δ'. Ο ίδιος Αββάς Θεόφιλος έλεγε: «Τί φόβος και τρόμος και καταναγκασμός έχει να μας πιάση, όταν η ψυχή θα χωρίζεται από το σώμα! Γιατί θα έλθουν σ’ εμάς τότε οι ενάντιες δυνάμεις ολόκληρο πλήθος, οι άρχοντες του σκότους, οι κοσμοκράτορες του κακού, οι αρχές και οι εξουσίες, τα πνεύματα της αμαρτίας. Και θα κρατούν την ψυχή τιμωρητικά, παρουσιάζοντάς της όλα τα αμαρτήματα, όπου έκαμε με γνώση ή άγνοια, από τη νεότητά της έως την τωρινή της ηλικία, θα την κατηγορούν λοιπόν εκεί για όλα όσα έπραξε. Τί τρόμος λοιπόν θα κατέχη την ψυχή εκείνη την ώρα, ωσότου βγή η απόφαση και ελευθερωθή! Αυτή θα είναι η ώρα του καταναγκασμού της, ωσότου δη τί θα απογίνη. Αλλά και οι θείες δυνάμεις θα στέκωνται κατά πρόσωπο των εναντίων και θα παρουσιάζουν και αυτές τα καλά της έργα. Νοιώθει λοιπόν η ψυχή, στέκοντας καταμεσίς, τί φόβος και τρόμος τη συνέχει, ωσότου βγή η απόφαση της δίκης της από τον δίκαιο Κριτή. Και αν μεν είναι άξια, οι δαίμονες τιμωρούνται και η ίδια τους αρπάζεται. Και από τότε θα είναι αμέριμνη ή μάλλον θα κατοική έτσι σύμφωνα με το ρητό: ως ευφραινομένων πάντων η κατοικία εν σοι. Τότε, θα εκπληρώνεται το γραμμένο: απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Τότε, απαλλαγμένη, θα πορεύεται σ’ εκείνη την ανεκλάλητη χαρά και δόξα, όπου θα εγκατασταθή. Αν όμως βρεθή ότι έζησε σε αμέλεια, ακούει τα φοβερότατα λόγια: αρθήτω ο ασεβής ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου. Τότε, την πιάνει ξαφνικά μέρα οργής, μέρα θλίψεως και καταναγκασμού, μέρα σκότους και γνόφου. Παραδίδεται στο εξώτερο σκότος, καταδικάζεται στο αιώνιο πυρ και θα κολάζεται σε απεράντους αιώνες. Τότε, πού η καύχηση του κό1σμου; Πού η κενοδοξία; Πού η ευχαρίστηση; Πού η απόλαυση; Πού η φανταχτερή ζωή; Πού η ανάπαυση; Πού η υπερηφά νεια; Πού τα χρήματα; Πού η κοινωνική διάκριση; Πού ο πατέρας; Πού η μητέρα; Πού ο αδελφός; Ποιος θα μπόρεση να τη βγάλη, καθώς θα την καίη η φωτιά και θα βασανίζεται τόσο πικρά; Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, πως θα έπρεπε να ζούμε; Με άγιες αναστροφές, με κάθε ευσέβεια. Τί αγάπη πρέπει να αποχτήσουμε! Τί συμπεριφορά και τί τρόπους ζωής! Τί δρόμο! Τί ζήλο! Τί προσευχή! Τί ασφάλεια! Αυτά περιμένοντας, - λέγει - ας φροντίσουμε να βρεθούμε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον του Θεού, σε ειρήνη. Για να καταξιωθούμε να ακούσουμε τη φωνή του όπου θα μας λέγη: Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
ε΄. Ο ίδιος Αββάς Θεόφιλος ο Αρχιεπίσκοπος, κατά τις τελευταίες του στιγμές, είπε: «Μακάριος είσαι, Αββά Αρσένιε, όπου πάντοτε αναθυμόσουν αυτή την ώρα».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

151. Τίποτε δεν είναι ακατατόρθωτο σε όποιον πιστεύει. Η ζώσα και στερεά πίστις μπορεί να επιτελέση μεγάλα θαύματα εν ριπή οφθαλμού. Αλλά και άσχετα προς τη δική μας πίστη, ο Θεός επιτελεί θαύματα, όπως εκείνα που γίνονται μέσα στα Μυστήρια. Ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, αδιάφορο αν ο λειτουργός ιερεύς είναι ή δεν είναι άξιος. «μη η απιστία την πίστιν του Θεού καταργήσει;» (Ρωμ. γ’ 3), ρωτά ο Απόστολος. Οι δικές μας ελλείψεις δεν μπορούν να υπερισχύσουν στο ανείπωτο έλεος του Κυρίου. Ούτε η αδυναμία μας στη δική του παντοδυναμία.

152. Αρκεί να είναι θεάρεστο ό,τι ζητείς με την προσευχή σου και ας είσαι βέβαιος ότι ο Θεός θα ανταποκριθή στο αίτημά σου. Πίστευε ότι «παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστι καταβαίνον». Από τον Θεό προέρχεται και όχι από τους ανθρώπους. Ούτε, φυσικά, από την τύχη. Ο Θεός βλέπει και ακούει όλες τις ανάγκες σου, κάθε κίνημα της καρδιάς σου και του νού σου. Είναι Πανάγαθος, Πάνσοφος και Παντοδύναμος. Μπορεί με την μεγαλύτερη ευκολία, μέσα σε μια στιγμή, να σου ικανοποιήση το αίτημα. Πολλά πράγματα είναι ακατόρθωτα για τους ανθρώπους, για τον θεό ούτε ένα. «Πάντα γαρ δυνατά εστι παρά τω Θεώ» (Μαρκ. ι’ 27).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 81-82)

    Ο Χριστός είναι μαζί μου, και ποιόν θα φοβηθώ; Είτε κύματα σηκώνονται εναντίον μου, είτε πελάγη, είτε θυμοί αρχόντων, όλα αυτά για μένα είναι πιο ασήμαντα από αράχνη. Και αν δεν ήταν για τη δική σας αγάπη, ούτε σήμερα θα δεχόμουν να φύγω. Γιατί πάντοτε λέγω, «Κύριε, ας γίνει το δικό σου θέλημα»· όχι ό,τι θέλει ο τάδε και ο τάδε, αλλ΄ ό,τι θέλεις εσύ. Αυτός μου είναι πύργος, αυτό μου είναι πέτρα ακίνητη, αυτό μου είναι ράβδος αμετάβλητη. Αν θέλει ο Θεός να γίνει αυτό, ας γίνει. Αν θέλει να είμαι εδώ, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Όπου θέλει, τον ευχαριστώ.
    Κανείς ας μη σας ανησυχεί. Να προσηλώνεστε στις προσευχές. Αυτά τα έκαμε ο διάβολος για να ξερριζώσει το ζήλο σας για τις λιτανείες. Όμως δεν προχωρεί σ’ αυτό, αλλά σας βρήκα πιο πρόθυμους και πιο θερμούς. Αύριο θα βγω μαζί σας για λιτανεία. Ή όπου είμαι εγώ, εκεί είστε και σεις· όπου εσείς, εκεί και εγώ· ένα σώμα είμαστε. Το σώμα δε χωρίζεται από το κεφάλι, ούτε το κεφάλι από το σώμα. Εμποδιζόμαστε από τον τόπο, αλλ΄ είμαστε ενωμένοι με την αγάπη. Ούτε ο θάνατος θα μπορέσει να μας διασπάσει. Γιατί, και αν ακόμη πεθάνει το σώμα μου, ζει η ψυχή μου και θυμάται το λαό. Εσείς είστε για μένα πατέρες. Πώς μπορώ να σας ξεχάσω; Εσείς για μένα πατέρες, εσείς για μένα ζωή, εσείς για μένα προκοπή. Αν εσείς προκόψετε, εγώ ευδοκιμώ. Επομένως για μένα η ζωή και ο πλούτος βρίσκονται μέσα στο δικό σας θησαυρό. Εγώ είμαι έτοιμος άπειρες φορές να σφαγώ για σας (και δεν κάνω καμιά χάρη, αλλά και οφειλή επιστρέφω, γιατί «ο ποιμένας ο καλός θυσιάζει τη ζωή του για τα πρόβατα»), και να σφαγώ άπειρες φορές και να αποκεφαλισθώ άπειρες φορές. Για μένα ο θάνατος αυτός είναι προϋπόθεση αθανασίας, για μένα οι επιβουλές αυτές είναι αφορμή ασφάλειας.
     Μήπως λοιπόν για χρήματα με επιβουλεύονται, για να λυπηθώ; μήπως για σφάλματα, για να πονέσω; Για τον έρωτα που έχω για σας· επειδή τα πάντα κάνω, για να μείνετε σε ασφάλεια, για να μην εισχωρήσει κανείς στην ποίμνη, για να μείνει ακέραιο το ποίμνιο. Η υπόθεση των αγώνων αυτών μου αρκεί για στεφάνι. Γιατί τί θα πάθαινα για σας; Εσείς για μένα είστε συμπολίτες, εσείς για μένα πατέρες, εσείς για μένα αδελφοί, εσείς για μένα τέκνα, εσείς για μένα μέλη, εσείς για μένα σώμα, εσείς για μένα φώς, ή καλύτερα και από το φώς αυτό πιο αγαπητοί. Γιατί τί τόσο μεγάλο μου χαρίζει η ακτίνα του ήλιου όσο η δική σας αγάπη; Η ακτίνα με ωφελεί στην παρούσα ζωή, η δική σας όμως αγάπη μου πλέκει στεφάνι για τη μέλλουσα ζωή. Και αυτά τα λέγω σε αυτιά ανθρώπων που ακούν· και τί είναι πιο πρόθυμο ν’ ακούσει από τα δικά σας αυτιά; Τόσες ημέρες μείνατε άγρυπνοι, και τίποτε δε σας λύγισε, ούτε το μάκρος του χρόνου σας έκαμε πιο μαλακούς, ούτε οι φόβοι, ούτε οι απειλές· σ’ αυτά γίνατε γενναίοι. Και τί λέγω, γίνατε; Αυτό που πάντοτε επιθυμούσα, περιφρονήσατε τα βιοτικά πράγματα, αρνηθήκατε τη γη, μεταφερθήκατε στον ουρανό· απαλλαχθήκατε από τα δεσμά του σώματος, αγωνίζεστε για τη μακάρια εκείνη φιλοσοφία. Αυτά είναι για μένα στεφάνια, αυτά παρηγοριά, αυτά ενθάρρυνση, αυτά είναι για μένα παρόρμηση, αυτά ζωή, αυτά προϋπόθεση αθανασίας.
(ΕΠΕ 33,391-393)

    Ο διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (δ,1-38) είναι γεμάτος από πνευματικές αλήθειες υψίστου ενδιαφέροντος! Ωστόσο, πέρα απ’ αυτές, όταν είχα πρωτοδιαβάσει το κείμενο αυτό είχα σταθεί σε ένα σημείο που φαίνεται δευτερεύον. Στο στίχο 6 λέει πως ο Ιησούς έκατσε εκεί, κοντά στο πηγάδι, « κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας», επειδή είχε κουραστεί από την οδοιπορία! Αυτό το θαύμασα! Έκατσα αρκετή ώρα να σκέπτομαι το Χριστό μας κουρασμένο, μέσα στον ήλιο που Αυτός δημιούργησε, ευάλωτο και είπα ‘ πόσο μου αρέσει που έχω τέτοιο Θεό!’ Όσο πιο πολύ βιώνω το μεγαλείο της θεότητας Του, τόσο πιο πολύ αγαπώ και θαυμάζω τις ανθρώπινες στιγμές Του! Όπως τότε που δάκρυσε για το Λάζαρο και τους συγγενείς του, παρόλο που γνώριζε πως ύστερα από λίγο θα τον αναστήσει, όπως τότε στον κήπο της Γεσθημανής που παρακάλεσε τον Πατέρα Του να μην πιεί το ποτήρι του θανάτου, όταν δίψασε πάνω στο Σταυρό και πολλές άλλες.
    Αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι άνθρωποι να έχουν καρδιά και να μην αγαπήσουν αυτό το πρόσωπο ακόμα κι αν δεν έχουν ορθή πίστη. Πώς γίνεται να μην τους ελκύσει ο Ιησούς; Νομίζω ακόμα κι αν δεν έχουμε καθόλου πνευματικότητα, δε γνωρίζουμε τίποτα από θεολογία, αλλά είμαστε καθαροί και καλοπροαίρετοι, τότε θα αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά τον Ιησού. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν οι Απόστολοι, ‘ τα μωρά του κόσμου’ όπως λέει ο Απόστολος Παύλος (α΄ Κορ.1,27), οι Μυροφόρες και η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου που καθόταν στα πόδια του Χριστού και Τον άκουγε. Σ’ αυτούς ο Κύριος αποκάλυψε τον εαυτό Του, σ’ αυτούς που η αγάπη τους στο πρόσωπο Του, στην ανθρώπινη φύση Του, τους έκανε δεκτικούς της Θείας Χάρης Του και το Άγιο Πνεύμα τούς έκανε να καταλάβουν τη Θεότητα Του από πρώτο χέρι! Η θεολογία είναι η επιστήμη των επιστημών, αλλά η απλότητα και η αγάπη είναι οι κορυφές της θεολογίας και της θεογνωσίας.
    Οι Φαρισαίοι, όπως και ο διάβολος άλλωστε, ήξεραν τις Γραφές απ’έξω κι ανακατωτά, όμως ήταν πωρωμένοι στην καρδιά και δεν κατάλαβαν ότι Αυτός που σταυρώσανε δεν ήταν ο γιος του μαραγκού, αλλά ο Υιός του Θεού! Και ό,τι κι αν τους έλεγε ο Χριστός δεν καταλάβαιναν. Ακόμα και ο κενός Τάφος δεν τους έπεισε! Πλήρωσαν τους φρουρούς να πουν ψέματα ότι τους πήρε ο ύπνος. Τέτοια αναλγησία! Ενώ ο Χριστός φανέρωσε σταδιακά τον εαυτό Του στους απλούς μαθητές Του, στη Σαμαρείτιδα, στις Μυροφόρες, στο Ληστή και σε τόσους άλλους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους! Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι υπάρχουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας πιστοί ‘μεγάλης πνευματικότητας’, ‘διαβασμένοι’, ‘ψαγμένοι’, ‘φτασμένοι’ που όμως δεν συγκαταβαίνουν στις ανθρώπινες αδυναμίες των αδελφών. Έχουν μια ελιτίστικη συμπεριφορά, πιστεύουν ότι για το Χριστό μπορούν να μιλούν μόνο οι θεολόγοι, κρίνουν αδιάκριτα και ειρωνεύονται απλούς, αφανείς , αγωνιζόμενους αδελφούς, ακόμα και τους πνευματικούς πατέρες, για τους οποίους ο Χριστός κουράστηκε, δάκρυσε και έχυσε το Αίμα Του, αγαπώντας τους τόσο πολύ! Όπως λέει και ο Ιωάννης εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του που τον έχει μπροστά του, πώς γίνεται να αγαπά το Θεό που δεν Τον έχει δει ποτέ; ( α΄Ιω.4,20)(Κ.Δ.Κ)

«Ο Ιακώβ δούλεψε για τη Ραχήλ εφτά χρόνια, του φάνηκαν όμως σαν λίγες μέρες, γιατί την αγαπούσε!» (Γένεση 29:20)

Θυσία από αγάπη
Μια Αυστραλή, η Ζέλμπα Νομπ, ζύγιζε 160 κιλά και η αγάπη της για το σύζυγό της την ώθησε να χάσει 87 κιλά κόβοντας λίπη και κάνοντας γυμναστική.
Ως πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η αγάπη; Πολλοί έπεσαν στη φωτιά για την αγαπημένη τους. Ο Ιακώβ, στην Παλαιά Διαθήκη, δούλεψε με χαρά εφτά χρόνια στον πεθερό του το Λάβαν για ν’ αποκτήσει τη Ραχήλ. Κι όταν ο πεθερός του τον ξεγέλασε και του έδωσε την άσχημη Λεία, εκείνος δέχτηκε να δουλέψει υπομονετικά άλλα εφτά χρόνια για να πάρει και τη Ραχήλ.
Ο Χριστός πέθανε για χάρη μας πάνω στο σταυρό, επειδή μας αγαπούσε και ήθελε να μας λυτρώσει από την αμαρτία και τις συνέπειές της. Τώρα παίρνουμε τη σωτηρία μας δωρεάν μέσω της πίστης επειδή Εκείνος πλήρωσε για μας με το αίμα Του στο σταυρό την ποινή της αμαρτίας μας, που ήταν ο αιώνιος θάνατος.
Εσύ, αγαπητέ μας φίλε, τη δέχτηκες αυτή τη σωτηρία στην καρδιά σου; Και τι κάνεις τώρα για ν’ αποδείξεις την αγάπη και την ευγνωμοσύνη σου στο Θεό;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

Αποστάγματα σοφίας
Ο προορισμός μας είναι ο Ουρανός. Η Αγία Γραφή είναι ο χάρτης. Ο Χριστός είναι ο Δρόμος.
Αναρωτήθηκα: Γιατί δεν κάνει κανείς κάτι; Κι αμέσως συνειδητοποίησα ότι ο «κανείς» ήμουν εγώ.
Η αμαρτία σε πηγαίνει μακρύτερα απ’ ό,τι θα ήθελες να πας, σε κρατά εκεί περισσότερο καιρό απ’ ό,τι θα ήθελες να μείνεις και σου κοστίζει περισσότερο απ’ ό,τι θα ήθελες να πληρώσεις.
«Για κείνον που ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, αυτό γι’ αυτόν είναι αμαρτία» (Ιακώβου 4:17).
Αν είσαι παιδί του Θεού και παντρευτείς ένα παιδί του διαβόλου, σίγουρα θα έχεις προβλήματα με τον πεθερό σου.
Οι άνθρωποι συνήθως δεν αναγνωρίζουν το διάβολο, γιατί τον φαντάζονται ολόμαυρο και σκοτεινό, ενώ αυτός παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός» (Β’ Κορ. 11:14).
Η προσευχή κάνει κάτι περισσότερο από το να μας δίνει κάτι από το Θεό. Μας βοηθάει να γίνουμε όπως θέλει ο Θεός.
Δεν υπάρχει μαλακότερο μαξιλάρι από μια καθαρή συνείδηση.
Ο χριστιανισμός είναι αγώνας, όχι όνειρο.
Ο Σατανάς έχει πολλά εργαλεία, αλλά το ψέμα είναι το χερούλι που ταιριάζει σε όλα.
Μπορείς να έχεις τόνους θρησκείας, χωρίς να έχεις ούτε δράμι σωτηρίας.
Ο άνθρωπος που έχει μίσος στην καρδιά του, τιμωρεί μόνο τον εαυτό του.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

149. Εφ’ όσον είμαι αμαρτωλός, γιατί να με εκπλήττη το γεγονός ότι οι άλλοι μου κάνουν κακό; «Το κρίμα του Θεού εστι κατά αλήθειαν επι τους τα τοιαύτα πράσσοντας» (Ρωμ. β’ 2). Απολαμβάνω ανάλογα με τη δική μου συμπεριφορά. «Εν ω μέτρω μετρώ μετρηθήσεται μοι» (Ματθ. ζ’ 2). Και ας μη λησμονώ ποτέ το παράδειγμα του δικαίου και αναμάρτητου Ιησού Χριστού, που παρά το ότι δεν ήταν ένοχος σε τίποτε, υπέστη κάθε αδικία εκ μέρους των ανθρώπων, καθηλώθηκε στον Σταυρό και πέθανε τον πιο ατιμωτικό θάνατο.

150. Οι άγιοι άνθρωποι είναι δεξαμενές, από τις οποίες το «ύδωρ το ζων» μεταδίδεται στους άλλου πιστούς. «Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (ιω. ζ’ 38).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 81)

62. «Η όρεξή σου με θεϊκά να τρέφεσαι λόγια και με το χυμό τους να δυναμώνης» (Δ, 91). 
Η Θεοτόκος μελετούσε τις Άγιες Γραφές, όπως είπαμε. Ναι. Αλλά και κάτι όμως περισσότερο: Τρεφόταν με τα λόγια του Θεού. Η όρεξίς της για την ουράνια τροφή άνοιξε από τότε που ήταν μικρή παιδούλα μέσα στο Ναό του Θεού. Από τότε που οι ιερείς την έμαθαν να διαβάζει και να μελετά το νόμο του Θεού. Γι’ αυτό και ο Ι. Δαμασκηνός παρομοιάζει την Θεοτόκο «σαν εληά ολόκαρπη στο σπίτι του Θεού, σα δέντρο που φυτεύθηκε στην ακροποταμιά του Πνεύματος, σα δέντρο της ζωής, που καρποφόρησε στον καιρό πούχε από το Θεό ταχθή, Θεό ενσαρκωμένο, την αιώνια ζωή για τα πλάσματά του όλα» (Δ, 91).
Πόσοι έχομε την αίσθησι, ότι τα λόγια του Θεού είναι τροφή; Συνήθως ακούμε ευχάριστα τα ιερά κείμενα των Γραφών, τα διαβάζομε με περιέργεια, τα σχολιάζομε επιστημονικά. Πόσοι όμως πίσω και μέσα στα κείμενα αυτά ανακαλύπτομε τον Λόγο του Θεού, «τον άρτον της ζωής» ( Ιω. στ’ 48) , «την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν» (I);
Είναι σωστή επίσης η παροιμία: «τρώγοντας έρχεται η όρεξις». Όταν δοκιμάση κανείς την γλυκύτητα των θεϊκών λόγων, τότε αυξάνει πιο πολύ η διάθεσή του να τραφή με αυτά. Και αντίθετα. Όσο ο άνθρωπος δεν δοκιμάζει τη γλυκύτητα αυτή τόσο χάνει τη διάθεσι και την όρεξι να τραφή με τον θεϊκό άρτο. Όσοι τελικά αγνοούν τον νόμο του Θεού είναι εκείνοι που δεν γεύθηκαν το «μέλι των αγίων Γραφών» (πρβλ. Ψαλμ. 118,103) και γι’ αυτό έχασαν κάθε ενδιαφέρον για το θείο θέλημα. Όσοι δε έφθασαν στις κορυφές της πνευματικής ζωής, όπως η Θεοτόκος, είναι αυτοί που γεύτηκαν και πείστηκαν «ότι Χρηστός (=αγαθός) ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 90 )

1443. ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ.
Μητέρα, πρέπει να με νομίζεις ακόμα μικρό παιδί, για να μου απαγορεύεις να συναναστρέφομαι τις άλλες κοπέλες της γειτονιάς, έλεγε μια στη μητέρα της , που της είχε απαγορεύσει ορισμένες συναναστροφές.
Η συνετή μητέρα σκεπτική πήρε ένα μαύρο κάρβουνο από το τζάκι της έδωσε λέγοντας της: «κράτησε το δε θα σε κάψει».
Η νέα το πήρε μηχανικά, μόλις όμως το έπιασε είδε ότι λερώθηκε και το πέταξε. Απρόσεκτη όπως ήταν ακούμπησε και στο άσπρο φόρεμά της, και το λέρωσε.
- Βλέπεις, κόρη μου, της λέγει η μητέρα της, τα κάρβουνα, έστω και αν δεν καίουν, μουντζουρώνουν. Έτσι συμβαίνει και με τις κακές συναναστροφές. Αν δε σε επηρεάζουν στα αισθήματά σου και στα φρονήματά σου, αμαυρώνουν όμως τη φήμη σου και τον καλό σου όνομα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 650 )

ΜΙΑ χειμωνιάτικη νύχτα αναγκάστηκαν ν' αγρυπνήσουν οι αδελφοί ενός μοναστηριού για να τελειώσουν μια βιαστική δουλειά. Ένας απ’ αυτούς, πολύ ασθενικός στο σώμα, τόσο υπέφερε από το κρύο που τον έπιασαν δυνατά ρίγη. Άφησε τότε την δουλειά και γύρισε στο κελλί του. Κάποιος άλλος όμως αγανάκτησε γι’ αυτό, άρχισε να γογγύζει, ώσπου εξανάγκασε τους υπόλοιπους να στείλουν να φωνάξουν πίσω τον άρρωστο.
Ο αδελφός, που πήγε γι’ αυτή την δουλειά, τον βρήκε σε κακή κατάσταση και τον λυπήθηκε.
- Μ’ έστειλαν οι αδελφοί να δώ πως είσαι, του είπε με καλοσύνη. Όσο για την δουλειά μην στενοχωριέσαι, εμείς θα την τελειώσουμε.
- Ο Θεός ν’ ανταμείψει τους κόπους σας, είπε εκείνος μ’ ευγνωμοσύνη. Επιθυμούσα πολύ να κοπιάσω μαζί σας, αλλά μ’ εμποδίζει η ασθένεια μου.
Γύρισε ο αδελφός και είπε στους άλλους τα λόγια του αρρώστου, βεβαιώνοντάς τους πως πραγματικά υπέφερε.
Έτσι, με την μεσολάβηση του διακριτικού αδελφού δεν έχασαν την ειρήνη της ψυχής τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 96 )

Φωτεινά και κατάμαυρα πρόσωπα
Σχετικά με την προετοιμασία για την προσέλευση στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας διαβάζουμε στο Γεροντικό το εξής:
Ένας άγιος επίσκοπος, όταν έβγαινε στην ωραία πύλη για να κοινωνήσει το λαό, έβλεπε να πλησιάζουν μερικοί με κατάμαυρο πρόσωπο, ή μ’ εξογκωμένα μάτια. Αυτοί, μόλις έπαιρναν τα άχραντα Μυστήρια, καίγονταν.
Άλλοι όμως πλησίαζαν με ολόλευκα φορέματα και φωτεινό πρόσωπο, κι έπαιρναν το Σώμα του Κυρίου με προσοχή κι ευλάβεια. Αυτούς η θεία Κοινωνία τούς λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε το Θεό να του εξηγήσει αυτό το μυστήριο. Τότε άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε:
-Όσοι κοινωνούν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, είναι αγνοί και καθαροί, δίκαιοι και σπλαχνικοί. Αυτοί πλησιάζουν με καθαρή συνείδηση, γι’ αυτό τους επισκιάζει η θεία χάρη. Αντίθετα, όσοι φαίνονται κατάμαυροι, είναι βυθισμένοι στη λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. Όσοι έχουν ερεθισμένα κι εξογκωμένα μάτια, είναι πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι. Αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία Κοινωνία, αλλά καταδικάζονται, γιατί τολμούν να πλησιάσουν με ένοχη συνείδηση, χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο ενάρετος επίσκοπος κήρυξε μετάνοια στο ποίμνιο του κι εμπόδιζε τους ανάξιους από τη θεία Κοινωνία.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 119-120)