"Ήμουν πολύ άρρωστος, ήταν πολύ ωραία!

"Ο Γέροντας μας απεκάλυπτε μυστήρια του Θεού, όχι μόνο με τη διδασκαλία του, αλλά και με τα βιώματά του.
Είναι γεγονός ότι, μέσα στις σωματικές ασθένειές του, "ετελειώθη η δύναμις" του Κυρίου,
φανερώθηκαν τα θαυμαστά έργα Του και δοξάσθηκε το όνομά Του.
Είναι επίσης αλήθεια ότι, με την ανεξάντλητη καρτερία του, μέσα στην οδύνη των ασθενειών αυτών,
καταισχύνθηκε ο διάβολος και αποδείχθηκε, ότι ο Γέροντας έγινε "πιστός άχρι θανάτου" στο Θεό,
όχι από ωφελιμιστική υστεροβουλία, αλλά μόνο από αγάπη, όπως ο "αληθινός, άμεμπτος,δίκαιος, θεοσεβής,
απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος" Ιώβ που, με την ομώνυμη υπομονή του,
διέψευσε τις καυχησιολογίες του σατανά και επιβεβαίωσε την υπεροχή της θείας αγάπης, που "ουδέποτε εκπίπτει".
Ο Θεός επέτρεψε στο διάβολο να τον προκαλέσει και να βάλει σε πειρασμό το Γέροντα με τις σωματικές ασθένειες,
κι ο Γέροντας δέχθηκε με αγαπητική αυταπάρνηση αυτό τον πειρασμό.
Αυτή η αυταπάρνησή του μας βοηθά να καταλάβουμε, έστω λίγο, την έκφραση της, εκπληκτικής για μας, εμπειρίας του:
"Ήμουν πολύ άρρωστος, πονούσα δυνατά, ήταν πολύ ωραία".
Ο Γέροντας δεν ήθελε να πονά παθητικά, για να ηττάται από τον πόνο και να βυθίζεται στο νοσηρό αυτό οικτιρμό της αποτυχίας,
αλλά αντίθετα, αποδεχόταν ηρωικά κάθε δαιμονική πρόκληση του πόνου, για να τον νικά, με τη δύναμη του Χριστού,
και να πετά, όλο και πιο υγιής ψυχικά, πάνω απ' αυτόν, όπως οι άγιοι μάρτυρες.
[Γ 210π.]

"Από των πολλών μου αμαρτιών… "

Μου είπε ο Γέροντας: -Όταν ήμουν νεότερος, παρακάλεσα το Θεό να μου στείλει την αρρώστια του καρκίνου
για να πονώ για την αγάπη Του. Ένα χειμώνα μ' έστειλαν οι Γέροντες για σαλιγκάρια.
Τέσσερις ώρες μέσα στα χιόνια μάζευα. Στην πλάτη είχα το βρεγμένο σακούλι, σαν πάγος.
Αρρώστησα από πλευρίτιδα. Δεν είχαμε καλό φαΐ, ούτε φάρμακα. Έγινα πετσί και κόκκαλο.
Τους λέω, θα πεθάνω. Ήλθε ο αδερφός μου από μακριά. Μου έβαλε εκδόριον. Ξέρεις τί είναι το εκδόριον;
-Όχι, δεν ξέρω.-Ένα τετράγωνο κομμάτι δέρμα, το κολλάνε στην πλάτη εκεί που έχει το υγρό.
Μαζεύει όλο το υγρό της πλευρίτιδας. Σαν μια φουσκάλα φούσκωσε.
Μετά μία εβδομάδα το έκοψαν με το ψαλίδι γύρω γύρω, μαζί με το δέρμα.
Τρομερός πόνος… Κι εγώ από τον πόνο έψαλλα: "Από των πολλών μου αμαρτιών… "
Μετά κόλλησαν στην πληγή ένα τσιρότο από κερί και άλλες ουσίες. Αυτό μάζευε το πύον και έκαναν αλλαγές.
Κάθε αλλαγή, καινούριοι πόνοι. Επειδή είχα ανάγκη φαγητού, με έστειλαν ένα μήνα στην Αθήνα.
Συνερχόμουνα και αμέσως επέστρεφα. Ξανά αρρώστησα. Με έστειλαν δύο μήνες, τα ίδια.
Αμέσως ξαναγύρισα, και ξαναρρώστησα. Τελικά, μετά από σύσκεψη, απεφάσισαν να με διώξουν οριστικά.
Με δάκρυα πολλά τους αποχαιρετήσα. Ο παραδελφός μου με συνόδευσε ως το πλοίο.
Κλαίγαμε και οι δύο.-Παπά μου, μην κλαις, του έλεγα, θα ξαναέλθω..
-Παιδί μου, μην κλαις, μου έλεγε, θα σε ξαναφέρει η Παναγία.
[Ά 41π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 100-102)

1,14. «εν ω έχομεν την απολύτρωσιν, την άφεσιν των αμαρτιών». 

Ο Σωτήρας απελευθέρωσε τους ανθρώπους «από την εξουσία του σκότους» και μετέφερε αυτούς στο βασίλειο του φωτός, αφού με τον δικό Του Θεανθρώπινο αγώνα τους έσωσε από την αμαρτία και τον θάνατο.
Με την αμαρτία οι άνθρωποι, παρέδωσαν τον εαυτό τους στην δουλεία του θανάτου. Με τον αναμάρτητο θάνατό Του, ο Κύριος, μας «εξηγόρασε» απ’ αυτή την δουλεία. Δεν μπορούσε, δεν ήταν δυνατό, σε καμιά περίπτωση, Αυτός να «καταστεί» δούλος του θανάτου, γιατί ήταν αναμάρτητος.
Και σαν αναμάρτητος, δεν είχε υποχρέωση, δεν έπρεπε (λογικά) να πεθάνει, αλλά από άφατη και χωρίς όρια φιλανθρωπία, εκούσια, «οικειοθελώς» δέχτηκε τον θάνατο και κατέβηκε στο βασίλειο του θανάτου, όπου οι ανθρώπινες ψυχές ήσαν «δούλες», εξαιτίας της αμαρτίας, για να τις απελευθερώσει.
Έτσι ο θάνατος και όλες οι ανθρώπινες ψυχές, που βρισκόντουσαν στο βασίλειό του, για πρώτη φορά έβλεπαν αναμάρτητο άνθρωπο και τόση ανθρώπινη αξία και τιμή, που ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε. Και δεν ήταν σε θέση (ο θάνατος) να Τον κρατήσει στο βασίλειό του. Γιατί σε Αυτόν δεν υπήρχε αμαρτία, ούτε να Τον συλλάβει για οποιαδήποτε αμαρτία, αφού ήταν αναμάρτητος, και να Τον αιχμαλωτίσει, όπως έκανε με τους λοιπούς ανθρώπους.
Αντίθετα, με την παρουσία Του στο βασίλειο του θανάτου, Αυτός κατέστρεψε το βασίλειο του θανάτου και της αμαρτίας, με την αναμάρτητη και γι’ αυτό, παντοδύναμη ανθρώπινη φύση Του1. Και αυτό το έκανε για τους ανθρώπους.
Γιατί σαν νέος Αδάμ, σαν νέος γενάρχης του ανθρώπινου γένους, σαν νέος «κατέχων» όλη την ανθρώπινη φύση, Αυτός έφερε την παντοδυναμία Του στους ανθρώπους και τους ελευθέρωσε από την δουλεία του θανάτου.
Η «εξαγορά» που έκανε ο Κύριος είναι τέλεια, με το ότι Αυτός έδωσε στον θάνατο τον Εαυτό του, δηλ. την αθάνατη Θεανθρώπινη Παναξία του και έτσι ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την δουλεία του θανάτου.
Ο θάνατος σαν άπληστος που ήταν ήθελε να καταβροχθίσει και αυτή την παναξία, αλλά το βασίλειό του καταστράφηκε και κονιορτοποιήθηκε απ’ αυτήν.
Μετά από μια τέτοια «χωρίς άλλο παράδειγμα» εξαγορά, ο θάνατος δεν μπορούσε, ούτε είχε πλέον κανένα δικαίωμα να κρατήσει περισσότερο στην εξουσία του την ανθρώπινη φύση. Η τελευταία εξαγοράσθηκε με τον πιο οφθαλμοφανή και τον πιο πειστικό τρόπο. Γιατί ποιος άλλος μπορούσε ποτέ να δώσει τόσα για εξαγορά από τέτοια δουλεία;
Και ο φιλάνθρωπος Κύριος έδωσε τον Εαυτό του, τον Αναμάρτητο Θεάνθρωπο, έχυσε το πανάχραντο Θεανθρώπινο αίμα Του, που κάθε σταγόνα Του αξίζει περισσότερο απ’ όλους τους κόσμους μαζί. Γιατί μόνο «εν Αυτώ» έχουμε «άφεση αμαρτιών», γιατί μόνο Αυτός έχει εξουσία να αφήνει αμαρτίες». (Μτ. 9,6 Ιω. 20,22).

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 31-33)

1. Η ανθρώπινη φύση Του ήταν πάντοτε «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» ενωμένη με την Θεία Του φύση, στο ένα Θεανθρώπινο πρόσωπό Του.

Ένας ήλιος μέσα στο κελλί 

Καθώς ο εκλεκτός μοναχός Λάζαρος διακονούσε στο ιατρείο της Ι. Μονής Διονυσίου, είχε την ευκαιρία να πληροφορηθή στις 11 Φεβρουαρίου 1958 ένα εξαίσιο γεγονός. Ο απλούστατος παραδελφός του π. Ιερόθεος του είπε:

- Πάτερ Λάζαρε, ένα θαυμαστό πράγμα μου συνέβη αυτές τις ημέρες!
- Λέγε, π. Ιερόθεε, σ’ ακούω…
- Αδελφέ, σου λέω αυτά τα πνευματικά, γιατί γνωρίζω ότι είσαι μυστικός. Που ξεθαρρώ να τα πω σ’ άλλο!... Θα με περάση για τρελλό…
- Έχεις δίκιο! Λέγε μου ν’ ακούσω, κι εγώ δεν θα τα πω σε κανένα.
- Αυτές τις ημέρες που έρχεται η αποκριά της Τυροφάγου, και την Τετάρτη μετά το τριήμερο θα κοινωνήσουμε κατά την τάξι της μονής, για να βρεθώ λιγάκι καθαρός και άξιος για την αγία Κοινωνία, βίασα τον εαυτό μου, αδελφέ. Εγκρατευόμουν και διπλασίασα τον κανόνα μου, τις μετάνοιες και τα κομβοσχοίνια. Τρεις–τέσσερις ώρες αποβραδύς προσευχή, μετάνοιες κλπ., τα ξέρεις… Δύο ημέρες λοιπόν πριν της απόκρεω (Τυροφάγου), τη νύχτα της 6ης προς την 7ην του μηνός, καθώς προσευχόμουν, έξαφνα βλέπω το κελλί μου να γεμίζη φως! Φως, μα τι να σου πω! Όχι λάμπες, όχι ηλεκτρικά… αλλά σαν ήλιος κάτασπρος! Και μου φαινόταν ότι έβγαινε από την εικόνα της Παναγίας.
- Όταν είδες αυτό το φως, φοβήθηκες; Σου ήρθε δειλία;
- Όχι, δεν φοβήθηκα, αλλά πολύ ευχαριστήθηκα. Αισθανόμουν χαρά μεγάλη και άρχισα να λέω τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και ό,τι άλλο ήξερα από την Παράκλησι, από τα Μεγαλυνάρια, Άξιον εστίν κλπ. Και τα έψαλλα με πολλή χαρά και αγαλλίασι!
- Έως πόση ώρα στάθηκε το φως στο κελλί σου;
- Τρεις έως τέσσερες ώρες θαρρώ να στάθηκε και ύστερα χάθηκε.
Ακούγοντας αυτά ο π. Λάζαρος θαύμασε και δόξασε την άπειρη ευσπλαχνία του Χριστού, που συγκαταβαίνει και παρηγορεί τους ταπεινούς και ασήμους δούλους του.

(Διονυσιάτικες διηγήσεις)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 99-100)

Σ’ αναζητώ…

Σ’ αναζητώ Χριστέ μου,
στα χρώματα, στ’ αρώματα
της θάλασσας και τ’ ουρανού.
Στη μουσική της πλάσης Σου,
σε κάθε δάκρυ και χαρά.
Σ’ αναζητώ σ’ όλες εκείνες τις ψυχές
που είναι ολόγυρά μου.
Στις αγιασμένες τις μορφές
που ζήσανε για σένα…
Σ’ αναζητώ εντός μου…

Κύριε, φώτισε το νου,
το σκότος της καρδιάς μου.
Μάθε με πώς να σ’ αγαπώ
και πώς να προχωρώ
μέχρι του τέλους…
Αξίωσέ με να ποθώ
το ουράνιο κοίταγμά Σου.
Η αγάπη μόνο να κινεί
όλα τα βήματά μου.

Δώσε μου εκείνη τη χαρά,
εκείνη την ειρήνη
που ‘βαλες μέσα στις καρδιές
στ’ αγαπημένα Σου παιδιά.
Τα δάκρυα μόνο να κυλούν
για τη δική Σου αγάπη.
Δώσε μου πίστη δυνατή
που φόβο δε γνωρίζει,
να γίνει ο θάνατος χαρά
στο Αιώνιο κάλεσμά Σου…

(Π. Α. Δ.)

1088. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΘΥΡΑ. 
Όταν ο Κλοβίς, βασιλιάς της Γαλλίας, μπήκε στον καθεδρικό ναό της Ρέϊμς για να βαπτισθεί, τόσο ήταν το άρωμα της εκκλησίας, τόσο γλυκύ το φώς των λαμπάδων, τέτοια η αρμονία της μουσικής κι η μεγαλοπρέπεια των παρισταμένων, ώστε ρώτησε τον επίσκοπο Ρεμί, που τον κρατούσε από το χέρι, μήπως ήταν αυτό το βασίλειο του Θεού για το οποίο του είχε τόσο πολύ μιλήσει στην κατήχηση. 
- Όχι, απάντησε ο άγιος επίσκοπος, αυτό είναι η θύρα.

1448. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ.
Ένας εφημέριος παρατηρούσε ότι πολλές ενορίτισσές του διαρκώς φιλονικούσαν γιατί ήθελαν από ματαιοδοξία να κάθονται στα πρώτα καθίσματα της ενορίας του. Για να σταματήσει το κακό έπιασε και έγραψε μια πινακίδα:
 Τ α  π ρ ώ τ α  κ α θ ί σ μ α τ α  ε ί ν α ι  φ υ λ α γ μ έ ν α  γ ι α  τ ι ς  π ι ο  η λ ι κ ι ω μ έ ν ε ς  κ υ ρ ί ε ς.

Από κείνη την ημέρα καμία δεν φιλονίκησε για τα πρώτα καθίσματα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

56. «Ταύτην εισάγαγε Ζαχαρία εις τον Άγιον Ναόν ιερώς ανατρέφεσθαι» (ΜΝ).
Ο πρώτος και κύριος λόγος της εισαγωγής της μικρής Παρθένου στο Ναό ήταν, όπως είδαμε, η εκπλήρωσις της υποσχέσεως των γονέων της για αφιέρωσι. Οι ύμνοι όμως της Εκκλησίας προσθέτουν και έναν άλλο λόγο: το «ιερώς αναστρέφεσθαι» ˙ ότι δηλαδή η μικρή Μαριάμ παρεδόθη στους ιερείς για ιεροπρεπή μόρφωσι και ανατροφή.
Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι οι ιερείς των Σουμερίων ήδη από το 5.000 π.Χ. άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γραφή (UNESCO, Ιστορία της ανθρωπότητος 2/558, 579) . Οι ιερείς συνεπώς υπήρξαν οι πρώτοι που απέκτησαν γνώσεις και ήσαν οι πρώτοι εν συνεχεία διδάσκαλοι των ανθρώπων. Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι προσήρχοντο στους Ιερείς του ναού για μόρφωσι και εκπαίδευσι, εφ’ όσον οι Ιερείς ήσαν οι μόνοι που γνώριζαν ανάγνωσι και γραφή.
Είναι λοιπόν πολύ φυσικό να σκεφθούμε, ότι και στην Παλαιστίνη επικρατούσε η ίδια κατάστασις στους χρόνους των Θεοπατόρων. Ας μη λησμονούμε δε ότι, μέχρι τα τελευταία ακόμη χρόνια, σε πολλά ελληνικά χωριά ο μόνος που γνώριζε λίγα «γράμματα» ήταν ο ιερεύς! Και σε μερικά χωριά ο ιερεύς ήταν και είναι παπάς και δάσκαλος μαζί! Η παράδοσις επομένως της μικρής Θεοτόκου στους ιερείς, εκτός από την αφιέρωσι, είχε και την έννοια της γραμματικής μορφώσεως και της ιερής ανατροφής.
Οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν για την ιερή μόρφωσι των παιδιών τους, οδηγώντας τα στο Κατηχητικό Σχολείο του ναού. Το ότι το Σχολείο αυτό λειτουργεί μέσα στο Ναό φανερώνει την εξάρτησί του απ’ την ιερή παράδοσι της μικρής Θεοτόκου και του δωδεκαετούς Ιησού (Λουκ. β' 41 - 50) . Μέσα στο κατανυκτικό και ιερό χώρο του Ναού, η παιδική ψυχή μυείται ευκολώτερα στις ιερές εμπειρίες και τα βιώματα της χριστιανικής πίστεως και ζωής. Είναι δε σημαντικό το ότι το Κατηχητικό μάθημα δεν αποβλέπει στην προσθήκη ξηρών θρησκευτικών γνώσεων, αλλά στη βίωσι των βασικών αληθειών του Χριστιανισμού. Όσοι από μας στα παιδικά τους χρόνια γνώρισαν τα Κατηχητικά, μπορούν να μαρτυρήσουν για τις ανεξίτηλες εμπειρίες που έζησαν, κάτω απ’ τους ολόφωτους θόλους του ορθόδοξου ναού...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 83-84 )

1000. Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ.
Η γυναίκα ενός κρεοπώλη έβαλε απέναντι στην ζυγαριά ένα μεγάλο καθρέπτη.
Τι σε έπιασε κι έβαλες αυτό τον καθρέπτη στο κρεοπωλείο μας;
- Δεν καταλαβαίνεις, με αυτό τον καθρέπτη οι κυρίες δε θα κοιτάζουν πια την ζυγαριά.

1263. ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΣΑΝ ΤΟ ΒΙΟΛΙ.
Τα πλούτη, έλεγε ένας ιεροκήρυκας, είναι σα το βιολί. Δώσε το βιολί σε ένα άμουσο, και θα ξεσχίσει με τα τζουγκρανίσματά του την ακοή σου, αλλά στα χέρια ενός Παγκανίνι, θα ενσαρκώσει τη θεία μορφή της αρμονίας.
Το ίδιο και τα πλούτη. Στα χέρια αδέξιων και εγωιστών θα είναι αιτία πολλών κακών.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 458, 571)

133. Πολλοί, διαβάζοντας ένα κοσμικό βιβλίο ή μία εφημερίδα, αισθάνονται ευχαρίστησι και εύκολα πιστεύουν ό,τι διαβάζουν. Διαβάζοντας όμως ένα θρησκευτικό κείμενο, νοιώθουν βάρος στην καρδιά, βασανίζονται από την αμφιβολία και την απιστία και δοκιμάζουν ένα είδος αποστροφής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Χωρίς άλλο δεν φταίει η φύσις του αναγνώσματος, αλλά η φύσις των αναγνωστών, η κατάστασις της καρδιάς τους. Και, πίσω απ’ αυτή, ο Διάβολος, ο εχθρός της αλήθειας, ο εχθρός του Λόγου του Θεού: «Εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν» (Λουκ. η’ 12). Όταν διαβάζουμε κάτι αδιάφορο, δεν τον θίγουμε και εκείνος δεν μας θίγει. Αλλά όταν διαβάζουμε κάτι το χριστιανικό, καθώς αρχίζουμε να φέρουμε στον νου τη σωτηρία μας, τον ερεθίζουμε, πάμε εναντίον του. Και αυτός τότε μας επιτίθεται και προσπαθεί να μας διώξη την πίστη. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να τον αντιμετωπίσουμε; Να δείξουμε υπομονή σ’ αυτό το διάβασμα και σ’ αυτούς τους λογισμούς. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λουκ. ια’ 19), λέγει ο Κύριος.
Το ίδιο ισχύει ως προς το άσεμνο θέατρο και την εκκλησία. Πολλοί πηγαίνουν ευχάριστα σε τέτοια θέατρα, ενώ μουδιάζουν προκειμένου να πάνε στην εκκλησία. Γιατί; Στα θεάματα εκείνα, το κάθε τι ευχαριστεί τον αισθησιακό άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος συχνάζη εκεί, δεν προκαλεί, αλλά ικανοποιεί τον Διάβολο. Και έτσι ο Διάβολος δεν τον θίγει. Είναι ευχαριστημένος που τίποτε εκεί μέσα δεν θυμίζει τον Θεό. Στην εκκλησία όμως, όλα τον θυμίζουν. Όλα εμπνέουν πίστη και φόβο Θεού, άγια αισθήματα, ανάνηψι. Τότε λοιπόν ο Διάβολος σπεύδει να σπείρη στην καρδιά μας την αμφιβολία, τις βλάσφημες σκέψεις, την αδημονία. Κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπη την ώρα που θα βγη έξω. Το κακό θέατρο και η εκκλησία είναι αντίθετοι κόσμοι. Το ένα είναι ναός του κόσμου, το άλλο είναι ναός του Θεού. Το ένα είναι σπίτι του Διαβόλου, το άλλο είναι σπίτι του Κυρίου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 74-75)

"Κάποια μέρα πήρε (ο άγιος Νικόλαος Πλανάς) ένα αμαξάκι να τον πάει στον Άγιο Ιωάννη στην ενορία του. Εκεί κοντά στην Πύλη του Αδριανού κάτι του έφταιξε το άλογο του αμαξά και άρχισε θυμωμένες αλλεπάλληλες βλαστήμιες. Του λέει αμέσως ο ιερέας: 

"Στάσου, στάσου παιδί μου, να κατέβω" και ταυτόχρονα τον πλήρωσε όσο τον είχε συμφωνήσει μέχρι την εκκλησία.

"Μα, του λέει ο αμαξάς, δεν σε πήγα ακόμα στην εκκλησία σου"! Του απαντά ο ιερέας: 

"Το ξέρω, παιδί μου, αλλά δεν μπορώ να μείνω στο αμάξι σου, επειδή μου βλαστήμησες Εκείνον που λατρεύω". Δεν ήξερε τι να απολογηθεί ο αμαξάς. Έφυγε προσβεβλημένος και ποιος ξέρει αν θα ξαναβλαστήμησε.

(ο άγιος Παπα-Νικόλας Πλανάς, εκδ. Αστήρ, σ.32)

"Πλούσιος Γάλλος Κόμης προσκλήθηκε σε μία συγκέντρωση να γνωρίσει τον πολύ γνωστό, δυστυχώς, Ερνέστο Ρενάν που έγραψε την ιστορία του Ιησού Χριστού στην οποία ιερόσυλα βλασφημά τον Λυτρωτή. Ο Ρενάν του έτεινε το χέρι και ο κόμης τράβηξε το δικό του λέγοντας: 

- Δεν θέλω ποτέ να πιάσω το χέρι που ράπισε τον Κύριό μου."

(Θησαυρός γνώσεων και Σοφίας, Νο 1366)

«Όλα είναι γυμνά και διάφανα μπροστά στα μάτια του Θεού, στον οποίο και θα δώσουμε λόγο» (Εβρ. 4:13)

Η γνωστή, σ’ όσους έχουν διαβάσει αρχαία ελληνική ιστορία, Λαΐδα η Κορινθία, όταν διέκρινε στον καθρέφτη τις πρώτες ρυτίδες ν’ αυλακώνουν το ωραίο της πρόσωπο, κυριεύτηκε από θυμό κι απογοήτευση και είπε: «Εγώ, ρυτίδες;». Και πιάνοντας τον καθρέφτη, τον πέταξε με δύναμη στο πάτωμα και τον έκανε κομμάτια. Το ίδιο έκανε και η βασίλισσα μιας φυλής αγρίων στην Αφρική, όταν κάποιος ευρωπαίος έμπορος της πρόσφερε καθρέφτη. Διακρίνοντας τα χοντρά χαρακτηριστικά του προσώπου της, που ποτέ πριν δεν είχε δει και μάλλον πίστευε πως με την ομορφιά της είχε επιβληθεί στη φυλή της, άρπαξε τον καθρέφτη και τον έκανε θρύψαλα.
Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Μια σωστή ασχήμια, την οποία δεν μπορεί μόνος του να δει και ν’ αναγνωρίσει. Κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Θεός έγραψε για μας το Λόγο Του. Για να γίνει καθρέφτης σε όλους μας, να δούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και να δεχτούμε, αν θέλουμε, το δώρο Του τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος μόνος μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας.

«Φτιάξε μου, Θεέ, μια καθαρή καρδιά, και νέο πνεύμα, σταθερό εντός μου βάλε» (Ψαλμός 51:10 – ΝΜΒ)

Η καρδιά ενός 49χρονου ψαρά από την Αίγινα αποδείχτηκε ελαττωματική, ανεπαρκής. Και οι γιατροί του έκαναν μεταμόσχευση. Αλλά και αυτή η μεταμοσχευμένη καρδιά τον πρόδωσε, όταν μετά από λίγα χρόνια προσβλήθηκε από ένα επιθετικό μικρόβιο και πήγαινε για απόρριψη. Ο γιατρός του όμως του βρήκε ένα δεύτερο μόσχευμα και έτσι πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταμόσχευση καρδιάς σε άτομο που είχε ήδη κάνει μια μεταμόσχευση.
Ο Θεός έρχεται κι αλλάζει την καρδιά του αρρώστου από την αμαρτία ανθρώπου και του δίνει μια γερή καρδιά που να μπορεί να αγαπάει το Θεό και τους ανθρώπους, που να μπορεί να σκέφτεται και ν’ αποφασίζει να κάνει το θέλημα του Θεού κάθε φορά. Δεν του δίνει ένα «μόσχευμα» ευάλωτο στο πρώτο μικρόβιο. Θωρακίζει τη νέα καρδιά με τη δική Του ασφάλεια και τη δύναμη να κατανικά τις επιθέσεις της αμαρτίας. Εσύ, έχεις πάρει μια τέτοια καρδιά από το Θεό;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)