Όταν το 1570 ο τσάρος της Ρωσίας Ιβάν ο Τρομερός, γνωστός για την αντιφατική προσωπικότητά του, ήρθε στην πόλη Νόβγκοροντ, διέταξε τον θάνατο χιλιάδων κατοίκων της, επειδή υποψιαζόταν συνεργασία με τους εχθρούς του.
Μετά την απάνθρωπη αυτή σφαγή, ξεκίνησε για τη γειτονική πόλη Πσκώφ, στην οποία ζούσε ο δια Χριστόν σαλός Νικόλαος. Έντρομοι οι κάτοικοι του Πσκώφ περίμεναν και στην πόλη τους την ίδια αντιμετώπιση από τον τσάρο. Τότε ο δούλος του Θεού Νικόλαος και ο διοικητής της πόλεως συνεργάστηκαν και έδωσαν εντολή να στρώσουν στους δρόμους τραπέζια με ψωμί και αλάτι, εθιμική ένδειξη φιλοξενίας, και να υποδεχτούν τον τσάρο με βαθιά και γεμάτη σεβασμό υπόκλιση.
Μετά την πάνδημη αυτή εκδήλωση αφοσιώσεως, ο τσάρος πλησίασε τον Νικόλαο για να πάρη την ευλογία του. Τότε ο σαλός του πρόσφερε σ’ένα πιάτο ωμό κρέας, παρά το γεγονός μάλιστα ότι ήταν περίοδος Σαρακοστής! Ο τσάρος αρνήθηκε να το δεχτή.
-Είμαι χριστιανός! Δεν τρώγω κρέας σε περίοδο νηστείας.
Και ο Νικόλαος του απάντησε:
-Δεν τρως κρέας… Πίνεις όμως ανθρώπινο αίμα!
Ο τσάρος κατάλαβε το έγκλημά του και δεν το επανέλαβε στο Πσκώφ.

( Άγιοι της αρχαίας Ρωσίας)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 73-74)

- Γέροντα, με πειράζει η συνείδηση, όταν οικονομάω τον εαυτό μου. Σκέφτομαι: «Πώς οι Άγιοι βίαζαν τον εαυτό τους;».

- Όταν ο άνθρωπος ξεπερνά τα όρια της αντοχής του, αγωνιζόμενος ταπεινά, με φιλότιμο, τότε έρχεται σ’ αυτόν θεία δύναμη, υπερφυσική.

- Γέροντα, ο Αββάς Βαρσανούφιος λέει: «Μη ζητήσης σωματικήν ανάπαυσιν, εάν μη δώη σοι αυτήν ο Κύριος». Τι εννοεί;

- Θέλει να πη να μην κοιτάζη κανείς το χουζούρι του, το βόλεμά του. Αυταπάρνηση χρειάζεται πρώτα και ύστερα έρχονται πολλές θείες δυνάμεις, γιατί, όταν υπάρχη αυταπάρνηση, τότε ο Θεός δίνει στον άνθρωπο την Χάρη Του.
Αν ο άνθρωπος έχη το πνεύμα της θυσίας, τότε δέχεται την Θεία βοήθεια, τον οικονομάει ο Θεός. Ανάλογη με την θυσία και με την προσευχή που κάνει κανείς για τον συνάνθρωπό του, είναι και η βοήθεια που λαμβάνει από τον Θεό.

Μια φορά που πήγαινα αργά το απόγευμα από την Μονή Σταυρονικήτα στο Καλύβι του παπα-Τύχωνα - το ετοίμαζα τότε, για να μείνω εκεί - με σταμάτησε στον δρόμο κάποιος που είχε πολλά προβλήματα. Στάθηκα όρθιος, φορτωμένος με τον τουρβά γεμάτο πράγματα και τον άκουγα· ψιχάλιζε κιόλας. Νύχτωσε και εκείνος έλεγε-έλεγε συνέχεια. Ψιχάλα-ψιχάλα, είχαμε γίνει μούσκεμα. Κάποια στιγμή μου ήρθε ο λογισμός: «Πώς θα βρω το καλύβι; Νύχτα, λάσπη, το μονοπάτι δύσκολο, δεν έχω και φακό, αλλά πώς να τον διακόψω;». Τον ρώτησα που θα μείνη, μου είπε σε ένα κοντινό κελλί. Σταθήκαμε λοιπόν εκεί μέχρι τα μεσάνυχτα. Μόλις χωρίσαμε και πήρα το μονοπάτι, γλίστρησα κι έπεσα μέσα στα βάτα. Τα παπούτσια έφυγαν κάτω, ο τουρβάς πιάστηκε στα κλαδιά, το ζωστικό μαζεύτηκε στον λαιμό. Δεν έβλεπα τίποτε. Οπότε είπα: «Καλύτερα ας μείνω εδώ και ας αρχίσω το Απόδειπνο. Θα κάνω και το Μεσονυκτικό και τον Όρθρο, θα φωτίση και θα βρω το κελλί μου. Άραγε αυτός ο καημένος θα βρη τον δρόμο του;».

Μόλις έφθασα στο «Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου», ξαφνικά, ένα φως, σαν προβολέας, φώτισε όλον τον λάκκο της Καλιάγρας! Βρήκα τα παπούτσια και ξεκίνησα. Όλο το μονοπάτι ήταν μεσ’ το φως. Έφθασα στο Καλύβι, βρήκα και το κλειδί από το λουκέτο, που ήταν τόσο μικρό και το είχα βάλει σε τέτοιο μέρος που, και μέρα να ήταν, δύσκολα θα το έβρισκα. Μπήκα μέσα, άναψα τα καντήλια στο εκκλησάκι, και τότε χάθηκε εκείνο το φως. Δεν χρειαζόταν άλλο!...

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σ. 55-56)

ΑΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙΣ να θεωρείς την περιφρόνηση σαν έπαινο, την φτώχεια καθώς τον πλούτο, την στέρηση σαν καλοπέραση, τότε μην φοβάσαι πια την αμαρτία. Όποιος φτάσει σ’ αυτά τα μέτρα, δεν έχει φόβο να πέσει σε πάθη ακάθαρτα και να πλανηθεί από τον διάβολο, έλεγε κάποιος σοφός Γέροντας.

-ΔΩΣΕ αίμα και λάβε Πνεύμα, έλεγε ο Αββάς Λογγίνος σ’ όσους αγωνίζονταν να φτάσουν σε απάθεια.

-ΑΔΥΝΑΤΟΝ είναι να γίνει ο άνθρωπος απαθής αν δεν κατοικήσει μέσα του ο Θεός, έλεγε άλλος Πατήρ.

-ΈΝΑΣ νέος μοναχός συνάντησε στον δρόμο του μια μέρα μερικές καλόγριες, που κατέβαιναν στην πόλη. Αμέσως άλλαξε δρόμο, για να μην τις χαιρετήσει. Η Προεστώσα τότε τον σταμάτησε και του είπε:
- Καλά έκανες, αδελφέ, για την ασθένεια σου. Αν ήσουν όμως τέλειος μοναχός, δεν θα έβαζες στον νου σου πως είμαστε γυναίκες.

-ΚΑΠΟΙΟΣ ασκητής είχε ζήσει πενήντα χρόνια στην έρημο, χωρίς να φάει ψωμί και να βάλει κρασί στο στόμα του, κι έλεγε πως είχε νεκρώσει εντελώς τα πάθη της σαρκός, καθώς και την φιλαργυρία και την κενοδοξία.

Όταν τ’ άκουσε ο Αββάς Αβραάμ, πήγε μια μέρα να βεβαιωθεί.

- Είπες τέτοιο λόγο, αδελφέ; τον ρώτησε.
- Ναι, αποκρίθηκε με πεποίθηση εκείνος.
- Ας υποθέσουμε, του είπε τότε ο Γέροντας, πως, μπαίνοντας ξαφνικά στο κελλί σου, βρίσκεις μια γυναίκα στο στρώμα σου. Έχεις την δύναμη να σκεφθείς πως δεν είναι γυναίκα;
- Όχι βέβαια, αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Ερημίτης. Μα αγωνίζομαι να διώξω την κακή επιθυμία.
- Βλέπεις πως ζει ακόμη μέσα σου το πάθος; Δεν έχει νεκρωθεί, μόνο το έχεις περιορίσει. Ας πούμε τώρα πως στον δρόμο που πηγαίνεις, βλέπεις λιθάρια και όστρακα κι ανάμεσά τους χρυσάφι. Είσαι σε θέση να το περιφρονήσεις σαν εκείνα;
- Όχι, αποκρίθηκε πάλι ο Ερημίτης. Αντιστέκομαι μόνο στον λογισμό μου και δεν το αγγίζω.
- Να που κι η φιλαργυρία ζει ακόμη μέσα σου, αλλά κι αυτή είναι δεμένη. Υπόθεσε τώρα πως δύο άνθρωποι έρχονται να σε επισκεφθούν και ξέρεις πως ο ένας σ’ επαινεί διαρκώς, ενώ ο άλλος σε κακολογεί. Μπορείς να έχεις και τους δύο το ίδιο;
- Καθόλου, είπε πάλι με ειλικρίνεια ο Ασκητής. Θα προσπαθήσω όμως να φερθώ με καλοσύνη και σ’ εκείνον που με κακολογεί.
- Τότε, αδελφέ μου, τον συμβούλεψε ο Αββάς, πάψε να νομίζεις και να λες πως έφτασες σε απάθεια. Ζουν μέσα σου τα πάθη, γι’ αυτό χρειάζεσαι αγώνα ως το τέλος της ζωής σου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 71-72)

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία

Πολλές φορές ανδρόγυνα μου εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου.
Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα-δυό παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά.
Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό.
Να εμπιστεύωνται την ζωή τους στην θεία πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα.
Πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός, που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά.
Ήταν ένας ναυτικός που παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Φτωχός αυτός, φτωχή και η κοπέλα που πήρε, νοίκιασαν ένα υπόγειο για να μείνουν.
Βρήκε και η κοπέλα μια δουλίτσα και ζούσαν πολύ λιτά.
Να φαντασθήτε, για τραπέζι είχαν ένα καφάσι από γιαρμάδες που αγόρασαν μια φορά.
Μετά απέκτησαν και παιδάκια και έκαναν μεγάλες οικονομίες για να τα μεγαλώσουν. Και όμως σιγά- σιγά έγιναν νοικοκυραίοι.
Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά.
Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους καθόλου τον Θεό.
Άλλοι πάλι λένε: «σήμερα είναι δύσκολη η ζωή, ένα παιδί φθάνει, γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις» και δεν κάνουν άλλα παιδιά.
Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ’ αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός έχει σπλάχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δεν Του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά.
Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά και να τα αναθρέψουν χριστιανικά.
Δεν θέλουν πολλά παιδιά, για να μην έχουν σκοτούρες, και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά, γατιά...
Μου είπαν ότι τώρα στην Αμερική έχουν στα σπίτια αντί για σκυλιά ένα είδος χοιρίδια, που είναι πανάκριβα και δεν μεγαλώνουν πολύ.
Τα έχουν φτιάξει έτσι, για να μπορούν να τα έχουν μέσα στα διαμερίσματα.
Παιδιά δεν θέλουν να έχουν, γιατί είναι φασαρία να τα πλένουν κ.λπ., και πλένουν τα γουρούνια!
Το σκυλί τουλάχιστον είναι και φύλακας. Αλλά να έχης γουρούνια μέσα στο σπίτι! Φοβερό!
Στην Αυστραλία, είδα να έχουν γηροκομείο για σκύλους, για γάτες..., ακόμη και νεκροταφείο για τα ζώα!
Οι άνθρωποι, έτσι όπως πάνε, θα μεγαλώνουν ποντίκια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα γατιά,
θα μεγαλώνουν λαγούς και κουνέλια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα σκυλιά, και άλλοι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα.
Και βλέπεις, άμα σκοτώση κανείς ένα σκυλί, μπορεί να πληρώση περισσότερα απ’ όσα αν σκότωνε έναν άνθρωπο.
Εξαρτάται φυσικά και από το τίνος θα είναι το σκυλί... Που φθάσαμε!... Ο άνθρωπος στην εποχή μας αξίζει λιγώτερο και από ένα σκυλί.
Και μερικοί Πνευματικοί απορώ πώς λένε μερικά πράγματα. Μια φορά με ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές που ήρθαν εκεί στο Καλύβι:
«Γέροντα, ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει πουθενά να μην κάνουν οι σύζυγοι παιδιά;».
«Τί είναι αυτά που λέτε; Που το ακούσατε αυτό;», τους λέω. «Νά, ο πατήρ τάδε μας το είπε», μου λένε. Πιάνω τον πατέρα τάδε και τον ρωτάω.
«Είπες τέτοιο πράγμα;». «Ναι», μου λέει. «Που το βρήκες αυτό γραμμένο;», τον ρωτάω. «Ο Ιερός Χρυσόστομος το αναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του», μου λέει!
«Κοίταξε, του λέω, εγώ δεν διάβασα Αγιο Χρυσόστομο, αλλά δεν μπορεί ο Αγιος να λέη κάτι τέτοιο, κάτι άλλο θα λέη. Φέρε να δώ τί γράφει».
Μου φέρνει το βιβλίο και μου δείχνει το χωρίο. Το διαβάζω και βλέπω ότι ο Αγιος γράφει: «Τώρα έχουν αυξηθή οι άνθρωποι και σας δίνεται η δυνατότητα να ζήσετε και εν παρθενία,
δεν είναι όπως παλιά που έπρεπε να αφήσουν απογόνους», δεν λέει δηλαδή «μή γεννάτε παιδιά», και αυτός να επιμένη.
Να είναι κληρικός και θεολόγος, και να λέη τέτοια πράγματα!
Να δείχνη ότι διαβάζει Χρυσόστομο, ότι κάνει και διατριβές, και να τον έχουν για καλό Πνευματικό!
Ξέρετε τί βλάβη κάνουν κάτι τέτοιες λανθασμένες ερμηνείες σε ανθρώπους που θέλουν να αναπαύσουν τον λογισμό τους;
Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα.
Γι’ αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις, και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους.
Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται, δεν τους καταστρέφει ο Θεός.
Ενώ οι πιστοί, που τηρούν τις εντολές του Θεού, δέχονται την θεία Χάρη, γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε.
Και βλέπουμε χριστιανούς οικογενειάρχες, με όσα παιδάκια τους δίνει ο Θεός, να τα μεγαλώνουν με φόβο Θεού.
Και όλα τα παιδιά να είναι ισορροπημένα, χαρούμενα, ευλογία Θεού, και να προκόβουν.
Εκεί που λέμε: «τί θα γίνη ο κόσμος;», βλέπουμε τώρα να προχωράη, με την Χάρη του Θεού, μια γενιά καλή.
Ο διάβολος καταστρέφει, αλλά και ο Καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το γένος μας.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 64-68)

"Δεν ανησυχώ"
Μια μέρα τον ρώτησα στο κελί του:
"Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντίχριστου, που
πλησιάζει- μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό χάραγμα του δεξιού
χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και αντίχριστου και τη συντριβή του
τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς, τί λέτε γι' αυτά;
Ο γέροντας απάντησε: "Τί να πώ; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και
άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά
πότε δεν ξέρω.
Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι' αυτό. Διότι ξέρω, ότι η ώρα του
θανάτου είνα για τον καθένα μας η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά".
[Γ 290π.]

"Να εξομολογούμαστε"
Κάποτε τον ρώτησα: "Γέροντα, αν έρθει στις ημέρες μας ο αντίχριστος, θα μας δώσει ο Θεός
τη δύναμη ν' αντέξουμε στα μαρτύρια; "Η απάντηση του ήταν: "Αν εξομολογούμαστε, θα μας
δώσει τη δύναμη αυτή". Τόσο πολύ πίστευε στο μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως".
[Ί 134]

"Αν έχουμε μέσα μας το Χριστό . . ."
Μη σας βασανίζουν τα έσχατα, μας έλεγε, όταν
ήμουν μαζί μ' έναν αδελφό, ούτε ο αντίχριστος και τα σημάδια του.
Γιατί να ξέρετε, αν εμείς έχουμε μέσα μας το Χριστό, δεν μπορεί σε τίποτα
να μας πειράξει ο αντίχριστος, ούτε στο παραμικρό".
[Tζ 155]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.69-72)

Αγκάθι

ο πλούτος
Όταν κάποιος είναι σκληρός και απότομος, δηλαδή ανελεήμων,
μέσα του έχει φυτευτή το αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 23,58

η φιλαργυρία
Αγκάθια είναι οι πλεονεκτικές επιθυμίες.
Κι όπως τ’ αγκάθια, οπού κι αν τ’ αγγίξη κανείς, ματώνει τα χέρια του και τραυματίζεται,
έτσι κι απ’ τις επιθυμίες αυτές παθαίνει όποιος πέφτει σ’ αυτές.
Βάζει την ψυχή του σε πόνους.
Ε.Π.Ε. 23,438

η αμαρτία
Η αμαρτία όχι απλώς εισέρχεται αλλά και καρφώνεται και πληγώνει.
Κι αν ακόμα μικρό μέρος της απομείνη και δεν την βγάλουμε ολόκληρη,
αυτό το μικρό μας στενοχωρεί, μάα κεντά σαν αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 24,452

Αγκίστρι

η αγάπη
Άπλωσε τη σαγήνη της αγάπης σου και βοήθησε, ώστε αυτό που γέρνει να μη πέση,
αλλά να γιατρευτή. Δείξε ότι μπορείς με πολλή καλή διάθεσι να κάνης, το κοινό καλό.
Έχεις εργαλείο να επαναφέρης απ’ το βυθό της απελπισίας τον άλλον.
Είναι το γλυκύτατο αγκίστρι της συμπάθειας.
Ερεύνησε τα βάθη του και απόσπασε τον απ’ το κακό.
Ε.Π.Ε. 20,424

του Θεού, η μετάνοια
Τί δύναμι έχει ο λόγος για τη μετάνοια!
Με τ’ αγκίστρι της πιάστηκε ο αιχμάλωτος της αμαρτίας και έγινε στρατιώτης του Χρίστου,
το χώμα έγινε χρυσάφι. Βρισκόταν στο βάθος του κακού κι’ ανέβηκε στην αψίδα τ’ ουρανού.
Ε.Π.Ε. 33,444

Άγκυρα

η ελπίδα
Όπως η άγκυρα, σαν κρεμαστή απ’ το πλοίο, δεν το αφήνει να πηγαίνη εδώ κι εκεί,
έστω κι αν το χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα.
Κοίτα πώς βρήκε (π Παύλος) την κατάλληλη εικόνα.
Δεν χρησιμοποίησε το θεμέλιο, κάτι που δεν ταιριάζει, αλλά την άγκυρα, εκείνο, δηλαδή,
που βρίσκεται σε τρικυμία και δεν φαίνεται για πολύ σταθερό, αφού στέκεται πάνω σε νερό,
όμως είναι σαν γαντζωμένο στη γη, ταλαντεύεται και δεν ταλαντεύεται.
Ε.Π.Ε. 24,476

η πίστις
Το πλοίο, που κλυδωνίζεται απ’ την πνοή των άνεμων και καταποντίζεται απ’ τα αγριεμένα κύματα,
κρατιέται από την άγκυρα που ρίχνεται και σταθεροποιείται (ριζώνεται) στη μέση του πέλαγους.
Έτσι και η πίστις. Όταν ο νους μας κλυδωνίζεται από λογισμούς απ’ έξω, έρχεται η πίστις και με ασφάλεια,
πιο μεγάλη από εκείνη της άγκυρας, τον σώζει απ’ το ναυάγιο και οδηγεί το σκάφος της υπάρξεως μας στο γαλήνιο λιμάνι,
με τη βεβαιότητα που παρέχει στη συνείδησι.
Ε.Π.Ε. 27,290

Άγνοια
Άγιας Γραφής
Πραγματικά τα άπειρα κακά φύτρωσαν απ’ την άγνοια των Γραφών.
Απ’ την άγνοια αυτή προήλθαν οι καταστρεπτικές αιρέσεις.
Από δω προήλθε ο απρόσεκτος τρόπος ζωής.
Από δω τα άχρηστα και ανώφελα πράγματα.
Ε.Π.Ε. 16β,306

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 75-77)

Εάν υφαίνεις και ξηλώνεις. 

Εάν την ήμερα υφαίνεις, ενώ τη νύχτα ξηλώνεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις την ύφανση.

Εάν την ημέρα χτίζεις, ενώ τη νύχτα γκρεμίζεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις το χτίσιμο.

Εάν, λοιπόν, προσεύχεσαι στον Θεό, ενώ πράττεις εκείνο που είναι κακό απέναντι στον Θεό, ποτέ δεν θα μπορέσει η ψυχή σου να τελειώσει ούτε την ύφανση, ούτε το χτίσιμο.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 36).

1,2. «τοις εν Κολοσσαίς αγίοις και πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ· χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού»

Η αποστολικότητά μας είναι η αγιότητά σας. Ιδού σε τι συνίσταται αυτό και ένεκα τίνος υπάρχει, το ότι ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, από τον Οποίο και προέρχεται αυτό. Να γίνετε άγιοι και αυτός είναι ο σκοπός και της πίστης σας και της αποστολικότητάς μας σε σας: «τοις πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ». Και εσείς είστε με την πίστη στον Χριστό, ο Οποίος σας αγιοποιεί. Η πίστη σας κρατά σε Αυτόν· στην αλήθειά Του, στην αγάπη Του, στην δικαιοσύνη Του, στην αγιότητά Του, ώστε να ζήτε με άγια ζωή.

Ζώντες εμείς οι Χριστιανοί, τόσο συγγενοποιηθήκαμε μεταξύ μας «εν τω Χριστώ», ώστε «καθιστάμεθα» αδελφοί κατά την πίστη. Τα άγια ευαγγελικά αισθήματα, μας συνδέουν σε άγια αδελφοσύνη. Αυτή είναι η πιο υψηλή αδελφοσύνη στην γη. Και η μόνη αθάνατη. Ναι, με την πίστη του Χριστού οι άνθρωποι καθίστανται μεταξύ τους, ο ένας με τον άλλο, αθάνατοι αδελφοί. «Eμείς ονοματιζόμαστε πιστοί, γιατί όχι μόνο πιστεύουμε, αλλά και γιατί ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τα μυστήρια, τα οποία ούτε οι Άγγελοι δεν ήξεραν» (Ιερός Χρυσόστομος).

Και στην αγιότητά και στην πίστη και στην άγια αδελφοσύνη «εν τη πίστει», κεφαλαιώδεις ζωτικές δυνάμεις είναι η «χάρις και η ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού». Αυτές, δηλ. οι τελευταίες «κρατούν», «οδηγούν» και «φέρουν» τις πρώτες. Εμείς δίνουμε την καρδιά και αυτές (η χάρις και η ειρήνη) δίνουν τις δυνάμεις της καρδιάς· εμείς δίνουμε την ψυχή και αυτές δίνουν τις δυνάμεις της ψυχής, που είναι «εκ Θεού»· εμείς δίνουμε το θέλημα και αυτές δίνουν τις δυνάμεις του θελήματος, που είναι πάλι από τον Θεό.

Η «χάρις» κάνει «δια της αγιότητος» την αγιότητα και «δια της πίστεως» την πίστη. Όπως το μάτι «δια της oράσεως» κάνει την όραση και το αυτί «δια της ακοής» κάνει την ακοή.
Σε όλο το δρόμο της σωτηρίας, από την αρχή μέχρι το τέλος, η «χάρις και η ειρήνη του Θεού», είναι απαραίτητες στην πίστη μας και στον εξαγιασμό μας. Ιδού ποιοι είμαστε, ιδού από τι είμαστε: από την Παναγία Τριάδα. Γιατί, από Αυτήν προέρχεται η «χάρις», από Αυτήν προέρχεται η «ειρήνη» και σε Αυτήν υπάρχουν όλες οι ένθεες δυνάμεις, οι οποίες, μέσα στην Εκκλησία, «οικοδομούν» την σωτηρία μας, διαμέσου της ενθέωσής μας, της εν-χριστοποίησής μας, της εντριάδωσής μας.

("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 16-17)

Η προστασία της Θεοτόκου. 

Ο οικονόμος της ρουμανικής μονής Συχάστρια π. Ιλαρίων Ιονίκα (1854-1934) πριν γίνη μοναχός, ήταν στον κόσμο ναυπηγός στον ποταμό Μπιστρίτσα. Μια χειμερινή νύχτα, όταν επέστρεφε στο σπίτι από την εργασία του, του επετέθηκαν λύκοι στο δρόμο. Μετά από δυο ώρες αγώνα, κατάλαβε πως δεν μπορούσε πλέον να σωθή απ’ αυτούς. Έπεσε τότε στα γόνατα και προσευχήθηκε λέγοντας:
-Υπεραγία Θεοτόκε, εάν μου χαρίσης τη ζωή, τα αφήνω όλα και γίνομαι μοναχός.
Την ίδια στιγμή ακούσθηκαν φωνές ανθρώπων και ένα έλκυθρο με καμπανάκια. Οι λύκοι έφυγαν, ενώ αυτός, λυτρωμένος πια, έφθασε στην οικογένεια του. Μετά από μερικούς μήνες πήγε στο μοναστήρι Συχάστρια να υπηρετήση τον Χριστό και την Άχραντη Μητέρα του.
Έπειτα από ένα χρόνο ο διάβολος του προξένησε φοβερό πειρασμό. Τον κυρίεψε μελαγχολία και επιθυμία ν’ αναχωρήση σε άλλο μοναστήρι. Μια νύχτα πήγε στην εκκλησία, προσευχήθηκε πολύ και έκλαψε. Κατόπιν είδε ότι από την εικόνα της Θεομήτορος βγήκε μια γυναίκα με μοναχικό ένδυμα! Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις και είσαι συγχυσμένος, αδελφέ Ιωάννη; (Ιωάννης ήταν το κοσμικό του όνομα).
-Να, βαρέθηκα εδώ και θα ήθελα ν’ αναχωρήσω!
-Γιατί απελπίσθηκες στον οίκο μου; Ειρήνευε και κάνε τα όλα με αγάπη, και από τώρα και στο εξής δεν θα μελαγχολήσεις ποτέ!
Ύστερα αυτή η θαυμαστή γυναίκα επέστρεψε πάλι στην εικόνα και εξαφανίσθηκε. Ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος!
Από τότε ο αδελφός Ιωάννης λυτρώθηκε απ’ αυτόν τον πειρασμό. Αργότερα, όταν πια είχε καρή μοναχός, έφθασε σε μεγάλο πνευματικό ύψος.
Την άνοιξη του έτους 1933 ο π. Ιλαρίων πήγε στο δάσος για ξύλα και τραυματίσθηκε στο πόδι. Έπαθε γάγγραινα, υπόφερε πολύ και προσευχόταν με δάκρυα:
-Κυρία Θεοτόκε, μη μ’ εγκαταλείπης. Ελέησον με!
Μια νύχτα, καθώς προσευχόταν, μπήκε στο κελλί του κάποια γυναίκα ντυμένη σαν μοναχή με τη μορφή μιας γιατρίνας από το Νεάμτς και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις, π. Ιλαρίων;
-Κυρία γιατρίνα, τραυματίσθηκα στο πόδι και πονώ φοβερά. Αισθάνομαι ότι θα πεθάνω και κλαίω γιατί δεν μετενόησα.
Η γιατρίνα εξέτασε το πόδι, το άγγιξε με το χέρι της και του είπε:
-Μη κλαις πια! Από τώρα θεραπεύεται το πόδι σου και θα ζήσης ακόμη ένα χρόνο. Κατόπιν θ’ αναπαυθής αιώνια.
Ύστερα εξαφανίσθηκε και ο γέροντας αποκοιμήθηκε. Ήταν πάλι η Υπεραγία Θεοτόκος!
Το πρωί σηκώθηκε υγιής, ήρθε στην εκκλησία και διηγήθηκε σε όλους το θαύμα.
Αφού λοιπόν έζησε ακόμη ένα ακριβώς χρόνο, την ίδια ημέρα, την Κυριακή της εξορίας του Αδάμ από τον παράδεισο, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και συνωδεύθηκε απ’ όλους στο κοιμητήρι της μονής. 

(Ρουμανικό Γεροντικό) 

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β, σ. 84-86)

762-  Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΣ. 
Μιαν ημέραν ο Αιδ. Κ. Τροκανιέρ ερωτά τον εφημέριον του Αρς:
-Αν ο Θεός σου επρότεινε να υπάγης αμέσως εις τον Παράδεισον ή να μείνεις εις την γην δια να εργασθής διά την μεταστροφήν των αμαρτωλών, τι θα έκαμνες;
-Νομίζω ότι θα έμενα στην γην.
-Είναι δυνατόν; Οι άγιοι είναι τόσον ευτυχείς εις τον Παράδεισον! Ούτε πειρασμοί εκεί, ούτε αθλιότητες.
-Αλήθεια είναι! Αλλ’ οι άγιοι είναι συνταξιούχοι, δεν ημπόρουν, όπως ημείς, να δοξάζουν τον Θεόν με τον κόπον τους, τα βάσανά των, τας θυσίας των, διά την σωτηρίαν των ψυχών.
-Θα έμενες, λοιπόν, εις την γην έως το τέλος του κόσμου;
-Βεβαίως…
766-  ΖΗΛΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.
Ο ιεραπόστολος Π. Μαρκελίνος, από το Κουσάνο της Ιταλίας, έγραφε σε ένα φίλο του: «Παρακάλεσα τον Θεό να με βοηθήση να σώσω πολλές ψυχές…Ας μου αφαιρέση τα πάντα, την υγεία μου, τους γονείς μου, ό,τι έχω…αρκεί να κερδίσω ψυχές».
Η προσευχή του εισηκούσθη. Σε ηλικία 42 ετών έγινε λεπρός και με το παράδειγμά του και τον πόνο του κατώρθωσε να φέρη κοντά στον Χριστό εκατοντάδες ψυχές.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 351-353)