116. Έχουμε συνηθίσει στα έργα του Θεού και έτσι τα εκτιμάμε ελάχιστα. Δεν μας κάνουν την εντύπωσι που θα έπρεπε να μας κάνουν. Λόγου χάριν, δεν εκτιμάμε κάθε άνθρωπο όπως θα έπρεπε, δηλαδή σαν το μεγαλύτερο έργο και θαύμα της θείας παντοδυναμίας και χάριτος. Ας ατενίζουμε κάθε άνθρωπο, είτε ανήκει στο στενό μας περιβάλλον είτε είναι ένας ξένος και άγνωστός μας, σαν κάθε τι το αέναα νέο στον κόσμο του Θεού, σαν την κορωνίδα της δημιουργικής δυνάμεως και σοφίας του Κυρίου. Το ότι αυτά τα θαύματα είναι τόσο πολλά γύρω μας, δεν είναι λόγος να μη τους δίνουμε τη σημασία που αξίζουν. Εκτίμα και αγάπα τον πλησίον σου, σαν τον εαυτό σου, σταθερά και αναλλοίωτα. Μάθε να ατενίζης κάθε άνθρωπο σαν ένα καινούργιο θαύμα του Θεού.

117. Άλλοτε, ο καιρός είναι ωραίος, ευχάριστος, ευεργετικός για το σώμα μας. Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός είναι πενταγάλανος, η θερμοκρασία δεν μας ενοχλεί. Άλλοτε, ο καιρός γίνεται άσχημος. Μαύρα σύννεφα σωριάζονται, πνέει κατάψυχρος βορριάς, το κρύο μας περονιάζει. Τη μία φορά, νοιώθουμε ευδιαθεσία. Την άλλη, κατήφεια και στενοχώρια.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Άλλοτε, η ψυχή μας νοιώθει φωτόλουστη, είναι σε μία μακαρία κατάσταση, όλο ειρήνη και γλυκειά θαλπωρή. Άλλοτε πάλι, τυλίγεται από κρυερό σκοτάδι. Η πρώτη κατάστασις προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Η άλλη, από τον Διάβολο. Είναι ανάγκη να συνηθίσουμε τον εαυτό μας να ζη και στις δύο αυτές καταστάσεις και στα δύο αυτά είδη πνευματικού καιρού. Στην μεν πρώτη περίπτωσι, να μην πέφτουμε σε ακηδία και ανεμελιά. Στη δεύτερη, να μην παρασυρθούμε από την απόγνωσι, αλλά να καταφεύγουμε στον Κύριο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 67-68)

41. «Συ ει το όρος εξ ου αρρήτως ετμήθη λίθος και πύλας του άδου συνέτριψε» (Ω).

Η προτύπωσις της Θεοτόκου εδώ προέρχεται από το προφητικό όνειρο του Ναβουχοδονόσορος, που ερμήνευσε ο προφήτης Δανιήλ. Ο Βασιλεύς είδε το εξής όνειρο: από ένα ψηλό βουνό κόπηκε «άνευ χειρών» ένα λιθάρι, το οποίο έπεσε και συνέτριψε μια μεγάλη εικόνα (Δανιήλ β' 31 – 49).

Η ευλαβής μελέτη των βιβλικών αυτών στοιχείων διέκρινε τις εξής προτυπώσεις της Θεοτόκου: στο ψηλό βουνό (=όρος) την μεγάλη μορφή της Θεομήτορος. Στην «άνευ χειρών» αποκοπή του λιθαριού, την άρρητη σύλληψι και γέννησι του Θεανθρώπου και στον «λίθο ν», τον Κύριο Ιησού (Εφεσ. β' 20), που με την ένδοξο Ανάστασί του συνέτριψε τις πύλες του Άδου (Ω) .

Η μορφή της Θεοτόκου είναι μεγαλειώδης!

Την χαρακτηρίζει το μεγαλείο και η ωραιότης του ψηλού βουνού. Το ψηλό βουνό έχει ένα επιβλητικό μεγαλείο. Από μακρυά προβάλλεται στον ουρανό και νομίζει κανείς ότι η κορυφή του εγγίζει τον θόλο του ουρανού. Αλλά και από κοντά, οι ομορφιές του βουνού δεν τελειώνουν. Τα εναλλασσόμενα τοπία, οι απαλές κοιλάδες, οι απόκρυμνες λαγγαδιές, οι κατάφυτες πλαγιές, οι σπηλιές με τους σταλαγμίτες και τους σταλακτίτες, οι κρυστάλλινες πηγές, τα χιόνια των κορυφών...

Η μορφή της Θεοτόκου είναι η υψηλότερη ανθρώπινη κορυφή της Π. και της Κ. Διαθήκης (Λ, 199). Είναι, κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «το μεθόριον της κτιστής και ακτίστου φύσεως». Το περιδέραιο των αρετών της, σταλακτίτες του Ουρανού στο σταλαγμίτη της πάναγνης ψυχής της, της χαρίζει άφατη δόξα και μεγαλοπρέπεια. «Η ωραιότης της Παρθενίας της και το υπέρλαμπρον το της αγνείας» της κατέπληξε και αυτόν τον αρχιστράτηγο των αγγελικών Δυνάμεων (Ω) . Η Θεοτόκος είναι η Βασίλισσα (Ψαλμ. 44, 10 εξ.) του κόσμου!

Η μορφή της Θεοτόκου, εξάλλου, ασκεί τη γοητεία και την έλξι του ψηλού βουνού. Το ψηλό βουνό ασκούσε πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία στον άνθρωπο. Έτσι βλέπομε ότι οι άνθρωποι στην προϊστορία τους θεοποίησαν το ψηλό βουνό και από την αυγή της ιστορίας του πνεύματός των στέκονταν μπροστά του με θαυμασμό και δέος. Κι από το άλλο μέρος, το ψηλό βουνό ασκεί μια ακατανίκητη έλξι στους ανθρώπους που τους τραβάει κοντά του, και προκαλεί να το ανεβούν, ν’ αναρρηχηθούν στις κατακόρυφες πλαγιές του, να φθάσουν και να κατακτήσουν την κορυφή του.

Η μορφή της Θεοτόκου ασκεί μιαν αφάνταστη γοητεία και έλξι στις ψυχές αγγέλων και ανθρώπων. Οι άνθρωποι στέκονται με σεβασμό και δέος μπροστά στο «δυσανάβατο ύψος» της αγιότητός της. Και οι άγιοι Άγγελοι με δυσκολία ατενίζουν το «δυσθεώρητο βάθος» της Παναγίας υπάρξεώς της (Ω) . Η μορφή της Θεομήτορος, ζωγραφισμένη στο ψηλότερο, μετά τον τρούλλο, μέρος του ορθοδόξου Ναού τραβάει τα μάτια και τις ψυχές των πιστών. Η «Πλατυτέρα» είτε Βρεφοκρατούσα είτε Δεομένη ασκεί την πιο μεγάλη έλξι στα μέλη της Εκκλησίας. Είναι ο ιερός Μαγνήτης που μας τραβάει κοντά της και κοντά στον Υιό και Θεό της. Η Θεοτόκος θα υπάρχη εκεί μπροστά μας, μέχρις ότου ο Κύριος και Θεός της «ελκύση πάντας» (Ιω. ιβ' 32) στη βασιλεία Του.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 65-66 )

Αν και μυστηριακά δεν μπορούμε να δεχτούμε τον Κύριό μας περισσότερο από μία φορά την ημέρα, ωστόσο πνευματικά και νοερά μπορούμε να τον δεχόμαστε κάθε ώρα και στιγμή μέσω της εργασίας όλων των αρετών και των εντολών, ειδικά όμως μέσω της θείας προσευχής και μάλιστα της νοερής (1). Ο Κύριος βρίσκεται κρυμμένος στις άγιες εντολές Του κι όποιος πράττει μια αρετή ή εντολή, δέχεται ταυτόχρονα στην ψυχή του και τον κρυμμένο μέσα σ’ αυτές Κύριο, ο οποίος υποσχέθηκε να κατοικήσει μαζί με τον Πατέρα Του, σε κείνον που θα τηρήσει τις εντολές Του, λέγοντας, «Εάν κάποιος με αγαπά, θα τηρήσει τα λόγια μου κι ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σ’ αυτόν και θα κατοικήσουμε σ’ αυτόν μαζί» (Ιωάν. 14,23) (2). Αυτή η κοινωνία και ένωση με το Θεό δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί από κανένα άλλο δημιούργημα, παρά μόνο από δικιά μας αμέλεια ή από κανένα άλλο δικό μας σφάλμα. Και μερικές φορές αυτή η κοινωνία είναι τόσο καρποφόρα και ευάρεστη στο Θεό, όσο ίσως δεν είναι πολλές άλλες μυστηριακές κοινωνίες, εξαιτίας της έλλειψης προϋποθέσεων εκείνων που τις δέχονται (3). Λοιπόν, όσες φορές έχεις ανάλογη διάθεση και προετοιμαστείς για μία τέτοια νοερή κοινωνία, θα βρεις πρόθυμο και έτοιμο τον Υιό του Θεού, ο οποίος από μόνος Του σε τρέφει πνευματικά με τα ίδια Του τα χέρια.
Και για να προετοιμαστείς γι’ αυτή τη νοερή κοινωνία πράξε ως εξής. Στρέψε το νου σου στο Θεό και βλέποντας με ένα σύντομο βλέμμα από το ένα μέρος τις αμαρτίες σου κι από το άλλο το Θεό, λυπήσου για τη ζημιά (4) που του προξένησες και με κάθε ταπείνωση και πίστη παρακάλεσέ τον να καταδεχτεί να έρθει στη φτωχή σου ψυχή με νέα χάρη, για να την γιατρέψει και να τη δυναμώσει κατά των εχθρών.
Όταν πάλι πρόκειται ν’ ασκηθείς και να σκληραγωγηθείς εναντίον κάποιας επιθυμίας σου ή να κάνεις μια νέα πράξη αρετής ή να τηρήσεις κάποια εντολή, κάνε το όλο αυτό με σκοπό να προετοιμάσεις την καρδιά σου για το Θεό, ο οποίος τη ζητά παντοτινά. Στρεφόμενος ύστερα σ’ Αυτόν, φώναξέ τον με επιθυμία να έρθει με τη χάρη Του να σε γιατρέψει και να σε ελευθερώσει από τους εχθρούς, για να έχει μόνο Αυτός υπό την εξουσία Του την καρδιά σου.

Άλλοτε, ενθυμούμενος τις προαναφερόμενες προσευχές της μυστηριακής κοινωνίας, πες με καρδιά γεμάτη έξαψη: «Πότε, Κύριέ μου, να σε δεχτώ άλλη μία φορά; Πότε; Πότε; κ.λπ.» Κι αν θελήσεις να προετοιμαστείς για να κοινωνήσεις πνευματικά με ακόμη καλύτερο τρόπο, κατεύθυνε και βάλε από το προηγούμενο βράδυ όλες τις σκληραγωγίες και τις πράξεις των αρετών και κάθε άλλο έργο που έχεις να κάνεις, προς αυτόν το σκοπό, δηλαδή στο να δεχτείς πνευματικά τον Κύριό σου. Και το πρωί, όταν ξημερώσει, σκέψου: «Τι καλό! Τι ευτυχία! Τι μακαριότητα υπάρχει σε κείνη την ψυχή που άξια μεταλαβαίνει μυστηριακά το πανάγιο Μυστήριο της ευχαριστίας!» Μ’ αυτό τον τρόπο αποκτώνται πάλι οι χαμένες αρετές και μεταστρέφεται η ψυχή στην προηγούμενή της ωραιότητα και κοινωνούνται σ’ αυτήν τα δωρεάν χαρίσματα που απορρέουν από το πάθος του Αναστάντος Υιού του Θεού. Και από την ενθύμηση της μυστηριακής κοινωνίας πέρασε στην πνευματική κοινωνία και συλλογιζόμενος ότι απολαμβάνεις νοερά τα ίδια σχεδόν αγαθά μ’ αυτήν (δηλαδή τη μυστηριακή κοινωνία), φρόντισε ν’ ανάψεις στην καρδιά σου μία μεγάλη επιθυμία για να τον δεχτείς πνευματικά και νοερά. Αφού γεμίσεις απ’ αυτή την επιθυμία στην καρδιά σου, να στραφείς προς τον Κύριο και να του πεις: «Επειδή, Κύριέ μου, δεν μπορώ να σε δεχτώ αυτή τη μέρα μυστηριακά, κάνε εσύ, ω αγαθότητα και δύναμη άκτιστη, να σε δεχτώ άξια τώρα πνευματικά και κάθε ώρα και μέρα, δίνοντάς μου νέα χάρη και δύναμη κατά των εχθρών μου. Και, μάλιστα, εναντίον εκείνου του πάθους και του εχθρού, στον οποίο, για να αρέσω σε σένα και να κάνω το θέλημά Σου, εναντιώνομαι και κάνω πόλεμο με τη βοήθειά Σου». (5)

Υποσημειώσεις
(1). Γιατί όλες οι άλλες αρετές με την ομοιότητα που έχουν προς το Θεό κάνουν βέβαια τον ενάρετο άνθρωπο ικανό να ενωθεί με το Θεό, αλλά δεν τον ενώνουν. Ενώ η νοερή προσευχή έχει τέτοια δύναμη, ώστε να ενώνει με το Θεό. Κατά κάποιο τρόπο, οι άλλες αρετές μοιάζουν με τα όργανα που ισιώνουν και προσαρμόζουν δυο σανίδια, ενώ η προσευχή μοιάζει με την κόλλα, η οποία ενώνει επιπλέον τα ταιριασμένα σανίδια. Γι’ αυτό και ο μέγας Γρηγόριος της Θεσσαλονίκης είπε ότι «η δύναμη αυτή της προσευχής ιερουργεί την ανάταση και ένωση του ανθρώπου με το Θεό, καθώς είναι σύνδεσμος των λογικών δημιουργημάτων με το Δημιουργό» (Περί προσευχής και καθαρότητας καρδίας, κεφ.α΄, Φιλοκαλία).
(2). Από αυτά τα λόγια ο άγιος Μάξιμος συμπεραίνει πως όποιος τηρεί τις εντολές του Κυρίου, δε δέχεται μόνο στην ψυχή του τον Κύριο, αλλά μαζί με Αυτόν δέχεται και τον συνενωμένο με Αυτόν Πατέρα και το αχώριστο με Αυτόν Άγιο Πνεύμα, κι αυτό σημαίνει ότι δέχεται στον εαυτό του όλη την Αγία Τριάδα και γίνεται κατοικία Της (Περί Θεολογίας, εκατοντάδα 1, κεφ. 72, Φιλοκαλία).
(3). Για τη Θεία Κοινωνία υπάρχουν κανόνες που ορίζουν πότε κάποιος δεν πρέπει να προσέλθει στο μυστήριο. Τους κανόνες αυτούς τους έχουν θεσπίσει οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτσι, όσοι δεν έχουν προϋποθέσεις για να μετέχουν στη Θεία Κοινωνία, αν μεταλάβουν είναι ένοχοι κατά τον απόστολο Παύλο (Α΄ Κορ. 11,27). Όμως για τη νοερή Θεία Κοινωνία δεν έχει καθοριστεί κανένας περιοριστικός κανόνας.
(4). Η φθορά και βλάβη της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου με την αμαρτία είναι στην ουσία φθορά και καταστροφή του ναού του Θεού. Ο Τριαδικός Θεός ζητά και θέλει να εγκατασταθεί στο δημιούργημά Του, να το κάνει κατοικία Του, ενώ εμείς με την αμαρτία κάνουμε ζημιά, βλάβη και καταστρέφουμε αυτόν το ναό του Θεού, την κατοικία Του.
(5). Αλλά και όσοι δεν μπορούν συχνά και όταν θέλουν να λάβουν τη μυστηριακή κοινωνία, δηλαδή να μεταλάβουν το Χριστό που βρίσκεται στα μυστήρια, είτε γιατί βρίσκονται σε έρημο μέρος, όπου δεν υπάρχει ιερέας ούτε θυσιαστήριο και εκκλησία, είτε γιατί, παρόλο που βρίσκονται στον κόσμο, εμποδίζονται από τους Πνευματικούς, όχι για κάποιο σφάλμα τους που σύμφωνα με τους κανόνες των Πατέρων είναι εμπόδιο για την Κοινωνία, αλλά από την επικρατούσα πονηρή και διεστραμμένη συνήθεια*, αυτοί λέω, επειδή έχουν επιθυμία και αγάπη να κοινωνήσουν μυστηριακά το Χριστό, αλλά λόγω αυτών των αιτιών που είπαμε, είτε λόγω άλλων αιτιών δεν μπορούν, όλοι αυτοί ας λαμβάνουν νοερά και πνευματικά το Χριστό στον εαυτό τους, όπως λέει ο ιερός Νικόλαος ο Καβάσιλας στην «ερμηνεία της Λειτουργίας» (κεφ.42). Γιατί «ο ευρισκόμενος στα μυστήρια Χριστός, νοερά, αφανώς και αόρατα μεταδίδει σ’ αυτούς τον αγιασμό από τα μυστήρια, με τον τρόπο που Αυτός ξέρει».
* [Σε αυτό το ζήτημα αναφέρεται εκτενέστερα ο άγιος Νικόδημος στο βιβλίο του «Περί συχνής Θείας Μεταλήψεως». Είναι μια άσχημη συνήθεια να μην κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων πιστοί που δεν έχουν λόγους να κωλύονται της Μετάληψης].

1301. ΥΠΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ.
Διάσημος ιεροκήρυξ μίλησε για την Θεία Πρόνοια. Στο τέλος της ομιλίας του τον πλησίασε ένας τσαγκάρης και του είπε:
- Θαυμάσια η ομιλία σας, Πάτερ, για την Θεία Πρόνοια, αλλά εγώ δεν πιστεύω καθόλου σε αυτήν. Η Θεία Πρόνοια δεν υπάρχει. Απόδειξις η κατάστασις της οικογένειας μου. Χρόνια με πίστη υπηρετώ το Θεό και τώρα που βρέθηκα στην ανάγκη, παρόλες τις προσευχές μου, δεν έχω καμία βοήθεια. Η Εφορία με κυνηγά και θα με κλείσουν μέσα. Φθάνω μέχρι του σημείου να αυτοκτονήσω.
- Στάσου, απάντησε ο ιεροκήρυξ, να σου αποδείξω πιο απτά ότι υπάρχει η Θεία Πρόνοια. Πάρε αυτό το ποσόν. Μου το έδωσε μια πλούσια κυρία, που παρακολούθησε το κήρυγμά μου και μου είπε να το δώσω στον πρώτο, που θα παρουσιασθεί μπροστά μου και θα έχει ανάγκη. Χωρίς δισταγμό το πήρε ο καλός μας και δόξασε το Θεό.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 591)

ΑΝ ΣΟΥ πει ο λογισμός σου, λέει κάποιος Πατήρ, πως σήμερα είναι γιορτή, γι’ αυτό φάε καλύτερα, μην τον ακούσεις, αδελφέ, γιατί έτσι εορτάζεις Ιουδαϊκώς και όχι χριστιανικώς. Οι Εβραίοι ετοίμαζαν πολλών ειδών φαγητά για να γιορτάσουν. Η καλοφαγία του μοναχού ας είναι το πένθος και τα δάκρυα.

Ο ΑΒΒΑΣ Ελλάδιος έτρωγε σ’ όλη του την ζωή μόνο ψωμί κι αλάτι, όπως όλοι οι σκητιώτες. Όταν έφτανε το Πάσχα, έλεγε στον εαυτό του;
- Σήμερα, χάριν της μεγάλης γιορτής, πρέπει να κοπιάσω περισσότερο.
Ενώ λοιπόν τις άλλες μέρες έτρωγε καθιστός, την ημέρα του Πάσχα συνήθιζε να τρώει όρθιος.

ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΑΣΙΜΕΣ ημέρες έλεγε στους μαθητές του ένας πνευματικός Γέροντας:
- Ας χορτάσουμε με τον λόγο του Θεού σήμερα κι ας ευφρανθούμε με τις διηγήσεις των Πατέρων, παιδιά μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 91-92 )

Κασσιανή μοναχή και Μαρία Μαγδαληνή: Ποιες πραγματικά ήταν;

Τη βραδιά της Μ. Τρίτης, τρεις είναι οι σχετικές διαστρεβλώσεις.

Η μία: Το πρόσωπο της Κασσιανής. Είναι γνωστό πως το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής. Είναι το περίφημο δοξαστικό των Αποστίχων «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει…» (Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, επειδή κατάλαβε ότι είσαι Θεός, αναλαμβάνει έργο μυροφόρας και με θρήνους σου φέρνει μύρα για να σε αλείψει πριν ακόμα ενταφιασθείς). Πρόκειται για ποιητικό αριστούργημα.
Επιπόλαιοι και ανιστόρητοι άνθρωποι λένε και γράφουν πως η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα και μιλώντας η Κασσιανή για την πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό της. Λάθος. Η Κασσιανή ή Κασσία ή Εικασία είναι μια οσία μοναχή του Βυζαντίου, προικισμένη με καταπληκτικό ποιητικό ταλέντο. Αντί για τη βασιλική αλουργίδα προτίμησε το ταπεινό σχήμα της μοναχής και έγραψε πολλούς ύμνους. Και ο ωραιότερος ύμνος της είναι γνωστός σαν «τροπάριο της Κασσιανής».

Ποια λοιπόν είναι η πόρνη γυναίκα για την οποία μιλάνε όλα τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης;

Εδώ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη διαστρέβλωση. Φυσικά, απαντούν οι διαστρεβλωτές, η πόρνη ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή! Έχουν ταυτίσει τη Μαγδαληνή με την πόρνη! Μια για πάντα ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η Μαρία η Μαγδαληνή δεν υπήρξε διεφθαρμένη και πόρνη ποτέ! Ήταν μια ύπαρξη, που έπασχε, και την θεράπευσε ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέει χαρακτηριστικά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή: Ακολουθούσαν τον Ιησού οι δώδεκα μαθηταί και γυναίκες, μεταξύ των οποίων «η Μαρία, που ονομαζόταν Μαγδαληνή, απ’ την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια» (Λουκ.8,2). Ήταν δαιμονισμένη. Ο Χριστός της έβγαλε τα δαιμόνια, όπως έβγαλε και τα δαιμόνια τόσων άλλων ανθρώπων. Η Μαγδαληνή, μετά τη θεραπεία της, ήταν μια από τις ευγενείς εκείνες και αγίες Μυροφόρες γυναίκες.

Και τότε ποια είναι η πόρνη που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, η πόρνη, για την οποία μιλάνε τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης; Άγνωστη, ανώνυμη. Ακούσατε σε κανένα τροπάριο το όνομα της πόρνης; Όχι, πουθενά. Αλλά και ο ευαγγελιστής Λουκάς που περιγράφει τη σχετική σκηνή, δεν αναφέρει το όνομα της πόρνης, λέει ότι: «Στην πόλη ήταν κάποια αμαρτωλή γυναίκα» (Λουκ.7,37). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Απόστολοι, ενώ δεν έκρυβαν τις δικές τους ατέλειες και πτώσεις, όταν μιλάνε για μεγάλους αμαρτωλούς που μετανοούν, δεν αναφέρουν το όνομα τους. Έτσι, ούτε το όνομα της πόρνης που άλειψε τα πόδια του Κυρίου γνωρίζουμε, ούτε το όνομα της μοιχαλίδας που θέλησαν οι Φαρισαίοι να λιθοβολήσουν γνωρίζουμε.

Έτσι αποκαθίσταται και η τρίτη διαστρέβλωση σχετικά με την γνώση του ονόματος της πόρνης. Ανώνυμη η πόρνη. Δεν την ονοματίζουν ούτε ο ευαγγελιστής Λουκάς, ούτε οι υμνογράφοι. Τη βάφτισαν όμως οι παραμυθάδες, και τη βγάλανε Μαγδαληνή!

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, "Στη Μεγάλη Εβδομάδα", εκδ. Δ. Σωτηρόπουλος)

Επιστολή στον σιδερά Ράντοσαβ Ι. για τον προδότη Ιούδα
Ρωτάς αν θα συγχωρεθεί στον Ιούδα η αμαρτία της προδοσίας του δασκάλου και Κυρίου Ιησού Χριστού!
Δεν ξέρω γιατί σε απασχολεί αυτό.
Δεν είναι μήπως πιο σημαντική μέριμνα, το να μην προδώσουμε εμείς τον Κύριο μας με τις κακουργίες μας;
Και δεν είναι περισσότερο σημαντικό το ερώτημα πώς εμείς να σώσουμε τις δικές μας ψυχές;
Αφού ιδού, το ρολόι του χρόνου μας γρήγορα μετρά τις μέρες και τις ώρες προειδοποιώντας μας για την σύντομο έξοδο από αυτό τον κόσμο.
Κι εμείς, όλοι θα βρεθούμε μπροστά στον αιώνιο Δικαστή, ο οποίος θα πει τη δική Του δίκαιη κρίση μπροστά σ’ όλους τους ουράνιους λαούς περί όλων εκείνων που πράξαμε σ’ αυτή τη ζωή.
Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στη δίκη, ο καθένας σκέπτεται τις αμαρτίες του και τις αδικίες, και περί του πώς θα δικαιολογήσει τον εαυτό του μπροστά στο δικαστή.
Κανένας δεν έχει το χρόνο ούτε τη θέληση να σκέφτεται τις αμαρτίες του υπόλοιπου κόσμου, ούτε να μπαίνει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα δικάζει.
Ποιος ξέρει πώς θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής εμένα κι εσένα;
Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο και όχι κατά το άδικο.
Αλλά θα θέλαμε περισσότερο να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά κατά το έλεος.
Όμως μάταια.
Αυτός υποσχέθηκε να κρίνει κατά το δίκαιο.
Γι’ αυτό μας διακατέχει ο φόβος και το τρέμουλο.
Και γι’ αυτό εγώ δεν επιθυμώ ούτε σ’ εσένα ούτε σ’ εμένα ούτε σε κανέναν στον κόσμο, να βρεθεί στην πλευρά εκείνη όπου θα είναι ο προδότης Ιούδας.
Αφού ο Ιούδας είναι προδότης.
Αυτός είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του εαυτού του.
Αυτός πρόδωσε τον Χριστό, πρόδωσε τους αποστόλους, πρόδωσε και τον εαυτό του ως άνθρωπο.
Τον Χριστό και τους αποστόλους πρόδωσε στους Ιουδαίους ενώ τον εαυτό του στο διάβολο.
Αφού έχει λεχθεί: « Τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς» ( Ιωάν.13,27).
Είναι δύσκολο να μετρηθεί όλο το βάθος του κακού που είχε κυριαρχήσει στον Ιούδα.
Αυτός ήταν άπιστος και φθονερός και κλέφτης και φιλάργυρος και υποκριτής και προδότης.
Τελικά απελπισμένος και αυτόχειρας.
Ο Υιός του Θεού αρκετές φορές τον προειδοποιούσε για να τραβηχτεί από τον ολέθριο δρόμο του αλλά αυτός παρέμενε ανένδοτος.
Ο Υιός του Θεού έδειχνε προς αυτόν την ίδια μέριμνα και αγάπη όπως και προς τους άλλους μαθητές, όμως αυτός στην αγάπη αποκρινόταν με μίσος.
Ο Υιός του Θεού κατέβηκε και του έπλυνε τα πόδια, ενόψει της ίδιας της προδοσίας και με το χέρι Του, του έδωσε μπουκιά ψωμιού βουτηγμένου στο αλάτι.
Με το ψωμί και το αλάτι εμείς υποδεχόμαστε τους υψηλούς φιλοξενουμένους.
Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προκαθορισμένος από τον Θεό να είναι προδότης όπως νομίζεις εσύ.
Εάν ήταν έτσι, γιατί ο Υιός του Θεού να προσπαθεί τόσο πολύ να αποτρέψει τον Ιούδα από την κακή πράξη;
Γιατί, πριν απ’ όλα να τον πάρει για μαθητή Του και να τον κρατά δίπλα Του τρία χρόνια;
Γιατί να ταπεινώνεται μπροστά του, να κατεβαίνει και να του πλένει τα πόδια;
Γιατί από το άγιο χέρι Του να του δίνει ψωμί και αλάτι;
Διαβάζοντας στην ψυχή του Ιούδα την κακή πρόθεση, ο Κύριος τα έκανε όλα για να τον σώσει από την αιώνια καταστροφή. Αν και έχει λεχθεί ότι οι σκανδαλισμοί πρέπει να έρθουν, έχει λεχθεί ακόμα κι αυτό σαν αυστηρή προειδοποίηση: « Πλην ουαι τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται» ( Ματθ.18,7).
Ο σκανδαλιστής είναι ο ίδιος ο σατανάς και ως τέτοιος αυτός πρέπει να πράξει το έργο του.
Γι’ αυτό το σκάνδαλο πρέπει να έρθει μέσω αυτού και απ’ αυτόν.
Αλλά αλίμονο στον άνθρωπο ο οποίος θα παραδοθεί στο σατανά και θα γίνει το εργαλείο του.
Αλίμονο σ’ εκείνον ο οποίος αντίθετα από την αγάπη του Θεού δείχνει την αγάπη του προς τον αντίπαλο του Θεού.
Να προσεύχεσαι στον Θεό, να σε σώσει από τον σκανδαλιστή που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους.
Να μη γίνεις ποτέ υπηρέτης και εργαλείο του σκανδάλου του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, « Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β΄, εκδ. « Εν πλω», 2008.

Ο άγιος Βλαδίμηρος, ο πρώτος χριστιανός ηγεμόνας των Ρώσων, είχε έντεκα γιους. Μετά την κοίμηση του ( 1015) ο μεγαλύτερος, ο Σβιατοπόλκ, αποπειράθηκε ν’ απαλλαγή από τους αδελφούς του και να γίνη ο μόνος άρχοντας της Ρωσίας. Διάλεξε πρώτο στόχο της επιθέσεως του τον πρίγκιπα Βόρι, που δεν ήταν ακόμη είκοσι χρονών.
Ο Βόρις βρισκόταν επικεφαλής ενός στρατεύματος, όταν πληροφορήθηκε τα σχέδια του ετεροθαλούς αδελφού του. Αν και νεαρός, ήταν αγαπητός στους άνδρες του και είχε αναγνωριστή σαν επιδέξιος αρχηγός στην υπεράσπιση της πατρίδος εναντίον των εχθρών. Εν τούτοις, αντί ν’ αντισταθή στον Σβιατοπόλκ, παραδόθηκε και θανατώθηκε χωρίς οίκτο.
Ήταν στην ακμή της νεότητος του και ασφαλώς επιθυμούσε να ζήση σαν καλός χριστιανός. Όμως ένιωσε ότι δεν είχε το δικαίωμα να υπερασπίση τη ζωή του προξενώντας το θάνατο άλλων ανθρώπων. Ήταν πρόθυμος να οδηγήση τα παλληκάρια του στη μάχη, όταν θα προστάτευαν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους από τις βαρβαρικές επιδρομές, αλλ’ αυτή τη φορά η περίπτωση ήταν διαφορετική, γιατί ο εχθρός δεν ήθελε παρά τον δικό του μόνο θάνατο. Ο Βόρις αποφάσισε να θυσιάση τη ζωή του και να διαφυλάξη τους ανθρώπους που τελούσαν κάτω απ’ τις διαταγές του.
Ο αδελφός του Γκλεμπ ακολούθησε το παράδειγμα του και θανατώθηκε με παρόμοιες συνθήκες λίγες μέρες μετά.
Ο ρωσικός λαός συγκινήθηκε βαθύτατα με τη στάση των νεαρών πριγκίπων. Η συμπεριφορά τους δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία. Οι επίσκοποι έκριναν τη θυσία των νέων μάταιη, αλλά η ετυμηγορία των ίδιων των Ρώσων δεν ήταν τέτοια. Αναγνώρισαν ότι ο θεληματικός θάνατος των αδελφών ήταν αγνή χριστιανική πράξη, εκπλήρωση της εντολής του Χριστού, να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης οι ιεράρχες ενέδωσαν στην αντίθετη τους γνώμη και οι πρίγκιπες Βόρις και Γκλεμπ ήταν οι πρώτοι που ανακηρύχθηκαν άγιοι από τη Ρωσική Εκκκησία (1020).
Παραμένουν μέχρι σήμερα μεταξύ των πιο αγαπητών μελών της χριστιανικής οικογένειας του ρωσικού λαού και το παράδειγμα τους δεν παύει να εμπνέη θαυμασμό. Ο Βόρις και ο Γκλεμπ δεν ονομάστηκαν μάρτυρες γιατί δεν πέθαναν υπερασπίζοντας την πίστη. Ονομάστηκαν « παθοφόροι». Μαρτύρησαν για την αγάπη.

(Οι Ρώσοι και η Εκκλησία τους)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.103-105)

Η ανθρωπαρέσκεια

-    Γέροντα, πολλές φορές με πιάνει ένα παράπονο.
-    Τί παράπονο έχεις;
-    Νά, λέω: «Γιατί δεν αναγνώρισαν τον κόπο μου και μου συμπεριφέρθηκαν
έτσι;».
-    Όταν κάποιος κάνη κάτι ταπεινά και με αγάπη, και δεν βρη αναγνώριση, μπορεί να του έρθη και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο - όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτή την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ· έχει μέσα εγωισμό, δικαίωμα, ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινήσαι ταπεινά. Ό,τι κάνεις να το κάνης με φιλότιμο, για τον Χριστό, και όχι από ανθρωπαρέσκεια και κενοδοξία, για να ακούσης το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δεν δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνον για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ’ αυτήν την ζωή με την άφθονη Χάρη Του, και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.
-    Μπορεί, Γέροντα, μέσα στο φιλότιμο να υπάρχη ανθρωπαρέσκεια;
-    Μπορεί ο διάβολος, που όλα θέλει να τα μολύνη, να κλέβη το λίγο φιλότιμο με την ανθρωπαρέσκεια. Έχει δηλαδή ο άνθρωπος λίγο φιλότιμο, αλλά, αν δεν προσέξη, μπαίνει μέσα η ανθρωπαρέσκεια και μετά, ό,τι κι αν κάνη, πάει χαμένο. Είναι σαν να βγάζη νερό με τρύπιο κουβά. Αν όμως καταλάβη πώς ό,τι κάνει από ανθρωπαρέσκεια μολύνεται, μετά δεν θα έχη όρεξη να κάνη κάτι για να επιδειχθή· δεν θα έχη μάτια να δη αν τον καμαρώνουν οι άλλοι ούτε αυτιά να ακούση τί λένε γι’ αυτόν.
-    Γέροντα, εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν κάτι το κάνω από καθαρό φιλότιμο ή από ανθρωπαρέσκεια.
-     Το καθαρό φαίνεται. Όταν κινήται κανείς με καθαρό φιλότιμο, έχει πληροφορία εσωτερική, έχει δηλαδή μέσα του ανάπαυση, γαλήνη, ενώ η ανθρωπαρέσκεια φέρνει ανησυχία, ταραχή.
-    Γέροντα, μου λέει ο λογισμός πώς πέφτω σε πειρασμούς, επειδή η καρδιά μου δεν είναι ολοκληρωτικά δοσμένη στον Θεό.
-    Ναί, κλέβεσαι από την ανθρωπαρέσκεια. Προσπάθησε στην κάθε φιλότιμη ενέργειά σου να μη σφηνώνεται η ανθρωπαρέσκεια, για να έχης και καθαρό μισθό, χωρίς κρατήσεις από το ταγκαλάκι, αλλά και περισσότερη εσωτερική ειρήνη. Να εξετάζης τα ελατήρια με τα οποία κινείσαι καί, μόλις αντιληφθής ότι κινείσαι από ανθρωπαρέσκεια, να την χτυπάς αμέσως. Αν κάνης αυτόν τον «καλόν αγώνα», θα αποτοξινωθής από κάθε κοσμικό ελατήριο που έχει κέντρο το εγώ. Τότε θα γίνωνται όλα καλά και δεν θα έχης πειρασμούς ούτε εξωτερικούς ούτε δικούς σου εσωτερικούς, αλλά θα έχης εσωτερική ειρήνη.
-    Γέροντα, στενοχωριέμαι για την στασιμότητα που έχω. Θα ήθελα κάθε μέρα να προοδεύω πνευματικά.
-    Ξέρεις τί συμβαίνει καμμιά φορά; Μπορεί να θέλουμε να απαλλαγούμε από τα πάθη μας και να γίνουμε καλύτεροι, όχι για να ευαρεστήσουμε τον Θεό, αλλά για να αρέσουμε στους άλλους. Κι εσύ, ας πούμε, θέλεις να γίνης καλύτερη, να προχωρήσης πνευματικά. Εξέτασες όμως γιατί το θέλεις; Το θέλεις, για να πλησιάσης περισσότερο στον Θεό ή για να φαίνεσαι καλύτερη από τις άλλες αδελφές; Βιάζεσαι λ.χ. να πάς στην εκκλησία. Γιατί το κάνεις; για να είσαι από την αρχή στην Ακολουθία, επειδή αυτό είναι το σωστό ή για να πάς πρώτη και να λένε οι αδελφές καλά λόγια για σένα; Ο πνευματικός άνθρωπος ενδιαφέρεται να αρέση στον Θεό, όχι στους ανθρώπους. «Αν ήθελα να αρέσω στους ανθρώπους, λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού».
-    Γέροντα, έχω πάντοτε έναν φόβο μην ξεπέσω στα μάτια των άλλων, ενώ δεν σκέφτομαι πώς με βλέπει ο Θεός. Πώς θα αυξηθή ο φόβος του Θεού;
-    Εγρήγορση χρειάζεται. Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλον τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσης τον Θεό, ο νούς σου θα είναι συνέχεια στο πώς να ευχαριστήσης τον Θεό, στο πώς να αρέσης στον Θεό, και όχι στο πώς να αρέσης στους ανθρώπους. Αυτό πολύ θα σε βοηθήση να ελευθερωθής από τις βαρειές αλυσίδες της ανθρωπαρέσκειας που σού είναι εμπόδιο για την ανώτερη ζωή. Και όταν θα χαίρεσαι, γιατί ξέπεσες στα μάτια των ανθρώπων, τότε θα γλυκαίνεσαι εσωτερικά από τον Γλυκύ Ιησού.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 72-75)

ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και χτυπούσαν στην καλύβη του Ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως, που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στον Γέροντα:
- Αββά, δεν μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν; Κι από δώ και πέρα μοίραζε από τα δικά σου έλεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε κι οι δυό.
Ο αγαθός Γέροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να πει τίποτε κι εξακολούθησε
να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά πληθύνονταν.
Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε τα δικά του. Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, πήγε στον Γέροντά του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Τώρα όμως είχαν αυξηθεί και οι ζητιάνοι, κι ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετεί. Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ηταν ένας φτωχός. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.
- Δώσε του ένα καρβέλι, πρόσταξε ο Γέροντας, που έκανε πως δεν είδε τον μορφασμό του.
- Μου φαίνεται πως δεν έχουμε πια να φάμε ούτε εμείς, είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούσει κι ο ζητιάνος.
- Πήγαινε και ψάξε καλά, πρόσταξε ο Γέροντας.
Σηκώθηκε εκείνος απρόθυμα να πάει στο κελλαρικό. Μα τρόμαξε ν’ ανοίξει την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από καλοψημένα φρέσκα καρβέλια!
Από την ημέρα εκείνη απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Γέροντά του κι έγινε πρόθυμος στο ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 101-102)