Δάκρυα
καλλωπισμός της ψυχής
Αν θέλης να στολίζης την ψυχή, να προσθέτης τη βοήθεια της προσευχής, και την εξομολόγησι των αμαρτημάτων και να μη παραλείπης να πλένης το πρόσωπό σου με τη συνεχή ροή των δακρύων της μετανοίας... Φρόντιζε πιο πολύ την ψυχή, και κάθε μέρα να την πλένης με τα θερμά δάκρυα. Διότι με αυτό το ευλογημένο νερό απαλλάσσεται η ψυχή από τη βρωμιά και γίνεται λαμπρότερη.
Ε.Π.Ε. 2,638
ανώφελα στην άλλη ζωή
Εκεί, μετά θάνατον, είναι ανώφελα τα δάκρυα, εδώ όμως επιφέρουν κέρδος... Είναι καλό να κλαίη κανείς, μάλιστα δε κατά τη νύχτα.
Ε.Π.Ε. 5,264
χαρμολύπη
Γνωρίζουν καλά αυτό που λέω, όσοι έχουν δοκιμάσει, πόση ευφροσύνη χαρίζουν οι πηγές αυτών των δακρύων. Τα δάκρυα μπορούν να σβήσουν την άσβεστη φωτιά, τον ποταμό εκείνο, που τρέμει μπροστά στο βήμα της κρίσεως.
Ε.Π.Ε. 5,264
θαύμα μείζον
Ποιος είναι μακαριώτερος από τον προφήτη Νάθαν; Μέσα σε λίγη ώρα μετέστρεψε τον Δαβίδ. Από εχθρό, που η ψυχή του διψούσε για αίμα και σφαγή, τον έκανε να θρηνεί και να κλαίη γοερώς. Δεν θαυμάζω τόσο πολύ τον Μωυσή, που από σκληρή πέτρα έκανε να ξεπηδήσουν νερά, όσο θαυμάζω τον Δαβίδ, που από τα σκληρά του μάτια ξεπήδησαν δάκρυα (μετανοίας).
Ε.Π.Ε. 8α,256
σεμνός πόνος, όχι θρήνος
Τι, λέει, μπορεί κάποιος να μη δακρύζη αφού είναι άνθρωπος; Και εγώ δεν το εμποδίζω αυτό, αλλ’ εμποδίζω τους κοπετούς, το να θρηνείς υπερβολικά. Δεν είμαι σκληρόψυχος· δεν είμαι ασυγκίνητος. Ξέρω, ότι η φύσις επιθυμεί την καθημερινή συναναστροφή. Δεν είναι δυνατόν να μη λυπήται κανείς. Αυτό άλλωστε το έδειξε και ο Χριστός, που δάκρυσε για το Λάζαρο. Αυτό και συ να κάνης. Να  δακρύσης αλλά ήρεμα. Αν έτσι δακρύσης, δεν δυσπιστείς στην ανάστασι, αλλά και δείχνεις τη λύπη σου για το χωρισμό.
Ε.Π.Ε. 14,196

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 13-14)

187-     ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ. Ο Θεμιστοκλής όταν ήταν μικρός άκουσε να του διηγούνται την νίκη του Μιλτιάδου στο Μαραθώνα και από τότε άλλαξε εντελώς διαγωγή. Έγινε φρόνιμος και σκεπτικός. Σε όσους του ζητούσαν την αιτία της μεταβολής αυτής απαντούσε:            

-Ούκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον (Δε μ’ αφήνει να ησυχάσω η νίκη του Μιλτιάδου).

193-     ΜΕΓΑ ΚΙΝΗΤΡΟ. Τίποτε άλλο δεν παρακινεί περισσότερο τον άνθρωπο να υποβληθή σε πολλούς κόπους και μεγάλες θυσίες, όσο η ελπίς μιας μεγάλης αμοιβής. Ο ισραηλιτικός λαός πέρασε την Ερυθρά Θάλασσα, βάδισε πολλά χρόνια στην έρημο της Αραβίας και υπέφερε τόσες ταλαιπωρίες με μόνη την ελπίδα να φθάση στη γη της Επαγγελίας. Ο αθλητής, μας λέγει ο άγιος Παύλος, δε διστάζει να υποβληθή σε αναρίθμητες θυσίες και στερήσεις μόνο και μόνο για να επιτύχη ένα έπαθλο. Ο προφήτης Δαυίδ ομολογεί ότι έμεινε πιστός στο νόμο του Θεού για να ανταμειφθή: «Έκλινα την καρδίαν μου του ποιήσαι τα δικαιώματά σου είς τον αιώνα δι’ αντάμειψιν». Και ο Ιησόυς Χριστός όπως λέγει ο άγιος Παύλος: «Αντί της προκειμένης αυτώ χαράς, υπέμεινε σταυρόν αισχύνης». Έχοντας υπ’ όψι τη μελλοντική χαρά και αιώνια δόξα που θα αποκτούσε με το θάνατό του υπέμεινε τον σταυρό αδιαφορώντας για τη ντροπή.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως )

19. Όταν είναι να προσευχηθής στην Υπεραγία Θεοτόκο, έχε πριν την ακράδαντο βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να φύγης από μπροστά της χωρίς να βρής έλεος. «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται», ψάλλει η Εκκλησία με πίστι στη Θεομήτορα. Το να έχουμε αυτή τη βεβαιότητα, αυτή την ανεπιφύλακτο εμπιστοσύνη, είναι σωστό και δίκαιο. Είναι άπειρο το έλεος της Μητέρας του Ελεήμονος Θεού. Το έλεος της το μαρτυρεί η Εκκλησία όλων των εποχών και όλων των τόπων. Δεν υπάρχει περίπτωσις να αδιαφορήση για μας η Παναγία.

20. Το δένδρο, όταν είναι καλά ριζωμένο στη γη, μεγαλώνει και καρποφορεί. Η ψυχή μας, όταν είναι καλά ριζωμένη στον Χριστό με την πίστι και την αγάπη, μεγαλώνει και αυτή πνευματικά και καρποφορεί τις αρετές, χάρις στις οποίες ζή και εδώ και θα ζή και στον ουρανό αιώνια. Το δένδρο, όταν ξερριζωθή από το χώμα, παύει να ζη, γιατί οι ρίζες δεν του παρέχουν πλέον τη ζωή. Έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν χάνη την πίστι και την αγάπη στον Θεό και παύη να ενεργή κατά Θεόν, που είναι ο ζωοδότης της, πεθαίνει πνευματικά. Ό,τι είναι το χώμα για τα φυτά, είναι ο Θεός για την ψυχή.

21. Ο θεός μας χάρισε την ύπαρξί μας. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκαμε η αγαθότης του. Και όταν, με την παρακοή των Πρωτοπλάστων, χάσαμε τον Παράδεισο και ανταλλάξαμε τη ζωή με τον θάνατο, δεν μας άφησε στην πτώσι μας. Μας έδωσε, για να μας επαναφέρη στη ζωή, τον Μονογενή Υιό του. Πόσο μικρά, κατ’ αναλογίαν, είναι όλα τα άλλα δωρήματα, που του ζητούμε στην προσευχή μας! Και πόσο εύκολο του είναι να μας τα παράσχη με τα πρώτα λόγια που θα του απευθύνουμε, πιστεύοντας αληθινά! Αρκεί πράγματι αυτά που του ζητούμε να είναι αναγκαία. Λοιπόν, είναι εντελώς ασυγχώρητο να αμφιβάλλη κανείς για το αν θα λάβη κάτι το θεάρεστο, όταν το ζητή στην προσευχή του. Ο Κύριος μας το είπε καθαρά: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’ 7).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 26-27)

453. Eρώτηση
Εάν δώ κάποιον να κάνει άτοπο πράγμα, άραγε δεν οφείλω να κρίνω το άτοπο; Και πώς θα αποφύγω την κατάκριση του πλησίον γι’ αυτό;
Απόκριση: Το πράγμα αυτό, που είναι αληθινά άτοπο, δεν μπορούμε να μη το κρίνουμε άτοπο, διότι πώς αλλιώς θα αποφύγουμε τη βλάβη από αυτό, σύμφωνα με τη φωνή του Κυρίου που είπε, «προσέχετε από τους ψευδοπροφήτες που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, ενώ από μέσα είναι άρπαγες λύκοι. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους». Εκείνον όμως που το έκανε δεν πρέπει να τον κατακρίνουμε εξαιτίας της εντολής «μη κρίνετε για να μη κριθείτε», και διότι πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας αμαρτωλότερους όλων και διότι πρέπει το αμάρτημα του αδελφού να το θεωρούμε δικό μας και να μισούμε τον διάβολο που απάτησε αυτόν. Όπως δηλαδή, εάν κάποιος σπρώξει κάποιον σε φράχτη, κατακρίνουμε εκείνον που τον έσπρωξε, έτσι και εδώ.
Συμβαίνει όμως να γίνεται ένα πράγμα από κάποιον, το όποιο φαίνεται άτοπο σ’ εκείνους που το βλέπουν, γίνεται όμως με καλό σκοπό από εκείνον που το κάνει, όπως ακριβώς συνέβηκε τότε στον άγιο γέροντα. Περνώντας δηλαδή από το ιπποδρόμιο μπήκε μέσα επίτηδες. Και όταν είδε τον καθένα να βιάζεται να προλάβει και να νικήσει τον άλλον είπε στο λογισμό: ‘βλέπεις πώς αγωνίζονται πρόθυμα οι άνθρωποι του διαβόλου; πόσο περισσότερο πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε εμείς οι κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών’. Και έφυγε, ακόμα προθυμότερος απ’ αυτή τη θέα, στον πνευματικό δρόμο και αγώνα.
Και επίσης δεν γνωρίζουμε εάν ο αδελφός που αμάρτησε γίνεται κατόπιν μετανοίας ευάρεστος στο Θεό με την ταπεινοφροσύνη και την εξομολόγηση. Διότι ο Φαρισαίος έφυγε αξιοκατάκριτος εξαιτίας της αλαζονείας του.
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ας μιμηθούμε την ταπείνωση του τελώνη και ας κατακρίνομε τους εαυτούς μας, και θα δικαιωθούμε και ας αποφύγουμε την αλαζονεία του Φαρισαίου, για να μη κατακριθούμε.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18B, σελ.379-381)

«Σ’ εμένα ελάτε όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε βαριά φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος 11:28)
Μια θλιβερή αύξηση
Οι απόπειρες αυτοκτονίας αυξήθηκαν κατά 30% μεταξύ των εφήβων στη Νορβηγία. Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ αλλά και το άγχος των νέων να μοιάσουν στα προβαλλόμενα πρότυπα μόδας και εξωτερικής κομψής εμφάνισης, είναι οι κύριες αιτίες που οι έφηβοι αυτοκτονούν. Κι αυτό, σε μια χώρα γαλήνια, οργανωμένη, που τα παρέχει όλα στους πολίτες της! Άρα εκείνο που κουράζει τον άνθρωπο δεν είναι η φυσική κόπωση ή ο αγώνας και το άγχος για επιβίωση, αλλά η εσωτερική απογοήτευση, η ανία, το μεγάλο πνευματικό κενό που δημιουργείται από την απουσία της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Η υλική ευημερία δε διασφαλίζει και την εσωτερική ευτυχία. Γι’ αυτό τα λόγια του Χριστού για κόπωση σε ανθρώπους της Παλαιστίνης (όχι της Σκανδιναβίας!) έχουν κοινό στόχο: την εσωτερική κόπωση του ανθρώπου, που οφείλεται στην αμαρτία.
Μήπως νιώθεις κι εσύ την ίδια απογοήτευση ή ψυχική κούραση; Μην αυτοκτονήσεις, φίλε μου, έλα στο Χριστό και θα βρεις ανάπαυση.

«Μετανοήστε και σταματήστε τις παραβάσεις σας… εναντίον μου, κι ανανεώστε την καρδιά σας και φρόνημά σας. Γιατί θέλετε να πεθάνετε;…» (Ιεζεκιήλ 18:30-31 –NMB)
"Πείτε μου έναν τρόπο να πεθάνω"
Θέλω να πεθάνω. Πείτε μου έναν τρόπο που θα τα καταφέρω δίχως να πονέσω». Ο χρήστης με το ψευδώνυμο «Δυστυχισμένη Άχρηστη» δηλώνει έφηβη που ήθελε ν’ αυτοκτονήσει, γιατί οι γονείς της την αποκαλούν «γαϊδούρι». Πέρσι, μια μέρα μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης 13χρονου που σώθηκε στο παρά πέντε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η «Δυστυχισμένη Άχρηστη» ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι οι έφηβοι που ζητούν οδηγίες αυτοκτονίας στο Ίντερνετ δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Έφηβοι που ζητούν οδηγίες πώς να πεθάνουν! Σ’ αυτά τα παιδιά έχουμε να πούμε πως η Βίβλος μας δίνει οδηγίες πώς να ζήσουμε την αιώνια ζωή με το Θεό. Ένα θεό που μας αγαπάει, και την αγάπη Του τη φανέρωσε στο σταυρό του Χριστού.
Φίλε μου, ναι, μπορείς να ζήσεις αιώνια ευτυχισμένος. Δέξου το Χριστό στην καρδιά σου. Διάβασε το Ευαγγέλιο. Ζήτησε ο Χριστός να σε απαλλάξει από την ενοχή της αμαρτίας. Αξίζει να ζήσεις μ’ Αυτόν και γι’ Αυτόν…

(Εκδόσεις "Ο Λόγος")

15. Ο Θεός μεταδίδει μία ακατανίκητο, ανερμήνευτο δύναμι στο ζωοποιό ξύλο του Σταυρού. Την ίδια δύναμι παρέχει και στο Μυστήριο της αναιμάκτου θυσίας, στη Θεία Ευχαριστία. «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου!» Χωρίς όρια είναι η παντοδυναμία σου. Ό,τι αγγίζει η δύναμίς σου και η χάρις σου, γίνεται ζωοποιό.

16. Αν ποθής να διορθώσης κάποιον από τα πταίσματά του, μη νομίσης ότι τον διορθώνεις με τη δική σου δύναμι. Προσευχήσου στον Θεό, τον «ετάζοντα καρδίας και νεφρούς» με όλη σου την ψυχή, να φωτίσει ο Ίδιος την καρδιά εκείνου του ανθρώπου. Αν ο Κύριος δη ότι πράγματι προσεύχεσαι από τα βάθη της καρδιάς σου, θα πραγματοποιήση χωρίς άλλο τον πόθο σου. Και συ, βλέποντας να εκπληρώνεται ο πόθος σου από τη θεία χάρι, θα αναφωνήσης τότε ότι αυτή η θαυμαστή μεταβολή υπήρξε έργο όχι δικό σου, αλλά της «δεξιά του Υψίστου».

17. Μερικές φορές, στη ζωή των πιστών και ευσεβών, υπάρχουν ώρες, κατά τις οποίες φαίνεται σαν να τους έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Ώρες που νοιώθει κανείς τη θανάσιμο παρουσία του κακού. Και τότε, ο χριστιανός, από τα βάθη της καρδιάς του, λέγει στον Θεό: «Γιατί απέστρεψες το πρόσωπό σου, Κύριε, από τον δούλο σου; Σκοτάδι παράδοξο με σκέπασε, το σκοτάδι του κακοποιού Διαβόλου. Μέσα σ’ αυτό, σκοτείνιασε όλη η ψυχή μου. Τι τυραννικό σκοτάδι για την ψυχή! Δίνει μία πρόγευσι την βασάνων και του ζόφου της Κολάσεως. Γύρισέ με, Λυτρωτή μου, στο φως των εντολών σου και αξίωσε με να βαδίσω στα ζωηφόρα ίχνη σου».

18. Αν δεν έχης την εμπειρία των ολεθρίων ενεργειών του Διαβόλου, δεν θα είσαι σε θέσι να εκτιμήσης τα χαρίσματα του ζωοποιού Πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός είναι η παρηγορία, η χαρά, η ζωή, η ειρήνη των καρδιών μας. Δόξα στον Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, που επιτρέπει στον Πειραστή να μας βασανίζη! Αλλοιώς, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει για μας θεία χάρις και γιατί το Άγιο Πνεύμα λέγεται από τη Γραφή Παράκλητος (δηλαδή: Παρηγορητής, Στηρικτής).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 25-26)

5. «Εύας και προμήτορος Συ επανόρθωσις» (Π).
Μεταξύ όμως της «πρώτης» και της «δεύτερης» Εύας, της Θεοτόκου, υπάρχουν κι άλλες αντιστοιχίες. Στην πρώτη δημιουργία υπάρχει μια ιεραρχική σειρά: Θεός – Αδάμ – Εύα. Στην περίπτωσι όμως της «δεύτερης» Εύας, ο «έσχατος Αδάμ» (ο Χριστός, Α΄ Κορ. ιε' 45) έρχεται μετά την νέαν Εύαν (βλ. Λ, 199). Έτσι η ιεραρχική σειρά τώρα είναι: Νέα Εύα – Νέος Αδάμ – Θεός! Η αντίστροφη δηλαδή σειρά ακριβώς! Πρόκειται για την αντίστροφη κίνησι της ιστορίας!
Με την πρώτη ιεραρχική σειρά, ο Θεός άρχισε την ιστορική κίνηση που θα οδηγούσε τον άνθρωπο στη θέωσι, σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιό Του, όπως είπαμε. Δυστυχώς όμως η κίνησις της ιστορίας πήρε αντίθετη κατεύθυνσι και αντί να φέρη τον άνθρωπο στον Θεό τον ωδήγησε στην εξορία της Γης. Η κίνησις της ιστορίας αποδείχθηκε τελικά καθοδική. Η ανοδική κίνησις έμελλε ν’ αρχίση ουσιαστικά με την Ενσάρκωσι: από τη «νέα Εύα» στον Θεό Δημιουργό. Έτσι, η «νέα Εύα», η Θεομήτωρ αποδείχθηκε η «επανόρθωσις» της λανθασμένης κινήσεως της «προμήτορος Εύας».
Με κάθε γυναίκα απόγονο της «Εύας», αρχίζει στον κόσμο μια ανθρώπινη κίνησις. Η κίνησις αυτή μπορεί να είναι καθοδική ή ανοδική. Μπορεί δηλαδή από μια γυναίκα να αρχίση μια ιεραρχία καταπτώσεως που προχωρεί από την ύπαρξι στην ανυπαρξία και το μηδέν· μπορεί όμως να ξεκινήση και μια πορεία ανοδική που τέρμα της έχει την αιώνια ύπαρξι και ζωή, τον Θεό. Γι΄ αυτό έχει μεγάλη σημασία ο χριστιανικός προσανατολισμός κάθε γυναίκας. Η χριστιανή γυναίκα, σύζυγος και μητέρα, με Οδηγήτρια την Παναγία γίνεται και αυτή οδηγός στην ανοδική πορεία της οικογένειας και του κόσμου προς τον Θεό...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 27)

239- ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ. Ο Τερτυλλιανός είδε τη σκιά της αναστάσεως σε όλη τη φύσι.

Ο ήλιος, που το βράδυ βυθίζεται στον τάφο και αφίνει τον κόσμο στο σκοτάδι, γρήγορα αντικαθιστά με τις φωτοφόρες αχτίδες του την προμηνύτρα αυγή.

Τα δένδρα, που το χειμώνα μοιάζουν νεκρωμένα μέσ’ τους αχνούς της παγωνιάς, την άνοιξι αλλάζουν χρώμα, γεμίζουν φύλλα, ευωδιάζουν. Μια νέα ζωή αρχίζει.

Οι σπόροι, αν δεν σαπίσουν στην κρύα γη, δεν βάζουν καινούριο βλαστάρι.

Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη. Ο θάνατος της μιας σημαίνει τη ζωή της άλλης.

Όλα εδώ κάτω πεθαίνουν και ξαναζωντανεύουν, όλα γερνούν και ξανανοιώνουν, όλα πέφτουν και ανασταίνονται.

Η ίδια τύχη περιμένει και τον άνθρωπο. Θα πεθάνη εδώ, αλλά θ’ αναστηθή στην αιωνιότητα.

241- Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΥ. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, πριν πεθάνει συνέταξε την ακόλουθη επιγραφή για τον τάφο του:

«Ενθάδε κείται ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, πρώην τυπογράφος. Το σώμα του ως το εξώφυλλον βιβλίου, οι δε σελίδες του δεν ευρίσκονται εδώ. Το εξώφυλλον θα γίνη τροφή των σκωλήκων, αλλά το βιβλίον θα μείνη. Θα επανεκδοθή ωραιότερον και με καλύτερον εξώφυλλον κατά την ημέραν της κρίσεως και από τον εκδοτικόν οίκον των Βασιλέων των Ουρανών».

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 111-112)

ΔΥΟ ΝΕΟΙ μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους. Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα. Ύστερα, σκοτισμένος από την απόγνωση, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει πίσω στην έρημο.

- Πήγαινε μόνος. Εγώ θα μείνω εδώ, είπε στον άλλον, μόλις συναντήθηκαν.

- Γιατί, αδελφέ μου, τί σου συμβαίνει; τον ρωτούσε με καλοσύνη εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αίτια.

- Ε, να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, πήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάνω στην έρημο;

Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της αμαρτίας που είχε πέσει ο αδελφός του. Δεν το έδειξε όμως. Για να τον γλυτώσει μάλιστα από τα αρπακτικά νύχια της απελπισίας, προσποιήθηκε πώς είχε πάθει το ίδιο κι αυτός.

- Ας πάμε πίσω στην έρημο, αδελφέ, του είπε με δάκρυα στα μάτια, και ας κοπιάσουμε κι οι δυό μαζί. Ο Θεός, σαν φιλάνθρωπος Πατέρας που είναι, θα δει την μετάνοια μας και θα μας συγχωρέσει.

M‘ αυτά και άλλα λόγια παρηγορητικά τον έπεισε να τον ακολουθήσει. Όταν ανέβηκαν στην σκήτη εξομολογήθηκαν μαζί και κανονίστηκαν αυστηρά από τους Πατέρες.

Έναν ολόκληρο χρόνο μετανοούσε κι αγωνιζόταν ο αθώος για χάρη του ενόχου, παίρνοντας επάνω του όλη την ντροπή μιας σοβαρής αμαρτίας, που δεν είχε ούτε καν διανοηθεί. Ο Θεός δεχθηκε την προσφορά του και τον ικανοποίησε μ’ αυτόν τον τρόπο:

Μια νύχτα, ενώ προσευχόταν ένας από τους μεγάλους Γέροντες εκεί στην σκήτη, άκουσε φωνή να του λέει:

- Για την πολλή αγάπη του αθώου συγχωρώ τον ένοχο.

Ύστερα από αυτή την διαβεβαίωση, οι Πατέρες έλυσαν και τους δύο από το επιτίμιο, χωρίς να μάθουν ποτέ ποιος ήταν ο πραγματικός φταίχτης.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 17-18 )

Η αναγκαιότητα της θείας μεταλήψεως
Κάποιος Αιγύπτιος, άνθρωπος άσωτος, ερωτεύθηκε μια γυναίκα παντρεμένη και σώφρονα.
Δεν μπορούσε όμως να τη δελεάσει διαφορετικά, γι’ αυτό κατέφυγε σ’ ένα μάγο.
Αφού τον πλήρωσε, του ζήτησε να κάνει με την τέχνη του τον άνδρα της να τη διώξει.
Ο μάγος προσπάθησε, αλλά επειδή δεν κατάφερε να στρέψει το λογισμό της γυναίκας,
την έκανε με τις μαγγανείες του να φαίνεται σαν φοράδα.
Ο άνδρας της άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Για τρεις μέρες η φοράδα δεν έβγαλε μιλιά ούτε κι έφαγε τίποτα.
Τελικά, της φόρεσε καπίστρι και την οδήγησε στον όσιο Μακάριο.
— Γιατί μας έφερες εδώ αυτή τη φοράδα; ρώτησαν ενοχλημένοι οι μοναχοί, που βρίσκονταν κοντά στο κελλί του οσίου.
— Για να ελεηθεί με την προσευχή του Αββά Μακαρίου, απάντησε εκείνος.
— Τι κακό έκανε;
— Αυτή που βλέπετε, εξήγησε εκείνος, ήταν γυναίκα μου, αλλά, δεν ξέρω πως, μεταβλήθηκε σε φοράδα. Έχει μάλιστα τρεις μέρες νηστική.
Οι μοναχοί πλησίασαν στον όσιο και του είπαν:
— Κάποιος άνθρωπος έφερε εδώ ένα άλογο.
— Εσείς είστε άλογα, αποκρίθηκε εκείνος, γιατί έχετε μάτια αλόγων. Εκείνη όμως είναι γυναίκα, όπως πλάστηκε.
Ύστερα ευλόγησε νερό, το έριξε στο κεφάλι της φοράδας και προσευχήθηκε γι’ αυτήν.
Έτσι την έκανε να φανεί σε όλους και πάλι γυναίκα. Κι αφού της έδωσε να φάει, την άφησε να φύγει μαζί με τον άνδρα της.
Καθώς όμως έφευγε, τη συμβούλεψε να μη λείπει ποτέ από την εκκλησία ούτε να μένει μακριά από τη θεία Κοινωνία.
“Αυτό”, της τόνισε, “το έπαθες, γιατί είχες πέντε εβδομάδες να μεταλάβεις τα άχραντα Μυστήρια”.
[40, 46]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 14-15)