ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ!

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ!  ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ…

¨Ρίχνοντας¨ τ’ όποιο χρηματικό ποσό στο Κυτίο στην είσοδο του Ναού… ή/και…
¨Δίνοντάς¨ το, στους υπευθύνους(1) του ΕΦΤ(Ενορ.Φιλόπτ.Ταμείο)
Προσκομίζοντας ΤΡΟΦΙΜΑ στο Συσσίτιο(3) (ή στο Ναό) προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του (ή να διανεμηθούν [σε περίπτωση δυνατότητας] σε όσους τα χρειάζονται)… ή/και…
Αγοράζοντας από καταστήματα τροφίμων ΔΩΡΟΕΠΙΤΑΓΕΣ και προσφέροντας τες στο ΕΦΤ, προκειμένου να δοθούν σ’ όσους τις έχουν ανάγκη… ή/και…
Αναθέτοντας τήν αγορά των ΥΛΙΚΩΝ για το συσσίτιο, στους υπευθύνους(2) του … ή/και…
Αναλαμβάνοντας τα έξοδα (όλου ή μέρους) συγκεκριμένου γεύματος (Όσπρια >200 ευρώ, Μακαρόνια κιμά >230, Κοτόπουλο >330), «Υπέρ Αναπαύσεως» αγαπημένου σας προσώπου, σε συνεννόηση με τους υπευθύνους του (2)… ή/και…
Συμμετέχοντας στους κατά καιρούς περιφερόμενους Δίσκους του Ναού...ή/και
Καταθέτοντας στον Τραπεζικό Λογαριασμό του ΕΦΤ:
Τράπεζα Πειραιώς IBANGR 66 0172 0380 0050 3807 5349 683
και επικοινωνώντας έγκαιρα μαζί μας για την έκδοση της νόμιμης απόδειξης.
(1)Υπεύθυνος ΕΦΤ:π.Ιωάννης (τηλ. Ναού 210 9335 460)
(2)Συσσίτιο:κα Μαντώ (τηλ. Συσσιτίου 210 93 50 151,Τρίτη και Πέμπτη πρωί:8.00 με 12.00)
(3)Θέση Συσσιτίου: Θεόγνιδος 10, στο ημιυπόγειο της πολυκατοικίας, πίσω από το Ιερό τού Ναού).

Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

Ο πρώην αυλικός
Εγκαταστάθηκε κάποτε σε σκήτη ένας αυλικός από την Ρώμη.
Βλέποντας ο προϊστάμενος της σκήτης ότι ήταν αδύνατος και μαθαίνοντας ότι ζούσε πριν σε παλάτια,
τον οικονομούσε και ό,τι καλό αφιέρωναν στην σκήτη, του το έστελνε.
Ο αυλικός, έπειτα από εικοσιπέντε χρόνια ασκήσεως, απέκτησε το διακριτικό χάρισμα και έγινε ξακουστός.
Ακούοντας γι’ αυτόν ένας αιγύπτιος μοναχός ήρθε να τον επισκεφθεί.
Τον ασπάσθηκε και, αφού προσευχήθηκαν, κάθησαν.
Βλέπει τότε ο επισκέπτης να φορά ο αββάς μαλακά ρούχα και σανδάλια,
να έχει στρωσίδι, προβιά και ένα μικρό μαξιλάρι. Όλα αυτά ήταν αντίθετα με την σκληρή άσκηση της σκήτης και σκανδαλίσθηκε. Ο διακριτικός γέροντας κατάλαβε ότι σκανδαλίσθηκε.
Λέει λοιπόν στον αδελφό που τον υπηρετούσε:
- Μαγείρεψε φαγητό σήμερα για χάρη του επισκέπτη μας.
Βγήκε εκείνος, βρήκε λίγα χόρτα και τα έβρασε. Είχε ο αββάς και λίγο κρασί για την ασθένειά του.
Το έβαλε κι αυτό ατό τραπέζι. Έφαγαν λοιπόν και ήπιαν.
Όταν βράδυασε, είπαν δώδεκα ψαλμούς και κοιμήθηκαν.
Το πρωί είπαν άλλους δώδεκα ψαλμούς και όταν ξημέρωνε ο επισκέπτης σηκώθηκε να φύγει,
μένοντας σκανδαλισμένος για την καλοπέραση του αββά.
Εκείνος όμως, θέλοντας να τον ωφελήσει, άρχισε να τον ρωτά, οπότε έγινε ο εξής διάλογος:
- Από ποιά χώρα είσαι;
- Από την Αίγυπτο.
- Και από ποιά πόλη; ,
- Δεν είμαι από πόλη. Σε χωριό γεννήθηκα.
- Και τι δουλειά έκανες;
- Φύλαγα τα κτήματα.
- Και που κοιμόσουν;
- Στα χωράφια.
- Είχες στρώμα να πλαγιάσεις;
- Που να βρεθεί στρώμα στα χωράφια;
- Τότε, που κοιμόσουν;
- Κάτω, στο χώμα.
- Είχες να τρως τίποτα στα χωράφια; Έπινες κρασί;
- Στα χωράφια δεν υπάρχει ούτε φαγητό ούτε πιοτό.
- Τότε, πώς ζούσες;
- Έτρωγα λίγα παξιμάδια η λίγο παστό κρέας, αν έβρισκα, και έπινα νερό.
- Δύσκολη ζωή. Αλλά για πες μου, υπήρχαν λουτρά στο χωριό;
- Όχι. Πλενόμασταν καμιά φορά στο ποτάμι.
Αφού ο διακριτικός γέροντας τον έκαμε με τον διάλογο να φανερώσει όλες τις ταλαιπωρίες της προηγουμένης του ζωής, άρχισε να τού διηγήται για τον εαυτό του:
- Εγώ ο άθλιος που με βλέπεις εδώ, είμαι από την κοσμοκράτειρα Ρώμη και είχα μεγάλο αξίωμα στα ανάκτορα του αυτοκράτορα.
Από τα πρώτα αυτά λόγια ο επισκέπτης ένιωσε μεγάλη συγκίνηση και άκουε με πολλή προσοχή τα παρακάτω.
- Άφησα λοιπόν τις απολαύσεις της Ρώμης και ήρθα εδώ στην σκληρή έρημο.
Είχα στην πατρίδα μου μέγαρα και θησαυρούς, κρεβάτια ολόχρυσα και πολυτελή στρώματα.
Και αντί γι’ αυτά, μου έδωσε ο καλός Θεός αυτό το στρωσίδι και αυτή την προβιά.
Τα ρούχα μου ήταν πανάκριβα. Αντί για κείνα, φορώ τώρα αυτά τα ευτελή.
Στα γεύματα, ξόδευα πολλά χρήματα. Αντί γι’ αυτά μου έδωσε ο Θεός λίγα χορταρικά κι αυτό το λίγο κρασί.
Με υπηρετούσαν πολλοί δούλοι. Αντί για κείνους, κίνησε ο Θεός την καρδιά αυτού του αδελφού
και ήρθε να με υπηρέτη στην δυσκολία μου. Αντί να πηγαίνω σε λουτρό, χύνω λίγο νερό στα πόδια μου.
Φορώ και σανδάλια για την αδυναμία μου.
Αντί ν’ ακούω μουσικούς και κιθάρες, λέω τους δώδεκα ψαλμούς.
Και την νύχτα, αντί για τις αμαρτίες που έκανα, προσεύχομαι ειρηνικά.
Σε παρακαλώ λοιπόν, αββά, μη σκανδαλίζεσαι με την αδυναμία μου.
Ακούοντας όλα αυτά ο επισκέπτης, μόλις μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του.
'Όταν συνήλθε, είπε:
- Αλλοίμονο μου. Εγώ από την μεγάλη ταλαιπωρία που υπέμεινα στον κόσμο,
ήρθα σε ανάπαυση εδώ στην έρημο.
Και πράγματα που δεν είχα τότε, τα έχω τώρα.
Ενώ εσύ, από πολλή ανάπαυση ήρθες σε τ
αλαιπωρία, και από δόξα και πλούτο ήρθες σε ταπείνωση και φτώχεια.
Έφυγε έπειτα πολύ ωφελημένος. Έγινε φίλος του και τον επισκεπτόταν συχνά για να ωφελήται.
Γιατί ο πρώην αυλικός ήταν διακριτικός και σκορπούσε την ευωδία του Αγ. Πνεύματος.
(Ευεργετινός Δ')
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι. Μ. Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 31-34)

Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφτεί έναν Άγιο ερημίτη. Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα. Τον συνάντησε σε μία φτωχική καλύβα.

- Ευλογείτε, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε έκανα πολύ δρόμο για να έρθω εδώ…
- Κάθισε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι.
- Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού…, άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.
- Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμεινε ο γέροντας.
- Τώρα διευθύνω μία μεγάλη επιχείρηση…, συνέχιζε να περιαυτολογεί ο ξένος.
- Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.
- Μα εσείς την ξεχειλίσατε πάτερ· το τσάι χύνεται απέξω! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.
- Και εσύ μοιάζεις με αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις, ευλογημένε, έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς, πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα που ξέρω;

("Μηνύματα από την λυχνία", τόμος Γ΄, αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου, σσ. 26-27)

Δε με άκουσε, την... έντυσε καλόγρια !
Μερικές φορές το " μπέρδεμα " ήταν βαθύτερο
και η λύση του δεν ήταν υπόθεση απλώς ορθών χειρισμών ενός εξωτερικού προβλήματος,
αλλά οδυνηρής αυτογνωσίας εσωτερικής προβληματικότητας.
Μου διηγήθηκε ο Γέροντας:
" Ερχόταν σε μένα, κάπου κάπου μια κοπέλα.
Από την πρώτη στιγμή είδα την ψυχή της.
Επισκέφθηκε μια φορά κι ένα γυναικείο Μοναστήρι.
Μια ημέρα μου ήρθε η Ηγουμένη.
Τί να κάνω Γέροντα, μ' αυτή την κοπέλα, μου λέει • έχει μεγάλο πόθο να γίνει μοναχή.
Της απάντησα : Μην την κάμεις μοναχή. Δε με άκουσε, ξανάρθε η Ηγουμένη, πολύ στεναχωρημένη.
Μεγάλο λάθος έκανα, που δε σ' άκουσα, μου λέει.
Εκείνη η κοπέλα πέταξε τα ράσα και την είδαν να χορεύει με κοσμικά ρούχα σ' ένα πανηγύρι.
"Τί να σου κάμω τώρα ; " της λέω.
Πέρασαν μέρες, κι ένα απόγευμα, να σου και μου 'ρχεται και η κοπέλα.
Είμαι απελπισμένη, μου λέει, αμφιταλαντεύομαι, δεν ξέρω αν κάνω για καλόγρια ή για γάμο.
Της λέω : Εσύ δεν κάνεις, ούτε για καλόγρια, ούτε για γάμο • εσύ κάνεις για τα Μάταλα,
κάνεις για ό,τι βρεθεί μπροστά σου.
Γιατί ; με ρώτησε θυμωμένη. Γιατί, της λέω, δεν είσαι σταθερή, είσαι σαν τον ανεμόμυλο,
που γυρίζει όπου φυσάει ο άνεμος.
Με χριστιανές βρέθηκες, έκανες τη χριστιανή, με τους κοσμικούς την κοσμική
• αν βρισκόσουν με τους χίπηδες, θα πήγαινες μαζί τους και στα Μάταλα.
Πηγαίνεις πότε εδώ, πότε εκεί, γιατί δεν έχεις αποκτήσει δική σου πίστη " .
[ Γ 362 ]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 262-263)

Κάποια άσεμνη γυναίκα στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα πετύχαινε να παρασύρει στην αμαρτία έναν ερημίτη , που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη, και είχε φήμη αγίου.
Φόρεσε λοιπόν πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της, κι ανέβηκε στο βουνό. Oι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Σαν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του ερημίτη. Εκείνος, όταν την είδε ταράχτηκε. Πως βρέθηκε γυναίκα τέτοια ώρα σ’αυτή την έρημο
- Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε συλλογίστηκε
Τη ρώτησε ποια ήταν και τι γύρευε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα.
- Ώρες ολόκληρες πλανιέμαι σ’ αυτές τις ερημιές, αββά…Έχασα τον δρόμο και τη συντροφιά μου και ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα εδώ. Μα για όνομα του Θεού, μην με αφήσεις να με φάνε τα θηρία.
Ο ερημίτης βρέθηκε σε δίλλημα. Να βάλει γυναίκα στην κατοικία του; Τέτοιο πράγμα δεν του είχε συμβεί ποτέ. Μα να αφήσει πάλι το πλάσμα του Θεού να φαγωθεί από τα θηρία? Αυτό θα ήταν απάνθρωπο ,σχεδόν έγκλημα. Νικήθηκε τέλος από τη συμπάθεια και την έβαλε μέσα. Εκείνη τότε τράβηξε δήθεν με αφέλεια το πέπλο της και του φανέρωσε τα θέλγητρά της. Ο πειρασμός άρχισε να φλογίζει τον αγωνιστή, αφού η αμαρτία δεν ήταν πια δύσκολη.
Έριξε καταγής μερικά φύλλα και είπε στη γυναίκα να ξεκουραστεί εκεί ενώ αυτός τράβηξε στο βάθος της σπηλιάς. Γονάτισε και έκανε θερμή προσευχή.
- Απόψε συλλογίστηκε, έχω να δώσω την πιο σκληρή μάχη εναντίον του ορατού και αόρατου εχθρού. Ή θα νικήσω ή θα χάσω όλους μου τους κόπους.

Όσο προχωρούσε η νύχτα, τόσο η φλόγα της σαρκικής επιθυμίας τον καταέκαιγε. Για μια στιγμή ένιωσε να λυγίζει η αντίστασή του και τρόμαξε.
- Αυτοί που μολύνουν το σώμα με πράξεις αμαρτίας πηγαίνουν στην κόλαση, σχεδόν φωναχτά. Για κάνε δοκιμή, αν θα υπομένεις τη φωτιά.
Άναψε λοιπόν το λυχνάρι του και έβαλε το δάχτυλό του στη φλόγα. Μα η άλλη φλόγα, που του κατά έκαιγε τη σάρκα, ήταν πιο δυνατή και δεν τον άφηνε να νιώσει τον πόνο από το κάψιμο. Αφού αχρηστεύτηκε το πρώτο δάχτυλο, έβαλε στη φλόγα του λυχναριού το δεύτερο. Μετά το τρίτο… ώσπου να ξημερώσει έκαψε και τα πέντε δάκτυλα του χεριού του!
Εκείνη η άθλια παρακολουθούσε κρυφά τον υπεράνθρωπο αγώνα του δούλου του Θεού και, βλέποντάς τον να καίει όλα τα δάχτυλά του, το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πολύ ταράχτηκε, που από τον τρόμο της ξεψύχησε.

Οι φίλοι της που το πρωί έκαναν αιφνιδιασμό στη σπηλιά του ερημίτη για να γελάσουν εις βάρους του. Τον βρήκαν όμως από έξω να προσεύχεται.

- Μήπως φάνηκε από δω χτες βράδυ καμιά γυναίκα; τον ρώτησαν
- Μέσα είναι και κοιμάται, τους αποκρίθηκε εκείνος.
Μπήκαν και τη βρήκαν νεκρή.
- Αββά, πέθανε! Φώναξαν τρομαγμένοι.
Εκείνος τότε ξεσκέπασε το χέρι του και τους έδειξε τα δάχτυλά του.
- Για δέστε εδώ, τι μου έκανε η ταλαίπωρη… η εντολή του Χριστού όμως με προστάζει να αποδίδω καλό αντί κακού.
Στάθηκε, προσευχήθηκε πάνω από το άψυχο σώμα και το επανέφερε στη ζωή!

(Γεροντικό)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος β΄, σελ.42-44)


Πριν από κάποιες μέρες διάβασα μια πολύ παράξενη είδηση… σε μια παμπ του Λονδίνου όλοι οι θαμώνες αγανακτισμένοι είχαν φωνάξει την αστυνομία για να απομακρύνει κάποιον άλλο θαμώνα που τους ενοχλούσε! Τί έκανε και τους ενοχλούσε; Έμοιαζε με τον Ιησού! Και όντως είδα τη φωτογραφία και έμοιαζε πολύ με τον Ιησού όπως τον έχουμε γνωρίσει στην τηλεόραση! Και αναλογίστηκα… ‘ τι άσχημο πράγμα να διώκεται ο Χριστός και όσοι Του μοιάζουν, είτε στο πρόσωπο είτε στους τρόπους! Πάντα αυτό γινόταν! Παρόμοια άσχημη εντύπωση μου είχε κάνει το περιστατικό με τη θεραπεία των δυο δαιμονιζομένων που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον [ κεφ. η’ 28-34]. Ο Ιησούς θεράπευσε δυο δαιμονισμένους και επέτρεψε στα δαιμόνια να ορμήσουν στην αγέλη των χοίρων, καυτηριάζοντας έτσι και την παρανομία των κατοίκων γιατί ήταν αντίθετο στο μωσαϊκό νόμο να εκτρέφουν χοίρους. Οι κάτοικοι λοιπόν είχαν δύο επιλογές… ή να ευγνωμονούν και να έλθουν πιο κοντά σε κάποιον που έβλεπαν πως λειτουργεί με τη δύναμη του Θεού ή να συνεχίσουν την παράνομη δραστηριότητα τους. Εκείνοι προτίμησαν το δεύτερο! Και φυσικά ο Χριστός δεν είχε καμία θέση στη ζωή τους! Έτσι , μαζεύτηκαν όλοι και Τον παρακάλεσαν να φύγει! Και ο λόγος ήταν πως δεν ήθελαν τον έλεγχο!
Οι περισσότεροι άνθρωποι μισούμε τον έλεγχο γιατί αγαπάμε την αμαρτία! Οι Προφήτες που στάλθηκαν από το Θεό στους Ιουδαίους για να τους πουν πως θα έρθει ο Μεσσίας και πως πρέπει να αλλάξουν ζωή γιατί δε βάδιζαν καλά εκδιώχθηκαν κακήν κακώς ή φονεύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες! Τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο τον αποκεφάλισαν, τον ίδιο το Χριστό Τον σταύρωσαν αλλά και μετά την Ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή τα ίδια… οι Απόστολοι, όσοι δε βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν , φυλακίστηκαν!
Έτσι γίνεται ακόμη και σήμερα… ψάχνουμε να βρούμε ιερείς που έχουν κάνει αίσχη, χριστιανούς που πάνε στην εκκλησία και είναι αμαρτωλοί, βάζουμε τη ζωή τους στο μικροσκόπιο για να βρούμε κάποια μομφή ως άλλοθι για τη δική μας άσωτη ζωή! Και αν δε βρίσκουμε, εφευρίσκουμε, λοιδορούμε, συκοφαντούμε, υπερβάλλουμε.. μόνο και μόνο για να μη μας ελέγχει ο Χριστός μέσα μας! Αλλά και μέσα στην εκκλησία όποιος είναι κάπως ανώτερος από τους άλλους και ξεχωρίζει, μαρτυρεί και αυτός! Γιατί μας λέει η συνείδηση μας ‘ πώς μπορεί αυτός και όχι εγώ;’ ή ‘ είναι γραφικός, πλανεμένος, κολλημένος’. Θυμόμαστε τί είχε τραβήξει ο Άγιος Νεκτάριος από ‘ χριστιανούς ευλαβείς’! Μόνο και μόνο επειδή είχε θείο έρωτα!
Έτσι και άλλοι χριστιανοί σήμερα μαρτυρούν σιωπηλά, όταν απομονώνονται επειδή αγαπούν το Χριστό ή αναζητούν και άλλους ανθρώπους που να Τον αγαπούν αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι μακριά Του ή να είναι κοντά Του όπως θέλουν αυτοί, με τα ‘κουτάκια’ τους, στα μέτρα που εκείνοι θέλουν! Αν τολμήσουν να τους πουν κάτι παραπάνω από τα όρια τους απομακρύνονται διακριτικά! Και οι ζήλειες, τα ψέματα, οι πιέσεις, οι κατηγορίες εναντίον αυτού που μας θυμίζει το Χριστό γίνονται για το λόγο πως οι άνθρωποι δε θέλουν να ελέγχονται! Ο έλεγχος όμως κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γίνει για όλους και κανείς δε θα μπορεί να τον αποφύγει πια! Θα έρθει η ώρα που ο Κύριος θα σταθεί απέναντι μας και ο λόγος Του θα μας κρίνει! Τότε τα ψέματα θα τελειώσουν! Τότε δε θα μας επιτρέψει να Τον σταυρώσουμε ξανά! (Κ.Δ.Κ)

-    Γέροντα, σήμερα ένα γεροντάκι δυσκολευόταν να ανεβή τις σκάλες της εκκλησίας καί, ενώ περνούσαν πολλοί από κεί, κανένας δεν πήγαινε να το βοηθήση.
-    «Και ιερευς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε... και λευΐτης ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν». Έχουν δίκαιο... Δεν ξέρουν..., δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του καλού Σαμαρείτη!... Τί να πώ; Αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αγαπάμε τους άλλους. Η αγάπη του εαυτού μας νικά την αγάπη προς τον πλησίον μας, γι’ αυτό κινούμαστε έτσι. Όποιος όμως αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους, δεν ζη σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και ο Χριστός, αν σκεφτόταν τον Εαυτό Του, θα καθόταν στον Ουρανό· δεν θα ερχόταν στην γη να ταλαιπωρηθή, να σταυρωθή, για να μας σώση.Σήμερα, λίγο-πολύ, στους περισσότερους ανθρώπους υπάρχει φιλαυτία δεν υπάρχει το πνεύμα της θυσίας. Έχει μπή το πνεύμα: «νά μην πάθω εγώ κακό». Ξέρετε πόσο πονάω, όταν βλέπω τί κόσμος υπάρχει!... Τώρα που ήμουν στο Νοσοκομείο  , μια μέρα χρειάσθηκε να σηκώσουν έναν άρρωστο κατάκοιτο, για να τον μεταφέρουν σε άλλο θάλαμο. Ήταν ένας νοσοκόμος πού, ενώ αυτή ήταν η δουλειά του, δεν πήγε να βοηθήση καθόλου. «Δεν μπορώ, μου πονάει η μέση», είπε με μια αδιαφορία! Πά-πά, βλέπεις άνθρωπο απάνθρωπο! Και να δής, μια νοσοκόμα, που είχε δύο παιδάκια και περίμενε και τρίτο, ζορίστηκε η καημένη μαζί με μια άλλη και τον σήκωσαν. Τον εαυτό της δεν τον σκέφθηκε καθόλου. Ξέχασε ότι ήταν σε τέτοια κατάσταση κι έτρεξε να βοηθήση τον άρρωστο! Όταν βλέπω έναν άνθρωπο να δυσκολεύεται, να μην έχη κουράγιο και να γίνεται θυσία, για να εξυπηρετήση τους άλλους, ξέρετε τί χαρά μου δίνει; Ώ, μεγάλη χαρά! Η καρδιά μου σκιρτάει. Νιώθω να έχω συγγένεια μαζί του, γιατί και αυτός έχει συγγένεια με τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 42-43)

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ενός πλούσιου μοναστηριού ρώτησε καποτε τον Αββά Ποιμένα με τί τροπο μπορούσε ν’ αποκτήσει φόβο Θεού.
- Ο φόβος του Θεού, αδελφέ, του απάντησε χαμογελώντας ο ασκητής, δεν αποκτάται με αποθήκες γεμάτες με ολων των ειδών τα τρόφιμα, με βαρέλια τυριά και παστά ακόμη.


ΚΑΠΟΙΟΣ Άγιος Ερημίτης έκανε με την προσευχή του καλά έναν δαιμονισμένο. Ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη πήγε δώρο στον Γέροντα ένα σακκούλι χρυσάφι. Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανένα τρόπο να το δεχτεί.
Βλέποντας πως ο άνθρωπος στενοχωρούνταν, τον συμβούλεψε να μοιράσει το χρυσάφι στους φτωχούς κι εκείνος κράτησε μόνο το τρίχινο σακκούλι. Μ’ αυτό ο Ερημίτης έφτιαξε ένα πουκάμισο και το φορούσε κατάσαρκα, για να βασανίζει το γέρικο κορμί του.


ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ κάποτε βαριά ο Όσιος Αρσένιος και δεν βρέθηκε στο κελλί του ένα λυχνάρι, που το είχε απόλυτη ανάγκη. Επειδή ούτε χρήματα ν’ άγοράσει είχε, αναγκάστηκε να ζητήσει ελεημοσύνη. Ύστερα, με συγκίνηση ευχαριστούσε τον Θεό, που τον αξίωσε να γυρέψει ελεημοσύνη για την αγάπη Του.


ΕΙΝΑΙ τάχα ωφέλιμο για την ψυχή του να μην έχει ο μοναχός την παραμικρή ανεση; ρώτησε τον Μέγα Αρσένιο ο Αββάς Μάρκος. Είδα προ ημερών κάποιον αδελφό να ξεριζώνει και τα λίγα λάχανα ακόμη που είχε στον μικρό του κήπο.
- Ωφέλιμο είναι, αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας, αλλά η τελεία ακτημοσύνη πρεπει να συμβαδίζει με την προκοπή του μοναχού σ’ όλες τις άλλες αρετές. Γιατί αν κάθε μέρα που περνά δεν προοδευει πνευματικώς πολύ γρηγορα θα φυτέψει αλλα.


ΘΕΛΟΝΤΑΣ ο Αββάς Ευτρόπιος να δείξει σ’ έναν νέο μοναχό πως δεν έπρεπε να έχει προσκόλληση στα γήινα, αλλά να τα θεωρεί πρόσκαιρα και να τα περιφρονεί, του έδωσε αυτή την συμβουλή:
- Χόρτο φάε, χόρτο φόρεσε, σε χόρτο κοιμήσου.


ΤΟΣΟ ακτήμων ήταν ο Αββάς Μεγέθιος, που όταν έβγαινε από το κελλί του να περπατήσει στην έρημο και του έλεγε ο λογισμός του να πάει να μείνει σ’ άλλον τόπο, έφευγε αμεσως και δεν γύριζε σ’ αυτόν, γιατί δεν είχε τίποτε να πάρει μαζί του. Την βελόνα, που του χρειαζόταν για το εργόχειρό του, την είχε πάντα στην τσέπη του.


Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 44-45)

λειτουργούν στην Καινή Διαθήκη
Όταν άγγελοι φέρνουν χαρμόσυνο μήνυμα στους ποιμένες, στην Παρθένο, στον Ιωσήφ,
όταν κάθωνται στο μνήμα μετά την ανάστασι, όταν αποστέλλωνται στους μαθητές για την ανάστασι,
όταν αποφυλακίζουν τον Πέτρο, όταν μιλάνε στο Φίλιππο, πώς δεν υπηρετούν και μας;
Ε.Π.Ε. 24,268

σύγκρισις με Χριστό και ανθρώπους
Αν Αυτός, που οι άγγελοι Τον προσκυνούν, ανέχτηκε να είναι λίγο κατώτερος απ’ αυτούς,
πολύ περισσότερο συ, που όντως είσαι κατώτερος απ’ τους αγγέλους,
πρέπει να υποφέρης τα πάντα για χάρι Του.
Ε.Π.Ε. 24,296

χαίρουν μαζί μας
Σκέψου, αγαπητέ, πόσο μεγάλη είναι η χαρά, αφού κι οι ουράνιες δυνάμεις γιορτάζουν μαζί μας.
Χαίρονται για τα δικά μας αγαθά.
Αν και είναι δική μας η χαρά, που έδωσε ο Κύριος,
όμως είναι και δική τους ευχαρίστησις.
Ε.Π.Ε. 36,76

την πτώσι και δόξα του ανθρώπου
Όταν τιμωρηθήκαμε, πονούσαν και οι άγγελοι.
Αν και είχαν τα χερουβίμ εντολή να φυλάνε τον παράδεισο, όμως υπέφεραν που δεν μπορούσε ο άνθρωπος να μπη μέσα...
Όταν άνθρωποι συμπαθούν τόσο πολύ συνανθρώπους τους, που υποφέρουν, πόσο περισσότερο θα υποφέρουν οι άγγελοι,
που είναι πιο φιλόστοργοι προς τους ανθρώπους.
Ε.Π.Ε. 36,218

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 61)

   Σε ένα γυναικείο μοναστήρι συνέβη το εξής περιστατικό. Κάποιος κοσμικός ράφτης πέρασε τον ποταμό από άγνοια και ζητούσε δουλειά· μία αδελφή από τις νεότερες που βρέθηκε έξω μόνη της (ο τόπος είναι έρημος), τον συνάντησε τυχαία και έδωσε στο ερώτημά του για δουλειά την απάντηση:
- Εμείς έχουμε δικές μας ράφτρες.
Μία άλλη που είδε αυτή την συνάντηση, μετά από καιρό και σε στιγμή φιλονεικίας από διαβολική ενέργεια, με πολλή πονηριά και πάνω στον αναβρασμό του θυμού της, τή συκοφάντησε στην Αδελφότητα για τη συνάντηση, με την οποία συμμάχησαν και μερικές άλλες αλλά όχι με πολλή κακία.
Εκείνη λυπήθηκε πάρα πολύ που δέχτηκε μία τέτοια συκοφαντία για κάτι που ούτε καν είχε σκεφτεί, και μην μπορώντας να δεχτεί το πράγμα, έπεσε κρυφά στο ποτάμι και πέθανε με αυτόν τον τρόπο.
    Ερχόμενη σε συναίσθηση η συκοφάντρια και σκεπτόμενη ότι από κακία τη συκοφάντησε και διέπραξε αυτό το μιαρό κακό στην Αδελφότητα, πήγε και απαγχονίστηκε και αυτή μη υποφέροντας το πράγμα.
    Όταν πήγε ο πρεσβύτερος του τα ανήγγειλαν αυτά οι άλλες αδελφές και αυτός διέταξε να μη γίνει για αυτές καμία ακολουθία. Στις άλλες που γνώριζαν το πράγμα και δεν ηρέμησαν τη συκοφάντρια, αλλά πίστεψαν στα λόγια της, απαγόρευσε να κοινωνήσουν για επτά χρόνια.
(ΕΠΕ,Λαισαϊκή Ιστορία σελ. 221)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

"Απρωσοποληψία"

Ήταν απροσωπόληπτος ο Γέροντας μιμούμενος το Θεό.
Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν επισκέπτες που τον κούραζαν και τον στενοχωρούσαν-
και άλλοι, που τον ανέπαυαν και τον χαροποιούσαν- ποτέ δε διέκρινε τους μεν από τους δε, ώστε να παραγκωνίσει τους πρώτους και να ευνοήσει τους δεύτερους.
Ήταν δίκαιος προς όλους, αγαπούσε εξ' ίσου όλους, ίσως λίγο περισσότερο αυτούς που τον κούραζαν,
γιατί αυτοί είχαν μεγαλύτερη ανάγκη αγάπης. Μερικές φορές, από την κόπωση και τις ασθένειες, αναγκαζόταν να διακόψει τις ακροάσεις.
Όταν έβλεπε, με το διορατικό του βλέμμα, κάποια ψυχή να έχει επείγουσα ανάγκη συμπαραστάσεως, για όντως σοβαρό πρόβλημά της, την δεχόταν κατ' εξαίρεση,
έστω και εις βάρος της υγείας του. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως υπήρχαν και μερικές μεμψιμοιρίες εκ μέρους περιστασιακών επισκεπτών,
που έβλεπαν τα γεγονότα εξωτερικά και με καχυποψία. Ο Γέροντας το καταλάβαινε και λυπόταν, προτιμούσε όμως να γίνει στόχος αδίκων επικρίσεων,
παρά να εγκαταλείψει αβοήθητο τον πληγωμένο πλησίον.
Συμπεριφερόταν πάντοτε σαν "καλός Σαμαρείτης" και ποτέ σαν άσπλαχνος "λευΐτης".
[ Γ 420 ]


"Δεχόταν όλους"

Το Γέροντα επισκέπτονταν και άνθρωποι διαφόρων θρησκευτικών και ιδεολογικών τάσεων : Ετερόδοξοι : παπικοί και προτεστάντες.
Ετερόθρησκοι : ισλαμιστές, βουδιστές.
Ορθολογιστές, σκεπτικιστές, νιτσεϊκοί, μαρξιστές, φροϋδιστές, μηδενιστές, αναρχικοί, μασόνοι, χιλιαστές και πολλοί άλλοι.
Όλους τους άγγιζε ψυχικά και σ' όλους προσέφερε τον αποδεκτό οικοδομητικό του λόγο.
Έβρισκε κάποιον δικό του τρόπο, για να προβληματίσει και να αφυπνίσει τον καθένα.
Ιδιαίτερα τους ετρόδοξους αιρετικούς και πλανεμένους κι ακόμη πιο πολύ, τους ομόδοξους εκείνους, που ζώντας σ' ένα κλίμα ορθοδοξολογίας,
παρέκκλιναν από τον δρόμο της ορθοπραξίας σε μονοπάτια ακραίων τάσεων.
Κοντά στο Γέροντα ο επισκέπτης ένοιωθε τη θερμότητα μιας κατανυκτικής αγαλλίασης, που πήγαζε καθαρή από την ισορροπημένη πνευματικότητα του,
τη θεμελιωμένη στην εν Χριστώ ταπεινή αγάπη του και υπεύθυνη ελευθερία του.
[ Γ 402 π. ]

( Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 59 - 60 )

katafigioti

lifecoaching