ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ!
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ! ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ…
¨Ρίχνοντας¨ τ’ όποιο χρηματικό ποσό στο Κυτίο στην είσοδο του Ναού… ή/και…
¨Δίνοντάς¨ το, στους υπευθύνους(1) του ΕΦΤ(Ενορ.Φιλόπτ.Ταμείο)
Προσκομίζοντας ΤΡΟΦΙΜΑ στο Συσσίτιο(3) (ή στο Ναό) προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του (ή να διανεμηθούν [σε περίπτωση δυνατότητας] σε όσους τα χρειάζονται)… ή/και…
Αγοράζοντας από καταστήματα τροφίμων ΔΩΡΟΕΠΙΤΑΓΕΣ και προσφέροντας τες στο ΕΦΤ, προκειμένου να δοθούν σ’ όσους τις έχουν ανάγκη… ή/και…
Αναθέτοντας τήν αγορά των ΥΛΙΚΩΝ για το συσσίτιο, στους υπευθύνους(2) του … ή/και…
Αναλαμβάνοντας τα έξοδα (όλου ή μέρους) συγκεκριμένου γεύματος (Όσπρια >200 ευρώ, Μακαρόνια κιμά >230, Κοτόπουλο >330), «Υπέρ Αναπαύσεως» αγαπημένου σας προσώπου, σε συνεννόηση με τους υπευθύνους του (2)… ή/και…
Συμμετέχοντας στους κατά καιρούς περιφερόμενους Δίσκους του Ναού...ή/και
Καταθέτοντας στον Τραπεζικό Λογαριασμό του ΕΦΤ:
Τράπεζα Πειραιώς IBAN: GR 66 0172 0380 0050 3807 5349 683
και επικοινωνώντας έγκαιρα μαζί μας για την έκδοση της νόμιμης απόδειξης.
(1)Υπεύθυνος ΕΦΤ:π.Ιωάννης (τηλ. Ναού 210 9335 460)
(2)Συσσίτιο:κα Μαντώ (τηλ. Συσσιτίου 210 93 50 151,Τρίτη και Πέμπτη πρωί:8.00 με 12.00)
(3)Θέση Συσσιτίου: Θεόγνιδος 10, στο ημιυπόγειο της πολυκατοικίας, πίσω από το Ιερό τού Ναού).
Η ολότητα πιο ευδιάκριτη από τα έργα
Η ολότητα είναι πάντα πια ευδιάκριτη από ένα μέρος της ολότητας. Αυτό οπωσδήποτε συμβαίνει για λόγους σημασίας και φερεγγυότητας της ολότητας.
Είναι πια οφθαλμοφανής η βελανιδιά από το βελανίδι στη βελανιδιά. Είναι πιο ευδιάκριτη η άμαξα από τον άξονα της άμαξας. Είναι πιο εμφανής ο άνθρωπος από το χέρι του ανθρώπου. Η ολότητα της φύσης είναι πιο οφθαλμοφανής από οποιοδήποτε πράγμα μέσα στη φύση.
Ο Θεός είναι πιο εμφανής από τη φύση και απ’ όλα στη φύση. Όμως όταν ο άνθρωπος κοιτάζει το βελανίδι στη βελανιδιά, το βελανίδι γίνεται γι’ αυτόν πιο οφθαλμοφανές από τη βελανιδιά. Όταν κοιτάζει τον τροχό, ο τροχός γίνεται γι’ αυτόν πιο ευδιάκριτος από την άμαξα. Όταν κοιτάζει το χέρι, το χέρι του γίνεται πιο εμφανές από τον άνθρωπο. Όταν κοιτάζει οποιοδήποτε πράγμα στη φύση, αυτό το πράγμα γίνεται γι’ αυτόν πιο οφθαλμοφανές από τη φύση. Όταν κοιτάζει τη φύση, η φύση γι’ αυτόν γίνεται πιο ευδιάκριτη από τον Θεό.
Όμως αυτό το οφθαλμοφανές της πράξης είναι στιγμιαίο, ενώ το οφθαλμοφανές της ολότητας είναι μόνιμο.
Ως εκ τούτου ο Θεός είναι το μεγαλύτερο και το μονιμότερο και το πλέον εμφανές.
Η σιωπή
Περί τριών πραγμάτων μην βιάζεσαι να μιλάς: Περί του Θεού - μέχρι να στερεώσεις την πίστη σ’ Αυτόν. Περί της αμαρτίας του άλλου - μέχρι να θυμηθείς τη δική σου και περί της επόμενης ημέρας - μέχρι την αυγή της
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 19-20).
Παιδικές Ασκήσεις.
Αξιοθαύμαστος ήταν ο ζήλος του μικρού Αρσενίου για νηστεία. Νήστευε αυστηρά από πολύ μικρός. Ζητούσε από την μητέρα του να του μαγειρεύη αλάδωτα χόρτα. Για να αναγκάζεται μετά την θεία Λειτουργία να παραμένη νηστικός, το αντίδωρο το κρατούσε και το έτρωγε ύστερα από ώρες. Για να περιορίζη την ποσότητα, έσφιγγε πολύ την ζώνη. Κάποτε νήστευσε τόσο που από την εξάντληση έπεσε στο κρεββάτι.
Έλεγε αργότερα ο Γέροντας: «Τα χέρια μου ήταν (λεπτά) σαν τον μικρών παιδιών της Αφρικής, διότι ο οργανισμός μου στερήθηκε βασικές τροφές, όταν ήμουν μικρός. Ο λαιμός μου είχε γίνει σαν το κοτσιάνι του κερασιού. Τα παιδιά μου έλεγαν: "Θα πέσει το κεφάλι σου"».
Η ευλαβής Κονιτσιώτισσα Κέτη (Ερρικέτη) Πατέρα, μεγαλύτερή του στην ηλικία, ανέφερε σχετικά: «Τον ρώτησα κάποτε:
—Παιδί μου, έφαγες τίποτε σήμερα;
—Δεν έφαγα. Τι να φάω, αφού η μητέρα μου τα βράζει όλα τα φαγητά στην ίδια κατσαρόλα, και το κρέας και τα νηστήσιμα. Η ίδια κατσαρόλα απορροφά• δεν μπορώ να φάω.
—Παιδί μου, αφού η μάννα σου είναι τόσο καθαρή και την πλένει καλά με αλισίβα.
— Δεν μπορώ να φάω από αυτά, απαντούσε. »
Και νήστευε, νήστευε συνέχεια και αποτραβιόταν μοναχός του για να προσεύχεται».
Όταν έμαθε να διαβάζη καλά, βρήκε την Αγία Γραφή και μελετούσε κάθε ημέρα το Τετραβάγγελο. Εύρισκε επίσης βίους Αγίων και εντρυφούσε. Είχε μαζέψει ένα κουτί με βίους. Μόλις γύριζε από το σχολείο, δεν ήθελε ούτε να φάη. Πρώτα πήγαινε, άνοιγε το κουτί, έπαιρνε και διάβαζε τους βίους των Αγίων. Ο μεγαλύτερός του αδελφός τους έκρυβε, αν και ευλαβής, διότι δεν ήθελε να ασχολήται ο μικρός Αρσένιος πολύ με τα εκκλησιαστικά, για να μην παραμελή τα μαθήματα. Ο Αρσένιος δεν έλεγε τίποτε. Εύρισκε άλλους βίους Αγίων και τρεφόταν πνευματικά.
Μαρτυρεί ο αδελφός του: «Ο Αρσένιος από την δευτέρα Δημοτικού διάβαζε θρησκευτικά βιβλία, απομονωνόταν και προσευχόταν πολύ. Δεν έπαιζε πως τα άλλα παιδιά».
Ό,τι διάβαζε στα Συναξάρια προσπαθούσε να το εφαρμόση. Διάβασε πώς, όταν φοβάσαι σε έναν τόπο, πρέπει να συχνάζης εκεί για να διώξης τον φόβο . Επειδή φοβόταν όταν περνούσε από το κοιμητήριά αποφάσισε να πάη εκεί τη νύχτα, για να του φύγη ο φόβος. Ήταν τότε στην τετάρτη τάξη του Δημοτικού. «Είδα», διηγήθηκε, «από την ημέρα έναν άδειο τάφο. Μόλις νύχτωσε η καρδιά μου χτυπούσε, αλλά πήγα και μπήκα στον τάφο. Στην αρχή ήταν δύσκολο αλλά μετά συνήθισα. Κάθησα αρκετή ώρα και εξοικειώθηκα. Πήρα θάρρος και άρχισα να γυρίζω από μνήμα σε μνήμα, αλλά πρόσεχα να μη με δουν και με περάσουν για φάντασμα. Αυτό ήταν• πήγα τρία βράδυα και έμεινα μέχρι αργά στο κοιμητήρι και μου έφυγε ο φόβος».
Αισθανόταν αγάπη μεγάλη προς τον Θεό και η προσευχή του ήταν εκδήλωση αυτής της αγάπης. Στις μεγάλες γιορτές παρέμενε άγρυπνος, άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν όρθιος όλη τη νύχτα. Ο μεγαλύτερος αδελφός του τον εμπόδιζε. Δεν τον άφηνε να σηκώνεται τις νύχτες για να διαβάζη το Ψαλτήρι. Τον έβαζε κάτω από τις κουβέρτες. Γενικά η τακτική του αδελφού του όχι μόνο δεν έκαμψε τον ζήλο του αλλά αύξησε την αγάπη του προς τον Θεό.
Πήγαινε από μικρός ατό δάσος, μάζευε βελανίδια, τα τρυπούσε με ένα καρφί, τα περνούσε σε σχοινί και έκανε κομποσχοίνια για να μέτρα τις προσευχές και τις μετάνοιες.
Η αδελφή του Χριστίνα θυμάται ότι, ενώ κάποτε οι γονείς τους ήταν στο χωράφι, άρχισε να βρέχη. Ο Αρσένιος τους σκεφτόταν που βρέχονταν. Πήρε τα δύο μικρότερα αδέλφια του, πήγαν στο εικονοστάσι, γονάτισαν, έκαναν προσευχή και η βροχή σταμάτησε.
Όταν έπεφταν κεραυνοί, συνήθιζε να λέγη: «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος».
Η έμφυτη μοναχική του κλίση εκδηλώθηκε ενωρίς. Όταν τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώση, ο Αρσένιος απαντούσε σταθερά: «Καλόγηρος», χωρίς να έχη δει μοναχούς μέχρι τότε.
Διηγήθηκε και το εξής: «Όταν ακόμη ήμουν στο σχολείο, διάβαζα τους βίους των Αγίων και επιθυμούσα από τότε να γίνω ασκητής. Έβγαινα συχνά έξω από το χωριό. Ήμουν τότε ένδεκα χρόνων. Είχα επισημάνει ένα βράχο μεγάλο. Μια μέρα ξεκίνησα για να ανεβώ, να γίνω στυλίτης. Πήρα μόνο ένα μικρό σιδεράκι μαζί μου , για να τρώω κανα χορταράκι, όπως οι παλιοί ασκητές. Περπάτησα μιάμιση ώρα μεσ’ τα βουνά και τον βρήκα. Ήταν ψηλός ο βράχος. Ανέβηκα με δυσκολία και άρχισα να προσεύχωμαι. Εξάντλησα όλες μου τις δυνάμεις και μετά άρχισα να σκέπτομαι: "Οι ερημίτες είχαν ρίζες και έτρωγαν• λίγο νεράκι, ένα χουρμά... Εσύ δεν έχεις τίποτε εδώ πάνω στον βράχο. Πώς θα ζήσεις;". Με είχε κόψει η πείνα, δεν άντεχα άλλο, οπότε λέω: "Ας πάω να φάω κανα χορταράκι". Που να κατέβω όμως! Καλά ανέβηκα, αλλά πώς κατεβαίνω τώρα. Τέλος πήρα μια κουτρουβάλα, πώς δεν σκοτώθηκα. Η Παναγία με φύλαξε και δεν τσακίστηκα στα βράχια. Σιγά-σιγά κουτσαίνοντας ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι. Χάθηκα όμως μέσα στη νύχτα και με πολλές δυσκολίες έφθασα γύρω στα μεσάνυχτα».
(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 44-48).
84- ΜΗΤΡΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ.
Ένα αγοράκι, περνώντας με τη μητέρα του μπροστά από ένα επαίτη, έρριξε στη λάσπη ένα νόμισμα, και του είπε:
-Αν το θέλης, πήγαινε να το πάρης!
86- ΑΜΗΧΑΝΙΑ.
Πατέρα, στο σχολείο μου λένε:
-Μα, στο σπίτι δεν σε μορφώνουν;
Κι’ εσύ μου λες:
-Μα, στο σχολείο δεν σε μορφώνουν;
Κι έτσι, δεν ξέρω που να πάω να με μορφώσουν.
88- ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. Ρωτούσαν το Μ. Αλέξανδρο γιατί έδειχνε περισσότερη εκτίμησι κι ευγνωμοσύνη στον Αριστοτέλη, παρά στον πατέρα του.
-Διότι ο πατέρας μου με κατέβασε από τον ουρανό στη γη, ενώ ο Αριστοτέλης, με την παιδεία, με ανεβάζει από τη γη στον ουρανό.
Θυμάμαι όταν είχα ξεκινήσει πριν λίγους μήνες τη νέα μου δουλειά, με αυξημένες αρμοδιότητες πόσο άγχος είχα! Μια μέρα ειδικά με είχε καταλάβει τόσο πολύ το άγχος που έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο. Και όσο ένιωθα τη δυσφορία και την ανυπομονησία των πελατών τόσο αυτό αυξανόταν. Προσευχόμουν πολύ μέσα μου να με βοηθήσει ο Χριστός ώσπου άξαφνα ήρθε η σειρά μιας κοπέλας που και σ’αυτήν έκανα λάθος. Εκείνη μου άγγιξε το χέρι με αγάπη και μου είπε ‘ μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά, αρχή είναι ακόμα’ και μου χαμογέλασε! Αμέσως μου έφυγε όλη η άσχημη διάθεση και γέμισα χαρά μέσα μου. Έτσι βρήκα το θάρρος, σήκωσα το κεφάλι μου και είπα στους πελάτες που περίμεναν στην ουρά ‘ να με συγχωρείτε που κάνω λάθη, αρχή είναι ακόμα!’ Και οι πιο πολλοί μου χαμογέλασαν! Αυτή την κοπέλα ούτε την είχα δει ποτέ πριν ούτε και ως τώρα πολλούς μήνες μετά. Το βράδυ όμως στην προσευχή μου είπα ‘ Χριστέ μου Σε ευχαριστώ που μου έστειλες αυτό τον άνθρωπο εκείνη την ώρα! Να την έχεις πάντα καλά!’ Και η καρδιά μου ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη γι’αυτήν. Έγινε το χέρι της εκείνη την ώρα το χέρι του Θεού και το στόμα της το στόμα του Θεού. Τόσο απλά με μια κίνηση! Και σκέφτηκα πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ευγένειας! Δίκαια την αναφέρει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ως πρώτο παιδί της αγάπης.
Το έχω δει και σε μένα αυτό, πόσο πολύ αρέσει στους ανθρώπους να ακούν όμορφα λόγια από καρδιάς, να ακούν αυτές τις λέξεις που δεν είναι καθόλου τυπικές ‘ευχαριστώ, παρακαλώ, συγνώμη’. Στις περισσότερες δουλειές οι εργαζόμενοι πιέζονται να είναι ευγενικοί. Αυτό φυσικά δε λέγεται ευγένεια, είναι κάτι απωθητικό! Όμως η ευγένεια που πηγάζει από την αγάπη του Θεού είναι ικανή να φτιάξει ακόμα και ολόκληρη τη μέρα κάποιου. Βλέπω τους ανθρώπους πόσο κλεισμένοι είναι στον εαυτό τους, πόσα προβλήματα κουβαλούν μέσα τους… είναι ωραίο να τους σπλαχνιζόμαστε και να τους τιμάμε, να τους δίνουμε σημασία, να τους κοιτάμε στα μάτια και να τους μιλάμε με καλοσύνη, να τους δείχνουμε ότι είναι ξεχωριστοί για μας. Έχω εκπλαγεί με το πόση δύναμη έχει ένα χαμόγελο! Τώρα πια λέω στους πελάτες ‘αν θέλετε πηγαίνετε και στα άλλα ταμεία, έχουν πιο λίγο κόσμο’ αλλά δε φεύγουν… προτιμούν να καθυστερήσουν για λίγο γιατί μαζί με την απόδειξη τους δίνω και την προσευχή μου!
Ο Απόστολος Παύλος προτρέπει στην επιστολή τους προς Κολασσαείς ‘ ευχάριστοι γίνεσθε’ [ γ’15], δηλαδή να γινόμαστε ευχάριστοι μεταξύ μας! Βλέπω καμιά φορά ότι το ξεχνάμε αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί… ίσως επειδή θεωρούμε τους αδερφούς μας και τους οικείους μας δεδομένους, ίσως γιατί νομίζουμε ότι αρκεί γι’αυτούς η προσευχή μας ή επειδή σκεφτόμαστε πολύ έχουμε χάσει την απλότητα μας! Συμβαίνει μερικές φορές επιδιώκοντας τα σπουδαία χαρίσματα να μην πράττουμε ούτε και τα αυτονόητα! Τί μας κοστίζει ένα πλατύ χαμόγελο, ένα ‘ευχαριστώ’, μια γλυκιά κουβέντα, να απαντήσουμε σε ένα μήνυμα, να σηκώσουμε το τηλέφωνο, να δείξουμε σε κάποιον ότι για μας είναι σημαντικός, ότι τον νοιαζόμαστε! Μερικές φορές δε φτάνει μόνο η προσευχή… μπορούμε και εμείς να γίνουμε τα χέρια και η φωνή του Χριστού για τα αδέρφια μας ή και για τους αγνώστους. Οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο δύστροποι, μπορούν να μαλακώσουν με ένα χαμόγελο! Θυμάμαι παλιότερα, έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο… το έχασα αλλά το πρόλαβα σε ένα φανάρι λίγο παρακάτω. Χτυπάω την μπροστινή πόρτα του οδηγού να μου ανοίξει αλλά αυτός με κοίταζε αδιάφορα. Εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα χαμογέλασα! Και πατάει το κουμπί και ανοίγει την πόρτα! Μου λέει ‘ μπες μέσα και να ξέρεις την πόρτα την άνοιξε το χαμόγελο σου!’ Ίσως τελικά απλά ένα χαμόγελο αγάπης και ταπείνωσης να είναι το κλειδί και για μια άλλη πόρτα, την πολυπόθητη της Βασιλείας των Ουρανών! Αμήν. (K.B.)
Μαθήτρια του γερμανού φιλοσόφου Χούσσερλ, προσελήφθη βοηθός εις το πανεπιστήμιον του Φρειβούργου, όπου έγινε γνωστή για τις φιλοσοφικές της διαλέξεις.
Μια μέρα, πήγε να επισκεφθή μια φίλη της, και βρήκε ένα μικρό βιβλίο, πολύ ωραία δεμένο. Ήταν η ζωή της αγίας Θηρεσίας της Αβίλα.
-Άρχισα να το διαβάζω και αμέσως με κατέκτησε, ωμολόγησε αργότερα. Σταμάτησα το διάβασμα, μόνο όταν το τελείωσα κατά την αυγή και σκέφθηκα: «αυτή είναι η αλήθεια»
Αμέσως προμηθεύτηκε μια Κατήχησι. Έγινε Καθολική και κοινωνούσε κάθε μέρα. Η επιστημονική της δράσις πολλαπλασιάστηκε Το 1932 έγινε τιτλούχος καθηγήτρια της παιδαγωγικής του πανεπιστημίου της Μύνστερ.
Το 1933 εισήλθε εις την μονήν των Καρμηλιτίδων μοναχών, της Κολωνίας, με το όνομα αδελφή Θηρεσία του Σταυρού.
Πολύ σύντομα, ο ναζιστικός διωγμός εναντίον των εβραίων, την ανάγκασε να φύγη στην Ολλανδία, όπου όμως την συνέλαβαν οι Γερμανοί κατακτηταί το 1942 και την έκλεισαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, όπου τελείωσε στα κρεματόρια της σαπωνοποιίας.
64- Ο ΖΗΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Ο Ιγνάτιος Λοϊόλα είχε μάθει ότι ένας αμαρτωλός σύχναζε σ’ ένα αμαρτωλό μέρος. Να, τι μέσον εφεύρε για να τον σώση.
Πήγε στο δρόμο απ’ όπου επρόκειτο να περάση ο αμαρτωλός και όπου βρισκόταν ένα ποτάμι. Έβγαλε εκεί τα ρούχα του και όταν είδε να περνά ο αμαρτωλός, ρίχθηκε μέσα ως τον λαιμό. Σημειώσατε ότι ήταν χειμώνας. Μόλις τον είδε ο αμαρτωλός άρχισε να φωνάζη:
-Τι κάνεις; Θα παγώσης. Τρελλάθηκες; Βγες γρήγορα έξω.
Εκείνος του απάντησε:
-Δεν βγαίνω, αν δε μετανοήσης.
Ο αμαρτωλός λυπήθηκε το ζηλωτή ιερέα και συνάμα συναισθάνθηκε τη βαρύτητα της αμαρτίας του. Ντροπιασμένος του είπε:
Έβγα, σε παρακαλώ, και μετανοώ.
65- ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Να λες και για μένα καμιά προσευχή, συνεβούλευε ένας ιερεύς ένα παιδί του κατηχητικού.
-Εγώ, Πάτερ, πάντοτε προσεύχομαι για σας, απαντά εκείνο.
-Τι λες στην προσευχή σου; Ρωτά πάλι ο ιερεύς.
-Να σας κάνη ένα άγιο ιερέα.
-Γιατί το ζητάς αυτό;
-Γιατί αν σείς γίνετε άγιος θα μας κάνετε και μας αγίους, συνεπλήρωσε το παιδί.
66- ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ. Ένας Ιταλός δικηγόρος ρωτούσε μια μέρα τον Φίλιππο Νέρι:
-Πάτερ μου, το ξέρετε ότι η οικογένειά μου είναι μεγάλη και πρέπει από τώρα να σκεφθώ για το μέλλον των παιδιών μου. Υποδείξατέ μου το καλύτερο επάγγελμα για το μικρότερο από αυτά. Ένα επάγγελμα με λίγες απώλειες και πολλά κέρδη.
-Αφού είναι έτσι, απαντά ο Φίλιππος, δεν πρέπει να διστάσης· κάμε το άγιο. Το επάγγελμα του αγίου είναι το καλύτερο από όλα. Καμιά απώλεια, αφού ο Θεός ανταμείβει και τις μικρότερες θυσίες μας. Τα μεγαλύτερα κέρδη, αφού το επάγγελμα του αγίου μας κάνει να κερδίσωμε τον Παράδεισο.
67- ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ. Ζήτησαν από ένα πνευματικό τι απαιτείται για να γίνη καείς άγιος. Εκείνος απήντησε:
-Η χάρις του Θεού κι οι δοκιμασίες.
Την πρώτη δεν την αρνείται ο Θεός σε κανένα. Τις δεύτερες όλοι τις έχομε.
68- ΑΝ ΘΕΣ. Σε ένα μοναχό φημισμένο για την αγιότητά του και τη σοφία του μια νέα έγραψε γράμμα, παρακαλώντας τον να της υποδείξη πως μπορούσε να γίνη αγία. Ο μοναχός, για να την δοκιμάση, δεν της απήντησε, αλλ’ αυτή του έστειλε και δεύτερο γράμμα. Τότε ο μοναχός της έστειλε μια κάρτα με τις λέξεις: «Αν θες θα γίνης αγία».
70- ΛΙΓΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ. Κάρολος ο 8ος, βασιλιάς της Γαλλίας, ήταν κατάκειτος από βαρειά αρρώστια. Σε μια στιγμή γυρνά και λέει στο θαλαμηπόλο του Βερνάρδο:
-Βερνάρδε, γιατί είναι τόσοι λίγοι οι βασιλείς, που έγιναν άγιοι;
Ο Βερνάρδος δεν ήξερε ν’ απαντήση.
-Θα σου το πω εγώ, συνέχισε ο βασιλιάς, γιατί έχουν γύρω τους πολλούς κόλακας και ελάχιστους, που έχουν το θάρρος να τους πουν τα σφάλματά των και την αλήθεια.
9. Κύριε, μας υποσχέθηκες, με το αψευδές σου στόμα, ότι θα είσαι μαζί μας όλες τις ημέρες, έως τη συντέλεια αυτού εδώ του υλικού κόσμου (Ματθ. κη’ 20). Και έτσι είναι. Μένεις μαζί μας όλες τις ημέρες. Ούτε μία ημέρα δεν διαβαίνει, χωρίς να σε έχουμε παρόντα, ανάμεσά μας. Και η παρουσία σου είναι πιο βεβαία μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στην κοινωνία του Σώματος και του Αίματός σου. ‘Ω, πόσο αληθινά, πόσο πραγματικά είσαι παρών μέσα στα Μυστήριά σου! Σύ, ο Κύριος και Δεσπότης μας, σε κάθε Θεία Λειτουργία, παίρνεις ένα σώμα πήλινο σαν το δικό μας, όμοιο με το δικό μας σε όλα, εκτός της αμαρτίας. Και μας ζωοποιείς, προσφέροντάς μας τη Σάρκα σου. Με το Μυστήριο αυτό, γίνεσαι ένα μαζί μας. Η Σάρκα σου ενώνεται με τη δική μας και το Πνεύμα σου το Άγιο φωταγωγεί την ψυχή μας. Και εμείς αισθανόμαστε αυτή τη ζωοποιό, την ειρηνοφόρο, τη γλυκυτάτη ένωσι. Αισθανόμαστε, ότι μέσα από τη Θεία Ευχαριστία γινόμαστε ένα πνεύμα μαζί σου, όπως γράφει ο Παύλος (Α’ Κορ. στ’ 17). Γινόμαστε σαν εσένα, πράοι και ταπεινοί (Ματθ. ια’ 29).
Είναι αλήθεια ότι συχνά η αχρειωμένη και τυφλή σάρκα μας ή ο «άρχων του κόσμου τούτου», που αλωνίζει μέσα στη διάνοιά μας, μας ψιθυρίζουν ότι στο Άγιο Δισκοπότηρο υπάρχουν μονάχα ψωμί και κρασί και όχι το πραγματικό Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας. Αλλά εμείς απορρίπτουμε με απέχθεια αυτούς τους ψιθυρισμούς. Πιστεύουμε και γνωρίζουμε ότι για σένα είναι όλα κατορθωτά. Συ είσαι ο ποιητής της σαρκός των ανθρώπων, των κτηνών, των ψαριών, των πουλιών, των ερπετών, όλων όσα έχουν ζωή και κινούνται στη γη, στη θάλασσα και στον αέρα. Πως μπορεί λοιπόν να μην έχης τον τρόπο να δημιουργής και τώρα σάρκα; Τίποτε δεν είναι αδύνατο για σένα. Μπορείς λοιπόν να δημιουργήσης σάρκα από το ψωμί και το κρασί, που βρίσκονται τόσο κοντά στη σάρκα μας, εφ’ όσον μας χρησιμεύουν για βρώσι και πόσι. Δεν έφτιαξες το Πανάγιο Σώμα σου από το χώμα. Το έφτιαξες από το ευλογημένο ψωμί, που τόσο γλυκειά και ποθητή μας είναι η γεύσις του. Και δεν έφτιαξες το Τίμιο Αίμα σου από το νερό, αλλά από το κρασί, που η Αγία Γραφή το ονομάζει «αίμα σταφυλής». (Σοφ. Σειράχ λθ’ 26). Το κρασί, το κοκκινωπό ανάμα της Θείας Ευχαριστίας, μοιάζει στο χρώμα με το αίμα. Είναι ευχάριστο στη γεύσι και στηρίζει την καρδιά.
Γνωρίζοντας την αδυναμία μας, τη λειψή μας πίστι, συγκαταβαίνεις και χρησιμοποιείς στο Μυστήριο του Σώματος και του Αίματός σου αυτές τις υλικές ουσίες, που μας είναι τόσο επιθυμητές.
Αξίωνέ μας λοιπόν, Κύριε, να πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπό τα είδη του άρτου και του οίνου κοινωνούμε το πραγματικό Σώμα και Αίμα σου. Ότι, με τη Θεία Λειτουργία, βρίσκεσαι αληθινά μεταξύ μας, μαζί μας, πάντοτε, έως τη συντέλεια.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 22-23)
Ο Χριστός δεν είναι ένα αδύναμο πλάσμα πάνω σε ένα σταυρό, ένας κακομοίρης, ταλαίπωρος που ψυχορραγεί. Δεν είναι ένας κατατρεγμένος και ηττημένος μιας άλλης εποχής. Δεν είναι κάποιος που γελοιοποιήθηκε και εξευτελίστηκε. Δεν είναι ένας καλούλης πατερούλης που πηγαίνει με τα νερά μας! Δεν είναι ένα μαγικό τζίνι που θα μας κάνει όλα τα χατίρια. Δεν είναι μια ομπρέλα που τη θυμόμαστε στη βροχή. Ο Χριστός δεν είναι ΜΟΝΟ Αγάπη και χαδάκια! Δεν είναι αυτό που εμείς νομίζουμε ή θα μας άρεσε ή θα μας βόλευε. Δεν είναι ένα ακόμα πρόσωπο της ιστορίας που πέρασε και πάει. Ο Χριστός δεν είναι θέμα πίστης! Υπάρχει ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ή όχι. Ο Χριστός δεν είναι ανακάλυψη του ανθρώπου αλλά αποκάλυψη Του στον άνθρωπο, αν το θελήσουμε φυσικά
Ο Χριστός είναι ο ΩΝ! Είναι ο Υιός του Θεού. Το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Είναι η όντως Ζωή, η μόνη Αλήθεια. Είναι η Οδός, το Φως, ο Νικητής του άδη και του θανάτου, η Ανάσταση! Είναι η Ελευθερία από τα πάθη και την αμαρτία, η Δικαιοσύνη, η Πανοπλία μας, η Ειρήνη που ξεπερνάει κάθε νου. Είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ο Χριστός είναι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος… αυτός που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Ο Χριστός είναι το Μέγα Έλεος, η Άκρα Ταπείνωση, η Υπομονή, η Συγχώρεση. Είναι η Δύναμη, η Χαρά, ο Αγαπημένος, ο Νυμφίος της ψυχής μας!
Ο Χριστός άφησε τη Δόξα Του στον ουρανό και ενανθρώπησε για να φροντίσει για τη σωτηρία της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να γίνουμε κατά χάριν Θεοί, έτσι ώστε να απολαμβάνουμε μαζί Του τη Δόξα Του στη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο Χριστός είναι ο αιώνιος εχθρός του διαβόλου, το πιο μισητό και ανεπιθύμητο πρόσωπο για κάποιους στον αιώνα τούτο. Είναι σχεδόν εξοστρακισμένος από αυτόν τον κόσμο. Και όποιος κάποιες φορές υπενθυμίζει την ύπαρξη Του μπαίνει κι αυτός στο στόχαστρο!
Εμείς πόσο θαρραλέοι είμαστε στη σημερινή αντιχριστιανική εποχή; Τί είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε για Εκείνον; Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να υπερασπιστούμε την πίστη μας; Ας αναρωτηθούμε τί χριστιανοί είμαστε… της θεωρίας ή της πράξης; της ολιγωρίας ή της επέμβασης; της λιποψυχίας ή της γενναιότητας;
Ο Χριστός έρχεται κοντά μας αν το θελήσουμε. Στον αιώνα της πλάνης και της παραπλάνησης ας Τον βάλουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγήσει στο δρόμο της Αληθείας που οδηγεί στην αιωνιότητα και στην αθανασία. Εκεί όπου δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στεναγμός αλλά Ζωή ατελεύτητος! Κι εμείς που λέμε ότι Τον αγαπάμε ας φροντίζουμε να Τον γνωρίζουμε όλο και πιο πολύ για να μην είναι παρεξηγημένος και ανάμεσα στα παιδιά Του! (Α.Κ.Β)
Ενωμένοι στην αιωνιότητα
Οι άγιοι σύζυγοι Γαλακτίων και Επιστήμη μαρτύρησαν το 250 επί αυτοκράτορος Δεκίου.
Ζούσαν ασκητικά στο όρος Σινά, οπότε ο ειδωλολάτρης έπαρχος της περιοχής έκανε ξαφνικά έφοδο και συνέλαβε τον Γαλακτίωνα. Μόλις το έμαθε η Επιστήμη, εκδήλωσε τη θερμή συζυγική της αγάπη: Έτρεξε αμέσως πίσω του για να συμπαρασταθή στο μαρτύριο του, παρά τον τρομερό κίνδυνο που η ίδια θ’ αντιμετώπιζε. Τον συνάντησε δεμένο στους στρατιώτες και του είπε με δάκρυα:
- Ήμασταν ομόγνωμοι στη ζωή. Ας γίνουμε ομότροποι και στον θάνατο! Θέλω να μαρτυρήσω μαζί σου για την αγάπη του Χριστού. Έτσι θα μείνουμε ενωμένοι και μετά θάνατον και θ’ απολαμβάνουμε αιώνια δόξα και αγαλλίαση.
Οι στρατιώτες αμέσως τη συνέλαβαν, την έδεσαν και την οδήγησαν κι αυτή στον έπαρχο.
Εκείνος στην αρχή διέταξε να δείρουν τον Γαλακτίωνα με βούνευρα. Η Επιστήμη δεν άντεξε σ’ αυτό το θέαμα. Η πολλή της αγάπη την έσπρωξε να διαμαρτυρηθή και να φωνάξη:
- Άσπλαχνε τύραννε, δεν λυπάσαι τον ευγενή αυτόν νέο, τον τόσο λεπτό και αδύναμο από την ασκητική ζωή που έκανε;
Ο έπαρχος τότε, οργισμένος από την παρρησία της Επιστήμης, πρόσταξε να τη γυμνώσουν και να τη μαστιγώσουν σκληρά.
Ύστερα διέταξε να καρφώσουν μυτερά καλάμια στα νύχια των δύο μαρτύρων. Μετά το φρικτό αυτό βασανιστήριο τους έκοψαν πρώτα τα χέρια, ύστερα τα πόδια, μετά τη γλώσσα και τέλος το κεφάλι.
Έτσι οι δύο ομόζυγοι αξιώθηκαν να λάβουν μαζί και τα μαρτυρικά στέφανα. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου.
(Συναξαριστής ΙΑ’)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος τρίτος, σελ. 17-18)
7. Τα εποικοδομητικά λόγια, τα κείμενα των Αγίων Πατέρων, η υμνωδία της Εκκλησίας και, προς παντός, όσα είπε ο ίδιος ο Λόγος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι πράγματι «ύδωρ ζων». Το νερό κυλά. Και τα λόγια αυτά κυλούν στην ψυχή μας σαν εκείνο. Το νερό δροσίζει και δίνει ζωή στο σώμα. Αλλά και τα λόγια του Θεού ζωοποιούν την ψυχή, της δίνουν ειρήνη και χαρά ή τη σωτήριο συντριβή.
8. Πρόσεχε στην καρδιά σου όσο ζείς σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Εξέταζέ τη και βλέπε τι της εξασφαλίζει την ένωσί της με τον ευλογητό Κύριο και τι την αποξενώνει. Έχε λοιπόν αυτογνωσία. Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού, θα μπορής να ξεχωρίζης τι σε απομακρύνει και τι σε πλησιάζει σ’ Αυτόν. Τίποτε άλλο εκτός από το πονηρό πνεύμα δεν επιμένει τόσο να βρίσκεται μεταξύ της καρδιά μας και του Κυρίου. Ο Διάβολος μας απομακρύνει από τον Θεό μες από ποικίλα πάθη, μες από τις επιθυμίες της σαρκός, μες από την περιέργεια των ματιών, μες από τα θέλγητρα και τις παγίδες του κόσμου.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 21-22)
Ο πιστός, καθώς προχωρούν τα χρόνια της ζωής του μέσα στην Εκκλησία, αρχίζει να νοιώθει όλο και βαθύτερα το «μυστήριο της ευσεβείας» (Α' Τιμ. γ’ 16). Το μυστήριο αυτό ήταν μυστικό, απόκρυφο και προαιώνιο σχέδιο της Παναγίας Τριάδος και επομένως άγνωστο και στους Αγγέλους και τους ανθρώπους. Τώρα όμως που το θείο αυτό Σχέδιο εκπληρώθηκε, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, μπορούμε να διακρίνωμε καθαρά τις κύριες φάσεις του και να επισημάνουμε τα βασικά πρόσωπα που εκλήθησαν να παίξουν σημαντικό και πρωτεύοντα ρόλο στην εκπλήρωσι και την επιτυχία του.
Βλέποντας έτσι προς τα πίσω την όλη ιστορία της ανθρωπότητος και μάλιστα την ιερή ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου, διαπιστώνομε, ότι το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας κατέχει κεντρική θέσι στο «Μυστήριο της Ευσεβείας», στην εκπλήρωσι δηλαδή της «αρχαίας και αληθινής βουλής» του Θεού (Δ, 26). Διότι η Θεοτόκος, υπηρετώντας στην ενσάρκωσι του Θεού, απετέλεσε το βασικό κλειδί για τη φανέρωσι της προαιώνιας αυτής «Βουλής» (= αποφάσεως) του Θεού στους «επί γης» ανθρώπους και τους «εν ουρανοίς» αγίους Αγγέλους.
«Ο Θεός Πατήρ, λέγει ο Δαμασκηνός... είχε προγνωστικώς προορίσει την Θεοτόκο Μαρία ως μητέρα του Μονογενούς Υιού Του... Ο θείος αυτός ΄προορισμός΄ της Παναγίας είναι ασφαλώς ακατανόητος δι’ ημάς, ουχ ήττον όμως συμπίπτει εν τω Θεώ με την προαιώνιόν Του πρόγνωσιν της ελευθέρας προαιρέσεως και της αξίας και της προσωπικής αγιότητος της Παναγίας. ΄Σε προγνούς ο των όλων Θεός αξίαν ηγάπησε, και αγαπήσας προώρισε και επ’ εσχάτων των χρόνων εις το είναι παρήγαγε, και Θεοτόκον μητέρα και τιθηνόν (= τροφό) του οικείου Υιού και Λόγου ανέδειξε΄» (Ιεροδ. Αθανάσιος, Δ, 26).
Ο κάθε άνθρωπος, εφ΄ όσον είναι μέλος της Εκκλησίας, έχει κάποια θέσι μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο πρωταγωνιστής και ο Αρχηγός της θεϊκής αυτής εκστρατείας μέσα στην ιστορία για τη σωτηρία του ανθρώπου και η Θεοτόκος είναι η «πρώτη» της Εκκλησίας. Αλλά και το κάθε μέλος της Εκκλησίας, στενά ενωμένο με την Κεφαλή της, τον Χριστό και το πρώτο μέλος της, την Παναγία, έχει να παίξη σημαντικό ρόλο στη ζωή και την λειτουργία του σώματος της Εκκλησίας. Μέσα στο βασίλειο της Χάριτος κανείς δεν είναι «καταφρονημένος» (Ματθ. ιη' 10). Μέσα στον κατάλογο των αγγέλων, των ανθρώπων και των αψύχων κτισμάτων που εκλήθηκαν και έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στο Σχέδιο της προαιωνίας βουλής του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου συγκαταλέγεται ακόμη και ένα... σκουλήκι! (βλ. Ιωνά δ' 7).
2. «Εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ... και έθετο εκεί τον άνθρωπον» (Γέν. β' 8).
Ο Παράδεισος της Εδέμ είναι ο πρώτος βιβλικός τύπος της Παρθένου. Ο Θεός εδημιούργησε το Παρθένο δάσος και μέσα στην παρθενική ομορφιά του ετοποθέτησε το ωραιότερό του δημιούργημα, τον Άνθρωπο.
Η Εκκλησία, πολύ γρήγορα, είδε εδώ την πρώτη προτύπωσι της Θεοτόκου: Η Παρθένος είναι ο νέος παράδεισος που φύτευσε ο Δημιουργός μέσα στον χώρο και τον χρόνο της ιστορίας. Απ’ το δεύτερο αυτό παράδεισο πήγασαν όλες οι ευλογίες για την ανθρωπότητα. Και το σπουδαιότερο: Ενώ ο πρώτος Παράδεισος είχε για κάτοικό του τον χοϊκό Αδάμ, τον «μυστικό Παράδεισο» (ΜΣ) λαμπρίνει η παρουσία του νέου Αδάμ, του Ιησού".
«Συ, Παρθένε», λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «υπήρξες η Εδέμ, πολύ περισσότερον ιερά και θεία από την παλαιάν. Διότι εις εκείνην μεν κατοικούσε ο Αδάμ ο χοϊκός, ο θνητός, εις Σε όμως ο Κύριος ο ουράνιος» (Χ,13). Στον πρώτο Παράδεισο βλάστησε το «δένδρο» που προξένησε στους πρωτοπλάστους τον θάνατο (Γεν. γ΄ 19). Ο δεύτερος, ο «νοητός Παράδεισος», ανάδειξε «το θείον φυτόν», τον Κύριο, που δίνει τη ζωή: «Παράδεισος και γαρ η Εκείνης γαστήρ εδείχθη νοητός, εν ω το θείον φυτόν· εξ ου φαγόντες ζήσομεν, ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα» (I.) .
Όσοι ζουν μέσα στον επίγειο παράδεισο, που είναι η Εκκλησία, «στον ουρανό αυτό επί γης» (Μπουλγκάκοφ) απολαμβάνουν τις ευλογίες της Θεοτόκου και μετέχουν στη ζωή και τη χαρά του Χριστού. Όποιος ζη μαζί με τον Ιησού και τη Θεοτόκο μέσα στην Εκκλησία απολαμβάνει τη χαρά και τις ευλογίες του Παραδείσου απ’ εδώ και από τώρα.
