Ο δύσπιστος μοναχός
Ένας μοναχός πάλευε με λογισμούς αμφιβολίας , για το αν τα τίμια Δώρα είναι πραγματικά Σώμα και Αίμα Χριστού ή απλά σύμβολα και τύποι.
Οι άλλοι μοναχοί, όταν ενημερώθηκαν σχετικά, τον κάλεσαν σε μια θεία λειτουργία, στη διάρκεια της οποίας προσεύχονταν όλοι θερμά να του δείξει ο Θεός με θαύμα την αλήθεια, για να διώξει τους λογισμούς της απιστίας.
Μετά την απόλυση, ο αδελφός αυτός διηγήθηκε στους άλλους τα εξής: « Όταν ο διάκονος ανέβηκε στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, είδα ν’ανοίγει η στέγη της εκκλησίας.
Μετά την ευχή της προσκομιδής, είδα να σχίζονται οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά πάνω στα τίμια Δώρα.
Ύστερα παρουσιάστηκε πλήθος αγγέλων κι ανάμεσα τους ένα Παιδί.
Μαζί τους κατέβηκαν άλλα δυο πρόσωπα με ομορφιά απερίγραπτη.
Κατόπιν οι άγγελοι στάθηκαν κυκλικά γύρω από την αγία τράπεζα, ενώ το Βρέφος ενθρονίστηκε πάνω σ’αυτήν.
Όταν πλησίασαν οι ιερείς για να τεμαχίσουν τον άρτο της προθέσεως, είδα εκείνα τα δυο πρόσωπα να πιάνουν το Παιδί από τα χέρια και τα πόδια, και μ’ένα μαχαίρι να Το σφάζουν, χύνοντας το αίμα Του στο άγιο ποτήριο.
Στη συνέχεια έκοψαν το Σώμα του σε μικρές μερίδες, που τις τοποθέτησαν πάνω στα τεμάχια των άρτων.
Αμέσως τότε οι άρτοι μεταβλήθηκαν κι αυτοί σε σάρκα.
Στο ‘Μετά φόβου…’, στους αδελφούς που πλησίαζαν, προσφέρονταν κομμάτια από σάρκα.
Μόλις όμως έλεγαν ‘ αμήν’, γινόταν άρτος στα χέρια τους.
Όταν πλησίασα κι εγώ, μου δόθηκε σάρκα και δεν μπορούσα να μεταλάβω.
Τότε ένιωσα μια φωνή να ψιθυρίζει στ’αυτί μου:
-Άνθρωπε, γιατί δεν μεταλαμβάνεις; Δεν σου προσφέρεται αυτό ακριβώς που ζήτησες;
-Λυπήσου με, Κύριε. Δεν μπορώ να μεταλάβω σάρκα.
-Μάθε λοιπόν πως, αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλάβει καθαρή σάρκα, τότε μέσα στο άγιο ποτήριο θα υπήρχε σάρκα, όπως την είδες εσύ. Επειδή όμως δεν μπορεί να μεταλάβει κάτι τέτοιο, όρισε ο Θεός τους άρτους της προθέσεως. Αν λοιπόν πίστεψες ότι ο αγιασμένος αυτός Άρτος είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού, μετάλαβε αυτό που έχεις στο χέρι σου!
-Πιστεύω, Κύριε, απάντησα τότε συντετριμμένος.
Αμέσως η σάρκα που κρατούσα έγινε πάλι άρτος. Ευχαρίστησα το Θεό και κοινώνησα.
Αφού τελείωσε η ιερή μυσταγωγία, είδα ν’ανοίγει πάλι η στέγη του ναού και ν’ανεβαίνουν οι αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό ».
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.42-44)

Το καντήλι της Παναγίας
Ο παπα-Ιγνάτιος ο Πνευματικός (1827-1927) ανήκει στις πιο χαριτωμένες και σεβάσμιες προσωπικότητες του Αγίου Όρους. Επί ογδόντα χρόνια έζησε την πιο σκληρή ασκητική ζωή στα Κατουνάκια και έγινε δοχείο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Ο παπα-Ιγνάτιος απέκτησε έναν υποτακτικό ταλαντούχο, τον πατέρα Νεόφυτο, νέο με υπέρμετρο ασκητικό ζήλο. Κάποια νύχτα ο πατήρ Νεόφυτος άκουσε ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα του κελλιού του, καθώς και μια απαλή γυναικεία φωνή:
-Σήκω, παιδί μου. Κατέβα στην εκκλησία, γιατί το καντηλάκι μου έσβησε.
Πετάγεται αμέσως από τον ύπνο, κατεβαίνει με αγωνία στον ναό της ερημικής τους καλύβης και βρίσκει σβησμένο το καντηλάκι της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το άναψε κατασυγκινημένος, έκανε μια θερμή προσευχή και επέστρεψε στο κελί του.
Το περιστατικό αυτό συνέβη και τις επόμενες νύχτες.
-Προώδευσα, άρχισε να σκέπτεται τότε ο αρχάριος υποτακτικός. Φαίνεται ότι ανέβηκα ψηλά. Η Δέσποινα του ουρανού και της γης μ’ επισκέπτεται. Ακούω την αγγελική φωνή Της. Ανάβω το σβησμένο καντηλάκι Της. Πόσο ευτυχισμένος νιώθω!
Αυτά σκεπτόταν, ενώ ο δαίμονας της υπερηφανείας δεν έπαυε να τον τοξεύη με τα πυρφόρα βέλη του και να τον σπρώχνη στην καταστροφή. Μερικές φορές ο πατήρ Νεόφυτος ένιωθε τη συνείδησι του να διαμαρτύρεται, άκουε κι έναν άλλον απαλό λογισμό που τον συμβούλευε ν’ ανακοινώση, όπως είχε καθήκον, το επεισόδιο στον γέροντα του. Αλλ’ απέκρουε τον σωτήριο αυτό λογισμό.
-Γιατί να το πω στον γέροντα; Αμαρτία είναι να την εξομολογηθώ; Άγιο περιστατικό είναι, και όσο πιο μυστικά και σιωπηλά το ζω, τόσο διατηρείται η ιερότης του.
Ο διακριτικός παπα-Ιγνάτιος κάποια αδιόρατα σημεία αντιλήφθηκε στην συμπεριφορά του υποτακτικού του και δεν αδιαφόρησε. Κάθε τόσο του υπενθύμιζε:
-Παιδί μου, Νεόφυτε, πρόσεχε. Ό,τι σου συμβαίνει στην πνευματική σου ζωή να μου το ανακοινώνης.
Και μια μέρα τον ανάγκασε στην εξομολόγησι να εξηστορήση με λεπτομέρειες όλη την υπόθεσι. Με την βαθειά διάκρισι και την έκτακτη ποιμαντική που διέθετε, του ανέλυσε τα συμβάντα και του απέδειξε πως είχε πέσει στην παγίδα του διαβόλου. Τον ρώτησε:
-Τί αισθήματα κυριαρχούσαν μέσα σου, όταν άναβες το καντήλι;
-Χαρά και ικανοποίηση, που αξιώνομαι μιας τέτοιας ευλογίας!
-Και τί άλλο ακόμη;
-Ναι, και κάτι άλλο. Κάποια μυστική ταραχή και ανησυχία να μη μάθη τίποτε ο γέροντας.
-Αυτό το τελευταίο μαρτυρεί ολοφάνερα την παρουσία του διαβόλου.
Του είπε πολλά για τις πλεκτάνες του εχθρού και στο τέλος παρετήρησε:
-Άντε, πλανεμένε! Σε ξεγέλασε ο διάβολος. Έχει ανάγκη η Παναγία από μένα και από σένα; Έχει ανάγκη από τη βοήθεια σου; Πρόσεξε! Αν ξαναχτυπήση η πόρτα του κελλιού σου, δεν θα σηκωθής ν’ ανάψης το καντήλι, και είμαι εγώ υπεύθυνος.
Τα φτερά του νεαρού μοναχού κόπηκαν! Ποτέ δεν περίμενε τόσο άδοξο τέλος στην « υψηλή» εκείνη υπόθεσι. Αργότερα βέβαια ευγνωμονούσε τον γέροντα του, που τον γλύτωσε από την παγίδα του εχθρού. Τώρα όμως ήταν περίλυπος. Είχε και μια απορία: Θα ξαναχτυπούσε άραγε η πόρτα; Αλλά πού τέτοιο πράγμα! Μόλις τα σκοτεινά σχέδια του διαβόλου ήλθαν στο φως της διακρίσεως του παπα-Ιγνατίου, διαλύθηκαν σαν καπνός!
( Ιγνάτιος ο Πνευματικός)
( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 45-47)

Οι μοναχοί κοιτάζουν να σώσουν... μόνο την ψυχή τους ;
Περπατούσε κάποτε ο Γέροντας στο δάσος και τον συνάντησε ένας δεσπότης.
Όταν έμαθε ότι ήταν μοναχός, του παραπονέθηκε ότι οι μοναχοί αφήνουν σ' εκείνους τον κοινωνικό χριστιανικό αγώνα
και τρέπονται σε φυγή προς τα όρη, κοιτάζοντας να σώσουν την ψυχή τους.
Ο Γέροντας άκουε με σκυμμένο το κεφάλι και όταν ο δεσπότης σταμάτησε, του είπε :
" Δέσποτα, εσείς μιλάτε και τα λόγια σας από το στόμα σας πηγαίνουν στο αυτί του ανθρώπου.
Οι μοναχοί μιλούν και τα λόγια τους πηγαίνουν πρώτα στο αυτί του Θεού και μετά φθάνουν στο αυτί του ανθρώπου ".
Τα λόγια του Γέροντα θύμιζαν τη φράση κάποιου άλλου αγιορείτου :
" Το πρόβλημα δεν είναι να βρίσκεται ο μοναχός κοντά μας, αλλά κοντά στο Θεό.
Διότι, όσο περισσότερο πλησιάζει το Θεό, τόσο πιο κοντά μας βρίσκεται.
[ Γ 299 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.267)

Ένας ασκητής επισκέφθηκε τον όσιο Ζωσιμά σε μοναστήρι της Τύρου. Κάθισαν και διάβαζαν μαζί το Γεροντικό. Αντλούσαν απ’αυτό πνευματική δύναμη. Προχωρώντας στην ανάγνωση, έφθασαν στο περιστατικό της επιθέσεως ληστών σ’ένα γέροντα και της αρπαγής όλων των υπαρχόντων του. Σύμφωνα με τη διήγηση, ο γέροντας βλέποντας ότι οι ληστές παρέλειψαν να του πάρουν ένα σακκίδιο, έτρεξε πίσω τους φωνάζοντας:
-Παιδιά μου, ξεχάσατε να πάρετε κι αυτό!
Εκείνοι, παρ’όλη τη σκληροκαρδία τους, θαύμασαν την ακτημοσύνη του γέροντα. Αμέσως του επέστρεψαν όλα όσα του είχαν αρπάξει, λέγοντας μετανοιωμένοι μεταξύ τους:
-Αληθινά, αυτός είναι άνθρωπος του Θεού!
Στο σημείο αυτό της διηγήσεως του Γεροντικού ο επισκέπτης ασκητής είπε στον όσιο Ζωσιμά:
-Ξέρεις, αββά μου, αυτό το περιστατικό πολύ με ωφέλησε.
-Και με ποιο τρόπο; ρώτησε ο όσιος.
-Το είχα διαβάσει όταν ασκήτευα κοντά στον Ιορδάνη. Θαύμαζα τον γέροντα και παρακαλούσα: « Κύριε, αξίωσε με ν’ακολουθήσω τα ίχνη του, Εσύ που με αξίωσες να γίνω κι εγώ μοναχός». Καθώς είχα αυτό τον πόθο, μετά δυο μέρες καταφθάνουν ληστές! Όταν χτύπησαν την πόρτα μου και κατάλαβα ποιοι ήταν, είπα μέσα μου: « Δόξα τω Θεώ, ήρθε καιρός να δοκιμαστώ στη στέρηση των υπαρχόντων μου». Ανοίγοντας λοιπόν τούς δέχτηκα με χαρά, και ανάβοντας λυχνάρι άρχισα να τους δείχνω όσα είχα στο κελλί μου, λέγοντας τους : « Μην αμφιβάλλετε, δεν θα κρύψω τίποτε από σας». Μου λένε: « Έχεις χρυσό;» Τους απαντώ: «Ναι, έχω τρία νομίσματα», και άνοιξα εμπρός τους το κουτί που τα φύλαγα. Αυτοί τα πήραν και έφυγαν ειρηνικά. Ο όσιος Ζωσιμάς χαριεντιζόμενος τον ρώτησε:
-Μήπως τα επέστρεψαν, όπως εκείνοι της διηγήσεως που διαβάσαμε;
-Δεν θέλησε ο Θεός να τα επιστρέψουν, αλλά κι εγώ πραγματικά δεν τα επιθυμούσα, απάντησε ο ασκητής, που με τη βοήθεια του Γεροντικού είχε καλλιεργήσει την ακτημοσύνη.

( Αββάς Ζωσιμάς)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 65-66)

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ (+1444 μ.Χ.).[Δεν υπέγραψε την ψευδοένωση με τους Ρωμαιοκαθολικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας]
«Η σύνοδος της Φλωρεντίας είναι Καϊαφαϊκό συνέδριο, όσο η ένωση που έγινε από αυτούς σκοτεινιάζει την Εκκλησία» ( Επιστολή προς Σχολάριον PG 160,1093C)
«Τους παρακαλούσαμε, και τι δεν λέγαμε ικανό να μαλακώσει και πέτρινες ψυχές, να επιστρέψουν σε εκείνην την καλή συμφωνία, την οποία είχαμε πριν και μεταξύ μας και με τους Πατέρες μας, όταν λέγαμε όλοι το ίδιο και δεν υπήρχε σε μας σχίσμα… Λέγοντας αυτά, μοιάζαμε να ψέλνουμε στο κενό ή να ψήνουμε πέτρα ή να σπέρνουμε σε πέτρες ή να γράφουμε στο νερό ή όσα άλλα λένε οι παροιμίες για τα αδύνατα» (Το Γραμμάτιον P.G. 159, 1037C 1040D)
«Απαγορεύουν οι θείοι Πατέρες την αλλαγή του Συμβόλου ακόμη και σε λέξη και σε συλλαβή και εκφωνούν φρικτές κατάρες εναντίον αυτών που θα τολμήσουν ποτέ αυτήν την αλλαγή» (Το Γραμμάτιον P.G. 159, 1033 C)
«Οι Λατίνοι δεν είναι μόνο σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί… Εμείς λοιπόν αποσχιστήκαμε από αυτούς όχι για κάτι άλλο, παρά για το ότι είναι αιρετικοί· για αυτό δεν πρέπει καθόλου να ενωθούμε με αυτούς, αν δεν βγάλουν την προσθήκη από το Σύμβολο και δεν ομολογήσουν το Σύμβολο όπως και εμείς» (Mansi,31A,885DE)
«Να τους αποφεύγετε αδελφοί και την κοινωνία μαζί τους· διότι οι τέτοιοι άνθρωποι είναι ψευδαπόστολοι, εργάτες δόλιοι, που μετασχηματίζονται σε αποστόλους Χριστού. Και δεν είναι θαυμαστό «διότι ο ίδιος ο Σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός». Δεν είναι θαυμαστό λοιπόν, αν και οι διάκονοί του μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, των οποίων το τέλος θα είναι σύμφωνα με τα έργα τους… Να στέκεστε κρατώντας τις παραδόσεις, τις οποίες παραλάβατε, και τις γραφτές και τις άγραφες, ώστε να μην ξεπέσετε από το στήριγμά σας παρασυρόμενοι από την πλάνη των παράνομων…» (ΔΣΜ Α, σ. 361,362)
«Αλλά θα πεις ίσως (γράφει στο Γ. Σχολάριο) ότι η μεταβολή δεν έγινε προς τα αντίθετα, αλλά αποβλέπουμε σε κάποια μεσότητα και συγκατάβαση. Ουδέποτε, άνθρωπε, διορθώθηκαν τα εκκλησιαστικά με μεσότητα· ενδιάμεσο αλήθειας και ψεύδους δεν υπάρχει κανένα· αλλά όπως ακριβώς αυτός που βγήκε έξω από το φως αναγκαστικά είναι στο σκοτάδι, έτσι αυτός που παρέκκλινε λίγο από την αλήθεια, υπόκειται λοιπόν στο ψεύδος θα λέγαμε αληθινά· παρόλο βεβαίως που ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι είναι δυνατόν να πούμε ότι υπάρχει μεσότητα, το ονομαζόμενο λυκαυγές ή λυκόφως, αλλά μεσότητα της αλήθειας και του ψεύδους δεν θα μπορούσε να επινοήσει κάποιος, έστω και αν κουραστεί πολύ… Μη λοιπόν μας εξαπατούν για μεσότητα…» (Επιστολή προς Γ. Σχολάριον P.G. 160 1093 BC,1096C)
«Στα της πίστης δεν χωράει συγκατάβαση· διότι η συγκατάβαση δημιουργεί ελάττωση της πίστης… Διότι σε αυτά δεν είναι μικρό και αυτό που φαίνεται μικρό» (Αγ. Μάρκος Ευγενικός,Συροπούλου 8, κεφ. ΙΒ, σ. 234,235)
«Συ υπάρχεις κοπέλιν και εποίησας και ως κοπέλιν» (ο άγιος Μάρκος Ευγενικός στον μητροπολίτη Εφέσου που υπέγραψε στη Σύνοδο Φερράρας, Συροπούλου 9, κεφ. 11, σ. 446).
«Δεν θα το κάνω αυτό ποτέ, ό,τι και να γίνει» (η απάντησή του αρνούμενος να υπογράψει, ο.π. 10,9, σελ. 484)
«Διότι έχω πειστεί με ακρίβεια, ότι όσο απομακρύνομαι από αυτόν και τους ομοίους του, πλησιάζω το Θεό και όλους τους πιστούς και τους αγίου Πατέρες· και όπως ακριβώς χωρίζομαι από αυτούς, έτσι ενώνομαι με την αλήθεια και τους αγίους Πατέρες και θεολόγους της Εκκλησίας» (Μάρκος Ευγενικός,Απολογία P.G. 160,536 CD)
«Γρηγορότερα θα έπεφτε από τη θέση του ο Όλυμπος, παρά να αφήσει κάτι από το φρόνημά του ο Μάρκος»(Γ.Σχολαρίου)

-    Όταν, Γέροντα, λέω: «Τόσο μπορώ να δουλέψω, αυτή είναι η αντοχή μου», από φιλαυτία το λέω;
-    Όσο κάθεται κανείς, τόσο χαλαρώνει· όσο δουλεύει, τόσο δυναμώνει. Εκτός που διώχνει την μούχλα με την δουλειά, βοηθιέται και πνευματικά.
Ο σκοπός είναι να φθάση να χαίρεται ο άνθρωπος περισσότερο από την κακοπάθεια παρά από την καλοπέραση. Αν ξέρατε πώς ζουν μερικά γεροντάκια εκεί στο Αγιον Όρος, αλλά και τί χαρά νιώθουν! Νά, ένα γεροντάκι, που έμενε μόνο του ένα χιλιόμετρο πιο πέρα από το Καλύβι μου, τί αυταπάρνηση είχε! Το Καλύβι του ήταν ψηλά, σε ένα πολύ απότομο μέρος, και το καημένο αρκουδώντας κατέβαινε από το μονοπάτι για να πάη σε ένα άλλο γεροντάκι πιο κάτω, όταν χρειαζόταν κάτι. Ήθελαν να το πάρουν να το γηροκομήσουν, αλλά δεν δεχόταν, και όλοι μετά έλεγαν: «αυτός είναι πλανεμένος», γιατί καθόταν μόνος του εκεί. Μια μέρα που ήρθε στο Καλύβι, μου είπε για ποιόν λόγο δεν ήθελε να φύγη: Όταν ζούσε ο Γέροντάς του, το Καλύβι τους δεν είχε ναό και εκείνος παρακαλούσε τον Γέροντά του να κάνουν ναό. «Ας κάνουμε ναό, του είπε τελικά ο Γέροντάς του, αλλά μετά δεν πρέπει ποτέ να φύγης από δώ, γιατί θα μένη στο Ιερό ο Φύλακας Αγγελος και δεν κάνει να τον αφήσης μόνον». Τότε αυτός του υποσχέθηκε ότι θα μείνη για πάντα στο Καλύβι, και έτσι έκαναν τον ναό. Τελευταία είχε γκρεμισθή και το Κελλί του και έμενε μέσα στην εκκλησία· κοιμόταν σε ένα στασίδι. Τέτοια αυταπάρνηση! Είχα φροντίσει να έχη μερικά ρούχα, για να αλλάζη τουλάχιστον, γιατί υπέφερε από τα έντερα και είχε κοψίματα. Μια μέρα έστειλα έναν γνωστό γιατρό να πάη να τον δή. Πήγε με έναν άλλον, χτυπούν, ξαναχτυπούν, τίποτε. Όταν άνοιξαν, τον βρήκαν πεθαμένο στο στασίδι που έμενε, σκεπασμένο με μια κουβέρτα. Εκεί ανεπαύθη εν Κυρίω!
Η σκληρότητα στην ζωή μας για την αγάπη του Χριστού φέρνει στην καρδιά την τρυφεράδα του Χριστού. Οι θείες ηδονές γεννιούνται από τις σωματικές οδύνες. Οι Πατέρες έδωσαν αίμα και έλαβαν πνεύμα. Με ιδρώτα και κόπο πήραν την Χάρη. Πέταξαν τον εαυτό τους και τον βρήκαν στα χέρια του Θεού.
Πολύ με συγκίνησε το συναξάρι των Αγίων Ασκητών του Σινά. Πέντε χιλιάδες ασκητές έζησαν στο Σινά και πόσοι άλλοι στο Αγιον Όρος! Χίλια χρόνια πόσοι Πατέρες αγίασαν! Αλλά και οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες τί τράβηξαν! Και εμείς γκρινιάζουμε για την παραμικρή ταλαιπωρία. Ζητάμε να αποκτήσουμε χωρίς κόπο την αγιότητα. Σπανίζει η αυταπάρνηση. Ούτε εμείς οι μοναχοί δεν καταλάβαμε ότι «τά καλά κόποις κτώνται» και έχουμε την επιείκεια στον εαυτό μας· δικαιολογούμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε ελαφρυντικά για το καθετί. Από κεί ξεκινάει το κακό. Και ο διάβολος βρίσκει δικαιολογίες για τον κάθε άνθρωπο, αλλά τα χρόνια περνάνε.
Γι’ αυτό να μην ξεχνιώμαστε· να θυμώμαστε και λίγο ότι υπάρχει και θάνατος. Μια που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ το σώμα· όχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε ζημιές, αλλά να μην προσκυνούμε την ανάπαυση.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 51-53)

ΕΛΕΓΑΝ με θαυμασμό οι Γέροντες για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση, πως από την πολλή του καλοσύνη έφτασε σε τελεία ακακία. Μια φορά δανείστηκε από κάποιον αδελφό ένα χρυσό νόμισμα, για ν’ αγοράσει λινάρι να κάνει εργόχειρο. Μόλις το προμηθεύτηκε, του ζήτησε λίγο ο γείτονάς του να φτιάξει μια ποδιά και ο Αββάς Ιωάννης του έδωσε με πολλή προθυμία. Την άλλη μέρα πέρασε από το κελλί του άλλος αδελφός, είδε το λινάρι και γύρεψε κι αυτός για ένα πουκάμισο. Έδωσε και σ’ αυτόν ο άκακος Ιωάννης και σε δυο-τρεις άλλους, που έτυχε να του ζητήσουν, ώσπου το μοίρασε όλο, χωρίς να κρατήσει τίποτε για τον εαυτό του.
Ύστερα από μερικές ημέρες πήγε ο δανειστής και του γύρεψε το νόμισμα.
- Πήγαινε, αδελφέ μου, του είπε ο Αββάς, και θα σου το φέρω στο κελλί σου.
Μα επειδή δεν είχε να το επιστρέψει, σηκώθηκε να πάει στον Αββά Ιάκωβο, τον Οικονόμο της σκήτης, να του ζητήσει ένα νόμισμα. Στον δρόμο, καθώς πήγαινε, βρήκε ένα φλουρί, μα δεν το πήρε. Έκανε προσευχή και γύρισε στο κελλί του. Ούτε στον Οικονόμο θέλησε να πάει.
Την άλλη μέρα πήγε πάλι ο αδελφός και γύρευε τα δανεικά. Βγήκε πάλι ο Αββάς Ιωάννης να πάει στον Αββά Ιάκωβο. Είδε το φλουρί στην ίδια θέση και δεν το σήκωσε, αλλά γύρισε αμέσως στο κελλί του.
Την τρίτη μέρα πήγε θυμωμένος ο δανειστής κι απαιτούσε το νόμισμά του.
- Ησύχασε, αδελφέ μου, του είπε με πραότητα ο άκακος Αββάς, σήμερα θα σου το φέρω.
Ξεκίνησε αμέσως για τον Οικονόμο και βρήκε πάλι στην ίδια θέση το φλουρί. Έκανε πρώτα προσευχή κι υστέρα το σήκωσε και το πήγε στον Αββά Ιακωβο.
- Το βρήκα στον δρόμο, του είπε. Κάνε αγάπη να ρωτήσεις μήπως το έχασε κανένας αδελφός.
Ο Οικονόμος γύρισε όλη την σκήτη και ρωτούσε τους αδελφούς, μα δεν βρέθηκε κανείς να πει πως ήταν δικό του. Αφού δεν το έχασε κανείς, είπε τότε ο Αββάς Ιωάννης, δώσε το σε μένα να το επιστρέψω στον αδελφό που το χρωστώ, γιατί τρεις μέρες τώρα ξεκινώ από το κελλί μου να έρθω να σου ζητήσω κι επειδή έβλεπα τούτο το φλουρί, γύριζα πίσω άπρακτος.
Θαύμασε ο Οικονόμος την αφιλοχρηματία του Αββά, που, ενώ βρισκόταν σε τόση ανάγκη, δεν πήρε το νόμισμα που βρήκε.
Είχε κι άλλο προτέρημα αυτός ο Όσιος: Όταν ερχόταν κάποιος να του ζητήσει κάτι, του έλεγε με καλοσύνη:
- Πάρε, αδελφέ μου, ό,τι σου χρειάζεται. Κι εκείνος έπαιρνε ό,τι και όσο ήθελε. Όταν το έφερνε πίσω, του έλεγε πάλι ο Αββάς:
- Βάλ’ το τώρα στην θέση του, χωρίς να γυρίσει να προσέξει.
Αν δεν του έφερναν πίσω τα δανεικά, ποτέ δεν τα ζητούσε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 51-52)

"Σε οίκο ανοχής"

Θα σας αφηγηθώ μια ιστορία, που δείχνει πόσο μεγαλείο είχε η ψυχή του πατρός Πορφυρίου.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, παραμονή των Θεοφανείων, πήγε, κατά το έθιμο, ν'αγιάσει τα σπίτια. Όπως έμπαινε στα σπίτια ένα ένα, μπήκε και σ' ένα σπίτι, το οποίο, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, ήταν οίκος ανοχής. Την ώρα που άρχισε να ψάλλει "Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου..." και ν' αγιάζει, του λέει η ιδιοκτήτρια: "Μη, μη, δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το σταυρό".
Κι ο Γέρων Πορφύριος της αποκρίθηκε: "Δεν ξέρω αν αυτές ή εσύ δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό".
Ασπάσθηκαν το σταυρό οι γυναίκες εκείνες και ο Γέρων Πορφύριος τους είπε και μερικά λόγια εκεί. Τους μίλησε για την αγάπη προς το Θεό, που ήταν το αγαπημένο του θέμα. Βλέποντας την εξαγιασμένη μορφή του Γέροντος Πορφυρίου οι γυναίκες εκείνες υπέστησαν μια εσωτερική αλλοίωση· ιδιαίτερα, όταν τις είπε: "ν' αγαπήσετε το Χριστό, που σας αγαπά, και θα δείτε τότε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Αν ξέρατε πόσο σας αγαπά ο Χριστός! Προσπαθήστε κι εσείς να τον αγαπήσετε".

Γνώριζε ο Γέρων Πορφύριος ότι, αν εκείνες οι γυναίκες γνώριζαν το Χριστό και τον αγαπούσαν, διότι η γνώση οδηγεί στην αγάπη, θα εγκατέλειπαν εκείνο το άθλιο επάγγελμα που έκαναν.
[Ί 100]

"Το βάρος της σαρκικής αμαρτίας"

Σε μια μητέρα ο Γέροντας έλεγε:
"Να προσέχεις και να προσεύχεσαι, τα παιδιά σου να μην πέσουν στη σαρκική αμαρτία. Βέβαια και με τον λογισμό αμαρτάνει κανείς, αλλά ελαφρότερα, ενώ με τη σαρκική συνεύρεση πολύ βαρύτερα, γιατί μ' αυτήν γίνονται βαθιές αλλαγές και ζημιές στην ψυχή".
[Γ 364]

"Ο Γέροντας δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από τους αμαρτωλούς"

Παρέμενε, σε κάθε περίπτωση, ο ειρηνικός, ο μειλίχιος πατέρας, επιεικής και ανεκτικός στις πτώσεις των ανθρώπων, διότι κατείχε τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Δεν παγιδευόταν από τους παραπλανητικούς ελιγμούς του διαβόλου, ο οποίος, ως πρώτος διδάξας, εφήρμοζε, με εκσυγχρονισμένες παραλλαγές, τη μέθοδο του "διαίρει και βασίλευε".
Ο Γέροντας δε φατρίαζε, δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από τους αμαρτωλούς, αισθανόταν οργανικά ενωμένος με όλους τους χριστιανούς, μέσα στο ενιαίο σώμα της Εκκλησίας.
Ζούσε το αποστολικό "τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;".
Όσο αποστρεφόταν την αμαρτία, άλλο τόσο αγαπούσε, αδιακρίτως, όλους τους αμαρτωλούς.
Εκείνοι μερικές φορές τον πολεμούσαν, με παρότρυνση του διαβόλου, κι αυτός προσπαθούσε να συμπαραταχθεί μαζί τους, στον κοινό πόλεμο των χριστιανών κατά του πονηρού. Ακολουθούσε τη συμβουλή του ιερού Χρυσοστόμου:
"Μη μετ'εκείνου (του διαβόλου) κατ'αλλήλων ιστάμενοι, αλλά μετ'αλλήλων κατ' εκείνου παρατασσόμενοι".
[Γ 390]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.68-70)

Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ζευγάρι

-Γέροντα, πέστε μας για την Αγία Άννα και τον Άγιο Ιωακείμ, τους Θεοπάτορες.
Κάποτε κάτι αρχίσατε να μας λέτε.
-Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες.
Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ.
Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ.
Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.
Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς.
Αλλά μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα.
Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι,
γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός.
Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι,
όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.
Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια,
ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχη το προπατορικό αμάρτημα.
Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα,
αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία.
Ήταν πάναγνη, γιατί η σύλληψή Της έγινε χωρίς ηδονή.
Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίση παιδί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία,
αλλά από υπακοή στον Θεό. Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 61-62)

σπεύδουν για την αποδημία
Λαχταρούσαν ν’ αποδημήσουν απ’ τη γη, κι έτσι ευαρεστούσαν το Θεό.
Ε.Π.Ε.25,162

αντίρροπο όλης της οικουμένης
Ο Θεός της οικουμένης δεν ντρέπεται ν’ αποκαλείται Θεός τριών ανθρώπων, και σωστά.
Διότι είναι ισοστάσιοι όχι μιας οικουμένης, αλλά μυρίων κόσμων.
Ε.Π.Ε. 25,164

όσο δεν ζυγίζει όλος ο κόσμος
Κι’ αν ακόμα όλο τον κόσμο παραβάλης με τους αγίους, θα δης, ότι η ζυγαριά θα κλείνη προς το μέρος τους,
διότι είναι τιμιώτεροι όλου το κόσμου.
Ε.Π.Ε. 25,226

άχυρα ο κόσμος μπροστά τους
Όπως πολύ βάρος από άχυρο και χορτάρι δεν μπορούν να συγκριθούν με δέκα μαργαριτάρια,
έτσι δεν μπορούν να συγκριθούν οι άγιοι (μ’ όλο τον κόσμο).
Ε.Π.Ε. 25,226

με λαμπρότητα αρετής
Πόσο μεγάλη είναι η αρετή των αγίων! Αν εδώ τόσο μεγάλα κατορθώνουν, τόσο μεγάλα πετυχαίνουν,
ισάξια με τους αγγέλους, τι άραγε θα κάνουν εκεί;
Πόση λαμπρότητα θα έχουν;
Ε.Π.Ε. 25,228

κατορθώματα και πόνοι τους
Πάντοτε βέβαια, κυρίως όμως όταν σκέπτομαι τα κατορθώματα των αγίων, τότε μου έρχεται να ξεχνάω όλα τα δικά μου, διότι ούτε στο όνειρο μας δεν γνωρίσαμε αυτά,
που εκείνοι οι άνδρες πέρασαν σ’ όλη τους τη ζωή, κι αυτά δεν ήταν τιμωρία για τ’ αμαρτήματα τους,
αλλά, αν και σημείωναν πάντοτε κατορθώματα, όμως πάντοτε αντιμετώπιζαν θλίψεις.
Ε.Π.Ε. 25,238

μετανάστες
Περιφέρονταν σαν εξόριστοι και μετανάστες, όπως εκείνοι που δεν θεωρούνται άξιοι να βλέπουν ούτε τον ήλιο.
Ούτε στην έρημο εύρισκαν καταφύγιο. Έπρεπε συνεχώς να φεύγουν, ν’ αναζητούν κρύπτες.
Έπρεπε ζωντανοί να θάβονται, να ‘ναι πάντα φοβισμένοι.
Ε.Π.Ε. 25,240

δροσιά στον καύσωνα τον κόσμου
Η μνήμη των αγίων εκείνων ανδρών, σαν σύννεφο θα σκιάζη αυτούς, που φλέγονται από ακτίνες θερμότερες του ήλιου.
Ε.Π.Ε. 25,244

αστέρες εν ημέρα
Να ‘ναι ευλογημένο το όνομα του Θεού. Να, φωτίζουν πλέον αστέρια και κάτω στη γη.
Είναι οι άγιοι. Ναι, κάτω στη γη φωτίζουν αστέρια πιο λαμπρά απ’ τ’ αστέρια των ουρανών.
Είναι αστέρια, που φαίνονται γι’ Αυτόν που φάνηκε για μας στη γη.
Αστέρια, που δεν λάμπουν απλώς στη γη, αλλά λάμπουν και την ημέρα. Αυτό είναι δεύτερο θαύμα.
Είδατε ποτέ αστέρια να φωτίζουν μαζί με τον ήλιο;».
Ε.Π.Ε. 30,384-386

κλίμακα αγιωτικής δόξας
Αυτοί που πριν ζούσαν επαίσχυντα, τώρα ζουν καθαρά με αρετή.
Όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλ’ είναι και άγιοι. Όχι μόνο άγιοι, αλλά και δίκαιοι.
Όχι μόνο δίκαιοι, αλλά και παιδιά του Θεού. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και κληρονόμοι.
Όχι μόνο κληρονόμοι, αλλά και αδελφοί του Χριστού. Όχι μόνο αδελφοί τού Χριστού, αλλά και συγκληρονόμοι.
Όχι μόνο συγκληρονόμοι, αλλά και μέλη Του. Όχι μόνο μέλη, αλλά και ναός Του.
Όχι μόνο ναός, αλλά και όργανα του Πνεύματος.
Να ‘ναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού, που τελεί μόνος Αυτός θαυμάσια.
Ε.Π.Ε. 30,386

διασώζουν την αρετή
Γι’ αυτό θαυμάζουμε το Νώε, όχι απλώς διότι ήταν ενάρετος ούτε διότι απλώς ήταν τέλειος,
αλλά διότι ανάμεσα σε τέτοια γενιά διεστραμμένη και πονηρή, στο πρόσωπό του διασώθηκε η αρετή.
Και πότε; Τότε που δεν υπήρχε παράδειγμα αρετής, τότε που όλοι τον εξωθούσαν πρός το πονηρό.
Εκείνος ήταν ένας οδοιπόρος, που βάδιζε αντίθετα στο ρεύμα μεγάλου πλήθους.
Ε.Π.Ε. 31,102

Πρό Χριστού ανώτεροι από μας
Ο Ιώβ ήταν ενάρετος προ της χάριτος και προ του Μωσαϊκού νόμου.
Τώρα βέβαια έχουν γίνει οι πνευματικοί αγώνες ευκολότεροι, μετά απ’ την παρουσία του Χριστού.
Ε.Π.Ε. 31,132

άνθρωποι αγάπης
Απ’ την αγάπη φλεγόταν ο Παύλος. Αν δε εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, όλους θα τους βρούμε να ‘χουν διακριθή για την αγάπη τους.
Η αγάπη φανερώνει τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη κάνει τους πολλούς ένα σώμα.
Η αγάπη κάνει κοινά σε όλους όσα στον καθένα υπάρχουν.
Ε.Π.Ε. 31,332-334

υποφέρουν
Πρέπει τώρα να επιφέρουμε τη λύσι, που να αναφέρεται σε αγίους και υπέροχους και θαυμαστούς ανθρώπους.
Βρέθηκαν όχι μόνο σε ασθένεια και πόνο σωματικό, αλλά δοκιμάστηκαν με φτώχεια, με πείνα, με φυλακίσεις,
με βασανιστήρια, με καταδιώξεις, με συκοφαντίες και μ’ όλα εν γένει τα δεινά του βίου.
Ε.Π.Ε. 31,586

μίμησις αγίων
Όταν σας προτρέπουμε να μιμηθήτε την αρετή εκείνων, και στον καθένα σας λέμε, να μιμηθής τον Παύλο, να ζηλέψης τον Πέτρο,
να μην αδιαφορήσετε νομίζοντας ότι αυτοί είχαν υπερβολικά κατορθώματα επειδή ήσαν από άλλη «πάστα».
Άνθρωποι ήσαν σαν κι εμάς.
Ε.Π.Ε. 31,590

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.70-72)