«Γιατί ξέρετε, βέβαια, την προσφορά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος, ενώ ήταν πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη σας, έτσι ώστε να πλουτίσετε εσείς με τη φτώχεια εκείνου»
Β’ Κορ. 8:9

    Ένας Κινέζος επιστήμονας, που πίστεψε στο Χριστό, συνήθιζε να μιλάει για την ανωτερότητα του Χριστιανισμού χρησιμοποιώντας την εξής παραβολή: «Κάποιος είχε πέσει μέσα σ’ ένα πολύ βαθύ, βρώμικο και σκοτεινό λάκκο. Προσπαθούσε να βγει, αλλά του ήταν αδύνατο. Ο Κομφούκιος πέρασε και τον είδε μέσα στο λάκκο και του είπε: «Καημένε άνθρωπε, αν με είχες ακούσει, δε θα έπεφτες ποτέ εκεί μέσα», κι έφυγε. Πέρασε μετά ο Βούδας, τον είδε μέσα στο λάκκο και του είπε: «Καημένε άνθρωπε, αν μπορούσες να μου δώσεις το χέρι σου θα σε βοηθούσα να βγεις», κι έφυγε. Κατόπιν πέρασε ο Ιησούς Χριστός, είδε τον άνθρωπο, πήδησε μέσα στο λάκκο, πήρε τον άνθρωπο στην αγκαλιά Του και τον έβγαλε από το λάκκο».
    Σ’ ευχαριστώ Σωτήρα μου Χριστέ που ήρθες στον κόσμο για να με βγάλεις από το βούρκο της αμαρτίας.
(Σ.Ι).

«Σμύρνα και αλόη και κασία ευωδιάζουν όλα τα ιμάτιά σου, όταν βγαίνεις από τα ελεφάντινα παλάτια, με τα οποία σε εύφραναν»
(Ψαλμ. 45:8)

    ΜΕ ΦΑΣΚΙΕΣ μέσα στην προστατευτική φάτνη της Βηθλεέμ, με λευκότερα από το χιόνι απαστράπτοντα ενδύματα στο Όρος της Μεταμόρφωσης, με ρούχα υπηρεσίας στο ανώγειο, με τα χλευαστικά βασιλικά ενδύματα στους στρατώνες του Ηρώδη, με τον άραφο χιτώνα που τον ύφαναν στοργικά χέρια, με τα λινά ρούχα που προσφέρθηκαν από αφοσιωμένες καρδιές για τον ενταφιασμό Του, ή με τη μεγαλόπρεπη λαμπρότητα του στέμματος με τα πολλά διαμάντια πάνω στο κεφάλι του. Αυτός είναι ο Θεός, ο Σωτήρας μας. Είναι ο Χριστός, ο Κύριός μας, Αυτός που μπορούμε να εμπιστευόμαστε, Αυτός που πρέπει να λατρεύουμε και να προσκυνούμε.
    Σωτήρα μας Χριστέ, Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες στη γη, που έγινες άνθρωπος για χάρη μας, που ταπεινώθηκες για να υψώσεις εμάς. Που πέθανες Εσύ για να σώσεις εμάς από το θάνατο. Σ’ ευχαριστούμε, Κύριε, για τούτη τη συγκατάβασή σου και για τούτη τη σωτηρία. Αμήν.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Μέ τήν καλή θέληση τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὁ μονογενής του Υἱός & Θεός Λόγος,
πού εἶναι στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα & εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα & τό Ἅγιο Πνεῦμα,
ὁ προαιώνιος καί ἄναρχος, ὄντας ἐξαρχῆς μέ τόν Θεό Πατέρα & Θεός ὁ ἴδιος,
ἔχοντας τή θεϊκή φύση,
χαμήλωσε τούς οὐρανούς & κατέβηκε κάτω στή γῆ·
ταπείνωσε, δηλαδή, τό ἀταπείνωτο ὕψος του χωρίς νά χάσει τή δόξα του
(αρχ.κείμενο: τὸ ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας)
& συγκαταβαίνει μέ ἀνέκφραστη & ἀκατάληπτη συγκατάβαση στούς δούλους του
-διότι αὐτό δείχνει ἡ κατάβασή του·και ὄντας τέλειος Θεός γίνεται τέλειος ἄνθρωπος
& πραγματοποιεῖ τό πιό πρωτάκουστο ἀπ' ὅλα τά καινοφανή, τό μοναδικό καινούργιο κάτω ἀπό τόν ἥλιο (αρχ.κείμενο: ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον),
μέ τό ὁποῖο φανερώνεται ἡ ἄπειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Διότι, τί μεγαλύτερο ὑπάρχει ἀπό τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος;
(Έκδοσις ακριβής... παράγραφος 45)

54. Μην ξεχνάς ότι έχεις μέσα σου δύο ανθρώπους, τον «παλαιό» άνθρωπο και τον «καινούργιο». Ο πρώτος είναι σαρκικός, δέσμιος στα πάθη, ευήκοος στον Διάβολο. Του αρέσουν τα σαρκικά και θέλει να ζή υποχείριος σ’ αυτά. Αυτόν τον «παλαιό» άνθρωπο πρέπει να τον νεκρώσεις και να μην ακούς τις επικλήσεις του και τα παράπονά του. Ο άλλος, ο «καινούργιος», είναι ο πνευματικός άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού. Ζή εν Χριστώ. Στον Χριστό βρίσκει την ειρήνη και τη ζωή. Τίποτε άλλο δεν αγαπά σ’ αυτόν τον κόσμο όσο τον Χριστό. Τον πρώτο άνθρωπο δεν πρέπει να τον ακούμε, αλλά να τον περιφρονούμε, γιατί σκοπός του είναι η απώλειά μας. Τον άλλον πρέπει να τον ικανοποιούμε σε όλα τα αιτήματά του, γιατί αυτά μας οδηγούν στην αληθινή και αιώνιο ζωή. Ο καλός χριστιανός απ’ αυτόν τον άνθρωπο διδάσκεται και αυτόν ακολουθεί.

55. Τα νέφη του κακού, το ένα σκοτεινότερο από το άλλο, σωρεύονται κάποτε πάνω από την ψυχή μας. Είναι κάτι το αναπόφευκτο. Αλλά είναι κινούμενα νέφη και περαστικά. Δεν θα μείνουν οριστικά εκεί, όπως συμβαίνει και με τα σύννεφα του υλικού ορίζοντος. Θα επακολουθήσει η ευδία. Και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα ξαναλάμψη στην ψυχή και θα τον ξαναθερμάνη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 40-41)

Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να τον περπατήσω κρατώντας αυτό το παιδάκι στην αγκαλιά μου και προσπαθώντας να το φτάσω στον προορισμό του.
Περπατώντας αυτόν τον δρόμο συναντούσα ληστάς και κακούργους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχανε στραμμένα τα μάτια τους με πολλή κακότητα σε αυτό που κρατούσα στα χέρια μου. Σκεφτόντουσαν με τί τρόπο να μου το πάρουν, να μου το σκοτώσουν ή να το δηλητηριάσουν. Εγώ βλέποντας αυτούς με τόση κακότητα προσπαθούσα να το κρατώ σφιχτά να μη μου το πάρουν, να μη μου το σκοτώσουν.
Στην συνέχεια περπατώντας έτσι τον δρόμο, ένοιωσα πίσω μου σαν σε ημικύκλιο μία προστασία. Ένοιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι οπλισμένοι με φυλάγουν, με προστατεύουν. Έτσι οι λησταί παρ' όλη την κακή τους διάθεσι και την προσπάθεια, δεν μπορούσαν να φθάσουν πλησίον μου, για να μου αρπάξουν αυτό που κρατούσα. Σε μία στιγμή που βάδιζα, βλέπω έναν δράκοντα, σαν αυτόν που είναι ζωγραφισμένος στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου, με φτερά, με κεφάλι σαν τον κροκόδειλο και τα σχετικά. Αυτός ήταν έτοιμος να ορμήση επάνω μου, να μου αρπάξη αυτό που είχα.
Εκείνη την ώρα βλέπω από τη δεξιά πλευρά μου να βγαίνη ένα χέρι με μία ξιφολόγχη μεγάλη και να λογχίζη το θηρίο στην κοιλιά. Τότε το θηρίο άρχισε να βγάζη από το στόμα του σαν βρύση το φαρμάκι. Μόλις τράβηξε αυτό το χέρι την ξιφολόγχη από το σώμα του θηρίου, αυτό έκανε δύο, τρία βήματα, έπεσε και ψόφησε. Στην συνέχεια έβλεπα ότι προχωρούσα κρατώντας πολύ σφιχτά αυτό, που ήταν πότε σαν κοριτσάκι και πότε σαν πουλάκι τυλιγμένο μέσα στα πανιά. Αφού πέρασα όλες τις δυσκολίες, ξελάφρωσα λίγο, ένοιωσα κάποια άνεσι ότι μάλλον ξεπεράσθηκαν όλα τα εμπόδια και οι κίνδυνοι. Τότε το παρατηρώ πάλι, το κοιτάζω, για να είμαι σίγουρος ότι το κρατώ στα χέρια μου. Μάλιστα ψηλάφησα και τα ποδαράκια του και είδα ότι το έσωσα. Όταν ήλθα στον εαυτό μου, είχα την πληροφορία ότι αυτό το μωρουδάκι εικόνιζε την ψυχή μου ή την ψυχή κάθε πνευματικού μου παιδιού, που έχω αναλάβει υπευθύνως.
Πράγματι, για να φθάση κάνεις στον Χριστό, σ' αυτόν τον ύψιστο προορισμό, θα περάση απ' αυτόν τον δρόμο τον δύσκολο σ' αυτήν τη ζωή. Οι νοητοί λησταί παραφυλάττουν κι έχουν στήσει παγίδες, ενέδρες και τόσα άλλα κακά, για να πιάσουν τον κάθε οδοιπόρο, τον κάθε χριστιανό, να τον βγάλουν απ' αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί στον Χριστό. Όπως θα περάση κάθε ψυχή τα τελώνια, για να φθάση στη Βασιλεία του Θεού, έτσι και εδώ κάτω περνούμε αυτά τα άλλα τελώνια, τους πειρασμούς από τα δαιμόνια, μέχρι να φθάσουμε στον Χριστό. Και αν δεν υποκύψη σε κάποιο πάθος εδώ στην γη ο άνθρωπος, αν δεν υποχωρήση σε αμαρτίες και δεν παραδοθή στον πειρασμό, ώστε να βαρύνη πολύ την ψυχή του, πρέπει να ελπίζη ότι θα καταφέρει να περάση και τα άλλα τελώνια.
Εάν προσέξουμε την ζωή μας, εάν κάνουμε υπακοή σε ότι μας υπαγορεύει η συνείδησις κατά τον νόμο, πρέπει να βοηθηθούμε αρκετά την ώρα αυτή την δύσκολη. Ας μην ξεχνούμε τον προορισμό μας. Με προσοχή, με προσευχή και με τη μνήμη του θανάτου ας προχωρήσουμε έχοντας την βοήθεια του Θεού και την αόρατη δύναμη του φύλακος αγγέλου και των αγίων. Κι ας ελπίσουμε ότι θα φθάσουμε στο τέλος του δρόμου, χωρίς να πιαστούμε από κάποιο δαιμόνιο. Είμεθα αμαρτωλοί, είμεθα αδύναμοι, είμεθα ασθενικοί άνθρωποι, είμεθα ογδοήτες. Και γι' αυτό έχουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια από τον Θεό.
Ας παρακαλούμε συνέχεια στην προσευχή μας τον Θεό και την Παναγία μας να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όλες τις παγίδες, να νικήσουμε τον διάβολο και να φτάσουμε νικηταί στον μεγάλο προορισμό μας, όπου θα στεφανωθούμε και θα βραβευθούμε. Αμήν. Γένοιτο.
   

  ("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 355-357,367)

Ο τόσο υψηλός και μεγάλος Θεός επιθύμησε μία πόρνη. Πόρνη επιθύμησε ο Θεός; Ναι, πόρνη· εννοώ την ανθρώπινη φύση… Και τι κάνει;
Δεν στέλνει σε αυτήν κάποιο δούλο, δεν στέλνει Άγγελο, δεν στέλνει Αρχάγγελο, δεν στέλνει τα Χερουβίμ, δεν στέλνει τα Σεραφίμ, αλλά έρχεται ο Ίδιος, Εκείνος που την ερωτεύεται… Έρχεται προς την πόρνη και δεν ντρέπεται. Έρχεται στην καλύβα της…
Και πώς έρχεται; Όχι με γυμνή την ουσία, αλλά γίνεται αυτό που ήταν η πόρνη, όχι κατά την διάθεση, αλλά στη φύση, για να μην τον δει η πόρνη και τρομάξει, για να μην απομακρυνθεί για να μην φύγει. Έρχεται προς την πόρνη και γίνεται άνθρωπος…
Όμως την βρίσκει γεμάτη πληγές, εξαγριωμένη, φορτωμένη από δαίμονες. Και τι κάνει; Την πλησιάζει. Εκείνη Τον είδε και έφυγε. Τι φοβάστε; λέει ο Χριστός. Δεν είμαι κριτής, αλλά Ιατρός. Δεν ήλθα για να κρίνω τον κόσμο αλλά για να σώσω τον κόσμο…
Έρχονται οι Μάγοι και Τον προσκυνούν αμέσως. Έρχεται η πόρνη και γίνεται παρθένος…
Και τι κάνει έπειτα; Παίρνει την πόρνη και την αρραβωνιάζεται. Και τι δίνει σε αυτήν; Δακτυλίδι. Ποιο; Το Άγιο Πνεύμα.
Έπειτα λέει: δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο; Απαντά: ναι. Και πώς ξέπεσες από εκεί; Ήρθε ο διάβολος και με πήρε από τον Παράδεισο. Φυτεύτηκες στον παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Λοιπόν σε φυτεύω μέσα μου… Σε βαστάζω μέσα μου εγώ ο Κύριος του ουρανού…
Βαστάζει ο Χριστός την δική μας φύση και πλησιάζει ο διάβολος και νικιέται
(ΕΠΕ 33,136-140)

Ο Χριστός μας δεν έδειξε υπακοή μόνο στον Ουράνιο Πατέρα Του, αλλά κι εδώ κάτω στην γη είχε τελεία υπακοή στην κατά σάρκα Μητέρα Του και στον νομιζόμενο πατέρα Του, τον μνήστορα Ιωσήφ. Ο Θεός έκανε υπακοή στον άνθρωπο, ενώ εμείς δυσκολευόμεθα να υπακούσουμε, για την αγάπη του Θεού, ακόμη και στον πνευματικό πατέρα. Ας αγαπήσουμε με όλη μας την ψυχή την ταπείνωσι του Χριστού. Σε κάθε τι να τον φέρνουμε εμπρός μας και να εξετάζουμε τι έκανε ο Χριστός εδώ, τι έκανε εκεί; Αυτό να κάνω κι εγώ! Εκείνος αναμάρτητος, εγώ πολύ αμαρτωλός. Εκείνος Θεός, εγώ άνθρωπος. Εκείνος για την σωτηρία μου. Εγώ, εάν δεν έχω την γνώσι εκείνη, να τα κάνω όλα για τον Θεό πέρα για πέρα, τουλάχιστον ας αγωνίζομαι να τα κάνω, για να σώσω την ψυχή μου.

Από τη φάτνη της ταπεινώσεως και της αγάπης ας μας ευλογήση με τη Θεία Του Γέννησι. Ας μας ευλογήση να ακολουθήσουμε κι εμείς το άγιο παράδειγμα, που μας άφησε με την ζωή Του. Ας μας ευλογήση να εφαρμόσουμε την αγάπη, την ταπείνωσι, την υπακοή. Κι ας μας αξιώση να φθάσουμε επάνω εκεί ψηλά, όπου θα μας στεφανώση από άπειρη αγάπη και ελεημοσύνη, διότι δεν είμεθα άξιοι στεφάνου.

 ("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 23-24,27)

Ο σκοπός του Θεού δεν ήταν μόνο, το να σώση τον άνθρωπο ο Υιός του ερχόμενος στον κόσμο, αλλά δια της ζωής του Χριστού ηθέλησε να μας αφήση μια αγιώτατη διδασκαλία, ένα άπλετο φως, ώστε εκείνος ο οποίος θέλει να σωθή, να μπορεί να βαδίση δι' αυτού του φωτός προς τον πλησιασμό του Θεού. Απο την θεία Γέννησι του Χριστού μας διδασκόμεθα την αγνή αγάπη, την ανιδιοτελή, όχι την αγάπη, που έχει μέσα της συμφέρον. Ο Χριστός μας αγάπησε, μας συμπάθησε ως ανθρώπους ξενωθέντας υπό της αμαρτίας. Μας εγνώρισε πληγωμένους, γεμάτους από πληγές βρώμικες και δυσώδεις, αλλά δεν μας σιχαθηκε. Μας πλησίασε, μας συνανεστράφη και μας θεράπευσε. Διδασκόμεθα επίσης την ταπείνωσι, την αυταπάρνηση,την εκκοπή του θελήματος και την τελεία εφαρμογή της υπακοής. "Πας υψηλοκάρδιος, ακάθαρτος ενώπιον Κυρίου" (Παροιμ. 16,5), λεγει η Γραφή. Εξ αντιθέτου πας ταπεινόφρων, ευωδία ενώπιον Θεού. Τοσο πολύ χαμήλωσε ο Θεός τον Εαυτόν Του, ώστε έφθασε ακόμη και στο σημείο να πλύνη τα πόδια των μαθητών του. Ο Θεός ζώστηκε το λέντιον και γονάτισε μπροστά στον άνθρωπο, για να του πλύνη τα πόδια! Στο δημιούργημα ο δημιουργός, στον εμπαθή ο απαθής, στον βρώμικο ο αγνός, για να μας δείξει, ότι η ταπείνωσις είναι ο μοναδικός δρόμος, που απαλλάσσει τον άνθρωπο από κάθε δαιμονική δυσκολία. Δια τούτο ας προσπαθήσουμε να ομοιάσουμε του Χριστού μας στην αγάπη την αδελφική, στην αυταπάρνησι, στην ταπεινωσι, στην τελεία εφαρμογή της υπακοής στο θέλημα του Θεού.

("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 22-23)

Η ακαταμάχητη δύναμη
Ο αείμνηστος μητροπολίτης Αργολίδος Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος (+ 1985) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας στην Αλβανία, κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ’40. Οι μαρτυρίες που ακολουθούν είναι από το προσωπικό του ημερολόγιο και από προφορικές διηγήσεις του. Αποδεικνύουν, πως η θεία Κοινωνία ήταν μεγάλη δύναμη, που θωράκιζε τους Έλληνες αγωνιστές στο μέτωπο.
.. .9 Μαρτίου 1940. Ημέρα Κυριακή. Κυριακή της Ορθοδοξίας και μνήμη των άγιων Σαράντα.
Στο μέτωπο της Αλβανίας είναι παρών ο ίδιος ο Μουσολίνι και κατευθύνει προσωπικά την περίφημη εαρινή επίθεση.
Νιώθω μια ψυχική αγαλλίαση, συνδυασμένη με έντονη νευρικότητα. Ενώ δηλαδή νωρίς το πρωί ετοιμαζόμασταν για να τελέσουμε στο σπίτι που μέναμε τη θεία λειτουργία, ξαφνικά άρχισε καταιγισμός πυρός από όλμους του αντίπαλου πυροβολικού.
— Παπούλη μου, μου λέει ο διοικητής, πώς να κάνουμε σήμερα λειτουργία;
— Σήμερα ακριβώς επιβάλλεται να λειτουργήσουμε, απάντησα εγώ, για να μπούμε κάτω από την προστασία του Θεού.
Ο διοικητής τελικά υποχώρησε, κι έτσι απολαύσαμε τη θεία μυσταγωγία με μια ωραία χορωδία από τους στρατιώτες, ενώ ο γύρω χώρος είχε μεταβληθεί σε κόλαση φωτιάς.
Στη λειτουργία αυτή ζήσαμε τη θαυμαστή παρουσία του Χριστού: Δυο φορές στη διάρκειά της οβίδες πυροβολικού έγλειψαν την άκρη του τοίχου του σπιτιού μας, έπεσαν στον απέναντι χώρο και βυθίστηκαν στο χώμα χωρίς να εκραγούν. Αν έσκαζαν, θα σκοτωνόμασταν όλοι μέσα στο σπίτι... Τη μέρα αυτή κοινώνησαν ο υποδιοικητής, ο υπασπιστής και πολλοί στρατιώτες του συντάγματος.
Τελειώνοντας όμως τη λειτουργία, ένα θλιβερό γεγονός ήρθε να μας δώσει ένα καλό μάθημα. Μερικοί στρατιώτες, αντί να έρθουν να λειτουργηθούν, προτίμησαν να προφυλαχθούν μέσα σ’ ένα υπόγειο χαράκωμα. Κι ενώ ο τόπος αυλακωνόταν από τις οβίδες, μια απ’ αυτές έπεσε μέσα στο χαράκωμα, σκότωσε τέσσερις άνδρες και τραυμάτισε άλλους τρεις. Ο ένας μάλιστα βρέθηκε αποκεφαλισμένος...
Την Κυριακή, στις 30 Μαρτίου του ’41, ξεκίνησα πολύ πρωί για το πρώτο τάγμα, όπου λειτούργησα και κήρυξα. Κοινώνησαν γύρω στους πεντακόσιους άνδρες. Το χέρι μου πιάστηκε και πονούσε φοβερά από τη συνεχή μετάδοση της θείας Κοινωνίας.
Άλλοτε πάλι αναγκάστηκα να λειτουργήσω γονατιστός σε αντίσκηνο, γιατί έξω έβρεχε συνεχώς. Οι στρατιώτες παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία μέσα στη βροχή, και στο τέλος κοινώνησαν τα άχραντα Μυστήρια. Τι συγκινητικό θέαμα! Μέσα στ άγρια βουνά, και με βροχή, να προσέρχονται οι στρατιώτες, για να ενωθούν με τον Σωτήρα Χριστό.
[57]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 33-34)

Οι διαφορετικές συμβουλές
Ο αββάς Ποιμήν ρώτησε κάποτε τον Ιωσήφ της Πανεφώ:
- Γέροντα, τί να κάνω όταν μου έρχονται αμαρτωλοί λογισμοί; Να τους διώχνω αμέσως ή να τους δέχομαι στον νου μου και τότε να τους πολεμώ με αντίθετους λογισμούς;
Ο Αββάς Ιωσήφ σκέφθηκε κ του είπε:
- ’Άφηνέ τους να μπαίνουν στον νου σου και τότε να τους πολεμάς.
Ο αββάς Ποιμήν επέστρεψε στην Νιτρία και εφάρμοζε την συμβουλή του Αββά Ιωσήφ. Κάποτε όμως ήρθε ένας μοναχός από την Θηβαΐδα και είπε:
- Συνάντησα τον Αββά Ιωσήφ της Πανεφώ και τον ρώτησα, τι να κάνω όταν μου έρχονται πονηρές σκέψεις: Να τις διώχνω αμέσως ή να τις δέχομαι και μετά να τις πολεμώ. Κι εκείνος μου αποκρίθηκε, να τις διώχνω αμέσως, πριν προλάβουν να εγκατασταθούν μου.
Άκουσε αυτό ο Αββάς Ποιμήν και ταράχθηκε. Πήγε αμέσως στον Αββά Ιωσήφ και του είπε:
- Γέροντα, ήρθα προ καιρού και σε ρώτησα για τους λογισμούς. Και συ, άλλη συμβουλή έδωσες σε μένα και άλλη σε άλλον αδελφό που σε ρώτησε για το ίδιο ζήτημα.
Ο αββάς Ιωσήφ του είπε τότε:
- Γνωρίζεις πόσο σε αγαπώ;
- Βεβαίως το γνωρίζω.
- Δεν μου είπες να σου δώσω την συμβουλή που θα έδινα στον εαυτό μου;
- Ναι, έτσι είπα.
- Επομένως σου έδωσα την συμβουλή που θεώρησα για τον εαυτό μου σωστή. Πράγματι, εάν δεχθείς τους ακαθάρτους λογισμούς και τους πολεμήσεις μέσα σου, εσύ θ’ αναδειχθείς ισχυρότερος. Υπάρχουν όμως άλλοι που δεν τους συμφέρει καθόλου να τους πλησιάσουν οι πονηρές σκέψεις. Αυτοί πρέπει αμέσως να τις αποκόπτουν και να τις απομακρύνουν πριν καν ολοκληρωθούν.
Ο άββας Ποιμήν, μετά την διευκρίνιση αυτή, έφυγε αναπαυμένος.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου,τόμος α΄, σελ.34-35)

Δεν κάνεις εσύ για Μοναστήρι
Μια κοπέλα ρώτησε το Γέροντα : " Αν δεν πάω στην Αγγλία και μείνω εδώ και διορισθώ καθηγήτρια,
τί να κάνω μετά ; Βρίσκομαι σε δίλημμα.
Να κάνω οικογένεια ή να πάω σε Μοναστήρι ; Δε με ελκύει, ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο ".
Ο Γέροντας της είπε : " Δεν κάνεις εσύ για Μοναστήρι, εσύ θα κάνεις οικογένεια ".
Μα εγώ, Γέροντα, του απάντησε, δεν ψάχνω να βρω σύζυγο.
Κι ο Γέροντας της είπε : " Δε χρειάζεται να ψάξεις, θα σε βρει εκείνος, και σύντομα " .
Έπειτα από τη γνωστοποίηση του διαλόγου με το Γέροντα, η κοπέλα με ρώτησε τί πρέπει,
κατά την γνώμη μου, να κάνει. Της απάντησα ότι ήταν ελεύθερη και υπεύθυνη να κάνει ό,τι θέλει και πώς,
από εμπειρία δική μου και άλλων, διεπίστωσα, ότι, όποιος ακολουθεί τις συμβουλές του Γέροντα κερδίζει,
ενώ, όποιος τια περιφρονεί ζημιώνεται. Τελικά, έπειτα από αμφιταλάντευση,
απεφάσισε να κάνει υπακοή στο Γέροντα. Σε λίγους μήνες ένας καθηγητής την πρόσεξε στην αίθουσα αναμονής του εξομολογητηρίου, γιατί είχαν τον ίδιο πνευματικό.
Ο καθηγητής ζήτησε σχετικές πληροφορίες, αυτές ήταν θετικές και της έκανε πρόταση γάμου.
Τώρα εργάζονται και οι δύο σε Γυμνάσιο, απέκτησαν παιδιά κι έχουν κάνει μια χριστιανική οικογένεια.
Συχνά μνημονεύουν με ευγνωμοσύνη το όνομα του Γέροντα, τον οποίο συνάντησαν κατ' επανάληψη και πήραν πολύτιμες συμβουλές για μια αρμονική οικογενειακή ζωή.
[ Γ 106 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 263 - 264 )