Ένας σύγχρονος λειτουργός άγιος

Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς (1932), ένας άγιος των ημερών μας, λειτουργούσε καθημερινά, χωρίς διακοπή, σε διάστημα μισού αιώνα. Στο διάστημα αυτό τύχαινε κάποτε να μην έχει πρόσφορο. Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τους πιστούς είτε από τους γύρω φούρνους.
Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά. Έστειλε να ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές που πάντα είχαν. Κοίταξε και στα ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας. Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.
Κάποια στιγμή τον βλέπουν να βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο. Το είχε βρει στην αγία τράπεζα!

-Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος.
Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. Τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη. Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές που τους υπηρετούσε άγγελος Κυρίου. Πολύ φυσικό λοιπόν να υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα, τον «εντός του κόσμου διαβιούντα αληθινόν ασκητήν».
Αρκετοί ενορίτες του, κυρίως μικρά παιδιά, τον έβλεπαν όταν λειτουργούσε κυριολεκτικά μεταρσιωμένο.

‘‘Η φήμη του παπα-Νικόλα, διηγείται σεβαστή γυναίκα, είχε απλωθεί σ’ όλη την Αθήνα. Κάποτε, παραμονή Χριστουγέννων, ξεκίνησα με τα εγγονάκια μου για να κοινωνήσω από τ’ αγιασμένα χέρια του.
Τότε στη Βουλιαγμένη ήταν ακόμα ερημιά. Είκοσι χαμόσπιτα σκόρπια εδώ κι εκεί και τριγύρω χωράφια. Στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι, μικρό σαν κουβούκλιο, χαμηλό και μισοσκότεινο.
Είχαν έρθει και άλλες οικογένειες με τα παιδάκια τους. Κάποια στιγμή που ο παπα- Νικόλας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη κρατώντας το άγιο ποτήριο, το εγγονάκι μου φώναξε:
-Γιαγιά, ο παπάς, περπατάει στον αέρα!
-Πάψε, του λέω, ενώ συγχρόνως σταυροκοπήθηκα. Πώς περπατάει στον αέρα;
-Τον βλέπω κι εγώ, φώναξε άλλο παιδάκι. Δεν πατάει κάτω.
Στο «Μετά φόβου…» πλησιάσαμε όλες οι γυναίκες και τα παιδάκια να κοινωνήσουμε. Ο παπα-Νικόλας δεν είχε ακούσει τίποτε, αλλά, κι αν είχε ακούσει, δεν έδωσε καθόλου προσοχή.
Από τότε ερχόμουν πάντοτε εδώ και κοινωνούσα. Και κάθε φορά ήταν αδύνατον να μην ακούσω παιδάκια να φωνάζουν:
-Ο παπάς περπατάει στον αέρα!’’.

Το 1920, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο όσιος λειτουργούσε στον άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης. Όταν βγήκε να κοινωνήσει τους πιστούς, πλησίασε και μια γυναίκα με το μωρό της. Αφού κοινώνησε το μικρό, το έδωσε σε μια κοπέλα, την Ιουλία, να το κρατάει.
Η Ιουλία, καθώς το κρατούσε, γύρισε και κοίταξε τον ιερέα. Τότε παρά λίγο να της πέσει το παιδί από τα χέρια.
-Πρόσεξε! Τι έπαθες; της φωνάζει η γυναίκα.
-Βλέπω τον παπά να στέκεται πάνω σ’ ένα σύννεφο, απάντησε εκείνη εκστατική.

Άλλοτε πάλι, ενώ λειτουργούσε ο όσιος στον προφήτη Ελισσαίο, έγινε και τούτο: Ένα οκτάχρονο παιδάκι βγαίνει κάτωχρο από το ιερό και λέει στη μητέρα του:
-Μαμά, ο παπα-Νικόλας είναι τόσο ψηλά από τη γη!
Και της έδειξε μισό πήχη με το χεράκι του.

(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.86-88)

Ο παπα – Ιλαρίων και ο δόκιμος
Ο γέροντας του περίφημου παπα- Σάββα του Πνευματικού , παπα -Ιλαρίων ο Ίβηρ, ήταν μια εξαιρετική πνευματική φυσιογνωμία. Στην πατρίδα του, όταν εξωμολογούσε τους βασιλείς της Γεωργίας φορούσε – σύμφωνα με την εθιμοτυπία της αυλής – μεγαλοπρεπέστατο μανδύα, στον οποίον άστραφταν ρουμπίνια, μαργαριτάρια και επτακόσιες πενήντα διαμαντόπετρες.
Ο ασκητικώτατος παπα- Ιλαρίων άφησε τα βασιλικά ανάκτορα και το 1843 κλείσθηκε στο ησυχαστικό κελλί του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, τρία τέταρτα ψηλότερα από την Ι. Μονή Διονυσίου.
Ο Ιωάννης Ρεμούνδος, νεαρός σπουδαστής του Πολυτεχνείου από την Άνδρο, μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο ήρθαν να γίνουν μοναχοί στην Ι.Μονή Διονυσίου. Μετά από λίγες ημέρες αυτόν τον κράτησαν, ενώ στον αδελφό του είπαν να ζητήση άλλο μοναστήρι. Την επόμενη του θλιβερού χωρισμού ο Ιωάννης, πηγαίνοντας για κάποια εργασία στο νεροπρίονο του δάσους, σκέφθηκε να περάση από τον παπα –Ιλαρίωνα, να τον γνωρίση και να πάρη την ευχή του για την νέα του ζωή.
-Ορίστε, τέκνο μου, ακούσθηκε μια άγνωστη φωνή καθώς πλησίασε στο ερημικό κελλί. Ήταν ο παπα –Ιλαρίων, που καθόταν έξω από την πόρτα.
Και μετά τον χαιρετισμό:
-Να κάνης υπομονή παιδί μου. Υπομονή και υπακοή. Και να μη θλίβεσαι για τον χωρισμό του αδελφού σου. Σήμερα θα κοινοβιάση στην Ι. Μονή Ξενοφώντος. Και αργότερα θα γίνη και ηγούμενος.
Ο νεαρός δόκιμος γέμισε θαυμασμό από τα παράδοξα που άκουγε. Νόμιζε πως έχει απέναντι του κάποιον βιβλικό προφήτη.
-Έλα τώρα, τέκνο μου, να προσκυνήσης τον άγιο Ιάκωβο. Βάλε τρεις μετάνοιες και ασπάσου την ιερή εικόνα του.
Και χτυπώντας τον με πατρική στοργή στον ώμο, του λέει:
-Ν’ αγαπάς και να ευλαβήσαι τον συνώνυμο σου απόστολο. Αυτός θα είναι ο καλύτερος σου προστάτης.
-Μα, άγιε πάτερ, δεν λέγομαι Ιάκωβος.
-Ναι, τέκνο μου Ιωάννη, αλλά θα γίνης και Ιάκωβος. Και, πρόσεξε, ως την κουρά σου μόνο εσύ να γνωρίζης ό,τι σου είπε σήμερα ένας άμυαλος γέροντας.
Όταν ο Ιωάννης ωνόμασθηκε πατήρ Ιάκωβος, ο παπα –Ιλαρίων δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο κενοδοξίας, γιατί τους κινδύνους αυτούς δεν τους διατρέχουν οι κοιμηθέντες. Ούτε πάλι, όταν ο αδελφός του έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι του Ξενοφώντος.
(Σάββας ο Πνευματικός)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.131-133)

" Θα κάνεις έκτρωση ; "
Όλοι μου λένε τώρα, που είμαι στην αρχή της εγκυμοσύνης μου, να κάνω την προγεννητική εξέταση, για να είμαι σίγουρη ότι δε θα φέρω στον κόσμο ένα μογγολικό παιδί ή με οποιαδήποτε άλλη αναπηρία.
-Κι ύστερα, τι θα κάνεις ; ρώτησε ο π. Πορφύριος. Θα κάνεις έκτρωση ; Άμα κάνεις τέτοιο πράγμα, να μην ξαναζητήσεις συμβουλή, γιατί εγώ δε θα έχω τίποτε πια να σου πώ.
[Ί 300]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.290)

Κάποια χρονιά η κατάσταση της υγείας του ιερομονάχου Ιωακείμ του Αγιαννανίτου ( 1895-1950 ) δεν ήταν καθόλου καλή. Ο γέροντάς του κάλεσε γιατρό.
Η διάγνωση ήταν απογοητευτική: Επρόκειτο για φυματίωση! Ο θάνατος ήταν ζήτημα λίγων μηνών, αν δεν άλλαζε διαιτολόγιο. Έπρεπε να τρώη κρέας, ψάρια, αυγά…, κι αν δεν βρίσκονταν οι τροφές αυτές εκεί, ήταν επείγουσα ανάγκη να βγη έξω από το Άγ. Όρος. Επιπλέον ο γιατρός διέταξε τελεία ανάπαυση.
Ήρεμα τα άκουσε όλα ο π. Ιωακείμ. Όταν έφυγε ο γιατρός πλησίασε τον γέροντα του Γρηγόριο.
-Γέροντα, του είπε ικετευτικά. Δώστε μου ευλογία να μείνω στο ναό απόψε. Θέλω να προσευχηθώ στην Κυρία Θεοτόκο, και το πρωί θα συζητήσουμε τί θα κάνουμε με την υγεία μου.
Εκείνος κάτι ήξερε, και του επέτρεψε. Ξαγρύπνησε στον ναό η αδάμαστη αυτή ψυχή και το πρωί, μετά τον όρθρο, παρακαλεί τον γέροντα:
-Σας παρακαλώ να μην κάνουμε ό,τι είπε ο γιατρός! Ας αφήσουμε την υπόθεση της υγείας μου στα χέρια της Παναγίας μας. Εκείνη θα οικονομήση τα πράγματα. Και για να βεβαιωθούμε για τη δική της επέμβαση, αντί για κρέας και άλλα φαγητά, ας μου δώσετε ευλογία να συνεχίσω την κανονική μου νηστεία. Επιπλέον να μη βάλω στο στόμα μου γλυκό πράγμα. Έτσι θα δοξαστή η Μητέρα μας, η Παναγία.
Ο γέροντας αισθάνθηκε θαυμασμό μπροστά στην ατσάλινη πίστη και την απαράμιλλη δύναμη της θελήσεως του. Του επέτρεψε ό,τι ζήτησε, γιατί το παρελθόν τον είχε διδάξει πολλά σχετικά με τον π. Ιωακείμ. Θυμήθηκε τον καιρό που είχαν πάει στο κελλί του Αγ. Κωνσταντίνου, για να διδαχθή αγιογραφία. Ο υποτακτικός του είχε τόση πειθαρχία πάνω στο σώμα του, που επί ένα χρόνο έβαλε κανόνα να παίρνη λίγη τροφή μόνο κάθε απόγευμα, και μάλιστα πάντα όρθιος!....
Πέρασε ενάμισης χρόνος. Ο γιατρός ενδιαφέρθηκε να μάθη αν ο π. Ιωακείμ βρίσκεται στη ζωή.
-Ασφαλώς ζει, του απάντησε ο γέροντας.
Τότε ζήτησε να τον εξετάση.
-Δεν βλέπω τίποτε απολύτως! Φώναξε κατάπληκτος μετά την εξέταση. Είσαι τελείως καλά. Φαίνεται ότι η υπερτροφία και η τελεία ανάπαυση που σε συμβούλεψα έφεραν αποτελέσματα. Σου χάρισαν πλήρη θεραπεία!
Ο γέροντας και ο υποτακτικός κοιτάχτηκαν και δεν μπόρεσαν να μη γελάσουν. Όταν απομακρύνθηκε ο δεύτερος, ο γιατρός έμαθε την ιστορία της αντιμετωπίσεως της ασθενείας. Έμεινε άφωνος! Θαύμασε τη δύναμη της πίστεως του ασκητικού ιερομονάχου.

( Ιωακείμ Αγιαννανίτης)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 200-201)

Η υπερηφάνεια μας απομονώνει από τον Θεό

-    Γέροντα, βλέπω ότι δεν πάω καλά.
-     Βρήκες την αιτία; Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει, είδα ότι, επειδή σκεφτόσουν σωστά και ενεργούσες με σύνεση, σε βοηθούσε και ο Χριστός. Μήπως τώρα υπερηφανεύθηκες γι’ αυτό, οπότε πήρε την Χάρη Του ο Χριστός;
-    Ναί, Γέροντα, έτσι είναι.
-    Όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι προοδεύουμε με την βοήθεια του Θεού και νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε μόνοι μας και υπερηφανευώμαστε, παίρνει ο Θεός την Χάρη Του, για να καταλάβουμε ότι μόνον η θέληση και η προσπάθεια είναι δικά μας· η δύναμη και το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Μόλις αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας βοηθούσε και γι’ αυτό προοδεύαμε, ανοίγουν τα μάτια μας, ταπεινωνόμαστε, κλαίμε για την πτώση μας, μας λυπάται ο Θεός, μας ξαναδίνει την Χάρη Του και προχωρούμε.
-    Γέροντα, όταν ένας άνθρωπος υπερηφανευθή, η θεία Χάρις φεύγει αμέσως;
-    Φυσικά! Τί νομίζεις, χρειάσθηκαν ώρες για να γίνη ο Εωσφόρος από Αγγελος διάβολος; Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε. Λίγο ένας λογισμός αν περάση στον άνθρωπο ότι κάτι είναι, αμέσως φεύγει η Χάρις του Θεού. Γ ιατί τί δουλειά έχει η Χάρις του Θεού με την υπερηφάνεια; Ο Θεός είναι ταπείνωση. Και όταν φύγη η Χάρις του Θεού, έρχεται ο διάβολος και ζαλίζει τον άνθρωπο. Μπορεί μετά να δεχθή ο άνθρωπος μια επίδραση δαιμονική εξωτερική και να έχη μέσα του σκοτάδι πνευματικό.
Ο υπερήφανος δεν έχει Χάρη Θεού, γι’ αυτό υπάρχει κίνδυνος να πάρη - Θεός φυλάξοι! - τον μεγάλο κατήφορο. Είναι χωρισμένος από τον Θεό, γιατί η υπερηφάνεια είναι κακός αγωγός, μονωτικό, που δεν αφήνει την Χάρη του Θεού να περάση και μας απομονώνει από τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 79-80)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, έλεγε ένας Γέροντας, που ενώ είναι πρόθυμοι να δίνουν ελεημοσύνη στους φτωχούς, ο πονηρός τους κάνει να ακριβολογούν στα ελάχιστα, για να τους αφαιρεί τον μισθό της αγαθοεργίας.
Έτυχε να επισκεφθώ κάποτε έναν φίλο μου ιερέα, την ημέρα που μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς της ενορίας του. Ήρθε κατά σύμπτωση μια φτωχή χήρα και παρακάλεσε να της δώσει λίγο σιτάρι.
- Φέρε το σακκούλι σου να σου βάλω, της είπε ο ιερέας.
Η γυναίκα το έφερε.
- Πολύ μεγάλο είναι, ευλογημένη, της είπε κάπως απότομα ο φίλος μου.
Εκείνη έγινε κατακόκκινη από την ντροπή της, ίσως γιατί ήταν κι ένας ξένος μπροστά σ’ αυτήν την προσβολή. Σαν έφυγε ρώτησα τον φίλο μου:
- Δεν μου λες, πάτερ, το πούλησες στην γυναίκα το σιτάρι;
- Όχι, το χάρισα. Είναι από τις ελεημοσύνες.
- Αφού λοιπόν ήταν ελεημοσύνη, του είπα, ποιά η ανάγκη ν' ακριβοεξετάσεις το μέτρο και να λυπήσεις την φτωχή; Μην ξεχνάς, άλλωστε, τα λόγια του μακαρίου Παύλου, «ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός» (Β' Κορ. θ' 7).

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.104)

Το παράδειγμα των γονέων

-Γέροντα, όταν το παιδί δεν υπακούη και αντιδρά, πώς πρέπει να φερθούν οιγονείς;
-Για να μην υπακούη το παιδί και να φέρεται άσχημα, κάτι θα φταίη.
Μπορεί να βλέπη άσχημες σκηνές ή να ακούη άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι ή έξω από αυτό.
Πάντως τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας, όχι με το ζόρισμα.
Περισσότερο μάλιστα τα βοηθάει η μητέρα με το παράδειγμά της, με την υπακοή της και τον σεβασμό της προς τον σύζυγο.
Αν σε κάποιο θέμα έχη διαφορετική γνώμη από εκείνον, ποτέ να μην την εκφράζη μπροστά στα παιδιά,
για να μην το εκμεταλλεύεται ο πονηρός. Ποτέ να μη χαλνάη τον λογισμό των παιδιών για τον πατέρα.
Ακόμη και αν φταίη ο πατέρας, να τον δικαιολογή.
Αν λ.χ. φερθή άσχημα, να πη στα παιδιά: «Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος, γιατί ξενύχτησε, για να τελειώση μια επείγουσα δουλειά.
Και αυτό για σας το κάνει».
Πολλοί γονείς μαλώνουν μπροστά στα παιδιά και τους δίνουν άσχημα μαθήματα.
Τα καημένα τα παιδιά θλίβονται. Αρχίζουν μετά οι γονείς, για να τα παρηγορήσουν, να τους κάνουν όλα τα χατίρια.
Πηγαίνει ο πατέρας και καλοπιάνει το παιδί: «Τί θέλεις, χρυσό μου, να σου πάρω;».
Πηγαίνει και η μάνα, το καλοπιάνει κι εκείνη, και τελικά τα παιδιά μεγαλώνουν με νάζια και καμώματα και ύστερα,
αν δεν μπορούν οι γονείς να τους δώσουν ό,τι τους ζητούν, τους απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν.
Και βλέπω πόσο βοηθάει τα παιδιά το καλό παράδειγμα των γονέων.
Ήρθαν σήμερα δυο κοριτσάκια - το ένα θα ήταν τριών χρονών και το άλλο τεσσάρων - με τους γονείς τους
που ήταν πολύ ευλαβείς. Πόσο τα χάρηκα! Σαν αγγελούδια ήταν.
Κάθονταν και σκέπαζαν με τα φορεματάκια τους τα γονατάκια τους. Είχαν μια συστολή, έναν σεβασμό!
Και όλο αυτό προερχόταν από την συμπεριφορά των γονέων.
Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να έχουν σεβασμό, να φέρωνται με σύνεση,
να προσεύχωνται κ.λπ., τότε αυτά τα τυπώνουν στην ψυχή τους.
Γι’ αυτό λέω ότι η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι να τους μεταδώσουν την δική τους ευλάβεια.
Να βλέπατε ένα κοριτσάκι στην Αυστραλία, τί αρχοντιά είχε! Ήμασταν στην Κανμπέρα.
Είχα δει τους τελευταίους ανθρώπους που είχαν έρθει εκεί και σε λίγο θα φεύγαμε.
Βλέπω, σταματάει ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνει ένα ανδρόγυνο με το κοριτσάκι τους.
«Γέροντα, σας προλάβαμε», μου λένε. «Ναι, τους λέω, σε λίγο φεύγουμε».
«Γέροντα, λέει ο άνδρας, εγώ ας μην έρθω, δεν πειράζει, μόνον η σύζυγος να σας δη λίγο, για να αναπαυθή,
γιατί είναι ευαίσθητη». Πήγαμε λίγο πιο πέρα με την μάνα, για να μου πη τι ήθελε.
Το κοριτσάκι έτρεχε από πίσω της. «Κάθησε, του λέω, θα έρθη η μαμά».
«Εσύ έχεις μαμά;», με ρωτάει. «Δεν έχω», του λέω. Βλέπω, τα ματάκια του βούρκωσαν.
«Θέλεις να σου δώσω την δική μου μαμά;», μου λέει. Το ρωτάω τότε κι εγώ: «Εσύ έχεις παππού;».
«Όχι», μου λέει. «Θέλεις παππού;». «Θέλουμε, μου λέει. Θέλεις να καθήσης στο σπίτι το δικό μας ή θέλεις να καθήσουμε εμείς στο δικό σου; Όπως θέλεις»,
μου λέει. Τέτοια αρχοντιά! Μικρό παιδί να θυσιάση την μάνα του! Και να δήτε, είχε αντιγράψει τους γονείς του.
Ο πατέρας είχε πολλή αρχοντιά. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα, τον συνεχάρηκα. Πόσες ευχές του έδωσα!
Τέτοιοι άνθρωποι συγκινούν και τον πιο σκληρόκαρδο άνθρωπο, πόσο μάλλον τον Θεό!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 94-96)

Αδιέξοδο
ο Θεός η διέξοδος
Στο Θεό είναι δυνατό να βρει διέξοδο και στα αδιέξοδα.
Όταν φτάσουν τα πράγματα στο αδιέξοδο, τότε μάλιστα να ελπίζεις.
Διότι τότε κυρίως ο Θεός φανερώνει τη δύναμη του, όχι εκ των προτέρων,
αλλ’ όταν αποκλειστεί κάθε ανθρώπινη βοήθεια.
Διότι τότε είναι ο καιρός της βοήθειας του Θεού.
Ε.Π.Ε. 6,582

υπάρχει ελπίδα
Είναι μεγάλη η δύναμις της ελπίδας, που στηρίζεται στον Κύριο:
κάστρο άπαρτο, τείχος ακαταμάχητο, συμμαχία ακαταγώνιστη, λιμάνι ασφαλισμένο,
πύργος απόρθητος, όπλο αήττητο, δύναμις ακατάβλητη.
Βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδα.
Ε.Π.Ε. 5,516

Αδικία
Τέτοια είναι η αδικία. Συνεχώς καταξεσχίζει τη συνείδηση.
Κι όταν ακόμα ο αδικημένος σιγά, οι ένοχοι της αδικίας θεωρούν,
ότι επίκειται η θεία δίκη, αγωνιούν κάθε μέρα και σχεδόν υπογράφουν για τους εαυτούς τους
την εκδίκηση για τις αδικίες που διέπραξαν.
Ε.Π.Ε. 4,312

κρείσσον το αδικείσθαι
Όχι το ν’ αδικείται, αλλά το ν’ αδικεί, αυτό είναι κακό, η κατ’ εξοχήν αδικία.
Γι’ αυτό κι ο Παύλος συμβουλεύει να προτιμά κανείς ν’ αδικείται, παρά ν’ αδικεί.
Κι ο Χριστός παρότρυνε να δέχεται κάνεις το ράπισμα και να μη το ανταποδίδει (Ματθ. ε' 39),
αλλά και να προσφέρη τον εαυτό του στο ν’ αδικείται.
Ε.Π.Ε. 5,368

αδικούμενος και συμμαχία του Θεού
Η αδικία προσελκύει για τον αδικούμενο την ουράνια συμμαχία.
Αυτό το όπλο καταστρέφει σπίτια, αυτό κατασκάβει θεμέλια, αυτό κυριεύει πόλεις,
αυτό καταποντίζει ολόκληρα έθνη.
Πρόκειται για τους στεναγμούς των αδικουμένων.
Ε.Π.Ε. 5,544

σκαλοπάτια χριστιανού αδικούμενου
Πρόσεξε πόσα σκαλοπάτια μας ανεβάζει και μας φθάνει μέχρι την κορυφή της αρετής.
Πρώτο σκαλοπάτι: Να μη κάνης συ αρχή της αδικίας.
Δεύτερο: Μετά την αρχή της αδικίας, να μη ανταποδώσεις τα ίσα.
Τρίτο: Να μη προξενήσεις και συ τα όσα έπαθες, αλλά να ησυχάζεις.
Τέταρτο: Με υπομονή να υποφέρεις την αδικία.
Πέμπτο: Να περιμένεις αγόγγυστα ακόμα περισσότερες αδικίες.
Έκτο: Να μη μισήσεις αυτόν, που σ’ έβλαψε τόσο πολύ.
Έβδομο: Και ακόμα παραπάνω, να τον αγαπήσεις.
Όγδοο: Να προσπαθήσεις να του κάνεις καλό.
Ένατο: Να προσεύχεσαι στον Θεό γι’ αυτόν.
Ε.Π.Ε. 9,634

πρώτος Εκείνος αδικήθηκε
Λες ότι αδικήθηκες πολύ; Δεν έπαθες όμως όσα έπαθε Εκείνος, ο Κύριος σου,
που Τον έδεσαν, Τον μαστίγωναν, Τον ράπιζαν, Τον έφτυναν οι υπηρέτες, υπέμενε το θάνατο, και τι θάνατο;
Το θάνατο, που είναι ο πιο επαίσχυντος. Κι όλα αυτά υστέρα από τόσες ευεργεσίες, που έκανε.
Ε.Π.Ε. 9,638

υπομένετε με γενναιότητα
Τέτοιος είναι όποιος ξέρει ν’ αδικείται και να υπομένει με γενναιότητα την αδικία.
Είναι διαμάντι και κεντρί και φωτιά.
Εκείνος όμως που αδικεί εκ συστήματος, είναι πιο αδύνατος και απ’ τον πηλό.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό το ν’ αδικείται κάποιος,
αλλά το ν’ αδικεί και το να μη γνωρίζη να υπομένει τις αδικίες.
Ε.Π.Ε.10,708

από όλους
Είναι δύσκολο να βρής άνθρωπο καθαρό από αδικία.
Αν δεν αρπάζουμε χρυσά νομίσματα ή κτηματικές περιουσίες (μεγαλύτερες ή μικρότερες),
κάνουμε όμως το ίδιο σε μικρότερο βαθμό με κάποια απάτη ή κλεψιά,
όταν έχουμε τέτοια δυνατότητα.
Ε.Π.Ε. 14,142

ανοχή γι' αυτήν
Δεν αρκεί να μη ανταποδίδουμε το κακό,
αλλά πρέπει τα πάντα να ενεργούμε υπέρ εκείνων που μας αδίκησαν,
σαν να είναι φίλοι μας γνήσιοι,
σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Ε.Π.Ε. 15,270

το να αδικείς, έγκλημα
Αν το να μη μπορεί κάποιος να υπομένει την αδικία, είναι άξιο κατηγορίας,
πόσο μάλλον άξιο κατηγορίας είναι το να αδικεί ο ίδιος κάποιον άλλον;
Ε.Π.Ε. 18,452

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 101-103)

"Προσευχή και αρρώστια"
"Να μην προσεύχεσαι, μου λέει μια φορά, να σου πάρει ο Θεός τις διάφορες αρρώστιες,
αλλά να ειρηνεύεις με τη νοερή προσευχή κάνοντας υπομονή. Έτσι ωφελείσαι πάρα πολύ".
"Να μην παρακαλάς, μου είπε ο Γέροντας, το Θεό να σου παίρνει τις διάφορες αρρώστιες,
ούτε να τον εκβιάζεις στην προσευχή σου γι' αυτές, αλλά να τις υπομένεις με πολλή υπομονή
και καρτερικότητα και θα δεις πόσο θα ωφελείσαι".
[Τζ 131]

"Προσευχές για την εγχείρηση"
Μία πολύ γνωστή μας κυρία ήταν πολύ άρρωστη αλλά και πολύ ευλαβής.
Έτσι, όταν θα έκανε εγχείρηση, άρχισε να μοιράζει χαρτάκια με το όνομα της σε ιερείς,
σε μοναχούς και σε μοναστήρια, για να κάνουν προσευχή.
Όταν ζητήσαμε από τον Γέροντα να κάνει κι αυτός προσευχή, μας είπε: "Ω! πόσες προσευχές είδα να ανεβαίνουν στο Θεό για την περίπτωση αυτή!".
Η κυρία έγινε καλά, χάρη στις προσευχές της εκκλησίας.
[Πορ.31]

"Τη σταύρωσα και έγινε καλά"
Μου ήρθε, λέει ο Γέροντας, μία μοναχούλα και είχε βγάλει εδώ στο χέρι της ένα πράγμα σαν καρύδι.
Όταν μου το έδειξε: -Έλα να σε πάω επάνω στον Καθηγητή, της είπα (ήμουν τότε στην Πολυκλινική)
-Εγώ δεν ήλθα για τον Καθηγητή, μου λέει, ήλθα σε σας.
-Τη σταύρωσα στο μέτωπο, τη σταύρωσα το χέρι και την έστειλα στο μοναστήρι της.
Έγινε καλά. -Μια άλλη εξομολογουμένη, καθώς εξομολογείτο, διέκρινα με τα μάτια της ψυχής
ότι έχει καρκίνο στο στήθος.
-Είσαι καλά ; της λέω. Εσύ κάτι έχεις.
-Ναί, πάτερ μου, αλλά ντρέπομαι να το ειπώ.
-Πήγαινε τώρα επάνω στον τάδε γιατρό εκ μέρους μου, να σε δει. Και μετά έλα να μου πεις εδώ.
-Όταν γύρισε, είχε όντως καρκίνο, την είχαν στείλει για εξετάσεις και σε τρεις μέρες θα έμπαινε στο χειρουργείο.
-Όταν γύρισε λοιπόν, την έβαλα να γονατίσει μαζί μου.
-Λέγε, εσύ, μέσα σου την ευχή, της λέω. Κι έλεγα εγώ μέσα μου προσευχή.
Ύστερα την εσταύρωσα και την έστειλα να κάνει ό,τι της είπαν οι γιατροί.
Όταν σε τρεις ημέρες ήλθε για το χειρουργείο, ήταν καλά. Δεν υπήρχε ούτε όγκος ούτε τίποτα.
Ο γιατρός κατέβηκε, εκτός εαυτού, στο εκκλησάκι και με βρήκε.
-Ρε παπά, τί της έκανες της γυναίκας και την έκανες καλά;
Αν δεν είχα πιάσει τον όγκο με το χέρι μου και δεν τον είχα δει με τα μάτια μου πριν τρεις μέρες,
δεν θα το πίστευα. Συνέχισε ο Γέροντας:-Πολλά πράγματα βλέπουν τα μάτια μου. Πάρα πολλά θαύματα.
Η Χάρις του Θεού επενεργεί δια την πίστιν των ανθρώπων. Να πιστεύεις ότι γίνονται και σήμερα θαύματα.
Διότι ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας.
[Ά 70-2]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.96-98)

Η εμφάνισις του φωτός 

Η δεύτερη θεωρία του φωτός που αξιώθηκε να δεχθή ο νεαρός τότε δόκιμος όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, σε ηλικία 28 ετών, συνέβη το 977 σ’ ένα κελλί της μονής του Στουδίου, στην Κωνσταντινούπολι.
Το βράδυ μιας κοπιαστικής ημέρας ο γέροντας του, όσιος Συμεών ο Ευλαβής, βλέποντας τον να μην τρώη και να μην πίνη τίποτε, του είπε:
- Γνώριζε, τέκνο μου, ότι ούτε με τη νηστεία ούτε με την αγρυπνία ούτε με την κακοπάθεια ούτε με καμμιά άλλη αρετή ευχαριστείται τόσο ο Θεός, όσο με την ταπεινή και απλοϊκή και καλοπροαίρετη ψυχή.
Ο υποτακτικός έπεσε με πολλή ταπείνωσι στα πόδια του και συντετριμμένος παρακάλεσε:
- Ευχήσου για μένα, άγιε του Θεού, για να βρω έλεος με τη μεσιτεία σου. Εγώ δεν έχω κανένα από τα καλά που είπες, παρά μόνο πλήθη αμαρτιών, τις οποίες και συ γνωρίζεις.
Συγκινημένος ο γέροντας τον διέταξε να σηκωθή από το έδαφος και να πάη να κοιμηθή λέγοντας μόνο το Τρισάγιο.
«Μόλις άρχισα το Τρισάγιο, περιγράφει ο όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, θυμήθηκα τα λόγια του αγίου και άρχισα να δακρύζω και να νιώθω χαρά και ευφροσύνη. Και τότε ένα δυνατό φως έλαμψε και μ’ άφησε εκστατικό! Έχασα την αίσθησι του τόπου και του χρόνου. Λησμόνησα ποιος ήμουν. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι φώναζα το «Κύριε, ελέησον». Ποιός όμως στην κατάστασι αυτή κινούσε τη γλώσσα μου σε επίκλησι, δεν γνωρίζω. Ο Θεός το γνωρίζει. Δεν γνωρίζω ακόμη εάν με το σώμα είτε χωρίς το σώμα βρέθηκα σ’ αυτό το φως. Ο Θεός το γνωρίζει… Ένιωσα να ελευθερώνωμαι από το ψυχικό μου σκοτάδι και το γήινο φρόνημα, τη ραθυμία, τη νάρκωσι, τον κόπο και το βάρος του φθαρτού σώματος. Ένιωσα γλυκύτητα και πνευματική ηδονή που ξεπερνά κάθε απόλαυσι των αισθητών… Σε λίγο όμως άρχισε σιγά-σιγά να μετριάζεται το άπλετο εκείνο φως, κατά κάποιο τρόπο να περιορίζεται και να συστέλλεται και να σβήνη… Καθώς εγώ συνειδητοποιούσα την απομάκρυνσι του, άρχισα να κυριεύωμαι από μια θλίψι. Σφοδρή οδύνη άναψε σαν φωτιά στην καρδιά μου με την απώλεια της γλυκύτατης θέας του ακτίστου φωτός».

(Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 59-60)