«Όταν νιώθω την αδυναμία μου, τότε συνειδητοποιώ πως είμαι δυνατός» (Β’ Κορ. 12:10)

    Είναι θαυμαστό να γνωρίζεις την πνευματική δύναμη όταν βρίσκεσαι στο μέσο φυσικής αδυναμίας.
    Η Άννι Φλιντ ήταν παράλυτη με αρθρίτιδα, σχεδόν τυφλή, έδινε μάχη με τον καρκίνο κι ήταν κατάκοιτη για πολύ καιρό. Κι όμως έγραψε: «Ο Θεός δίνει περίσσια χάρη όταν τα φορτία μεγαλώνουν. Στέλνει περισσότερη δύναμη όταν οι αγωνίες πληθαίνουν. Στην επιπρόσθετη θλίψη προσθέτει έλεος. Όταν έχουμε εξαντλήσει τα αποθέματα της αντοχής, όταν η δύναμή μας πέφτει, όταν φτάσουμε στο τέλος των εφοδίων μας, τότε αρχίζει ο Ουράνιος Πατέρας μας να μας δίνει τα δώρα Του»
    Αγαπητέ μας φίλε, αγαπητή μας φίλη, στην αδυναμία σου ζήτησε δύναμη από το Θεό. Θα σου τη δώσει και, σαν τον απόστολο Παύλο, θα καταλάβεις κι εσύ ότι μέσα στη δική σου αδυναμία φαίνεται η δύναμη του Θεού στη ζωή σου.

«Εγώ είμαι μαζί σου, μη φοβάσαι. Εγώ είμαι ο Θεός σου, μην τρομάζεις. Θα σ’ ενισχύσω, θα σε βοηθήσω, θα σε στηρίξω με το δίκαιο χέρι μου, το δυνατό» (Ησ. 41:10)

    Έρχονται περιστάσεις στη ζωή, που όλες οι δυνάμεις μας μας εγκαταλείπουν. Τότε είναι ο καιρός της πίστης. Ο Θεός δε μας εγκαταλείπει. Μη φοβάσαι, παιδί του Θεού! «Μπορεί τάχα η μάνα το βρέφος της να λησμονήσει, και να μη δείξει την αγάπη της στο σπλάχνο της που γέννησε; Μα κι αν ακόμα εκείνες λησμονήσουν, δε θα σε λησμονήσω εγώ. Να, κοίτα, μες στις παλάμες των χεριών μου σε ζωγράφισα», λέει ο Κύριος (Ησ. 49:15-16).
    Ο Τέυλορ, ο διάσημος ιεραπόστολος, βρισκόταν άρρωστος στο Νταβός της Ελβετίας, όταν έφτασαν οι τρομερές ειδήσεις για την επανάσταση των Μπόρξερ. Εξαντλημένος, στο κρεβάτι του, έλεγε: «Δεν μπορώ ούτε να προσευχηθώ, αλλά μπορώ να σκεφτώ, μπορώ να εμπιστεύομαι». Αυτό ζητά ο Θεός από μας, να Τον εμπιστευόμαστε σ’ όλες τις περιστάσεις. «Και σε κοιλάδα που τη σκιάζει ο θάνατος αν περπατήσω, δε θα φοβηθώ, γιατί Εσύ είσαι μαζί μου» έψαλλε ο Δαβίδ (Ψαλ. 23:4). Το τέλος του ήταν σωτηρία και δόξα. «Μη φοβάσαι -λέει- μόνο πίστευε» (Μαρκ. 5:36).

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

47. Καθώς η Αγία Τριάς, ο Κύριος και Θεός μας, είναι Ένας και συνάμα Τρία Πρόσωπα, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε ένα. Καθώς ο Θεός μας είναι αδιαίρετος, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε αδιαίρετοι. Να είμαστε σαν ένας άνθρωπος, μια διάνοια, μία θέλησις, μία καρδιά, άκακα ενωμένοι, με μία άδολο αγάπη, καθώς και ο Θεός είναι Αγάπη. Γι’ αυτό ο Χριστός ζήτησε από τον Πατέρα του για τους ανθρώπους: «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμέν» (Ιω. ιζ’ 22).

48. Κύριε! Συ που η αγάπη σου ξεπερνά απείρως την αγάπη κάθε πατέρα, κάθε μητέρας, κάθε τρυφερής καρδιάς, ελέησέ μας.

49. Υπεραγίε Θεοτόκε! Συ που η αγάπη σου προς τους χριστιανούς ξεπερνά την αγάπη κάθε μητέρας και κάθε γυναικός, άκου την προσευχή μας και σώζε μας. Ας μη σε ξεχνάμε ποτέ. Ας απευθύνουμε σ’ εσένα τις θερμές μας ικεσίες για κάθε περίστασι. Ας προστρέχουμε στην προστασία σου αδίστακτα και αδιάλειπτα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 38)

14. «Συ ει η βάτος, εν η αφλέκτως Μωυσής κατείδεν ως φλόγα το πυρ της Θεότητος» (Ω).

Η Εκκλησία, στο περιστατικό της «καιομένης και μη καταφλεγομένης» Βάτου του Μωυσέως (Έξοδ. γ' 1 –3), είδε μια πρώτη προτύπωσι του μεγάλου μυστηρίου του τόκου της Παρθένου Μαρίας (Ω) . Όπως η βάτος φλεγόταν, αλλά δεν καιγόταν, έτσι και στην περίπτωσι της Θεοτόκου: «το πυρ της θεότητος» δεν έκαψε «την νηδύν της Παρθένου» κατά την Ενσάρκωσι του Θεού.

Ο Θεός στην Π. Διαθήκη είπε: «Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Έξοδ. ιγ' 20). Στην περίπτωσι της Θεοτόκου βλέπομε μια εντελώς νέα σχέσι του Θεού με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος συνάπτεται με τον Θεό σε μια στενή και οικεία σχέσι, χωρίς η ανθρώπινη φύσις να αφανίζεται και να καταστρέφεται, αντίθετα δε αγιάζεται και θεώνεται.

Η Θεοτόκος έκανε τον «απρόσιτον Θεόν προσιτόν» στους ανθρώπους. Από την εποχή της Παρθένου οι άνθρωποι μπορούν να συνδέωνται με τον Θεό σε μία σχέσι οικειώσεως και θεώσεως. Ο άνθρωπος μετέχει δια της πίστεως στη ζωή του Θεού και ο Θεός κοινωνεί με τον άνθρωπο δια της σωζούσης χάριτος και ενεργείας του. Το πυρ της θεότητος δεν κατακαίει πια τον άνθρωπο, αλλά τον φωτίζει, τον καθαρίζει και τον θεοποιεί. Μπροστά στο μυστήριο αυτό της θείας κοινωνίας, που το εκφράζει απόλυτα η συμμετοχή του πιστού στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος θαυμάζει: «Του πυρός μεταλαμβάνω, χόρτος ων και ξένον θαύμα! Δροσιζόμενος αφράστως ωσπερούν η βάτος πάλαι, η αφλέκτως καιομένη» (I) .

15. «Εν τη ερυθρά θαλάσση της απειρογάμου Νύμφης εικών διεγράφη ποτέ» (Π).

Η ορθόδοξη ευσέβεια βρήκε προτυπώσεις και εικόνες της Θεοτόκου όχι μόνο σε πρόσωπα και πράγματα της Π. Διαθήκης, αλλά και σε ιστορικά γεγονότα. Ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός είναι και η θαυματουργική διάβασι της Ερυθράς θαλάσσης από τους Εβραίους (Έξ. ιδ' 21). Δύο λεπτομέρειες του περιστατικού αυτού ενέπνευσαν αντίστοιχες προεικονίσεις της Θεοτόκου: «Τότε τον βυθόν επέζευσεν α β ρ ό χ ω ς Ισραήλ – νυν δε τον Χριστόν εγέννησεν α σ π ό ρ ω ς η Παρθένος». Και το ότι «η θάλασσα μετά την πάροδον του Ισραήλ έμεινεν άβατος– η άμεμπτος μετά την κύησιν του Εμμανουήλ έμεινεν ά φθ ο ρ ο ς».

Το πρόσωπο της Παρθένου έχει τόση κεντρική σημασία στη ζωή των χριστιανών όση είχε για τους Εβραίους η διάβασις της Ερυθράς θαλάσσης. Η θαυματουργική διέλευσις της Ερυθράς ήταν το αποφασιστικό γεγονός, με το οποίο ο Θεός διαβεβαίωσε τον Ισραήλ για την αμετάκλητη απόφασί του να οδηγήση τον Λαό του στη γη της Επαγγελίας. Η Θεοτόκος είναι το πρόσωπο που φανέρωσε την αμετάκλητη απόφασι του Θεού να οδηγήση την ανθρωπότητα «όπου ην το πρότερον». Όπως η Ερυθρά έτσι και η Θεοτόκος, είναι «σημείον» Θεού. Το καθένα έχει ένα μήνυμα: Η Ερυθρά ήταν ένας μεγάλος σταθμός στην πορεία των Εβραίων προς την Πατρίδα. Η Θεοτόκος ήταν ο μεγάλος σταθμός στην πορεία της ανθρωπότητος προς την αιώνια Πατρίδα.

Ο δρόμος προς την αιωνιότητα περνάει οπωσδήποτε από την Θεοτόκο. Η Παναγία είναι η «διάβασι», το πέρασμα. Δεν μπορεί κανείς να περάση την Ερυθρά θάλασσα της ζωής παρά μόνο δια της Θεοτόκου. Χωρίς την Παναγία, την Οδηγήτρια δεν μπορεί κανείς να φθάση την αιωνία Πατρίδα. Η Θεοτόκος δεν είναι μόνο «κλίμαξ του Ουρανού». Αποδεικνύεται, ότι είναι και «γέφυρα» της αιωνιότητος: «η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν» (Ω).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 36-37 )

(Στο παρακάτω έξοχο κείμενο, που χρονολογείται από το 1983, ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας Ρώσος λογοτέχνης, Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (1918 – 2008) εντοπίζει την αιτία για τη Ρωσική Επανάσταση. Σημειώνει ότι ο ίδιος λόγος είναι πίσω από την ερήμωση, τη σκληρότητα και τον εγωισμό σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα).
Πριν από μισό αιώνα περίπου, ενώ ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα αρκετούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τις μεγάλες καταστροφές που είχαν πλήξει τη Ρωσία: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό. Από τότε έχω περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια που εργάζομαι για την ιστορία της Επανάστασής μας.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, και έχω ήδη συνεισφέρει οκτώ τόμους δικούς μου στην προσπάθεια της εκκαθάρισης από τα συντρίμμια που άφησε πίσω η αναταραχή. Αλλά αν μου ζητούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται την κύρια αιτία της καταστροφικής επανάστασης που κατάπιε περίπου εξήντα εκατομμύρια του λαού μας, δεν θα μπορούσα να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό, τι να επαναλάβω: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό.
Οι αδυναμίες της ανθρώπινης συνείδησης, που έχει στερηθεί της θείας της διάστασης, ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα αυτού του αιώνα. Το πρώτο από αυτά ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δυσκολιών μας μπορούν να αναχθούν σε αυτό. Ήταν ένας πόλεμος (η μνήμη του οποίου φαίνεται να έχει ξεθωριάσει), όταν η Ευρώπη, γεμάτη με υγεία και αφθονία, έπεσε σε μια οργή αυτο-ακρωτηριασμού που δεν μπορούσε παρά να υποσκάψει την ισχύ της για έναν αιώνα ή περισσότερο, ίσως και για πάντα.
Η μόνη πιθανή εξήγηση για τον πόλεμο αυτό είναι μια ψυχική έκλειψη μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης, λόγω της απώλειας της ευαισθητοποίησης τους σε μια υπέρτατη δύναμη πάνω τους. Μόνο μια άθεη δηλητηρίαση θα μπορούσε να ωθήσει φαινομενικά χριστιανικά κράτη να χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο τρομερά απάνθρωπο.

 425- ΚΑΤΙ ΕΙΧΕ ΞΕΧΑΣΕΙ. 

Μια μέλλουσα πεθερά μιλά με ένα νέο, που θέλει να τον κάνη γαμπρό της:
-Η κόρη μου είναι γεμάτη χαρίσματα. Δεν το λέω για να την παινέψω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ζωγραφίζει θαυμάσια, παίζει πιάνο, ξέρει γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά, και δεν υπάρχει κοινωνικό ζήτημα που να μη μπορή να το συζητήση.
-Σας πιστεύω, κυρία, απαντά ο νέος. Λοιπόν, αν εγώ ήξερα να μαγειρεύω, να συγυρίζω στο σπίτι και να ράβω κουμπιά, θα παντρευόμουν την κόρη σας αμέσως.

427- ΤΟ ΕΝΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Στην πρώτη του συνάντησι με τη μητέρα του ο επίσκοπος Μαντούης Σάρτο, και κατόπιν Πάπας με το όνομα Πίος 10ος, της είπε δείχνοντας το επισκοπικό του δαχτυλίδι:
-Βλέπεις, μητέρα, τι ωραίο δαχτυλίδι μου έδωσαν;
Εκείνη πάλι δείχνοντας το δικό της απάντησε:
-Χωρίς τούτο δε θα είχες αυτό που φορείς.

429- Η ΕΚΛΟΓΗ ΣΥΖΥΓΟΥ.
Κάποιος πατέρας, έχοντας μονάκριβη κόρη, συμβουλευόταν ένα σοβαρό άνθρωπο, για να μάθη αν ήταν προτιμότερο να την δώση σ’ ένα φτωχό αλλά τίμιο που την ζητούσε, ή σ’ ένα πλούσιο, αμφιβόλου όμως φήμης, που την ήθελε επίσης.
-Αν ήμουνα στη θέσι σας, απάντησε ο σύμβουλος, θα προτιμούσα τον άνθρωπο χωρίς τα χρήματα παρά τα χρήματα χωρίς τον άνθρωπο.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 189-190)

ΜΟΝΑΧΟΣ, έλεγε κάποιος από τους παλαιούς Πατέρες, σημαίνει στόμα αληθινό, σώμα άγιο και καρδιά καθαρή.

ΤΟ ΨΕΜΑ είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του παλαιού ανθρώπου, έλεγε άλλος Πατήρ. Ενώ η αλήθεια, του αναγεννημένου με το αίμα του Σωτήρος Χριστού.
Ρίζα κάθε καλού έργου ονομάζει την αλήθεια ο ίδιος Πατήρ, ενώ το ψευδος θάνατο.

Ο ΑΒΒΑΣ Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: Μην συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μην βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε την γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από την επιθυμία ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή τον φόβο του Θεού.

ΤΟ ΣΤΟΜΑ του ταπεινόφρονος λέει πάντοτε αλήθεια, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. Όποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει την θέση του δούλου που ράπισε τον Κύριο.

ΑΦ' ΟΤΟΥ έγινα μοναχός, έλεγε ο Αββάς Ανούβ, λόγος ψευδής δεν βγήκε από το στόμα μου.

ΑΥΤΑ τα τρία απαιτεί ο Θεός από κάθε άνθρωπο που έχει λάβει το Άγιο Βάπτισμα: Πίστη ορθή στην ψυχή, αλήθεια στην γλώσσα και σωφροσύνη στο σώμα.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 55 )

Η τιμωρία του Τούρκου
Μια νέα οριακή μορφή από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, γνωστή στην πατρίδα του με την προσωνυμία «Χατζεφεντής»,
είναι ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924).
Οι Φαρασιώτες διηγούνται πολλά θαυμαστά γεγονότα, που σχετίζονται με τον όσιο.
Κάποτε στα Φάρασα, τη μέρα της Αναστάσεως, μπήκε ένας Τούρκος λήσταρχος στην εκκλησία,
την ώρα που τελούσε ο όσιος τη θεία λειτουργία.
Μόλις είδε τον Τούρκο αρματωμένο και αδιάντροπο μέσα στο ναό, τον ειδοποίησε να φύγει αμέσως.
Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία. Ο όσιος συνέχισε ατάραχος τη θεία λειτουργία.
Όταν βγήκε για τη μεγάλη είσοδο, τον είδε ο Τούρκος να μην πατάει στη γη,
αλλά να περπατάει στον αέρα.
Βλέποντας αυτό το θαύμα, άρχισε να τρέμει. Έκανε να φύγει, μα δεν μπορούσε,
γιατί ένιωθε δεμένος μ’ ένα αόρατο σχοινί.
Ο όσιος, αφού μπήκε με τα Άγια στο ιερό, έκανε νόημα στον Τούρκο να φύγει.
Πραγματικά, την ώρα εκείνη ο λήσταρχος ένιωσε λυμένος.
Τρέμοντας ολόκληρος, βγήκε έξω κι έπεσε κάτω σαν νεκρός.
Όταν τελείωσε η λειτουργία, βγήκε ο λειτουργός από το ναό, πλησίασε τον Τούρκο, τον σήκωσε,
κι έτσι εκείνος μπόρεσε να στηριχθεί στα πόδια του.
Ύστερα του έκανε αυστηρή παρατήρηση, του έδωσε πέντε γρόσια και τον άφησε να φύγει υγιή,
αλλά κατατρομαγμένο.
[38]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 26-27)

Ο Αββάς Σιλουανός και ο επισκέπτης του
Ένας μοναχός επισκέφθηκε τον αββάς Σιλουανό.
Και βλέποντάς τον να εργάζεται είπε τα ευαγγελικά λόγια:
-«Μη έργάζεσθε την βρώσιν την απολλυμένην... Μαρία γαρ την αγαθήν μερίδα έξελέξατο».
Ακούοντάς τον ο γέροντας λέει στον μαθητή του:
-Ζαχαρία, δώσε στον αδελφό ένα βιβλίο και βάλε τον σ’ ένα άδειο κελλί.
Όταν έφθασε η ενάτη, δηλ. στις τρεις τό μεσημέρι,
ο επισκέπτης είχε τα μάτια του στην πόρτα του κελλιού περιμένοντάς να τον καλέσουν στο φαγητό.
Και επειδή κανείς δεν τον εκάλεσε, σηκώθηκε και πήγε στον γέροντα.
-Δεν έφαγαν oι αδελφοί σήμερα; ρώτησε.
-Έφαγαν, απήντησε ο αββάς.
-Και γιατί δεν με καλέσατε κι έμενα;
-Μα εσύ είσαι άνθρωπος πνευματικός και δεν έχεις ανάγκη υλικής τροφής.
Ενώ εμείς είμαστε σαρκικοί, θέλουμε να φάμε και γι’ αυτό εργαζόμαστε.
Εσύ όμως την «αγαθήν μερίδα» διάλεξες. Διάβαζες λοιπόν όλη την ήμερα και δεν θέλεις άλλη τροφή.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου,τόμος α΄,σελ. 30-31)

Σε ποιο Μοναστήρι να μονάσω;

Μια αδελφή, η οποία είχε πόθο να μονάσει, επισκέφτηκε τον Γέροντα Πορφύριο,
για να πάρει την ευχή του και να τον συμβουλευτεί.
Αφού η αδελφή του εξομολογήθηκε τον πόθο της, μεταξύ τους έγινε ο πιο κάτω διάλογος:

Ο Γέροντας την ρώτησε:

-Σε ποιο Μοναστήρι θες να πας;
-Γέροντα, δεν έχω κάπου συγκεκριμένα, αλλά εκείνο που θέλω είναι να μη δω που αναπαύει εμένα, αλλά που αναπαύεται ο Θεός να πάω, που δηλαδή θέλει.
Κι επειδή εγώ είμαι τυφλή και δεν βλέπω το θέλημα του Θεού, γι' αυτό ήρθα σε σας που βλέπετε τι θέλει ο Θεός, για να μου πείτε· κι εγώ μετά - δι' ευχών σας - θα το κάνω.
-Ε, τι θέλει ο Θεός;
Ο Θεός θέλει όπου θέλεις εσύ. Εσύ πρέπει να κοιτάξεις εκεί που θα πας να μην έχει υγρασία και μετά αναγκάζεσαι πάλι να φεύγεις για λόγους υγείας, να έχεις καλή γερόντισσα και εν πάση περιπτώσει, εσύ πρέπει να δεις τι θέλεις.
Θέλεις να γίνεις καλή ψάλτρια;
Πρέπει να δεις σε ποιο Μοναστήρι έχει καλή χορωδία και ψέλνουν ωραία.
Θέλεις να γίνεις καλή ράφτρια, να ράβεις ωραία χρυσοκέντητα;
Δες σε ποιο Μοναστήρι έχουν ωραία εργαστήρια με χρυσοκέντητα.
Θέλεις να γίνεις καλή αγιογράφος; Δες που αγιογραφούν ωραία.
Μπορεί να δεις ότι το τυπικό στο φαγητό είναι να τρώνε συχνά όσπρια κι εσύ να ειπείς "εμένα δεν μου αρέσει" ή μπορεί να πεις ότι "εδώ αυτές πολύ μιλάνε κι εγώ θέλω ησυχία, οπότε δεν μ' αναπαύει" ή κάποια άλλη μπορεί να πει ότι "εγώ θα πάω κάπου και θα κοιτάω τον εαυτό μου" και με τη σιωπή της να βοηθήσει και τις άλλες. Αφού, λοιπόν, να δεις τι θέλεις, εκεί πήγαινε.
-Γέροντα, εγώ αισθάνομαι τον Θεό μακριά μου λόγω των αμαρτιών μου·
κι εκείνο που θέλω είναι, όσο μπορώ, να φτάσω πιο πολύ κοντά Του.
Μόνη μου, όμως, δεν μπορώ· κι εκείνο που πολύ επιθυμώ είναι να έχω κάποιον πλάι μου, που να είναι κοντά στο Θεό, για να μπορέσει να με πιάσει από το χέρι και να με οδηγήσει κοντά Του.
Τότε ο Γέροντας πετάχτηκε από το κρεβάτι με έκδηλη την ευχαρίστηση στο πρόσωπό του και με χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών του είπε:
-Αυτό είναι! Αυτό μόνο χρειαζόμαστε! Κι αυτό είναι το θέλημα του Θεού!
Να υποταχθούμε σε κάποιον που είναι κοντά στον Θεό, για να μας οδηγήσει εκείνος κοντά στον Θεό!
-Ναι, Γέροντα, αυτό εγώ το αισθάνομαι σαν ανάγκη, αλλά έχω ένα πρόβλημα.
-Τι πρόβλημα;
- Άνθρωπο που να είναι κοντά στον Θεό και ανά πάσα στιγμή να γνωρίζει το θέλημά Του,
γνωρίζω μόνο έναν. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι, αλλά εγώ μόνον έναν γνωρίζω· εσάς.
(Τότε δεν είχε ακόμα ο Γέροντας δημόσια ανακοινώσει ότι θα είναι γυναικείο Ησυχαστήριο το συγκρότημα που έκανε στο Μήλεσι).
Της λέει, λοιπόν:
-Κι εγώ εδώ γυναικείο Μοναστήρι θα κάνω!
Η αδελφή, χαρούμενη λέει:
-Γέροντα, αν με είχατε εδώ κοντά σας, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη.
-Καλά. Επειδή είμαι χρόνια καλόγερος, ε…. κάτι λίγο, ξέρω κι εγώ από καλογερική!
(Εδώ είναι χαρακτηριστικό το " ε…. κάτι λίγο, ξέρω κι εγώ από καλογερική " του Γέροντα,
που υποδηλώνει μια γνήσια ταπεινοφροσύνη, ενώ είχε την Χάρη του Χριστού μέσα του ενεργό και γνώριζε τα πάντα).
Να συνεχίσεις τη δουλειά σου, να μην την αφήσεις, να με παίρνεις τηλέφωνο, θα σε παίρνω κι εγώ.
Εδώ δεν μπορώ να σε πάρω από τώρα, γιατί ούτε η Εκκλησία έχει ετοιμαστεί κι είναι κι άλλες καμμιά τριανταριά αδελφές, που θέλουν να 'ρθουν· κι αν πάρω εσένα, θα στεναχωριούνται οι άλλες.
Όταν τελειώσει η Εκκλησία και το ησυχαστήριο, τότε θα έρθεις εδώ να καθίσεις, να δεις και συ αν σου αρέσει εδώ.
Εδώ θα είναι ένας επίγειος παράδεισος!
Θα περιφράξουμε γύρω - γύρω το μοναστήρι, θα φυτέψουμε μυρτιές και τριανταφυλλιές γύρω από το φράχτη…. θα διώξουμε και τους άντρες που χτίζουν και φροντίζουν για την αποπεράτωση του ησυχαστηρίου, θα έχουμε κι έναν ιερέα για τον κόσμο να κάνει παρακλήσεις και θα φέρουμε…….. να είναι για το Μοναστήρι.
[Χρ 366 -  ]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 260 - 262)

Στη Νουρσία της Κεντρικής Ιταλίας ζούσε κάποτε ένας ευλαβής έγγαμος ιερέας. Ποίμαινε την ενορία του με φόβο Θεού. Από τότε που χειροτονήθηκε διέκοψε κάθε σαρκική σχέση με την πρεσβυτέρα. Σαν σύζυγο την αγαπούσε, αλλά και σαν εχθρό την απέφευγε. Δεν δεχόταν μάλιστα καμίαν εξυπηρέτηση από αυτή.
Πέρασαν σαράντα χρόνια από τη χειροτονία του, οπότε αρρώστησε βαριά με πυρετό και πλησίασε τον θάνατο. Όταν η πρεσβυτέρα είδε να έχουν παραλύσει πλέον τα μέλη του και να είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ακίνητος σαν νεκρός, προσπάθησε να διαγνώσει αν ακόμη υπήρχε κάποιο ίχνος αναπνοής. Έσκυψε λοιπόν και έβαλε το αυτί στην μύτη του.
Εκείνος ανέπνεε λίγο και συγκεντρωμένος όσες δυνάμεις είχε ψιθύρισε ταραγμένος
- Φύγε, γυναίκα. Ζει ακόμα η σπίθα !Πάρε μακριά το άχυρο.
Η πρεσβυτέρα έφυγε. Σε λίγο τον άκουσε να λέει:
- Καλώς ήρθαν οι κύριοί μου, καλώς ήλθαν!... Πώς καταδεχτήκατε να έρθετε σε εμένα τον ανάξιο… Έρχομαι, έρχομαι…
Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε το πνεύμα.

(Βίοι άγνωστων ασκητών)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου,τόμος γ΄, σελ.41-42)