ΝΑ ΤΙ συμβουλεύει τους μοναχούς ο μεγάλος τους διδάσκαλος, ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος:
Αδελφέ, αν συμβεί ν’ αρρωστήσεις, μην γράφεις ποτέ στους συγγενείς ή στους γνωστούς και φίλους σου να σου στείλουν φάρμακα ή τρόφιμα. Γιατί μαθαίνεις έτσι να καταφεύγεις στην ανθρώπινη προστασία, σε νεκρή με αλλά λόγια βοήθεια. Στήριξε στον Θεό τις ελπίδες σου. Υπόμενε περιμένοντας το έλεος Του να σε κυβερνήσει σε όλα. Εκείνος που επέτρεψε, για ψυχική σου ωφέλεια, να αρρωστήσεις, να είσαι βέβαιος πως θα προνοήσει για σένα. Δεν θα επιτρέψει ποτέ, το λέει η Γραφή, να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από όσο έχεις δύναμη να σηκώσεις. Φρόντισε λοιπόν ν’ αρέσεις σ’ Αυτόν που μεριμνά για σένα».

ΓΝΩΡΙΣΑ αδελφό, διηγείται ο ίδιος Όσιος Εφραίμ, που, ενώ αρρώστησε και υπέφερε πολύ, τον ανάγκαζαν οι άλλοι να εργάζεται. Τόση σωματική εξάντληση αισθανόταν, που μόνος στο κελλί του έκλαιγε με πόνο και παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει την υγεία του.
- Κύριέ μου, έλεγε, γνωρίζω πως η αρρώστια του σώματος μου δόθηκε για θεραπεία της ψυχής μου, αλλά για να μην γίνομαι βάρος στους αδελφούς μου, Σε παρακαλώ, Φιλάνθρωπε, θεράπευσε την ψυχή και το σώμα μου.
Κάθε μέρα προσευχόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο κι εργαζόταν σκληρά χωρίς να παραπονιέται. Και ο Θεός, που έβλεπε τον ευλαβή μοναχό να μην χάνει την ελπίδα του, του χάρισε την υγεία του.

Οι ΆΓΙΟΙ, λέει κάποιος από τους Γέροντες, επειδή έχουν πάντοτε στην καρδιά τους τον Θεό, και τα εδώ κερδίζουν με την απάθεια και τα εκεί κληρονομούν, διότι κι εκείνα και αυτά στον Θεό ανήκουν. Αφού λοιπόν κατέχουν τον Θεό, έχουν και όλα τα δικά Του.
Εκείνοι πάλι που έχουν στην καρδιά τους τον κόσμο, δηλαδή τα αμαρτωλά πάθη, και αν ακόμα κατορθώσουν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο, τίποτε δεν έχουν στην πραγματικότητα, εκτός από τα πάθη που τους εξουσιάζουν.

ΑΝ ΟΝΤΩΣ πιστεύεις πως ο Θεός είναι παντοδύναμος και αληθινός, λέει ο Αββάς Ευπρέπιος, στήριζε σ’ αυτόν μόνο την ελπίδα σου και να είσαι βέβαιος πως θα κληρονομήσεις τα αγαθά του.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 116-117)

Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά

-Γέροντα, πώς συμβαίνει ένας νέος, ενώ από παιδί ζούσε πνευματικά και είχε φιλότιμο,
να φθάση σε σημείο να παραστρατήση τελείως;
-Ας μην κρίνη κανείς. Είναι πολλοί παράγοντες που επιδρούν.
Τα παιδιά που ζουν κοσμικά, απρόσεκτα, ελέγχονται, όταν βλέπουν τα άλλα που ζουν αγνά,
πνευματικά, και θέλουν να τα παρασύρουν. Μια φορά προχωρούσαν στον δρόμο δυο παιδιά.
Το ένα κάποια στιγμή σκόνταψε και έπεσε μέσα σε έναν λάκκο με λασπόνερα και έγιναν τα ρούχα του όλο λάσπες.
Μόλις πήγαν παραπέρα, έσπρωξε τον φίλο του και τον έρριξε σε έναν λάκκο, για να λασπωθή,
γιατί ένιωθε άσχημα να είναι αυτός λασπωμένος και εκείνος καθαρός.
Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στην φύση μου την αγάπη.
Ξεκινούσα να πάω κάπου με τα ζώα και κοίταζα να βάλω και τον έναν επάνω στο ζώο,
να βάλω και τον άλλον, να πάρω και τον μικρό αδελφό μου στον ώμο.
Μια φορά ο ένας αδελφός μου σκότωσε ένα πουλάκι κι εγώ στενοχωρέθηκα πολύ και τον μάλωσα.
Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα.
Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου.
Πηγαίναμε στο δάσος, προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε.
Μετά οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου.
«Μην κάνετε παρέα μ’ αυτόν, τους έλεγαν, θα σας χτικιάση». Οπότε με άφησαν και ένιωθα μόνος.
Με κορόιδευαν κιόλας, «καλόγερο από εδώ, με έλεγαν, καλόγερο από εκεί», μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο.
Έφθασα κάποτε σε σημείο που δεν μπορούσα να αντέξω την κοροϊδία.
Τότε είπα κι εγώ: «Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι».
Αρχισα λοιπόν να κάνω συντροφιά με μεγαλύτερα παιδιά. Πήρα λάστιχα και έκανα σφενδόνα.
Πρώτα έβαζα δήθεν σημάδι μόνο με την σφενδόνα. Ύστερα πήρα σκάγια και είχα γίνει ο καλύτερος σκοπευτής.
Μια φορά, μόλις σκότωσα ένα πουλάκι και το είδα σκοτωμένο, συνήλθα.
Πέταξα και τα λάστιχα, και τα σκάγια.
«Εσύ έκλαιγες, είπα, όταν ο αδελφός σου σκότωσε ένα πουλάκι, και τον μάλωσες, που το σκότωσε, και τώρα που έφθασες;
Σκοτώνεις πουλιά και σιγά-σιγά θα φθάσης να σκοτώνης και ζώα».
Πράγματι, αν συνέχιζα έτσι, θα προχωρούσα στο κυνήγι ζώων και μετά θα τα έγδερνα κιόλας.
Από μία ευαισθησία σε τί κακότητα μπορεί να φθάση κανείς, αν δεν προσέξη και παρασυρθή από κακές παρέες!
Ενώ, οι καλές συντροφιές πολύ βοηθούν. Ο Θεός γέμισε τους ανθρώπους με διάφορα χαρίσματα.
Ο άνθρωπος, όπως βλέπει την διαστροφή των άλλων, έτσι μπορεί να δη και την αρετή τους και να την μιμηθή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 103-105)

Άθλημα
και προπόνησις
Στους γήινους αγώνες το βραβείο δεν ανήκει μόνο στον αθλητή,
αλλά και στο γυμναστή του και στο φροντιστή του
και σ’ όλους τους εκπαιδευτές του.
Όσοι τον δυναμώνουν και τον τονώνουν, φυσικά και μετέχουν στη νίκη του.
Το ίδιο και στους πολέμους.
Όχι μόνο ο άριστος, αλλά κι όσοι μεριμνούν για τον αγωνιστή,
είναι φυσικό να οικειοποιούνται κάπως τα τρόπαια της νίκης και να μετέχουν στη δόξα του.
Η ενίσχυσις αγωνιστών της πίστεως, αγίων, δεν είναι μικρό είναι πολύ σπουδαίο.
Και μας κάνει μετόχους της αμοιβής, που έχει γι’ αυτούς ετοιμάσει ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 21,368

η χριστιανική ζωή
Αναλάβατε μεγάλο αγώνα, όπου χρειάζεται άσκηση, όχι καλλωπισμός.
Χρειάζεται να πυγμαχεί κανείς, όχι να κάνει βλακείες.
Ε.Π.Ε. 23,254

Αθλητής
τρέχουμε
Να τρέχουμε με υπομονή τον προκείμενο αγώνα. Να μη τον εγκαταλείψουμε ποτέ.
Να μη εμφανιζόμαστε χωρίς τα πνευματικά όπλα.
Το είδος αυτού του πολέμου δεν ανέχεται άοπλο στρατιώτη.
Τότε σταματάει η όλη προπαρασκευή του πολέμου αυτού, όταν κλείσει το θέατρο.
Κλείνει δε το θέατρο, όταν χωριστή η ψυχή από το σώμα.
Επομένως, όσο βρισκόμαστε εδώ, είναι ανάγκη να πυγμαχούμε,
και όταν είμαστε στο σπίτι και όταν βγαίνουμε στην αγορά.
Ε.Π.Ε. 5,240

χωρίς αγώνα στεφανώνεται;
Κανένας αγωνοθέτης, όσο κι αν έχη κάποιο αθλητή φίλο,
δεν θα θελήση να τον στεφανώσει χαριστικά.
Θα το κάνη αυτό, αφού δη και τους κόπους του αθλητή. Και φυσικά κυρίως διότι τον αγαπά.
Έτσι και ο Χριστός. Όσους αγαπά περισσότερο, αυτούς προ πάντων θέλει να προκόπτουν
και με τη δική τους προαίρεση όχι μόνο με τη δική του βοήθεια.
Ε.Π.Ε. 11,210

και στρατιώτης
Σαν αθλητής ο Παύλος παλεύει, τρέχει, πυγμαχεί.
Σαν στρατιώτης μάχεται στο τείχος, άλλοτε ως πεζικάριος, άλλοτε ναυμαχεί στη θάλασσα.
Μεταχειριζόταν κάθε είδος μάχης. Άναβε φωτιές. Και για όλους ήταν ανίκητος.
Με ένα σώμα νικούσε όλη την οικουμένη. Με μια γλώσσα τους κατατρόπωνε όλους.
Ε.Π.Ε. 20,20

μαζί με τον προπονητή του
Και στους αθλητικούς αγώνες, το βραβείο δεν ανήκει μόνο στον αθλητή,
αλλά και στο γυμναστή, και σ’ αυτόν, που τον φροντίζει,
και σ’ όλους όσοι εκπαιδεύουν τον αθλητή.
Ε.Π.Ε. 21,368

με προπονητή το γονιό
Δεν θα είναι μικρός ο μισθός τους.
Μεγάλος θα είναι, διότι μεγάλωσαν αθλητές του Χριστού.
Ακούστε καλά, γονείς, πατέρες και μητέρες!
Θα ‘χετε μισθό για την καλή ανατροφή των παιδιών.
Ε.Π.Ε. 23,506

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 110-112)

"Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό"

Ο Γέροντας μου είπε μια μέρα, επιγραμματικά: "Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό,
όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες
και δοξάζονταςτο όνομά Του".
[Γ 204]

"Λόγω αυτής της αρρώστιας έχει γεμίσει ο παράδεισος"

Ο Γέρων Πορφύριος σε μία συζήτηση που είχε με κάποιους αδελφούς μεταξύ άλλων είπε:
-Το φάρμακο με το οποίο καταπολεμείται ο καρκίνος είναι πολύ εύκολο και οι γιατροί το "συναναστρέφονται"
καθημερινά και το έχουν μπροστά στα μάτια τους, όπως με την Χάρη του Θεού κι εγώ το γνωρίζω.
Ο Θεός όμως δεν τους το αποκαλύπτει, γιατί τα τελευταία χρόνια εξ' αιτίας αυτής της ασθένειας έχει γεμίσει ο παράδεισος!
[Χρ. 358]

"Οι ασθένειες του έγιναν το στάδιο των αρετών του"

Ο Θεός, με τις ανεξερεύνητες βουλές του, συνέδεσε τη σωτηρία του Γέροντα
και χιλιάδων πνευματικών του παιδιών με τις ασθένειές του και την ανάγκη θεραπείας τους.
Με τον καιρό οι ασθενειές του πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν το στάδιο των αρετών του.
Μία μέρα, που τον βρήκα να πονά πάνω στο κρεβάτι του, τον λυπήθηκα
και ακολούθησε ο εξής διάλογος μας:-Πονάτε Γέροντα; -Πονώ πολύ. -Πού πονάτε ; -Παντού.-Τί έχετε Γέροντα; - Και τί δεν έχω!
Έχω πολλές παθήσεις, ούτε κι εγώ δεν ξέρω τί έχω.
Η ζωή μου κρέμεται από μια κλωστή. Και την κλωστή αυτή την κράτησε ο Θεός και δεν κόπηκε επί δεκαετίες,
όχι τόσο για τον Γέροντα (εκείνος ήταν έτοιμος να φύγει), όσο για μας, που με την αμέλειά μας
ήμασταν ανέτοιμοι και τον χρειαζόμασταν πολύ. Το 'ξερε αυτό ο Γέροντας κι αγωνιζόταν να κρατηθεί στη ζωή
με την προσευχή και την προσοχή του, που συνοδεύονταν από τις άγρυπνες φροντίδες των αδερφών του Μοναστηριού,
καθώς και τις προσευχές εκατοντάδων πνευματικών του παιδιών.
Κάποτε είπε: "Πολλές φορές ξεκίνησα για τον ουρανό, αλλά οι προσευχές σας μ' έφεραν πίσω".
Αγώνας κραταιός έγινε και στην εγχείρηση νεφρού και στο σοβαρό έμφραγμα μυοκαρδίου
και στην αποτυχημένη εγχείρηση καταρράκτου, για να θυμηθώ μερικές από τις πολλές περιπέτειες της υγείας του.
Στην τελευταία δοκιμασία με το μάτι, οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει. Το στομάχι του αιμορραγούσε.
Έμεινε επί πολλές ημέρες άσιτος, και το βασανισμένο σώμα του είχε μεταβληθεί σε σκελετό καλυμμένο με δέρμα,
και για να μην κάνει κατακλίσεις, τον κρατούσαν όρθιο σαν εσταυρωμένο, μέσα σε φρικτούς πόνους.
[Γ 153π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 105-107)

Το παιδί και ο φιλόσοφος 

Το παιδί ζει στην εποχή που υφίσταται, ο φιλόσοφος ζει στην εποχή που θα έρθει.

Κοκκίνισε το άνθος του λουλουδιού και με την ομορφιά του τράβηξε το βλέμμα και του παιδιού και του φιλοσόφου.

Το παιδί κοιτά και χαίρεται για εκείνο που βλέπει το μάτι του. Ο φιλόσοφος κοιτά με τις σκέψεις στην άλλη εποχή και στη θέση του ανθισμένου λουλουδιού με θλίψη παρατηρεί τον στεγνό σκελετό του, στον οποίο δεν βουίζουν μέλισσες, αλλά φθινοπωρινός θρήνος του ανέμου.

Τι μπορεί να διώξει το σύννεφο από το μέτωπο του φιλοσόφου;

Τι άλλο εάν όχι η επέκταση της σκέψης του, μέχρι το τέλος· ότι πέρα απ’ όλες τις γνωστές μας εποχές μακριά, είναι και η εποχή της αιώνιας άνοιξης;

("Στοχασμοί περί καλού και κακού", Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σ. 49)

… Φτάνοντας πια στο σημείο να αποκαλούμε το Θεό πατέρα μας, με την έννοια που αναπτύξαμε, βρισκόμαστε στη Σιών, στην κορφή του όρους.

Και εκεί βρίσκουμε τον Πατέρα, τη θεία αγάπη, την αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος. Και λίγο έξω από τα τείχη συναντάμε το μικρό λόφο που ονομάζεται Γολγοθάς με την ιστορία και την αιωνιότητα σφιχτοδεμένες σ’ ένα κοινό όραμα.

Από δω μπορούμε να στραφούμε και να κοιτάξουμε ολόγυρα και πίσω.

Αυτό είναι το σημείο απ’ όπου πρέπει ν’ αρχίζει κανείς τη ζωή του σαν χριστιανός - αφού έχει ολοκληρώσει αυτή την ανάβαση - και ν’ αρχίσει να λέει το «Πάτερ ημών», όπως ο Θεός μας άφησε εντολή να κάνουμε.

Δηλαδή να το λέει σαν την προσευχή του Μονογενούς Υιού, την προσευχή της Εκκλησίας, την προσευχή του καθενός μας, στην κοινή σύναξή μας.

Να το λέει ακόμα σαν πρόσωπο, το οποίο είναι «Υιός εν τω Υιώ».

Και τότε μόνο μπορούμε να κατεβούμε από την κορφή του όρους, βήμα - βήμα, για να συναντήσουμε εκείνους που ακόμα βρίσκονται στην πορεία ή εκείνους που ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει.

("Ζωντανή Προσευχή", Antony Bloom, σελ. 62)

Το άνυδρο πηγάδι 

Αξιοθαύμαστη υπομονή έδειξε στη ζωή του ο αιγύπτιος αββάς Πίωρ. Στον πανέρημο τόπο που κατοίκησε, έσκαψε και βρήκε νερό υπερβολικά πικρό. Έμεινε όμως εκεί μέχρι την κοίμησι του γευόμενος καθημερινά την πικράδα του! Πολλοί μοναχοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να παραμείνη στον φοβερό και απαράκλητο τόπο που ασκήτευε, περισσότερο από ένα χρόνο.

Κάποτε σ’ ένα μοναστήρι, ογδόντα αδελφοί έσκαψαν ένα πολύ μεγάλο πηγάδι, αλλά δυστυχώς δεν βρήκαν νερό! Με πολλή λύπη σκέφθηκαν να εγκαταλείψουν το έργο. Είδαν τότε να έρχεται από την πανέρημο, μέσα στο μεσημεριάτικο λιοπύρι, ο αββάς Πίωρ. Τους πλησίασε, τους χαιρέτησε και τους είπε:

- Ολιγόψυχοι, γιατί μικροψυχήσατε; Από τη χθεσινή μέρα σας παρακολουθώ από μακριά και σας βλέπω ν’ απογοητεύεσθε.

Κατέβηκε μέσα στο βάθος του πηγαδιού και προσευχήθηκε. Στη συνέχεια παίρνει την τσάπα, χτυπά τρεις φορές και λέει:

- Ο Θεός των αγίων πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, μην αχρηστέψης τον κόπο των δούλων σου, αλλά στείλε το νερό που χρειάζονται.

Αμέσως ξεπήδησε νερό και τους έβρεξε όλους! Ο όσιος, αφού πάλι προσευχήθηκε, σηκώθηκε να φύγη. Οι μοναχοί τον παρακάλεσαν να παρακαθήση στο χαρούμενο τραπέζι που έστρωσαν. Εκείνος όμως δεν θέλησε. Έφυγε λέγοντας:

- Τελείωσα την αποστολή για την οποία μ’ έστειλε ο Θεός. Για το τραπέζι δεν μ’ έστειλε.

(Λαυσαϊκή Ιστορία)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 111-112)

1327. ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ.
«Παρατηρήσατε τον άγιο Παύλο, λέει ένας πνευματικός, είχε να προσευχηθεί μια εκκλησία; Όχι αλλά μια φυλακή. Ο βασιλεύς Εζεκίας είχε το δωμάτιο του και το κρεβάτι του, ο καλός ληστής ένα σταυρό, ο Ιερεμίας ήταν χωμένος σε ένα έλος και προσευχόταν, ο Δανιήλ στο βάθος ενός λάκκου, ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους, ο Ιώβ ξαπλωμένος στο σωρό μιας κοπριάς. Παρακαλείτε, όπου και αν βρίσκεστε. Είσθε ναοί του θεού. Μη ζητάτε άλλο μέρος από τον εαυτό σας».

1330. ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ.
«Πως σεις, Σεβασμιότατε, ρώτησε κάποτε με απορία ένας πολιτευόμενος ένα επίσκοπο, πως εσείς κατορθώνετε να έχετε τέτοια δράση και να προφθάνετε σε όλα, αφού κάνετε τόση ώρα προσευχή κάθε μέρα;» «Προσθέσετε και σεις, του απάντησε εκείνος, μία μόνη ώρα προσευχής στην ημέρα σας και θα δείτε ότι θα κάνετε καλύτερη και περισσότερη εργασία».

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 602-603 )

... έχω εμπιστοσύνη στην αγάπη σας. Γιατί, αν μία ομιλία σας πλήγωσε τόσο και σας έφερε σε τόσο μεγάλη αγωνία, ώστε και να στενοχωρείστε και να θορυβείστε και να ταράζεστε, είναι ολοφάνερο πως αν προστεθεί δεύτερη και τρίτη θα σας απαλλάξει από κάθε αρρώστια. Και για να μάθετε ότι δεν τα λέγω αυτά κολακεύοντάς σας, με όσα δείξατε στην προηγούμενη ομιλία, με αυτά επιβεβαιώσατε την αλήθεια των λόγων μου.
    Γιατί πραγματικά εσείς που τόσο πληγωθήκατε, που τόσο πονέσατε, που τόσο υποφέρατε και στενοχωρηθήκατε, όταν ήρθε η επόμενη Κυριακή κάνατε πιο λαμπρό το εκκλησίασμα, περισσότερη τη συγκέντρωση και μεγαλύτερη την προθυμία, και όλοι ήσασταν κρεμασμένοι από την ομιλία, όπως ακριβώς τα μικρά των χελιδονιών που είναι κρεμασμένα από τη φωλιά, και με ανοικτό το στόμα προς τη γλώσσα μου.
    Έπειτα, επειδή σε αδελφό μας που έφθασε από τη Γαλατία, εξ αίτιας του νόμου της εκκλησίας που προστάζει να υποδεχόμαστε έτσι τους ξένους και για να τιμήσουμε τα λαμπρά γηρατειά, παραχωρήσαμε το λόγο [έκανε άλλος το κήρυγμα], φεύγατε φωνάζοντας, υποφέροντας, σαν να υπομείνατε για μακρό χρόνο πείνα, και επιθυμώντας πολύ την γλώσσα μου που σας έκοψε, που σας επιτίμησε, που σας πλήγωσε, που σας καταπόνησε, κάνοντας το ίδιο που κάνει ένα παιδί, που, αν και το χτυπούν, το επιτιμούν, ούτε έτσι απομακρύνεται από τη μητέρα του, αλλά κλαίγοντας ακολουθεί αυτήν, κρατώντας από πλάγια τα ρούχα της μητέρας του και σερόμενο πίσω της με οδυρμούς.
    Για τους λόγους αυτούς σκιρτώ και πετώ από τη χαρά και λέγω πώς είμαι ευτυχισμένος γιατί αγωνίζομαι ανάμεσα σε τόσους που με αγαπούν, γιατί σας έχω έτσι κρεμασμένους από τη γλώσσα μου.
    Αυτό για μένα είναι πιο γλυκό από την ακτίνα του ήλιου, αυτό είναι πιο ευχάριστο από το φώς, αυτό είναι ζωή, το να πετυχαίνει κανείς ευγνώμονες ακροατές, που θέλουν όχι μόνο να χειροκροτήσουν, αλλά και να διορθωθούν, που επιτιμούνται και δεν απομακρύνονται, αλλά καταφεύγουν σ’ αυτόν που τους επιτιμά.
Γι’ αυτό ακριβώς και εγώ ο ίδιος αρχίζω την ομιλία μου σε σας με περισσότερη προθυμία... (ΕΠΕ 33,333-335)

Πόσες φορές σε δύσκολες και επίπονες καταστάσεις δεν αναρωτηθήκαμε πού είναι ο Θεός; Δεν πιστέψαμε ότι δεν μας ακούει; Νιώσαμε μόνοι και αβοήθητοι; Και πόσες φορές παρακολουθώντας όλα όσα γίνονται στον κόσμο δεν προβληματιστήκαμε για την ‘απουσία’ Του; Μπορεί πράγματι κάποιος που δεν έχει μπει στη διαδικασία να γνωρίσει το Χριστό να σκανδαλιστεί, μέχρι και να πιστέψει ότι δεν υπάρχει Θεός! Και είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές είναι εκκωφαντική η σιωπή του Χριστού… δεν αντέχεται! Νιώθεις όπως όταν έδινες εξετάσεις και ο δάσκαλος έκανε ησυχία… όμως ήταν εκεί. Έτσι και ο Θεός εδώ είναι… απλά δεν κάνει θόρυβο. Ποτέ δεν έκανε….
Σιωπηρός πάνω στο Σταυρό, αθόρυβος και στην Ανάσταση Του! Έτσι ήσυχος και διακριτικός μας καλεί κοντά Του και εξίσου χαμηλότονα μας ελεεί, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Γι’ αυτό χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς ησυχία για να Τον ακούσουμε γιατί μας μιλάει ήρεμα και γλυκά στην καρδιά μας. Και αυτός είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι εκλαμβάνουν την ησυχία του Χριστού ως μη ύπαρξη! Γιατί ζώντας μέσα στη φασαρία και τη βουή που επικρατεί εντός τους και εκτός τους, αδυνατούν να ακούσουν έστω και μια συλλαβή από τα λεγόμενα Του και πιστεύουν έτσι ευκολότερα στην ύπαρξη και στη δύναμη του ηχορρυπαντή διαβόλου!
Όταν οι άνθρωποι λοιπόν εμπιστεύονται περισσότερο τις σαρκικές αισθήσεις από τις πνευματικές, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούν στην πλάνη! Γιατί ο ψυχοκτόνος διάβολος επιβάλλεται στους ανθρώπους μέσω των σαρκικών τους αισθήσεων. Την ώρα που ο Θεός μάς ζητάει εσωστρέφεια, ο διάβολος μας καλεί σε εξωστρέφεια… Δυο δρόμοι και δυο τρόποι αντίθετοι και ασύμβατοι. Θυμόμαστε άλλωστε και το Χριστό όταν βρισκόταν περιτριγυρισμένος από πλήθος κόσμου, πολλές φορές έφευγε μακριά τους για να μπορέσει μόνος Του να ηρεμήσει και να προσευχηθεί.
Ο Χριστός μπορεί να γίνει πολύ ηχηρός και έντονος αν Τον ζητήσεις στη ζωή σου. Αν ησυχάσεις για να Τον νιώσεις. Μπορεί να κάνει πολύ αισθητή την παρουσία Του αν με ταπείνωση ζητήσεις τη βοήθεια Του. Δεν είναι επιδειξιομανής, δεν είναι ταχυδακτυλουργός, δεν είναι κλόουν. Είναι όμως βροντερά παρών σε όλους όσους Τον αγαπάνε και Τον θέλουνε στη ζωή τους, φίλο, σύντροφο κι αδερφό. Είναι παρών σε όλους όσους με ευγνωμοσύνη και ταπείνωση Τον υποδέχονται στη ζωή τους και είναι ακόμα πιο πολύ παρών σε όσους τολμούν να πατήσουν στα χνάρια Του με αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Δεν είναι επιλεκτικός ο Χριστός… εμείς είμαστε. Από εμάς εξαρτάται αν θα πάψουμε να θεωρούμε το Χριστό σιωπηλό ή αν θα ακούσουμε επιτέλους τη φωνή Του. Γιατί είναι τόσο διακριτικός που ενώ θέλει τόσο να μας μιλήσει και τόσα να μας πει δεν το κάνει παρά μόνο αν Του το ζητήσουμε εμείς! Άρα λοιπόν, όχι η ησυχία του Χριστού αλλά Εκείνος θα έλεγε η ησυχία του ανθρώπου… γιατί ενώ όλους μας περιμένει να Του μιλήσουμε από τους περισσότερους εισπράττει σιωπή!...(Α.Κ.Β)