ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ
Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
π. Νικόλαος
Δευτέρα: 12.15-2 μ. & 7-10 μ.μ.
Τρίτη: 12.15-2 μ. & 8.45 - 10 μ.μ.
Τετάρτη: 8.40 - 10 μ.μ.
Πέμπτη: 12.15-2 μ. & 7-10 μ.μ.
Παρασκευή:12.15 -2 μ.
Σάββατο: 12.15-2.30μ. & 7-9.30 μ.μ.

Κυριακή: 7.30-9 βράδυ
π. Γεώργιος
Τετάρτη απόγευμα & καθημερινές πριν και μετά τις Ιερές Ακολουθίες

 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Πρόγραμμα Ακολουθιών - 2η Θεία Λειτουργία

Κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ τελείται

στον Άγιο Σώστη

και

ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΣΤΙΣ 10.30 - 11.40 Π.Μ.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

«Τότε ο Θωμάς είπε: “Κύριέ μου! Και Θεέ μου!» (Ιωάννης 20:28)

Ο LewWallace ήταν ένας φημισμένος στρατηγός και λογοτεχνική μεγαλοφυία. Υποσχέθηκε να γράψει ένα βιβλίο που θα κατέστρεφε για πάντα το «μύθο» του Χριστιανισμού. Λέει ο άνθρωπος αυτός όταν επί δύο χρόνια μελετούσε στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης και της Αμερικής αναζητώντας πληροφορίες που θα τον έκαναν ικανό να γράψει το βιβλίο που θα ανέτρεπε τον Χριστιανισμό. Ενώ έγραφε το δεύτερο κεφάλαιο του τόμου του, βρέθηκε να είναι γονατισμένος και κλαίγοντας να λέει στον Ιησού: «Κύριέ μου! Και Θεέ μου!». Οι αποδείξεις της θεότητας του Χριστού ήταν συντριπτικά πειστικές. Δεν μπορούσε πια ν’ αρνηθεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Γιος του Θεού, ο μόνος Σωτήρας του ανθρώπου. Αργότερα, ο LewWallace έγραψε το βιβλίο «Μπεν Χουρ», ίσως το μεγαλύτερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ σχετικά με τους χρόνους του Ιησού. Πραγματικά, η μεταστροφή του ήταν εντυπωσιακή!

Θεέ μας, Εσύ είσαι ο Μοναδικός και Άγιος Θεός που ενδιαφέρεσαι για μας. Σε παρακαλούμε, αποκάλυψέ το αυτό σε κάθε καρδιά.

(Π.Α.)

 

«Δόξα στον Ύψιστο Θεό και στη γη ειρήνη, εκδήλωση εύνοιας στους ανθρώπους» (Λουκάς 2:14).

Λίγο πριν το Μουντιάλ 2006 ο Ιρλανδός τραγουδιστής των U2 Μπόνο είχε δηλώσει: «Μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, η μπάλα κλείνει τα σχολεία, κλείνει τα μαγαζιά, κλείνει πόλεις ολόκληρες, σταματά τον πόλεμο, δίνει ελπίδα, πετυχαίνει περισσότερα απ’ όσα κατάφεραν ποτέ οι πολιτικοί, δίνει σεβασμό σε χώρες όπου ο σεβασμός είναι ένα είδος εν ανεπαρκεία». Μαζί του πολλοί άλλοι επώνυμοι. Κι όμως, η ειρήνη δε σκόραρε, ούτε εκείνο το χρόνο. Στη διάρκεια των αγώνων άνθρωποι σκοτώνονταν στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στο Λίβανο, στο Ιράκ, στο Νταρφούρ κλπ. Για τους ανθρώπους η ειρήνη παραμένει ευχή, όραμα ανεκπλήρωτο. Κι αυτό, γιατί η ειρήνη είναι δώρο από το Θεό. Ο ερχομός του Θεανθρώπου είχε ως σκοπό την ειρήνη του ανθρώπου με το Θεό, με το συνάνθρωπό του, με τον εαυτό του. Μόνο η ζωντανή παρουσία Του στην προσωπική μας ζωή και ο καθαρισμός μας από την αμαρτία είναι ικανή να μας χαρίσει «την ειρήνη Του», που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη λογική. Διότι αυτός είναι «η ειρήνη ημών»! Είναι Αυτός η ειρήνη σου;

Κύριε, έλα στη ζωή μου. Γίνε η ειρήνη μου!

(Μ.Β.Μ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

287. Χάρις στον Σταυρό, όπως και χάρις στο σημείο του Σταυρού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε μαζί μας, κάνοντας με τη δύναμί του το κάθε τι για τη σωτηρία μας. Αρκεί να τον πιστεύουμε σαν Θεό και Σωτήρα μας. Δόξα στον Κύριο για την αιωνία παρουσία του κοντά μας! «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Αμήν. (Ματθ. κη’ 20).

288. Κάνοντας το σημείο του Σταυρού, να πιστεύης και πάντοτε να θυμάσαι ότι οι αμαρτίες σου καθηλώθηκαν στον Σταυρό. Όταν πέφτης σε κάποιο αμάρτημα, ευθύς να κατακρίνης ειλικρινά τον εαυτό σου και κάνε το σημείο του Σταυρού πάνω σου, λέγοντας: Κύριε, συ που καθήλωσες τις αμαρτίες μας στον Σταυρό, καθήλωσε και το αμάρτημά μου τούτο στον Σταυρό σου και «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεός» (Ψαλμ. ν’ 3). Και ο Κύριος θα σε καθαρίση από την αμαρτία σου. Αμήν.



(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 126)

«Και βαπτίζεται ο Χριστός… για να γίνει σ’ εμάς παράδειγμα και υπογραμμός για το βάπτισμα».
(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)

«Βαπτίσθηκε ο Χριστός, όχι για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες Του (διότι ήταν αναμάρτητος) αλλά, βαπτίσθηκε ενώ ήταν αναμάρτητος, για να δώσει θεία χάρη και αξία στους βαπτιζομένους».
(Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

«Αυτή είναι η ημέρα κατά την οποία ο Χριστός βαπτίσθηκε και αγίασε τα νερά. Γι’ αυτό βέβαια και τα μεσάνυχτα αυτής της γιορτής όλοι φέρνουν νερό και το τοποθετούν μέσα στο σπίτι, φυλάγοντας το όλο τον χρόνο, επειδή σήμερα αγιάσθηκαν τα νερά. Και το θαύμα τον αγιασμού των νερών γίνεται φανερό από το ότι δεν αλλοιώνεται το νερό με το πέρασμα του χρόνου, αλλά ολόκληρο τον χρόνο και πολλές φορές δύο και τρία χρόνια παραμένει καθαρό και φρέσκο το νερό που αντλήθηκε σήμερα, και βρίσκεται μετά από τόσο χρόνο σε ίση αξία και κατάσταση με το νερό που μόλις πριν από λίγο πήραν από την πηγή».
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

«Η περιστερά είναι «ήμερο ζώο και καθαρό. Επειδή λοιπόν και το Πνεύμα είναι Πνεύμα πραότητας, γι’ αυτό φανερώνεται και σ’ αυτό». Και ο Μεσσίας είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά (Ματθ. ια’ 29, κα’ 5) και συνιστά την πραότητα στους διακόνους του (Ματθ. ι 16) και για τους πράους επιφυλάσσει ως κληρονομιά τη γη (Ματθ. ε’ 5). Δεν κατεβαίνει το Πνεύμα με τη μορφή αετού, που, αν και είναι ο βασιλιάς των πτηνών, είναι όμως σαρκοφάγο πτηνό, αλλά κατεβαίνει με τη μορφή περιστεράς, της οποίας κανένα άλλο πτηνό δεν είναι περισσότερο άκακο και αβλαβές. Η περιστερά ήταν το μόνο από τα πτηνά που προσφερόταν ως θυσία (Λευιτ. α 14) και ο Χριστός δια του αιωνίου Πνεύματος, πρόσφερε τον εαυτό Του άμεμπτη θυσία στον Θεό. Η περιστερά ακόμη ήταν το έμβλημα της καθαρότητας. Και η εμφάνιση της εδώ συμφωνεί προς τη γλυκύτητα και τον ειρηνικό χαρακτήρα της βασιλείας του Χριστού».
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

«Ο Ιωάννης βαπτίζει και έρχεται ο Χριστός να βαπτιστεί, για να αγιάσει ενδεχομένως και τον βαπτιστή, και όπως είναι ολοφάνερο για να θάψει μέσα στο νερό όλον τον παλαιό Αδάμ και να αγιάσει πριν από αυτούς και για χάρη τους τον Ιορδάνη».
(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

«Είδες, αγαπητέ, πόσα και τι μεγάλα αγαθά θα ζημιωνόμασταν, εάν ο Κύριος συμφωνούσε με την παράκληση του Ιωάννη και δεν βαπτιζόταν; Διότι ήταν κλεισμένοι οι ουρανοί, πριν απ’ αυτό το γεγονός, και αδιάβατη ήταν η ουράνια χώρα. Στα κάτω κατεβαίναμε, στα επάνω όμως δεν ανεβαίναμε. Και μόνο ο Δεσπότης βαπτίσθηκε και «έκανε καινούργιο τον παλαιό άνθρωπο» (Πρβλ. Κολ. γ’ 9) και την εξουσία της υιοθεσίας του εμπιστεύθηκε και πάλι. «Κι αμέσως άνοιξαν σ’ αυτόν οι ουρανοί». Έγινε συμφιλίωση των ορατών με τα αόρατα, γέμισαν με χαρά τα ουράνια τάγματα, θεραπεύθηκαν τα επίγεια νοσήματα, έγιναν γνωστά τα απόρρητα πράγματα, συμφιλιώθηκαν τα εχθρικά. Διότι άκουγες τον Ευαγγελιστή να λέει «άνοιξαν σ’ αυτόν οι ουρανοί» . Και αυτό έγινε για χάρη τριών παράξενων πραγμάτων. Επειδή, όταν βαπτιζόταν ο νυμφίος Χριστός, έπρεπε ο ουράνιος θάλαμος να ανοίξει τις λαμπερές του πύλες. Και επίσης όταν το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεράς κατέρχονταν και η φωνή του Πατέρα ακούγονταν παντού, έπρεπε οι επουράνιες πύλες να είναι ανοιχτές (Πρβλ. Ψαλμ. κγ’ 7). «Και αμέσως άνοιξαν οι ουρανοί και φωνή από τους ουρανούς έλεγε, Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός, στον οποίον ευαρεστούμαι».
(Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης)

«Βαπτίζομαι από εσένα τον δούλο, ώστε κανένας βασιλιάς ή άνθρωπος με αξίωμα να μη περιφρονήσει το να βαπτιστεί από απλό ιερέα».
(Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης)

«Ο Χριστός, αν και δεν είχε ανάγκη να καθαριστεί με το Βάπτισμα, γιατί ποια ανάγκη έχει η αυτοκάθαρση να καθαριστεί; Παρ’ όλα αυτά, αυτός καθαρίζεται και βαπτίζεται σήμερα για χάρη του Αδάμ, ο οποίος έπεσε στη λάσπη της αμαρτίας, και γι’ αυτό χρειαζόταν να καθαριστεί από αυτήν».
(Ἄγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

285. Όποιος έκτισε μόνος του ένα σπίτι, έχει κάθε δικαίωμα να κατοικήση σ’ αυτό. Είμαστε τα σπίτια του Δημιουργού μας. Μας έκτισε για τον Εαυτό του. Πρέπει λοιπόν να κατοική μέσα μας ο Θεός και όχι ο σφετεριστής Διάβολος. «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν», λέμε στο Πνεύμα το Άγιο. «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν» (Ιω. ιδ’ 23). «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;» (Α’ Κορ. γ’ 16).

286. Να έχης σαν ανεκτίμητο θησαυρό σου κάθε λέξι του Λόγου του Θεού, των συγγραφέων των Αγίων Πατέρων και της υμνωδίας της Εκκλησίας. Είναι πνοή και λόγια του Αγίου Πνεύματος. Του Πνεύματος που «ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. η’ 26).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 125-126)

«Μυηθείτε εις την φωταγωγίαν η οποία πηγάζει από εκεί,
παίρνοντες φως καθαρώτερον και δυνατότερον από την Τριάδα»

«Πάλιν ο Ιησούς μου, και πάλιν μυστήριον. Μυστήριον το οποίο δεν είναι ψεύτικον ούτε απρεπές, ούτε προέρχεται από την ελληνικήν (σημ. ειδωλολατρική) πλάνην και την μέθην (διότι εγώ έτσι αποκαλώ τα της λατρείας των και νομίζω ότι αυτό κάνει και κάθε λογικός άνθρωπος), αλλά και μυστήριον και θείον και υψηλόν και δημιουργεί λαμπρότητα. Διότι η αγία ημέρα των Φώτων, εις την οποίαν έχομεν φτάσει και την οποίαν έχομεν αξιωθή να εορτάσωμεν σήμερα, έχει μεν ως αρχήν το βάπτισμα του Χριστού μου, του αληθινού φωτός το οποίον φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται εις τον κόσμον, πραγματοποιεί δε τον καθαρισμόν μου και βοηθεί το φως το οποίον έχομεν λάβει από τον Θεόν κατά την δημιουργίαν και το οποίον έχομεν κάνει να σκοτεινιάση και να αδυνατίση. Ακούσατε λοιπόν την φωνήν του Θεού, η οποία εις εμένα μεν, τον οπαδό και τον εξηγητήν των τοιούτων πραγμάτων, ακούγεται πολύ δυνατά, μακάρι δε να ακουσθή και σε σας: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» και δια τον λόγον αυτόν· «πλησιάσετέ τον και πάρετε φως, και τα πρόσωπά σας δεν θα σκιασθούν από εντροπήν», επειδή έχουν την σφραγίδα του αληθινού φωτός. Να, ευκαιρία αναγεννήσεως, ας γίνωμεν ουράνιοι.

 

Να, καιρός αναδημιουργίας, ας ξαναβρούμε τον πρώτον Αδάμ. Να μην μείνωμεν εκείνο το οποίον είμεθα, αλλά να γίνωμεν εκείνο το οποίον ήμεθα κάποτε. Το φως φωτίζει μέσα εις το σκοτάδι με την παρούσαν ζωήν και την σάρκα. Και το καταδιώκει μεν, αλλά δεν κατορθώνει να το εξουδετερώση το σκοτάδι, η εχθρική δηλαδή δύναμις, η οποία επιτίθεται μεν από θρασύτητα εις εκείνον ο οποίος ομοιάζει προς τον Αδάμ, αλλά πέφτει επάνω εις τον Θεόν και νικάται, δια να ρίπτωμεν από πάνω μας το σκοτάδι και να πλησιάζωμεν προς το φως και να γινώμεθα τέλειον φως, τέκνα τελείου φωτός. Βλέπετε την ωραιότητα της ημέρας; Βλέπετε την δύναμιν του μυστηρίου; Δεν έχετε υψωθή από την γην; Δεν έχετε τοποθετηθή καθαρά επάνω, αφού ανυψωθήκατε από την φωνήν και τους πνευματικούς μου λόγους;

[…] Ο ίδιος Λόγος είναι και φοβερός εξ αιτίας της φύσεώς του, δι’ εκείνους οι οποίοι δεν είναι άξιοι και ικανός, εξ αιτίας της αγάπης του προς τον άνθρωπον, να εισέλθει εις εκείνους οι οποίοι έχουν προετοιμασθή κατ’ αυτόν τον τρόπον και εις όσους, αφού έχουν εκδιώξει το ακάθαρτον και υλικόν πνεύμα των ψυχών, εκαθάρισαν τας ψυχάς των και τας εστόλισαν με την καθαράν γνώσιν, την οποίαν δεν άφησαν ούτε αργήν ούτε άπρακτον, ώστε να κυριευθή πάλιν από τα επτά πνεύματα της κακίας, τα οποία είναι τόσα όσα και τα πνεύματα της αρετής και τα οποία επιτίθενται με μεγαλυτέραν ορμήν (διότι είναι πιο αξιέπαινον εκείνο το οποίο κατορθώνεται δυσκολώτερα). Και εις εκείνους οι οποίοι, εκτός από το να αποφεύγουν την κακίαν εργάζονται και την αρετήν, αφού έβαλαν μέσα των όσον περισσότερον ημπόρουν ολόκληρον τον Χριστόν, εις τρόπον ώστε να μην εύρη η πονηρά δύναμις κανένα κενόν δια να εισέλθη και να τα συμπληρώση, και να γίνουν τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα, λόγω του ότι η επίθεσις είναι πιο ισχυρά και η φρουρά πιο ασφαλής και δυσκολοκυρίευτος. Όταν θα φυλάξωμεν πολύ προσεκτικά την ψυχήν μας και ετοιμάσωμεν την καρδία μας δια πνευματικάς αναβάσεις, και ετοιμάσωμεν εις τους εαυτούς μας πρωτοκαλλιέργητα χωράφια, και σπείρωμεν καρπόν δικαιοσύνης…

[…] Επειδή η ουσία της εορτής είναι το να ενθυμούμεθα τον Θεόν, ας σκεφτούμε τον Θεόν. Διότι νομίζω ότι και ο ήχος από εκείνους οι οποίοι εορτάζουν εις την άλλην ζωήν, όπου είναι η κατοικία όλων όσων ευφραίνονται, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Θεός, ο οποίος υμνείται και δοξάζεται από εκείνους οι οποίοι έχουν αξιωθή να εισέλθουν εις τον τόπον αυτόν […]. Όταν αναφέρω τον Θεόν, ας σας φωτίζουν ένα και, ταυτοχρόνως τρία φώτα. Τρία μεν λόγω των ιδιοτήτων, δηλαδή υποστάσεων, εάν προτιμά κανείς να τους ονομάζει έτσι, ή των προσώπων (διότι δεν πρόκειται να φιλονικήσωμεν δια τα ονόματα, όταν αι λέξεις έχουν την ίδιαν σημασίαν). Ένα δε λόγω της ενότητος της ουσίας, δηλαδή της θεότητος.

Διότι διαιρούνται και παραμένουν αδιαίρετα, δια να το ειπώ έτσι, και ενώνονται, ενώ παραμένουν διαιρεμένα. Διότι η θεότης είναι εν, το οποίον διακρίνεται εις τρία, και τρία τα οποία είναι ένα. Εκείνα εις τα οποία υπάρχει η θεότης, ή, δια να ακριβολογήσω περισσότερον, εκείνα τα οποία αποτελούν την θεότητα. Θα αποφύγωμεν τας υπερβολάς και τας παραλείψεις, χωρίς να κάμωμεν ούτε την ένωσιν σύγχυσιν, ούτε την διαίρεσιν αποξένωσιν. Ας μείνει το ίδιο μακριά από μας και η συναίρεσις του Σαβελλίου και ο διαχωρισμός του Αρείου, τα δύο αυτά εκ διαμέτρου αντίθετα κακά, τα ισάξια ως προς την ασέβειαν.

[…] Και ποιο είναι το φοβερόν μυστήριον το οποίο γίνεται προς χάριν μας; Ανανεώνονται αι φύσεις και ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Και εκείνος ο οποίος είχε ανέβει επάνω από τους ουρανούς των ουρανών, εις την ανατολήν της δόξης και της λαμπρότητός του, δοξάζεται εις την δύσιν από την ιδικήν μας ασημαντότητα και ταπεινότητα, και ο Υιός του Θεού δέχεται και να γίνει και να ονομασθεί υιός ανθρώπου. Όχι επειδή μετεβλήθη εκείνο το οποίο ήτο (διότι είναι αμετάβλητον), αλλ’ επειδή προσέλαβεν εκείνο το οποίο δεν ήτο (διότι αγαπούσε τον άνθρωπον), δια να γίνει χωρητός ο αχώρητος και να έλθη εις επικοινωνίαν μαζί μας με την σάρκα, σαν μέσα από κάποιο παραπέτασμα, επειδή δεν ημπορούσε η ανθρώπινη φύσις, η οποία υπέκειτο εις δημιουργίαν και φθοράν, να αντέξει την θεότητά του.

Δια τον λόγον αυτόν ενώνονται τα πιο αντίθετα πράγματα. Όχι μόνο ο Θεός με την δημιουργίαν, ούτε ο νους με την σάρκα, ούτε το έξω από τον χρόνον με τον χρόνον, ούτε το απεριόριστο με το μέτρον, αλλά και η γέννησις με την παρθενίαν, και το υψηλότερον από κάθε τιμήν με την ατιμίαν, και το μη υποκείμενον εις πάθος με το πάθος, και το αθάνατον με το φθαρτόν. Επειδή ο εφευρέτης της κακίας ενόμιζεν ότι είναι ανίκητος, εφ’ όσον μας είχε δελεάσει με την ελπίδα να γίνωμεν θεοί, δελεάζεται ο ίδιος από την εμφάνισιν της σαρκός, δια να επιτεθεί εις τον Αδάμ και να προσκρούση εις τον Θεόν, και έτσι να σώση ο νέος Αδάμ τον παλαιόν, και να λυθή η καταδίκη της σαρκός, αφού θα έχη θανατωθή από την σάρκα ο θάνατος.

[…] Τώρα πρόκειται δι’ άλλην πράξιν του Χριστού και δι’ άλλο μυστήριον. Δεν ημπορώ να συγκρατήσω την χαράν μου. Νιώθω να γεμίζω από Θεόν. Λίγο ακόμη και θα αρχίσω να κηρύσσω την ευχάριστον αγγελίαν, όπως ο Ιωάννης, έστω και αν δεν είμαι πρόδρομος, πάντως θα το κάμω από την ερημίαν. Ο Χριστός φωτίζεται, ας φωτισθώμεν μαζί του. Ο Χριστός βαπτίζεται, ας κατέβωμεν μαζί του εις τον ποταμόν δια να ανεβώμεν και μαζί του. Ο Ιησούς βαπτίζεται. Θα πρέπει να προσέξωμεν μόνο το βάπτισμα ή και όλα τα άλλα; Δηλαδή ποιος ήτο, από ποιον εβαπτίσθη και πότε εβαπτίσθη; Ότι ήτο καθαρός, ότι εβαπτίσθη από τον Ιωάννην και ότι μετά ήρχισε τα θαύματα; Δια να μάθωμεν τι και δια να διαπαιδαγωγηθώμεν εις τι; Ότι πρέπει να καθαριζώμεθα προηγουμένως, να είμεθα ταπεινόφρονες και να κηρύσσωμεν μόνον όταν είμεθα ολοκληρωμένοι κατά την πνευματικήν και σωματικήν ηλικίαν.

Το πρώτο (πρέπει να το είπωμεν) προς εκείνους οι οποίοι σκοπεύουν να βαπτισθούν, ενώ δεν έχουν προηγουμένως προετοιμασθή και ενώ δεν παρέχουν εγγυήσεις με την συνήθειάν των να πράττουν το καλόν, ότι η λύτρωσίς των θα παραμείνει σταθερά. Διότι εάν το χάρισμα (διότι πράγματι είναι χάρισμα) παρέχει άφεσιν των παρελθόντων, τότε είναι περισσότερον ταιριαστόν προς την ευσέβειαν το να μην ξαναγυρίσωμεν εις εκείνα τα οποία έχομεν εμέσει. Το δεύτερον αναφέρεται εις εκείνους οι οποίοι υπερηφανεύονται έναντι των ιερέων, αν είναι κάπως ανώτεροι από αυτούς. Το τρίτον δε προς εκείνους οι οποίοι βασίζονται εις τον νεανικόν των ενθουσιασμόν και νομίζουν ότι η κάθε περίστασις είναι κατάλληλος δια διδασκαλίαν ή κατάληψιν της πρωτοκαθεδρίας.

Ο Ιησούς υποβάλλεται εις κάθαρσιν και συ την περιφρονείς; (Καθαρίζεται) υπό του Ιωάννου, και συ επαναστατείς εναντίον του κήρυκός σου; Καθαρίζεται όταν είναι ήδη τριάκοντα ετών, και συ προτού καν βγάλεις γένια διδάσκεις τους γέροντας ή τουλάχιστον νομίζεις ότι τους διδάσκεις, ενώ ούτε η ηλικία ούτε και ενδεχομένως, η συμπεριφορά σου σε κάνουν άξιον σεβασμού; Εις την περίπτωσιν αυτή έρχονται εις την γλώσσαν τα παραδείγματα του Δανιήλ και των άλλων νέων κριτών, επειδή καθένας ο οποίος αδικεί, εύκολα βρίσκει δικαιολογίας. Δεν αποτελεί όμως νόμον της Εκκλησίας εκείνο το οποίον είναι κάτι σπάνιον, όπως την άνοιξιν δεν την φέρει ένα μόνον χελιδόνι, όπως δεν κάνει και μια μόνον γραμμή τον γεωμέτρην, ή ένα μόνον ταξίδι τον ναυτικόν.

[…] Ο Ιωάννης όμως βαπτίζει και έρχεται να βαπτισθή ο Ιησούς, δια να αγιάση μεν ενδεχομένως και τον βαπτιστήν, όπως είναι καταφανές, δια να θάψη μέσα εις το ύδωρ όλον τον παλαιόν Αδάμ και να αγιάση πριν απ’ αυτούς και χάριν αυτών τον Ιορδάνην. Όπως ο ίδιος ήταν πνεύμα και σαρξ, έτσι δίδει πνευματικήν ολοκλήρωσιν με Πνεύμα και ύδωρ. Ο βαπτιστής δεν δέχεται και ο Ιησούς αγωνίζεται να τον πείση. «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα», λέγει ο λύχνος εις τον Ήλιον, η φωνή εις τον Λόγον, ο φίλος εις τον Νυμφίον, ο ανώτερος από κάθε άλλο γέννημα γυναικός εις τον Πρωτότοκον ολοκλήρου της δημιουργίας, εκείνος ο οποίος εσκίρτησεν ενώ ευρίσκετο μέσα εις την κοιλίαν εις εκείνον ο οποίος επροσκυνήθη μέσα εις την κοιλίαν, εκείνος ο οποίος προέτρεξε και ο οποίος θα προτρέξει εις εκείνον ο οποίος εφάνη και θα φανή […]

Τι δε είναι το φτυάρι; Η κάθαρσις. Τι είναι δε το πυρ; Το κάψιμον κάθε νοητού πράγματος και η αναζωπύρωσις του πνεύματος. Τι είναι δε αξίνη; Το κόψιμον της ψυχής, η οποία, αφού γεμίσει με ακαθαρσίας, έχει καταστή αθεράπευτος. Τι είναι η μάχαιρα; Η τομή την οποία κάνει ο Λόγος και η οποία ξεχωρίζει το κακόν από το καλόν και τον πιστόν από τον άπιστον και η οποία κάνει τον υιόν και την θυγατέρα και την νύμφην να επαναστατούν κατά του πατρός και της μητρός και της πενθεράς, και τα νέα και πρόσφατα (να επαναστατούν) κατά των παλαιών τα οποία είναι σκιώδη…

[…] Αλλά και ανεβαίνει από το ύδωρ ο Ιησούς. Ανεβάζει μαζί του και τον κόσμο και βλέπει να σχίζωνται οι ουρανοί, τους οποίους ο Αδάμ είχε κλείσει δια τον εαυτό του και δια τους απογόνους του, όπως είχε κλείσει και με την μάχαιραν του πυρός τον παράδεισον. Και το Πνεύμα μαρτυρεί την Θεότητα (διότι το όμοιον σπεύδει προς το όμοιον) και η φωνή από τους ουρανούς (διότι απ’ εκεί προέρχονταν εκείνος δια τον οποίον εδίδετο η μαρτυρία). Εμφανίζεται δε ωσάν περιστέρι (διότι τιμά το σώμα, αφού και αυτό γίνεται Θεός με την θέωσιν, όταν αυτή θεωρήται από την πλευράν του σώματος) και λόγω του ότι είναι από πολύ παλαιά συνηθισμένο να φέρη την ευχάριστον αγγελίαν της παύσεως του κατακλυσμού το περιστέρι. Εάν κρίνης την θεότητα με όγκους και με σταθμά, και δια τον λόγον αυτόν σου φαίνεται μικρόν το Πνεύμα, επειδή παρουσιάζεται με την μορφή περιστεριού, ω ανόητε και μικρόψυχε δια τα πιο μεγάλα, είναι καιρός να δυσφημίσης και την βασιλείαν των ουρανών, επειδή παρομοιάζεται με ένα σπειρί από σινάπι, και να υπερυψώνεις τον διάβολον πιο πολύ από την μεγαλειότητα του Ιησού, επειδή αυτός μεν ονομάζεται βουνό μέγα και Λεβιάθαν και βασιλεύς όσων ευρίσκονται εις τα ύδατα, ενώ ο Ιησούς ονομάζεται αρνίον και μαργαρίτης και σταγών και αλλά παρόμοια.

[…] Εμείς ας τιμήσωμεν σήμερα το βάπτισμα του Χριστού και ας το εορτάσωμεν σωστά με το να ευφραινόμεθα πνευματικά και όχι να περιποιούμεθα την κοιλίαν μας. Θα ευφρανθούμεν δε με ποίον τρόπον; Λουσθήτε δια να καθαρισθήτε. Αν μεν είστε κόκκινοι από την αμαρτίαν και ολιγώτερον κόκκινοι από το αίμα, τότε να γίνετε λευκοί όπως το χιόνι. Αν είσθε κόκκινοι και άνθρωποι γεμάτοι από αίματα, τότε ας φθάσετε έστω και την λευκότητα του μαλλιού. Πάντως καθαρισθήτε και φροντίζετε να καθαρίζεστε, επειδή με τίποτε άλλο δεν χαίρεται τόσον πολύ ο Θεός, όσο με την διόρθωσιν και την σωτηρίαν του ανθρώπου, χάριν του οποίου έχουν λεχθή τα πάντα και έχουν δοθή όλα τα μυστήρια, δια να γίνετε φωτεινά αστέρια δια τον κόσμον και δύναμις ζωτική δια τους άλλους ανθρώπους. Δια να παρουσιασθήτε ωσάν τέλεια φώτα εις το μεγάλο φως, και να μυηθείτε εις την φωταγωγίαν η οποία πηγάζει από εκεί, παίρνοντες φως καθαρώτερον και δυνατότερον από την Τριάδα, της οποίας σήμερα έχετε υποδεχθή την μια αυγήν από την μία Θεότητα, εις το πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, εις τον οποίον ανήκει η δόξα και η εξουσία εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

«Εις τα Άγια Φώτα»,
επιλεγμένα αποσπάσματα από τον λόγο
του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

(Έργα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ 5)

Θα με ανεχτείτε να σας πω τον πόνο μου σαν ιερέας και Πνευματικός τόσα χρόνια;... Ποιος είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ για έναν πραγματικό Ορθόδοξο Χριστιανό; Τα ήθη, τα έθιμα, οι συνήθειες της όποιας γιορτής, όσο ωραία και αν είναι; Τα λαϊκά φολκλόρ της γιορτής; π.χ. βουτάμε να πιάσουμε το Σταυρό στα ποτάμια και σφυρίζουν τα πλοία ή πετάμε βεγγαλικά και ρουκετοπόλεμο (!!) και στάμνες από τα μπαλκόνια και καίμε τον Ιούδα κλπ. κλπ.; Είναι κακά αυτά; Κάποια όχι. Άλλα είναι άσχετα τελείως ή και προβληματικά. Αλλά αν αυτά είναι τα ΜΟΝΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ, άντε και ένα κεράκι, τότε ναι, τότε ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΙΣΤΑ, διότι αποπροσανατολίζουν εντελώς από το νόημα μιας γιορτής! Διότι οι παλαιότεροι, που εισήγαγαν κάποια από τα ωραία έθιμα ΕΚΑΝΑΝ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, ΚΥΡΙΩΣ, ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ενώ εμείς τώρα κάνουμε ΜΟΝΟ τα ΕΘΙΜΑ! Λες και η Ορθοδοξία είναι χαρμόσυνη Λαογραφική Παράδοση ή θρησκευτική πολιτιστική κληρονομιά (!!) ή κάτι σαν το Βυζαντινό Μουσείο στις γειτονιές. Οπότε να τηρούμε τις Παραδόσεις, λένε... Αν κάποιοι έτσι βλέπουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, κρίμα για αυτούς! Εμείς τώρα, εδώ, θα απευθυνθούμε σε πιστούς που θέλουν αυθεντικότητα...

Διότι ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ σημαίνει:

1) Την ΠΑΡΑΜΟΝΗ, την προηγούμενη ημέρα της Γιορτής, πάω το απόγευμα στον ΕΣΠΕΡΙΝΟ εφόσον μπορώ. Η γιορτή αρχίζει από τον ΕΣΠΕΡΙΝΟ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ!

2) ΜΕΛΕΤΩ το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Γιορτής που περιγράφουν τα γεγονότα, αλλά και άλλα ωραία κείμενα που αναλύουν τη Γιορτή και στοχάζομαι σε αυτά και σκέφτομαι τι σημαίνει αυτή η γιορτή για τη δική μου ζωή!

3) Θέλω να γιορτάσω με καθαρή καρδιά, άρα, αν το κρίνω ως ανάγκη της ψυχής μου, πάω και ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ στον Πνευματικό μου εγκαίρως πριν τη Γιορτή και όχι τελευταία μέρα.

4) Αν το λαχταράω, και έχω την ευχή του Πνευματικού μου, είτε με, είτε και χωρίς Εξομολόγηση αν εξομολογούμαι γενικώς, πηγαίνω να ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ την ημέρα της γιορτής και όχι τρέχοντας την παραμονή για 2 λεπτά αλειτούργητος.... Η Θεία Κοινωνία είναι ο ύψιστος και τέλειος τρόπος κάθε εορτασμού αφού στο Άγιο Ποτήριο εκπληρώνεται το νόημα κάθε γιορτής! Η ένωση με τον Χριστό δηλαδή.

5) Ακόμη όμως και αν δεν κοινωνήσω για κάποιους λόγους, θα πάω, εννοείται!, οπωσδήποτε, εφόσον μπορώ, στη ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ανήμερα της Γιορτής διότι πώς γίνεται εορτασμός χωρίς τη Θ. Λειτουργία; Όχι για κεράκι μόνο, ούτε ΕΞΩ από το ΝΑΟ σαν περαστικός, ούτε να προσκυνήσω μόνο την Εικόνα! Θα βιώσω τη Θ. Λειτουργία της γιορτής! Θα μείνω έως τέλους!

6) Θα θελήσω να πάω μάλιστα όχι τελευταία στιγμή, στο τέλος της Λειτουργίας, αλλά και λίγο πιο νωρίς, από τον ΟΡΘΡΟ ώστε να ακούσω τους υπέροχους Ύμνους της Ακολουθίας του Όρθρου της Γιορτής! Θα ζήσω αληθινά τη Γιορτή μέσα στο Ναό, στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, τη ΦΩΛΙΑ της ψυχής μου, στη Λειτουργία που είναι η αληθινή βίωση της γιορτής στο ΣΗΜΕΡΑ, στο ΤΩΡΑ μου!

7) Τη μέρα της Γιορτής μετά τη Θ. Λειτουργία θα προσπαθήσω να κάνω κάποια ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ή οποιαδήποτε ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ για τους αδελφούς μου!

8) Μέσα στη Λειτουργία και ειδικά στη Θ. Κοινωνία, αν κοινωνήσω, θα ΠΑΡΩ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ! Θα βιώσω το νόημα της Γιορτής μέσα μου! Απόφαση να αλλάξω ΖΩΗ. Να έλθω πιο κοντά στο Χριστό! Να μετανοήσω. Αυτό είναι το ΝΟΗΜΑ κάθε γιορτής! Να με φέρει πιο κοντά σε Εκείνον.

9) Μέσα στην υπόλοιπη ημέρα θα στοχάζομαι και θα μελετώ και θα χαίρομαι-αγάλλομαι εσωτερικά για το νόημα της γιορτής και θα το μεταδίδω και στους άλλους. Θα ψέλνω το Απολυτίκιο (κεντρικός Ύμνος μιας εορτής) και άλλους ύμνους της γιορτής ή τραγούδια και θα ευφρανθώ με τους δικούς μου χωρίς αμαρτίες και ένοχες υλιστικές καταχρήσεις...

10) Τέλος, δεν τελειώνει η γιορτή την ίδια ημέρα. Και τις άλλες μέρες μετά, αγωνίζομαι να την κρατήσω μέσα μου, να την γιορτάζω εσωτερικά, τα νοήματά της, τις αποφάσεις μου κλπ. Να μην την χάσω από την καρδιά και τη μνήμη μου.

Αν δεν μπορώ να τα κάνω αυτά, με ΤΙΠΟΤΑ, όχι επειδή αμέλησα αλλά από ασθένεια ή άλλο σοβαρότατο λόγο, τότε ο Χριστός θα μου τα αναπληρώσει ΟΛΑ μέσα μου Αυτός διότι είδε τον ΠΟΘΟ μου να γιορτάσω μαζί Του!

ΕΤΣΙ γιορτάζει ένας Χριστιανός μία μεγάλη γιορτή! Έτσι λέει η Πίστη, οι Άγιοι μας. Είδατε εσείς κάποιον Άγιο ποτέ να έδινε ιδιαίτερη σημασία σε ήθη, έθιμα κλπ.; Όλα αυτά, ήθη, έθιμα κλπ. είναι όχι απλώς δευτερεύοντα και καθόλου αναγκαστικά ή απαραίτητα, αλλά εντελώς περιφερειακά, ίσως όμως και ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς στους σύγχρονους Έλληνες, όταν απουσιάζουν ΟΛΑ τα παραπάνω, τα ΒΑΣΙΚΑ δηλ. Τότε γιορτάζω ΚΟΣΜΙΚΑ...Κρίμα που πολλοί έτσι τελικά γιορτάζουν. Τυπικά, κοσμικά...Πόσα χάνουν!...Μακάρι αδελφοί μου να μπούμε επιτέλους στην ουσία! Δεν βαρεθήκαμε τα επιφανειακά;...

π. Νικόλαος

106. Η ύπαρξη του «βασιλείου ιερατεύματος» δεν αναιρεί την ύπαρξη του ιερατείου;

Όχι, δεν την αναιρεί, γιατί άλλο πράγμα είναι το ένα και άλλο το άλλο. Το βασίλειο ιεράτευμα είναι η καθολική ιερωσύνη που αποδίδεται γενικά σε όλους τους πιστούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από τη Γραφή «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, εθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν...». Η γενική ιερωσύνη η εκφραζόμενη δια του βασιλείου ιερατεύματος είναι δίδαγμα σωστό. Το σώμα των πιστών βάσει των μυστηρίων του βαπτίσματος και του χρίσματος δια των οποίων ενσωματώνονται στο μυστικό σώμα του Χριστού, μετέχουν, όπως και οι κληρικοί, κατά ειδικό βέβαια τρόπο, στο λυτρωτικό αξίωμα του Χριστού, όντας διδάσκαλοι, ιερείς και βασιλείς στην προσωπική τους ζωή και στον ειδικό χώρο της λειτουργικότητας τους. Αυτή όμως η γενικότερη και ευρύτερη ιεροσύνη δεν καθιστά περιττή ούτε αντικαθιστά την ειδική ιερωσύνη, η οποία ανήκει αυστηρά σε ορισμένη τάξη χριστιανών, τους κληρικούς. Οι δύο ιερωσύνες, η ειδική και η γενική συνυπάρχουν παράλληλα στην Εκκλησία, χωρίς η μία να καταργεί την άλλη.

Είναι ενδεικτικό ότι και στην Π. Διαθήκη, όπου ο περιούσιος λαός του Θεού χαρακτηριζόταν ως «βασίλειον ιεράτευμα», παράλληλα με την γενική αυτή ιερωσύνη υπήρχε και το ειδικό ιερατείο του Ααρών. Τόσο δε αυστηρό και προσωπικό ήταν το ιερατείο αυτό, ώστε όταν ο βασιλιάς Όζίας τολμησε να προσφέρει θυμίαμα στο ναό κτυπήθηκε από το Θεό με λέπρα, τους δε εκ της φυλής του Ρουβήμ και του Λευΐ, οι οποίοι αμφισβήτησαν την ιεροσύνη του οίκου του Ααρών, άνοιξε και τους κατάπιε η γη. Επομένως δεν έχουν δίκιο οι Διαμαρτυρόμενοι, οι οποίοι με βάση τη γενική ιεροσύνη του λαού αρνούνται το ειδικό ιερατείο της Εκκλησίας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 150-151)

105. Τί είναι η εκκλησιαστική ιεραρχία;

Είναι το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας (ο κλήρος γενικά), το οποίο ασκεί το τρισσό λυτρωτικό αξίωμα του Χριστού, κηρύσσοντας το λόγο του Θεού (προφητικό), τελώντας τα ιερά μυστήρια (αρχιερατικό) και διοικώντας πνευματικά τους πιστούς (βασιλικό). Η ιεραρχία ανάγει την αρχή της στον Κύριο, ο οποίος εξέλεξε τους δώδεκα Αποστόλους (και τους Εβδομήκοντα) στους οποίους έδωσε το δικό του κύρος και την αυθεντία, εφοδιάσας αυτούς με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος. Αυτοί με τη σειρά τους διώριζαν εν Αγίω Πνεύματι τους διαδόχους των επισκόπους στις κατά τόπους Εκκλησίες, χειροτονώντας συγχρόνως πρεσβυτέρους και διακόνους για την πνευματική διαποίμανση των πιστών. Έτσι το σώμα της Εκκλησίας διαιρέθηκε σε δύο τάξεις, τον ιερό κλήρο (την ιεραρχία με την ευρύτερη έννοια) και τον λαό.
(Περί ιεραρχίας θα μιλήσουμε και στη συνέχεια, εξετάζοντας το μυστήριο της Ιεροσύνης).

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 149-150)

104. Τί είναι η αποστολικότητα της Εκκλησίας;

Η αποστολικότητα εκφράζει την προέλευση της Εκκλησίας ως ιδρύματος που κτίσθηκε από το Χριστό πάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων, με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Κύριο. Δύο είναι τα στοιχεία που εκφράζουν την αποστολικότητα της Εκκλησίας. Πρώτα το γεγονός ότι σ’ αυτή φυλάσσεται ανόθευτη η διδασκαλία των Αποστόλων όπως και το σύστημα της εκκλησιαστικής διοικήσεως και δεύτερον, η ενότητα των επισκόπων με τους Αποστόλους δια της λεγάμενης αποστολικής διαδοχής, δηλαδή της συνέχειας του επισκοπικού αξιώματος το οποίο μεταδίδεται δια κανονικής χειροτονίας των επισκόπων, μαρτυρουμένης ιστορικώς. Οι Απόστολοι, δηλαδή, χειροτόνησαν τους διαδόχους των επισκόπους, αυτοί τους δικούς τους, οι άλλοι τους άλλους κ.ο.κ. μέχρι σήμερα. Η αποστολική διαδοχή σε σύνδεσμο με την ενότητα πίστεως και διοικήσεως (στοιχεία που όπως είδαμε —αναφέρονται στην καθολικότητα και την ενότητα της Εκκλησίας), είναι η λυδία λίθος που διακρίνει την αληθινή Εκκλησία από κάθε άλλο αιρετικό και σχισματικό κατασκεύασμα. Η Εκκλησία που διατηρεί την αποστολική διαδοχή είναι γνήσια και αυθεντική, ενώ εκείνη που την έχει χάσει είναι ψεύτικη και αναληθής. Βεβαίως υπάρχουν Εκκλησίες οι οποίες διατηρούν τη διαδοχή στον επισκοπικό τους βαθμό, που όμως δεν είναι γνήσιες και αυθεντικές, διότι στο δρόμο χάλασαν, αφού αλλοίωσαν ορισμένα δόγματα της πίστεως (Ρωμαϊκή Εκκλησία). Δηλαδή μία Εκκλησία τότε μόνο είναι αποστολική, όταν μαζί με την φύλαξη της αποστολικής διαδοχής, δεν εχει αλλοιωθεί από την αίρεση και την πλάνη.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 149)

103. Τί σημαίνει η καθολικότητα της Εκκλησίας;

Ο όρος «καθολική» ο αποδιδόμενος στην Εκκλησία από το ιερό Σύμβολο της Πίστεως, μπορεί να εκληφθεί με έννοια είτε τοπική είτε τροπική. Με την τοπική του έννοια ο όρος (καθολικός = ο του όλου, ο αναφερόμενος στο όλον) σημαίνει την Εκκλησία της οποίας ο επεκτατικός δυναμισμός τείνει να περιλάβει στους κόλπους της ολόκληρο τον κόσμο και η οποία αριθμεί μέλη σε όλους τους λαούς της γης. Οι Απόστολοι, λαβόντες την εντολή του Διδασκάλου «πορευθέντες μαθητευσατε πάντα τα εθνη...», διέδωσαν το Ευαγγέλιο σ’ ολόκληρη την κτίση, «του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος». Είναι φανερόν ότι ο καθολικός αυτός δυναμισμός της Εκκλησίας να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους λαούς της γης, την αντιθέτει προς το στενό πνεύμα της Ιουδαϊκής συναγωγής της περιοριζόμενης σε ένα μόνον έθνος.

Με την τροπική της δε έννοια (και αυτό είναι το σημαντικότερο) η λέξη σημαίνει την Εκκλησία, η οποία, διαδεδομένη σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αποτελεί ένα ενιαίο όλο, σε αντίθεση με τις αιρετικές ή σχισματικές Εκκλησίες, οι οποίες καταστρέφουν την ενότητα αυτή. Ποιος όμως είναι ο συνεκτικός δεσμός ο συναπτών τις κατά τόπους Εκκλησίες μεταξύ τους; Ο δεσμός αυτός είναι η ενότητα στην πίστη, τη λατρεία και τη διοίκηση της Εκκλησίας, στοιχεία τα οποία αποτελούν —όπως είδαμε— και την ενότητα της Εκκλησίας. Από την άποψη αυτή η καθολικότητα αποτελεί την ιστορική πιστοποίηση του ενιαίου της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι καθολική, καθόσον είναι μία. Είναι φανερόν ότι με την έννοια της καθολικής ενότητας καθολική μπορεί να ονομασθεί και μία τοπική Εκκλησία (Ελλάδος, Κύπρου, Ρωσίας κ.λπ.). Είναι δε καθολική, γιατί σ’ αυτήν ομολογείται η ίδια πίστη και τηρείται η ίδια λατρεία και το ίδιο διοικητικό σύστημα. Με αλλά λόγια είναι καθολική επειδή είναι ορθόδοξη, τμήμα της μίας αγίας Εκκλησίας του Κυρίου. Και κάτι άλλο. Καθολική κακώς προσαγορεύεται η Λατινική Εκκλησία, διότι δεν έμεινε πιστή στο αρχαιοπαράδοτο δόγμα της πίστεως και στο πολίτευμα της αρχαίας Εκκλησίας (Παπικό πρωτείο). Καθολική κατά κυριολεξία είναι μόνο η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, η οποία διακρατεί και διδάσκει ανόθευτη τη διδασκαλία της πίστεως.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 147-149)

katafigioti

lifecoaching