Η δική μας ανάσταση. (Α΄προς Κορινθίους επιστολή απ. Παύλου, 15,12-22)
12 Αν όμως κηρύττουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί, πώς μερικοί ανάμεσά σας ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών;
13 Αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί.
14 Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη σας.
15 Επιπλέον παρουσιαζόμαστε και ψευδομάρτυρες απέναντι στο Θεό, αφού είπαμε γι’ αυτόν ότι ανέστησε το Χριστό ενώ δεν τον ανέστησε, αν βέβαια δεχτεί κανείς πως οι νεκροί δεν ανασταίνονται.
16 Γιατί αν οι νεκροί δεν ανασταίνονται, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί.
17 Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, η πίστη σας είναι χωρίς περιεχόμενο· ζείτε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας.
18 Πρέπει επίσης να συμπεράνει κανείς ότι και οι χριστιανοί που πέθαναν έχουν χαθεί.
19 Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτήν τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους.
20 Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών.
21 Γιατί, όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο, έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών.
22 Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι, χάρη στη συγγένεια με το Χριστό, όλοι θα ξαναπάρουν ζωή.

Στενοχωρήθηκες πολύ. Το βλέπω. Όμως, εμείς οι Χριστιανοί δεν πρέπει να στενοχωρούμεθα, ούτε πρέπει να μας τρομάζει ο θάνατος.

Γιατί τι νομίζεις ότι είναι ο θάνατος; Θάνατος είναι το μέσον, είναι η πόρτα που περνάμε στην αιωνιότητα! Αυτός είναι ο θάνατος.
Και από την πόρτα αυτή θα περάσουμε όλοι. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι. Οπότε, κατά την ημέρα της Κρίσεως, θα βρεθούμε στα δεξιά του Χριστού μας. Εκεί θα ανταμώσουμε όλοι και θα απολαύσουμε τα αγαθά του Παραδείσου.
Εδώ δεν ήρθαμε για να μείνουμε αιώνια. Ήρθαμε να δοκιμαστούμε και να φύγουμε για την αιώνια ζωή. Μη θλίβεσαι, λοιπόν, για κάτι που είναι προδιαγεγραμμένο.
Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Και το περιμένουμε.

Ανεξάρτητα εάν μερικοί δε θέλουν να το συνειδητοποιήσουν και λένε:
«εδώ είναι η Κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος». Αμ, δεν είναι έτσι.

Και το ξέρουν και οι ίδιοι που το λένε. Και κατά βάθος δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Όταν, όμως, θα έλθουν αντιμέτωποι με το θάνατο, τότε ποιος θα τους σώσει;
Δεν έχεις ακούσει στον πρώτο κίνδυνο που συναντούν, ακόμη και εκείνοι που είναι, η ισχυρίζονται ότι είναι, άπιστοι, ποιόν καλούν σε βοήθεια;
Δε φωνάζουν, «Θεέ μου! Παναγία μου!» η κάποιον Άγιο που θεωρούν προστάτη τους;

Τώρα, θα μου πεις, γιατί σού το είπα. Ε, να ευλογημένε, σε ξέρω πόσο ευαίσθητος είσαι και θέλησα να σε προετοιμάσω.
Πήγαινε τώρα στο καλό και εγώ θα κάνω προσευχή, για να σε ενισχύσει ο Κύριος.

Άγιος Πορφύριος
Από το βιβλίο “Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου

1. Μην ζητώ χωρίς να έχω δώσει πριν. Να προσφέρω εναλλακτικές λύσεις για τη συμπεριφορά που θέλω να αλλάξει.

2. Να προσευχηθώ πριν τον έλεγχο , πρώτα για μένα- πώς θα το πω, τί θα πω, γιατί θα το πω, πότε θα το πω. Να προσευχηθώ και για το άλλο πρόσωπο να το πάρει καλά και να μην παρεξηγηθεί.
3. Όχι έλεγχος εκείνη την ώρα του λάθους, αλλά πιο μετά. Εκείνη η ώρα είναι ακατάλληλη ή για μένα ή για τον άλλον. Όχι όταν ο άλλος είναι λυπημένος, κουρασμένος, δίνει εξετάσεις, όχι μετά από τσακωμό.
4. Όχι συνεχής και κατ' επανάληψη έλεγχος για το ίδιο πράγμα. Το λέω δύο ή τρεις φορές και σταματώ, αλλιώς είναι πείσμα.
5. Όχι δημόσια, αλλά κατ’ ιδίαν. Όχι μπροστά σε άλλους, όχι μπροστά σε παιδιά οι σύζυγοι. Όχι μπροστά σε αδέλφια, για παιδιά. Θα επιφέρει ζήλεια και ντροπιάζω τον άλλον.
6. Έλεγχος ανώνυμος και αόριστος. Να χρησιμοποιώ ιστορίες, παραβολές, άλλα πρόσωπα. Ο Νάθαν ελέγχει το Δαβίδ με ιστορία.
7. Να λέω λίγα λόγια. Έλεγχος σύντομος γιατί πονά. Υπό μορφήν ερώτησης.
8. Να αναθέτω την κρίση και στον άλλο, να πει κι αυτός τη γνώμη του. Όχι μονόλογος αλλά διάλογος . "Νομίζω" όχι "Πιστεύω" να λέμε, "ίσως κάνω λάθος", "το αφήνω στην κρίση σου", μαλακά.
9. Το μαχαίρι μέσα σε σφουγγάρι, όχι να δαγκώνουμε ο ένας τον άλλο.
10.  Έλεγχος όχι σε πρόσωπο αλλά σε πράξη. Όχι "είσαι ψεύτης" ,αλλά "είπες ψέματα" ή "δεν τα είπες με ακρίβεια". Λέω τί ακριβώς έκανε, πόσο με πείραξε και τί θα ήθελα να κάνει. Όχι υπερβολικές λέξεις …"πάντα", "συνέχεια","ποτέ"…
11.  Όχι με θυμό. Δε μαλώνω, δεν τιμωρώ, δε δικάζω, αλλά ελέγχω.
12.  Όχι σύγκριση με άλλους, ούτε μεγαλύτερους [ ζήλεια] , ούτε με χειρότερους [ κατάκριση ή απογοήτευση]. Ποτέ σύγκριση με μέλη οικογενείας.
13. Όχι επίκληση θέσης, αξιώματος, ιδιότητας [ γονιός, αφεντικό κλπ]- υπεροχή θέσης. Δεν πείθει η θέση, αλλά η σχέση αγάπης, όποια και να είναι η θέση.
14.  Όχι υπεροχή αρετής. Όχι ως καλύτερος [ κάνω αυτοκατάκριση]. Δεν ελέγχω ως καλύτερος. Εγώ χειρότερος από σένα. Ύφος ταπεινό. "Κι εγώ φταίω". Όχι υπεροψία.
15.  Ζητώ κι εγώ τον έλεγχο. "Αν δεις κάτι σε μένα να μου το πεις, σου δίνω το δικαίωμα. Σε παρακαλώ κι εσύ να με διορθώνεις".
16.  Με πόνο. Πονώ για το λάθος του άλλου. Πονώ και για μένα που μου είναι τόσο δυσάρεστο να κάνω παρατήρηση. Λυπάμαι, όχι χαιρεκακία.
17. Να επαινώ. Πριν τον έλεγχο να λειτουργεί ο έπαινος σαν αναισθητικό. Και κατά τη διάρκεια του ελέγχου και μετά τον έλεγχο – παυσίπονο, μαλακτικό. Να λέω και τα καλά του, τα χαρίσματά του, ώστε να δεχτεί τον έλεγχο πιο μαλακά.
18.  Με δικαιολογία. Να του δίνω δικαιολογία και ελαφρυντικά. "Άλλοι μάλλον θα φταίνε. Θα παρασύρθηκες. Ο διάβολος τα φερε έτσι. Εσύ είσαι καλός"
19.  Κοινή στάση. Όχι ο ένας να ελέγχει και ο άλλος να καλύπτει. Κοινή στάση γονέων. Να συμφωνούν στο τί είναι λάθος και πρέπει να ελεγχθεί. Όχι άλλα να λέει ο ένας και άλλα ο άλλος. Να μην ελέγχει μόνο ο ένας [ο κακός] , αλλά να υπάρχει εναλλαγή ρόλων.
20.  Αν υπάρχει ψύχρανση, να γίνει ο έλεγχος μέσω τρίτου προσώπου. Να το πει ένας άλλος, αδιάφορος και όχι πάλι εγώ.
21. Μετά τον έλεγχο να δείξω τρυφερότητα, ιδιαίτερη αγάπη, υπεράσπιση, ώστε να καταλάβει ότι από αγάπη έκανα έλεγχο και ότι δεν έχω κάτι μαζί του.

Παιδιά μου υπάρχει Θεός.. και όταν κλαίει η μάνα λυγίζει και Εκείνος.
Παιδιά μου, κοιτώντας μέσα σε ένα ναό η εικόνα που συναντά το βλέμμα πιο συχνά είναι αυτή Μιας Μητέρας αγκαλιά με ένα Παιδί. Ποιος αμφισβητεί ότι, εκτός από την ιερότητα των προσώπων, εκεί απεικονίζεται και η ιερότητα της πιο υπέροχης σχέσης που υπάρχει στο κόσμο. Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να χτυπούν δύο καρδιές στο ίδιο σώμα καθώς μεγαλώνει ένα παιδί στην κοιλιά της μητέρας του;
Όταν σας γέννησα παιδιά μου δεν φανταζόμουν πόσες χαρές και εκπλήξεις θα βίωνα και ποιες δυσκολίες θα αντιμετώπιζα. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και "αρκετή" να μεγαλώσω ψυχικά υγιή ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Πόσες φορές όμως χρειάστηκε να κλάψω, γιατί ακροβατούσα μεταξύ καταστάσεων που δεν ήταν αποδεκτές αλλά τις οποίες δεν μπορούσα να αποφύγω. Δεν με πείραζε που με βλέπατε να κλαίω με πείραζε που δεν ήταν κλάμα συγκίνησης και ικανοποίησης αυτό. Άφηνε μια γεύση έντονη και πικρή, και αυτό δεν μου άρεσε να το βλέπετε. Όσα μικρά και να ήσασταν καταλαβαίνατε τη διαφορά!
Μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά αρκετά στενοχωρημένη , γιε μου ήσουν τριών χρονών, με αγκάλιασες και μου είπες κουνώντας μου το δαχτυλάκι σου σα να με μαλώνεις. «Δεν θέλω κανείς να στενοχωρεί τη γλυκιά μου τη μανουλίτσα». Τι αισθάνθηκες τότε άραγε και μου μίλησες; Νομίζω ξέρω ..αισθάνθηκες ένα πόνο στην ψυχή μου.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί μια μάνα συσσωρεύει τόσο πόνο μέσα της και πως τον θεραπεύει; Πόσο σφίγγει τα δόντια και χαμογελάει γιατί έτσι θα δώσει αγάπη στα παιδιά, κουράγιο, ώθηση και δύναμη σε όλους τους άλλους να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Πόσες λέξεις, σκηνές, εικόνες, καταστάσεις την πλήγωσαν. Κλαίει στο σκοτάδι και χαμογελάει στο φώς. Δεν πρέπει να φανερωθεί στους γονείς της γιατί πρέπει να δείξει ότι «είναι καλά». Πρέπει να στηρίξει το σύζυγο και να τον ξεκουράσει γιατί είναι φορτωμένος με τα δικά του βάρη και λόγω ίσως διαφορετικής ψυχοσύνθεσης δεν κατανοεί την ευαισθησία της. Πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά σωστά να τα διαπαιδαγωγήσει με θετική ενέργεια και χαρά.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι η απλή καθημερινότητα. Και όταν έρθουν τα απρόοπτα, όταν το παιδί αρρωσταίνει, ο σύζυγος λυγίζει, όταν η δουλειά εξελίσσεται, απαιτεί δεν περιμένει, όταν οι γονείς γερνάνε και έχουν ανάγκες;
Τι γίνεται μια ψυχή όταν περνάει από χίλια κύματα και γίνεται κομμάτια, αλλά οφείλει να δείχνει βράχος και να είναι στήριγμα για τους άλλους. Τι γίνεται όταν πρέπει να είναι δυνατή και αήττητη και να αντιμετωπίζει όλα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τι γίνεται όταν αρχίζει να κάνει λάθη και παραλείψεις, να νιώθει τύψεις και ενοχές, να νιώθει ευθύνη και να μη αντέχει άλλο..
Η απάντηση: Γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, φοράει μια μάσκα για να συνεχίσει να υπάρχει όπως τη θέλουν οι άλλοι.
Όμως όταν τα φώτα κλείσουν, όταν βγει η μάσκα, ποιος θα σκουπίσει τα δάκρυα ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια της ψυχής , ποιος θα τροφοδοτήσει με ενέργεια την ψυχή της μάνας για να συνεχίσει τον αγώνα ζωής.
Γράφω αυτά τα λόγια όχι για να πω τι βιώνω σα μάνα αλλά για να μαρτυρήσω – πρώτα από όλα στα παιδιά μου - πως ένοιωσα το χάδι του Θεού να συντροφεύει αυτό τον αγώνα. Αισθάνθηκα πως μόνο ο Κύριος μπορεί να προστατεύσει αυτό το ευάλωτο πλάσμα που λέγεται «μάνα» και αυτό παιδιά μου πρέπει να το μάθετε.
Λίγο πριν ο βαθύς λυγμός μου γίνει κατάρρευση δεν ξέρω πως αλλά κοίταξα προς τον Ουρανό.
Έκανα μια βαθιά προσευχή στο Θεό και του ζήτησα να με καθοδηγήσει. Δεν έθεσα καμία προϋπόθεση στο αίτημα μου, δε ζήτησα καν να αλλάξει τους άλλους γύρω μου. Είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να αλλάξω κανέναν. Ζήτησα να μου δώσει τη φώτιση και οδηγίες «ζωής» και του υποσχέθηκα ότι θα κάνω ότι μου ζητήσει. Είπα στο Θεό ξεκάθαρα «ΔΕΝ ΞΕΡΩ» φώτισε με. «Κύριε υπάρχει τρόπος αλλά δεν μπορώ να τον βρω, φανέρωσε τον Εσύ».
Παρόλο που δεν έκανα μέχρι τότε στην ουσία καμία πνευματική ζωή αισθάνθηκα ότι αυτή προσευχή μέσα από βαθιά ταπείνωση και αγάπη εισακούστηκε από το Θεό και μου έδωσε άμεσα μια απάντηση. Με οδήγησε στην εκκλησία, με έμαθε την πνευματική ζωή, μου εξήγησε την Θεϊκή υπομονή, την αληθινή Ελπίδα, την Χριστιανική αγάπη, την ανιδιοτελή προσφορά , την πραγματική εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπεια. Τότε η καρδιά μου βίωσε μια ανέλπιστη και ξεχωριστή εσωτερική αλλαγή. Μια αλλαγή που μοιάζει με φωτιά που πηγάζει από την ψυχή και βγαίνει με την εκπνοή από το σώμα. Έτσι χτίστηκε μια σχέση με το Χριστό που με ξεκούρασε, με γλύκανε, με παρηγόρησε και το σημαντικότερο με έμαθε πώς να ζω!
Δεν έγιναν πιο εύκολες οι συνθήκες της ζωής μου, το αντίθετο θα έλεγα, κατά διαστήματα έγιναν και πιο δύσκολες. Όμως έμαθα να αντιμετωπίζω την πραγματικότητά με μεγαλύτερη ηρεμία, να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον προστατεύω και να γίνω αυτό που μια μέρα μου είπε ο σύζυγος μου με απορία «μέσα στην εκκλησία, έγινες και αρνί και δυνατή.. πως γίνεται αυτό;».
Αυτό γίνεται μόνο με το Θεό !!
Τώρα παιδιά μου, με αγαπάτε περισσότερο , μου το δείχνετε αυτό, με τις αγκαλιές και τα φιλιά σας. Μου το λέτε συχνά «Μαμά σε αγαπώ». Μου λέτε ότι με θεωρείται τον καλύτερο άνθρωπο. Μου έχετε πει ότι το λέτε και στους φίλους σας!. Τι δώρο μου έκανε ο Θεός, μου έδωσε εσάς και με ευλόγησε παρόλες τις δυσκολίες να σας μεγαλώνω όσο μπορώ με σεβασμό και αγάπη.
Παιδιά μου δεν σταμάτησα να κάνω λάθη και δεν είμαι αναμάρτητη, όμως μπήκε η ζωή μου μια άλλη βάση. Εμπιστεύτηκα εσάς, τις αγωνίες μου, τα δάκρυα μου στον Κύριο και τώρα αισθάνομαι τη βεβαιότητα ότι τα έχει αναλάβει Εκείνος. Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο γιατί ορισμένες καταστάσεις της ζωής είναι απλά αήττητες.
Υπάρχουν στιγμές που εξακολουθούν να μου προκαλούν πόνο. Υπάρχουν στιγμές που κλαίω. Μέσα στην εκκλησία όμως έμαθα το οτιδήποτε να το κάνω προσευχή και το εναποθέτω στον Κύριο. Θέλω να το μάθετε και εσείς παιδιά μου, και να σκεφτείτε ότι αυτό το γεγονός ήταν η δική μου προσωπική Ανάσταση! Ήταν η δική μου απόδειξη ότι υπάρχει Θεός, ένας Θεός Αγάπης που άκουσε το κλάμα μου και λύγισε και Εκείνος.
Ένα ποίημα «λέει».
Ανάσταση ‘ναι. Κι η ψυχή
δε νιώθει τώρα μοναχή
καθώς εχτές και πρώτα.
Κάποιος βαδίζει στο πλευρό,
της απαλαίνει το σταυρό,
σπογγίζει τον ιδρώτα.
Αλήθεια «λέει»!

Στο Γολγοθά απαντιέται και λύνεται, σε πρώτη φάση, το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, πρόβλημα θεολογικό, φιλοσοφικό, υπαρξιακό, το «πρόβλημα του κακού», το «πρόβλημα του πόνου» το οποίο συνοψίζεται στο ερώτημα: Πώς γίνεται ένας Θεός αγάπης να επιτρέπει τόσο κακό, πόνο, αδικία στον κόσμο; Αυτό το πρόβλημα ταλανίζει τους πάντες. Είναι η πρώτη αιτία που σπρώχνει πολλούς στην αθεΐα. Όλοι οι άθεοι αυτό επικαλούνται ως πρώτη αιτία της απιστίας στο Θεό. Αλλά & οι πιστοί στο Θεό σκανδαλίζονται εξίσου από αυτό το μέγα Πρόβλημα.
     Στο Γολγοθά το πρόβλημα αυτό λύνεται & απαντιέται! Ο ίδιος ο Θεός από αγάπη για εμάς παίρνει πάνω Του όλο το κακό, όλο τον πόνο, όλη την αδικία & τελικά όλο το θάνατο. Για όλους όσους πεινούν διαχρονικά, βιώνει το μαρτύριο της πείνας. Για όσους διψούν, της δίψας, για όσους είναι γυμνοί, άστεγοι, της γύμνιας, για όσους αδικούνται της αδικίας, για όσους προδίδονται της προδοσίας, για όσους νιώθουν μοναξιά της εγκατάλειψης, για όσους σφαδάζουν από τους πόνους βιώνει & αυτός τον απόλυτο σωματικό πόνο & για όσους πέθαναν, πεθαίνουν & θα πεθάνουν, βιώνει τον θάνατο. Δεν υπάρχει ανθρώπινο μαρτύριο & κακό το οποίο να μην βίωσε ο Χριστός στο άχραντα Πάθη Του. Τα Πάθη του Χριστού περιλαμβάνουν όλα ανεξαιρέτως τα πάθη των ανθρώπων. Δεν υπάρχει κάτι που να βιώνουμε & να μην το βίωσε, που να πάσχουμε και να μην το έπαθε!
Όποιος σκανδαλίζεται με το πρόβλημα του κακού, στο Γολγοθά βλέπει το μεγαλύτερο σκάνδαλο στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου. Στο Σταυρό ο Χριστός δεν κουβαλά μόνο όλες τις ΑΜΑΡΤΙΕΣ. Κουβαλά & όλο το ΚΑΚΟ, όλο τον ΠΟΝΟ. Καταπίνει όλο το ποτήρι του φυσικού & ηθικού κακού. Να πως λύνει το πρόβλημα. Το κάνει & δικό Του! Βιώνει & Αυτός το πρόβλημα. Δεν το παρατηρεί, το ΖΕΙ.
     Άρα κανείς δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι ο Θεός είναι «στον κόσμο» Του, στη νιρβάνα Του, στην μακαριότητά του. Στο Γολγοθά συμπάσχει μαζί μας, είναι ομοιοπαθής, πονάει ακριβώς όπως εμείς. Λέει η Γραφή στο Εβρ. 2,17-18 «ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς... ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι». Αλλά με μία διαφορά. Την επεσήμανε ο ληστής, ο εκπρόσωπός μας πάνω στο Γολγοθά: «καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε (=& ημείς μεν δικαίως τιμωρούμεθα, διότι απολαμβάνομεν άξια εκείνων που επράξαμεν. Αυτός όμως κανένα ποτέ άτοπον δεν έπραξε” Λουκ. 23,41). Άρα εμείς πονάμε όλοι & ως ένοχοι οι πάντες, ενώ Αυτός ως αναμάρτητος. «Ο Θεός θα ήταν άδικος αν δεν ήμασταν ένοχοι» (Blaise Pascal), αλλά όλοι λίγο ή πολύ είμαστε ένοχοι! Άρα πάσχουμε & εμείς & Εκείνος αλλά όχι «επί ίσοις όροις»!
     Κανείς δεν μπορεί να πει, βλέποντας τον Εσταυρωμένο, το μυριόλεκτο παράπονο «Γιατί Θεέ μου;…». Βλέπει το Σταυρό & ακούει την απάντηση: «& εγώ γιατί, άνθρωπέ μου;». Το πιο εκπληκτικό είναι ότι και αυτήν ακριβώς την ίδια φράση που Του λέμε με θυμό πολλές φορές, την βίωσε και την είπε και Αυτός! «Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» Τόσο ταυτισμένος με εμάς! Κανείς δεν μπορεί να πει πλέον: «Γιατί να μου συμβεί αυτό;». Βλέπει τον Εσταυρωμένο & ακούει την ίδια ακριβώς ερώτηση! «Γιατί να μου συμβεί αυτό;». Θα του πούμε: «Γιατί επέτρεψες αυτό Θεέ μου»; όπως λέει ένα ρητό: «Στη δίκη του Θεού, θα ρωτήσουμε: γιατί το επέτρεψες όλο αυτό; Και η απάντηση θα είναι μια ηχώ: γιατί το επέτρεψες όλο αυτό; (Ilya Kaminsky, Deaf Republic: Poems). Θα μας πει επιπλέον: Μα επέτρεψα πρώτα όλα αυτά στον εαυτό μου! Δεν βλέπετε τι επέτρεψα Εγώ ο Ίδιος σε μένα; Εσείς, από την άλλη, γιατί επιτρέψατε αυτό σε μένα; Κανείς δεν μπορεί να πει: «Πού ήσουν Θεέ μου;» Θα ακούσει το ίδιο: «πού ήσουν άνθρωπέ μου;».

       Οι άθεοι κατηγορούν το Θεό & φωνάζουν: Πού ήταν ο Θεός στο Άουσβιτς π.χ.; Απάντησε ωραία κάποιος: «Κάποια μέρα θα κατανοήσω το Άουσβιτς. Αυτό ήταν μεν μια γενναία δήλωση, αλλά αφελώς παράλογη. Κανείς ποτέ δεν θα κατανοήσει το Άουσβιτς. Αυτό που θα μπορούσα να καταγράψω με μεγαλύτερη ακρίβεια θα ήταν: Κάποια μέρα θα γράψω για τη ζωή & το θάνατο της Σόφι & με αυτό τον τρόπο θα αποδείξω πώς το απόλυτο κακό δεν εξαλείφεται ποτέ από τον κόσμο. Το Άουσβιτς από μόνο του παραμένει ανεξήγητο. Η πιο βαθυστόχαστη δήλωση που έχει γίνει σχετικά με το Άουσβιτς δεν είναι καν δήλωση, αλλά απάντηση. Η ερώτηση: « Πείτε μου, στο Άουσβιτς πού ήταν ο Θεός;» & η απάντηση: « & πού ήταν ο άνθρωπος;» (William Styron, Sophie's Choice). Το ίδιο και σε άλλες τραγικές περιπτώσεις, όπως η γενοκτονία στη Ρουάντα το 1994 με 500.000 νεκρούς. Αλλά και εκεί όπως παντού ήταν ο Θεός όπως τόνισε κάποιος που έζησε τα γεγονότα. «Αυτό που έμαθα στη Ρουάντα ήταν ότι ο Θεός δεν είναι απών όταν απελευθερώνεται το μεγάλο κακό. Είτε το κακό δημιουργείται από τον άνθρωπο, είτε υποβοηθείται από σκοτεινότερες δυνάμεις, ο Θεός είναι πάντα εκεί, σώζοντας εκείνους που ανταποκρίνονται στις προτροπές Του & προσπαθώντας να θεραπεύσει τους υπόλοιπους» (James Riordan).
Πού ήταν λοιπόν ο Θεός στο Άουσβιτς, στη Ρουάντα, στο τσουνάμι, στο σεισμό, στη φωτιά κλπ.; ρωτάμε το Θεό. Θα μας απαντήσει πάνω από το Σταυρό Του: Πού ήταν ο άνθρωπος στο Γολγοθά; Εσείς που ήσασταν; Πού χάθηκε κάθε ίχνος ανθρωπιάς σας; Πώς καταντήσατε έτσι; Εγώ δεν έφτιαξα το Γολγοθά! Έφτιαξα την Εδέμ! Και κατηγορείτε εμένα;
       Ποιος έχει τα κότσια πλέον να κάνει έναν τέτοιο διάλογο με το Θεό στο Γολγοθά; Βλέποντας το Σταυρό φιμώνονται όλες οι γκρίνιες μας, τα παράπονά μας, οι γογγυσμοί μας στο Θεό. Απλώς βλέποντάς Τον δεν μπορούμε να ξαναβαρυγκωμήσουμε. Στο Γολγοθά, μάς επιστρέφει όλα τα παράπονα πίσω. Όλα μας τα θυμωμένα ερωτήματα, μάς γυρνούν μπούμερανγκ! Ποιος άνθρωπος βλέποντας το θέαμα Αυτού του Θεού μπορεί να Τον ξανακατηγορήσει για κάτι; Οι γλώσσες μας δένονται. Πλέον ξεμείναμε από επιχειρήματα εναντίον Του. Μέχρι το Γολγοθά κάτι μπορούσαμε να Του προσάψουμε ίσως. Ότι είναι άγευστος των βασάνων μας. Τώρα όμως πλέον τι; Δεν έχουμε άλλα βέλη να Του εκτοξεύσουμε. Ανέλαβε Αυτός όλη την ευθύνη· όχι ΤΟΥ, αλλά ΜΑΣ!
     Στο Γολγοθά ξεσπάσαμε πάνω Του, βγάλαμε το μίσος μας πάνω Του. Ξεθυμάναμε για όλη την οργή που έχουμε για το πρόβλημα του κακού & όλα τα βάσανα διαχρονικά. Στο Γολγοθά ο άνθρωπος τιμώρησε το Θεό! Του βγάλαμε όλο μας το άχτι! Αυτός το δέχτηκε αν & αθώος, από αγάπη για μας. Στο Γολγοθά ισχύει απολύτως το ωραίο ρητό: «Ο Θεός ο ίδιος δεν δίνει απαντήσεις. Δίνει τον εαυτό του!» (Frederick Buechner). Έτσι απάντησε στο πρόβλημα του κακού και του πόνου. Έδωσε τον εαυτό Του. Δεν έδωσε κάποια λύση. Έγινε ο ίδιος η Λύση!
Όμως προσοχή! το πρόβλημα του κακού λύνεται & απαντιέται ΟΧΙ ΠΛΗΡΩΣ στο Γολγοθά. Εκεί είναι η πρώτη φάση. Αν μείνουμε μόνο στο Γολγοθά τότε δεν έχουμε οριστική & αληθινή λύση αλλά απλώς μία ψυχολογική & συναισθηματική λύση του προβλήματος του πόνου & του κακού. Είναι απλώς μία παρηγοριά ότι πάσχει & ο Θεός μαζί μας. Μας καταλαβαίνει κάπως. Συμμετέχει στον πόνο μας. Αλλά αυτό δεν λύνει τίποτα αν έμεινε πεθαμένος! Τότε θα είχαμε απλώς έναν Πονεμένο μεν Θεό αλλά Νεκρό! Θύμα & Αυτός του κακού & του Πόνου. Μάταιη παρηγοριά!
Το πρόβλημα λύνεται τελεσίδικα & αληθινά, σε δεύτερη φάση, στον πανάγιο Τάφο, στην Ανάσταση. Εδώ θα γίνει όχι η μερική ούτε η ψυχολογική λύση αλλά η τελική & οντολογική λύση & απάντηση. «Η πέτρα που κύλησε μπροστά στον τάφο του Χριστού θα μπορούσε κατάλληλα να ονομάζεται φιλοσοφική λίθος γιατί η απομάκρυνσή της δεν έδωσε μόνο στους Φαρισαίους αλλά, εδώ & 1800 χρόνια, στους φιλοσόφους τόσα να σκεφτούν» (Soren Kierkegaard). Στο Γολγοθά, επειδή Αυτός που βιώνει το πρόβλημα δεν είναι απλός άνθρωπος αλλά & Θεός, ο Θεός παίρνει στο σώμα του όλο τον πόνο, όλο το κακό, όλη την αδικία & όλο το θάνατο & τα σκοτώνει μαζί με τον εαυτό Του στην ίδια του τη σάρκα! Μετά, επειδή είναι Θεός, στην Ανάσταση όλα τα σκοτωμένα τα ανασταίνει & τα μεταμορφώνει & τους δίνει νέο νόημα. Τα μετατρέπει από κατάρα σε ευλογία, από σκοτάδι σε Φως! Ως άνθρωπος βιώνει το πρόβλημα & ως Θεός το λύνει! «Μερικές φορές ο Θεός επιτρέπει αυτό που μισεί, για να ολοκληρώσει αυτό που αγαπά»! (Joni Eareckson Tada, The God I Love).
     Τώρα λοιπόν, μετά το Γολγοθά & την Ανάσταση το πρόβλημα του κακού & του πόνου αντιμετωπίζεται με δύο μόνο τρόπους. Εκπρόσωποί τους είναι οι δύο ληστές στο Γολγοθά. Ή σαν τον αγνώμονα ληστή θα πονάω στη ζωή μου αλλά χωρίς τη συντροφιά του Μεγάλου Πονεμένου & Αναστημένου Θεού, οπότε θα καταριέμαι τον πόνο μου, θα βλασφημάω το Θεό & θα αυξάνω το κακό, τον πόνο & θα πεθαίνω εις απώλειαν. Ή, θα πονάω παρέα & συντροφιά μαζί με τον Πονεμένο & Αναστημένο Θεό, & έτσι θα μικραίνω & θα απαλαίνω τον πόνο, οπότε το κακό & τον πόνο τα ανασταίνω, τα μεταμορφώνω μαζί Του & ζω τον πόνο με την προοπτική της Ανάστασής μου & της οριστικής εξαφάνισης του κακού στη Β΄ Παρουσία, όπου θα εξαφανιστεί το πρόβλημα του κακού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οι δύο ληστές είναι οι δύο στάσεις ζωής απέναντι στο πρόβλημα του κακού! Και οι δύο πονούν αλλά με τελείως διαφορετική φιλοσοφία.
     Άρα στο Χριστιανισμό το μέγα πρόβλημα του κακού & του πόνου λύνεται σε δύο φάσεις, στο Γολγοθά & στον πανάγιο Τάφο, λύνεται μόνο με την σταυρωμένη & αναστημένη Αγάπη του Θεού, του Χριστού, για τον Άνθρωπο. «Τι βρίσκουμε το Θεό να κάνει με αυτή την υπόθεση της αμαρτίας & του κακού;… Ο Θεός δεν εξάλειψε το στοιχείο του κακού. Το μεταμόρφωσε. Δεν σταμάτησε τη Σταύρωση. Αναστήθηκε!» (Dorothy L. Sayers). Άρα όλο το μέγα υπαρξιακό πρόβλημα του κακού λύνεται με δύο μόνο φράσεις! «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν» (Α΄Πέτρου 2,21) στο Γολγοθά και «Χριστός ανέστη» στον Πανάγιο Τάφο. Τόσο απλά… για όποιον το πιστέψει απλά… (π. Νικόλαος)

...Διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα. Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρεις πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο. Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρείς ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα.

Αμέσως θα σου πει ο λογισμός, σήκω να φύγεις. Είναι απρόοπτο.

Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες...

Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι....

Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθει βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; « Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένεις όλα, να μπορείς να υπομένεις ό,τι έρχεται.

Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχει καμμία πνευματική ζωή.

Καταρχήν να σας πω ότι είμαι μία γυναίκα 60 ετών και καταλαβαίνετε τι βιώματα έχω περάσει μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Από μικρό παιδί 4-5 ετών η μητέρα μου, μού μιλούσε για την ζωή του Χριστού. Εγώ μέσα μου τότε σκεφτόμουν, αχ να μπορούσα να ήμουν και εγώ εκεί τότε που ζούσε ο Χριστός! Αργότερα όταν μεγάλωσα τα ξέχασα όλα και το Χριστό Τον είχα βάλει κάπου στην γωνιά του μυαλού μου, βλέπετε είχα αλλά πιο "σοβαρά" να σκεφτώ.
Πέρασαν τα χρόνια και εγώ συνέχιζα την ζωή μου έξω από την Εκκλησία και από τον λόγο του Θεού.

Μέχρι που έφτασε πέρσι το Πάσχα και εντελώς "τυχαία" μού έγινε πρόταση να πάω στα Ιεροσόλυμα.
Χαρά μεγάλη! Επιτέλους θα πήγαινα και εγώ στους Αγίους Τόπους.
Ήθελα και να κοινωνήσω εκεί σαν όλους τους καλούς Χριστιανούς. Φυσικά ήξερα πως πρέπει να εξομολογηθώ πριν την Θεία Κοινωνία. Σιγά όμως που θα πήγαινα σε κάποιον παπά για να πω τις αμαρτίες μου. Είχα μεγάλο φόβο. Κι αν αυτός μετά τις έλεγε; Να γίνω ρεζίλι; Σιγά έλεγα θα κάτσω κάτω από ένα εικόνισμα και θα τα πω στον ίδιο τον Θεό, εξάλλου αυτός τα ξέρει όλα, και έτσι έκανα. Δεν θυμάμαι αν τα είπα και όλα, για να είμαι ειλικρινής.
 Εντάξει, είμαστε έτοιμοι, πάμε λέω, και πήγαμε.
Το Μ. Σάββατο που γίνεται η αφή του Αγίου φωτός καθόμουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο υπομονετικά και περίμενα να πάρουμε το φως της Αναστάσεως.
Μέσα μου αντί να προσεύχομαι κοίταζα γύρω μου και έλεγα: Αχ! Τι ωραία να άναβε η δική μου λαμπάδα και να ζηλεύουν όλοι οι άλλοι και εγώ να καμαρώνω.
Αλλά σιγά που θα άναβε η δική μου λαμπάδα. Στεναχωρέθηκα λιγάκι και το προσπέρασα.
Το απόγευμα μάς επέτρεψαν να μπούμε στον Πανάγιο Τάφο.
Σαν όλους τους άλλους μπήκα αφού προηγουμένως είχα μαλώσει με αυτούς που περίμεναν να μπουν και αυτοί με την σειρά τους.
Δεν αισθάνθηκα τίποτα. Έκανα τον σταυρό μου, προσκύνησα και αυτό ήταν όλο.
Στην συνέχεια πήγα να λειτουργηθώ και να κοινωνήσω στον Ναό της Αναστάσεως μπροστά από τον Π.Τ.

Ε, και που κοινώνησα , τι με αυτό; Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Γύρισα πίσω στο σπίτι μου ευχαριστημένη που πήγα στα Ιεροσόλυμα και τίποτα άλλο.

Εντελώς "τυχαία" (ύστερα από 2 μήνες από το προσκύνημα μου στην Αγία Γη), μαθαίνω πως υπάρχει ένας πνευματικός, με τον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω. Όσοι είχαν πάει Εξομολόγηση μου είπαν ότι αν εξομολογηθείς σε Πνευματικό θα φύγεις άλλος άνθρωπος.
Τότε κάτι άλλαξε μέσα μου, ένα δυνατό έντονο φως χύθηκε και φώτισε όλες μου τις σκοτεινές γωνίες που φύλαγα επτασφράγιστα τα παραπτώματά μου. Για δύο συνεχόμενες εβδομάδες έγραφα ένα-ένα τα ανομήματά μου και κάθε μέρα συμπλήρωνα και κάτι άλλο που μου είχε ξεφύγει. Στο τέλος όταν τα διάβασα όλα όσα είχα κάνει, σιχάθηκα τον εαυτό μου.
Ξεκίνησα λοιπόν με τρεμάμενα πόδια και είπα, "Λοιπόν πάω και ότι γίνει, ας γίνει".
Αν ο Ιερέας με βρίσει, καλά θα μου κάνει, τέτοια που είμαι.

Και τώρα αρχίζει η ΜΕΓΑΛΗ αλλαγή στην ζωή μου.
Εξομολογούμαι με δάκρυα στα μάτια που πηγάζουν βαθιά από μέσα μου δίχως να το επιδιώκω. Απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό για αυτή μου την αντίδραση. Αφού τελείωσα και έφυγα μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου νόμιζα πως δεν πατούσα στην γη. Πετούσα τουλάχιστον 10 πόντους πάνω από την γη. Το σώμα ήταν ανάλαφρο, αέρινο και η ψυχή μου άδεια από στεναχώριες (που σας πληροφορώ είχα παρά πολλές) κενή, ήμουν ΑΛΛΟΣ  άνθρωπος.

Απορούσα κ έλεγα: "καλά, έτσι νιώθει ο άνθρωπος μετά την εξομολόγηση; Δεν είναι δυνατόν! Και αν ναι, γιατί έχασα τόσα χρόνια από την ζωή μου δίχως να το έχω κάνει νωρίτερα;"
Αυτόματα μου ήρθε η επιθυμία να πιάσω στα χέρια μου κανένα βιβλίο του Αγίου Παϊσίου μπας και ξεστραβωθώ.
Το διάβασα όλο, η ζωή μου άρχισε να αλλάζει, να γίνομαι άλλος άνθρωπος, να φεύγει σιγά σιγά αυτό το εκνευριστικό μόνιμο άγχος που είχα και η κατάθλιψη.
Έγινα πιο χαμογελαστή και άρχισα να λέω τα "καλά" των ανθρώπων και όχι τις "ιδιοτροπίες" τους. Συγχώρεσα όλους όσους με έβλαψαν και ζήτω και εγώ ταπεινά συγγνώμη από όσους έχω αδικήσει ή βλάψει.

Και ως εκ θαύματος μού ξαναγίνεται η πρόταση να ξαναπάω στην Ιερουσαλήμ. Ήταν Ιανουάριος, 7 μήνες από την πρώτη μου εξομολόγηση.
Έφτασα στον Πανάγιο Τάφο για δεύτερη φορά. Όση ώρα περίμενα για να μπω μέσα, το μυαλό μου είχε κολλήσει και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Καμμία προσευχή, το μόνο που έλεγα συνέχεια μέσα μου λες και είχε κολλήσει η βελόνα ήταν: "Κύριε Ιησού Χριστέ συγχώρεσέ με και ελέησέ με ".
Επιτέλους, φτάνω στην πόρτα, ρίγος σε όλο μου το κορμί, τρέμω από συγκίνηση, νιώθω το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Κοιτάζω την ταφόπλακα Του Χριστού μας, νομίζω ότι Τον βλέπω εκεί, απλώνω τα χέρια μου για να πιάσω τα πόδια Του -τα καταματωμένα-, να Του τα χαϊδέψω, τα δάκρυά μου τρέχουν βροχή, η Ιερή πέτρα έχει μουσκέψει. Χριστέ μου, λέω, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για σένα που έδωσες το αίμα σου και την ζωή σου για να σωθούμε εμείς οι ανάξιοι από της αμαρτίες μας. Χριστέ μου, Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με αξίωσες την τρισάθλια ψυχή μου να μπορεί να ασπάζεται τον Άγιο σου Τάφο. Ελέησε όλο τον κόσμο και συγχώρεσέ τον. Το μόνο που σου ζήτω εγώ, δεν είναι υγεία, αλλά φώτισε την σκέψη μου, βοήθησε με να κάνω το θέλημά σου.
Ύστερα, ανηφορήσαμε για τον Γολγοθά. Κόσμος πολύς από κάθε γωνιά του κόσμου.
Άλλοι προσευχόντουσαν νοερά με κατάνυξη και άλλοι απλοί τουρίστες που ήρθαν να δουν τα αξιοθέατα.
Αυτοί μιλούσαν δυνατά, κάποιοι άλλοι γελούσαν δίχως να σέβονται καθόλου τον τόπο που βρίσκονταν. Έκλεισα τα μάτια, αισθάνθηκα πως εκείνη την στιγμή ζούσα την σταύρωση του Κυρίου μας ξανά. Έβλεπα τον Χριστό μας στον σταυρό και τους Ιουδαίους να τον κοροϊδεύουν και να τον χλευάζουν.
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου, δεν προλάβαινα να τα σκουπίσω και έσταζαν στο πάτωμα. Εγώ ξαναζούσα την σταύρωση και οι άλλοι με κοιτούσαν, κάτι έλεγαν μεταξύ τους, και συνέχιζαν να γελούν!
Δεν τους έδωσα σημασία, κοίταζα τον Εσταυρωμένο και Τον παρακαλούσα να τους συγχωρέσει και να τους φωτίσει."Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι "
Τα μεσάνυχτα κάνουν ολονυχτία οι ιερείς του Π.Τ. μαζί με τον Δεσπότη. Κάθισα να παρακολουθήσω τη Θεία Λειτουργία, με μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.
Όταν ο Δεσπότης είπε: "Τα σα εκ των σων", έγινε σεισμός μέσα μου, έπεσα στα γόνατα και παρακαλούσα τον Κύριο για την σωτηρία του κόσμου.
Βλέποντας το Άγιο Δισκοπότηρο επάνω στην ταφόπλακα, τρελάθηκα.
"Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με αξιώνεις να μπορώ να κοινωνήσω το Σώμα και το Αίμα σου! Εγώ η ανάξια δούλη σου, βιώνω τέτοιες στιγμές;"

Όσο κι αν προσπάθησα, πιστεύω πως μόνο ένα 10% κατάφερα να αποτυπώσω από τα συναισθήματά μου επάνω σε αυτό το χαρτί.

 

Αδελφοί μου, συνοψίζοντας, θέλω να σας πω, πως κάνω σύγκριση της προ εξομολογήσεως ψυχής μου και ζωής μου, με την τώρα ζωή μου και βλέπω το πόσο πολύ έχω αλλάξει στις συνήθειές μου ακόμα και στις σκέψεις μου.
Η ψυχή μου έχει αποκτήσει γαλήνη, νόημα και ενδιαφέρον για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Εύχομαι, ο Κυρίως ημών Ιησούς Χριστός, να είναι πάντα δίπλα μας και ΠΑΝΤΑ να εξομολογούμαστε.
 
Με πολλή αγάπη,η αδελφή σας Φωτεινή

Πηγή: http://www.imaik.gr

Fr. Lev Gillet
«…Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα ᾿Εμμαούς … Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς…» (Λουκ. κδ΄, 13-15)

Ἀξίζει πράγματι νὰ μελετήσουμε, νὰ ἐξετάσουμε καλύτερα τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πλησίασε τὸν Κλεόπα καὶ τὸν ἄλλο μαθητὴ καθ’ ὁδὸν πρὸς Ἐμμαούς.

Τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια περιγράφουν πολλοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους πλησίαζε ὁ Χριστὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἢ οἱ ἄνθρωποι ἔσπευδαν νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστό. Κάποιες φορές, οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν πρὸς τὸν Χριστό. Κάποιες ἄλλες, ὁ Χριστὸς πηγαίνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους· τοὺς πλησιάζει κατὰ πρόσωπο, ἄμεσα. Ἄλλοτε, ὁ Χριστὸς προχωρεῖ μὲ δική του πρωτοβουλία, εἰσέρχεται, παρεμβάλλεται στὸ δρόμο τους, στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, καὶ τοὺς περιμένει. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς, καθήμενος «ἐπὶ τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακὼβ» προσκαρτεροῦσε, ἀνέμενε τὴν Σαμαρείτιδα νὰ ἔλθει.

Στὴ περίπτωση τῶν μαθητῶν, ποὺ «ἐπορεύοντο εἰς Ἐμμαούς», ἡ προσέγγιση εἶναι διαφορετική. Ἡ περικοπὴ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦλθε νὰ τοὺς πλησιάση κατὰ πρόσωπο, ἐμπρός τους· ὅτι δὲν βάδιζε πρός ἀντίθετη κατεύθυνση, ὥστε νὰ ἔλθη πρὸς συνάντησή τους. Ἔτσι, οἱ μαθητές δὲν τὸν εἶδαν νὰ ἔρχεται πρὸς αὐτοὺς ἀπὸ κάποια ἀπόσταση. Φαίνεται σαφῶς ὅτι ὁ Χριστός, βαδίζοντας πίσω τους σέ κάποια ἀπόσταση, τελικά ἐπετάχυνε τὸ βῆμα του καὶ τοὺς πλησίασε. Ἀρχικά, βάδιζε δίχως νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ μαθητές ὅτι τοὺς συνώδευε, ἕως ὅτου τοὺς πλησίασε τόσο, ὅσο νὰ ἀκούει τὸν ἦχο τῆς συνομιλίας τους. Τέλος, τοὺς πρόφθασε καί, φθάνοντας στό πλευρό τους, ἔλαβε εὐθὺς μέρος στὸ διάλογο, στὴ συζήτηση ποὺ εἶχαν.

Ἡ προσέγγισή Του δὲν ἦταν μόνο τοπική, ἀλλὰ καὶ πνευματική. Ὅπως τοὺς πλησίαζε, ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη ὅτι ἦσαν «σκυθρωποί», θλιμμένοι δηλαδὴ καὶ στενοχωρημένοι. Νομίζω ὅτι, τὶς περισσότερες φορές, ὁ Χριστὸς πλησιάζει ὄχι τόσο τὰ σώματα ἀλλὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων· καὶ τὶς πλησιάζει μὲ ἕνα τρόπο ἀνάλογο ἐκείνου, ποὺ πλησίασε τοὺς μαθητές κατὰ τὴν πορεία τους πρὸς Ἐμμαούς.

Κάποιοι ἄνθρωποι συναντοῦν τὸν Ἰησοῦν «κατὰ πρόσωπον»· Τὸν γνωρίζουν λίγο ἕως πολύ· γνωρίζουν πῶς νὰ ἀπευθυνθοῦν πρὸς Αὐτόν, καὶ ἔχουν μάθει νὰ ἀντιλαμβάνωνται πότε Ἐκεῖνος ἀπευθύνεται πρὸς αὐτούς. Ὅμως σήμερα, γιὰ τὸν περισσότερο κόσμο, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας ἄγνωστος. Ἔτσι, ὡς ἕνας ἄγνωστος λοιπόν, τοὺς πλησιάζει προφθάνοντάς τους καθ’ ὁδόν, ὅπως καὶ τοὺς μαθητές πρὸς Ἐμμαούς. Τοὺς πλησιάζει μὲ τέτοιο τρόπο, ὡς νὰ εἶναι κάποιος ἄγνωστος σʼ αὐτούς, ἀλλὰ ἄγνωστος συγγενής τους.

Συνήθως, σκεπτόμαστε τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, δίχως νὰ ἔχουμε τὴν παραμικρή πρόθεση νὰ ἀναμείξουμε τὸν Χριστὸ στοὺς συλλογισμούς μας. Καὶ νά, ποὺ ὁ Χριστὸς παρεμβάλλεται στὴ σκέψη μας χωρὶς νὰ τὸ παρατηρήσουμε. Εἰσχωρεῖ στὸ νῆμα τῶν συλλογισμῶν μας, στὰ κύματα τῶν συναισθημάτων μας. Δὲν γνωρίζουμε πῶς βρέθηκε ἐκεῖ, ἀλλὰ λίγο – λίγο συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἕνας καινούριος παράγοντας συμμετέχει στὴ δραστηριότητα τῆς ψυχῆς μας, τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Εἴτε γνωρίζουμε εἴτε δὲν γνωρίζουμε πῶς λέγεται ὁ παράγοντας αὐτός, μᾶς ἐπιβάλλεται· ἀκόμη καὶ ἂν ἀρνούμαστε νὰ δεχθοῦμε ὅσα μᾶς ὑποβάλλει, δὲν μποροῦμε νὰ μὴ τὸν ὑπολογίσουμε.

Μία σκέψη ἢ μία αἴσθηση, ὁποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς ἐμπνέει, ἀνοίγουν νέες προοπτικές. Οἱ μαθητές πρὸς Ἐμμαοὺς ἦσαν σκυθρωποὶ καὶ τεθλιμμένοι, ὅση ὥρα βρίσκονταν ἀπορροφημένοι στὶς σκέψεις καὶ τοὺς συλλογισμούς τους. Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος βρέθηκε μεταξύ τους καὶ ἄρχισε τὴν ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, ὅλα ἔγιναν φωτεινά, ὅλα τὰ προβλήματα λύθηκαν, ὅλα εἰρήνευσαν. Ἐκεῖνοι, ὁποὺ προηγουμένως συζητοῦσαν καὶ ἐπιχειρηματολογοῦσαν ἀτέρμονα, ἔπαυσαν τώρα. Ὅλες οἱ περιπλοκὲς λύθηκαν, ὅλοι οἱ λαβύρινθοι βρῆκαν διέξοδο, ἐμπρὸς στὴν ἤρεμη βεβαιότητα, τὴν ὁποίαν παρέχει ὁ μόνος διδάσκαλος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ ἐμᾶς. Ὅλοι, κάποιες στιγμές, εἴμαστε προσκυνητές πρὸς Ἐμμαούς, βαδίζοντας μέσα στὸ πνευματικὸ σκοτάδι τῆς νύκτας, ὁποὺ ἄρχισε νὰ πέφτει, μὲ τὶς ἀμφιβολίες μας, τὰ ἄγχη μας, τὶς ἀγωνίες μας, τὶς ἀντιζηλίες μας, τὶς διεκδικήσεις μας, τὴ νοησιαρχία μας, τὶς καχυποψίες μας, τὶς ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικές μας συγκρούσεις. Ὅμως κάποιος, ποὺ μᾶς παρακολουθεῖ στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας, τρέχει, μᾶς προφθάνει, καὶ «συνεμπαίνει» στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά μας. Καὶ τότε, μία μεγάλη διαύγεια, μία μεγάλη σαφήνεια καὶ καθαρότητα εἰσβάλλει στὸ νοῦ καὶ στὴ σκέψη μας· μία μεγάλη ἡσυχία κυριαρχεῖ στὴν ψυχή μας. Δὲν γνωρίζουμε ἴσως τὴν ὑπέρτατη ζωντανὴ παρουσία Ἐκείνου, ποὺ διεβεβαίωσε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀνάστασις, ἀλλά, ὅπως καὶ οἱ μαθητές πρὸς Ἐμμαούς, οἱ ὁποῖοι πίεζαν τὸν Κύριο νὰ μὴ φύγει, ἀλλὰ νὰ μείνει μαζί τους, ἡ ψυχή μας ὁλόκληρη κραυγάζει πρὸς τὸν ἄγνωστο αὐτὸν Παντοδύναμο: «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν»…

Πηγή: http://www.imaik.gr

Τον 19ο αιώνα ένας φιλόδοξος Γάλλος, ο Λαρεβεγιέρ-Λεπώ δημιουργεί δική του θρησκεία και οργανώνει κίνημα με το όνομα Θεοφιλανθρωπισμός. Καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, αγωνίζεται επίμονα, αλλά το κίνημα του δεν ευδοκιμεί.

Πικραμένος κι απογοητευμένος από τη ματαίωση των σχεδίων του, εμπιστεύεται το πρόβλημά του στον μεγάλο και σοφό διπλωμάτη Ταλεϋράνδο. Εκείνος αφού τον άκουσε προσεκτικά, του δίνει μία συμβουλή έξυπνη και πολύ εύστοχη.

- Θα σου υποδείξω εγώ ένα τρόπο που, αν τον εφαρμόσεις , σίγουρα θα στεφθεί με επιτυχία το κίνημά σου. Θα φτιάξεις τη δυνατότερη θρησκεία του κόσμου, θα ξεπεράσεις το Χριστιανισμό και καθετί άλλο. Πρώτα θα κηρύξεις τη θρησκεία σου με πάθος, θα μιλάς με γλώσσα σκληρή, θα ελέγξεις και θα ξεσκεπάσεις κάθε αδικία και παρανομία. Τότε θα σε συλλάβουν, θα σε καταδικάσουν σε θάνατο, θα σε βασανίσουν, θα σε σταυρώσουν κι αφού σ’ ενταφιάσουν, εσύ την τρίτη ημέρα αναστήσου κι έλα να σε δουν. Να είσαι βέβαιος ότι η θρησκεία σου θα επικρατήσει.

Με τήν απάντηση αυτή ο Ταλεϋράνδος ήθελε να πει: Καημένε Λεπώ, το μυστικό της επιτυχίας δεν βρίσκεται στο χρήμα ούτε στη φιλοσοφία ή στην προπαγάνδα αλλά στην ακατάβλητη δύναμη της Αναστάσεως.

Σήμερα, στη σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία που ζούμε, η ανάσταση του Χριστού πολεμείται από δύο ύπουλους εχθρούς: τον ευδαιμονισμό και την ύβρη, τα δύο πρόσωπα του αντίχριστου. Η Εκκλησία όμως με κεφαλή τον αναστημένο Ιησού οπλίζει τα μέλη της με την πνευματική πανοπλία, ώστε να διεξάγουν τον αγώνα νικηφόρα.

Στεργίου Ν. Σάκκου, «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»

...Τούτους τους δύο μήνες, αδερφέ μου, βρήκα μέσα μου έναν άλλο άνθρωπο, λες και αναστήθηκε εντός μου ένας καινούργιος άνθρωπος! Τον είχα πάντοτε μέσα μου μα ποτέ δε θα παρουσιαζόταν μπροστά μου αν δε με χτύπαγε αυτό τ' αστροπελέκι.
Είναι τρομερό! Τι με νοιάζει που θα σκάβω είκοσι χρόνια μέσα στα ορυχεία; - αυτό καθόλου δεν το φοβάμαι, άλλο είναι που μου φαίνεται τώρα τρομερό: Μην τύχει και μ' εγκαταλείψει ο άνθρωπος που αναστήθηκε εντός μου! (Φ. Ντοστογιέβσκη Αδελφοί Καραμαζοβ)

Ετικέτες: ανάσταση, θλίψεις, μετάνοια