Το επάγγελμα δεν κάνει τον άνθρωπο
-Γέροντα, όταν κάποιος ζορίζεται σε μια δουλειά, τί φταίει;
-Μήπως δεν την αντιμετωπίζει με καλούς λογισμούς; Αν την αντιμετωπίζη όμορφα,
τότε, όποια δουλειά και αν κάνη, θα είναι πανηγύρι.
-Γέροντα, και όταν κανείς στενοχωριέται, γιατί κάνει μια δουλειά βαρειά ή καταφρονητική,
λ.χ. χτίζει ή πλένει κατσαρόλες σε κάποιο μαγειρείο κ.λπ., πώς πρέπει να τοποθετηθή;
-Αν σκεφθή ότι ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, θα πάψη να στενοχωριέται.
Με αυτό που έκανε ο Χριστός ήταν σαν να μας έλεγε: «Έτσι πρέπει να κάνετε και εσείς».
Είτε κατσαρόλια πλένει κανείς είτε σκάβει, να χαίρεται. Αλλος καθαρίζει υπονόμους,
γιατί δεν έχει άλλη δουλειά και είναι ο καημένος συνέχεια μέσα στα μικρόβια.
Αυτός δεν είναι άνθρωπος; Δεν είναι εικόνα Θεού; Ήταν ένας οικογενειάρχης που είχε σαν επάγγελμα
να καθαρίζη υπονόμους και είχε φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση.
Είχε πάθει φυματίωση καί, ενώ είχε την δυνατότητα να φύγη, δεν ήθελε, επειδή σκεφτόταν,
γιατί να παιδεύεται κάποιος άλλος; Αγαπούσε την περιφρονημένη ζωή, γι’ αυτό ο Θεός τον χαρίτωσε.
Το επάγγελμα δεν κάνει τον άνθρωπο. Εγώ γνώρισα έναν αχθοφόρο που είχε αναστήσει νεκρό.
Όταν ήμουν δικαίος, στην Σκήτη των Ιβήρων, με επισκέφθηκε μια μέρα κάποιος που ήταν περίπου πενήντα πέντε χρονών.
Είχε έρθει αργά το απόγευμα και δεν χτύπησε, για να μην ενοχλήση τους Πατέρες και κοιμήθηκε έξω.
Όταν τον είδαν οι Πατέρες, τον πήραν μέσα και με ειδοποίησαν.
«Καλά, του είπα, γιατί δεν χτύπησες το καμπανάκι, για να σού ανοίξουμε και να σε τακτοποιήσουμε;».
«Τί λές, Πάτερ μου, πώς να ενοχλήσω τους Πατέρες;», μου είπε. Βλέπω, το πρόσωπό του είχε μία λάμψη.
Κατάλαβα ότι θα ζούσε πολύ πνευματικά. Μου είπε μετά ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα και γι’ αυτό,
όταν παντρεύτηκε , αγαπούσε πάρα πολύ τον πεθερό του.
Πρώτα περνούσε από το σπίτι των πεθερικών του και μετά πήγαινε στο σπίτι του.
Στενοχωριόταν όμως, γιατί ο πεθερός του έβριζε πολύ.
Πολλές φορές τον είχε παρακαλέσει να μη βρίζη, αλλά εκείνος γινόταν χειρότερος.
Κάποτε αρρώστησε βαριά ο πεθερός του. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες πέθανε.
Εκείνος δεν ήταν κοντά του την ώρα που ξεψύχησε, γιατί έπρεπε να ξεφορτώση ένα πλοίο.
Όταν πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε στο νεκροστάσιο, προσευχήθηκε με πολύ πόνο:
«Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ’ τον».
Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να κουνάη τα χέρια του.
Το προσωπικό, μόλις τον είδαν, εξαφανίσθηκαν. Τον τακτοποίησε και τον πήγε στο σπίτι του εντελώς καλά.
Έζησε πέντε χρόνια με μετάνοια και μετά πέθανε. «Πάτερ μου, μου είπε, ευχαριστώ πολύ τον Θεό,
που μου έκανε αυτήν την χάρη. Ποιός είμαι εγώ, για να μου κάνη ο Θεός τέτοια χάρη;».
Είχε πολλή απλότητα και τέτοια ταπείνωση, που ούτε καν του περνούσε από το μυαλό ότι ανέστησε νεκρό.
Είχε διαλυθή από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι’ αυτό που του έκανε.
Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται, γιατί δεν κατορθώνουν να δοξασθούν με μάταιες δόξες ή να πλουτίσουν με μάταια πράγματα.
Δεν σκέφτονται ότι αυτά στην άλλη, την αληθινή, ζωή ούτε χρειάζονται, αλλά ούτε και μεταφέρονται.
Εκεί μόνον τα έργα μας θα μεταφέρουμε, τα οποία θα μας βγάλουν από εδώ και το ανάλογο διαβατήριο
για το μεγάλο και αιώνιο ταξίδι μας.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 174-176)

Η Άκτιστη Εκκλησία
Ο πατήρ Πορφύριος, όταν μας μιλούσε για τον άνθρωπο, για το Θεό,
για τον κόσμο, για την αγάπη, για την προσευχή, για τη δημιουργία ολόκληρη,
μιλούσε με θεολογικά κριτήρια (πτυχιούχος ων της… Β' του Δημοτικού Σχολείου).
Είχε όντως το χάρισμα της Θεολογίας, που πηγάζει από την ζώσα πηγή,
τη νοερά, του Αγίου Πνεύματος. Και μάλιστα της Μυστικής Θεολογίας, όπου βλαστάνει
η κατά Χριστόν φιλοσοφία. Ήταν ένας Μυστικός Θεολόγος χωρίς κοσμικές σπουδές,
παρά μόνο με τις σπουδές της ασκήσεως, της ησυχίας, της νοεράς εργασίας.
Έλεγε: Είθε να μπούμε όλοι στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία, γιατί, αν δεν μπούμε σ' αυτήν,
δεν θα μπούμε και στην ουράνια". "Μπορούμε να ενωθούμε, αν κάνουμε μυστική ζωή."
"Η καλή δύναμη πάει πλούσια, αλλά απαλά ως "θρούς", όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη".
Να γίνεσθε Άγιοι…"
[Ί 101]σελ.162-163

Απασχολούσε έντονα έναν αδελφό μου το θέμα της Εκκλησίας του Χριστού, "από πότε υπάρχει",
γιατί ήθελε να το χρησιμοποιεί στα κηρύγματά του και για ένα βιβλίο που έγραφε.
Είχε πάει μιά απ' αυτές τις ημέρες στον Παππούλη και πήγε να φύγει όταν τελείωσε μαζί του,
χωρίς όμως να του πει το πρόβλημα του. Παίρνοντας την ευχή του, του λέει ο Γέροντας.
"Άντε πήγαινε τώρα και να ξέρεις ότι η Εκκλησία είναι προαιώνιος και άκτιστος,
και άσε τους θεολόγους να λένε ό,τι θέλουν". Έμεινε έκπληκτος ο αδελφός με την αποκάλυψη
που του έκανε ο Παπούλης στον προβληματισμό που είχε.
[Τζ 173]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 162-163)

Οι χριστιανοί ζούμε σε μια διαρκή πολιορκία, ο αόρατος πόλεμος είναι ανελέητος και ασταμάτητος. Ένας πολιορκητικός κλοιός μας περικυκλώνει απειλητικά και ακούραστα με απώτερο σκοπό τον αφανισμό μας. Η συμπόρευση και η συστράτευση με το Χριστό ενεργοποίησε αυτόματα και την κήρυξη πολέμου από τον αιώνιο εχθρό του Χριστού, το διάβολο. Ο Κύριος είπε: ‘Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί’ Δηλαδή ‘ Συμβιβασμούς με την παράταξη του διαβόλου δε δέχομαι. Εκείνος που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου.’ ( Ματθ. ιβ΄,30) Ο διάβολος φυσικά δεν είναι μαζί Του αλλά εναντίον Του και ενάντια σε όποιον Τον ακολουθεί. Και γι’ αυτό άλλωστε οι χριστιανοί διαχρονικά διώκονταν και θα εξακολουθούν να διώκονται μέχρι συντελείας του αιώνος τούτου. Γι’ αυτό και στις μέρες μας δε θα πρέπει να μας ξαφνιάζει αυτός ο πόλεμος. Η μελέτη της ιστορίας του χριστιανισμού θα μας διαφώτιζε και θα μας προετοίμαζε.
Ο Κύριος είπε ‘ Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’ Δηλαδή ‘ Εγώ είμαι ο μοναδικός δρόμος διά του οποίου μπορεί κάποιος να φθάσει στον ουρανό. Διότι συγχρόνως είμαι και η απόλυτος αλήθεια και η πραγματική και πηγαία ζωή.’ ( Ιω. ιδ΄, 6) Και αλλού ‘Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς’ Δηλαδή ‘ Θα μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από τη δουλεία της αμαρτίας’ ( Ιω.η΄32) Εκείνος θα μας ανοίγει δρόμους και θα μας βοηθάει να αποτινάζουμε από πάνω μας την αμαρτία η οποία συνιστά και το δούρειο ίππο του διαβόλου στη ζωή μας.
Είναι πολλές οι μεθοδείες και τα τεχνάσματα του εχθρού και είναι και πολλοί οι υπηρέτες και οι ακόλουθοι του. Έχει κι αυτός τους δικούς του. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση, εγρήγορση και νήψη γιατί ο αντίπαλος καραδοκεί προκειμένου να πετύχει τα πλήγματα του. Το Χριστό δεν μπόρεσε να Τον πλήξει. Γι’ αυτό έβαλε στο στόχαστρο την Εκκλησία Του και το ποίμνιο Του. Τί τιμή όμως να σε πολεμάει ο διάβολος! Καλούμαστε λοιπόν να δώσουμε μάχες με έναν αντίπαλο που είναι ήδη ηττημένος από τον Αρχηγό μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε και να λιποψυχούμε. Καλούμαστε με τον αγώνα μας να δείξουμε ότι είμαστε γνήσια τέκνα Του και άξιοι στρατιώτες Του. Κι έτσι ευρισκόμενοι μέσα στην πολιορκία μας μαζί με το Χριστό δε θα νιώθουμε φυλακισμένοι αλλά ελεύθεροι γιατί θα είμαστε με την ίδια την Ελευθερία και με το Νικητή οπότε και οι δικές μας νίκες θα είναι εξασφαλισμένες!

Δεν θα θέλαμε να μη φοβόμαστε; Να έχουμε θάρρος, να μην τα χάνουμε, να μην απελπιζόμαστε; Δε θα θέλαμε να είμαστε ικανοποιημένοι και με τα λίγα; Να έχουμε μέσα μας πληρότητα, ειρήνη και χαρά; Δε θα θέλαμε να μένουμε μέσα μας ανεπηρέαστοι από τα εξωτερικά ερεθίσματα; Δε θα θέλαμε και οι γύρω μας να είναι ήρεμοι και γαλήνιοι; Ακόμη δε θα θέλαμε να αισθανθούμε και να πιστέψουμε ότι η ζωή μας δε σταματάει με το θάνατο μας αλλά ότι αντίθετα ξεκινάει με το θάνατο μας η ζωή, η αιώνια και αληθινή; Δε θα θέλαμε να ξυπνάμε το πρωί γεμάτοι δύναμη και αισιοδοξία και να κοιμόμαστε το βράδυ με ήσυχη και καθαρή συνείδηση; Να βλέπουμε πέρα από τα φαινόμενα και να επικοινωνούμε με έναν ολόκληρο πνευματικό κόσμο που βρίσκεται εκεί για να μας αγαπά και να μας βοηθά; Δε θα θέλαμε να βλέπουμε το Φως; Να ζούμε μέσα στο Φως; Να ζούμε μέσα στη μόνη Αλήθεια;
Αν πραγματικά θα τα θέλαμε όλα αυτά είναι ώρα να πάρουμε το δρόμο για Αυτόν που θα μας τα δώσει όλα αυτά… το Χριστό. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα αυτά και άλλα ακόμη πολλά. Μας περιμένει υπομονετικά από καιρό! Αυτά δεν τα υπόσχομαι εγώ που τώρα γράφω αυτές τις γραμμές. Μας τα υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός. Αρκεί να ανοίξουμε την Καινή Του Διαθήκη για να το διαπιστώσουμε. Η Καινή Διαθήκη είναι το κληροδότημα του Χριστού σε όλους εμάς. Εκεί μέσα κρύβεται και αποκαλύπτεται η σπουδαιότερη περιουσία που θα μπορούσε ποτέ άνθρωπος να θελήσει! Τί περισσότερο ή τί ανώτερο να θελήσει ο άνθρωπος από την ίδια τη Ζωή; Ο Χριστός μας καλεί να μην ποθήσουμε ποτέ τίποτα λιγότερο από Αυτόν! Κι εμείς αναλωνόμαστε σε μάταιους, παροδικούς και ευτελείς πόθους που αντί να μας ανυψώνουν, μας καθιστούν χαμερπείς και ανόητους.
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας ποιοι είναι οι πόθοι και οι επιθυμίες μας γιατί από αυτές εξαρτάται τελικά και ο τρόπος που βιώνουμε τη ζωή μας. Και αν νιώθουμε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι τότε είναι καιρός να επαναπροσδιοριστούμε. Η ευτυχία υπάρχει! Και έχει όνομα…. Χριστός! Εύχομαι όλοι μας να καταφέρουμε να συναντηθούμε με αυτό το πρόσωπο της ευτυχίας και τότε είμαι σίγουρη πως τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο!(Α.Κ.Β)

Εκτός από το πολύ γνωστό μας πάθος της κατάκρισης υπάρχει και η απλή κρίση, η οποία όχι μόνο δεν είναι πάθος αλλά –όταν είναι δίκαιη- είναι και εντολή του Χριστού μας. Μας είπε ‘ Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε’. Δηλαδή ‘ Μη δικάζετε και μη σχηματίζετε κρίσεις με επιπολαιότητα σύμφωνα με την εξωτερική όψη και τα εξωτερικά φαινόμενα. Αλλά κρίνετε δίκαια. ( Ιω. ζ΄,24) Και πότε είναι δίκαιη η κρίση μας; Όταν δε γίνεται ‘ κατ’ όψιν’, δηλαδή επιφανειακά. Δυστυχώς πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια και δεν ψάχνουμε τα πράγματα σε βάθος. Ακούμε αποσπασματικά μια φράση κάποιου ή βλέπουμε μια ενέργεια του κα σπεύδουμε να τον κρίνουμε και να τον χαρακτηρίσουμε όπως μας βολεύει, με περισσή ευκολία. Αγνοώντας σίγουρα πολλές σημαντικές παραμέτρους, δικάζουμε και καταδικάζουμε. Και δε φτάνει μόνο αυτό! Πολλοί άνθρωποι έχουμε και το δαιμόνιο της πληροφόρησης που στην ουσία γίνεται παραπληροφόρηση. Αυτά τα λάθος και βεβιασμένα μας συμπεράσματα σπεύδουμε να τα διαδώσουμε και στους άλλους. Και αν αυτοί που δέχονται την πληροφορία έχουν το χάρισμα της δικαιοσύνης, της ευθυκρισίας και της διάκρισης, το κακό σταματά εκεί. Αν όχι όμως, αν είναι εμπαθείς και αδιάκριτοι το κακό συνεχίζεται και μετατρέπεται σ’ ένα γαϊτανάκι ψεύδους και παραπληροφόρησης!
Πολλοί τρέχουν να προλάβουν την ‘είδηση’ στους ανωτέρους τους και για να ικανοποιήσουν τη ζήλεια τους διαβάλλοντας αυτούς τους οποίους ζηλεύουν και για να δηλώσουν την αφοσίωση τους στους προϊσταμένους τους. Το έχουμε δει αυτό πολλές φορές στον εργασιακό χώρο. Και ύστερα όταν απολύεται κάποιος ή παραιτείται αηδιασμένος, αναρωτιόμαστε γιατί έφυγε! Και δυστυχώς αυτά συμβαίνουν όχι μόνο στον εργασιακό χώρο αλλά και σ’ όλους τους χώρους ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Και πώς θα μπορούσε να εκλείπει η παραπληροφόρηση από τους κόλπους της από τη στιγμή που ο διάβολος που την πολεμάει είναι ο πατέρας και ο άρχοντας του ψεύδους; Παίρνει μισή αλήθεια, τη μπολιάζει με εικασίες και αισχρά ψεύδη και φτιάχνει μια δικιά του ΄αλήθεια’ θανατηφόρα.
Κι ενώ ο Χριστός μας είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή, αυτός αντίστοιχα είναι το αδιέξοδο, το ψέμα και ο θάνατος. Αυτός και όσοι ακολουθούν τις μεθόδους του! Όταν ο διάβολος βλέπει αυτούς τους ανθρώπους, τους πληροφοριοδότες, τρίβει τα χέρια του. Απ’ τον καιρό που πλάνεψε την Εύα και τον Αδάμ μέχρι σήμερα πολεμάει το Θεό και την Εκκλησία του Υιού Του με διαβολές. Στις μέρες μας δε, που έχουμε την τηλεόραση και το ίντερνετ, η διαβολή έχει γίνει ένα επικερδέστατο επάγγελμα. Ο διάβολος για να υλοποιήσει τα σχέδια του πλησιάζει αυτούς που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και αφού διαβάλει πρώτα αυτούς ύστερα μπορεί να απλώσει το κακό παγκόσμια και με μεγάλη ευκολία. Ας μας λυπηθεί ο Κύριος και ας μη μας αφήσει ποτέ να γίνουμε κρίκος αυτής της ντροπιαστικής αλυσίδας ψεύδους! (Κ.Δ.Κ)

Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ σπουδαιότερος μεταρρυθμιστής από το Χριστό! Είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει μέσα μας το κακό σε καλό, τη δυσκολία σε ευκολία, τον πόνο σε ευγνωμοσύνη και την αδικία σε ευλογία. Θυμάμαι παλαιότερα έκλαιγα πάνω από τα προβλήματα μου και Τον κατηγορούσα για τη μαύρη μου τη μοίρα, η ζωή μου ήταν αφόρητη και το μέλλον μού φάνταζε δυσοίωνο. Και η παραμικρή δυσκολία μού προκαλούσε φόβο και ταραχή και όλη μου η ύπαρξη βυθιζόταν σε ένα τέλμα απ’ το οποίο τότε ένιωθα ότι δε θα βγω ποτέ. Και όλα, οι ασθένειες οι δικές μου και των γύρω μου, ο θάνατος, η οικονομική ανασφάλεια, το στρες, οι προβληματικές σχέσεις, η ανεργία, όλα με αποδυνάμωναν, με συνέθλιβαν, με καταρράκωναν. Το ‘κακό’ , το ‘ σκοτάδι’ είχε έρθει για να μείνει. Έτσι ένιωθα!
Όμως ο φιλεύσπλαχνος Θεός που άκουσε τις αγωνιώδεις κραυγές της ψυχής μου δε με άφησε αβοήθητη. Η γνωριμία μου με το Χριστό αποτελεί τη σημαντικότερη και καθοριστικότερη όλης μου της ζωής έως της τελευταίας μου πνοής! Πρώτα με περιέθαλψε, με παρηγόρησε, με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά Του με στοργή και τρυφερότητα. Μου θεράπευσε τις πληγές, με διαφώτισε, με γέμισε με την Αγάπη Του. Στη συνέχεια έδωσε πίστη, δύναμη, θάρρος και ελπίδα στην ταλαίπωρη και πλανεμένη μου ψυχή. Και καθώς τα έκανε όλα αυτά άρχισε σταδιακά να αλλάζει και ο τρόπος που έβλεπα και βίωνα τη ζωή μου με ό,τι αυτή έφερε. Το Φως Του έδιωξε τα σκοτάδια μου.
Τα προβλήματα μου πλέον έπαψαν να αποτελούν προβλήματα. Πολλά από αυτά έπαψαν να με απασχολούν κιόλας! Ζούσα πια με τη Λύση, με το Δρόμο, με την Αλήθεια, με τη Χαρά, με την Ειρήνη! Ζούσα με τη Ζωή! Τώρα ζούσα! « Τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης» δηλαδή «Προς τα άνω να διευθύνετε και να προσηλώσετε τις σκέψεις σας, όχι προς τα γήινα» ( Προς Κολ. γ΄,2 ) Αυτό ήταν! Μπήκα σε καινούριο πρόγραμμα, αναβαθμισμένο, εξυγιασμένο. Είχα απορυθμιστεί και ήρθε Εκείνος και με ξαναρύθμισε! Τα άνω τώρα φρονώ και εκεί εστιάζω γιατί εκεί θέλω να πάω. Γι’ αυτά αγωνίζομαι τώρα… όμως με χαρά και προσμονή και ελπίδα. Αυτή η μεταρρύθμιση που συντελέστηκε μέσα μου, ανεπαίσθητα, απαλά, διακριτικά σαν μια λεπτή χειρουργική επέμβαση από τα Άγια χέρια του Χριστού συνιστά για μένα το μεγαλύτερο θαύμα! Γιατί η εσωτερική αλλοίωση του ανθρώπου είναι απείρως πιο δύσκολη από το να περπατήσει κουτσός ή να δει τυφλός. Κι αυτό γιατί απαιτεί τη συνεργασία, το άπλωμα του χεριού, τη συναίνεση, το άφημα. Κι εγώ όχι ότι είμαι κάτι σπουδαίο. Όμως αυτό έκανα… αφέθηκα με εμπιστοσύνη στην Αγάπη Του. Συνεργάστηκα για να γίνει το θαύμα!
Για το Χριστό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο… αν Του το επιτρέψουμε! Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να Του πιάσουν το χέρι που Εκείνος καρτερικά τους απλώνει έτσι ώστε να κάνει και στη δική τους ζωή τη μεταρρύθμιση που από καιρό έχουν ανάγκη!(Α.Κ.Β)

Ο Άγιος Πορφύριος που τόσο πολύ αγαπάμε μας διδάσκει να ποτίζουμε τα λουλούδια μας και όχι τα αγκάθια μας, να μην εστιάζουμε στα πάθη μας αλλά στην Αγάπη του Χριστού μας! Κι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια! Το βιώνω κάθε φορά που προσπαθώ να κόψω ή να ελαττώσω κάποιο πάθος μου. Τότε γκρεμίζομαι πραγματικά και το πάθος μου γιγαντώνεται. Ίσως γιατί αυτός ο αγώνας μου όσο θεάρεστος κι αν φαίνεται κρύβει μέσα του πολλή εμπάθεια και ιδιαίτερα εγωισμό και κενοδοξία. Ενώ αν αφήνομαι στην Αγάπη του Χριστού όλα γίνονται ανεπαίσθητα από Αυτόν χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω. Βέβαια από την άλλη πλευρά αυτό δεν αναιρεί καθόλου ότι δεν πρέπει να γνωρίζουμε τα πάθη μας. Αντιθέτως πρέπει να γίνει καθημερινή μας έμπονη και ολόθερμη προσευχή να γνωρίσουμε τα πάθη μας και μάλιστα σε βάθος και σε όλη τους την έκταση.
Όταν έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε πνευματικά γεροί και υγιείς υπάρχει μέσα μας αυτή η απλοϊκή αντίληψη πως ‘είναι λογικό να με αγαπάει ο Θεός αφού είμαι καλός χριστιανός’. Έτσι όμως δεν υπάρχει πρόοδος. Η αντίληψη ότι είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση είναι ψευδής και ύπουλη και υποκινείται από το διάβολο που θέλει να μας κοιμίσει. Πρέπει πάντα να είμαστε σε εγρήγορση και να σκεφτόμαστε αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος ‘ ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση’ δηλαδή ‘ εκείνος που έχει την ιδέα ότι στέκεται καλά, ας προσέχει μήπως πέσει’ ( Α΄ Κορ. Ι΄,12) Αν συγκρινόμαστε με τους άλλους και λέμε ‘ εγώ είμαι πολύ καλύτερος από αυτόν’ ή ‘κοίτα αυτόν, πάλι έπεσε’ ή ‘ κοίτα τον άλλο… απ’ το κακό στο χειρότερο πάει’, τότε να ξέρουμε ότι η συντριβή μας είναι προ των πυλών. Κι όταν πέσουμε και χάσουμε την αυτοεκτίμηση μας και την εκτίμηση των άλλων, όταν ο διάβολος μας λέει ‘ δεν υπάρχει σωτηρία για σένα’ , τότε αν στραφούμε στο γλυκύτατο πρόσωπο του Χριστού μας, αν Του ζητήσουμε να μας συγχωρήσει, θα καταλάβουμε πως μας αγαπάει ανεξάρτητα από την ηθική μας κατάσταση.
Ο Χριστός δεν αγαπάει όπως εμείς. Ευτυχώς! Κι αυτή η αγάπη Του θα μας λιώσει. Κι αν μας αξιώσει να καταλάβουμε τα σκοτάδια μας, πόσο ελεεινοί είμαστε και πόσο άσχημα θα πράτταμε αν δεν ήταν Αυτός να μας φυλάει, τότε θα βιώσουμε πόσο μας αγαπάει και θα Του καταφιλάμε τα πόδια όπως η αμαρτωλή γυναίκα στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο ( ζ΄,36-50). Εκεί βλέπουμε και ακούμε από τον ίδιο το Χριστό πόσο σημαντικό είναι να έχουμε επίγνωση της αμαρτωλότητας μας. Μ’ αυτήν την επίγνωση θα ευγνωμονούμε και θα αγαπάμε τον Κύριο και Σωτήρα μας με όλη μας την καρδιά και δε θα κάνουμε πλέον βήμα χωρίς Αυτόν, ούτε σκέψη, ούτε λόγο χωρίς Αυτόν. Δύο εικόνες πρέπει να έχουμε μονίμως στο μυαλό μας, ταυτόχρονα. Από τη μια το βαθύ σκότος της αμαρτίας μας και από την άλλη το Άπλετο Φως του Θεού μας. Κι έτσι θα καθαριστούμε από τα πάθη μας και από τις αμαρτίες μας. Ο Κύριος μάς το είπε ‘εκείνος που νομίζει ότι χρωστάει λίγο, λίγο αγαπά’. ( Κατά Λουκά, ζ΄,47)(Κ.Δ.Κ)

2,9 «ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς»

Όχι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος είναι η λύση όλων των ανθρώπινων προβλημάτων και η ενσάρκωση όλων των ανθρώπινων ευαγγελιών. Ευαγγελίες, οι οποίες αρχίζουν στον κόσμο αυτό, για να ανθίσουν και να διατηρηθούν αιώνια, σε «κείνο τον κόσμο».

Ο Θεός Λόγος «καθιστάμενος» άνθρωπος, το «παν» του ανθρώπου, το μετέτρεψε σε αιώνια ευαγγελία.

Ποια ανεκλάλητη ευαγγελία, το να είσαι άνθρωπος, από τότε που ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος!

Ποια ανεκλάλητη ευαγγελία, το να έχεις ανθρώπινη ψυχή, από τότε που η ανθρώπινη ψυχή «κατέστη» ψυχή του Θεανθρώπου Χριστού!

Ποια θαυμαστή ευαγγελία, το να ζεις την ανθρώπινη ζωή, από τότε που ο ενσαρκωμένος Θεός Λόγος, έζησε σαν άνθρωπος στον κόσμο αυτό!

Σε Αυτόν, κάθε τι το ανθρώπινο, ο Θεός το «ευλόγησε εν πάση ευλογία πνευματική» (Εφ. 1,3) και το «παν» πλέον «άνθισε» με την ένθεη αθανασία.

Γιατί, «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς» (2,9). Παν το πλήρωμα της Θεϊκής αλήθειας, παν το πλήρωμα της Θεϊκής δικαιοσύνης, παν το πλήρωμα της Θεϊκής ζωής, παν το πλήρωμα της Θεϊκής αιωνιότητας, παν το πλήρωμα όλων των ένθεων τελειοτήτων! Με μια λέξη, παν το πλήρωμα της Δεύτερης Υπόστασης της Παναγίας Τριάδος. Και αυτό ζει - telesno - σωματικά. «O ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εφηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής» (Α΄ Ιω. 1,1).

Να, ο Άπειρος στο πεπερασμένο, ο Αιώνιος στο χρονικό, ο Θεός στον άνθρωπο!

«Αν και ενσαρκώνεται άπας ο Θεός Λόγος, είναι άπας μετά του Πατρός! εν τω σώματι περιορισμένος, δια της Θεότητος Απεριόριστος, Άπειρος, χωρίς σύνορα» (Οικουμένιος).

Κάθε τι το Θεϊκό, το οποίο επεθύμησαν οι άνθρωποι, τους δόθηκε «εν Κυρίω Ιησού Χριστώ» και μάλιστα τους δόθηκε σωματικά, εμπειρικά, πραγματικά.

Κάθε τι το αιώνιο, που επεθύμησαν να δουν οι άνθρωποι, το είδαν στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού ενσαρκωμένο, «πραγματοποιημένο σωματικά».

Με Αυτόν και «εν Αυτώ», εμείς πραγματικά έχουμε, βλέπουμε και εμπειρικά γνωρίζουμε, το Θεϊκά Απεριόριστο και Αιώνιο, σε όλες του τις τελειότητες.

Γιατί στον Θεάνθρωπο Χριστό, δεν υπάρχει τίποτε το αφηρημένο: «εν Αυτώ» όλος ο Θεός είναι σωματικά παρών στον κόσμο μας, σωματικά δοσμένος και γνωστός.

Γι’ αυτό, η Θεανθρώπινη φιλοσοφία, η φιλοσοφία «κατά Χριστόν», είναι η μοναδική, η πραγματική, η ρεαλιστική και εμπειρική, η πειραματική και πραγματικά «διαβιούμενη» φιλοσοφία.

«Δια του Χριστού», κάθε τι το «ένθεο» και «αιώνιο», κατέστη «ανθρωπίνως» πραγματικό, εμπειρικό, προσιτό στον άνθρωπο και «βιούμενο» απ’ αυτόν.

Όλο το πλήρωμα της Θεότητος ζει σωματικά στο σώμα του Χριστού, την Eκκλησία. Και οι χριστιανοί ζώντας στην Εκκλησία, ζουν στο πλήρωμα της Θεϊκής ζωής και ό,τι είναι του Χριστού, το διαβιώνουν σαν δικό τους.[…]

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 82-84)

Ο όσιος Βενέδικτος

Τον καιρό που ο όσιος Βενέδικτος επρόκειτο να φύγη από την πρόσκαιρη αυτή ζωή, προμήνυσε την ημέρα της τελευτής του στους μαθητές του που κατοικούσαν μαζί του, και στους άλλους που ζούσαν μακριά.

Έξι μέρες πριν από την κοίμησί του, πρόσταξε ν’ ανοιχθή το μνήμα του κι ευθύς τον έπιασε πυρετός μεγάλος, που ολοένα έκανε τις δυνάμεις της ζωής μέσα του να λιγοστεύουν. Έτσι, από ώρα σε ώρα χάνοντας τις δυνάμεις του, την έκτη μέρα είπε να τον σηκώσουν και να τον φέρουν μέσα στην εκκλησία. Εκεί στήριξε την έξοδό του από τον παρόντα κόσμο με την υποδοχή του δεσποτικού Σώματος κι Αίματος.

Μετά σήκωσε στον ουρανό τα χέρια, βλέποντας κατά την ανατολή, και μαζί με την προσευχή ανάπεμψε στους ουρανούς την αγιασμένη και καθαρώτατη ψυχή του.

Την ημέρα εκείνη, σε δύο αδελφούς, που ο ένας ησύχαζε στο κελλί του μέσα στο μοναστήρι κι ο άλλος κατοικούσε μακριά, φάνηκε το ίδιο όραμα. Είδαν δηλαδή, χωριστά ο καθένας ν’ ανοίγεται δρόμος από τη γη έως τον ουρανό, στρωμένος με βαρύτιμα υφάσματα, και σε όλο το μήκος του να καίγωνται λαμπάδες!... Και να, ένας άνθρωπος ασπροντυμένος, με φαιδρό παρουσιαστικό, τους ρωτούσε:

- Τι είναι αυτός ο εξαίσιος δρόμος;

Κι ενώ εκείνοι δεν ήξεραν τι να του απαντήσουν, τους λέει:

- Αυτός είναι ο δρόμος, απ’ όπου ο αγαπημένος του Θεού Βενέδικτος ανεβαίνει στον ουρανό!

Όπως λοιπόν οι παρόντες μαθητές είδαν, έτσι κι οι απόντες πληροφορήθηκαν την κοίμησι του οσίου.

Ενταφιάσθηκε το αγιασμένο σώμα του στην εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου που ο ίδιος είχε χτίσει, αφού κατέστρεψε βωμό του Απόλλωνος.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 206-207)

Το πιστό ελάφι

Η Αγία Μαύρα έζησε τον 17ο- 18ο αιώνα. Καταγόταν από ένα χωριό της κοιλάδας Μπιστρίτα και, στα 20 της χρόνια, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και πήγε στην Σκήτη Σιλβέστρου.

Η ζωή της ήταν ασκητική: λίγες ώρες ύπνου σε μια καρέκλα, ελάχιστο φαγητό μια φορά την ημέρα, μετά την δύσι του ηλίου, εκατοντάδες μετάνοιες, σιωπή, προσευχή, δάκρυα. Μόνο μία συντροφιά είχε, τα πουλιά του δάσους, που την αγαπούσαν και την επισκέπτονταν συχνά. Υπήρχε όμως και ένα ελάφι, που την ακολουθούσε παντού, όπου κι αν πήγαινε.

Όταν, μετά από λίγο καιρό, η Αγία Μαύρα αναζήτησε την τέλεια απομόνωσι και αποτραβήχθηκε σ’ ένα ξέφωτο, κάτω από την κορυφή ενός όρους, όπου έφτιαξε ένα στοιχειώδες κατάλυμα για να προφυλάσσεται από τα χιόνια και τις βροχές, το ελάφι την ακολούθησε κι εκεί και ήταν η μόνη της συντροφιά, μέχρι τον θάνατό της.

ΖΩΑ ΚΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟΣ