Στην εποχή μας όλα επιτρέπονται! Και όλοι, όπως κι αν είναι, φτάνει να είναι ‘διαφορετικοί’ και αλίμονο αν κάποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι! Νομίζω όμως ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ακόμα και στις μέρες μας μένουν στο περιθώριο. Η κοινωνία μας, κυρίως μέσω των ψυχολόγων και των μέσων ενημέρωσης τους χαρακτηρίζει ‘ τοξικούς’, ‘προβληματικούς’, ‘μίζερους’. Πάει ένας ‘τοξικός’ άνθρωπος σε έναν ψυχολόγο και τον συμβουλεύει να μην κάνει παρέα με άλλους ‘τοξικούς’ ανθρώπους! Τοξικοί θεωρούνται αυτοί που δεν πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, που είναι μουτρωμένοι και προβληματισμένοι και θλιμμένοι… Δεν είναι του γλεντιού, δεν είναι μοντέρνοι. Τί να κάνουμε; Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια ή τώρα περνούν άσχημα! Ακόμα και λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω μιας δύσκολης φάσης!
Ο κόσμος αλλά δυστυχώς και εμείς ‘της Εκκλησίας’, οι ‘ πνευματικοί’ άνθρωποι μόλις δούμε κάποιον να έχει μια προβληματική συμπεριφορά, έστω και έντονη, απομακρυνόμαστε διακριτικά ή χοντροκομμένα! Έχουν κλάψει πολλές φορές μπροστά μου άνθρωποι, αδερφοί που απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από άλλους γιατί δεν περνούσαν καλά μαζί τους! Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί άνθρωποι ψάχνουν τον κύριο τέλειο και την κυρία τέλεια… Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βγουν από το περιθώριο, να ξεχάσουν το παρελθόν τους και με ελπίδα να ανοιχτούν πάλι στον κόσμο! Και εκεί που γυρεύουν μια αγκαλιά , μια αποδοχή, ‘τρώνε’ πάλι τα μούτρα τους! Γιατί όντες εμείς επιφανειακοί αγαπάμε το ‘ φαίνεσθαι’. Αν μπαίναμε στον κόπο να φιλήσουμε τις πληγές των ανθρώπων, όπως κάνει ο Χριστός με εμάς, θα παίρναμε τεράστια ανταπόδοση από αυτούς τους μίζερους και γκρινιάρηδες και φυσικά από το Θεό! Γιατί αυτούς που εμείς θεωρούμε κουραστικούς ο Θεός τους αγαπάει ιδιαιτέρως! Ας μοιάσουμε λοιπόν στον καλό Σαμαρείτη της παραβολής, το Χριστό μας κι όχι σε αυτούς που βλέπουν τον τραυματία και προσπερνάνε! [ Κατά Λουκά ι, 25-37]
Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή της ευκολίας και της επιφάνειας. Τα θέλουμε όλα έτοιμα! Δεν κοπιάζουμε λίγο για τους ανθρώπους και χάνουμε διαμάντια! Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου ήταν ‘ προβληματική’ , κλεισμένη στον εαυτό της και θλιμμένη. Κι εγώ ακόμα πιο ‘προβληματικός’ προτίμησα αντί να περνάω καλά με άλλες κοπέλες να δώσω όλο μου το είναι σ’αυτό το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια… παλέψαμε και οι δύο πολύ, δυο ‘τοξικοί’ ‘απόκοσμοι’ άνθρωποι, αγωνιστήκαμε … μέχρι που ήρθε ο Χριστός και μας στεφάνωσε γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει πόσο κοπιάσαμε! Τώρα όλοι μου λένε πόσο ζηλεύουν και πόσο θα ήθελαν κι αυτοί να έχουν μια τέτοια σχέση! Τη θέλουν όμως έτοιμη, χωρίς αγώνα! Πώς θα την εκτιμήσουν έτσι;
Υπάρχουν δίπλα μας πολλοί άνθρωποι που δε βρίσκονται στην ‘πρώτη γραμμή’, που δε μας γεμίζουν το μάτι και τους περιφρονούμε σαν να μην υπάρχουν ή που τους αποστρεφόμαστε σαν να μην είναι άνθρωποι! Ας μην τους πετάμε σε έναν σύγχρονο καιάδα και ας μην τους πληγώνουμε άλλο! Αν δεν τους αγαπήσουμε εμείς οι χριστιανοί ποιος θα τους αγαπήσει; (Κ.Δ.Κ)

Ήθελε να γίνει μοναχή, αλλά προκαλούσε τη μητέρα της
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμβουλευτικής του σεπτού Γέροντα είναι και το ακόλουθο.
Προ ετών μια κοπέλα ευσεβής, τελειόφοιτος της Παντείου, τον επισκέφθηκε,
για να τη συμβουλεύσει και να την καθοδηγήσει σε μια κρίσιμη απόφαση για τη ζωή της,
που επρόκειτο την περίοδο εκείνη οριστικά να πάρει.
Η κοπέλα αυτή είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το μοναχικό βίο.
Αυτό ήταν έκδηλο την περίοδο εκείνη στη ζωή της.
Ο Γέροντας λοιπόν, παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στο σπίτι της και δε γνώριζε τους δικούς της,
συμβουλεύοντάς την, της είπε:
-" Παιδί μου, να μην προκαλείς τη μητέρα σου με τις πολλές εικόνες που έχεις στο δωμάτιό σου.
Ξεκρέμασε μερικές από τον τοίχο, δεν πειράζει ".
[ Κρ 134π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.258)

Σαν θεομηνία σάρωναν τον Ε’ αιώνα οι Βάνδαλοι τις χώρες της Ευρώπης και άφηναν μόνο ερείπια στο πέρασμά τους. Η Ιταλία πέρασε τα πιο πολλά δεινά. Οι ωραιές πόλεις της αφανίζονταν η μια μετά την άλλη. Οι βάρβαροι αιχμαλώτιζαν τους πληθυσμούς και τους πουλούσαν στα λιμάνια της Αφρικής.
Στα ζοφερά εκείνα χρόνια ο άγιος Παυλίνος, ο επίσκοπος μιας πόλεως της Καμπανίας, ξόδεψε την περιουσία του και όλα τα χρήματα της επισκοπής του για την εξαγορά αιχμαλώτων. Το κακό όμως ήταν τόσο μεγάλο, που, και άν έμεινε μόνο με τα ρούχα που φορούσε, ο φιλάνθρωπος επίσκοπος δεν μπόρεσε να επαρκέσει για όλους.
Κάποια μέρα πήγε και τον βρήκε μια φτωχή χήρα με σπαραγμένη καρδιά. Έπιασαν τον μοναχογίο της αιχμάλωτο και ζητούσε από τον ελεήμονα επίσκοπο να τον απελευθερώσει. Οι θρήνοι της ράγιζαν ακόμη και τις πέτρες!
Εκείνος τη συμπόνεσε, έκλαψε μαζί της. Έψαξε και ξανάψαξε το αδεινό του σπίτι. Απελπισμένος διαπίστωσε ότι δεν είχε μείνει πια τίποτε για να δώσει. Ξαφνικά του ήρθε κάποια έμπνευση.
-Βλέπεις και εσύ η ίδια, είπε στην πονεμένη μητέρα, πως δεν μου έμεινε πια τίποτε για ν’ανακουφίσω τη δυστυχία που μας βρήκε για τις αμαρτίες μας. Ό,τι διαθέτω αυτή τη στιγμή είναι ο εαυτός μου. Ευχαρίστως τον προσφέρω για να πάρεις πίσω το παιδί σου.
Η απαρηγόρητη γυναίκα τα έχασε! Νόμιζε πως ο επίσκοπος την κορόϊδευε και ξέσπασε σε ασυγκράτητο αδυρμό. Της είπε τότε να τον ακολουθήσει. Πήγε μαζί του στον βάρβαρο που κρατούσε τον γίο της, και κατάπληκτη είδε πως κατόρθωνε να κάνει την ανταλλαγή...

Μαζί με πολλούς άλλους αιχμαλώτους οδηγήθηκε και ο άγιος Παυλίνος στην Αφρική. Όταν έγινε η διανομή, αυτόν τον κράτησε στην υπηρεσία του ο γαμπρός του ηγεμόνος των Βανδάλων και τον έβαλε να καλλιεργεί τον κήπο του.
Με μεγάλη επιμέλεια επιδόθηκε ο επίσκοπος στην εργασία που του ανέθεσαν. Κάθε μέρα έφερνε στο τραπέζι του αφέντη του περιποιημένα λαχανικά και φρούτα. Με την καλωσύνη και την εργατικότητά του κέρδισε την εκτίμησή του. Ο βάρβαρος θαυμαζε τη σοφία του και την πολυμάθεια του δούλου του. Με τον καιρό δημιουργήθηκε μια στενή φιλία μεταξύ του ξένου αιχμαλώτου και του νεαρού δούκα.
Ύστερα από πολύ χρόνο ο άγιος είπε στον κύριό του κάπως αινηγματικά:
-Είναι καιρός να φροντίσετε για την μελλοντική διοίκηση τουβασιλείου σας.
-Γιατί το λες αυτό, Παυλίνε; απόρησε ο δούκας.
Στην αρχή απέφυγε να δώσει περισσότερες εξηγήσεις. Ύστερα όμως αναγκάστηκε να του φανερώσει πως του είχε αποκαλύψει ο Θεός τον επικείμενο θάνατο του ηλικιωμένου βασιλιά. Ο δούκας, αν και δεν το πολύ πίστεψε, το είπε στον πεθερό
του. Εκείνος πάλι,θέλησε από περιέργεια να γνωρίσει αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που άκουγε, καθώς έλεγε, τον Θεό να του ομιλεί.
-Έλα αύριο να φάμε μαζί το μεσημέρι και θα τον δείς στο τραπέζι μου, του είπε ο γαμπρός του.
Την άλλη μέρα ο βασιλίας πήγε στο παλάτι του δούκα. Ο άγιος Παυλίνος, όπως συνήθιζε πάντοτε, έφερε φρέσκα φρούτα στο τραπέζι. Σαν τον είδε ο βασιλιάς ταράχτηκε.
-Κάποιο μυστήριο κρύβει ο άνθρωπος αυτός! Ψιθύρισε στο αυτί του γαμπρού του.
Όταν ο επίσκοπος απομακρύνθηκε, του διηγήθηκε ένα παράξενο όνειρο που είχε δει την περασμένη νύχτα.
-Μου φάνηκε πως με πήγαν δεμένο στο κριτήριο, για να δικαστώ τάχα για όλες μου τις πράξεις. Ανάμεσα στους δικαστές μου, που ήταν πολλοί, βρισκόταν και τούτος ο άνθρωπος. Έδειχνε πως κατείχε ξεχωριστή θέση, γιατί πρόσταξε να πάρουν το σκύπτρο από τα χέρια μου και να με δείρουν με αυτό. Ρώτησε τον λοιπόν να σου φανερώσει ποιος είναι. Μα την αλήθεια δεν μου φαίνεται συνηθισμένοςάνθρωπος.
Παραξενεμένος ο δούκας από όσα άκουσε από το στόμα του πεθερού του, πήρε παράμερα τον αιχμάλωτο και άρχισε να τον εξετάζει για την πατρίδα και την καταγωγή του.
-Είμαι δούλος του Θεού, έλεγε ο άγιος, που εσυ δέχτηκες να τον κρατήσεις αντι του γιού μιας χήρας.
Ο δούκας όμως δεν ήθελε πια να πειστεί. Τον όρκισε λοιπόν με όρκους φοβερούς να του φανερώσει την αλήθεια. Έτσι αναγκάστηκε να φανερώσει πως ήταν επίσκοπος και πως θεληματικά παραδώθηκε αιχμάλωτος για την αγάπη του πλησίον του. Όταν άκουσε αυτές τις αποκαλύψεις ο κύριόςτου, τόσο τον ευλαβήθηκε, που έπεσε στη γή και του φίλησε τα πόδια! Ύστερα τα διηγηθηκε όλα στο βασιλιά. Και οι δύο μαζί τον κάλεσαν και του είπαν:
-Ζήτησέ μας ό,τι θέλεις, για να σε στείλουμε με πολλά δώρα, όπως σου ταιριάζει, πίσω στην πατρίδασου. Γιατί δεν αρμόζει να κρατάμε εδώ αιχμάλωτο έναν άνθρωπο σαν εσένα.
Ο άγιος Παυλίνος τους ευχαρίστησε για τις καλές του διαθέσεις, αλλά δεν δέχτηκε να πάρει δώρα.
-Σε τίποτε δεν θα μου χρησιμέυσουν, έλεγε. Αν όμως επιθυμείτε πραγματικά να κάνετε κάποιο καλό, ελευθερώστε όλους τους συμπατριώτες μου που κρατάτε εδώ αιχμαλώτους.
Οι ηγεμόνες δέχτηκαν ευχαρίστως. Έγιναν έρευνες σε όλο το βασίλειο, για να βρεθούν οι συμπατριώτες του αγίου. Αφού συγκέντρωσαν όλους, τους έστειλαν με πλοία στην πατρίδα τους μαζί με τον άξιο επίσκοπό τους. Τους έδωσαν και πολλά τρόφιμα και δώρα.
Ύστερα από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε η προφητεία. Ο βασιλειάς πέθανε και τον διαδέχτηκε ο νεαρός δούκας, που σε όλη του τη ζωή θυμόταν τον άγιο επίσκοπο και την συγκινητική του θυσία.

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος γ’ ,σελ.27-31 )

Απάντηση του ιδίου μεγάλου Γέροντα προς τον ίδιο και προς τον Αββά, επειδή ήθελε απότομα να σφίξει τον κανόνα στους αδελφούς.
Και σε σένα το λέγω, τέκνο μου, και στον αδελφό, ότι γράφηκε προηγουμένως σε σας για την μακροθυμία• και τώρα σας λέγω, «άρμεξε γάλα και θα βγάλεις βούτυρο• εάν σφίξεις το χέρι στο μαστό βγαίνει αίμα». Και πάλι ο άγιος Παύλος λέγει, «συμπεριφέρθηκα στους Ιουδαίους σαν Ιουδαίος, για να κερδίσω τους Ιουδαίους», και τα λοιπά. Στη συνέχεια λέγει• «έχω γίνει τα πάντα σε όλους, για να σώσω οπωσδήποτε μερικούς»• όπως δηλαδή, εάν κάποιος θέλει να λυγίσει δένδρο ή αμπέλι, το λυγίζει σιγά σιγά και δεν σπάζει• εάν το τραβήξει απότομα δυνατά, αμέσως το πράγμα σπάζει. Σκέψου βαθειά το λεγόμενο.
... Αδελφέ, η απάντηση των τριών λογισμών είναι μία• μην αναγκάσεις την προαίρεση, αλλά σπείρε με ελπίδα• διότι και ο Κύριος δεν εξανάγκασε κανένα, αλλά ευαγγελίσθηκε• και εάν κάποιος ήθελε, άκουσε...
270
Παράκληση του ιδίου προς τον ίδιο, για να βαστάξει τις αμαρτίες του.
Αδελφέ, αν και μου ζητάς πράγμα που ξεπερνά τη δύναμή μου, όμως σου δείχνω τα μέτρα της αγάπης, που αναγκάζει τον εαυτό της και στα υπέρμετρα.
Να, θαύμασα το πρόσωπό σου και δέχομαι και τις βαστάζω, αλλά μ’ αυτόν τον όρο, να βαστάξεις και συ τη φύλαξη των λόγων και των εντολών μου• διότι είναι σωτηριώδεις και μ’ αυτούς θα ζήσεις χωρίς ντροπή.
... Κάποιος από τους Πατέρες που ησύχαζε ζήτησε από τον ίδιο μεγάλο Γέροντα να προσευχηθεί γι’ αυτόν.
Όταν ένας άνθρωπος στέλνει κάποιον δικηγόρο να συνηγορήσει γι’ αυτόν στο βασιλέα, πάντα προσεύχεται γι’ αυτόν, ώστε να εισακουσθεί• δεν εισακούεται ο δικηγόρος, αλλά η δέηση την οποία έστειλε στο βασιλιά. Και εσείς λοιπόν να εύχεσθε το ίδιο, για να εισακουσθώ. Και δείχνοντας υπακοή σε σας εύχομαι σύντομα για υγεία και σωτηρία της ψυχής και του σώματός σας, διότι, εάν εισακουσθώ (ο Θεός όλων ακούει), το αποδίδω στις δικές σας ευχές. Διότι ούτε δικηγόρος έγινα, ώστε να συνηγορώ, δηλαδή δίκαιος, ούτε παρρησία έχω• αλλά έχω τον εαυτό μου σαν δούλο που στέλλεται. Ο Κύριος λοιπόν ας ακούσει τις ευχές. Προσευχηθείτε για μένα τον ταλαίπωρο.

(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18A, σελ.65, 83, 103-5, 163)

-    Γέροντα, κάθε μέρα λέω: «Από αύριο θα προσέχω, θα διορθωθώ», αλλά και πάλι πέφτω στα ίδια.
-    Να βάζης τον Θεό μπροστά· να λές: «μέ την δύναμη του Θεού, θα προσπαθήσω να διορθωθώ», ώστε να βοηθήση ο Θεός. Το ότι θέλεις να διορθωθής, αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι βοήθεια. Ζητάς και από τον Θεό να σε βοηθήση και ρίχνει ο Θεός το βλέμμα Του επάνω σου. Κάνεις και την μικρή σου προσπάθεια και προχωρείς. Ποιός, όταν δη ένα μικρό παιδάκι να προσπαθή με τα χεράκια του να κυλήση μια κοτρώνα, δεν θα τρέξη να το βοηθήση, για να μην παιδεύεται; Έτσι και ο Θεός, όταν δη την μικρή σου προσπάθεια, θα σε βοηθήση να νικήσης.
Μερικοί, ενώ δεν καταβάλλουν καμμιά προσπάθεια να διορθωθούν, λένε: «Χριστέ μου, έχω αυτά τα πάθη. Εσύ, μπορείς να με απαλλάξης· απάλλαξέ με». Έ, πώς να βοηθήση τότε ο Θεός; Για να βοηθήση ο Θεός, πρέπει να καταβάλη ο άνθρωπος την προσπάθεια που μπορεί. Δηλαδή είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κάνη ο ίδιος ο άνθρωπος, για να βοηθήση μετά ο Θεός. Σε καμμιά περίπτωση δεν βοηθιέται, αν δεν θέλη να βοηθήση ο ίδιος τον εαυτό του.
Εμείς μερικές φορές πάμε να αποκτήσουμε την Χάρη και τα χαρίσματα του Θεού με έναν μαγικό τρόπο. Νομίζουμε πώς χωρίς αγώνα θα αποκτήσουμε μια αρετή ή ακόμη και θα αγιάσουμε. Για να δώση όμως ο Θεός, πρέπει να σπείρουμε. Πώς θα δώση ο Θεός χωρίς να εργασθούμε; Τί λέει το τροπάριο; «Της ερήμου το άγονον εγεώργησας». Ο Θεός ρίχνει-ρίχνει βροχή, μαλακώνει το χώμα, αλλά και εμείς πρέπει να «γεωργήσουμε» το χωράφι μας. Το χώμα είναι έτοιμο, αλλά πρέπει να βάλουμε το υνί στο χωράφι και να το σπείρουμε· και ό,τι σπείρουμε, θα θερίσουμε. Αν όμως δεν οργώσουμε, πώς θα σπείρουμε; Κι αν δεν σπείρουμε, τί θα θερίσουμε;
Γι’ αυτό να μη ρωτάτε μόνον τί μπορεί να κάνη ο Θεός, αλλά να ρωτάτε και τον εαυτό σας τί μπορείτε να κάνετε κι εσείς. Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΚΟ. ΑΛΛΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΝΑΛΗΨΗ;

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 35-36)

ΈΝΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ πολύ απλός και άπλαστος πήγαινε συχνά στον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, για να ωφελείται από τις σοφές συμβουλές του. Εκείνος τον δεχόταν με αγάπη και δεν έπαυε να τον διδάσκει. Κάθε φορά που πήγαινε και κάτι καινούργιο είχε να του πει γύρω από την πνευματική ζωή. Ο μοναχός όμως πολύ λίγα καταλάβαινε από όσα του έλεγε ο Γέροντας και απ’ αυτά τα περισσότερα τα λησμονούσε. Έτσι, ρωτούσε και ξαναρωτούσε όλο για τα ίδια πράγματα.
Κάποτε σταμάτησε τις επισκέψεις του. Ο Γέροντας απόρησε γι’ αυτό. Μια Κυριακή λοιπόν, που συναντήθηκαν στην εκκλησία, τον ρώτησε:
- Έχω πολύ καιρό να σε δω, αδελφέ. Τί σου συμβαίνει; Μήπως αρρώστησες;
- Όχι, Αββά, αποκρίθηκε με συστολή ο μοναχός, αλλά, όπως βλέπεις ο νούς μου είναι παχύς και δεν παίρνει εύκολα τις συμβουλές σου και ντρέπομαι να σε ενοχλώ διαρκώς για τα ίδια πράγματα.
- Πάρε αυτό, του είπε τότε ο Αββάς Ιωάννης, και του έδειξε ένα λυχνάρι που βρισκόταν στην γωνιά της εκκλησίας, και άναψε το.
Ο αδελφός το άναψε.
- Πήγαινε τώρα και φέρε τα λυχνάρια των αδελφών και άναψε τα όλα παίρνοντας φώς από τούτο εδώ. Ο μοναχός υπάκουσε αμέσως στην προσταγή του Γέροντα.
- Μήπως λιγόστεψε το φως του λυχναριού, ρώτησε ο Γέροντας, επειδή άναψες μ’ αυτό τόσα αλλά λυχνάρια;
- Όχι βέβαια, είπε χαμογελώντας ο αδελφός.
- Ούτε κι ο Ιωάννης χάνει τίποτε, έστω και αν συμβουλεύει ολόκληρη την σκήτη. Να έρχεσαι λοιπόν κι εσύ χωρίς δισταγμό.
Από τότε ο αδελφός πήγαινε τακτικά στον Γέροντα και με την βοήθειά του έγινε άριστος μοναχός.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 28-29)

Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού

Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του.
Είδα όμως ότι δεν υπάρχει κάτι σοβαρό ανάμεσά τους. Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο η γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.
Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δύο σανίδες απλάνιστες. Η μία έχει σ’ αυτό το σημείο έναν ρόζο, η άλλη σ’ εκείνο το σημείο καί,
αν πάς να τις ενώσης, μένει ένα κενό ανάμεσά τους. Α
μα όμως πλανίσης λίγο την μια από εδώ, λίγο την άλλη από εκεί, αλλά με την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται .
Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου, είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Αλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ!
Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ο Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήση μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα,
για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού;
Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες!
Σκεφθήτε τί θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα• θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!
Αν ήσασταν τσιγγούνηδες, θα ταιριάζατε μέν, αλλά θα πηγαίνατε και οι δύο στην κόλαση. Αν πάλι ήσασταν απλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι;
Θα το διαλύατε, και τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους. Ένα στραβόξυλο, αν πάρη ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους - έτσι δεν είναι;
- θα σκοτωθούν όμως σε μια μέρα! Γι’ αυτό, τί γίνεται; Οικονομάει ο Θεός ένας καλός να πάρη ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθή, γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση,
αλλά να μην είχε βοηθηθή από μικρός».
Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθή μια αρμονική οικογένεια, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.
Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήση, αλλά και το φρένο, για να σταματήση.
Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήση.
Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τί είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι’ αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι.
Αν συμβή κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ώχ, τί πάθαμε!» ο ένας, «ώχ, τί πάθαμε!» ο άλλος.
Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθή πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τονώση λίγο,
«γιά στάσου, να του πή, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.
Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν.
Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Αφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στρυμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους.
Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.
Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ο καθένας να βοηθάη τον άλλον με τον τρόπο του.
Αν φάς λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φάς και κάτι που είναι λίγο αλμυρό.
Τρως, ας υποθέσουμε, πολλά σταφύλια, θέλεις και λίγο τυρί, για να κόψη την γλύκα. Ή τα λάχανα, άμα είναι πολύ πικρά, δεν τρώγονται.
Το λίγο πικρό όμως βοηθάει, όπως και το λίγο ξινό.
Αλλά, αν όποιος είναι ξινός λέη: «νά γίνετε όλοι ξινοί σαν κι εμένα», όποιος είναι πικρός λέη: «νά γίνετε όλοι πικροί»,
και ο άλλος που είναι αλμυρός λέη: «όλοι να γίνετε αλμυροί», τότε δεν γίνεται χωριό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 39-41)

"Αμνησικακία"

"Υπάρχουν, έλεγε ο Γέροντας μοναχοί που ζητούν συγγνώμη, εξομολογούνται και μέσα τους υπάρχει πάθος ενάντια στον άλλον.
Δεν έρχεται έτσι η Χάρις του Θεού.Εγώ είχα εδώ έναν Μάστορα, γείτονα, και έκανε διάφορες δουλειές και πληρωνόταν.
Δεν ξέρω πώς έγινε και άρχισε να με βρίζει σε όλους, και εδώ μέσα και έξω.Τί να κάνω; έλεγα, πώς να τον βοηθήσω;
Μια μέρα πήγα σπίτι του επίσκεψη.
Μόλις με είδε τα 'χασε, μαζεύτηκε, κιτρίνισε.Νόμισε ότι πήγα να τον μαλώσω.
Εγώ άρχισα να του λέω για τα δένδρα του, να επαινώ τους άφθονους καρπούς τους.Μιλήσαμε περί φιλοξενίας…
Αυτό ήταν. Θερμάνθηκε η καρδιά του. Από τότε δεν έλειψε από δώ, και τρέχει σε όλες τις δουλειές.
Σε τέτοιες περπτώσεις χρειάζεται ένας καλός τρόπος.
[ Ά 54 ]

"Δεν κερδίζεις με το άγριο"

Ένας φίλος δέχθηκε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, τη σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους ανθρώπων αυστηρών αρχών,
με αποτέλεσμα να εξουθενωθεί και να παρεξηγηθεί τελείως, ως προς τον χαρακτήρα του.
Ο Γέροντας τον ανέπαυσε, διότι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, πραγματοποιώντας πετυχημένη ψυχική ακτινογραφία του.
Του είπε : "Είσαι καλός, ευαίσθητος, ήσυχος, είσαι πρόβατο του Θεού.
Αλλά, όταν σε πάρουν με το άγριο, μαζεύεσαι, αντιδράς εσωτερικά, και τότε είναι που σε παρεξηγούν πολύ και δεν σε καταλαβαίνουν.
Όταν όμως σε πάρουν με το καλό, φανερώνεις από μέσα σου τέτοια καλά πράγματα, που κάνεις τους άλλους να ξαφνιάζονται.
Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο,
για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλλωναν, ποιός είναι ο δυνατότερος καιέβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού,
που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός.
Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιό σφιχτά στην κάπα του.
Βγήκε τότε ο ήλιος απ' τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του.
Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: "Είδες, ποιός απ' τους δυό μας είναι ο δυνατότερος;
"Καί συμπέρανε ο π. Πορφύριος: "Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη".
[ Γ. 257π ]

( Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, Σελ.55-56 )

και απάτη

Τίποτε δεν καθαρίζει από βρώμικη ηδονή, όσο η γνήσια αγάπη.
Μη μου ονομάσης αγάπη αυτήν την κοινή και κοσμική, που μάλλον αρρώστια είναι παρά αγάπη.
Ε.Π.Ε. 18α,364

διαβολική
Και η Αιγυπτία έλεγε πώς αγαπούσε τον Ιωσήφ, αλλ’ ήθελε να τον διαφθείρη.
Διότι τον αγαπούσε με διαβολική αγάπη. Ο Ιωσήφ όμως ήθελε όχι αυτή την αγάπη, αλλά την αγάπη του Παύλου.
Ε.Π.Ε. 18α,364

αιρετικών
Δεν τα λέω αυτά εξ’ αίτιας μου, λέγει ο Παύλος, αλλ’ εξ’ αιτίας σας.
Διότι υπάρχει φόβος, μήπως διαφθαρή κάποιος από την αγάπη των αιρετικών.
Αυτό είναι συνολικά, που υπαινίσσεται.
Ε.Π.Ε. 21,390

βλάπτει
Να μη σας παραβλάψη η αγάπη, ώστε να μη γνωρίζετε το αληθινό σας συμφέρον,
ούτε επειδή αγαπάς κάποιον, να χάσης την οντότητα σου.
Θέλω ν’ αυξάνεται η αγάπη σας, όχι όμως κατά τρόπο, που να βλάπτεστε.
Ε.Π.Ε. 21,392

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 56-57)

Η αυτολησμονιά περνά στην αυτοεξαφάνιση, η αυτοεξαφάνιση περνά στην αιώνια ζωή.
Μέσα από εκείνο που είναι μακρύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι βραχύ, και μέσα από εκείνο που είναι βραχύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι μακρύ. Δια μακρών χρόνων κόπου, πλήξης και φιλαυτίας γνωρίζουμε αυτό το σύντομο, το πρόσκαιρο και μέσα από τις σύντομες στιγμές της αρετής γνωρίζουμε την άπειρη αιωνιότητα.

Το κύπελλο της απόλαυσης. 
Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «πιες, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός», θα έπινες;
Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη.

Ο θάνατος. 
Μεταξύ της σιωπής ουρανού και γης πικραμένα φιλονικούν οι σοφοί: «Τι είναι ύλη» και «τι είναι πνεύμα».
Ενώ ο θάνατος κάθεται στο νεκροταφείο και αποφασιστικά απαντά: «Η ύλη είναι ζύμη, το πνεύμα είναι μαγιά, εσείς είστε ψωμιά, κι εγώ φιλοξενούμενος».

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 25-26).