107. «Το ύδωρ της ελέγξεως». 

Το απόκρυφο όμως Ευαγγέλιο παρουσιάζει τον Ιωσήφ ν’ ακολουθή τον δεύτερο δρόμο: τη δημοσιότητα δηλαδή. Έτσι, στην παράστασι αυτή, η έγκυος Θεοτόκος και ο Ιωσήφ οδηγούνται μπροστά στον Αρχιερέα. Εκείνος τους δίνει να πιούν νερό από μια στάμνα. Με τον τρόπο αυτό θα ελεγχθή η αγνότης της Μαρίας και η μη συμμετοχή του Ιωσήφ στην εγκυμοσύνη της. Η διαδικασία αυτή προβλεπόταν από τον Νόμο (Αριθμ. ε' 11-30) και λεγόταν «αγνείας πείρα». Στην περίπτωσι ενοχής (μοιχείας) «το ύδωρ εισελεύσεται εις την κοιλίαν πρήσαι (=ώστε να πρησθή) γαστέρα και διαπεσείν (=να σαπίσει και να πέση) μηρόν»!
Το θέμα προέρχεται από το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου, στο οποίο αναφέρεται ότι ο Ιερεύς επότισε τον Ιωσήφ και την Μαρία με «το ύδωρ της ελέγξεως Κυρίου», χωρίς όμως να πάθουν τίποτε γιατί και οι δύο ήταν αθώοι (ΚΚ, ΘΗΕ/8, 699.πρβλ. «Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη προς την άγαμόν σε θεωρών και κλεψίγαμον υπονοών, Αμεπτε», Ω).
Πρόκειται για τη δεύτερη θύελλα της Θεοτόκου! Οδηγείται στον Ιερέα με την κατηγορία της κλεψιγαμίας και της μοιχείας! Ή –ακριβέστερα- τέτοιες ιδέες περνούν από τη σκέψι του Ιωσήφ (βλ. επόμενο σημείωμα) .

Πολύ πριν οι άνθρωποι κατηγορήσουν τον Κύριο σαν «φάγον και οινοπότην» (Ματθ. ια' 19), σκέφθηκαν για την μητέρα του την πιο βαρειά αμαρτία που μπορούσε να διαπράξη μια γυναίκα και παρθένος. Η Παρθένος έμελλε από την πρώτη στιγμή να αντιμετώπιση τον κίνδυνο της πιο άδικης κατηγορίας και συκοφαντίας. Η νεανική και παρθενική ψυχή της εκινδύνευσε να δεχθή μεγάλο πλήγμα, ενώ το άγιο σώμα της κυοφορούσε τον Υιό του Θεού. Η Θεοτόκος, με το αίμα του σώματός της ύφαινε τον ανθρώπινο χιτώνα του Κυρίου ενώ με το αίμα της ψυχής της άρχιζε να βάφη τον δρόμο το δικό της και του παιδιού της. Διότι ο δρόμος της Θεοτόκου δεν ήταν άλλος από τον δρόμο του Ιησού. Η Θεοτόκος και ο Ιησούς βάδισαν τον ίδιο αιματηρό δρόμο, από την κυοφορία μέχρι τον Γολγοθά. Ένα μακρύ, αγκαθόστρωτο μονοπάτι...
Η συμπόρευσίς μας με τον Ιησού δεν είναι πολλές φορές ένας ευχάριστος περίπατος σε λουλουδιασμένα μονοπάτια. Είναι μια πορεία κοπιαστική, σε δύσβατους και απόκρημνους τόπους, ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα. Με το αίμα πρώτα Εκείνου και ύστερα με το αίμα της δικής μας υπάρξεως. Η Παρθένος Μαρία που ήταν ο πρώτος συνοδοιπόρος του Ιησού ήταν και η πρώτη που κατέθεσε την μαρτυρία αυτή του αίματος...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 133-134)

Οι χριστιανοί ζούμε σε μια διαρκή πολιορκία, ο αόρατος πόλεμος είναι ανελέητος και ασταμάτητος. Ένας πολιορκητικός κλοιός μας περικυκλώνει απειλητικά και ακούραστα με απώτερο σκοπό τον αφανισμό μας. Η συμπόρευση και η συστράτευση με το Χριστό ενεργοποίησε αυτόματα και την κήρυξη πολέμου από τον αιώνιο εχθρό του Χριστού, το διάβολο. Ο Κύριος είπε: ‘Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί’ Δηλαδή ‘ Συμβιβασμούς με την παράταξη του διαβόλου δε δέχομαι. Εκείνος που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου.’ ( Ματθ. ιβ΄,30) Ο διάβολος φυσικά δεν είναι μαζί Του αλλά εναντίον Του και ενάντια σε όποιον Τον ακολουθεί. Και γι’ αυτό άλλωστε οι χριστιανοί διαχρονικά διώκονταν και θα εξακολουθούν να διώκονται μέχρι συντελείας του αιώνος τούτου. Γι’ αυτό και στις μέρες μας δε θα πρέπει να μας ξαφνιάζει αυτός ο πόλεμος. Η μελέτη της ιστορίας του χριστιανισμού θα μας διαφώτιζε και θα μας προετοίμαζε.
Ο Κύριος είπε ‘ Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’ Δηλαδή ‘ Εγώ είμαι ο μοναδικός δρόμος διά του οποίου μπορεί κάποιος να φθάσει στον ουρανό. Διότι συγχρόνως είμαι και η απόλυτος αλήθεια και η πραγματική και πηγαία ζωή.’ ( Ιω. ιδ΄, 6) Και αλλού ‘Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς’ Δηλαδή ‘ Θα μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από τη δουλεία της αμαρτίας’ ( Ιω.η΄32) Εκείνος θα μας ανοίγει δρόμους και θα μας βοηθάει να αποτινάζουμε από πάνω μας την αμαρτία η οποία συνιστά και το δούρειο ίππο του διαβόλου στη ζωή μας.
Είναι πολλές οι μεθοδείες και τα τεχνάσματα του εχθρού και είναι και πολλοί οι υπηρέτες και οι ακόλουθοι του. Έχει κι αυτός τους δικούς του. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση, εγρήγορση και νήψη γιατί ο αντίπαλος καραδοκεί προκειμένου να πετύχει τα πλήγματα του. Το Χριστό δεν μπόρεσε να Τον πλήξει. Γι’ αυτό έβαλε στο στόχαστρο την Εκκλησία Του και το ποίμνιο Του. Τί τιμή όμως να σε πολεμάει ο διάβολος! Καλούμαστε λοιπόν να δώσουμε μάχες με έναν αντίπαλο που είναι ήδη ηττημένος από τον Αρχηγό μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε και να λιποψυχούμε. Καλούμαστε με τον αγώνα μας να δείξουμε ότι είμαστε γνήσια τέκνα Του και άξιοι στρατιώτες Του. Κι έτσι ευρισκόμενοι μέσα στην πολιορκία μας μαζί με το Χριστό δε θα νιώθουμε φυλακισμένοι αλλά ελεύθεροι γιατί θα είμαστε με την ίδια την Ελευθερία και με το Νικητή οπότε και οι δικές μας νίκες θα είναι εξασφαλισμένες!

εκάθητο παρά την θάλασσαν
Ματθαίου ιγ' 1

Ο Ιησούς άλλοτε περπατούσε κι άλλοτε καθόταν στην ακροθαλασσιά. Έμενε μόνος. Σιωπούσε. Άφινε το βλέμμα του να χαθή στον ορίζοντα της θάλασσας και τουρανού ενώ ο αργαλειός της σκέψεώς του δούλευε. Δεν γνωρίζομε τί ένοιωθε ο Ιησούς τις στιγμές αυτές. Σε κανένα ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτές.
Ο Ιησούς δεχόταν συνεχώς και κατ’ ευθείαν την αποκάλυψι του Θεού για όλα και για το κάθε τί που του συνέβαινε. Ο Ίδιος είχε ομολογήσει για τις στιγμές αυτές, ότι «ουκ ειμί μόνος. Ο Πατήρ μετ’ εμού εστί».
Όλες οι στιγμές της ζωής του Χριστού, ιδίως κοντά στη θάλασσα ή μέσα στη γαλήνη της εξοχής ή πάνω στην ελευθερία των κορυφογραμμών πρέπει να ήταν στιγμές κοινής συνεδριάσεως των Τριών Προσώπων της θεότητος, αιωνία συνέχισις του «ποιήσωμεν» της Γενέσεως. Ο Ιησούς μετά τις «συνεδριάσεις» αυτές, πεπεισμένος σαν άνθρωπος απόλυτα για το θείο θέλημα προχωρούσε με αποφασιστικότητα στην εφαρμογή. Εστήριζε το πρόσωπό του με κατεύθυνσι τον αποφασισμένο υπό του Θεού στόχο, αφίνοντας τα θεϊκά του χείλη να ψιθυρίζουν την επωδό της απόλυτης υπακοής και ταπεινώσεως: «Γενηθήτω το θέλημά σου».

«Κατά τας ευαγγελικάς και αποστολικάς μαρτυρίας ο Θεάνθρωπος ευρίσκεται εν αμέσω επικοινωνία μετά του Πατρός θεωρών αυτόν και «ο εώρακε μαρτυρών» και δεχόμενος παρ’ αυτού συνεχώς αποκαλύψεις, κατά τας οποίας, «καθώς ήκουε» παρά του Πατρός, έκρινε και συμφώνως προς όσα νέα, μείζονα των προτέρων, εδείκννεν ο Πατήρ, εποίει»(Δογματική Τρ. 2, 129).

"Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 105 )

ΈΛΕΓΑΝ οι Γέροντες πως απ’ όλους τους Πατέρες της ερήμου ο Όσιος Αρσένιος και ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης αποστρέφονταν την δόξα των ανθρώπων. Ο Αρσένιος σπανιώτατα και με δυσκολία συζητούσε με άνθρωπο, ενώ ο Θεόδωρος συζητούσε, αλλά τα λόγια του έβγαιναν κοφτά σαν μαχαίρι.

ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ Πατέρες, έλεγε καποιος Γέροντας, όταν γινόταν γνωστή στους άλλους η πνευματική τους έργασία, δεν την έβλεπαν σαν αρετή αλλά σαν αμαρτία.

Η ΑΝΘΡΩΠΑΡΕΣΚΕΙΑ και η κενοδοξία, λέει σοφός Πατήρ, καταστρέφουν την καλή διάθεση και την συνήθεια της αρετής. Όποιος δημοσιεύει τα καλά του έργα μοιάζει με τον γεωργό που σπέρνει στην επιφανεια της γης και τα πουλιά του τρώνε τον σπόρο. Εκείνος όμως που φροντίζει να κρύβει την πνευματική του εργασία από τα μάτια των ανθρώπων, σπέρνει σε βαθύ αυλάκι. Αυτός θα θερίσει πλούσιους καρπούς.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 168)

Το κατόρθωμα της υπακοής
Στα νότια της σκήτης των Καυσοκαλυβίων συναντάς μια κακοτράχηλη ερημική περιοχή, όπου και το σπήλαιο – κοντά στην θάλασσα- του αγγελικού ασκητικού Αγίου Νήφωνος (ΙΔ΄ αιών). Κάπου εκεί στις αρχές του περασμένου αιώνος ασκήτευε μαζί με τον υποτακτικό του ο παπα- Νεόφυτος, ο γέροντας του Χατζηγιώργη. Θα πρέπει να ήταν προχωρημένος στην αρετή, αν κρίνουμε το δένδρο από τον καρπό του. Ο π. Γεώργιος δεν λεγόταν ακόμη Χατζηγιώργης, γιατί αργότερα επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και δέχθηκε το βάπτισμα του Ιορδάνου.
Για την συντήρησί τους σ’ εκείνον τον άγονο τόπο μάζεψαν σ’ ένα λάκκο, σαν σε στέρνα, λίγο νερό και έφτιαξαν ένα μικρό κήπο. Πάνω όμως από την καλύβη τους, μέσα στο άγριο και αδιαπέραστο ρουμάνι, ζούσαν αγριογούρουνα. Ένα απ’ αυτά κατέβαινε κάθε τόσο στον κήπο και σκορπούσε την καταστροφή.
Μεγάλος πειρασμός αυτό το αγριογούρουνο! Πώς να τα βγάλης πέρα μαζί του; Πολλές και διάφορες σκέψεις δημιουργήθηκαν στον παπα- Νεόφυτο. Στο τέλος είδε πως κάποιο νόημα έκρυβε και αυτή η δοκιμασία. Ο Θεός, σκέφθηκε, δίνει μ’ αυτό το αγριογούρουνο μια σπάνια ευκαιρία, να δώση εξετάσεις ο υποτακτικός μου στο μάθημα της υπακοής. Εδώ θα φανή τί γράμματα έμαθε. Πριν από το τολμηρό εγχείρημα προσευχήθηκε πολύ. Έπρεπε να δεχθή εσωτερική πληροφορία. Πράγματι, μια φωνή τον παρεκίνησε να προχωρήση. Και η κρίσιμη ώρα ήρθε.
-Γεώργιε, λέει επιτακτικά στον μαθητή του, θα παραφυλάξης την νύχτα κι όταν δης να κατεβαίνη το αγριογούρουνο στον κήπο, να μου το φέρης δεμένο με την ζώνη σου!
Ο π. Γεώργιος αμέσως συνέλαβε το μυστικό νόημα που είχε η εντολή αυτή, και απτόητος προχώρησε για την πάλη. Ήξερε πως με την ευχή του γέροντα δεν θα διέτρεχε κίνδυνο.
Στα τόσα περιστατικά που συναντούμε στους βίους των οσίων, όπου οι υποτακτικοί αναφωνώντας το « Δι’ ευχών του γέροντος μου…» τιθάσσευαν τα άγρια θηρία προστέθηκε και άλλο ένα. Το θαύμα της υπακοής δεν άργησε να γίνη. Εκείνο το βράδυ το αγριογούρουνο δεμένο, ήμερο σαν αρνάκι, ωδηγήθηκε στον γέροντα! Εκείνος το σταύρωσε και το επετίμησε ν’ απομακρυνθή οριστικά από κοντά τους. Όπως κι έγινε!
(Ιγνάτιος ο Πνευματικός)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 263-264)

Δεν θα θέλαμε να μη φοβόμαστε; Να έχουμε θάρρος, να μην τα χάνουμε, να μην απελπιζόμαστε; Δε θα θέλαμε να είμαστε ικανοποιημένοι και με τα λίγα; Να έχουμε μέσα μας πληρότητα, ειρήνη και χαρά; Δε θα θέλαμε να μένουμε μέσα μας ανεπηρέαστοι από τα εξωτερικά ερεθίσματα; Δε θα θέλαμε και οι γύρω μας να είναι ήρεμοι και γαλήνιοι; Ακόμη δε θα θέλαμε να αισθανθούμε και να πιστέψουμε ότι η ζωή μας δε σταματάει με το θάνατο μας αλλά ότι αντίθετα ξεκινάει με το θάνατο μας η ζωή, η αιώνια και αληθινή; Δε θα θέλαμε να ξυπνάμε το πρωί γεμάτοι δύναμη και αισιοδοξία και να κοιμόμαστε το βράδυ με ήσυχη και καθαρή συνείδηση; Να βλέπουμε πέρα από τα φαινόμενα και να επικοινωνούμε με έναν ολόκληρο πνευματικό κόσμο που βρίσκεται εκεί για να μας αγαπά και να μας βοηθά; Δε θα θέλαμε να βλέπουμε το Φως; Να ζούμε μέσα στο Φως; Να ζούμε μέσα στη μόνη Αλήθεια;
Αν πραγματικά θα τα θέλαμε όλα αυτά είναι ώρα να πάρουμε το δρόμο για Αυτόν που θα μας τα δώσει όλα αυτά… το Χριστό. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα αυτά και άλλα ακόμη πολλά. Μας περιμένει υπομονετικά από καιρό! Αυτά δεν τα υπόσχομαι εγώ που τώρα γράφω αυτές τις γραμμές. Μας τα υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός. Αρκεί να ανοίξουμε την Καινή Του Διαθήκη για να το διαπιστώσουμε. Η Καινή Διαθήκη είναι το κληροδότημα του Χριστού σε όλους εμάς. Εκεί μέσα κρύβεται και αποκαλύπτεται η σπουδαιότερη περιουσία που θα μπορούσε ποτέ άνθρωπος να θελήσει! Τί περισσότερο ή τί ανώτερο να θελήσει ο άνθρωπος από την ίδια τη Ζωή; Ο Χριστός μας καλεί να μην ποθήσουμε ποτέ τίποτα λιγότερο από Αυτόν! Κι εμείς αναλωνόμαστε σε μάταιους, παροδικούς και ευτελείς πόθους που αντί να μας ανυψώνουν, μας καθιστούν χαμερπείς και ανόητους.
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας ποιοι είναι οι πόθοι και οι επιθυμίες μας γιατί από αυτές εξαρτάται τελικά και ο τρόπος που βιώνουμε τη ζωή μας. Και αν νιώθουμε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι τότε είναι καιρός να επαναπροσδιοριστούμε. Η ευτυχία υπάρχει! Και έχει όνομα…. Χριστός! Εύχομαι όλοι μας να καταφέρουμε να συναντηθούμε με αυτό το πρόσωπο της ευτυχίας και τότε είμαι σίγουρη πως τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο!(Α.Κ.Β)

110. Τι είναι το παπικό αλάθητο;

Είναι και αυτό παπική αίρεση συνημμένη με το πρωτείο, το οποίο θέλει να κατοχυρώσει δογματικά. Ο Πάπας δεν είναι απλά πρώτος στην Εκκλησία αλλά και αλάθητος, μη δεχόμενος κοντά του άλλες εκκλησιαστικές αυθεντίες και εξουσίες. Η σύνοδος του Βατικανού ορίζει: «Όταν ο επίσκοπος Ρώμης αποφαίνεται από καθέδρας (ex cathedra), δηλαδή όταν ασκώντας το έργο του σαν ποιμένας και διδάσκαλος όλων των χριστιανών, ορίζει με την ύψιστη αποστολική του αυθεντία κάποια διδασκαλία περί πίστεως ή πράξεως που πρέπει να γίνη αποδεκτή από την Εκκλησία, βάσει της θείας βοήθειας που του δόθηκε σαν υπόσχεση στο πρόσωπο του μακαρίου Πέτρου, έχει το αλάθητο με το οποίο ο θείος λυτρωτής θέλησε να είναι εφοδιασμένη η Εκκλησία του στον καθορισμό κάποιας διδασκαλίας περί πίστεως ή πράξεως. Δια τούτο όλες οι οριστικές αποφάσεις των Ρωμαίων επισκόπων είναι από μόνες τους αλάθητες και όχι από τη συναίνεση της Εκκλησίας».

Βεβαίως το αλάθητο του Πάπα δεν είναι δύναμη απεριόριστη και ανεξέλεγκτη. Η σύνοδος θέτει περιορισμούς. Ο Πάπας δεν είναι αλάθητος όταν αποφαίνεται ως ιδιώτης, αλλ΄ όταν αποφαίνεται επίσημα από καθέδρας, δηλαδή σαν εκπρόσωπος όλης της Εκκλησίας. Ο περιορισμός αυτός εφευρέθηκε για να καλύψει το φαινόμενο πλάνης Παπών στην εκκλησιαστική ιστορία (Λιβέριος, Ονώριος). Οι διακρίσεις όμως αυτές, άλλοτε να είναι αλάθητος ο Πάπας και άλλοτε όχι, δεν έχουν μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι ο Πάπας σφετερίσθηκε στο πρόσωπό του την αλάθητη φωνή με την οποία ο Σωτήρας εφοδίασε την Εκκλησία του. Η συμπύκνωση του αλαθήτου σε μία μόνο ανθρώπινη κεφαλή φορτισμένη με πολλή εγωπάθεια και αλαζονεία, καθιστά —κυρίως στις ημέρες μας— το δόγμα αυτό του Παπισμού πολύ αποκρουστικό και απαράδεκτο.

Τέλος πολύ προβληματική είναι η σχέση του αλαθήτου του Πάπα με το αλάθητο των οικουμενικών συνόδων, το οποίο αποδέχεται η Ρωμαϊκή Εκκλησία. Ή θα έχουμε δυο παράλληλα αλάθητα, ή για το αλάθητο των οικουμενικών συνόδων (που είναι πολλές στη Ρωμαϊκή Εκκλησία) απαιτείται και η συναίνεση του Πάπα, οπότε δεν εννοούμε τη φύση του αλαθήτου των συνόδων που τελικά μεταβάλλονται σε απλό διάκοσμο της Ρωμαϊκής έδρας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 156-157)

Ιερατικό συλλείτουργο
Σοφή και αγία ιερατική μορφή υπήρξε ο αρχιμανδρίτης π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος (+ 1966). Τρία χρόνια μετά την κοίμηση του, στις 19 Οκτωβρίου 1969 (μνήμη προφήτου Ιωήλ),στο παρεκκλήσι του Ορθόδοξου Χριστιανικού Σωματείου «Τρεις Ιεράρχαι», στην Αθήνα, έγινε αγρυπνία εις μνήμην του μακαριστού π.Ιωήλ. Συλλειτουργούσαν οι αρχιμανδρίτες π.Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης (+1991), π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+1989) και ο π.Μελέτιος Καλαμαράς ( τώρα Μητροπολίτης Νικοπόλεως).
Προς το τέλος της θείας λειτουργίας, την ώρα του κοινωνικού, αρκετοί πιστοί, πνευματικά τέκνα του π. Ιωήλ, είδαν ένα παράξενο όραμα. Φάνηκε στη μέση της εκκλησίας, στη θέση του πολυελαίου, ένας θρόνος ολόφωτος, σαν από νεφέλη φωτεινή, πάνω στον οποίο ήταν καθισμένος ο π. Ιωήλ. Ο θρόνος κουνιόταν πάνω από τα κεφάλια του πλήθους, που παρακολουθούσε με κατάνυξη και δέος τη θεία λειτουργία. Στη συνέχεια χάθηκε, οπότε ο π. Ιωήλ, ντυμένος την ιερατική του στολή, φάνηκε ανάμεσα στους τρεις ιερουργούς φίλους του.
Το γεγονός αυτό σχολιάστηκε από το εκκλησίασμα σαν μια ένδειξη της αγιότητος του π. Ιωήλ, αλλά και σαν μια επιβεβαίωση της πίστεως της Εκκλησίας μας ότι οι κοιμηθέντες ευλαβείς ιερείς κατεβαίνουν στους ναούς μας την ώρα της θείας λειτουργίας και συνιερουργούν με τους αγαπημένους τους ζώντες ιερείς.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 107-108)

Η προσευχή είναι η μητέρα όλων των καλών
Επαναλάμβανε πάντοτε ότι " ο Θεός είναι το πάν " και μας τόνιζε ότι χωρίς προσευχή στο Θεό δεν γίνεται τίποτε. " Η προσευχή ", έλεγε, " είναι η μητέρα όλων των καλών, αρκεί να γίνεται πάντοτε με ταπείνωση, χωρίς καθόλου εγωισμό, με αγάπη προς το Χριστό ".
[Ί 95]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.357)

Εκτός από το πολύ γνωστό μας πάθος της κατάκρισης υπάρχει και η απλή κρίση, η οποία όχι μόνο δεν είναι πάθος αλλά –όταν είναι δίκαιη- είναι και εντολή του Χριστού μας. Μας είπε ‘ Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε’. Δηλαδή ‘ Μη δικάζετε και μη σχηματίζετε κρίσεις με επιπολαιότητα σύμφωνα με την εξωτερική όψη και τα εξωτερικά φαινόμενα. Αλλά κρίνετε δίκαια. ( Ιω. ζ΄,24) Και πότε είναι δίκαιη η κρίση μας; Όταν δε γίνεται ‘ κατ’ όψιν’, δηλαδή επιφανειακά. Δυστυχώς πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια και δεν ψάχνουμε τα πράγματα σε βάθος. Ακούμε αποσπασματικά μια φράση κάποιου ή βλέπουμε μια ενέργεια του κα σπεύδουμε να τον κρίνουμε και να τον χαρακτηρίσουμε όπως μας βολεύει, με περισσή ευκολία. Αγνοώντας σίγουρα πολλές σημαντικές παραμέτρους, δικάζουμε και καταδικάζουμε. Και δε φτάνει μόνο αυτό! Πολλοί άνθρωποι έχουμε και το δαιμόνιο της πληροφόρησης που στην ουσία γίνεται παραπληροφόρηση. Αυτά τα λάθος και βεβιασμένα μας συμπεράσματα σπεύδουμε να τα διαδώσουμε και στους άλλους. Και αν αυτοί που δέχονται την πληροφορία έχουν το χάρισμα της δικαιοσύνης, της ευθυκρισίας και της διάκρισης, το κακό σταματά εκεί. Αν όχι όμως, αν είναι εμπαθείς και αδιάκριτοι το κακό συνεχίζεται και μετατρέπεται σ’ ένα γαϊτανάκι ψεύδους και παραπληροφόρησης!
Πολλοί τρέχουν να προλάβουν την ‘είδηση’ στους ανωτέρους τους και για να ικανοποιήσουν τη ζήλεια τους διαβάλλοντας αυτούς τους οποίους ζηλεύουν και για να δηλώσουν την αφοσίωση τους στους προϊσταμένους τους. Το έχουμε δει αυτό πολλές φορές στον εργασιακό χώρο. Και ύστερα όταν απολύεται κάποιος ή παραιτείται αηδιασμένος, αναρωτιόμαστε γιατί έφυγε! Και δυστυχώς αυτά συμβαίνουν όχι μόνο στον εργασιακό χώρο αλλά και σ’ όλους τους χώρους ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Και πώς θα μπορούσε να εκλείπει η παραπληροφόρηση από τους κόλπους της από τη στιγμή που ο διάβολος που την πολεμάει είναι ο πατέρας και ο άρχοντας του ψεύδους; Παίρνει μισή αλήθεια, τη μπολιάζει με εικασίες και αισχρά ψεύδη και φτιάχνει μια δικιά του ΄αλήθεια’ θανατηφόρα.
Κι ενώ ο Χριστός μας είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή, αυτός αντίστοιχα είναι το αδιέξοδο, το ψέμα και ο θάνατος. Αυτός και όσοι ακολουθούν τις μεθόδους του! Όταν ο διάβολος βλέπει αυτούς τους ανθρώπους, τους πληροφοριοδότες, τρίβει τα χέρια του. Απ’ τον καιρό που πλάνεψε την Εύα και τον Αδάμ μέχρι σήμερα πολεμάει το Θεό και την Εκκλησία του Υιού Του με διαβολές. Στις μέρες μας δε, που έχουμε την τηλεόραση και το ίντερνετ, η διαβολή έχει γίνει ένα επικερδέστατο επάγγελμα. Ο διάβολος για να υλοποιήσει τα σχέδια του πλησιάζει αυτούς που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και αφού διαβάλει πρώτα αυτούς ύστερα μπορεί να απλώσει το κακό παγκόσμια και με μεγάλη ευκολία. Ας μας λυπηθεί ο Κύριος και ας μη μας αφήσει ποτέ να γίνουμε κρίκος αυτής της ντροπιαστικής αλυσίδας ψεύδους! (Κ.Δ.Κ)