Δεξίωσις των αγίων στον ουρανό

Όταν οι αθλητές της ευσεβείας ανεβούν στους ουρανούς, τότε τρέχουν να τους υποδεχθούν όλοι μαζί οι άγγελοι, όλες οι ουράνιες δυνάμεις. Ύστερα με μεγάλη ευχαρίστησι τους δεξιούνται στον ουρανό και τους ασπάζονται. Έπειτα με μεγάλη συνοδεία τους οδηγούν στο Βασιλιά του ουρανού, στο θρόνο τον γεμάτο δόξα πολλή, εκεί όπου βρίσκονται τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ. Και σαν φτάσουν εκεί και προσκυνήσουν τον καθήμενο επί του θρόνου, απολαμβάνουν τιμή από τον Κύριο πολύ μεγαλύτερη από τη φιλοφροσύνη των ομοδούλων ανθρώπων. Διότι ο Θεός δεν τους δέχεται ως δούλους, αλλά τους δέχεται ως φίλους. Ε.Π.Ε. 36,616

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 25)

511-     ΠΩΣ ΛΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ. Κάτοικοι γειτονικών χωριών φιλονικούσαν από πολλά χρόνια μεταξύ των. Στο τέλος αποφάσισαν να πάνε να βρουν ένα φημισμένο για τη σοφία του και την αγιότητά του ερημίτη και να του εκθέσουν τα ζητήματά των.

            Οι αντιπρόσωποι των χωριανών παρουσιάσθησαν στον ερημίτη. Ο ασκητής ερημίτης τους άκουσε με υπομονή. Στο τέλος πήρε το σχοινί, που είχε στη μέση του, σχημάτισε ένα κόμβο και τον έδωσε στους αντιπροσώπους λέγοντας:

            -Έχετε την καλωσύνη να λύσετε τον κόμβο αυτόν;

            Οι αντιπρόσωποι τον έλυσαν χωρίς καμιά δυσκολία.

            -Έτσι , προσέθεσε ο ασκητής, οι άνθρωποι πρέπει να λύνουν τις διαφορές τους. Αν ο καθένας σας ήθελε να λύση τον κόμβο τραβώντας το σχοινί προς το μέρος του, δεν θα τον έλυνε ποτέ.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 231 )

53. Η κακία είναι μεταδοτική. Πριν την εκφράσουμε με λόγια ή με έργα, κατοπτρίζεται στο πρόσωπό μας, στα μάτια μας και μεταδίδεται στην ψυχή του ανθρώπου, εναντίον του οποίου την τρέφουμε. Αν ξερριζώσης μέσα σου το πάθος που έχεις εναντίον του αδελφού σου, ξερριζώνεις το ίδιο πάθος και μέσα του. Αν ειρηνεύσεις, θα ειρηνεύση και εκείνος. Πόσο στενή είναι η συνάφεια μεταξύ των ψυχών! Είχε δίκιο ο Απόστολος να λέγη: «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25). «εις άρτος έν σώμα οί πολλοί έσμεν» (Α’ Κορ. ι’ 17). «ἐποίησέ ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων» (Πράξ. ιζ’ 26). Έτσι ο Κύριος εντέλλεται: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’ 39).
Γι’ αυτόν τον λόγο, η συνάφεια και η αλληλοκατανόησις των ψυχών είναι η βάσις της επιτυχίας ή της αποτυχίας του κηρύγματος. Αν ο διάκονος του άμβωνος δεν μιλά μες από την καρδιά, αλλά υποκριτικά, οι ακροαταί, σαν από ένστικτο, καταλαβαίνουν την ασυμφωνία ανάμεσα στα λόγια του και στην καρδιά του, στη ζωή του. Και δεν τα δέχονται, όπως θα τα δέχονταν αν εκείνος εφήρμοζε όσα διδάσκει. Αληθινά, τι στενή επικοινωνία υφίσταται ανάμεσα στις ψυχές! Αυτός είναι ο λόγος που η αγαθή, καλοπροαίρετος και χριστιανική διάθεσις, ιδίως δε τα καλά έργα, έχουν αντίκτυπο στις ψυχές των άλλων.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 40)

Χριστέ μου Σ’αγαπάω πολύ αλλά όταν πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε Σένα και την αμαρτία, διαλέγω την αμαρτία πολλές φορές… Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν ακολουθώ όλες τις εντολές Σου, νομίζω είναι υπερβολικές μερικές… δεν είμαι και μοναχός! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν αγαπώ και τον πλησίον μου, κάνω παρέα με μερικούς αδερφούς αλλά δεν μπορώ να τους αγαπάω όπως Εσύ! Έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν μπορώ να βοηθάω και τους συνανθρώπους μου… κι εγώ φτωχός είμαι. Αν δώσω τον ένα μου χιτώνα και μου χαλάσει ο άλλος τί θα έχω; Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν συμφωνώ με όλα που έχεις πει… μερικά δε μου φαίνονται και τόσο λογικά . Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν πιστεύω και τόσο πολύ! Σ’ αναζητάω όμως γι’αυτό μη βιαστείς να μου φανερωθείς… έχω αγαπήσει πιο πολύ την αναζήτηση από τον Αναζητούμενο!
Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν μπορώ να προσεύχομαι. Ξέρεις… δουλειές, κούραση, άγχη… θέλω αλλά δεν μπορώ! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά όταν μπαίνω στο ίντερνετ διαβάζω και το Λόγο Σου, διαβάζω και τίποτε κουτσομπολίστικο και άλλα… άσεμνα πράγματα! τί να κάνω; άνθρωπος είμαι! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά όταν με κακολογούν νευριάζω πολύ και κάνω άσχημες σκέψεις γι’αυτούς! Όμως Σ’αγαπώ! Δεν έρχομαι κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είμαι πολύ κουρασμένος καμιά φορά! Ούτε και μπορώ να έρχομαι από τις 7, δεν είμαι και θεούσος! Χριστέ μου Σ’αγαπάω πολύ αλλά όταν βάλω στη ζυγαριά Εσένα και το τσιγάρο, παίρνω το τσιγάρο από τη ζυγαριά και το καπνίζω! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν μπορώ να νηστεύω σαράντα ημέρες επειδή Εσύ γεννιέσαι ή επειδή σταυρώνεσαι! Σαράντα ημέρες χωρίς κρέας, χωρίς γλυκά… Δε φτάνει που είμαι καλός άνθρωπος; Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά για να νιώσω Χριστούγεννα δε μου φτάνεις μόνο Εσύ, θέλω και λαμπάκια και χριστουγεννιάτικο δέντρο γιατί αλλιώς νιώθω μελαγχολία!
Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά αν ένας αδερφός μου μού πει μετά από δύο χρόνια που έχω να εξομολογηθώ ότι με την εξομολόγηση θα νιώσω καλύτερα, πιέζομαι τόσο πολύ που του κόβω την καλημέρα! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί να μην έχω ελεύθερες ερωτικές σχέσεις. Νέος είμαι, γουρούνι στο σακί θα πάρω; Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά μερικές φορές ο πνευματικός μου είναι πολύ αυστηρός και δε με αναπαύει! Κι έτσι φεύγω από την Εκκλησία ή ψάχνω να βρω κάποιον να μου κάνει τα χατίρια! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά όταν ακούω ότι έχω μήνυμα στο κινητό λέω ‘ αχ λες να είναι η Ελένη;’ και όταν βλέπω ότι είναι κάτι πνευματικό νευριάζω… άνθρωπος είμαι, κάθε μέρα με Σένα θα ασχολούμαι;
Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά σκανδαλίζομαι με τους αδερφούς μου, τέτοιοι που είναι και τους κρίνω και τους ελέγχω αλλά εγώ δε θέλω έλεγχο! … Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά αυτό που κοινωνούμε είναι όντως Σώμα και Αίμα Σου; Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά μένω αδιόρθωτος , όλο λόγια είμαι, όλο ‘ από αύριο’, όλο δικαιολογίες… Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι ‘ Σ’αγαπάω αλήθεια Χριστέ μου;’ (Κ.Δ.Κ)

«Γιατί όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού»
(Ρωμ. 3:23)

    Κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον Έλβις Πρίσλεϋ, τον ξακουστό τραγουδιστή της ροκ, έξι εβδομάδες πριν πεθάνει: “Έλβις, όταν άρχισες την καριέρα σου ως μουσικός, είπες πως θα ήθελες να πετύχεις τρία πράγματα στη ζωή σου. Να γίνεις πλούσιος, διάσημος κι ευτυχισμένος. Είσαι τώρα ευτυχισμένος, Έλβις;». Εκείνος απάντησε: «Αισθάνομαι τόσο δυστυχισμένος και μόνος, σαν να είμαι στην κόλαση». Μοναξιά και κατάθλιψη είναι συνήθως το πρόβλημα του ανθρώπου. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί κι άρρωστοι που πάσχουν από μοναξιά, φόβο, κατάθλιψη κι άγχος και που ομολογούν πως είναι δυστυχισμένοι. Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, σ’ όλες τις εποχές το ίδιο λένε κι επιθυμούν βαθιά, να βρουν την ειρήνη και την ευτυχία. Κανείς τους όμως δεν τη βρίσκει έξω από το Θεό και το Χριστό. Ο αποχωρισμός μας από το Θεό είναι η αιτία κι είναι τούτο ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Ο Λόγος του Θεού το επιβεβαιώνει: «Θυμηθείτε, λέει, ότι τον καιρό εκείνο ήσαστε χωρίς Χριστό…χωρίς να έχετε ελπίδα… Τώρα όμως βρεθήκατε κοντά Του, χάρη στο αίμα του Χριστού» (Εφ. 2:12-13).

«Ο νόμος του Πνεύματος, δηλαδή της ζωής με το Χριστό, με ελευθέρωσε από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου»
(Ρωμαίους 8:2)

Γιατί αγαπάμε την αμαρτία;
    Πριν καιρό δημοσιεύτηκε μια έρευνα που έγινε εδώ στην Ελλάδα και εξετάζει τους λόγους που οι άνθρωποι δεν αποχωρίζονται τις ανθυγιεινές τους συνήθειες, όπως το κάπνισμα, την κακή διατροφή, τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, το αλκοόλ και την αλόγιστη λήψη φαρμάκων. Και για να μην τα πολυλογούμε, η έρευνα ανακάλυψε ότι τέσσερις είναι οι παράγοντες που δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από τις κακές μας συνήθειες: η θέληση, η δύναμη της συνήθειας, η ευχαρίστηση που αντλούμε απ’ αυτές, και οι αντιστάσεις μας. Υπάρχουν όμως και «συνήθειες» που δεν είναι απλώς ανθυγιεινές αλλά απόλυτα καταστροφικές για ολόκληρη την ύπαρξή μας στον αιώνα. Κι όλη αυτή η κατάσταση συνοψίζεται σε μία φράση: η ζωή της αμαρτίας. Μας αρέσει να λατρεύουμε τον εαυτό μας και να περιφρονούμε τον άλλο. Πολλοί θέλουν ν’ αλλάξουν αλλά το προσπαθούν χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που τη δίνει μόνο ο Χριστός.
    Εσένα σ’ έχει ελευθερώσει ο Χριστός; (Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

52. Να αγαπάς κάθε άνθρωπο, αδιάφορο σε τι αμαρτήματα έχει πέσει. Να μη λαμβάνης υπ’ όψι σου τα αμαρτήματα, αλλά να θυμάσαι ότι κάθε άνθρωπος είναι εικών του θεού. Τα ελαττώματα των άλλων μας θλίβουν. Είναι κακόψυχοι, περήφανοι, φθονεροί, φιλάργυροι, επιρρεπείς στις σαρκικές ηδονές. Αλλά μήπως και συ είσαι απαλλαγμένος από την αμαρτία; Ίσως να είσαι πιο ένοχος από άλλους. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ’ 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και έχουμε ανάγκη του ελέους του. Πρέπει λοιπόν να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, για να συγχωρήση και ο Θεός τον καθένα μας: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματθ. στ’ 12).
Μην προσέχεις λοιπόν τα πταίσματα του πλησίον σου. Μονάχα ο Θεός είναι αναμάρτητος. Και αγάπα τον πλησίον σου, συ ο επίσης ένοχος, όπως και ο αναμάρτητος Θεός τον αγαπά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 39-40)

16. «Γέγονε η κοιλία σου αγία Τράπεζα, έχουσα τον ουράνιον άρτον» (Ω).
Στη Σκηνή του Μαρτυρίου και μέσα στα «Άγια» υπήρχε η χρυσή Τράπεζα «των άρτων και προθέσεως» (Έξοδ. κε' 22–29). Και εδώ η Εκκλησία διείδε τον τύπο της Θεοτόκου. Η Θεομήτωρ ήταν η πραγματική αγία Τράπεζα, διότι επάνω της ακούμπησε ο Θεός τον ουράνιο άρτο, «τον εκ του ουρανού καταβάντα» (Ιω. στ' 41), τον Κύριο Ιησού.
Η χρυσή Τράπεζα της Σκηνής εικόνιζε επί αιώνες την μορφή της Θεοτόκου. Κάθε φορά που Ιερείς και λαός ακουμπούσαν επάνω της τους άρτους της Προθέσεως, ικέτευαν, χωρίς να το γνωρίζουν, για την προετοιμασία και την εμφάνισι της μοναδικής αγίας Τράπεζας που θα δεχόταν τον «άρτον της ζωής». Η χρυσή Τράπεζα της Σκηνής κατασκευάστηκε σε μικρό χρονικό διάστημα· την Αγία Τράπεζα, την Θεοτόκο κατασκεύαζε ο Θεός επί αιώνες...
Η Εκκλησία, στο Ναό και μέσα στο Ιερό Βήμα, που εικονίζει τα «Άγια» της Σκηνής του Μαρτυρίου, έχει τοποθετήσει μόνιμα την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία τελείται το ιερό μυστήριο του Άρτου και του Οίνου και όπου υπάρχει δια παντός το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού. Κάθε φορά που οι πιστοί προσέρχονται στην Αγία Τράπεζα για να κοινωνήσουν, ας θυμούνται ευγνώμονα την έμψυχο Τράπεζα του Θεού, τη Θεοτόκο. Διότι χωρίς Αυτή δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ απολαύσουν «ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης» (Τ).
17. «Του άνθρακος χρυσούν θυμιατήριον» (ΜΜ).
Μέσα στο δεύτερο τμήμα της Σκηνής του Μαρτυρίου που λεγόταν «Άγια των Αγίων» υπήρχε ένα «χρυσούν θυμιατήριον», (Εβρ. θ' 4), μέσα στο οποίο, κατά την λατρεία, έβαζαν αναμμένα κάρβουνα από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων μαζί με θυμίαμα που συμβόλιζε την προσευχή (Λευΐτ. ι' 1. Έξοδ. λ΄ 1, 7 –10. Αριθ. ιζ' 11).
Η εκκλησιαστική ευσέβεια και στο ιερό αυτό σκεύος της λατρείας είδε μια ακόμη προτύπωσι της Θεοτόκου. Η Θεοτόκος ήτο το χρυσούν θυμιατήριον, όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος» (Η. Μηνιάτης. X, 13).
Η Θεοτόκος ήταν ο άνθρωπος της προσευχής. Από την πυρακτωμένη ύπαρξί της ανέβαινε συνεχώς προς τον ουρανό το ευωδιαστό θυμίαμα της προσευχής της. «Πάντοτε η Παναγία προσηύχετο. Από τα παιδικά της χρόνια εις την προσευχήν εύρισκε τροφήν και αγαλλίασιν· ήταν η προσευχομένη μητέρα» (X, 134). Το ότι η Θεοτόκος ήταν άνθρωπος της προσευχής μαρτυρείται από το γεγονός ότι η αγία Μορφή της ταυτίστηκε τελικά με την μορφή της Δεομένης ψυχής (πρβλ. Εικόνα της «Δεομένης» Θεοτόκου) .
Η λειτουργία της προσευχής δεν είναι ένα ξηρό μάθημα που μας διδάχθηκε... Είναι μια μυστική εμπειρία που μας παραδόθηκε από τον Κύριο, την Θεοτόκο και τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Και η χριστιανική προσευχή, όπως μας την παρέδωσε η Εκκλησία δεν είναι «βαττολογία» (Ματθ. στ' 7), αλλά το θυμίαμα μιας ψυχής, πυρακτωμένης απ’ τη φωτιά της αγάπης και του θείου έρωτος. Είναι χαρακτηριστική η σχέσις της προσευχής με την φωτιά. Με σβυσμένα κάρβουνα δεν καίεται το θυμίαμα. Χωρίς τη φωτιά της αγάπης, προσευχή δεν ανεβαίνει στον ουρανό. Μόνο όποιος αγαπά προσεύχεται. Και η προσευχή που γίνεται δεκτή απ’ τον Θεό είναι εκείνη που προέρχεται από μια ύπαρξι, πυρακτωμένη απ’ την αγάπη και τον έρωτα του Θεού (πρβλ. «τετρωμένη αγάπης είμι εγώ») .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 37-38 )

439- ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΥΓΕΙΑΣ. Η σωματική ευεξία ζωγραφίζεται στη γλώσσα και γι’ αυτό οι ιατροί την γλώσσα πρώτα εξετάζουν για να διαπιστώσουν την κατάστασι του αρρώστου. Παρομοίως και τη ψυχική ευεξία γνωρίζεται από τη χαλιναγώγησι ή μη, της γλώσσης.
440- ..Ω ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ. Ιδρυτής του «Οίκου του καλού Τύπου» στη Γαλλία, ο Πατήρ Βικέντιος Μπαγύ, είχε επιβάλει στη γλώσσα του να τηρή τον ακόλουθο κανονισμό:
Αγαπητή μου γλώσσα, σου χαράττω κανόνες συμπεριφοράς.
Δε θα ομιλής παρά ύστερα από τους άλλους.
Θα ομιλής πάντοτε καλά για τους άλλους.
Δε θα ομιλήσης ποτέ για να με δικαιολογήσης.
Απόφευγε να με λυπάσαι και να ομιλής για μένα.
Δε θα λέγης ούτε λέξι εναντίον της αληθείας.
Μη φανερώσης κανένα μυστικό, να είσαι διακριτική.
Ω, γλώσσα μου, μην ομιλείς ποτέ θυμωμένη!
441- ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Όταν ο Αίσωπος ήταν δούλος, ο κύριός του τον έστειλε μια μέρα στην αγορά να του αγοράση για γεύμα του «το καλύτερο φαΐ» που θα εύρισκε. Ο Αίσωπος του έφερε γλώσσες. Και στην απορία του κυρίου του αποκρίθηκε:
-Μα τι υπάρχει καλύτερο από τη γλώσσα; Αυτή είναι το όργανο της προσευχής, της αληθείας και της κοινωνικής συνεννοήσεως.
-Ε, λοιπόν, του είπε τότε ο κύριός του, αύριο να μου ψωνίσης το χειρότερο που θα βρής στην αγορά.
Ο Αίσωπος του έφερε και την άλλη μέρα…γλώσσες. Κι όταν ο κύριός του τον ερώτησε τι εσήμαινε αυτή η ιστορία, ο ποιητής του είπε:
-Μα η γλώσσα δεν είναι το χειρότερο απ’ όλα; Αυτή είναι το όργανο της βλασφημίας, της έριδος και του ψεύδους.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 196-197)

Ο ΑΒΒΑΣ Ισίδωρος, ο Πρεσβύτερος μιας σκήτης στην Αίγυπτο, είχε τόση ανεξικακία, ώστε έπαιρνε κοντά του και διόρθωνε όλους τους κακούς υποτακτικούς. Όταν, λόγου χάρη, συνέβαινε να έχει κανένας από τους Γέροντες υποτακτικό αντίλογο ή ανυπότακτο και ήθελε να τον διώξει, ο Αββάς Ισίδωρος προλάβαινε και του έλεγε:

- Φέρε τον σε μένα, αδελφέ.

Τον κρατούσε στο κελλί και με την καλοσύνη και την υπομονή του τον διόρθωνε και τον έστελνε σωφρονισμένο στον Γέροντά του.

Στην εκκλησία πάλι το πιο προσφιλές του κήρυγμα ήταν το: «εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών...» (Ματθ. στ' 14).

- Αδελφοί, συγχωρήστε, συγχωρήστε τους αδελφούς σας, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας, φώναζε από τον άμβωνα με όλη την δύναμη της ψυχής του ο Άγιος Γέροντας.

ΈΝΑΣ ΑΠΟ τους Πατέρες της ερήμου έκανε αυτήν την παραστατική διδασκαλία στους νεώτερους μοναχούς:

- Υπόθεσε, αδελφέ μου, ότι αυτήν την στιγμή παίρνω το πρόσωπο του δικαίου Κριτού και ανεβαίνω στο δικαστικό βήμα. Σε ρωτώ, λοιπόν. «Τί θέλεις να σου κάνω;». Αν μου πεις, «ελέησέ με», σου αποκρίνομαι. «ελέησε κι εσύ τον αδελφό σου». Αν πάλι μου πεις. «συγχώρεσέ με», σου απαντώ. «συγχώρεσε κι εσύ τα σφάλματα του πλησίον σου».

- Μήπως είναι άδικος ο Κριτής; Μη γένοιτο!

Αδελφέ, στο χέρι σου είναι να κερδίσεις την συμπάθεια του Κριτού, αρκεί να έχεις μάθει να συγχωρείς.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 56 )

Η αξία της προσκομιδής
Η θεία χάρη, που αναβλύζει από την αναίμακτη θυσία, προσφέρεται όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και στους νεκρούς. Γι’ αυτό οι λειτουργοί δεν παύουν να δέονται όχι μόνο «υπέρ υγείας», αλλά και «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων του Θεού».
"Όσο περισσότερη είναι η πίστη και η αγάπη των ιερέων, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κατάλογος των ονομάτων, που μνημονεύουν στην προσκομιδή .
Ο παπα-Σάββας ο πνευματικός, μια οσιακή αθωνίτικη μορφή (1821-1908), φαινόταν, με το μικροσκοπικό του σώμα, ένας άσημος καλόγερος. Όταν όμως λειτουργούσε, φαινόταν μεγαλοπρεπής, και το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου.
Στην προσκομιδή, μνημόνευε ονόματα «ων ουκ έστιν αριθμός». Χρησιμοποιούσε ένα πολύ μεγάλο δισκάριο, και για δυο-τρεις ώρες έβγαζε μερίδες και μνημόνευε ακατάπαυστα.
— 'Άγιε πνευματικέ, πολύ κουράζεσαι με τόσα ονόματα, του έλεγαν από αγάπη μερικοί πατέρες.
— Δεν κουράζομαι, απαντούσε εκείνος. Αντίθετα, αισθάνομαι μεγάλη χαρά. Ωφελούνται πολύ οι μνημονευόμενοι. Η ωφέλειά τους είναι χαρά μου.
Νέος ακόμα ιερέας ο παπα-Σάββας δέχτηκε κάποια αποκάλυψη, με την οποία ο Θεός του φανέρωσε τη μεγάλη ωφέλεια που αποκομίζουν οι ψυχές από τη μνημόνευση. Την κατέγραψε, λίγο πριν την κοίμησή του, σαν απάντηση σ’ εκείνους που τον ρωτούσαν για ποιό λόγο μνημόνευε καθημερινά τόσα ονόματα.
“Το 1843, έγραφε, μου έδωσαν αρκετά ονόματα, για να κάνω σαρανταλείτουργο. Τη μέρα που θα τελούσα την τελευταία λειτουργία, περιμένοντας το γέροντά μου να πάρω καιρό , αποκοιμήθηκα ακουμπώντας στο αναλόγιο και είδα το εξής αποκαλυπτικό όνειρο:
“Ήμουν φορεμένος την ιερατική στολή και στεκόμουν μπροστά στην αγία τράπεζα, πάνω στην οποία βρισκόταν ο άγιος δίσκος της λειτουργίας, γεμάτος με το Αίμα του Χριστού.
Βλέπω τότε άγγελο Κυρίου με μορφή ιερέως να παίρνει το χαρτί με τα ονόματα από την προσκομιδή και να πλησιάζει στην αγία τράπεζα. Εκεί, αφού έβαλε το χαρτί κοντά στον άγιο δίσκο, βουτάει τη λαβίδα στο Αίμα του Χριστού και σβήνει ένα όνομα, και πάλι βουτάει και σβήνει, μέχρι που τελείωσαν όλα τα ονόματα και καθάρισε το χαρτί.
Μετά τη θεία λειτουργία ανέφερα το όνειρο στο γέροντά μου κι εκείνος ,μου είπε:
-Εσύ δεν είσαι άξιος για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες εκείνων, που μνημόνευσες. Με την πίστη έλαβαν την άφεση των αμαρτιών τους.
Αυτό το όνειρο είναι η αιτία που μνημονεύω τα ονόματα όλων.
[58]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 28-29)