Ο ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ με μερικούς ακόμη αδελφούς πήγαιναν να επισκεφθούν κάποια πολύ μακρινή σκήτη. Περπατώντας νυχτωθήκανε κι ο μοναχός που τους είχαν δώσει για οδηγό έχασε τον δρόμο. Οι αδελφοί το κατάλαβαν και ρώτησαν τον Γέροντα ιδιαιτέρως:
- Τί πρέπει να κάνουμε τώρα, Αββά; Αν εξακολουθήσουμε να προχωρούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε σ’ αυτήν εδώ την απέραντή έρημο.
- Αν δείξουμε πως καταλάβαμε ότι έχασε τον δρόμο, θα ντραπεί και θα στενοχωρεθεί ο αδελφός, είπε ο αγαθός Γέροντας. Θα προφασιστώ καλύτερα πώς είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και ας μείνουμε εδώ να ξημερώσει. Έτσι κι έκανε, για να μην λυπήσει τον αφηρημένο οδηγό τους.

ΚΑΠΟΙΟΣ Αναχωρητής έμενε στην σκήτη, προτού εγκατασταθεί εκεί ο Όσιος Ποιμήν με τους τέσσερις αδελφούς του. Ήταν καλός Πνευματικός και πολλοί Χριστιανοί από τις γύρω πόλεις πήγαιναν σ’ αυτόν να εξομολογηθούν και να πάρουν τις συμβουλές του. Αφ’ ότου όμως έμεινε ο Όσιος Ποιμήν στην σκήτη, άφησαν οι άνθρωποι τον Αναχωρητή και πήγαιναν σ’ εκείνον. Αυτό στενοχωρούσε τον Όσιο και έλεγε συχνά στους αδελφούς του:
- Τί να κάνουμε με τον μεγάλο τούτο Γέροντα; Οι άνθρωποι με βάζουν σε έννοια. Πρέπει να βρούμε τρόπο να τον ευχαριστήσουμε.
Μια μέρα ετοίμασαν καλό μαγειρεμένο φαγητό, έβαλαν και λίγο κρασί σε μια καράφα και πήγαν όλοι μαζί να επισκεφθούν τον γείτονά τους Αναχωρητή.Εκείνος όμως, όταν τους είδε από μακριά, κρύφτηκε και έδωσε εντολή στον υποτακτικό του να πει πως δεν ευκαιρούσε να δεχθεί επισκέψεις.
- Πες στον Αββά σου, αδελφέ, είπε τότε στον υποτακτικό ο Όσιος Ποιμήν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τον περιμένουμε εδώ έξω όλη την ημέρα. Δεν γυρίζουμε στο κελλί μας, αν δεν αξιωθούμε να πάρουμε την ευχή του.
Βλέποντας ο Αναχωρητής την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη τους, βγήκε και τους υποδεχθηκε με χαρά. Εκείνοι του έβαλαν μετάνοια και τον παρακάλεσαν να καταδεχτεί να φάνε μαζί από το φαγητό τους. Συγκινημένος ο Αναχωρητής από την καλοσύνη των αδελφών, την ώρα του γεύματος, αντί για άλλη πρόποση, τους είπε:
- Οφείλω να ομολογήσω πως όχι μόνο όσα έχω ακούσει για σας είναι αληθινά, αλλά ότι διαπιστώνω πολύ περισσότερα με τα μάτια μου. Είστε πράγματι άνθρωποι του Θεού, όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη.
Από τότε ο Αναχωρητής και ο Όσιος Ποιμήν έγιναν πολύ στενοί φίλοι.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 19-20 )

Να βοηθούμε τους νέους να ακολουθήσουν την κλίση τους

Κάθε άνθρωπος έχει την κλίση του. Ο Καλός Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο. Έχει αρχοντιά,
σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και αφήνει ελεύθερο τον καθέναν να ακολουθήση τον δρόμο που τον αναπαύει.
Δεν τους βάζει όλους στην ίδια γραμμή με μια στρατιωτική πειθαρχία. Γι’ αυτό οι νέοι ας αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο στον πνευματικό χώρο της ελευθερίας του Θεού.
Δεν βοηθιούνται, αν εξετάζουν ποιά ζωή ακολούθησε ή θα ακολουθήση ο τάδε ή ο τάδε. Σ’ αυτό το θέμα δεν πρέπει να επηρεάζωνται από κανέναν.
Οι γονείς πάλι, οι Πνευματικοί, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βοηθούν τους νέους να διαλέγουν όποια ζωή είναι στα μέτρα τους και να ακολουθούν την πραγματική τους κλίση,
χωρίς να τους επηρεάζουν ή να στραγγαλίζουν την κλίση τους.
Η απόφαση για την ζωή που θα ακολουθήσουν πρέπει να είναι δική τους.
Όλοι οι άλλοι μόνον απλές γνώμες μπορούμε να εκφράσουμε και το μόνο δικαίωμα που έχουμε είναι να βοηθούμε τις ψυχές να βρουν τον δρόμο τους.
Μερικές φορές, όταν συζητάω με νέους που προβληματίζονται πάνω σ’ αυτό το θέμα, ενώ βλέπω την ζυγαριά προς τα που γέρνει,
δεν τους το λέω, για να μην τους επηρεάσω. Εκείνο μόνον που προσπαθώ να κάνω είναι να τους βοηθήσω, όπως μπορώ, να βρουν τον σωστό δρόμο και την εσωτερική ειρήνη•
να αφαιρέσω από αυτό που τους αναπαύει ό,τι βλαβερό υπάρχει, για να αφήσω το καλό, το άγιο,
ώστε να ζουν και σ’ αυτήν την ζωή χαρούμενα, κοντά στον Θεό, και στην άλλη ζωή πιο χαρούμενα.
Ειλικρινά, όποια ζωή κι αν ακολουθήση ένας νέος που γνωρίζω, θα χαρώ και πάντα θα έχω το ίδιο ενδιαφέρον για την σωτηρία της ψυχής του,
φθάνει να είναι κοντά στον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία μας.
Θα νιώθω αδελφός του, γιατί θα είναι παιδί της μητέρας μας Εκκλησίας.
Φυσικά χαίρομαι ιδιαίτερα τους νέους που ακολουθούν την μοναχική ζωή, γιατί όντως είναι σοφός αυτός που ακολουθεί αυτήν την αγγελική ζωή,
διότι ξεφεύγει το αγκίστρι του διαβόλου που έχει ως δόλωμα τον κόσμο. Δεν μπορείς όμως να βάλης όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλούπι.
Βλέπεις, ο Χριστός δεν έδωσε σαν εντολή τον Μοναχισμό - παρόλο που είναι ο δρόμος της τελειότητος -,
γιατί δεν ήθελε να επιβάλη σε όλους βαρύ φορτίο. Γι’ αυτό, όταν ο νεανίσκος Τον ρώτησε πώς θα σωθή,
ο Χριστός του απάντησε: «Τήρησαν τας εντολάς». Και όταν εκείνος είπε ότι τις τηρεί και ρώτησε «τί έτι υστερώ;»,
ο Χριστός του είπε: «Έν σοι υστερεί• ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, όσα έχεις πώλησον και δεύρο ακολούθει μοι».
Δηλαδή, αν έβρισκε κανέναν φιλότιμο, τότε του μιλούσε για την τελειότητα• δεν έβαζε θηλειά στον κόσμο.
Ούτε δίδασκε τον Μοναχισμό, γιατί θα έβαζε φωτιά και ίσως πολλοί θα έτρεχαν αδιάκριτα να γίνουν μοναχοί και θα γινόταν κακό.
Έρριξε μόνον την σπίθα και, όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πρόβαλε ο Μοναχισμός.
Έτσι και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να βιάζουμε τους άλλους - μόνοι τους, εάν θέλουν, ας βιάσουν τον εαυτό τους•
μόνον τον εαυτό μας έχουμε δικαίωμα να βιάσουμε, και αυτόν πάλι με διάκριση.
Εγώ μέχρι τώρα σε κανέναν νέο δεν είπα ούτε να παντρευτή ούτε να γίνη καλόγερος.
Αν κάποιος με ρωτήση, του λέω: «Να κάνης αυτό που σε αναπαύει, φθάνει να είσαι κοντά στον Χριστό».
Και αν μου πη ότι δεν αναπαύεται στον κόσμο, τότε του μιλάω για τον Μοναχισμό, για να τον βοηθήσω να βρη τον δρόμο του.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 22-24)

Η αγάπη του Χριστού

"Η μέση οδός και η βασιλική οδός της αγάπης"

"Πρέπει επίσης παιδί μου, είπε ο Γέροντας, να μην ακολουθούμε τη μέση οδό του Χριστιανού, γιατί αυτή είναι πολύ δύσκολη.
Πρέπει να ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό και ν' ανέβουμε ψηλά με την αγάπη στον Χριστό.
Τότε είναι όλα εύκολα. Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, δεν πέφτουμε σε μαρτυρίες και τότε είμεθα εκτός της μέσης οδού
και είμεθα πραγματικοί Χριστιανοί".
[Τζ 108]

"Πώς να αγαπήσουμε τον Χριστό"

Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;
Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:
Σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμεθα.
Βλέποντας όμως τη φύση, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο, και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματα Του,
στρέφουμε το νου προς τον Θεό και δοξάζοντάς Τον, μέσα απ' αυτά,
προσπαθούμε να καταλάβουμε πόσο ωραία και θαυμάσια είναι και αγωνιζόμαστε να τα αγαπήσουμε.
Όταν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, τότε η αγάπη ανεβαίνει προς τον Δημιουργό μας και έτσι πραγματικά και αληθινά Τον αγαπάμε.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμη περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο μας.
Γι' αυτό πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στις Φυλακές, στα Ορφανοτροφεία, στα Γηροκομεία κλπ.
και γι' αυτό το σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Τ
ότε η αγάπη μας είναι ειλικρινής".
[Τζ 109]

(Ανθολόγιο Συμβουλών Αγίου Πορφυρίου,σελ. 43-44)

για μένα τόση αγάπη;
Για μένα ο Χριστός έλαβε δούλου μορφή. Για μένα έπαθε όσα έπαθε.
Για μένα, το δούλο, τον εχθρό του, τον αχάριστο. Αλλά τόσο πολύ με αγάπησε, ώστε τον εαυτό του παρέδωσε στην κατάρα.
Ας μην ντρεπώμαστε, λοιπόν, για την άφατη αγάπη του Σταυρού. Αυτός δεν ντράπηκε να σταυρωθή για σένα, και συ ντρέπεσαι για το Σταυρό του;
Ε.Π.Ε. 20,402

του Θεού και αρετή δική μας
Αν η αγάπη του Θεού έσωζε μόνη της, θα έπρεπε όλοι να σωθούν.
Αν πάλι η σωτηρία προέρχεται μόνο απ’ τη δική μας αρετή, τότε ήταν περιττή η (ένσαρκος) παρουσία Του και όλα τα έργα της θείας οικονομίας.
Ε.Π.Ε. 20,424

και πίστις, ξυνωρίδα
Σε όλες τις περιπτώσεις συνενώνει και συναρμόζει την πίστι και την αγάπη, που συναποτελούν το θαυμαστό «δίδυμο».
Ε.Π.Ε. 20,446

έδωσε τον Υιό Του και τους αγίους Του
Τόσο τους αγάπησε ο Θεός, ώστε έδωσε και τον Υιό Του υπέρ αυτών, αλλά και έκανε και τους εργάτες Του να ταλαιπωρούνται υπέρ αυτών.
Ε.Π.Ε. 20,572

να μάθουμε την αγάπη
Ας φροντίσουμε, να μάθουμε την αγάπη του Θεού. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Τίποτε δεν μας ωφελεί τόσο.
Τίποτε δεν μας οδηγεί με τόση δύναμι στην κατάνυξι. Η αγάπη μας ελεεί.
Μας απαλλάσσει από το φόβο της κολάσεως.
Ε.Π.Ε. 20,580

μάθημα
Να φροντίσουμε να μάθουμε την αγάπη. Παντού ο απόστολος Παύλος θέτει ως αίτια των πάντων την αγάπη.
Ε.Π.Ε. 20,580

στους εχθρούς
Μέχρι την τελευταία Του αναπνοή ο Κύριος υπέρ των εχθρών τα πάντα έκανε. Υπέρ αυτών φρόντιζε.
Και μετά το Σταυρό τί δεν έκανε γι’ αυτούς;
Δεν έστειλε τους Αποστόλους;
Δεν έκανε τόσα θαύματα; Έτσι πρέπει ν’ αγαπάμε τους εχθρούς.
Έτσι να μιμούμαστε το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 20, 586

κατορθώματα της
Η αγάπη του Θεού ένωσε τον ουρανό με τη γη. Η αγάπη του Θεού θρόνιασε τον άνθρωπο στο βασιλικό θρόνο.
Η αγάπη του Θεού φανέρωσε το Θεό στη γη. Η αγάπη του Θεού έκανε δούλο τον Κύριο του σύμπαντος.
Η αγάπη του Θεού έδωσε τον Αγαπητό υπέρ των εχθρών, τον Υιό υπέρ των μισούντων, τον Κύριο υπέρ των δούλων, τον Θεό υπέρ των ανθρώπων, τον Ελεύθερο υπέρ των υπηρετών.
Αφού ευχαριστήσουμε για όλα αυτά τον Θεό, ας αγωνιστούμε ν’ αποκτήσουμε κάθε αρετή, και προ παντός με προσοχή την αγάπη.
Ε.Π.Ε. 20, 664-666

και πίστις
Καμμία ωφέλεια απ’ την αγάπη, αν δεν υπάρχη πίστις. Μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρχη διαφορετικά αγάπη.
Ε.Π.Ε. 21,340

σπλάχνα Χρίστου
Δεν ανέφερε απλώς ο Παύλος την αγάπη, αλλ’ αυτό που είναι θερμότερο: την καρδιά του Χριστού.
Σαν να έχω γίνει πατέρας σας, λόγω της συγγένειας με το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 21,388

να νηστεύης, ν’ αγαπάς
Δεν μπορείς να νηστεύσης, ούτε να ζήσης μόνος, ούτε να κοιμηθής κατά γης, ούτε να κάνης ολονύκτια αγρυπνία;
Είναι όμως δυνατόν να πάρης αμοιβή για όλα αυτά, αν μεθοδεύσης το πράγμα με διαφορετικό τρόπο,
δηλαδή, με το να περιποιήσαι τον ασθενή και να τον ξεκουράζης και να τον ανακουφίζης από τους πόνους του.
Ε.Π.Ε. 21, 388

ακόρεστη
Είναι ακόρεστο αγαθό η αγάπη. Αυτοί που αληθινά αγαπώνται, δεν θέλουν πουθενά να σταματήση η αγάπη τους.
Διότι δεν υπάρχει μέτρο αυτού του καλού.
Ε.Π.Ε. 21,390

όχι μόνο σ’ όσους μας αγαπούν
Όποιος αγαπά δεν θέλει να σταματήση ν’ αγαπά τον αγαπώμενο με κανένα τρόπο. Διότι δεν υπάρχει μέτρο του καλού που λέγεται αγάπη.
Ε.Π.Ε. 21,454

και ομόνοια
Παντού συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος δίνει συμβουλή για ομόνοια.
Ε.Π.Ε. 21,454

πνευματική
Η πνευματική αγάπη είναι ανώτερη από όλες τις αγάπες ... Κατεβαίνει από πάνω, από τον Ουρανό.
Ε.Π.Ε. 22, 82

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 44-46)

Αδύναμος. 
Το έγκλημα είναι αδυναμία, και όχι ισχύς. Ο εγκληματίας είναι αδύναμος, και όχι ήρωας.
Γι’ αυτό να θεωρείς εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται πάντα σαν πιο αδύναμο από σένα, και όπως δεν εκδικείσαι το αδύναμο παιδί, έτσι μην εκδικείσαι ούτε εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται. Αφού δεν σε κακομεταχειρίζεται κατά την ισχύ του, αλλά κατά την αδυναμία του.
Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συσσωρεύεις τη δύναμη μέσα στον εαυτό σου και θα είσαι σαν θάλασσα, η οποία δεν ξεχύνεται για να βυθίσει κάθε παλιόπαιδο, που πετά μία πέτρα μέσα της

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 21).

455.Ερώτηση
Κάποιος κάποτε ζήτησε από κάποιον πατέρα να γευματίσει μαζί του• αυτός όμως αρνήθηκε, επειδή δε μπορούσε. Κάποιος άλλος τον παρακάλεσε να κάνει μόνο μια προσευχή στο κελλί του, και μόλις μπήκε τον πίεσε να μείνει για να γευματίσει και αυτός, και αφού πιέστηκε με πολλή βία, έμεινε. Όταν το έμαθε εκείνος που τον παρακάλεσε από την αρχή, στενοχωρέθηκε πολύ. Άραγε αυτή η λύπη είναι κατά Θεό;
Απόκριση: Όταν ταράζεται κανείς και λυπάται και οργίζεται κατά του πλησίον του με την πρόφαση δήθεν ευλόγου και ψυχωφελούς πράγματος, γίνεται φανερό, ότι αυτό δεν είναι κατά Θεό• διότι όλα τα πράγματα του Θεού είναι ειρηνικά και ωφέλιμα και οδηγούν τον άνθρωπο σε ταπείνωση και σε κατάκριση του εαυτού του. Διότι λέγει• «ο δίκαιος γίνεται πρώτος κατήγορος του εαυτού του»•διότι αυτός που φαίνεται ότι θέλει κάτι κατά Θεό και εμποδίζεται από κάποιον, και έπειτα κατακρίνει αυτόν που τον εμπόδισε και τον καταλαλεί, με αυτό φανερώνει, ότι δεν είχε την πρόθεση του κατά Θεό• διότι λέγει, «θα τους καταλάβετε από τους καρπούς τους». Αυτός που έχει την πρόθεση κατά Θεό και εμποδίζεται, περισσότερο ταπεινώνεται και θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, και θεωρεί ως προφήτη εκείνον που τον εμπόδισε• διότι τον εμπόδισε, επειδή γνώριζε από πριν την αναξιότητα του.
Εάν λοιπόν καλέσεις κάποιον να έλθει στο κελλί σου κατά αγάπη Θεού ή και ζητήσεις να πάρεις κάτι από κάποιον με εμπιστοσύνη και δεν πεισθεί να σου το δώσει, και κάποιος άλλος τον παρακαλέσει και καταδεχθεί να το δώσει, να μη αφήσεις τον δαίμονα της οργής να ταράξει την καρδιά σου• διότι κάθε πράγμα που έχει ταραχή δεν είναι από το Θεό. Αλλά μάλλον δείξε ταπείνωση λέγοντας, ‘εγώ βρέθηκα ανάξιος, και ο Θεός φανέρωσε τις αμαρτίες μου και την αναξιότητα μου στους πατέρες’, και σου «δίνει τη χάρη αυτός που την δίνει στους ταπεινούς». Αυτός που έχει την ταπείνωση, δεν θέλει πάντοτε τα παραπάνω από αυτόν, αλλά πάντοτε τρέχει κάτω, στην ταπείνωση.
Σκέψου τον εκατόνταρχο που προσήλθε στον Ιησού για το παιδί του και άκουσε, «εγώ θα έλθω και θα το θεραπεύσω», πώς πρόστρεξε στην ταπείνωση και είπε, «Δέσποτα, δεν είμαι ικανός για να μπεις κάτω από τη στέγη μου». Ποιός δεν θα άρπαζε τέτοια ευκαιρία; αλλά η ταπείνωση δεν ζήτησε ούτε αυτό, κατακρίνοντας τον εαυτό της ανάξιο• και ο καρδιογνώστης Θεός, αυτός που δέχεται την προαίρεση των ανθρώπων, επαίνεσε την πίστη του λέγοντας• «σε όλον το Ισραήλ δεν βρήκα τέτοια πίστη». Και η ταπείνωση προξένησε και σ’ αυτόν μεγάλο έπαινο και έδωσε στο παιδί του υγεία. Πολλά είναι τα χαρίσματα που δίνονται στην ταπείνωση
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 10Β, σελ.385-387)

Το μέτρο του μαργωνίου. 

O όσιος Θεόδωρος άκουγε κατάπληκτος τη συζήτηση των συνταξιδιωτών του. Δυνάμωνε με τα λόγια τους ο ζήλος του για την αδιάκριτη υπακοή. Όταν όμως βγήκε από τη βάρκα, δεν τους είδε πλέον. Όπως τον διαβεβαίωσε μετά ο Μ. Παχώμιος, ήταν άγγελοι, σταλμένοι από το Θεό για να τον ενισχύσουν και να τον παρηγορήσουν.
(Βίος αγίου Παχωμίου)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ.16-18).

Με οδηγό τον Σταυρό
Ανέφερε ο Γέροντας: «Κάποια μέρα τ’ αδέλφια μου ήταν στο χωράφι και εργάζονταν. Η μητέρα ετοίμασε το φαγητό αλλά δεν είχε με ποιον να το στείλη και στενοχωριόταν. Το χωράφι ήταν δυο ώρες μακρυά.
— Δώσ’ το να το πάω εγώ, της λέω.
— Μα που ξέρεις εσύ τον δρόμο;
— Θα ρωτήσω, είπα.
«Ξεκίνησα χωρίς να ρωτήσω κανέναν κρατώντας στο χέρι τον Σταυρό, όπως έβλεπα στις εικόνες τους αγίους Μάρτυρες, και ούτε κατάλαβα καλά από που πήγα. Έφθασα στο χωράφι, άφησα το φαγητό και γύρισα αμέσως, γιατί περίμενε η μητέρα».

Θεοπτία
Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Από ένδεκα χρόνων διάβαζα βίους Αγίων και έκανα νηστείες και αγρυπνίες. Ο αδελφός μου ο μεγαλύτερος έπαιρνε και έκρυβε τους βίους. Δεν κατάφερε τίποτε. Πήγαινα στο δάσος και συνέχιζα. Κάποιος φίλος του τότε, ο Κώστας, του είπε: "Θα σου τον κάνω να τα παρατήση όλα".
Ήρθε και μου ανέπτυξε την θεωρία του Δαρβίνου. Κλονίστηκα τότε και είπα: "Θα πάω να προσευχηθώ και, αν ο Χριστός είναι Θεός, θα μου παρουσιαστή να πιστέψω. Μια σκιά, μια φωνή, κάτι θα μου δείξει". Τόσο μούκοβε. Πήγα και άρχισα μετάνοιες και προσευχή για ώρες, αλλά τίποτε. Στο τέλος τσακισμένος σταμάτησα. Μου ήρθε τότε στην σκέψη κάτι που μου ’χε πει ο Κώστας: "Παραδέχομαι ότι ο Χριστός είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο εμίσησαν από φθόνο για την αρετή του και τον καταδίκασαν οι συμπατριώτες του". Τότε είπα: "Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιασθώ γι’ Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο ούτε τίποτε. Για την αγιότητά του και την καλωσύνη του αξίζει κάθε θυσία”. (Καλός λογισμός και φιλότιμο).
Ο Θεός περίμενε την αντιμετώπισή μου. Ύστερα από αυτό παρουσιάσθηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: "Eγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται" . Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του.
Το γεγονός αυτό διέλυσε στον δεκαπενταετή Αρσένιο τους λογισμούς αμφιβολίας, που τάραζαν την παιδική του ψυχή, και γνώρισε με την χάρι του Θεού τον Χριστό ως Θεό αληθινό και Σωτήρα του κόσμου. Βεβαιώθηκε για τον Θεάνθρωπο, όχι από άνθρωπο ή από βιβλία, αλλά από τον ίδιο τον Κύριο, που του αποκαλύφθηκε και μάλιστα σε τέτοια ηλικία. Στερεωμένος πλέον στην πίστη μονολογούσε: «Κώστα, άμα θέλης τώρα, έλα να συζητήσουμε».

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 51-52).

212-     ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ. Κάποιος έστειλε, για αστείο, σ’ ένα φίλο του άθεο το βιβλιαράκι του Σεβ. Ντυπανλού «Η πραγματική και γνήσια ευλάβεια». Έπειτα από λίγον καιρό, μαθαίνει με μεγάλη του έκπληξι, ότι ο άθεος κλείσθηκε σε μοναστήρι Τραππιστών, όπου έμεινε σταθερός στην απόφασί του μέχρι το τέλος της ζωής του.

215-     ΑΠΗΓΟΡΕΥΜΕΝΑ  ΒΙΒΛΙΑ. Aν ένα φιαλίδιο περιέχη βλαβερές για τον οργανισμό ουσίες, ο φαρμακοποιός είναι υποχρεωμένος να γράψη πάνω τη λέξι «Δηλητήριο». Στους δρόμους που διασχίζει το τραίνο, οι Δήμοι και οι Κοινότητες γράφουν:«Προσοχή στο σιδηρόδρομο». Στους στήλους που κρατούν ηλεκτροφόρα σύρματα, οι Εταιρείες αναγράφουν τις λέξεις: «Κίνδυνος, θάνατος». Στα παράθυρα των σιδηροδρόμων, βάζουν την επιγραφή: «Μη σκύβετε έξω». Ποιος μπορεί να διαμαρτυρηθή γι’ αυτούς τους περιορισμούς; Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, που διαμαρτύρονται για τις υποδείξεις κι απαγορεύσεις της Εκκλησίας!

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

561.Ερώτηση
Εάν κανείς δεν καταλαλεί κάποιον αλλά ακούει ευχάριστα την καταλαλιά, δεν κατακρίνεται από αυτό;
Απόκριση:Και το να ακούσει ευχάριστα την καταλαλιά, και αυτό είναι καταλαλιά και έχει την ίδια κατάκριση.
608.Ερώτηση
Άλλος αδελφός ερώτησε τον ίδιο μεγάλο Γέροντα λέγοντας. Πες μου, πάτερ, να, βλέπω κάποιον να κάνει ένα πράγμα και το διηγούμαι σε άλλον, και λέγω ότι δεν τον κατακρίνω, αλλά μόνο μιλούμε, άραγε δεν υπάρχει καταλαλιά στον λογισμό;
Απόκριση:Εάν έχει εμπαθή κίνηση είναι καταλαλιά, αν όμως είναι ελεύθερος από πάθος δεν είναι καταλαλιά, αλλά λέγει για να μη αυξηθεί το κακό.
836.Ερώτηση
Φιλόχριστος ερώτησε τον ίδιο γέροντα.Είναι καλό να λέγω κάτι στον κύριο τον επίσκοπο, εάν νομίζω ότι τον συμφέρει;
Απόκριση: Έχε την καρδιά σου καθαρή ενώπιον του Κυρίου και αυτό δεν σε βλάπτει. Το να έχεις καθαρή την καρδιά σου σημαίνει να μη λες τίποτα εναντίον κάποιου, σαν να κάνεις ανταπόδοση σ’ αυτόν, αλλά για το ίδιο το καλό. Μη νομίσεις λοιπόν ότι αυτό είναι καταλαλιά, διότι κάθε πράγμα που γίνεται για διόρθωση, δεν είναι καταλαλιά. Από αυτήν δεν αποβαίνει κανένα καλό, ενώ εδώ πρόκειται ν’ αποβεί το καλό, και γι’ αυτό δεν είναι καταλαλιά.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 10Γ, σελ.65.181.481)