ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ!

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ!  ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ…

¨Ρίχνοντας¨ τ’ όποιο χρηματικό ποσό στο Κυτίο στην είσοδο του Ναού… ή/και…
¨Δίνοντάς¨ το, στους υπευθύνους(1) του ΕΦΤ(Ενορ.Φιλόπτ.Ταμείο)
Προσκομίζοντας ΤΡΟΦΙΜΑ στο Συσσίτιο(3) (ή στο Ναό) προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του (ή να διανεμηθούν [σε περίπτωση δυνατότητας] σε όσους τα χρειάζονται)… ή/και…
Αγοράζοντας από καταστήματα τροφίμων ΔΩΡΟΕΠΙΤΑΓΕΣ και προσφέροντας τες στο ΕΦΤ, προκειμένου να δοθούν σ’ όσους τις έχουν ανάγκη… ή/και…
Αναθέτοντας τήν αγορά των ΥΛΙΚΩΝ για το συσσίτιο, στους υπευθύνους(2) του … ή/και…
Αναλαμβάνοντας τα έξοδα (όλου ή μέρους) συγκεκριμένου γεύματος (Όσπρια >200 ευρώ, Μακαρόνια κιμά >230, Κοτόπουλο >330), «Υπέρ Αναπαύσεως» αγαπημένου σας προσώπου, σε συνεννόηση με τους υπευθύνους του (2)… ή/και…
Συμμετέχοντας στους κατά καιρούς περιφερόμενους Δίσκους του Ναού...ή/και
Καταθέτοντας στον Τραπεζικό Λογαριασμό του ΕΦΤ:
Τράπεζα Πειραιώς IBANGR 66 0172 0380 0050 3807 5349 683
και επικοινωνώντας έγκαιρα μαζί μας για την έκδοση της νόμιμης απόδειξης.
(1)Υπεύθυνος ΕΦΤ:π.Ιωάννης (τηλ. Ναού 210 9335 460)
(2)Συσσίτιο:κα Μαντώ (τηλ. Συσσιτίου 210 93 50 151,Τρίτη και Πέμπτη πρωί:8.00 με 12.00)
(3)Θέση Συσσιτίου: Θεόγνιδος 10, στο ημιυπόγειο της πολυκατοικίας, πίσω από το Ιερό τού Ναού).

Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

442-     ΔΙΑΘΗΚΗ.  

Ο πατέρας πεθαίνει. Η σύζυγος, δίπλα του, σημειώνει τις τελευταίες του επιθυμίες. Αφήνω στον υιό μου Ματθαίο, το αυτοκίνητό μου.            

-Και γιατί όχι στο Γιάννη; Θα του χρησίμευε στην εργασία του. 

-Ας είναι, γράψτο στο Γιάννη…Οι μετοχές μου από την επιχείρησι Χ, να πάνε στον Ερρίκο.           

-Θάκανες καλύτερα να τις έδινες στο Μιχάλη. Ο Ερρίκος θα τα σκορπούσε όλα σε δέκα μέρες.

-Καλά. Θέλω όμως η Σουζάννα να πάρη τα στολίδια.

-Μα, αφού η Σουζάνα δεν αγαπά τα στολίδια, δώσε τα λοιπόν στη Μαρία. Και ο πατέρας θυμώνοντας απότομα:            

-Μα, δεν μου λες, γυναίκα, ποιος πεθαίνει, εσύ ή εγώ;

 

444-     Ο,ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ. 

Ήταν φτωχή η οικογένεια όπου είχε μεγαλώσει ο Αντρέας. Ο πατέρας του μόλις κατώρθωνε να τους συντηρή. Παρ’ όλη όμως τη φτώχεια του κατώρθωσε να τον σπουδάση. Πέρασαν χρόνια. Ο πατέρας γέρασε. Ο Αντρέας χάρις στη μόρφωσί του προώδευσε στη ζωή και σε λίγα χρόνια μέσα είχε δημιουργήσει οικογένεια. Είχε και ένα χαριτωμένο παιδάκι, τον Αντωνάκη. Ο πατέρας του Αντρέα, παππούς τώρα, είχε τόσο γεράσει που δεν κατώρθωνε καν να φάη, χωρίς να λερώνη κάθε φορά το τραπέζι ή να σπάζη το πιάτο. Έτσι που ο Αντρέας αναγκάστηκε να του φτιάξη ένα ξύλινο πιάτο και να του βάζη να τρώη στη μικρή καμαρούλα που χρησιμοποιόταν για αποθήκη. Γεράματα βλέπεις!... Μια μέρα ο Αντρέας είδε τον Αντωνάκη που έπαιζε με κάτι. Τον πλησίασε και τον ρώτησε: -Τι φτιάχνεις αυτού Αντωνάκη;

-Μπαμπά, φτιάχνω ένα ξύλινο πιάτο σαν κι αυτό του παππού, για να σου δίνω να τρώς όταν θα γεράσης, απήντησε με αφέλεια το μικρό.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 198-200 )

42.     Με τον λόγο ο άνθρωπος αποκαλύπτει τι έχει στη διάνοιά του και μέσα στην καρδιά του. Το ίδιο κάνει και η πνοή, που μαζί με τον λόγο, προέρχεται από τον άνθρωπο. Κατά κάποιο παρόμοιο τρόπο και ο Λόγος του θεού μας αποκαλύπτει τον Πατέρα. Και, χάρις σ’ αυτόν τον Λόγο, το ζωοποιό Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και είναι η δύναμις του Υψίστου, αποκαλύπτεται και αυτό στους ανθρώπους. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. α’ 35).
    Τα λόγια του Σωτήρος είναι τώρα κατανοητά: «Ουδείς τον Πατέρα επιγινώσκει ει μη ο Υιός και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι» (Ματθ. ια’ 27). Μονάχα λοιπόν ο Υιός αποκαλύπτει τον Πατέρα στο ανθρώπινο γένος, όπως ο δικός μας λόγος αποκαλύπτει τι έχουμε κρυμμένο στην ψυχή μας. Τόσο τέλεια είναι η ένωσις Πατρός και Υιού! Αλλά και κάθε Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος έχει –μπορούμε να πούμε- το ιδιαίτερο έργο του. Έτσι, ο Κύριος είπε στους Αποστόλους: «Εάν εγώ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς• ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ιω. ιστ’ 7). Δόξα σοι, Υιέ του Θεού, που μας απεκάλυψες το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα! Ο Λόγος σου είναι αλήθεια. Ζούμε χάρις στον Λόγο σου, σαν σύνολο και σαν επί μέρους λέξεις. Η διδαχή σου είναι το νέκταρ μας, η ειρήνη μας, η ζωή μας. Ιδίως όσα μέρη της αφορούν τον Παράκλητο.


(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 35-36)

«Να εξετάζετε τους εαυτούς σας…» (Β’ Κορ. 13:5)
    ΌΤΑΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ όλα εκείνα που επιθυμείς, κι αρχίσει μια μέρα ο κόσμος να σε μακαρίζει, πήγαινε στον καθρέφτη και κοίταξε τον εαυτό σου, να δεις τι έχει να σου πει εκείνος που σε κοιτάει από τον καθρέφτη. Γιατί δεν είναι ο πατέρας, η μητέρα ή η γυναίκα σου, που την κρίση τους με επιτυχία πρέπει να περάσεις. Ο άνθρωπος που η απόφασή του μετράει πιο πολύ για σένα είναι εκείνος που σε κοιτάει πίσω από τον καθρέφτη. Μπορεί μερικοί να νομίζουν πως πέτυχες τους στόχους σου και να σε αποκαλούν θαυμάσιο άνθρωπο, μα ο άνθρωπος στον καθρέφτη σου λέει ποιος πραγματικά είσαι. Αν δεν μπορείς να τον ατενίσεις ίσια στα μάτια, μη δίνεις σημασία στη γνώμη την καλή των άλλων. Γιατί αυτός είναι που σε γνωρίζει καλύτερα κι αυτός σε ακολουθεί παντού νύχτα και μέρα. Και τις εξετάσεις θα τις περάσεις μ’ επιτυχία, μόνο αν βαθμολογηθείς καλά από τον άνθρωπο του καθρέφτη. Μπορεί να ξεγελάσεις όλο τον κόσμο στο διάβα της ζωής σου κι επαίνους να σου απονέμουν όταν σε βλέπουν. Μα η τελική σου αμοιβή θα ‘ναι θλίψη και πόνος και δάκρυα, αν έχεις κοροϊδέψει τον άνθρωπο πίσω από τον καθρέφτη.

 

«…ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ» (Α’ Τιμόθεου 1:15)
    «…Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η βία και ο πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια. Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ’ όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται στον άνθρωπο» (απόσπασμα από την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στους Δελφούς, 1.7.06).
    Σκληρά λόγια, μα και τόσο αληθινά. Ποιος στ’ αλήθεια είσαι; Μακριά απ’ το Θεό, είσαι κάτι το τελείως αντίθετο από το ένδοξο δημιούργημα του Θεού. Πρέπει να καθαριστεί η αμαρτία. Πρέπει να σωθεί ο άνθρωπος για να γίνει άνθρωπος του Θεού. Αυτό γίνεται μόνο αν καλέσουμε στη ζωή μας τον Ιησού Χριστό. Αυτός μας καθαρίζει με το αίμα Του, μας συγχωρεί και μας σώζει. Γίνεται ο μόνος δρόμος για να επιστρέψουμε στον Πατέρα Θεό, το Δημιουργό μας. Μέσα σ’ αυτήν τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό αποκτούμε την εξουσία να ‘μαστε παιδιά Του.
    Κύριε είμαι αμαρτωλός. Σώσε με. Σ’ ευχαριστώ! (Α.Π.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

40.     «Οι ουρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. Ημέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν.» (Ψαλμ. ιη’ 2, 3). Αυτή η σιωπηλή αλλά τόσο εύγλωτος διακήρυξις των ουρανών, ότι είναι ποίημα του Παντοδύναμου και Πανσόφου, βρίσκει βαθειά απήχησι στις καρδιές των ανθρώπων. Και τώρα, αφ’ ότου εσαρκώθη ο Υιός του Θεού, όλη η δόξα του Δημιουργού και του έργου του -της κτίσεως,- διακηρύσσεται σ’ εμάς μες από το Ευαγγέλιο και την Αγία Εκκλησία. Με τη φωνή κηρύκων του Ευαγγελίου. Με τη φωνή των λειτουργών, των ιερέων, των αναγνωστών, των ψαλτών. Με τον ήχο των κωδώνων. Και, πάντοτε, με το φωτεινό πανόραμα του στερεώματος. Αλλά το κήρυγμα του ζώντος, του προφορικού λόγου είναι πιο εντυπωτικό, πιο ζωηφόρο. Η δόξα του Κυρίου διακηρύσσεται από όλη τη γη και από όλα τα γήϊνα όντα.
    Σε όλα τα έργα σου, είτε στο σπίτι σου είτε στον τόπο της δουλειάς σου, μην ξεχνάς ότι όλη η δύναμίς σου, το φως σου και η επιτυχία σου έγκεινται στον Χριστό και στον Σταυρό του. Λοιπόν, μη λησμονείς να επικαλήσαι τον Κύριο πριν αρχίσης κάθε εργασία, λέγοντας: Ιησού, βοήθησέ με. Ιησού, φώτισέ με. ‘Ετσι η καρδιά σου, θα στηριχθή και θα θερμανθή με τη ζώσα πίστι και ελπίδα στον Χριστό, γιατί Αυτού είναι η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.


41.     Η καρδιά μου βρίσκει την ειρήνη της στα άνω, στα πνευματικά αγαθά και όχι στα γήϊνα και στα υλικά. Αξίωνέ με, Κύριε, να την έχω στραμμένη πάντοτε προς τα άνω και να μη λογαριάζω καθόλου τη σοφία του κόσμου τούτου. Να επαληθεύω δηλαδή το ψαλμικό: «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, πόθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου. Η βοήθειά μου παρὰ Κυρίου» (Ψαλμ. ρκ’ 1, 2). Και το της Θείας Λειτουργίας: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».


(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 34-35)

11. «Εκ της ρίζης Ιεσσαί εξ οσφύος του Δαβίδ» (ΜΣ)
Αναζητώντας η Εκκλησία το γενεαλογικό δένδρο της Θεομήτορος, φθάνει στις ρίζες του που είναι ο Ιεσσαί και ο Υιός του βασιλεύς Δαβίδ. Στην Κ. Διαθήκη, κατά τη συνήθεια να γενεαλογούνται μόνο οι άντρες, αναφέρεται μόνο το γενεαλογικό δένδρο του Ιωσήφ (Ματθ. α' 1 –16), και ότι ο Ιωσήφ καταγόταν «εξ οίκου και πατριάς Δαβίδ» (Λουκ. β' 4), στον οποίο ο Θεός είχε δώσει την υπόσχεσι: «εκ καρπού της κοιλίας σου θήσομαι επί του θρόνου σου» (Ψαλμ. 131, 11). Το πρόσωπο επομένως της Θεοτόκου αποτελεί την εκπλήρωσι της υποσχέσεως αυτής του Θεού, που πριν 1000 ολόκληρα χρόνια είχε κάνει ο Θεός στον Δαβίδ τον Βασιλέα.
Το γενεαλογικό δένδρο της Θεοτόκου απλώνεται λοιπόν σε μια ολόκληρη χιλιετία. Το υπεραιωνόβιο αυτό δένδρο το διατηρεί στην ύπαρξι η υπόσχεσις του Θεού που το διατρέχει σαν ζωντανός χυμός. Και ο σκοπός της διαιωνίσεως του γενεαλογικού αυτού δένδρου δεν ήταν άλλος παρά η εμφάνισις του «καρπού», της Θεομήτορος δηλαδή. «Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι και η κτίσις υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό» (Κ, 30). Ο ίδιος συγγραφεύς, κάνοντας μια προέκτασι της σκέψεως αυτής σημειώνει, ότι «όπως για χάρη του καρπού υπάρχει το δένδρο, έτσι για χάρη της Παρθένου δόθηκε και η αρμονία και η ίδια η ύπαρξι σ’ όλη την κτίση, και στον ουρανό και στη γη και στον ήλιο και σε κάθε τί που υπάρχει» (Κ, 169). Την ίδια σκέψι κάνει και ο Ευδοκίμοφ: «Ο κόσμος – γράφει– δημιουργήθηκε για τη θέωσι της δημιουργίας· το παγκόσμιο αυτό σχέδιο προεκληρώθηκε στο πρόσωπο της Παρθένου που αποτελεί την αρχετυπική προεικόνιση» (Ε, 311).
Το ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν απ’ τον άνθρωπο, λέγει ο Ι. Χρυσόστομος, αυτό φανερώνει ότι ο Θεός τον έκτισε σαν παλάτι μέσα στο οποίο έπειτα εγκατέστησε τον άνθρωπο σαν άρχοντα και Βασιλέα (εις την Γένεσιν, ομ. Η'). Συνεχίζοντας τη σκέψι αυτή μπορούμε να πούμε, ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε για την «Παντάνασσα» του κόσμου, την Θεοτόκο, η οποία έμελλε να γεννήση τον πραγματικό βασιλέα του Ουρανού και της Γης, τον Θεάνθρωπο Κύριο.
Καθώς ζούμε και κυκλοφορούμε μέσα στον ωραίο αυτό «κόσμο», στο παλάτι αυτό του Δημιουργού, καθώς ψηλαφούμε τα δένδρα, τις πέτρες, το χώμα, τα λουλούδια, τα νερά... ας θυμόμαστε τον Βασιλέα και την Βασίλισσα για τους οποίους κυρίως κτίσθηκε απ’ τον Δημιουργό το πανέμορφο αυτό Ανάκτορο. Και ας μη λησμονούμε, ότι κι εμείς κατοικούμε μέσα στο ευρύχωρο αυτό Ανάκτορο, σαν πρίγκηπες του Ουρανίου Βασιλέως.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 32-33)

Λήθαργε και αγαπητέ, γιατί παραλύει ο λογισμός σου; Μη φοβηθείς και δειλιάσεις σαν άνανδρος, μήπως κάποτε στερηθείς τις επαγγελίες του Θεού. Μη πτοηθείς σαν άπιστος, αλλά ενθάρρυνε τους ολιγόπιστους λογισμούς σου. Αγάπησε τις θλίψεις σε όλα, για να γίνεις υιός δόκιμος των αγίων. Να θυμάσαι την υπομονή του Ιώβ και των άλλων στη συνέχεια, και δείξε ζήλο ν’ ακολουθήσεις τα ίχνη τους. Να θυμάσαι ποιους κινδύνους υπέμεινε ο Παύλος και θλίψεις και φυλακίσεις και λιμούς και πλήθος άλλων κακών και πες στη μικροψυχία• "είμαι εχθρός σου". Να θυμάσαι εκείνο που σου έγραψα, είτε σου συμβούν τα πράγματα ευνοϊκά, είτε όχι, ευχαρίστησε το Θεό. Σκέψου βαθιά ότι τα πράγματα είναι φθαρτά και παρερχόμενα, ενώ η κατά Θεόν υπομονή σώζει εκείνον που την απόκτησε. Να, αγωνίζεσαι να υποφέρεις το εργόχειρο και την εργασία....
Ερώτηση 130.Του ιδίου προς τον ίδιο μεγάλο Γέροντα.
Παράκληση για την υγεία του Αββά που χρόνισε μέσα στην ασθένεια. Και για τα ψυχικά πάθη. Επίσης εάν πρέπει να επισκέπτεται τον γέροντα που κατοικεί κοντά, και για ποιο λόγο το σώμα έχει αναμιχθεί άσχημα με τα κακά.
Απόκριση: Αδελφέ, χαίρε εν Κυρίω. Για την υγεία του υιού μου θα μπορούσαν μερικοί από τους εδώ αγίους να παρακαλέσουν το Θεό, όπως πληροφόρησα και τον ίδιο, να τον κάνει να μη αρρωστήσει καμμία μέρα και θα γινόταν έτσι, αλλά αυτός δε θα μπορούσε να έχει τους καρπούς της υπομονής. Δεν γνωρίζει αυτός τι υπέφερα; αρρώστιες, πυρετούς, θλίψεις, μέχρι που έφθασα στο λιμάνι αυτό της ησυχίας. Η ασθένεια τον ωφέλησε πολύ στην υπομονή και την ευχαριστία.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Α, σελ.75, 267-9)

371- Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ.
Δοκίμασες ποτέ ν’ακούσης τη φωνή σου στο μαγνητόφωνο; Όλοι οι άλλοι την αναγνωρίζουν εκτός από σένα. Μόνον όταν πεισθείς ότι είναι η φωνή σου, τότε μόνο αναγνωρίζεις τις παραφωνίες σου και την αστάθειά της. Το ίδιο συμβαίνει κι αν κατορθώσης να γνωρίσης αντικειμενικά τον εαυτό σου.

373- ΕΝΑΣ ΚΟΛΑΞ.

Κάποτε η διάσημος Γαλλίδα αοιδός Σοφία Αρνώ είδε τον γνωστό της καλλιτέχνη Τζεντίλ Βερνάρ που περπατούσε ολομόναχος και σκεπτικός.

-Τι κάνεις αυτού μόνος, τον ρωτά.
-Συνομιλώ με τον εαυτό μου, απαντά εκείνος.
-Πρόσεξε, προσθέτει εκείνη, γιατί συνομιλείς με ένα κόλακα.

390- ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ.
Το 1887, ο Ιταλός λοχαγός Τανκρέδι Σαβοναρού έπεσε αιχμάλωτος του Ράς Αλούλα, στην Ασμάρα.
Επί επτά μήνες υπέφερε τα πάνδεινα. Τα πόδια του ήσαν δεμένα, στο δεξί του χέρι ήταν κρεμασμένη μια αλυσίδα, κοιμόταν στην κρύα γη και έτρωγε λίγο κρέας ωμό.
Παρ’ όλα αυτά υπέφερε με καρτερία και θάρρος και έγραφε στη μητέρα του:
«Γελώ με κείνους που λένε πως για να αυτοκτονήση κανείς χρειάζεται θάρρος. Μια μαχαιριά στην καρδιά και όλα τελειώνουν. Το πραγματικό θάρρος συνίσταται στην αντιμετώπισι της δυσκολίας με θάρρος και εγκαρτέρησι. Σου τα λέγω αυτά, για να μη νομίσης πως, σε στιγμή αδυναμίας, θα μπορούσα να κάνω τέτοια πράξι. Σκέπτομαι πάντα εσένα και το Θεό και παίρνω δύναμι».

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 166,174 )

Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός προσέυχόταν χρόνια στον Θεό να τον απαλλάξει από τα πάθη που φώλιαζαν μεσα του κι απ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Όταν επιτέλους πήρε αυτό το χάρισμα, έγινε αμέριμνος.
Στο βάθος όμως της ψυχής του υπήρχε κάποια ανησυχία. Πήγε λοιπόν να συμβουλευτεί τον Γέροντά του, τον Αββά Ποιμένα.
- Βλεπω τον εαυτό μου σε μεγάλη ανάπαυση, Αββά. Δεν έχω πια κανένα πολεμο.
- Πήγαινε αμέσως και παρακάλεσε τον Θεό να σου ξαναστείλει τους πειρασμούς που είχες πρώτα, του είπε αυστηρά ο Όσιος. Δεν έμαθες ακόμη πως με τον πνευματικό αγώνα προκόβει η ψυχή στην αρετή;
Ο Αββάς Ιωάννης έκανε όπως τον συμβούλεψε ο Πνευματικός του. Δεν προσευχήθηκε πια ν’ απαλλαγεί από κάθε πόλεμο, αλλά έλεγε στον Θεό με πολλή ταπείνωση:
- Κύριε, δος μου δύναμη την στιγμή του πειρασμού.


ΈΝΑΣ νέος υποτακτικός ρώτησε καποτε τον Όσιο Ποιμένα:
- Τί να κανω, Αββά, που οι δαίμονες δεν παύουν να με πολεμούν άγρια;
- Εσένα, παιδί μου, πολεμούν οι δαίμονες; είπε μ’ έκπληξη ο Όσιος. Να είσαι βέβαιος πως αυτοί δεν πολεμούν τον άνθρωπο, όσο κάνει τα θελήματά τους, αλλά αυτά γίνονται δαίμονες και τον πολεμούν καθημερινώς. Ξέρεις με ποιούς πολεμησαν οι δαίμονες; Με τον θεόπτη Μωυσή και τους ομοίους του Αγίους.


ΌΣΟ προκόβουν οι αγωνιστές, έλεγε η Οσία Συγκλητική, τόσο πολλαπλασιάζονται οι αντίπαλοί τους.


ΤΙ ΝΑ κάνω, Αββά, που με πειράζουν τα πάθη και οι δαίμονες; ρώτησε τον Όσιο Σισώη ένας νέος μοναχός.
- Μην λες πως πειράζεσαι από τους δαίμονες, παιδί μου, αποκρίθηκε ο Γέροντας, γιατί οι πιο πολλοί πειραζόμαστε από τις κακές μας επιθυμίες.


ΑΡΧΑΡΙΟΣ ακόμη στην μοναχική ζωή ο Μωυσής ο Αιθίοψ, πολεμήθηκε από σαρκική επιθυμία. Πήγε τότε ταραγμένος να εξομολογηθεί στον Αββά Ισίδωρο.
Ο Γέροντας τον άκουσε με συμπάθεια κι αφού του έδωσε τις συμβουλές που έπρεπε, του είπε να γυρίσει πίσω στο κελλί του. Επειδή όμως εκείνος δίσταζε ακόμη, μήπως επιστρέφοντας του ανάψει πάλι η φλόγα της κακής επιθυμίας, ο Αββάς Ισίδωρος τον πήρε από το χέρι και τον ανέβασε σ’ ένα μικρό δωμάτιο, που είχε πάνω από το κελλί του.
- Κοίταξε εδώ, του είπε, δείχνοντάς του προς την δύση.
Είδε τότε ο Μωυσής ένα ολόκληρο στράτευμα από πονηρά πνεύματα με τεντωμένα τόξα, έτοιμα για πολεμο, και τρόμαξε.
- Κοίταξε τώρα προς την ανατολή, είπε πάλι ο Γέροντας. Μυριάδες αγγέλων σε στρατιωτική παράταξη ήταν έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Όλοι αυτοί, του είπε ο Αββάς Ισίδωρος, είναι σταλμένοι από τον Θεό να βοηθήσουν τον αγωνιστή. Βλέπεις πως οι υπερασπιστές μας είναι πολύ περισσότεροι και ασυγκρίτως ισχυρότεροι από τους εχθρούς μας;
Ο Μωυσής ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό γι’ αυτή την αποκάλυψη και παίρνοντας θάρρος γύρισε στο κελλί του να συνεχίσει τον αγώνα του.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 36-38 )

Σημεία θαυμαστά
Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι.) καταγόταν από το χωριό Συκεών της Αναστασιουπόλεως της μεγαλύτερης επαρχίας της Άγκυρας.
Ήταν νόθος γιός πόρνης, αλλ’ αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να τον αναδείξει σε σκεύος εκλογής του και τίμιο αρχιερέα. Τελικά, ο φιλήσυχος Θεόδωρος εγκατέλειψε την επισκοπή και επιδόθηκε απερίσπαστος στην αγαπημένη του άσκηση και ησυχία.
Κάποτε πέρασε από το κελλί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο.
Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
— Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
— Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε.
Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν’ ασφαλίσουν τις πόρτες. 
—Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του. Δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία.
Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ’ όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.
[56]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.24-25)

Οι αββάδες Μακάριος και Παύλος
Στο ερημικό βουνό της Φέρμης ασκήτευε ο αββάς Παύλος.
Είχε για κανόνα να κάνει κάθε μέρα τριακόσιες ευχές.
Για να μη χάνει τον αριθμό έβαζε στον κόρφο του τριακόσια πετραδάκια και μόλις έλεγε μια ευχή πετούσε ένα.
Έτσι, τελειώνοντας τα πετραδάκια, τελείωναν οι ισάριθμες ευχές.
Ο όσιος αυτός Παύλος πήγε και βρήκε τον όσιο Μακάριο τον Αλεξανδρέα και του λέει:
- Αββά, θλίβομαι.
- Γιατί; Τί σου συμβαίνει;
- Να, έμαθα ότι σε κάποιο χωριό μένει μια μοναχή, που με ξεπερνά στην άσκηση.
Εκτός από Σάββατο και Κυριακή ουδέποτε τρώει. Και κάνει καθημερινά επτακόσιες ευχές.
Όταν το πληροφορήθηκα αυτό, απογοητεύθηκα για τον εαυτό μου, που δεν κάνω περισσότερες από τριακόσιες.
Του αποκρίνεται τότε ο όσιος Μακάριος:
- Εγώ έχω εξήντα χρόνια στην άσκηση και ενώ κάνω εκατό μόνον ευχές,
δεν με κατηγορεί η συνείδησή μου για αμέλεια. Εάν εσύ, κάνοντας τριακόσιες, ελέγχεσαι,
φαίνεται ότι ή δεν προσεύχεσαι καθαρά, ή, ενώ μπορείς να κάνεις περισσότερες προσευχές, δεν τις κάνεις.
(ΛαυσαΪκή Ιστορία)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.28-29)

katafigioti

lifecoaching