13 Αυγούστου 1944

Ο γερμανικός στρατός «ζώνει» το χωριό μας. Συγκέντρωσαν 40 άντρες από το χωριό μας και τα γειτονικά χωριά και τους κλείσανε σε ένα υπόγειο. Έπειτα από διαπραγματεύσεις που έκανε ένας συγχωριανός μας, οι Γερμανοί απελευθέρωσαν μερικούς. Η κράτηση συνεχίστηκε για 25 από αυτούς.
Οι 25 συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο ξωκλήσι της Παναγιάς μας και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το ξημέρωμα στις 14 Αυγούστου, δίπλα στο ξωκλήσι.
Από την εκτέλεση επέζησε ένας από αυτούς, παρότι «γαζωμένος» με δεκατέσσερις σφαίρες. Πέθανε σε βαθιά γεράματα.
Οι εκτελεσθέντες ενταφιάσθηκαν στον τόπο της εκτελέσεως τους.
Πόνος και θλίψη!! Μανάδες, χήρες, ορφανά. Δύσκολες ώρες για όλους…
Θυμάμαι τους μεγαλύτερους να λένε ότι εξαιτίας της βαθιάς θλίψης της μια γυναίκα, που έχασε τον άντρα της, ένιωσε τόση πικρία απέναντι στο πρόσωπο της Παναγίας που, όταν πήγαινε στον τάφο του, δεν έμπαινε μέσα στο ξωκλήσι να προσκυνήσει και να ανάψει τα καντήλια.
Ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της τον άντρα της, ο οποίος με έντονο ύφος της λέει: «Γιατί δεν μπαίνεις μέσα στο ξωκλήσι της Παναγίας να προσκυνήσεις και να ανάψεις τα καντήλια; Την ώρα που μας εκτελούσανε, η Παναγία μας κρατούσε στην αγκαλιά της!!!».
Σ.Σ.

Φιλαυτία είναι και η επιθυμία να φάη ή να ξεκουρασθή κανείς παραπάνω από όσο του είναι απαραίτητο. Κανονικά πρέπει να δίνουμε στο σώμα μόνον αυτό που έχει ανάγκη. Αλλο επιθυμία και άλλο ανάγκη. Αλλο είναι να θέλω να ευχαριστήσω το σώμα και άλλο να δώσω στο σώμα αυτό που έχει ανάγκη. Ας υποθέσουμε ότι έχω μπροστά μου δύο φαγητά ίδια σε βιταμίνες, αλλά το ένα είναι πιο νόστιμο από το άλλο. Αν προτιμήσω το νοστιμότερο, αυτό έχει φιλαυτία. Αν όμως έχω ανορεξία, επειδή είμαι φιλάσθενος, και προτιμήσω το νοστιμότερο, για να μπορέσω να το φάω, αυτό έχει διάκριση.
Μπορεί το σώμα, ο «κακός τελώνης», όπως το λέει ο Αββάς Μακάριος, να ζητάη παραπάνω, γιατί και ο οργανισμός είναι όπως τον συνηθίση κανείς. Όταν ο άνθρωπος έχη το στομάχι περιορισμένο, τότε εύκολα μπορεί να κάνη μια εγκράτεια· διαφορετικά γίνεται δούλος στο στομάχι του, γιατί και το στομάχι μετά έχει ανάγκη να γεμίζη. Νά, πάρε έναν που είναι πολύ χονδρός· αυτός, τόση αποθήκη που έχει κάνει, θέλει να βάλη τουλάχιστον μισό μοσχάρι μέσα, για να χορτάση, και να πιή μετά και δυο μπετόνια νερό!
-    Παλιά, Γέροντα, οι άνθρωποι είχαν πιο δυνατό οργανισμό ή βίαζαν τον εαυτό τους;
-    Είχαν φυσικά και λίγο πιο δυνατό οργανισμό, αλλά βίαζαν και τον εαυτό τους. Ο Χατζη-Γεώργης στα καλογέρια του έδινε κάθε μέρα λίγο μέλι και καρύδια. Και ήταν παιδιά δεκαπέντε χρονών, πάνω στην ανάπτυξη, αλλά είχαν την πνευματική ανάπτυξη! Σήμερα μπαίνει μια κοσμική λογική: «νά μη νηστέψουν τα παιδιά, για να μην αρρωστήσουν, να μη λείψη τίποτε από τα παιδιά, για να μη δυσκολευθούν», και τελικά ζουν κακομοιριασμένα και θέλουν μπριζόλες συνέχεια, αλλά και αυτό πάλι δεν τα βοηθάει σε τίποτε.
Αν χαίρεται κανείς, όταν δεν τρώη για την αγάπη του Χριστού, τότε τρέφεται. Αν προτιμάη το άνοστο από το νόστιμο για την αγάπη του Χριστού, τότε από το άνοστο γεύεται Χριστό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 40-42)

ΈΝΑΣ νέος μοναχός ρώτησε μια μέρα τον Γέροντά του:
- Με ζημιώνει τάχα, Αββά, το ν’ αποκτήσω δύο χιτώνες;
- Απόκτησε δύο χιτώνες, αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας, και μην αποκτάς κακίες. Η ψυχή δεν έχει ανάγκη από τις κακίες, ενώ το σώμα έχει ανάγκη από τα ενδύματα. Αλλά όταν εχεις τ’ απαραίτητα, μάθε ν’ αρκείσαι σ’ αυτά, όπως συμβουλεύει ο Μέγας Απόστολος, και μην ζητάς παραπανίσια.

ΑΓΑΠΑ, αδελφέ, τα φτωχικά ένδύματα, αν θέλεις να διώξεις από την καρδιά σου την υψηλοφροσύνη. Όποιος αγαπά την πολυτέλεια, είναι αδύνατο να αποκτήσει ταπεινοσύνη. Είναι φυσικό να διαμορφώνεται ο εσωτερικός άνθρωπος σύμφωνα με τον εξωτερικό.

Ο ΑΒΒΑΣ Παμβώ θέλει τον μοναχό ντυμένο με τέτοια ρούχα, που, αν τα πετάξει στον δρόμο, να μην καταδεχτούν ούτε οι ζητιανοι να τα πάρουν.

ΚΑΠΟΙΟΣ πλούσιος Χριστιανός επισκέφθηκε καποτε έναν Ερημίτη και φευγοντας του πρόσφερε ένα γερό φιλοδώρημα. Εκείνος όμως με κανένα τροπο δεν ήθελε να το δεχτεί.
- Πάρ’ το, Αββά, τον παρακαλούσε ο επισκέπτης, και μοίρασέ το στους φτωχούς.
- Αυτό είναι διπλή ντροπή για μένα, παιδί μου, του αποκρίθηκε ο Γέροντας, να παίρνω χωρίς να εχω ανάγκη και να κενοδοξώ μοιράζοντας τα ξένα ελεημοσύνη.

ΑΝ ΔΩΣΕΙΣ ελεημοσύνη, λέει άλλος Γέροντας, κι ο λογισμός σε θλίβει πως έδωσες πολύ, μην δίνεις προσοχή σ’ αυτόν, γιατί είναι σατανικός. Καλύτερα όμως για σένα είναι να ζεις με τόση ακτημοσύνη, που να έχεις ανάγκη από τους άλλους να σ’ ελεούν. Εκείνος που δίνει, έχει την ικανοποίηση πως κάνει κάτι καλό. Αλλά όποιος στερείται και δεν έχει ποτέ να δώσει κάτι, αποκτά ταπεινοσύνη, με την σκέψη πως ποτέ δεν κανει τίποτε καλό. Έτσι έζησαν οι Πατέρες μας. Μ’ αυτόν τον τροπο βρήκε τον Θεό ο Μέγας αρσένιος.

ΕΠΑΙΝΟΥΣΑΝ οι Πατέρες την ακτημοσύνη και την αφιλοχρηματία του Αββά Αγάθωνος και του υποτακτικού του. Όταν κατέβαιναν στην αγορά να πουλήσουν το εργόχειρό τους, έλεγαν μια φορά την τιμή στον αγοραστή. Αν εκείνος άρχιζε τα παζαρεματα, αυτοί σώπαιναν και τον άφηναν να τους δώσει όσα ήθελε. Αν πάλι είχαν ανάγκη οι ίδιοι ν’ αγοράσουν κάτι, έδιναν αμέσως τα χρήματα που τους ζητούσαν, χωρίς να βγάλουν λεξη από το στόμα τους.

ΣΤΗΝ αρχή της ασκητικής του ζωής, τον πολεμησε με πολλή μανία ο διάβολος τον Όσιο Αντώνιο. Όταν, πολύ νέος ακόμη, ξεκίνησε για την έρημο, του έριξε εμπρός στα πόδια του έναν ασημένιο δίσκο. Βλεποντάς τον ο Αντώνιος, συλλογίστηκε:
- Πώς είναι δυνατόν να βρεθεί τέτοιο πράγμα σε τούτο τον άβατο τοπο; Τεχνασμα δικό σου είναι, διάβολε, για να με ρίξεις στην φιλαργυρία. Μα δεν πρόκειται με τέτοια να εμποδίσεις την προθυμία μου.
Καθώς έλεγε αυτά, ο δίσκος έγινε άφαντος από τα μάτια του.
Άλλη φορά πάλι βρήκε πραγματικό χρυσό στην έρημο. Τον περιφρόνησε όμως κι ούτε γύρισε να τον κοιτάξει.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 42-44)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

"Και τη νύχτα στο τηλέφωνο"

Τί και πόσο μπορούσε να πει κανείς από τηλεφώνου, όταν, μάλιστα, και εκεί υπήρχαν περιορισμοί χρόνου και δυσκολίες μεγάλες,
για να πιάσει κανείς γραμμή;
Εάν κατόρθωνα και "έβγαζα" γραμμή την ημέρα, είχε, πάντα, πολύ κόσμον ο Παππούλης και δεν μπορούσε να μου μιλήσει.
Γι' αυτό μου έλεγε να τον παίρνω τηλέφωνο στις δυο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα ή στις πέντε το πρωί.
Πράγματι, προσπαθούσα στις δύο η ώρα, αλλά ήταν αδύνατο να πιάσω γραμμή.
Εκείνη την ώρα, όπως μου έλεγε, τον έπαιρναν από Αμερική και από άλλες χώρες που τότε -λόγω της διαφοράς ώρας- είχαν πρωί.
Όταν προσπαθούσα στις πέντε το πρωί, συναντούσα τις ίδιες δυσκολίες γιατί του τηλεφωνούσαν από τους Αγίους Τόπους και από το Άγιον Όρος,
αλλά και πολλοί κληρικοί. Όλες αυτές οι αποτυχημένες προσπάθειες μου προκαλούσαν εκνευρισμό, και αγανάκτηση συγχρόνως.
Και αυτό το έβλεπε ο Παππούλης, με τη χάρη που είχε από το Θεό. Γι' αυτό, όταν, τελικά, κατόρθωνα να μιλήσω μαζί του,
με παρατηρούσε και μου συνιστούσε ηρεμία και ψυχραιμία. Ενώ εγώ, περνώντας στην επίθεση του παραπονιόμουν ότι, τώρα που "έμπλεξε" με τον Ανώτατο Κλήρο, με παραμέρισε.
Και τότε άρχιζε το λογοπαίγνιο μεταξύ μας, και ο Παππούλης προσπαθούσε να με πείσει, ότι τίποτε δεν άλλαξε στις σχέσεις μας,
αλλά η ηλικία, η υπερκόπωση και η ασθένεια τον υποχρεώνουν να αλλάξει συμπεριφορά προς όλους, για να κατορθώσει να παρατείνει τη ζωή του, προς όφελος όλων μας.
-Τι να κάνω ; Αφού πονάω πολύ! Και όλος ο κόσμος με έχει ανάγκη. Και δεν μπορώ να ανταποκριθώ και με παρεξηγούν.
Και εσύ, ακόμη, με παρεξηγείς. Και με το δίκιο σου. Θυμάσαι όλα τα παλαιά και τώρα σου κακοφαίνεται.
Αλλά, μήπως εγώ δεν θέλω την συντροφιά σου; Αλλά, αφού δεν μπορώ; Τί να κάνω; Πες μου.
Θέλεις να πεθάνω;- Όχι! Παππουλάκι μου! Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις.
Απλώς, σας πιέζω να με βοηθήσετε στην επίλυση του προβλήματός μου. Γιατί όπως ξέρετε χρονίζει.
Και όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο οξύ γίνεται. -Εύχομαι! -Εύχεσθε, Παππούλη, αλλά αποτέλεσμα δεν βλέπω.
-Έχει ο Θεός, παιδί μου.
[ Κ 200π. ]

(Ανθολόγιο συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 58 - 59)

Αυτός που τιμά τον ιερέα, θα τιμήσει και το Θεό• αυτός που έμαθε όμως να περιφρονεί τον ιερέα, καθώς προχωράει θα περιφρονήσει κάποτε και το Θεό. «Αυτός που δέχεται εσάς», λέγει, «εμένα δέχεται»• και, «τους ιερείς αυτού», λέγει, «τίμα τους». Από εδώ έμαθαν οι Ιουδαίοι να περιφρονούν το Θεό, γιατί περιφρόνησαν το Μωυσή, γιατί τον λιθοβολούσαν. Όταν κάποιος δείχνει ευλάβεια απέναντι στον ιερέα, πολύ περισσότερο θα δείξει προς το Θεό. Κι αν ο ιερέας είναι φαύλος, ο Θεός βλέποντας ότι, εξ αιτίας της τιμής προς αυτόν, εκτιμάς και τον ιερέα τον ανάξιο τιμής, θα σου αποδώσει και αυτός την αμοιβή.
Εάν λοιπόν «αυτός που δέχεται προφήτη», λέγει, «στο όνομα προφήτη, θα λάβει μισθό προφήτη», είναι φανερό ότι θα λάβει μισθό και αυτός που τιμά και υπακούει και υποτάσσεται στον ιερέα. Αν δηλαδή εκεί, όπου γίνεται λόγος για φιλοξενία, εκεί που δε γνωρίζεις εκείνον που φιλοξενείς, λαμβάνεις τόσο μεγάλο μισθό, πολύ περισσότερο θα λάβεις αν υποταγείς σ’ αυτόν που διατάσσει να υποτάσσεσαι. «Στην καθέδρα του Μωυσή», λέγει, «κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι• όλα λοιπόν όσα σας λέγουν να κάμνετε, κάμνετέ τα• σύμφωνα με τα έργα τους όμως μη πράττετε». Δεν ξέρεις τι είναι ο ιερέας; Είναι άγγελος του Κυρίου. Μήπως λέγει τα δικά του; Αν τον περιφρονείς, δεν περιφρονείς αυτόν, αλλά το Θεό που τον χειροτόνησε. Και από που, λέγει, είναι φανερό ότι τον χειροτόνησε ο Θεός; Λοιπόν, αν δεν έχεις αυτή την γνώμη, η ελπίδα σου έχει χαθεί. Αν ο Θεός τίποτε δεν ενεργεί μέσω αυτού, ούτε το βάπτισμα έχεις, ούτε στα μυστήρια μετέχεις, ούτε απολαμβάνεις ευλογίες• άρα δεν είσαι Χριστιανός.
3. Τι λοιπόν; λέγει• όλους ο Θεός τους χειροτονεί, και τους ανάξιους; Όλους βέβαια δεν τους χειροτονεί ο Θεός, μέσω όλων όμως αυτός ενεργεί, και αν ακόμη συμβαίνει να είναι ανάξιοι, για να σωθεί ο λαός. Γιατί, αν κάποτε μίλησε μέσω του όνου, και μέσω του Βαλαάμ, μέσω ανθρώπου μιαρού, για χάρη του λαού, πολύ περισσότερο ομιλεί μέσω του ιερέως. Γιατί τι είναι αυτό που δεν το κάμνει ο Θεός για την σωτηρία μας; Τι είναι αυτό που δεν το λέει; μέσω ποιού δεν ενεργεί; Αν ενέργησε μέσω του Ιούδα, και μέσω αυτών που προφητεύουν, στους οποίους λέγει, «δεν σας γνωρίζω, φύγετε από κοντά μου σεις που εργάζεσθε την ανομία», και άλλοι και δαίμονες έβγαλαν, πολύ περισσότερο θα ενεργήσει μέσω των ιερέων. Γιατί, αν πρόκειται να ερευνούμε την ζωή των προϊσταμένων, τότε εμείς οι ίδιοι θα χειροτονήσουμε τους δασκάλους, και όλα θα γίνουν άνω κάτω, τα πόδια θα βρεθούν επάνω και το κεφάλι κάτω. Άκου τον Παύλο που λέγει• «εμένα μου είναι τελείως αδιάφορο το να κριθώ από σας ή από ανθρώπινο δικαστήριο»• και πάλι• «συ γιατί κρίνεις τον αδελφό σου;». Αν δεν πρέπει να κρίνεις τον αδελφό σου, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κρίνεις το δάσκαλο. Γιατί, αν αυτό το διέταξε ο Θεός, καλά κάμνεις, κι αν δεν το κάμνεις αμαρτάνεις• αν όμως διέταξε το αντίθετο, μη τολμάς και μην επιχειρείς πέρα από τα εσκαμμένα. Μετά την κατασκευή του μοσχαριού ξεσηκώθηκαν εναντίον του Ααρών οι γύρω από τον Κορέ και Δαθάν και Αβειρών• τι λοιπόν; δε χάθηκαν;
Ο καθένας ας μεριμνά για τα δικά του. Αν έχει όμως δόγμα διεστραμμένο, κι αν ακόμα είναι άγγελος, μην υπακούς σ’ αυτόν· αν διδάσκει ορθά, μη κοιτάς τη ζωή του, αλλά τα λόγια του. Έχεις τον Παύλο που σε καθοδηγεί προς το σωστό και με τα έργα και με τα λόγια. Αλλά, λέγει, δε δίνει στους φτωχούς κι ούτε διοικεί καλά. Από που το αντιλήφθηκες αυτό; Πριν μάθεις μην κατηγορείς• να φοβάσαι τις ευθύνες. Πολλές κρίσεις γίνονται με βάση την υποψία. Μιμήσου το Δεσπότη σου• άκουε αυτόν που λέγει• «αφού κατεβώ θα δω αν γίνονται σύμφωνα με τις κραυγές που βγάζουν• ει δε μη, για να γνωρίσω». Αν όμως έμαθες και εξέτασες και είδες, περίμενε τον κριτή• μη προαρπάξεις τη θέση του Χριστού. Εκείνου έργο είναι να εξετάζει αυτά, όχι δικό σου. Συ είσαι έσχατος δούλος, όχι Δεσπότης. Συ είσαι πρόβατο• μην εξετάζεις τον ποιμένα, για να μη δώσεις λόγο και γι’ αυτά για τα οποία κατηγορείς εκείνον. Και πώς, λέγει, εμένα μου λέγει να τα κάμνω, ενώ αυτός δεν τα κάμνει; Δε σου λέγει αυτός• αν πείθεσαι σ’ αυτόν, δε έχεις μισθό• ο Χριστός σου τα παραγγέλλει αυτά. Και τι λέγω; Ούτε στον Παύλο πρέπει να υπακούς, αν λέγει κάτι δικό του, αν λέγει κάτι ανθρώπινο, αλλά στον απόστολο που έχει μέσα του το Χριστό που ομιλεί μέσω αυτού.
Ας μην κρίνουμε τα ξένα, αλλά καθένας τα δικά του• εξέτασε την ζωή σου. Αλλά, λέγει, εκείνος οφείλει να είναι καλύτερος από μένα. Γιατί; Γιατί είναι ιερεύς. Και τι δεν έχει περισσότερο από σένα; Δεν έχει τους μόχθους; δεν έχει τους κινδύνους; δεν έχει την αγωνία; δεν έχει την ταλαιπωρία; Έχοντας λοιπόν αυτά πώς δεν είναι καλύτερος από σένα; Κι αν δεν είναι καλύτερος, πες μου, άραγε πρέπει εσύ να καταστρέφεις τον εαυτό σου; Αυτά τα λόγια είναι ανόητα. Από που έβγαλες το συμπέρασμα ότι δεν είναι καλύτερος από σένα; αν κλέβει, λέγει, και ιεροσυλεί. Από που το γνωρίζεις, άνθρωπε; γιατί σπρώχνεις τον εαυτό σου στο γκρεμό; Κι εσύ βέβαια, αν σου πει κάποιος ότι ο τάδε έχει πορφύρα, κι αν ακόμη το γνωρίζεις, κλείνεις τ’ αυτιά σου, κι αν είσαι σε θέση να τον ελέγξεις, αμέσως το υπερπηδάς και προσποιείσαι ότι δε γνωρίζεις, μη θέλοντας να φορτωθείς περιττό κίνδυνο• εδώ όμως όχι μόνο δεν το υπερπηδάς, αλλά και φορτώνεσαι περιττό κίνδυνο. Αυτά τα λόγια δεν είναι ανεύθυνα• γιατί άκουε τον Χριστό που λέγει• «σας λέγω, ότι για κάθε λόγο ανωφελή που θα πουν οι άνθρωποι, θα δώσουν λόγο γι’ αυτόν κατά την ημέρα της κρίσεως».
Πράγματι λοιπόν νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από κάποιον και δεν στενάζεις, ούτε χτυπάς το στήθος σου, ούτε σκύβεις κάτω, ούτε μιμείσαι τον τελώνη; Λοιπόν έχασες τον εαυτό σου, κι αν ακόμη είσαι καλύτερος. Είσαι καλύτερος; Σιώπα, για να μένεις καλύτερος• αν όμως μιλήσεις, έχασες το παν. Αν νομίσεις ότι είσαι καλύτερος, δεν είσαι, αν δε νομίσεις, πολύ πρόσθεσες. Αν δηλαδή εκείνος που ήταν αμαρτωλός, επειδή το ομολόγησε, κατέβηκε από το ναό δικαιωμένος, αυτός που δεν είναι πολύ αμαρτωλός, αλλ’ είναι πεπεισμένος ότι είναι τέτοιος, τι δε θα κερδίσει; Εξέτασε τη ζωή σου. Δεν κλέβεις; αλλά αρπάζεις, αλλά βιάζεις, αλλά μύρια αλλά τέτοια κάμνεις. Αναφέρω την κλοπή όχι επαινώντας την, μακριά μια τέτοια σκέψη, αλλ’ είναι άξιος και πολλών δακρύων αν τυχόν κάποιος είναι τέτοιος• γιατί δεν πείθομαι. Το πόσο κακό είναι η ιεροσυλία, δεν είναι δυνατό να το πω• αλλά σέβομαι εσάς• γιατί δε θέλω να μειώνεται η δική σας αρετή με το να κατηγορώ άλλους. Πες μου τι υπάρχει χειρότερο από τον τελώνη; Ήταν αλήθεια ότι και τελώνης ήταν και ένοχος μυρίων κακών• και μόνο με το να πει ο Φαρισαίος ότι «δεν είμαι όπως αυτός ο τελώνης», έχασε τα πάντα. Συ λες για τον ιερέα, "ότι δεν είμαι όπως αυτός ο ιερόσυλος", και δε χάνεις τα πάντα; Αναγκάζομαι να τα λέγω αυτά και να εξετάζω αυτό το θέμα, όχι επειδή με ενδιαφέρει τόσο για εκείνους, αλλ’ επειδή φοβάμαι για σας, μη τυχόν χάσετε την αρετή σας μ’ αυτή την καύχηση, με την κατάκριση. Γιατί άκουε τον Παύλο που προτρέπει και λέγει• «το έργο του ο καθένας ας το εξετάζει μόνος του, και τότε θα έχει λόγο καυχήσεως για τον εαυτό του μόνο και όχι σε σύγκριση με άλλον».
4. Πες μου, αν πας σε ιατρείο έχοντας τραύμα, δεν αφήνεις να σου βάλει φάρμακο και να θεραπεύσει την πληγή ο γιατρός, αλλ’ εξετάζεις αν έχει πληγή ή δεν έχει; Κι αν έχει φροντίζεις για την πληγή; Ή επειδή εκείνος έχει πληγή, δε θεραπεύεις τη δική σου και λες, έπρεπε αυτός, αφού είναι γιατρός, να είναι υγιής, επειδή όμως δεν είναι αυτός υγιής, ενώ είναι γιατρός, αφήνω κι εγώ την πληγή μου αθεράπευτη; Μήπως λοιπόν αν ο ιερεύς είναι κακός, θα είναι αυτό παρηγοριά για τον αρχόμενο; Καθόλου, αλλ’ εκείνος βέβαια θα υποστεί την ορισμένη τιμωρία, θα υποστείς όμως και συ την οφειλόμενη και πρέπουσα• καθόσον ο δάσκαλος αναπληρώνει μόνο τη θέση. Γιατί λέγει, «θα είναι όλοι διδακτοί του Θεού και δε θα πουν, γνώρισε τον Κύριο, γιατί όλοι απ’ αυτούς θα με αναγνωρίσουν από τον μικρό έως τον μεγάλο». Για ποιο λόγο λοιπόν, λέγει, προκάθεται; για ποιο λόγο προΐσταται; Ας μη κακολογούμε, παρακαλώ, τους δασκάλους, ούτε να τους εξετάζουμε σχολαστικά, για να μη βλάψουμε τους εαυτούς μας. Ας εξετάζουμε τα δικά μας κι ας μην πούμε κακό για κανέναν.
Ας σεβασθούμε εκείνη την ημέρα κατά την οποία μας φώτισε. Αν έχει κάποιος πατέρα, κι αν ακόμα αυτός έχει μύρια κακά, όλα τα καλύπτει. Γιατί λέγει, «μην δοξάζεσαι στην ατιμία του πατέρα σου. Δεν είναι για σένα η δόξα τόσο, όσο η ντροπή». Κι αν του λείπει η σύνεση, συγχώρα τον. Αν λοιπόν για τους σωματικούς πατέρες πρέπει να τα λέμε αυτά, πολύ περισσότερο για τους πνευματικούς. Σεβάσου το ότι καθημερινά σε υπηρετεί• σε οδηγεί στην ανάγνωση των Γραφών για σένα στολίζει τον οίκο του Θεού• για σένα αγρυπνεί• για σένα προσεύχεται• για σένα στέκεται και παρακαλεί το Θεό• για σένα κάμνει ολονύκτιες παρακλήσεις• για σένα είναι σ’ αυτόν όλη η θρησκεία. Σεβάσου όλα αυτά• σκέψου αυτά• πλησίασε με κάθε ευλάβεια. Πες μου, είναι φαύλος; Και τι μ’ αυτό; Μήπως αυτός που δεν είναι φαύλος αυτός σου χαρίζει τα μεγάλα αγαθά; Καθόλου. Το παν γίνεται ανάλογα με τη δική σου πίστη. Ούτε ο δίκαιος θα σ’ ωφελήσει σε κάτι, εφόσον εσύ δεν είσαι πιστός, ούτε ο φαύλος θα σε βλάψει σε κάτι, εφόσον είσαι εσύ πιστός. Μέσω των βοδιών ενέργησε ο Θεός στην κιβωτό, όταν ήθελε να σώσει το λαό. Μήπως δηλαδή η ζωή του ιερέως, μήπως η αρετή του συμβάλλει τόσο πολύ; Αυτά που χαρίζει ο Θεός δεν είναι τέτοια, ώστε να συντελούνται από την αρετή του ιερέως• το παν οφείλεται στη χάρη του Θεού• αυτού έργο είναι ν’ ανοίξει μόνο το στόμα, το παν όμως ο Θεός το εργάζεται• αυτός γίνεται μόνο το σύμβολο.
… Θέλω κάτι παράξενο να σας πω, αλλά μην απορήσετε, ούτε να ταραχθείτε. Ποιο είναι λοιπόν αυτό; Η προσφορά είναι η ίδια, είτε την προσφέρει ο τυχών, είτε ο Παύλος, είτε ο Πέτρος• είναι η ίδια εκείνη που ο Χριστός έδωσε στους μαθητές του, και αυτήν την ίδια προσφέρουν οι σημερινοί ιερείς• αυτή δεν είναι καθόλου κατώτερη εκείνης, γιατί και αυτήν δεν την αγιάζουν άνθρωποι, αλλ’ εκείνος που αγίασε και εκείνην. Όπως ακριβώς τα λόγια που είπε ο Θεός είναι τα ίδια με αυτά που και σήμερα λέγει ο ιερεύς, έτσι και η προσφορά είναι η ίδια, και το βάπτισμα που μας παρέδωσε. Έτσι το παν είναι της πίστεως. Χορηγήθηκε αμέσως το Πνεύμα στον Κορνήλιο, επειδή προηγουμένως πρόσφερε όσα εξαρτιόνταν απ’ αυτόν και μαζί πρόσφερε και την πίστη του. Κι αυτό λοιπόν σώμα είναι κι εκείνο• αυτός που νομίζει ότι αυτό είναι κατώτερο απ’ εκείνο, δε γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι και τώρα παρών και ότι και τώρα ενεργεί.
(ΕΠΕ τόμος 23, σελ. 495-505)

Άγγελοι

εκπεσόντες
Όταν οι ασώματοι δυνάμεις βρεθούν να είναι κατώτεροι από μας τους ανθρώπους, που φοράμε σάρκα, θα τιμωρηθούν σκληρότερα.
Ε.Π.Ε. 18,448

επίγειοι, οι αγαπώντες
Όποιος είναι ταπεινός θα διατηρήση την ψυχή του καθαρή από φθόνο, από οργή, από ζήλεια, από ανοησία, από κενοδοξία, από πονηρή επιθυμία κι από κάθε αμαρτωλό έρωτα κι από κάθε αρρώστια της ψυχής.
Διότι όπως στον εαυτό του δεν κάνει κακό, έτσι και στους άλλους.
Κι επειδή είναι τέτοιος άνθρωπος, θα στέκη στη θέσι του Γαβριήλ, θα ‘ναι άγγελος, έστω κι αν βαδίζη ακόμα στη γη.
Ε.Π.Ε. 18α,358

τιμωροί και ειρήνης
Υπάρχει άγγελος, που μεταφέρει τιμωρία, όπως αυτοί που λέει ο Ψαλμωδός: «Έστειλε αποστολή με αγγέλους εξολοθρευτές».
Αυτός είναι εξολοθρευτής άγγελος. Γι’ αυτό προτρέπουμε να ζητάνε τον άγγελο της ειρήνης.
Παραγγέλλουμε να ζητάνε το σύνδεσμο όλων των αγαθών, την ειρήνη, ώστε να ναι απηλλαγμένοι από κάθε μάχη,
από κάθε πόλεμο, από κάθε στασιασμό.
Ε.Π.Ε. 19,76

και σκοτεινοί υπάρχουν
Υπάρχουν και άγγελοι του σκότους, οι άγγελοι του διαβόλου, που είναι σκοτεινοί και άγριοι.
Και πολλούς ο διάβολος εξαπάτησε μ’ αυτό τον τρόπο. Μεταμφιέζεται, δηλαδή, σε άγγελο φωτός. Δεν γίνεται άγγελος φωτός.
Ε.Π.Ε. 19,616

άγνωστο και σ’ αυτούς μυστήριο
Δεν το γνώριζαν οι άγγελοι; Καθόλου. Ούτε οι αρχάγγελοι το γνώριζαν; Ούτε εκείνοι.
Από που επρόκειτο να το γνωρίσουν; Ποιος ήταν αυτός, που θα απεκάλυπτε το μυστήριο;
Όταν θα το γνωρίζαμε εμείς, τότε κι εκείνοι θα το γνώριζαν δια μέσου ημών.
Ε.Π.Ε. 20,568

επίγειοι
Είναι δυνατόν κι ανάμεσα στους ανθρώπους να βρούμε άγγελο. Επομένως, αν εναντίον αγγέλων δεν επαναστατής,
πολύ περισσότερο εναντίον ανθρώπων, που καίτοι ζουν στην ανθρώπινη φύσι, έγιναν άγγελοι.
Αν μεταξύ των ανθρώπων βρίσκεται, πολύ περισσότερο από σένα μεγαλύτερος είναι αυτός (ο επίγειος άγγελος) από εκείνον (τον ουράνιο άγγελο).
Γιατί; Όσα εκ φύσεως έχει ο άγγελος, αυτά κατώρθωσε με τον αγώνα του ο άγιος.
Και κάτι ακόμα: Ο μεν άγγελος κατοικεί μακριά από σένα, βρίσκεται στον ουρανό, ενώ ο ενάρετος συναναστρέφεται με σένα και γίνεται συνεχώς αφορμή να τον μιμηθής.
Ε.Π.Ε. 20,674

βλέποντας την ασέβεια
Αποκόπηκε η γη απ’ τον ουρανό, οι άγγελοι είχαν καταστή εχθροί των ανθρώπων, που τους έβλεπαν να βρίζουν τον Κύριο τους.
Ε.Π.Ε. 22,138

φίλοι πλέον των ανθρώπων
Στη γη μεν είναι διπλή η ειρήνη, και προς τους αγγέλους και προς τους ανθρώπους. Στους ουρανούς όμως είναι απλή.
Διότι, αν για ένα αμαρτωλό που μετανοεί, χαίρονται οι άγγελοι, πολύ περισσότερο χαίρονται για τόσους πολλούς.
Όλα αυτά τα πέτυχε η δύναμις του Θεού. Γιατί, λοιπόν, λέει, έχετε εμπιστοσύνη στους αγγέλους;
Απείχαν βέβαια πολύ από μας, και είχαμε καταντήσει σε εχθρική κατάστασι προς αυτούς.
Όμως ο ίδιος ο Θεός σας συμφιλίωσε με τους αγγέλους.
Ε.Π.Ε. 22,140

στη γη, αφού άνθρωπος στον ουρανό
Άγγελοι στο εξής φαίνονταν στη γη, επειδή και άνθρωπος στον ουρανό φάνηκε.
Ε.Π.Ε. 22,140

συγκρινόμενοι με τους ανθρώπους
Όπως ακριβώς εκείνος που έχει αποκτήσει πολλά χρήματα, φαίνεται βέβαια πλούσιος για τον εαυτό του,
όμως σε σύγκρισι με τους βασιλικούς θησαυρούς είναι πολύ φτωχός, ο πρώτος φτωχός, έτσι κι εδώ.
Οι άνθρωποι κρινόμενοι σε σχέσι με τους αγγέλους είναι αμαρτωλοί, έστω κι αν είναι άγιοι.
Αν όμως ο Παύλος, που εφάρμοσε τις εντολές του νόμου, είναι πρώτος αμαρτωλός, ποιος από τους άλλους ανθρώπους μπορεί να ονομαστή δίκαιος;
Ε.Π.Ε. 23,182

διάκονοι της σωτηρίας μας
Πρόσεχε, πώς εξυψώνει το φρόνημα τους και δείχνει τη μεγάλη τιμή, που μας κάνει ο Θεός, αφού ώρισε τους αγγέλους,
που είναι ανώτεροι μας, να έχουν αυτή την υπηρεσία, προς όφελος μας.
Ε.Π.Ε. 24,266

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 58-60)

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων

-Έγραψες, Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται;
-Έγραψα, Γέροντα.
-Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και η Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνης με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία!
Το ίδιο και στην Μαρία!». Για να δώ, θα καταλάβουν τί εννοώ; Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τί ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;».
«Η ευγνωμοσύνη», του λέω. Ο ένας αγαπάει τον άλλον γι’ αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή.
Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψη.
Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια.
Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης.
Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα.
Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά,
στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική. Αν υπάρχη αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ο ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει.
Και όταν παίρνη κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ο οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίασή Του.
Όταν υπάρχη αγάπη, και μακριά να βρεθή ο ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις.
Όταν όμως, Θεός φυλάξοι, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκωνται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά.
Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον.
Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει,
όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια.
Ενώ, όταν υπάρχη η πνευματική, η ακριβή αγάπη, αν τυχόν ο ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει,
αλλά τους ενώνει περισσότερο. Όταν υπάρχη μόνον η σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. η γυναίκα μάθη ότι ο σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη,
του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ, όταν υπάρχη η αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρη πάλι στον σωστό δρόμο.
Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού.
Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος Ελληνοαμερικανός γιατρός. Είδα το πρόσωπό του που ήταν φωτεινό, γι’ αυτό με τρόπο τον ρώτησα για την ζωή του.
«Πάτερ, μου είπε, είμαι Ορθόδοξος, αλλά μέχρι τελευταία ούτε νηστείες κρατούσα ούτε στην εκκλησία πήγαινα συχνά.
Ένα βράδυ είχα γονατίσει στο δωμάτιό μου να παρακαλέσω τον Θεό για ένα θέμα που με απασχολούσε, οπότε γέμισε το δωμάτιο με ένα γλυκό φώς.
Για αρκετή ώρα δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο φως και ένιωθα μια ανέκφραστη ειρήνη μέσα μου».
Θαύμασα, γιατί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός αξιώθηκε να δη το άκτιστο φώς, και του ζήτησα να μου πη τί είχε προηγηθή.
«Πάτερ, μου είπε, είμαι παντρεμένος και έχω τρία παιδιά. Στην αρχή περνούσαμε καλά στην οικογένεια.
Μετά όμως η γυναίκα μου δεν είχε την υπομονή να ασχολήται στο σπίτι με τα παιδιά και ζητούσε να βγαίνουμε έξω με τις φίλες της.
Της έκανα το χατίρι. Έπειτα από ένα διάστημα μου είπε ότι ήθελε να βγαίνη μόνη της με τις φίλες της. Το δέχθηκα και αυτό και κοίταζα εγώ τα παιδιά.
Ύστερα δεν ήθελε να κάνουμε μαζί διακοπές και μου ζητούσε χρήματα να πηγαίνη μόνη της.
Στην συνέχεια μου ζήτησε ένα διαμέρισμα, για να ζη μόνη της. Το έκανα και αυτό, αλλά εκείνη μάζευε εκεί τους φίλους της.
Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να την βοηθήσω με διάφορους τρόπους, με συμβουλές κ.λπ., ώστε να λυπηθή τα παιδιά μας, αλλά δεν δεχόταν κουβέντα.
Τελικά μου πήρε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και εξαφανίσθηκε. Έψαχνα, ρωτούσα παντού, άδικα όμως. Είχα χάσει τελείως τα ίχνη της.
Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ότι είχε έρθει εδώ στην Ελλάδα και έμενε σε κάποιον κακόφημο οίκο.
Η στενοχώρια μου για το κατάντημά της δεν περιγράφεται. Γονάτισα πάνω στην θλίψη μου να προσευχηθώ.
"Θεέ μου, είπα, βοήθησέ με να την βρώ και να κάνω ό,τι μπορώ, για να μη χάση την ψυχή της. Αυτήν την κατάντια της δεν μπορώ να την αντέξω".
Τότε με έλουσε εκείνο το φως και πλημμύρισε με ειρήνη η καρδιά μου».
«Ο Θεός, αδελφέ, του είπα, είδε την υπομονή, την ανεξικακία, την αγάπη σου και σε παρηγόρησε με αυτόν τον τρόπο».
Γι’ αυτό λέω ότι θα μας κρίνουν οι λαϊκοί. Βλέπετε; Γιατρός στην Αμερική, με τέτοια σύζυγο, με τί συνθήκες και σε τί περιβάλλον ζούσε, και όμως τί αξιώθηκε!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 43-46)

Κακουχίες. 

Η διλοχία που υπηρετούσε ο Γέροντας έκανε πολεμικές επιχειρήσεις και οι κακουχίες που πέρασαν μοιάζουν απίστευτες.
Διηγείτο ότι κάποτε τελείωσαν τα τρόφιμα και έτρωγαν σπυρωτό χιόνι. Άλλοτε έμειναν νηστικοί για δεκατρείς ημέρες και επέζησαν τρεφόμενοι μόνον με άγρια κάστανα. Συχνότερα υπέφεραν από την δίψα. Αναγκάζονταν τότε να πίνουν στάσιμο νερό από τις πατημασιές των ζώων. Ο μεγάλος εχθρός ήταν το κρύο. Κοιμόνταν στις σκηνές και το πρωί ξυπνούσαν θαμμένοι στα χιόνια· μετρούσαν τους κρυοπαγημένους. Ένα πρωινό έβγαλε είκοσι έξι κρυοπαγημένους σκάβοντας με τον κασμά τα χιόνια. Κάποτε έμεινε για τρεις ημέρες στα χιόνια και έστελνε σήματα στο Αρχηγείο. Έπαθε και ο ίδιος κρυοπαγήματα. Οι σάρκες των ποδιών του ξεφλουδίζονταν. Τον έστειλαν στο Νοσοκομείο, αλλά βοήθησε ο Θεός να μην ακρωτηριασθή. Άλλοτε τον κλώτσησε ένα μουλάρι. Το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό. Μελάνιασε το στήθος του και φαίνονταν τα σημάδια από τα πέταλα. Λιποθύμησε και, όταν συνήλθε, συνέχισε την πορεία.
Χαιρόταν να βρέχεται, να κρυώνη, να κουράζεται ο ίδιος, για να μην ταλαιπωρούνται οι άλλοι.
Μερικοί στρατιώτες, όταν έκαναν ζημιά, για να δικαιολογηθούν την επέρριπταν στον Αρσένιο. Ο Αξιωματικός τον μάλωνε, και εκείνος, για να μην τους εκθέση, υπέμενε σιωπηλά τους ελέγχους.
Ο Διοικητής όμως τον εκτιμούσε και τον εμπιστευόταν. Στις δύσκολες αποστολές έστελνε τον Αρσένιο, γιατί γνώριζε ότι ήταν ικανώτατος και έφερνε σε πέρας ό,τι του ανέθεταν.
Μόνο μια φορά πήρε άδεια και πήγε στο σπίτι του. Εκεί αρρώστησε, έχασε πολύ αίμα και εισήχθη στο Νοσοκομείο για δεκαπέντε ημέρες. Όταν συνήλθε επέστρεψε στην Μονάδα του.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 66-67).

Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου μού έκαναν όλα τα χατίρια, μου αγόραζαν ό,τι ήθελα και με πήγαιναν όπου τους ζητούσα! Θυμάμαι κάποιες Απόκριες γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά για να βρω τη στολή που ήθελα. Αν δε μου άρεσε το φαγητό, η μαμά μού έκανε ειδική παραγγελία! Στο σπίτι υπήρχε αφθονία αγαθών και παιχνιδιών και διάθεση πάντα να με ικανοποιούν! Και όταν καμιά φορά, σπάνια, δε μου έκαναν το θέλημα μου, με λίγα δάκρυα και λίγα μούτρα αποκαθίστατο η τάξη! Είχα γίνει εν ολίγοις ένας μικρός δικτάτορας!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ ο πατέρας μου ήθελε να δει ποδόσφαιρο αλλά εγώ ήθελα να δω μια ταινία. Μια ολιγόλεπτη σκηνή από μέρους μου ήταν αρκετή για να γυρίσει ο πατέρας μου το κανάλι! Χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του και έτσι είδαμε μαζί την ταινία! Όποτε ήθελα να κάνω πάρτι οι γονείς μου έκαναν όλες τις ετοιμασίες, μαγείρευαν οι ίδιοι πολλές λιχουδιές και όλα τα παιδιά έφευγαν ικανοποιημένα.
Όταν έφτασα στην εφηβεία ο πατέρας μου αρρώστησε και σύντομα πέθανε! Τότε για πρώτη φορά κατάλαβα ότι δεν μπορεί σε αυτή τη ζωή να γίνεται πάντα το δικό μου! Όσα μούτρα και να έκανα τον μπαμπά μου δεν μπορούσα να τον έχω πια! Και κάπως έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως στη ζωή υπάρχει και το όχι , υπάρχει και η ματαίωση και η απογοήτευση και η θλίψη! Ο γυάλινος πύργος που ζούσα μέχρι τότε έγινε θρύψαλα!
Οι γονείς μου με αγαπούσαν και με φρόντιζαν αλλά παρέλειψαν το πιο σημαντικό μάθημα… την προετοιμασία για την σκληρή πραγματικότητα αυτής της ζωής! Δεν τους κατηγορώ… έκαναν αυτό που ήξεραν και αυτό που ένιωθαν και νόμιζαν σωστό. Λέω όμως ότι αυτό έγινε και είχε τις συνέπειες του! Η μετάβαση στο χώρο της ενηλικίωσης ήταν πολύ δύσκολη για μένα καθώς έπρεπε να προσαρμοστώ σε νέους ρυθμούς και κανόνες… οποίο πολιτισμικό σοκ! Εγώ μέχρι πρότινος ζούσα στη χώρα της ειρήνης και της ησυχίας όμως αυτός ο κόσμος είναι τόσο φασαριόζικος και μέσα και έξω!
Και όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις δεν μπορούσα να ανταποκριθώ γιατί όλα μου τα προβλήματα τα έλυναν οι γονείς μου και τώρα ο πατέρας μου έφυγε και η μητέρα μου αρρώστησε και δε με είχαν μάθει να παλεύω μόνη μου! Έτσι δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση, καθόλου θάρρος, κανένα αγωνιστικό φρόνημα και καμία αποφασιστικότητα! Κάτι όμως έπρεπε να γίνει… αλλιώς θα χανόμουν!
Φαίνεται πως ο πατέρας μου δεν έπαψε να φροντίζει για μένα από κει ψηλά και έτσι οδήγησε τα βήματα μου στο Χριστό! Όταν γνώρισα το Χριστό έμαθα για πρώτη φορά ποια είναι η σωστή, η υγιής, η λειτουργική και η αποτελεσματική αγάπη! Και αυτή είναι η πνευματική αγάπη…. Μια αγάπη που απελευθερώνει! Εγώ μεγάλωσα στους κόλπους της συναισθηματικής αγάπης που εμπεριέχει πάθη και αδυναμίες. Η πνευματική αγάπη όμως είναι εξαγιασμένη, περνάει και φιλτράρεται μέσα από το Χριστό και αγαπάμε πλέον τον άλλο ως ένα πρόσωπο –εικόνα του Θεού και που ως τέτοιο οφείλουμε να το τιμάμε και ανάλογα να του συμπεριφερόμαστε! Και αγαπάμε το Χριστό πιο πολύ από κάθε άνθρωπο και κάπως έτσι σπάνε τα συναισθηματικά δεσμά που μας καταδυναστεύουν!
Έτσι ούτε ο γονιός προσκολλάται πλέον στο παιδί ούτε το παιδί με τη σειρά του χειραγωγεί το γονιό! Κάθε εν Χριστώ σχέση τη διαπερνά χαρά, σεβασμός, εμπιστοσύνη και κυρίως ελευθερία! Ο Χριστός μας αγάπησε μέχρι θυσίας…. όμως μας έβαλε και όρια, μας λέει και όχι, μας βάζει και τιμωρία… μας διαπαιδαγωγεί με την πανσοφία Του και το Μέγα Έλεος Του! Ο Χριστός είναι ο καλύτερος δάσκαλος και η Αγάπη Του αδιαμφισβήτητη! Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν σ’Αυτόν να προσφεύγουμε για να μας τα μαθαίνει όλα απ’την αρχή σωστά! (Α.Κ.Β)

Προσευχή για το απολωλός πρόβατο, Αγίου Αμβροσίου Επισκόπου Μεδιολάνων.

Έλα, Κύριε, Ιησού, ζήτησε το ένα, το χαμένο.

Έλα σε μένα, που με παραμονεύουν οι λύκοι.

Έλα σε μένα τον διωγμένο απ’ τον Παράδεισο.

Έλα να με βρεις, που σε αναζητώ, και ζήτησε με, δέξου με και πάρε με κοντά Σου. Βάλε με πάνω στον ώμο Σου. Ένα φορτίο ευσπλαγχνίας δεν είναι για σένα βάρος.

Έλα, λοιπόν, Κύριε, έλα να αναζητήσεις συ το πρόβατό Σου. Συ ο ίδιος. Φέρε με κοντά στο Σταυρό, που είναι σωτηρία για τους πλανεμένους, ανάπαυση για τους κουρασμένους, ζωή για τους νεκρούς.

Έλα, και θα έρθει η σωτηρία στη γη και η χαρά στον ουρανό.