στα φαγητά
Ένα πλοίο, όταν φορτωθεί με μεγαλύτερο φορτίο από όσο μπορεί,
βαρύνεται απ’ το βάρος και βυθίζεται. Γίνεται υποβρύχιο, βουλιάζει.
Το ίδιο και ο άνθρωπος, όταν δεχτεί περισσότερη τροφή από όση μπορεί ν’ αφομοιώσει,
παραγεμίζει και μη μπορώντας να βαστάξει το βάρος,
καταποντίζεται στο πέλαγος της απώλειας.
Ε.Π.Ε. 34,616

όρια στην τροφή
Όριο στην τροφή μας ας είναι εκείνο που δεν μας βλάπτει,
εκείνο που μπορεί μεν να σταματήσει την πείνα μας,
αλλά χωρίς να μας βλάπτει. Μη ζητάμε τίποτε περισσότερο.
Ε.Π.Ε. 34,622

και στην αγάπη
Ο Ηλεί ήταν γέρος άνθρωπος, επιεικής και συνετός κατά τα αλλά.
Δεν φρόντιζε όμως να διορθώσει τα παιδιά του,
αλλά τα αγαπούσε περισσότερο από όσο έπρεπε.
Ακούστε τα όσοι έχετε παιδιά, ώστε να τα αγαπάτε
με μέτρο και να μη διστάζετε να τα διορθώσετε.
Ε.Π.Ε. 36,304

στη λύπη για την αμαρτία
«Δείξτε τώρα (στον πρώην αιμομίκτη) αγάπη,
για να μη τον καταπιεί ο Σατανάς εξ αίτιας της υπερβολικής του λύπης.
Και τότε θα νικηθούμε, θα μας εξαπατήσει ο Σατανάς».
Το να πονάς (ακόμα και για την αμαρτία σου) παρά πάνω από όσο πρέπει,
αμέτρως, είναι σαν να μετατρέπεται το σωτήριο φάρμακο της μετανοίας σε δηλητήριο.
Ε.Π.Ε. 37,388

όριο στη θάλασσα
Να βάλεις στη γαστριμαργία όρο την αυτάρκεια,
όπως ο Θεός έβαλε όριο στη θάλασσα την άμμο.
Κι όταν έχει κύματα και φουρτούνα το πάθος,
να το επιτιμάς με τη δύναμη, που κρύβεται μέσα σου.
Κοίτα, πως ο Θεός σε εξόπλησε με τη λογική,
ώστε να μπορείς να Τον μιμήσαι.
Ε.Π.Ε. 22,14

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 165)

αμετρία
πηγή όλων των κακών
Όπως ο Παύλος ονόμασε τη φιλαργυρία ρίζα όλων των κακών,
έτσι δεν θα πέσει κανείς έξω αν αποκαλούσε πηγή όλων των κακών
την αμετρία και τη μανία να έχουμε περισσότερα απ’ τα χρειαζούμενα.
Ε.Π.Ε. 3,558

χωρίς μέτρο
Σε κάθε περίσταση, καλό είναι η συμμετρία,
καθόλου η αμετρία.
Ε.Π.Ε. 15,470

σ’ όλα αυτό το κακό
«Πανταχού η αμετρία κακόν».
Ε.Π.Ε. 15,648

χρήση και κατάχρηση
Μένε κύριος του φαγητού.
Πρόσεχε, μη γίνης δούλος αυτού του πάθους.
Όποιος απλώς κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος (της τροφής), είναι κύριος.
Όποιος όμως σύρεται σε άμετρη χρήση (κατάχρηση), παύει να ‘ναι κύριος.
Γίνεται δούλος. Σκλάβος της τυραννίας, που λέγεται πολυφαγία.
Ε.Π.Ε. 18,474

τροφή και τρυφή
Δεν κατηγορεί την κοιλιά, αλλά την χωρίς μέτρο επιθυμία των φαγητών.
Όχι την τροφή, αλλά την τρυφή.
Ε.Π.Ε. 18,476

στα φαγητά
Η πορνεία γεννιέται απ’ την τρυφηλή ζωή και την κατάχρηση...
Ο απόστολος Παύλος δεν μιλάει για την απλή υλική τροφή,
αλλά για το πάθος της γαστριμαργίας. Αυτήν κατηγορεί και τα φαγητά χωρίς μέτρο.
Δεν κατηγορεί την κοιλιά αλλά την άμετρη επιθυμία, την άμετρη ασωτία της ψυχής.
Ε.Π.Ε. 18,474

στη λύπη
Και τα δύο εξ’ ίσου είναι κακά, και η απόγνωση και η ραθυμία (αμέλεια).
Το μεν ένα μπορεί να γκρεμίσει τον άνθρωπο απ’ αυτή την κορυφή του ουρανού.
Το άλλο δεν αφήνει τον άνθρωπο ν’ ανορθωθεί.
Λοιπόν, για τα άλλα μελαγχολείς, ώ άνθρωπε;
Για την αμαρτία επιτρέπεται η λύπη, αλλά κι αυτή με μέτρο,
γιατί η περισσή προκαλεί βλάβη.
Πολύ περισσότερο προκαλεί βλάβη για άλλα πράγματα.
Ε.Π.Ε. 18α,578

αμαρτία
Ν’ αποφύγουμε την αμετρία, δηλαδή τη μέθη, τη γαστριμαργία.
Άλλωστε ο Θεός δεν έδωσε τα φαγητά για την κατάχρηση,
αλλά για τη χρήση.
Ε.Π.Ε. 19,524

στο κρασί
Το κρασί έχει δοθεί, για να προκαλεί ευθυμία...
Άρα δεν προέρχεται από το κρασί η μέθη, αλλ’ απ’ την αμετρία.
Ε.Π.Ε. 20,168

στο φαγητό
Βάλε όριο στην κοιλιά σου την αυτάρκεια,
όπως ο Θεός έθεσε στη θάλασσα την άμμο.
Κι αν η κοιλιά απαιτεί και αγριεύει,
να την επιτιμάς με τη δύναμη, που κρύβεις μέσα σου.
Ε.Π.Ε. 22,14

αμαρτία, εκλύει την ψυχή
Και το ψωμί ο Θεός το έδωσε, κι όμως η άμετρη χρήση του απαγορεύεται.
Και το κρασί έδωσε, κι όμως απαγορεύεται η αμετρία του.
Δεν παραγγέλλει, λοιπόν, ο λόγος του Θεού ν’ απομακρυνθούμε απ’ την τρυφή,
επειδή είναι κάτι το ακάθαρτο,
αλλ’ επειδή παραλύει την ψυχή με την άμετρη χρήση.
Ε.Π.Ε. 23,310

στα φαγητά
Η φύση έχει μέτρα. Το περισσότερο που τρώμε δεν γίνεται τροφή,
αλλά φθορά και κόπρανα. Να τρέφεις το σώμα, όχι να το καταστρέφεις.
Γι’ αυτό άλλωστε (ονομάστηκε τροφή, όχι για να σκοτώνουμε το σώμα,
αλλά για να το τρέφουμε.
Ε.Π.Ε. 23,346

στη λύπη για την αμαρτία
Απελπίζεται η ψυχή, αν δεν έχει κάποιον ν’ απλώσει το χέρι να την βοηθήσει.
Υπάρχει κίνδυνος, η σωτήρια λύπη για τα αμαρτήματα
να γίνει καταστρεπτική, λόγω της αμετρίας.
Ε.Π.Ε. 30,102

αντίθετο χρείας και συμμετρίας
Η αμετρία και στα δύο, και στο σώμα και στην ψυχή,
καταστρέφει τον άνθρωπο.
Ε.Π.Ε. 30,430

στο κρασί
Το κρασί είναι φάρμακο, όταν το παίρνει κανείς με μέτρο.
Ν’ αποφεύγουμε τις καταχρήσεις σε όλα.
Διότι ενώ το κρασί δόθηκε απ’ το Θεό, η μέθη δόθηκε απ’ το Διάβολο.
Δεν κάνει το κρασί τη μέθη, αλλά η ασωτία κάνει τη μέθη.
Ε.Π.Ε. 31,582

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 162-165)

Η μοναχή Ρωμύλα

Μέσα στη Ρώμη και κάτω από την πνευματική καθοδήγησι της γεροντίσσης Ρεδέμπτας ασκήτευαν δύο μοναχές, εκ των οποίων η μία λεγόταν Ρωμύλα. Η Ρωμύλα ξεπερνούσε πολύ στην αρετή την παραδελφή της. Ήταν πράγματι υποδειγματικά υπάκοη, ακοίμητη φρουρός της σιωπής, εξαιρετικά επιμελής στην καλλιέργεια της συνεχούς ευχής!

Όμως πολλές φορές αυτοί, που οι άνθρωποι τους θεωρούν ήδη τελείους, στα μάτια του Υψίστου έχουν ακόμα κάποιες ατέλειες. Εμείς οι αμύητοι άνθρωποι συχνά κοιτάζουμε ορισμένα αγάλματα και τα επαινούμε σαν τέλεια. Όμως ο τεχνίτης ακόμη τα επεξεργάζεται και τα σμιλεύει. Ακούει που οι άλλοι ήδη τα επαινούν και ωστόσο αυτός δεν σταματά να τα σμιλεύη, για να τα βελτιώση. Αυτό συνέβη και στη Ρωμύλα: Ασθένησε κατά παραχώρησι Θεού και έμεινε παράλυτη! Μένοντας ξαπλωμένη στο κρεββάτι για πολλά χρόνια, σταμάτησε σχεδόν κάθε λειτουργία των μελών της.

Ωστόσο ούτε αυτή η μάστιγα ωδήγησε τον λογισμό της στην ανυπομονησία. Η ίδια η βλάβη των μελών της τη βοήθησε στην αύξησι των αρετών, γιατί όσο δεν είχε τη δυνατότητα να κάνη τίποτε άλλο, τόσο επιμελέστερα επιδιδόταν στην καλλιέργεια της ευχής.

Κάποια νύχτα λοιπόν, η μοναχή Ρωμύλα κάλεσε την γερόντισσα Ρεδέμπτα:

- Μητέρα έλα, μητέρα έλα.

Αυτή αμέσως σηκώθηκε μαζί με την παραδελφή και πλησίασαν την άρρωστη. Αντίκρισαν τότε ένα φως, σταλμένο από τον ουρανό, που γέμισε το φτωχικό κελλάκι και αστραποβόλησε έντονα! Ανείπωτος φόβος διαπέρασε τις καρδιές τους και απόμειναν θαμπωμένες. Άρχισε τότε ν’ ακούγεται θόρυβος σαν να έμπαινε μέσα πλήθος πολύ, και η είσοδος του σπιτιού τους σειόταν, σαν να συνθλιβόταν από τις μάζες των εισερχομένων. Ένιωθαν να εισέρχεται πλήθος, αλλά δεν μπορούσαν να δουν, γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθή με την ακτινοβολία του φωτός. Το φως αυτό το ακολούθησε θαυμαστή ευωδία, έτσι ώστε κι αν στην αρχή τρόμαξαν με τη λαμπρότητα του, αναθάρρυναν μετά με τη γλυκύτητα της ευωδίας!

Καθώς λοιπόν δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν την έντασι αυτής της λάμψεως, άρχισε η Ρωμύλα να παρηγορή τη γερόντισσα της Ρεδέμπτα, που στεκόταν δίπλα και έτρεμε:

- Μη φοβάσαι μητέρα! Δεν πεθαίνω αμέσως.

Κι ενώ το επαναλάμβανε αυτό συνέχεια, λίγο- λίγο το φως αποτραβήχθηκε, αλλά η ευωδία παρέμεινε. Έτσι πέρασε η δεύτερη και τρίτη μέρα, και η σκορπισμένη οσμή ευωδίας παρέμενε.

Την τέταρτη νύχτα κάλεσε ξανά τη γερόντισσά της. Όταν εκείνη ήρθε, ζήτησε εφόδιο για τον δρόμο προς την αιωνιότητα τα Άχραντα Μυστήρια… Μόλις κοινώνησε, εμφανίσθηκαν στο δρόμο, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού τους δύο χοροί ψαλλόντων! Διέκριναν φωνές και των δύο φύλων: Οι άνδρες έλεγαν τις ωδές της ψαλμωδίας και οι γυναίκες αντιφωνούσαν. Κι ενώ μπροστά στην πόρτα παρατάχθηκε η ουράνια πομπή, η αγία εκείνη ψυχή λύθηκε από τη σάρκα.
Καθώς υψωνόταν στον ουρανό, όσο ψηλότερα ανέβαιναν μαζί της οι χοροί των ψαλλόντων, τόσο σιγανότερη ακουγόταν η ψαλμωδία, έως ότου, ξεμακρυσμένος πια ο ήχος της, έσβησε.

(Βίοι αγνώστων ασκητών)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 209-211)

«Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού, είναι το ανοικτό στόμα για την γεύση της ουράνιας τροφής»
Περί προσευχής - ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

Η προσευχή είναι το πρώτο καθήκον του χριστιανού το οποίον πρέπει να εκπληρώνει. «Τοις πάσι χρόνος και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν» (Εκκλησ. 3,1). Αλλά πώς να μην είναι χρόνος για προσευχή, αφού είναι το πρώτο έργο που πρέπει να γίνεται κάτω εδώ στην γη;

Εάν υπάρχη χρόνος για διασκέδαση, μπορείς να διαμαρτύρεσαι ότι δεν υπάρχη πλέον χρόνος για προσευχή;

Μόνον αυτός που δεν θέλει να προσεύχεται, δεν ευρίσκει χρόνο για προσευχή. Όσο και να είσαι απησχολημένος, όσο και να είναι δύσκολη η εργασία σου, με την οποία αποκτάς την τροφή της ζωής σου, δεν είσαι σε θέσι να προσθέσης δίπλα στο εργατικό σου ωράριο τις πρώτες ώρες της ημέρας και της νυκτός για την συνομιλία σου με τον Θεό, μέσω της προσευχής;

Εάν είναι δυνατόν, ακόμη και στον καιρό της εργασίας σου, μην αφήνης την προσευχή! Ένας ασκητής λέγει ότι το έργο να γίνεται με τα χέρια και η προσευχή με το στόμα.

Η προσευχή είναι το πρώτο δώρο του Θεού, από το οποίο αποκτούνται όλα τα άλλα δώρα.

Όπως ένας επαίτης για να δεχθή ελεημοσύνη, πρέπει να εκτείνη το χέρι του, όπως ένα νήπιο για να δεχθή την τροφή του πρέπει ν’ ανοίξη το στόμα του, παρομοίως πρέπει και ο άνθρωπος να ανοιχθή προς τον Θεό για να λάβη το δώρο του. Πρέπει να έχη ψυχή ανοικτή για να λάβη τα χαρίσματα του Θεού.

Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού, είναι το ανοικτό στόμα για την γεύσι της ουράνιας τροφής. Η προσευχή ομοιάζει με το χρυσό κλειδί με το οποίο ανοίγονται όλοι οι θησαυροί των ουρανίων αγαθών.

Η προσευχή ανέρχεται και η ευλογία του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο. Χωρίς προσευχή, η πνευματική μας ζωή πεινά, διψά και πεθαίνει.
Όποιος θέλει να γίνη εισακουστός από τον Θεό στην προσευχή του, πρέπει να υπακούση τον Θεό δια των εντολών Του.

Δέξου τον Νομοδότην Θεόν και Αυτός θα δεχθή εσένα, όταν προσεύχεσαι. Δεν γίνεται, όταν ο άνθρωπος υπακούει στον Θεό, ο Θεός να μην τον ακούη, διότι ο Θεός δεν είναι μακριά από τον άνθρωπο. Η υπακοή ακολουθεί την υπακοή. Eάν κάποιος υπακούη στον Θεό και ο Θεός τον υπακούει (Αββάς Μωυσής).

Βάδιζε τον δρόμο που πηγαίνει προς τον Θεό κι αυτός ο δρόμος θα σε φέρη στην θεία σοφία. Η οδός προς τον Θεό είναι γνωστή: Ταπεινοί στοχασμοί, προσευχή και πίστις.

Όλες οι γνώσεις μας είναι ανώφελες, εάν δεν γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό. Η ψυχή η οποία μένει σαν ξένη μακριά από τον Θεό, την Πηγή της Ζωής, την Αρχή παντός αγαθού, ματαίως ονειρεύεται ότι προοδεύει και πηγαίνει μπροστά.

Προσευχήσου στον Θεό και, όταν Τον βλέπεις, σε βλέπει και Eκείνος.

Γιατί οι χριστιανοί την ώρα της προσευχής τους κλείνουν τα μάτια; Διότι στέκονται ενώπιον του φωτεινωτάτου Προσώπου της ανωτάτης θεανδρικής Υπάρξεως. Να σκέπτεσαι με ποιον συζητής για να μη σου λογισθή η προσευχή σαν αμαρτία.

Αυτός που προσεύχεται μόνο με το στόμα, προσεύχεται στον αέρα και όχι στον Θεό. Η μνήμη του Θεού πρέπει να κατευθύνεται στον καρδιά και όχι μόνο στα λόγια. Η προσευχή που επιτελείται με αμέλεια και οκνηρία είναι μία κενή συνομιλία. Αφού εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, πώς θέλεις να την ακούση ο Θεός;

Πρέπει να καθαρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά να σταθούμε σε συνομιλία με τον Καθαρώτατο Ιησού Χριστό μας (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Μόνο μία καθαρή ψυχή αναπέμπει καθαρή προσευχή προς τον Θεό (Αββάς Ησαΐας).

Όπως θέλουμε να είμεθα στον καιρό της προσευχής, έτσι πρέπει να είμεθα και πριν από την προσευχή. Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος ταπεινώνει τον εαυτό του σε όλα, διότι αυτός θα υψωθή.

("ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ", Γέροντος Αρσενίου Μπόκα, Ρουμάνου Ιερομονάχου)

                                                       (Α΄ Τιμ. γ΄16)

«Βλέπω Εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε.

Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να καταλάβω. Όπου

θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ:

η φυσική τάξη παραμερίσθηκε, και ενήργησε η Θεία θέληση. Πόσο

ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!»

Να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε
Ένας αδελφός μου είπε :
Πήγε μία φορά η σύζυγός μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μία αδυναμία της που θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε, τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί.
" Είδες, του είπε ο Παππούλης, τί κάνει η πολλή αυστηρότητα ; Γι' αυτό σας λέω να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, και συ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σ' αυτά που λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά ".
[Τζ 142-4]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.337)

Δεν αρκεί μόνο η δική μου προσευχή
Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πολλά χαρίσματα. Είχε το χάρισμα της επιείκειας, το χάρισμα της αγρυπνίας. Δεν κοιμόταν τις νύχτες, γιατί της διέθετε για προσευχή και για όλους τους ανθρώπους και κατ' εξοχήν για όσους υπέφεραν από σοβαρές ασθένειες.
Ο ίδιος πάντα έλεγε : " Εγώ θα προσευχηθώ. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει η προσευχή μου να βρίσκει κι από εσάς μιάν ανταπόκριση. Γιατί ο Θεός, πού θέλει να στείλει τη Χάρη Του σ' εμάς, πρέπει να βρεί την αγκαλιά μας ανοικτή, ώστε να δεχτεί τη Χάρη Του. Και είτε μας θεραπεύσει από την αρρώστια μας, είτε επιτρέψει να συνεχιστεί η δοκιμασία της ασθένειάς μας, η ενέργειά Του θα είναι για το ψυχικό μας όφελος ".
[Ί 243]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.370)

Εγώ και εσύ είμαστε ένα
Συχνά οι προσκυνητές ζητούσαν από το Γέροντα να προσευχηθεί για εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν πως θα το πράξει.
Μου γεννήθηκε η απορία : Πώς μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα ; Μιά μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει : " Θα με ρωτήσεις ίσως, πώς θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον το Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα - όσα ονόματα θυμάμαι - και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι' αυτούς και ξέχασα τα ονόματά τους. Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους ".
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα :
" Και τί λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας ; " Κι ο Γέροντας με τον φυσικό τρόπο : " Ε, να ! Λέω πρώτα, Κύριε Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με ".
" Ελέησόν με, λέτε ; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας ", αντέτεινα με απορία. Κι ο Γέροντας, για άλλη μιά φορά, με κατάλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας : " Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε
εσένα ; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα ; " Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πεί, ότι σ' αυτό το αίσθημα της ενότητάς μας με τον άλλο κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό. Θυμήθηκα τα λόγια
του π.Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε : " Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου ". Και μήπως αυτό δε συνέβαινε και με τον π.Πορφύριο ; Όσο για κείνο το εκπληκτικό " εγώ κι εσύ είμαστε ένα ", πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για το Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου " ίνα πάντες εν ώσι ". Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι, λόγω της αμελείας μου, ισχύει μόνο δυνάμει, χάρη στη θυσία του Χριστού και στην αγιότητα του Γέροντος.
[Ι 50π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.360-361)

Η υποδοχή του Αγίου Νεκταρίου

Ο άγιος Νεκτάριος πήγε κατά τα τέλη του καλοκαιριού του 1904 στην Αίγινα. Σκοπός του ήταν να ιδρύση την μονή, η οποία τώρα φέρει το όνομα του. Καθώς πλησίαζε το καράβι που τον μετέφερε στο νησί, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αιγίνης και άρχισε να φωνάζη:

-Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο άγιος που θα σώση το νησί!..
Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν, αλλά δεν μπόρεσαν. Ο Σπύρος συνέχισε να φωνάζη. Ένα πλήθος περιέργων μαζεύτηκε και διαρκώς μεγάλωνε. Κοίταζαν με θλίψι το σωριασμένο παλληκάρι και απορούσαν με τα λεγόμενα του. Μερικοί έτρεξαν στον παπα – Μιχάλη, τον εφημέριο.

-Ο Σπύρος, παπά, μαντεύει για κάποιον δεσπότη. Έρχεται, φωνάζει, ένας δεσπότης που θα σώση το νησί.

Ο παπα – Μιχάλης έσπευσε να δη τι συμβαίνει. Διέσχισε τον κλοιό των συγκεντρωμένων και πλησίασε τον Σπύρο.

Εκείνος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης από την Ριζάρειο! Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο άγιος Πενταπόλεως!..

Ο ιερεύς παρακολούθησε αρκετά τον σωριασμένο νέο, που από την προσπάθεια να φωνάζη έβγαζε αφρούς από το στόμα. Έπειτα έφυγε συλλογισμένος και κατευθύνθηκε στην αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπα – Μιχάλης διέκρινε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι:

-Σεβασμιώτατε, καλώς ήρθατε στην Αίγινα. Πρώτη φορά έρχεσθε εδώ;

-Πρώτη, απήντησε χαμογελώντας.

-Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο…

-Επιθυμείτε τίποτε;

-Να! Εδώ λίγο πιο πέρα, μας συνεκλόνισε ένα γεγονός.

-Τι συνέβη;

-Υπάρχει κάποιος φτωχός νέος, που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε σεις και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο!

-Πού ακριβώς βρίσκεται αυτός ο νέος;

-Από δω, Σεβασμιώτατε…

Προχώρησαν και έφθασαν στο κατώφλι του φαρμακείου. Ο Σπύρος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώση τον τόπο… Θα φτιάξη εκκλησία… Θα φτιάξη το πιο μεγάλο μοναστήρι…

Ο άγιος κοντοστάθηκε. Ύψωσε το πρόσωπο στον ουρανό και προσευχήθηκε. Έπειτα σήκωσε την ράβδο του, το μόνο σημάδι της αρχιερωσύνης του, και βουλώνοντας το στόμα του παλληκαριού, είπε:

-«Το πνεύμα του πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον».

Αμέσως τότε ο Σπύρος αναστέναξε και σηκώθηκε όρθιος! Άνοιξε τα μάτια. Έπειτα έσκυψε και γεμάτος ευγνωμοσύνη φίλησε το χέρι του οσίου, που τον θεράπευσε.

(Ο άγιος του αιώνα μας)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 217-219)

Η ανταπόδοσις της ευεργεσίας
Η αγάπη του παπα-Φιλαρέτου, του ηγουμένου της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου δεν περιοριζόταν μόνο στα έμψυχα. Απλωνόταν πιο πέρα, στα άψυχα, στα ζώα, στην φύσι. Αυτήν την συμπάθεια προς την άλογη φύσι την παρατηρούμε σαν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στην χαρισματική ζωή των εκλεκτών δούλων του Θεού.
Μια μέρα έξω από το κελλί του γέροντα γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ο γέροντας ανησύχησε. Βγαίνει έξω και αντικρύζει θέαμα θλιβερό. Το ισχυρότερο χελιδόνι χτυπούσε με το ράμφος του το άλλο και το μαδούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να χάση καιρό το έδιωξε, πήρε στοργικά στα χέρια του το χτυπημένο και το γλύτωσε. Το περιποιήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν το χελιδόνι να ζήση.
Από τότε, όπως το λιοντάρι του αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου ακολουθούσε τον άγιο παντού δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την αφοσίωσί του, έτσι και το χελιδόνι! Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματα του, τα παιχνίδια του, κελαϊδούσε.
Μια μέρα ο γέροντας είχε βγη λίγο έξω, είτε για να θαυμάση τον Θεό «εν τοις έργοις Αυτού» είτε για να προσευχηθή στην ησυχία. Το χελιδόνι, πιστός φίλος και σύντροφος, πετούσε χαρούμενα κοντά του.
Ο γέροντας κάθησε σ’ ένα αλώνι, λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι, και χωρίς να το καταλάβη, αποκοιμήθηκε. Αλλά ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετάη ορμητικά πάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας έντονα, σαν να ήθελε να τον ξυπνήση και να επισημάνη κάποιο κίνδυνο.
Πράγματι! Όταν ο γέροντας ξύπνησε, τί να δη; Λίγο πιο πέρα, ένα μεγάλο ερπετό… Ο συνοδός του είχε κάνει με την σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα γέροντα.
( Φιλάρετος Κωνσταμονίτης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.270-271)