Η ευχή βγαίνει από την αγάπη στο Χριστό
Ένας νεαρός μοναχός από το Άγιον Όρος επισκέφτηκε μιά μέρα τον Γέροντα Πορφύριο στον Ωρωπό και μεταξύ άλλων τον ρώτησε : -Γέροντα, θέλω να μου πείτε κάτι για την ευχή. Πώς πρέπει να την λέω και με ποιόν τρόπο ; Μερικοί λένε να την αναπνοή μας, άλλοι πώς πρέπει να καθόμαστε σ' ένα σκαμνί, να σκύβουμε το κεφάλι και να συμμαζεύουμε έτσι το νού μας κι άλλα πολλά. Θέλω, λοιπόν, να μου πείτε εσείς, πού έχετε πείρα, πώς να λέω την ευχή.
Εκείνος απάντησε :
-Εγώ, παιδί μου, δεν ξέρω απ' αυτά τα πράγματα. Εγώ ένα μόνο γνωρίζω και θα σου πώ ένα περιστατικό, για να το καταλάβεις.
Είχα μιά νεαρή κοπέλα, πνευματικό μου παιδί • με αγαπούσε πάρα πολύ και πάντα με άκουγε και με συμβουλευόταν. Πήγαινε και στο πανεπιστήμιο. Ήρθε, λοιπόν, μιά μέρα και μου λέει :
-Γέροντα, χτές είχα πάει στη γιορτή μιάς φίλης μου κι εκεί γνώρισα ένα νεαρό • και πολύ τον συμπάθησα και τον αγάπησα και δεν μπορώ να τον ξεχάσω κι έχω λογισμό να πάω να τον βρώ και να του το πώ ότι θέλω να προχωρήσω μαζί του σε γάμο. Γι' αυτό ήρθα εδώ, για να σας συμβουλευτώ.
Εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου :
-Άκουσε, η κόρη μου • τώρα μην μπλέκεις σε τέτοια, γιατί θα χαραμίσεις τις σπουδές σου.
Κάνε υπομονή να τελειώσεις το πανεπιστήμιο και μετά έχεις γι' αυτά όλη τη ζωή μπροστά δική σου.
Μ' άκουσε λοιπόν κι έφυγε. Ήρθε μετά από μιά βδομάδα και μου είπε :
-Γέροντα, ξέρετε πόσο σας αγαπώ. Προσπάθησα να τον βγάλω από το νού μου και δε μπορώ. Συνεχώς αυτόν σκέφτομαι.
Την συμβούλεψα πάλι και έφυγε. Γύρισε μετά από μιά βδομάδα και μου είπε :
-Γέροντα, αυτή τη φορά δεν ήρθα να σας συμβουλευτώ. Ήρθα να σας ενημερώσω ότι σήμερα θα πάω να τον βρώ, γιατί δε μπορώ να κάνω χωρίς αυτόν. Τον έχω αγαπήσει • πάω να διαβάσω, δεν μπορώ, γιατί αυτόν σκέφτομαι • πάω να μαγειρέψω, αυτόν θυμάμαι • και γενικά, όσο αγώνα κι αν έκανα, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να τον βγάλω από το νού μου.
Βλέπεις, αυτή η κοπέλα, μιά φορά είδε το νεαρό, τον έβαλε στο νού της και στην καρδιά της και μετά έκανε μεγάλο αγώνα, για να τον βγάλει και δεν μπόρεσε να το κατορθώσει, όσο κι αν προσπάθησε. Εμείς όμως σήμερα, για ν' αγαπήσουμε το Θεό, που τόσο μας έχει ευεργετήσει, ζητάμε να βρούμε μεθόδους ! Δεν γνωρίζω εγώ αυτούς τους τρόπους με το σκαμνί, το κράτημα της αναπνοής για όλα τα άλλα. Εμένα ο τρόπος, που μου αρέσει είναι σύμφωνος με το περιστατικό, που σου ανέφερα προηγουμένως.
[Χρ. 353π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.358-359)

Η προσευχή είναι η μητέρα όλων των καλών
Επαναλάμβανε πάντοτε ότι " ο Θεός είναι το πάν " και μας τόνιζε ότι χωρίς προσευχή στο Θεό δεν γίνεται τίποτε. " Η προσευχή ", έλεγε, " είναι η μητέρα όλων των καλών, αρκεί να γίνεται πάντοτε με ταπείνωση, χωρίς καθόλου εγωισμό, με αγάπη προς το Χριστό ".
[Ί 95]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.357)

Τα ανίσχυρα μάγια
Μια χήρα που λεγόταν Ζωή είχε δυο γιους, τον Δημήτρη και τον Αρσένιο. Ο Αρσένιος έπαθε ένα φοβερό νόσημα. Του πρήσθηκε το πρόσωπο και είχε αφόρητους πόνους. Η χήρα υπέφερε και θρηνούσε. Τότε είπε ο Δημήτριος:
-Εάν δεν πάμε στον Όλυμπο, εκεί που ασκητεύει ο αββάς Διονύσιος, ο αδελφός μου δεν πρόκειται να θεραπευθή.
-Πηγαίνετε, αποκρίθηκε πρόθυμα η μητέρα.
Έφεραν λοιπόν τον νέο στον άγιο. Εκείνος τον δέχθηκε με πολλή αγάπη. Αφού προσευχήθηκε θερμά, τον άλειψε με άγιο έλαιο στο πρόσωπο και σε λίγες μέρες τον θεράπευσε.
Μετά την θεραπεία του ο Αρσένιος θέλησε να μείνη ένα διάστημα στο μοναστήρι. Βλέποντας εκεί την αγγελική ζωή των αδελφών, επιθύμησε να γίνη κι αυτός μοναχός. Αφού λοιπόν συμβουλεύθηκε τον αδελφό του Δημήτριο, ρασοφόρησε.
Όταν η μητέρα τους πληροφορήθηκε την απόφασι του Αρσενίου, πήγε να πεθάνη από την λύπη της. Κάποια γυναίκα τότε μπήκε στην μέση και την παρώτρυνε να καταφύγη σε μια μάγισσα. Η μάγισσα προσπάθησε να στείλη πονηρά πνεύματα στο μοναστήρι του οσίου Διονυσίου, για να εξαναγκάσουν τον Αρσένιο να φύγη από κει. Αλλά ο διάβολος δεν μπορούσε να πλησιάση το μοναστήρι. Η θεία δύναμις που κατοικούσε στον ιερό χώρο του και στην ψυχή του αγίου, τον εμπόδισε. Παρουσιάζεται λοιπόν στην μητέρα, την αρπάζει από τον λαιμό και της φωνάζει:
-Γιατί μ’ έστειλες σ’ αυτόν τον ασκητή; Δεν ξέρεις ότι εγώ δεν μπορώ να τον πλησιάσω; Τώρα θα σου δώσω την ανταμοιβή σου.
Και άρχισε να την δέρνη αλύπητα.
Εκείνη έβγαλε κραυγές τρόμου και οδύνης. Μαζεύτηκαν οι γείτονες και ρωτούσαν τί συμβαίνει. Η μητέρα, μόλις ελευθερώθηκε από τον διάβολο, αναγκάσθηκε να ομολογήση την αλήθεια. Έστειλε αμέσως και προσκάλεσε τον άγιο να προσευχηθή γι’ αυτήν και να την συγχωρήση.
Ο όσιος Διονύσιος ήρθε στο σπίτι της. Γεμάτος αγάπη, την συγχώρησε, προσευχήθηκε θερμά γι’ αυτήν και την θεράπευσε από τα δαιμονικά τραύματα.
Το θαύμα αυτό ακολούθησε και άλλο μεγαλύτερο. Η μητέρα τόσο πολύ εκτίμησε και αγάπησε το αγγελικό σχήμα, που απεφάσισε να γίνη κι αυτή μοναχή! Το ίδιο και ο μεγαλύτερος γιος της Δημήτριος.
( Ο όσιος του Ολύμπου)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.212-214)

Ο ουράνιος διάκονος
Ο πατήρ Αθανάσιος Χαμακιώτης (+1967), ο σεμνός λευίτης της «Νεραντζιώτισσας» Αμαρουσίου, λειτουργούσε κάποια μέρα στο παρεκκλήσι της Παναγίας. Μια γυναίκα από το εκκλησίασμα, η Ε.Μ., που στεκόταν μπροστά στο ιερό, βλέπει έναν ξανθό διάκονο με λευκή στολή να υπηρετεί τον π. Αθανάσιο μπροστά στην αγία τράπεζα. Μάλιστα στεκόταν πάντα στα δεξιά του.
Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν βγήκε καθόλου από το άγιο βήμα. Σκέφτηκε η γυναίκα πως θα ήταν νεοχειροτονημένος, και του μάθαινε ο ιερέας τη λειτουργική τάξη. Η λειτουργία τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Εκείνη όμως παρέμεινε για να ικανοποιήσει την περιέργεια της, να δει ποιος ήταν ο διάκονος. Ο π. Αθανάσιος κατέλυσε κι έφυγε, αλλά ο διάκονος δεν έβγαινε από το ιερό. Τότε η γυναίκα άνοιξε το παραπέτασμα. Μα δεν είδε κανέναν. Ο διάκονος είχε εξαφανιστεί. Και άλλη έξοδος δεν υπήρχε!
Όταν αργότερα διηγήθηκε στον π. Αθανάσιο το περιστατικό, εκείνος με απλότητα της είπε: ‘‘ Αυτά, παιδί μου, συμβαίνουν, αλλά μη λες πουθενά τίποτα’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.95-96)

Ιερατικό συλλείτουργο
Σοφή και αγία ιερατική μορφή υπήρξε ο αρχιμανδρίτης π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος (+ 1966). Τρία χρόνια μετά την κοίμηση του, στις 19 Οκτωβρίου 1969 (μνήμη προφήτου Ιωήλ),στο παρεκκλήσι του Ορθόδοξου Χριστιανικού Σωματείου «Τρεις Ιεράρχαι», στην Αθήνα, έγινε αγρυπνία εις μνήμην του μακαριστού π.Ιωήλ. Συλλειτουργούσαν οι αρχιμανδρίτες π.Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης (+1991), π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+1989) και ο π.Μελέτιος Καλαμαράς ( τώρα Μητροπολίτης Νικοπόλεως).
Προς το τέλος της θείας λειτουργίας, την ώρα του κοινωνικού, αρκετοί πιστοί, πνευματικά τέκνα του π. Ιωήλ, είδαν ένα παράξενο όραμα. Φάνηκε στη μέση της εκκλησίας, στη θέση του πολυελαίου, ένας θρόνος ολόφωτος, σαν από νεφέλη φωτεινή, πάνω στον οποίο ήταν καθισμένος ο π. Ιωήλ. Ο θρόνος κουνιόταν πάνω από τα κεφάλια του πλήθους, που παρακολουθούσε με κατάνυξη και δέος τη θεία λειτουργία. Στη συνέχεια χάθηκε, οπότε ο π. Ιωήλ, ντυμένος την ιερατική του στολή, φάνηκε ανάμεσα στους τρεις ιερουργούς φίλους του.
Το γεγονός αυτό σχολιάστηκε από το εκκλησίασμα σαν μια ένδειξη της αγιότητος του π. Ιωήλ, αλλά και σαν μια επιβεβαίωση της πίστεως της Εκκλησίας μας ότι οι κοιμηθέντες ευλαβείς ιερείς κατεβαίνουν στους ναούς μας την ώρα της θείας λειτουργίας και συνιερουργούν με τους αγαπημένους τους ζώντες ιερείς.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 107-108)

Το κατόρθωμα της υπακοής
Στα νότια της σκήτης των Καυσοκαλυβίων συναντάς μια κακοτράχηλη ερημική περιοχή, όπου και το σπήλαιο – κοντά στην θάλασσα- του αγγελικού ασκητικού Αγίου Νήφωνος (ΙΔ΄ αιών). Κάπου εκεί στις αρχές του περασμένου αιώνος ασκήτευε μαζί με τον υποτακτικό του ο παπα- Νεόφυτος, ο γέροντας του Χατζηγιώργη. Θα πρέπει να ήταν προχωρημένος στην αρετή, αν κρίνουμε το δένδρο από τον καρπό του. Ο π. Γεώργιος δεν λεγόταν ακόμη Χατζηγιώργης, γιατί αργότερα επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και δέχθηκε το βάπτισμα του Ιορδάνου.
Για την συντήρησί τους σ’ εκείνον τον άγονο τόπο μάζεψαν σ’ ένα λάκκο, σαν σε στέρνα, λίγο νερό και έφτιαξαν ένα μικρό κήπο. Πάνω όμως από την καλύβη τους, μέσα στο άγριο και αδιαπέραστο ρουμάνι, ζούσαν αγριογούρουνα. Ένα απ’ αυτά κατέβαινε κάθε τόσο στον κήπο και σκορπούσε την καταστροφή.
Μεγάλος πειρασμός αυτό το αγριογούρουνο! Πώς να τα βγάλης πέρα μαζί του; Πολλές και διάφορες σκέψεις δημιουργήθηκαν στον παπα- Νεόφυτο. Στο τέλος είδε πως κάποιο νόημα έκρυβε και αυτή η δοκιμασία. Ο Θεός, σκέφθηκε, δίνει μ’ αυτό το αγριογούρουνο μια σπάνια ευκαιρία, να δώση εξετάσεις ο υποτακτικός μου στο μάθημα της υπακοής. Εδώ θα φανή τί γράμματα έμαθε. Πριν από το τολμηρό εγχείρημα προσευχήθηκε πολύ. Έπρεπε να δεχθή εσωτερική πληροφορία. Πράγματι, μια φωνή τον παρεκίνησε να προχωρήση. Και η κρίσιμη ώρα ήρθε.
-Γεώργιε, λέει επιτακτικά στον μαθητή του, θα παραφυλάξης την νύχτα κι όταν δης να κατεβαίνη το αγριογούρουνο στον κήπο, να μου το φέρης δεμένο με την ζώνη σου!
Ο π. Γεώργιος αμέσως συνέλαβε το μυστικό νόημα που είχε η εντολή αυτή, και απτόητος προχώρησε για την πάλη. Ήξερε πως με την ευχή του γέροντα δεν θα διέτρεχε κίνδυνο.
Στα τόσα περιστατικά που συναντούμε στους βίους των οσίων, όπου οι υποτακτικοί αναφωνώντας το « Δι’ ευχών του γέροντος μου…» τιθάσσευαν τα άγρια θηρία προστέθηκε και άλλο ένα. Το θαύμα της υπακοής δεν άργησε να γίνη. Εκείνο το βράδυ το αγριογούρουνο δεμένο, ήμερο σαν αρνάκι, ωδηγήθηκε στον γέροντα! Εκείνος το σταύρωσε και το επετίμησε ν’ απομακρυνθή οριστικά από κοντά τους. Όπως κι έγινε!
(Ιγνάτιος ο Πνευματικός)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 263-264)

107. «Το ύδωρ της ελέγξεως». 

Το απόκρυφο όμως Ευαγγέλιο παρουσιάζει τον Ιωσήφ ν’ ακολουθή τον δεύτερο δρόμο: τη δημοσιότητα δηλαδή. Έτσι, στην παράστασι αυτή, η έγκυος Θεοτόκος και ο Ιωσήφ οδηγούνται μπροστά στον Αρχιερέα. Εκείνος τους δίνει να πιούν νερό από μια στάμνα. Με τον τρόπο αυτό θα ελεγχθή η αγνότης της Μαρίας και η μη συμμετοχή του Ιωσήφ στην εγκυμοσύνη της. Η διαδικασία αυτή προβλεπόταν από τον Νόμο (Αριθμ. ε' 11-30) και λεγόταν «αγνείας πείρα». Στην περίπτωσι ενοχής (μοιχείας) «το ύδωρ εισελεύσεται εις την κοιλίαν πρήσαι (=ώστε να πρησθή) γαστέρα και διαπεσείν (=να σαπίσει και να πέση) μηρόν»!
Το θέμα προέρχεται από το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου, στο οποίο αναφέρεται ότι ο Ιερεύς επότισε τον Ιωσήφ και την Μαρία με «το ύδωρ της ελέγξεως Κυρίου», χωρίς όμως να πάθουν τίποτε γιατί και οι δύο ήταν αθώοι (ΚΚ, ΘΗΕ/8, 699.πρβλ. «Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη προς την άγαμόν σε θεωρών και κλεψίγαμον υπονοών, Αμεπτε», Ω).
Πρόκειται για τη δεύτερη θύελλα της Θεοτόκου! Οδηγείται στον Ιερέα με την κατηγορία της κλεψιγαμίας και της μοιχείας! Ή –ακριβέστερα- τέτοιες ιδέες περνούν από τη σκέψι του Ιωσήφ (βλ. επόμενο σημείωμα) .

Πολύ πριν οι άνθρωποι κατηγορήσουν τον Κύριο σαν «φάγον και οινοπότην» (Ματθ. ια' 19), σκέφθηκαν για την μητέρα του την πιο βαρειά αμαρτία που μπορούσε να διαπράξη μια γυναίκα και παρθένος. Η Παρθένος έμελλε από την πρώτη στιγμή να αντιμετώπιση τον κίνδυνο της πιο άδικης κατηγορίας και συκοφαντίας. Η νεανική και παρθενική ψυχή της εκινδύνευσε να δεχθή μεγάλο πλήγμα, ενώ το άγιο σώμα της κυοφορούσε τον Υιό του Θεού. Η Θεοτόκος, με το αίμα του σώματός της ύφαινε τον ανθρώπινο χιτώνα του Κυρίου ενώ με το αίμα της ψυχής της άρχιζε να βάφη τον δρόμο το δικό της και του παιδιού της. Διότι ο δρόμος της Θεοτόκου δεν ήταν άλλος από τον δρόμο του Ιησού. Η Θεοτόκος και ο Ιησούς βάδισαν τον ίδιο αιματηρό δρόμο, από την κυοφορία μέχρι τον Γολγοθά. Ένα μακρύ, αγκαθόστρωτο μονοπάτι...
Η συμπόρευσίς μας με τον Ιησού δεν είναι πολλές φορές ένας ευχάριστος περίπατος σε λουλουδιασμένα μονοπάτια. Είναι μια πορεία κοπιαστική, σε δύσβατους και απόκρημνους τόπους, ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα. Με το αίμα πρώτα Εκείνου και ύστερα με το αίμα της δικής μας υπάρξεως. Η Παρθένος Μαρία που ήταν ο πρώτος συνοδοιπόρος του Ιησού ήταν και η πρώτη που κατέθεσε την μαρτυρία αυτή του αίματος...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 133-134)

106. «Ιωσήφ δίκαιος ων μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι» (Ματθ. α΄19).

Τρικυμία εν κρανίω ξέσπασε στον Ιωσήφ: Σκέψεις, υποψίες, φόβος, ταραχή, αμηχανία... Και πάνω απ’ όλα το καυτό και επείγον δίλημμα: τί να κάνη;
Δύο δρόμοι ανοίγονται στον Ιωσήφ, μετά την διαπίστωσι της εγκυμοσύνης της Μαριάμ: ο ένας ήταν η διαπόμπευσις που προέβλεπε ο Νόμος (Λευϊτ. κ΄ 10) και ο άλλος ήταν η αποφυγή της δημοσιότητος. Προτίμησε το δεύτερο. Επειδή ήταν «δίκαιος», σημειώνει ο Ευαγγελιστής, «και δεν ήθελε να την διαπομπεύση παραδειγματικά, σκέφθηκε να της δώση μυστικά το διαζύγιο».
Στα μεγάλα διλήμματα οι σώφρονες και δίκαιοι άνθρωποι δίνουν την πιο προσιτή και εφικτή λύσι. Διαλέγουν «το μη χείρον». Όχι ότι δε μπορούν να επιδιώξουν το απόλυτο. Αλλ΄ ο δρόμος για το απόλυτο στις περιπτώσεις αυτές δημιουργεί περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα και διλήμματα.
Για να διαλέξη όμως τις προσιτές λύσεις κανείς πρέπει να είναι «δίκαιος», ευσεβής και ελεύθερος άνθρωπος. Να κρίνη δηλαδή τα πράγματα έξω και πέρα από κάθε προσωπική προοπτική και μέσα στο χώρο της ελευθερίας και του θελήματος του Θεού. Όταν στις περιπτώσεις αυτές δεν κυττάμε μόνο το προσωπικό μας συμφέρον, αλλά και το συμφέρον του άλλου, τότε θα μπορούμε να δίνωμε τις πιο επιτυχημένες λύσεις στα δύσκολα και πολύπλοκα ανθρώπινα διλήμματα. Ο απ. Παύλος, καθιερώνοντας μια γενική αρχή για τα θέματα αυτά παραγγέλλει: «Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄ Κορ. ι' 24). Στην περίπτωσι που εξετάζομε, ο Ιωσήφ δεν έλαβε υπ’ όψιν του μόνο το δικό του συμφέρον, αλλά και το συμφέρον της Μαριάμ.

Τάδε λέγει Ιωσήφ προς την Παρθένον·
Μαρία, τί το δράμα τούτο, ο εν σοι τεθέαμαι;
απορώ και εξίσταται
και τον νούν καταπλήττομαι!
Λάθρα τοίνυν απ’ εμού, γενού εν τάχει,
Μαρία, τί το δράμα τούτο, ο εν σοί τεθέαμαι; αντί τιμής, αισχύνην
αντί του επαινείσθαι, τον ψόγον μοι προσήγαγες.
Ουκ έτι φέρω λοιπόν το όνειδος ανθρώπων·
υπό γαρ Ιερέων εκ του ναού,
ως άμεμπτον Κυρίου σε παρέλαβον·
και τί το ορώμενον;
(24 Δεκεμβρίου, Ωρα Α΄ )

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.132-133)

εκάθητο παρά την θάλασσαν
Ματθαίου ιγ' 1

Ο Ιησούς άλλοτε περπατούσε κι άλλοτε καθόταν στην ακροθαλασσιά. Έμενε μόνος. Σιωπούσε. Άφινε το βλέμμα του να χαθή στον ορίζοντα της θάλασσας και τουρανού ενώ ο αργαλειός της σκέψεώς του δούλευε. Δεν γνωρίζομε τί ένοιωθε ο Ιησούς τις στιγμές αυτές. Σε κανένα ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτές.
Ο Ιησούς δεχόταν συνεχώς και κατ’ ευθείαν την αποκάλυψι του Θεού για όλα και για το κάθε τί που του συνέβαινε. Ο Ίδιος είχε ομολογήσει για τις στιγμές αυτές, ότι «ουκ ειμί μόνος. Ο Πατήρ μετ’ εμού εστί».
Όλες οι στιγμές της ζωής του Χριστού, ιδίως κοντά στη θάλασσα ή μέσα στη γαλήνη της εξοχής ή πάνω στην ελευθερία των κορυφογραμμών πρέπει να ήταν στιγμές κοινής συνεδριάσεως των Τριών Προσώπων της θεότητος, αιωνία συνέχισις του «ποιήσωμεν» της Γενέσεως. Ο Ιησούς μετά τις «συνεδριάσεις» αυτές, πεπεισμένος σαν άνθρωπος απόλυτα για το θείο θέλημα προχωρούσε με αποφασιστικότητα στην εφαρμογή. Εστήριζε το πρόσωπό του με κατεύθυνσι τον αποφασισμένο υπό του Θεού στόχο, αφίνοντας τα θεϊκά του χείλη να ψιθυρίζουν την επωδό της απόλυτης υπακοής και ταπεινώσεως: «Γενηθήτω το θέλημά σου».

«Κατά τας ευαγγελικάς και αποστολικάς μαρτυρίας ο Θεάνθρωπος ευρίσκεται εν αμέσω επικοινωνία μετά του Πατρός θεωρών αυτόν και «ο εώρακε μαρτυρών» και δεχόμενος παρ’ αυτού συνεχώς αποκαλύψεις, κατά τας οποίας, «καθώς ήκουε» παρά του Πατρός, έκρινε και συμφώνως προς όσα νέα, μείζονα των προτέρων, εδείκννεν ο Πατήρ, εποίει»(Δογματική Τρ. 2, 129).

"Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 105 )

Καπερναούμ την παραθαλασσίαν
Ματθαίου δ' 13

Η Καπερναούμ ήταν μεγάλο λιμάνι. Αυτό το λιμάνι έκανε κέντρο της δράσεώς του ο Ιησούς. Γιατί;
Στο λιμάνι οι άνθρωποι δένουν και λύνουν τα καράβια τους. Ο Ιησούς ήλθε για να πείση τους εξόριστους ποντοπόρους του ουρανού να μη κρατούν τα καράβια τους δεμένα στους βρώμικους μώλους της γης. Ο Ιησούς ήλθε για να σπρώξη τους ανθρώπους στην μεγάλη περιπέτεια του ταξιδιού προς την ουράνια πατρίδα. Και το επέτυχε.
Η Εκκλησία, που εκείνος ίδρυσε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «νοητή ναύς», η οποία, με ανοιγμένα όλα τα πανιά, με τον Χριστό κυβερνήτη, πλέει «ουριοδρομούσα» προς την ουράνια πατρίδα. Η Εκκλησία έμελλε να είναι το πιο μεγάλο καράβι της ιστορίας, το οποίο θα μετέφερε τους πιο πολλούς επιβάτες απ’ όσους μετέφεραν όλα τα πλοία μαζύ, που υπήρξαν ποτέ. Αυτό ακριβώς το καράβι άρχισε να ναυπηγήται από τον Κύριο και τους μαθητάς του στα μυστικά ναυπηγεία της «Καπερναούμ της παραθαλασσίας».

Εκκλησίας ουδέν ίσον.
Μη μοι λέγε τείχη και όπλα. Τείχη μεν γαρ τω χρόνω παλαιούνται,
η Εκκλησία δε ουδέποτε γηρά. Τείχη βάρβαροι καταλύουσιν,
Εκκλησίας δε ουδέ δαίμονες περιγίνονται. ...Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν και οι πολεμήσαντες απώλοντο; αύτη δε υπέρ των ουρανών αναβέβηκε. Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία. Πολεμουμένη νικά.
Επιβουλευομένη περιγίνεται.
Υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται.
Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών.
Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται.
Χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει.
Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται.
Πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται».
(Ί. Χρυσόστομος. Προς Ευτρόπιον Β. 387, Β)

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 104)