ζήτησες.
Κατάπληκτος εκείνος για την πίστη του πατριάρχη, αρνείται να κατεβή.
-Εσύ δεν το πρότεινες αυτό; του λέει ο πατριάρχης. Πώς τώρα αρνείσαι να κατέβης;
Τότε ο θείος Εφραίμιος έβγαλε το ωμοφόριο του, πλησίασε τη φωτιά και προσευχήθηκε:
-Κύριε Ιησού Χριστέ, ο οποίος σαρκώθηκες για τη σωτηρία μας από τη Δέσποινα μας Αειπάρθενη Θεοτόκο, φανέρωσε μας την αληθινή πίστη.
Μόλις τελείωσε την προσευχή αυτή, πέταξε το ωμοφόριο στη μέση της φωτιάς. Η φωτιά άναβε πολλή ώρα και αποτέφρωσε όλα τα ξύλα. Μόλις έσβησε, πλησίασαν και πήραν το ωμοφόριο σώο και αβλαβές, χωρίς ίχνος καψίματος.
Ο στυλίτης, συγκλονισμένος, αναθεμάτισε την αίρεση στην οποία πίστευε, προσήλθε στην Ορθοδοξία και σύντομα κοινώνησε από τα χέρια του πατριάρχη.

( Λειμωνάριον)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.191-192)