373. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα, είναι παντού. Οι Άγγελοι και οι Άγιοι είναι ένα πνεύμα με τον Κύριο. Αλλά αν, υπό την επήρεια του πονηρού πνεύματος, χάσης για ένα διάστημα την ολοκάρδιο πίστι στο Άγιο Πνεύμα, κατά το διάστημα αυτό είσαι αποξενωμένος από τον Υιό και τον Πατέρα, γιατί η πίστις δίδεται από το Άγιο Πνεύμα, από το Πνεύμα της Αληθείας, δηλαδή το Πνεύμα του Χριστού, ο Οποίος είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ιω. ιδ’ 6). Ή από το Πνεύμα του Πατρός: «τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (Ματθ. ι’ 20). Ή από το Πνεύμα του Υιού: «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν» (Γαλάτ. δ’ 6).

374. Ας μην ξεχάμε ποτέ ότι ο άνθρωπος είναι η πνοή του Θεού και η εικών του Θεού, -του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος- ενώ οι αμαρτίες και οι αδυναμίες του είναι επεισοδιακά φαινόμενα, προέρχονται απ’ έξω και μπορούν να λείψουν με τη θεία χάρι. «ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. ν’ 9). Ας μη λησμονούμε ότι «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ’ 16). Και, μαζί με τον Θεό (όπως κάνει και ο Θεός), πρέπει να αγαπάμε κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό μας. Αγαπάμε τον εαυτό μας, παρά το ότι είμαστε μεγάλοι αμαρτωλοί. Πρέπει να αγαπάμε και τους άλλους, παρά το ότι και αυτοί είναι αμαρτωλοί, αφού κανείς άνθρωπος δεν είναι χωρίς αμαρτία.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 159-160)

127. «Είπε (Συμεών) προς Μαριάμ... ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών» (Λουκ. β' 34).

Το μήνυμα που παίρνει η Θεοτόκος από το στόμα του Συμεών είναι τελείως διαφορετικό από όσα είχε δεχθή μέχρι τη στιγμή εκείνη. Σ’ αυτό περιέχονται νέα δυναμικά στοιχεία, που πρέπει να συγκλόνισαν τη Θεομήτορα.
Το πρώτο δυναμικό στοιχείο που αποκαλύπτεται στη Θεοτόκο είναι η κριτική παρουσία του Ιησού στον κόσμο. « Η έλευσις του Μεσσίου αναγκαίως συνεπάγεται κρίσιν και χωρισμόν... Ο Ιούδας άγεται εις απόγνωσιν και ο Πέτρος μετανοεί, ο εις ληστής βλασφημεί και ο έτερος ομολογεί. Ούτως η πτώσις πολλών είναι το αναπόφευκτον αποτέλεσμα της φανερώσεως του Μεσσίου. Εν τούτοις ο σκοπός της ελεύσεως του δεν είναι η πτώσις, αλλ’ η ανάστασις και σωτηρία» (ΥΛ, 109).
Η έκφρασις «κείται εις πτώσιν πολλών» δεν έχει έννοια ηθική. Ο Ιησούς δεν μπορεί να γίνη ποτέ αιτία ηθικής πτώσεως του ανθρώπου. Ο μόνος αίτιος της ηθικής πτώσεως των ανθρώπων είναι ο διάβολος. Η έννοια της πτώσεως εδώ είναι δυναμική. Σημαίνει την ήττα των αντιπάλων του Ιησού. Καθώς ο Ιησούς θα προχωρή στους δρόμους της ανθρωπότητος κανείς δεν θα μπορέση να του αποκόψη την πορεία. Όποιος θα τολμήση να τον εμποδίση, θα πέση, θα συντριβή. Εδώ επομένως προσημαίνεται η νικηφόρα προέλασις του Ιησού μέσα στην Ιστορία. Ο ίδιος ο Κύριος θα διακηρύξη αργότερα: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ίω. ιβ' 31).
Η Θεοτόκος αρχίζει να μυήται στον δυναμικό χαρακτήρα της ζωής και της αποστολής του Υιού της. Κοντά του πρέπει κι αυτή ν’ αποδειχθή δυνατή, ισχυρή, αυθεντική. Πιο κάτω θα δούμε τις συγκεκριμένες περιπτώσεις που η Παναγία εκλήθηκε να δείξη την απόλυτη προσαρμογή της στο δυναμικό χαρακτήρα της κλήσεως και της αποστολής του Ιησού.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 159)

Ο ΌΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΠΛΟΥΣ πήγε κάποτε επισκέπτης σ’ ένα μοναστήρι. Ήταν Κυριακή. Οι καλόγεροι μαζεύονταν στην εκκλησία να λειτουργηθούν. Ο Όσιος στάθηκε σε μια παράμερη γωνιά. Από κει παρατηρούσε, χωρίς να φαίνεται, τους αδελφούς που έμπαιναν στην εκκλησία. Είχε χάρισμα από τον Θεό να διαβάζει την ψυχή, καθώς εμείς διαβάζουμε την όψη των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι αδελφοί είχαν χαρούμενο πρόσωπο, που έδειχνε αμέσως την εσωτερική τους διάθεση. Ο καθένας είχε πλάι του τον φύλακα Άγγελό του, που ακτινοβολούσε κι εκείνος από χαρά. Όλα αυτά έδειχναν αγιότητα, πρόοδο στην αρετή! Ο Αββάς Παύλος ευχαριστούσε με την καρδιά του τον Θεό.
Καθυστερημένος πολύ έφτασε ένας καλόγερος. Πόσο διαφορετικός από τους άλλους φαινόταν! Το πρόσωπό του ήταν σκοτεινό, άγριο. Τον ακολουθούσαν πολλοί δαίμονες, που προσπαθούσαν ο καθένας χωριστά να τον τραβήξει με το μέρος του. Εκείνος ο δυστυχισμένος φαινόταν σαν χαμένος. Ο Άγγελός του περίλυπος στεκόταν σε απόσταση. Κάτι τον εμπόδιζε να πλησιάσει. Ο Όσιος έβγαλε βαθύ στεναγμό. Έκλαψε με συμπόνια για την βασανισμένη ψυχή του αδελφού.
Η Θεία Λειτουργία τελείωσε. Οι καλόγεροι με την σειρά άρχισαν να βγαίνουν. Ο Όσιος πάλι έβλεπε.
Τώρα έδειχναν πιο λαμπροί. Οι Άγγελοί τους φωτεινότεροι. Ο Αββάς Παύλος δεν κινήθηκε από την θέση του. Περίμενε να δει κι εκείνον τον άλλο, που τόσο είχε προσευχηθεί γι’ αυτόν σ’ όλη την Λειτουργία. Δεν άργησε να φανεί κι εκείνος. Τί άλλαγή! Η όψη του ακτινοβολούσε! Τα πονηρά πνευματα είχαν εξαφανισθεί. Ο φύλακας Άγγελος τον σκέπαζε με τις φτερούγες του. Πόσο ευχαριστημένος έδειχνε τώρα!
- Δόξα σοι, ο Θεός! ξέφυγε χωρίς να θέλει από τα χείλη του Οσίου.
Οι αδελφοί γύρισαν και τον κοίταξαν με απορία. Εκείνος τότε τους φανέρωσε τι είχε δει το πρωινό στην εκκλησία. Ύστερα ανάγκασε τον αδελφό να πει με τι διαθέσεις πηγε στην Λειτουργία και πως έφευγε. Εκείνος δεν δίστασε να εξομολογηθεί μπροστά σ’ όλους.
- Μέχρι σήμερα, είπε, περνούσα με αμέλεια την ζωή μου. Τα πάθη κι οι κακοί λογισμοί με είχαν τόσο κυριέψει, που δεν μου έκανε πια καρδιά να φροντίσω για την διόρθωσή μου. Σήμερα όμως με ελέησε ο Θεός. Πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή την ανάγνωση. Άκουσα τον Προφήτη ή μάλλον τον ίδιο τον Θεό να λέει με το στόμα εκείνου στους ομοίους μου αμαρτωλούς: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών, μάθετε καλόν ποιείν... και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνια λευκανώ...» (Ησ. 1, 16-18). Η καρδιά μου συντρίφθηκε.Έκλαψα και παρακάλεσα τον Ουράνιο Πατέρα να κάνει σε μένα τον άθλιο αυτά που υπόσχεται με το στόμα του Προφήτη. Έδωσα κι εγώ υπόσχεση ν’ αφήσω την αμέλεια και να κοπιάσω σκληρά για την διόρθωσή μου. Μ’ αυτές τις διαθέσεις βγήκα από την εκκλησία, αποφασισμένος πια να κρατήσω την υπόσχεσή μου.
Ο Όσιος και οι αδελφοί που άκουσαν την εξομολόγηση του μοναχού θαύμασαν κι έλεγαν μεταξύ τους:
- Είναι πραγματικά ανυπολόγιστη η αξία της μετανοίας.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 185-186)

172. Τι φρονούν περί του χρίσματος οι Διαμαρτυρόμενοι;

Δεν δέχονται το χρίσμα ως εκκλησιαστικό μυστήριο, αλλά σαν μια απλή τελετή μη αναγκαία για τη σωτηρία του ανθρώπου, την οποία μπορεί να στερηθεί η Εκκλησία χωρίς καμιά βλάβη ουσιαστική. Από τα μέσα όμως του ΙΖ' αιώνα και μετά από εισήγηση της Άγγλικανικής Εκκλησίας, το χρίσμα τελείται παντού (στην Αγγλικανική Εκκλησία από τους επισκόπους) σαν ένας επίσημος θεσμός εισόδου των βαπτιζόμενων παιδιών στην Εκκλησία, κατά την οποία ομολογούν τη διδασκαλία της πίστεως και προπαρασκευάζονται να μένουν πιστοί στην αληθινή γνώση του Θεού και εδραίοι στη γεμάτη από κινδύνους ζωή αυτή.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 242-243)

Αν δε γυρίσουμε το διακόπτη της προσευχής, δεν θα δει η ψυχή μας το φως του Χριστού
Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός, ότι ο Γέροντας αφιέρωνε το χρόνο του, ή για να προσεύχεται αποκλειστικά ή για να εργάζεται προσευχόμενος. Τον έβλεπα να μου μιλά, να τηλεφωνεί, να τρώει, να πίνει νερό, να ανάβει τη σόμπα, να εκτελεί όλες τις εργασίες του, και καταλάβαινα ότι παράλληλα προσευχόταν. Αυτό που δίδασκε στους άλλους για την προσευχή του εφήρμοσε πρώτα ο ίδιος.
Μου έλεγε μιά μέρα : " Υπάρχει κάπου η ηλεκτρική γεννήτρια, υπάρχει και στο δωμάτιο αυτό η λάμπα. Αν όμως δε γυρίσουμε το διακόπτη, θα μείνουμε στο σκοτάδι. Υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει και η ψυχή μας. Αν όμως δε γυρίσουμε το διακόπτη, δεν θα δεί η ψυχή μας το φως του Χριστού και θα μείνει στο σκοτάδι του διαβόλου ". Ήταν ολοφάνερο ότι η ψυχή του Γέροντα, καταυγαζόταν από το φως του Χριστού μέρα και νύχτα, γιατί η προσευχή του διατηρούσε σε συνεχή πνευματική επαφή τη γεννήτρια με τη λάμπα.
[Γ 66]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.378)

171. Ποιός είναι ο κατάλληλος χρόνος τελέσεως του χρίσματος;

Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία το χρίσμα τελείται -όπως ήδη σημειώσαμε— μετά το βάπτισμα. Δια των δωρεών του Αγίου Πνεύματος κατασφραγίζεται η νέα ύπαρξη η αναδυθείσα από την κολυμβήθρα του βαπτίσματος, ενώ ο νέος πνευματικός βίος διαπτύσσεται σε προσωπικό έργο στις ψυχές των βαπτισθέντων. Η Ορθόδοξη Ομολογία παραινεί: «Παρευθύς μετά το βάπτισμα να χρίη ο ιερέυς το βαπτιζόμενον εις τα διορισμένα μέλη, επιλέγων τα λόγια “σφραγίς δωρεάς πνεύματος αγίου”».

Στο σημείο όμως αυτό η Ρωμαϊκή Εκκλησία ακολουθεί άλλη οδό: «Μπορεί μεν — αποφαίνεται η Ρωμαϊκή Κατήχηση— να τελεσθεί το χρίσμα μετά το βάπτισμα όμως αυτό σε λίγο ωφελεί, διότι τα παιδιά δεν μπορούν ακόμη να κάνουν χρήση του λογικού τους, δια τούτο καλόν είναι να αναβάλλεται στο 12ο και εν ανάγκη στο 7ο έτος διότι η βεβαίωση δεν ορίστηκε ως αναγκαία εις σωτηρίαν, αλλά για να παρασκευασθούμε άριστα ν’ αγωνισθούμε για την πίστη μας στο Χριστό· σ’ αυτό όμως το είδος της πάλης κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει κατάλληλους αυτούς που στερούνται της χρήσεως του λόγου». Όπως βλέπουμε, η αναβολή της χρίσεως στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στηρίζεται στην έλλειψη κρίσεως και λόγου στα μικρά παιδιά. Από άποψη λογική βέβαια το πράγμα δεν είναι αστήρικτο και αδικαιολόγητο. Πώς μπορεί αλήθεια να αναχθεί κανείς σε αγώνες πνευματικούς, όταν το μυαλό του είναι ακόμη ανώριμο και η συνείδησή του αδιαμόρφωτη;

Όμως το λογικώς πιθανό και εύλογο δεν πρέπει να λαμβάνεται ως μέτρο εκτιμήσεως των πραγμάτων στο μυστηριακό και υπερλογικό χώρο της πίστεως. Αν επιχειρήσουμε αυτό, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο, θα αποδιοργανώσουμε όλα τα δόγματα της πίστεως, και μάλιστα με πολλά και ισχυρά λογικά επιχειρήματα. Όμως και στη λογική βάση υπάρχουν πολλά ανερμήνευτα και ανεξήγητα. Αν η έλλειψη λόγου είναι το βασικό επιχείρημα μη τελέσεως του χρίσματος σε νηπιακή ηλικία, τότε γιατί τελούμε το βάπτισμα στην ηλικία αυτή; Μήπως τα βαπτιζόμενα νήπια έχουν αναπτυγμένη συνείδηση και λόγο; Άλλωστε η καταβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας αρχίζει ήδη από του λίκνου, αν μη και ενωρίτερα. Για ποιό λόγο να στερηθεί το νήπιο της ευεργετικής ενέργειας των δώρων του Άγιου Πνεύματος για τη βαθμιαία ανάπτυξη του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του;

Πέρα όμως από αυτά η τέλεση του χρίσματος ευθύς μετά το βάπτισμα αποτελεί πράξη αρχαιότατη της Εκκλησίας. Αντί πάσης άλλης μαρτυρίας παραθέτουμε τη μαρτυρία της εν Λαοδικεία Συνόδου: «Οι φωτιζόμενοι μετά το βάπτισμα χρίονται χρίσματι επουρανίω».

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 241-242)

Η ψυχοσωματική έλξη καλό ή κακό;

Κάποτε τον ρώτησα:

"Γέροντα, αυτή η ψυχοσωματική έλξη, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα, είναι δαιμονική;"

Και μου απάντησε "Άλλοτε ναι άλλοτε όχι. Εξαρτάται".

Σε επόμενη συνάντησή μας, επανήλθα στο θέμα και μου απάντησε πιο συγκεκριμένα:

"Ξέρεις, αυτό που ονομάζουν ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει, αλλά απαιτεί μία προϋπόθεση:
να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές του.
Έτσι θα φθάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι.
Διαφορετικά, θα είναι ψυχικά πτωχοί, δεν θα μπορούν να δώσουν αγάπη και θα έχουν δαιμονικά προβλήματα, που θα τους κάνουν δυστυχισμένους".

Μια άλλη φορά ήταν παραστατικός.

Τον ρώτησα: "Γέροντα, έχω ακούσει, ότι το προβλήμα του ανικανοποίητου της αισθησιακής και συναισθηματικής επιθυμίας, ανάμεσα στα δύο φύλα, παραμένει άλυτο και το λύνει μόνο ο τάφος".

Ο Γέροντας αντέδρασε έντονα: "Όχι, μωρέ, μην το λες πρόβλημα. Να, είναι έτσι".
Και έκανε, με την παλάμη και τα δάχτυλά του, μια χαρακτηριστική κίνηση πάνω στην κουβέρτα του κρεβατιού του, που έδειχνε κάτι, που κινείται προς τα εμπρός έρποντας, μετά ν' αρχίζει λίγο λίγο να απογειώνεται και τελικά να ανυψώνεται στον ουρανό.

Η εικόνα που έδωσε ήταν τελείως αντίθετη από εκείνη που δίνουν οι ρομαντικές περιγραφές των εκστατικών ερώτων, που ξεκινούν από πολύ ψηλά, χάνουν ύψος σιγά σιγά και προσγειώνονται ανώμαλα τελικά.

Η εικόνα του Γέροντα, συνδεόταν άμεσα με την "πνευματική περιουσία", της οποίας η ύπαρξη ή η απουσία, δημιουργεί ανάλογα την ανοδική ή καθοδική πορεία".
[Γ 352-4]

("Ανθολόγιο Συμβουλών", Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.191 -192)

Η συμμετοχή στον πόνο των άλλων
Όταν ο άνθρωπος πονάη για τον συνάνθρωπό του,
ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται,
γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη που έχει, συγγενεύει μαζί Του,
και του δίνει θεία παρηγοριά.
Αλλιώς δεν θα μπορούσε να αντέξη τον πόνο για τον συνάνθρωπό του.
-Γέροντα, πώς μπορείς να νιώσης τον πόνο των άλλων;
-Όταν έχης κι εσύ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τον πόνο του άλλου,
έρχεσαι στην θέση του και πονάς πιο πολύ για κείνον.
Ο πόνος ο δικός σου δηλαδή σε βοηθάει να καταλάβης τον πόνο των άλλων.
Και όταν δέχεσαι με χαρά τον δικό σου πόνο, δίνεις στους πονεμένους παρηγοριά.
Πάντως άλλο είναι να μαθαίνης ότι αρρώστησε κάποιος και άλλο είναι να αρρωσταίνης ο ίδιος.
Τότε καταλαβαίνεις τον άρρωστο. Άκουγα «χημειοθεραπείες» και νόμιζα ότι είναι «χυμοθεραπείες»,
δηλαδή ότι κάνουν στους καρκινοπαθείς θεραπεία με χυμούς, με φυσικές τροφές!
Που να ξέρω; Τώρα όμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία είναι.
-Οι χημειοθεραπείες, Γέροντα, είναι πιο δύσκολες από τις ακτινοβολίες;
-Πιό δύσκολες; Όλα, και οι ακτινοβολίες και οι χημειοθεραπείες είναι...
Το χειρότερο είναι που σού κόβουν την όρεξη• ενώ πρέπει να φάς καλά, δεν μπορείς να φάς καθόλου.
Και οι γιατροί σού λένε: «Πρέπει να τρώς». Έμ, πώς να φάς, αφού όλα αυτά σου
κόβουν την όρεξη και σε κάνουν πτώμα! Όταν έκανα ακτινοβολίες, ενώ καιγόμουν,
δεν μπορούσα να πιώ καθόλου νερό. Μου ερχόταν να κάνω εμετό, αισθανόμουν απέχθεια ακόμη και για το νερό .
-Γέροντα, αν κάνατε λίγο νωρίτερα την εγχείρηση...
-Τί νωρίτερα; Εγώ δεν κάνω προσευχή να περάση, γιατί έτσι συμπάσχω με τον κόσμο που υποφέρει.
Καταλαβαίνω πιο πολύ τους πονεμένους και συμμετέχω στον πόνο τους.
Άλλωστε και εμένα με ωφελεί πνευματικά. Ζητάω μόνο να μπορώ λίγο να εξυπηρετούμαι
και να εξυπηρετώ. Ό,τι θέλει όμως ο Θεός.
Όταν έχης κάποιο πρόβλημα στην υγεία σου και δεν σε απασχολή αυτό,
τότε έχεις κατά κάποιον τρόπο το δικαίωμα να παρακαλής τον Θεό να βελτιώση
την κατάσταση της υγείας των άλλων. Αλλά και όποιος δεν έχει δικό του πόνο,
ας πονάη τουλάχιστον γι’ αυτούς που πονούν. «Να πάρω τον γαταδόκκο σου»,
έλεγαν οι Φαρασιώτες, δηλαδή τον πόνο σου, το βάσανό σου, το φαρμάκι σου.
-Γέροντα, με τί τρόπο τον έπαιρναν;
-Με την αγάπη. Όταν με αγάπη λέη κανείς «νά πάρω τον πόνο σου», τον παίρνει.
Αλλά, αν τον πάρη, μετά θέλει πολλή υπομονή, πολλή παλληκαριά, πολλή δύναμη, για να τον αντιμετωπίση.
Έρχονται μερικοί και μου λένε: «Γέροντα, θέλω να πάρω τον πόνο σου».
Μερικοί το λένε από παλληκαριά, μερικοί όμως φοβητσιάρηδες δεν ξέρουν τί λένε.
Αυτοί με το παραμικρό τρέχουν στον γιατρό και εύκολα απογοητεύονται.
Τον λίγο πόνο τον δικό τους δεν μπορούν να σηκώσουν και λένε να πάρουν τον δικό μου πόνο!
Καλύτερα να κάνουν υπομονή στον δικό τους πόνο, να δέχωνται με χαρά ό,τι επιτρέπει
γι’ αυτούς ο Θεός και να μη ζητούν δήθεν από αγάπη να πάρουν την αρρώστια του άλλου.
Γιατί, αν τυχόν ο Θεός εκπληρώση το αίτημά τους και ξεχάσουν ότι οι ίδιοι το ζήτησαν,
θα γογγύσουν και μπορεί να τα βάλουν και με τον Θεό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 218-220)

Ανάληψις
ανέβασε τον άνθρωπο στα ουράνια
Κάθισε το Χριστό στα δεξιά του.
Άραγε ποιος λόγος μπορεί να παραστήσει το γεγονός;
Τον άνθρωπο, τον γήινο, τον αφωνότερο κι από τα ψάρια,
αυτόν, που κατάντησε παιχνίδι των δαιμόνων,
κοίταξε που τον ανύψωσε.
Πραγματικά είναι ανυπέρβλητο το μέγεθος της δυνάμεως Του.
Πρόσεξες που τον ανέβασε; «Στα επουράνια».
Ε.Π.Ε. 20,472

ανεβήκαμε οι ανάξιοι
Εμείς οι ανάξιοι και για τη γη,
ανεβήκαμε σήμερα στους ουρανούς.
Δεν ήμασταν άξιοι να εξουσιάζουμε στη γη,
κι όμως ανεβήκαμε στη βασιλεία των ουρανών.
Ξεπεράσαμε τους ουρανούς.
Αγγίξαμε το θρόνο του Θεού.
Ε.Π.Ε. 36,208

μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης
Πρόσεχε, που βρισκόταν κάτω και που ανέβηκε ο Χριστός.
Δεν υπήρχε κατώτερο σημείο για να κατέβει
απ’ εκείνο που κατέβηκε ο άνθρωπος.
Δεν υπήρχε υψηλότερο σημείο για να ανέβει
απ’ εκείνο που ανέβασε τον άνθρωπο.
Ε.Π.Ε. 36,214

διαστημικό γεγονός
Ξεπέρασε τους αγγέλους. Προσπέρασε τους αρχαγγέλους.
Πιο πάνω από τα Χερουβείμ. Παραπάνω από τα Σεραφείμ.
Δεν σταμάτησε, μέχρι που ‘φτασε και κατέλαβε τον ουράνιο θρόνο.
Ε.Π.Ε. 36,214

ανέβασε την ανθρώπινη φύση
Καλύτερα, ας ξεκινήσουμε από κάτω. Δεν βλέπεις;
Πόσο είναι το διάστημα από τον άδη προς τη γη,
που ανέβηκε ο Χριστός;
Πόσο το διάστημα από τον ουρανό προς τον ανώτερο ουρανό;
Το διάστημα από τους αγγέλους προς τους αρχαγγέλους,
προς τις ουράνιες δυνάμεις, προς αυτό βασιλικό θρόνο;
Ε.Π.Ε. 36,214

ανάβασις της ανθρώπινης ευτέλειας
Μάθε ποιος ανέβηκε και ποιά η φύσις του
και πώς ήταν πριν να κατέβει.
Ευχαρίστως αναφέρομαι στην ευτέλεια του ανθρωπίνου γένους,
για να συνειδητοποιήσω καλά την τιμή,
που μας χάρισε η φιλανθρωπία Του. ’
Ήμασταν χώμα και σκόνη. Δεν ήταν αξιοκατάκριτο,
αφού αυτή ήταν η αδυναμία της φύσεως μας.
Συμπεριφερόμασταν πιο ανόητα απ’ τα ζώα.
Ε.Π.Ε. 36,214

η ανθρώπινη φύσις ανωτέρα
Η τιποτένια ανθρώπινη φύσις, η πιο απρόσεκτη,
έγινε με την Ανάληψη ανώτερη.
Σήμερα οι άγγελοι απήλαυσαν αυτό, που τόσο καιρό ποθούσαν.
Σήμερα οι αρχάγγελοι είδαν αυτό που από καιρό επιθυμούσαν.
Είδαν τον άνθρωπο να λάμπει κοντά στο θρόνο του Θεού.
Ν’ αστράφτει από αθάνατη δόξα κι ομορφιά.
Ε.Π.Ε. 36,218

χαρά των αγγέλων
Σήμερα οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι είδαν αυτό, που ποθούσαν:
Την ανθρώπινη φύση ν’ αστράπτει σε βασιλικό θρόνο.
Να λάμπει με αθάνατη ακτινοβόλο ομορφιά.
Ε.Π.Ε, 36,218

αρραβώνας για ουράνιους γάμους
Ο αρραβώνας, η βεβαία υπόσχεση
για την αιώνια ζωή μας είναι στον ουρανό.
Αναληφθήκαμε μαζί με το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 36,288

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 178-180)

Άγιος Παΐσιος: «Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίσει μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!»

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ

-ΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ, ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ”

– Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι που μιλάτε;

– Τι να φοβηθώ; Τον τάφο μου τον έχω ανοίξει. Αν δεν τον είχα ανοίξει, θα με απασχολούσε που θα κουραζόταν ο άλλος να σκάψει. Τώρα θα χρειαστεί να ρίξει μόνο λίγους τενεκέδες χώμα… Κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ο ένας και ο άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοι κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή η κατάσταση; Έχω υπ’ όψιν μου έναν άλλο άθεο, έναν βλάσφημο, που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Παναγία. Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίσει μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!

– Γέροντα, τι θα καταλάβουν με τον αφορισμό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;

– Τουλάχιστον να φανεί ότι η Εκκλησία παίρνει μία θέση.

– Η σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τα αναγνωρίζει;

– ΝΑΙ. …

– Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

– Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε. Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ό’ τι γίνεται ανθρωπίνως και ό’ τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη της συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, του ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ", ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Κεφάλαιο 1ο: «Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ», Μέρος: «ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ», σ. 34, 35, 36 & 37)