Ένα από τα αγαπημένα μου αθλήματα από τον κλασικό αθλητισμό ήταν πάντα το άλμα επί κοντώ. Σ’ αυτό το άθλημα ο αθλητής πρέπει να περάσει από ένα πήχη που υψώνεται περίπου στα έξι μέτρα, με τη βοήθεια ενός ελαστικού κονταριού μήκους τεσσεράμισι μέτρων. Πρόσφατα, καθώς έβλεπα τους αγωνιζόμενους σκεφτόμουν πόσο πολύ μοιάζει αυτό το άθλημα με την πνευματική ζωή των χριστιανών! Και σε μας ο πήχης είναι πολύ ψηλά! Αποκλείεται να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού και να αγιάσουμε χωρίς τη συνδρομή και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αλίμονο αν μπορούσανε να τα καταφέρναμε μόνοι μας! Πόση έπαρση θα είχαμε! Το ότι ο πήχης είναι ψηλά μας κάνει να ποθήσουμε τη βοήθεια του Θεού γιατί αν Τον αγαπάμε, θέλουμε να τηρούμε τις εντολές Του. Στην προσπάθεια μας αυτή όμως βλέπουμε πόσο μηδαμινοί είμαστε και κράζουμε με πόθο αυτόν που είναι Παντοδύναμος. Κι όπως ο αθλητής στο επί κοντώ, παίρνουμε το κοντάρι στα χέρια μας και ξεκινάμε την πορεία μας προς το ύψος της αρετής, ξεκινώντας από χαμηλά και φτάνοντας ολοένα και ψηλότερα.
Κι αυτή η συνοδοιπορία μας με το Θεό μας πλημμυρίζει με αγάπη και ευφροσύνη. Η σχέση που αναπτύσσουμε με το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα κατά τη διάρκεια του αγώνα μας είναι πιο σημαντική και απ’ τον ίδιο τον αγώνα. Γιατί ακόμα και αν δεν περάσουμε ποτέ το απαιτούμενο ύψος, διανύσαμε τη ζωή μας προσπαθώντας και χωρίς να αφήσουμε τον Τριαδικό Θεό απ’ τα χέρια μας. Και αυτό τελικά συνιστά νίκη για το χριστιανό! Στο αγώνισμα του επί κοντώ κρίσιμη στιγμή είναι όταν φτάσει ο αθλητής ακριβώς κάτω από τον πήχη. Τότε παρατήρησα ότι αντί να υψωθεί προς τον πήχη, κάμπτει όλο του το σώμα προς τη γη, το κοντάρι κάμπτεται μαζί του, ο αθλητής σηκώνει τα πόδια του από τη γη και τα στρέφει προς τον ουρανό, σαν ένα ουράνιο φυτό που έχει τις ρίζες του ψηλά. Έτσι λοιπόν οι χριστιανοί για να τα καταφέρουμε πρέπει να ζούμε ψηλά και για να ζούμε ψηλά πρέπει να γονατίσουμε με ταπείνωση, αγάπη και εμπιστοσύνη στα πόδια του Χριστού μας! Γι’ αυτό μας είπε ο Κύριος ότι όποιος εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.( Λουκ.κεφ.18,14)
Κι αφού τα κάνει όλα αυτά ο αθλητής βρίσκεται πάνω από τον πήχη αλλά ακόμα δεν τον έχει περάσει. Για να νικήσει πρέπει να στρέψει σωστά όλο του το σώμα, μακριά από τον πήχη, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Αν δεν προσέξει ο πήχης θα πέσει όσο ψηλά κι αν έχει φτάσει. Έτσι γίνεται και με τους χριστιανούς. Υπάρχουν πολλοί που έφτασαν σε μεγάλο ύψος αρετών, αλλά ξέχασαν σε ποιον το όφειλαν. Αγάπησαν την αρετή και τον εαυτό τους, αγάπησαν τις ζητωκραυγές του πλήθους και έχασαν τη δοξολογία, την ταπείνωση και τη Χάρη του Θεού. Και πέφτοντας τους ήρθε και ο πήχης στο κεφάλι!
Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας αυτό το όμορφο αγώνισμα και μου ήρθαν στο νου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην β΄ επιστολή του προς Τιμόθεο ‘ Αν και αθλείται κάποιος, δε στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους νόμους της αθλήσεως’ (κεφ.β,5)(Κ.Δ.Κ)

52. Η Θεοτόκος Μαρία ήταν ελεύθερη του προπατορικού αμαρτήματος;

Όχι. Ως πραγματική απόγονος του Αδάμ, συλληφθείσα και γεννηθείσα από φυσικούς γονείς (Ιωακείμ και Άννα), όπως και οι λοιποί άνθρωποι, συνέχεται στη φυσική ρίζα του γενάρχη, του οποίου κληρονομεί τη φθαρμένη φύση. Η Παρθένος Μαρία δεν αποτελεί εξαίρεση στον καθολικό νόμο κληρονομιάς της αδαμικής παραβάσεως. Το αντίθετο θα κατάστρεφε την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεώς της και θα μείωνε τη συμβολή της στο λυτρωτικό έργο του Υιού της.
Και αληθεύει μεν ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Μητέρα του Χριστού προσαγορεύεται «Παναγία», «Πανάχραντος», «Πανάμωμος» κ.τ.ο.· αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συνελήφθη από τους γονείς της χωρίς να φέρει το ρύπο του προγονικού αμαρτήματος, από τον οποίο καθαρίσθηκε από το Πνεύμα το Άγιο κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού από τον άγγελο. Οι προσηγορίες αυτές τονίζουν τη σχετική της Παρθένου αναμαρτησία, την καθαρότητα και αγιότητα της φύσεώς της, οι οποίες, σε συνδυασμό με την περίοπτη θέση της στο λυτρωτικό έργο του Υιού της, την ανέδειξαν «τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ».

Διαφορετικά πράγματα διδάσκει η Ρωμαϊκή Εκκλησία. Ο Παπας ο IX στην πολύκροτη Βούλα του «Ineffabilis» της 8ης Δεκεμβρίου 1854 θέσπισε ως κορυφαίο δόγμα της πίστεως (De fide), τη διδασκαλία περί Ασπίλου Συλλήψεως (Immaculata Conceptio) της Θεοτόκου, ότι δηλαδή «η μακαρία Παρθένος Μαρία κατά την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς της, δυνάμει μιας μοναδικής δωρεάς και προνομίας του παντοδυνάμου Θεού και επί τη προόψει της αξιομισθίας του Ιησού Χριστού, του λυτρωτού του ανθρωπίνου γένους, συνελήφθη ελευθέρα από κάθε ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος».

Τη διδασκαλία της αυτή, που πέρασε πολλά στάδια συζητήσεων μεταξύ των λατίνων θεολόγων της δύσεως, η Ρωμαίική Εκκλησία, χωρίς να έχει ερείσματα στους Πατέρες της Εκκλησίας, τη στηρίζει στα χωρία της Γραφής: Λουκ. 1,28: «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξίν» Λουκ. 1,42: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» και κυρίως στο χωρίο της Γεν. 3,15: «Και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν».

Ότι τα χωρία αυτά δεν στηρίζουν το παπικό δόγμα δεν είναι δύσκολο να καταδειχθεί. Τα δύο πρώτα, εξαίροντα την καθαρότητα της Παρθένου και την ευλογία του Θεού που την ανέδειξε μητέρα του Υιού του, τίποτα δεν λέγουν περί άσπιλου συλλήψεως. Το δε τρίτο, εξαίροντας την αντιθετική σχέση μεταξύ του όφεως και της Εύας (Μαρίας), κατ’ ουσίαν μεταξύ του διαβόλου και του Χριστού, τονίζει την τιτάνια διαπάλη μεταξύ τούτων· ο μεν διάβολος θα κεντούσε την πτέρνα του σπέρματος της Εύας, δηλαδή θα σταύρωνε τον Υιό της Μαρίας, αυτός δε (ο Χριστός) θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως (του διαβόλου), καταργώντας το κράτος του και λυτρώνοντας από τα δεσμά του το γένος των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων φυσικά ήταν και η Μητέρα του, η οποία έφερε μέσα της το μολυσμό του προπάτορα.

Το δόγμα αυτό που αποτελεί σαφή κακοδοξία, το καταδικάζουν τόσο οι ’Ορθόδοξοι, όσο και οι Προτεστάντες.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 66-68)

Εμπόδια στην προσευχή
Ο άγιος Νήφων, ο επίσκοπος Κωνσταντιανής της Αιγύπτου, έζησε στα χρόνια του Μ. Αθανασίου. Στην νεανική του ηλικία παρασύρθηκε στην κοσμική ζωή. Λησμόνησε γονείς και λοιπούς συγγενείς. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και αδιαφόρησε για κάθε αρετή. Ευτυχώς βρέθηκε ένας χριστιανός και του έλεγε συχνά:
-Πώς κατάντησες, Νήφων! Πώς έφθασες σ’ αυτό το χάλι… Έλα στα συγκαλά σου και κοίτα να διορθωθής.
Τα λόγια αυτά τον έκαναν ν’ αναστενάζη και να δακρύζη για την μέχρι τότε ζωή του. Όμως στην προσπάθεια του να μεταστραφή δοκίμασε βίαιες επιθέσεις του εχθρού. Ένα βράδυ, καθώς άρχισε να προσεύχεται, ο διάβολος του παρέλυσε τον νου. Σκόρπισε κάθε ευλαβική σκέψι. Μια νωχέλεια και υπνηλία, μια νάρκη και οκνηρία τον κατέλαβαν. Άρχισε να χασμουριέται διαρκώς. Ταλαιπωρημένος απ’ αυτή την κατάστασι φώναξε:
-Αμαρτωλέ Νήφων, ξέσπασε, φαίνεται η τιμωρία για τις αμαρτίες σου.
Ο διάβολος τότε του ψιθύρισε:
-Σταμάτησε την προσευχή! Διαφορετικά δεν φεύγω από κοντά σου.
-Δεν θα την σταματήσω, ακάθαρτε δαίμονα, και κάνε ό,τι θέλεις, απήντησε ο άγιος. Αν σε διέταξε ο Παντοδύναμος να με θανατώσης, δέχομαι ταπεινά το πρόσταγμα Του. Αν όμως δεν ώρισε έτσι ο Θεός μου, περιφρονώ όλες σου τις επιθέσεις.
-Αλλά υπάρχει Θεός;… Θεός δεν υπάρχει! του σφύριξε ο διάβολος.
Στα λόγια αυτά ο δούλος του Θεού πόνεσε κατάκαρδα και απήντησε:
-«Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού… ουκ έστι Θεός»… Διαλύσου λοιπόν, απαίσιο σκοτάδι, και μη βλασφημής! Εγώ απόλυτα πιστεύω ότι υπάρχει Θεός. Αυτός θα σε παραδώση στο αιώνιο πυρ για τις πονηρίες σου.
Εξαγριωμένος ο διάβολος τού θόλωσε ακόμα πιο πολύ τον νου. Επιχειρούσε ο άγιος να πη μια προσευχή, ένα ψαλμό, αλλά η σκέψις του ήταν παραλυμένη και έχανε τα λόγια. Υπέφερε υπερβολικά. Ωστόσο ο εχθρός συνέχιζε:
-Εγώ δεν σου ζητώ τίποτε άλλο. Μόνο να πάψης να προσεύχεσαι.
Επί τέσσερα χρόνια κράτησε το μαρτύριο αυτό… Διψούσε για προσευχή και δεν μπορούσε ν’ αρθρώση λέξι. Παντού και πάντοτε ο διάβολος τού επαναλάμβανε:
-Σταμάτα να προσεύχεσαι! Εξάλλου σε ποιον θέλεις να προσευχηθής; Νομίζεις ότι υπάρχει Θεός; Πού τον είδες; Πού μένει; Δείξε μου Τον και θα Τον πιστέψω κι εγώ!
Μια μέρα ενώ επίμονα του υπέβαλλε τον ίδιο δόλιο λογισμό, βλέπει ο όσιος μπροστά του να εμφανίζεται η μορφή του Κυρίου Ιησού Χριστού! Αναστέναξε τότε από τα βάθη της καρδιάς του. Άπλωσε τα χέρια προς την αγία εκείνη μορφή και με όλη του τη δύναμι φώναξε:
-«Ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ινατί εγκατέλιπες με;». Βοήθησε με, γιατί κινδυνεύω να σταματήσω να προσεύχωμαι και ν’ αρχίσω να πιστεύω σε ό,τι μου υπαγορεύει ο πονηρός.
Η θεϊκή μορφή τότε έλαμψε σαν αστραπή. Θαμπωμένος από την υπερκόσμια λάμψι ο δούλος του Θεού έπεσε με το πρόσωπο στην γη. Ελεύθερος από την δαιμονική επήρεια είπε:
-Μέγας είναι ο Θεός των χριστιανών και ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
( Ένας ασκητής επίσκοπος)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.197-200)

Αναπαυόσουν πάντοτε κοντά στον π. Πορφύριο
Ήτανε η αποδοχή που ένιωθες με την πρώτη επαφή στην εξομολόγηση.
Δεν υπήρχε κανένας φόβος, καμιά επιτίμηση.
Βέβαια, η αποδοχή.
Σε αποδεχόταν ο Γέροντας όπως ήσουνα.
Σε αυτό συγγένευε και με τον πατέρα Παΐσιο.
Μιλούσε με ένα νέο 12 ώρες, ωσότου έφυγε θεραπευμένος.
Ένα από τα κυριότερα χαρίσματά του ήταν η ανοικτή καρδιά στην οποία έμπαινες μέσα και αναπαυόσουν.
-Μετά, σιγά σιγά, έπαιρνε το νυστέρι και σου έβγαζε τα αρρωστημένα.
-Δεν έκανε καθόλου υποχωρήσεις.
[Γερ. 115]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 347-348)

Όταν η οσία Συγκλητική έφθασε στα ογδόντα της χρόνια, ασθένησε με φοβερές αρρώστιες, τις οποίες όμως αντιμετώπισε με ιώβεια υπομονή. Άρχισαν να φθείρωνται οι πνεύμονες της και να κάνη συχνά αιμοπτύσεις. Παράλληλα, ένας υψηλός πυρετός την έλειωνε σαν κερί. Έτσι υπέφερε περισσότερο και από τους μάρτυρες! Το δικό της μαρτύριο υπήρξε πολυχρόνιο και ακατάπαυστο.
Απάνθρωποι δήμιοι, προκειμένου να τιμωρήσουν σκληρά κάποιον, τον ρίχνουν για λίγη σχετικά ώρα στη φωτιά. Η αγία όμως Συγκλητική βασανιζόταν επί τριάμιση χρόνια από μια εσωτερική φλόγα που κατέφλεγε σιγά-σιγά τα σπλάχνα της! Υπέμεινε καρτερικά το δεινό αυτό μαρτύριο και δεν σταμάτησε την ψυχωφελή διδασκαλία προς τις μοναχές και τους επισκέπτες της μονής. Ήρθε όμως καιρός που και αυτή η πηγή σωτηρίας στέρεψε… Στην αρχή της πόνεσε ένα δόντι. Το δόντι σάπισε και έπεσε, αλλά το σάπισμα μεταδόθηκε στα ούλα και από εκεί σε ολόκληρο το σαγόνι. Μετά δυο μήνες πέρασε στα οστά. Μια αφόρητη δυσοσμία έβγαινε από το σαπισμένο στόμα, τόσο έντονη, που οι αδελφές δεν μπορούσαν πλέον να την υπομένουν. Και όταν υπήρχε ανάγκη να την πλησιάσουν, έκαναν θυμιάματα, για να καλύψουν κάπως τη δυσοσμία.
Παρ’ όλη τη φρικτή της κατάσταση, η οσία δεν δεχόταν ξεχωριστές περιποιήσεις. Με πολλή προσπάθεια του γιατρού, και μόνο για ν’ ανακουφιστούν οι αδελφές που την υπηρετούσαν, δέχτηκε να βάζουν στο σαπισμένο μέλος πανιά βρεγμένα με αντισηπτικά της εποχής εκείνης: κρασί, αλόη, σμύρνα, μυρσίνη. Τώρα πλέον η αγία δεν ωφελούσε με τα θεόπνευστα λόγια της, αλλά με την υπομονή και τη μεγαλοψυχία της. Οι σωματικές της πληγές θεράπευαν τα ψυχικά πάθη όσων την πλησίαζαν. Η ίδια απόλαυσε θείες παρηγορίες και προγνώρισε την ημέρα και την ώρα της κοιμήσεως της, την ημέρα και την ώρα που έλαβε την αμοιβή και το στεφάνι των αγώνων της.

( Συναξαριστής Α΄)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.269-270)

Κύριε μου Ιησού Χριστέ, δε θέλω πια να ακούω ωραία λόγια αλλά τα λόγια τα δικά Σου, τα αιώνια και αληθινά. Στείλε μου Σε παρακαλώ ανθρώπους στο δρόμο μου που να μιλούν με Σένα κι όχι για Σένα. Δε θέλω ‘προφήτες’ και ‘αγίους’ και ‘διορατικούς’ και ‘θαυματουργούς’ και ‘ καταπληκτικούς’ και ‘διασήμους’, αλλά ταπεινούς και αφανείς εργάτες σου, ανθρώπους που Σε αγαπούν και Σε λατρεύουν, που ζουν για Σένα, που αγωνίζονται κάθε λεπτό να είναι χριστιανοί! Δε θέλω φίλους δικούς μου αλλά να γνωρίσω φίλους δικούς Σου. Δε θέλω σωτήρες αλλά ανθρώπους να με οδηγήσουν στο Σωτήρα. Δε θέλω οδηγούς στο σκοτάδι αλλά να μου ανοίξουν τους οφθαλμούς να βλέπω το Φως, Εσένα. Δε θέλω να στηρίζομαι πάνω τους αλλά να μου δείξουν πώς να στηρίζομαι πάνω Σου. Κύριε γνώρισε μου αγίους, από αυτούς που πέφτουν εκατό φορές και σηκώνονται εκατόν μια. Που όταν πέφτουν το παραδέχονται και όταν σηκώνονται Σε παραδέχονται. Δε θέλω ανθρώπους που κυνηγούν τα θαύματα αλλά ανθρώπους που ζουν σαν θαύματα. Ανθρώπους να με βοηθάνε αλλά να ζητούν κι από μένα βοήθεια. Ανθρώπους που δεν Σε φέρνουν στα μέτρα μου αλλά φέρνουν εμένα στα μέτρα Σου.
Βοήθησε με να βρω ανθρώπους με πρόσωπο και όχι με προσωπείο. Να μη μιλάνε για αγάπη, αλλά να αγαπούν όπως Εσύ μας αγαπάς. Να μη μιλάνε για ταπείνωση αλλά να είναι ταπεινοί. Να μη μιλάνε για ορθοδοξία αλλά να είναι ορθόδοξοι. Ανθρώπους που πριν μιλήσουν για Σένα να τρέμει το φυλλοκάρδι τους κι αφού μιλήσουν να προσεύχονται να τους συγχωρέσεις αν έκαναν κάποιο σφάλμα. Χριστέ μου, φανέρωσε μου τους ανθρώπους Σου, αυτούς που ακόμα και στον πιο αμαρτωλό βλέπουν το άγγιγμα Σου και τον σέβονται. Αυτούς που δε ζητούν τιμές αλλά τιμούν τους άλλους. Κάνε κι εμένα, Κύριε, έναν τέτοιο άνθρωπο! Ξέρω, γλυκέ μου Χριστέ, πόσο μας αγαπάς και πόσο Σε έχουμε απογοητεύσει. Συγνώμη που στα ζητώ όλα αυτά! Εσύ ξέρεις γιατί στα ζητώ. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι και δυσεύρετοι. Προσεύχομαι να γίνουν περισσότεροι με τη Χάρη Σου. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, Σε παρακαλώ φύλαγε με από τους υπόλοιπους!

51. Εξαιρείται κανείς από το κληρονομικό αμάρτημα του Αδάμ;

Κανείς. Όλοι κληρονομούν την αμαρτωλή φύση του Αδάμ και αυτοί ακόμη που γεννήθηκαν από γονείς, οι οποίοι δια του βαπτίσματος απέβαλαν την προγονική αμαρτία, Τα τέκνα δεν κληρονομούν τη φύση των γονέων τους, αλλά μέσω αυτής κληρονομούν τη φύση του Αδάμ που είναι η ρίζα του ανθρώπινου γένους. Περί της καθολικής αμαρτωλότητος της φύσεως έχουν προσωπική πείρα όλοι ανεξαίρετα οι άνθρωποι, περί αυτής δε μαρτυρεί η πνευματική πείρα και η ιστορία των ανθρώπων.

Εξαίρεση υπάρχει μόνο μία: Ο Χριστός. Ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος. Αφού όμως ήταν ιστορικός άνθρωπος, είχε δηλαδή αληθινή ανθρώπινη φύση, πώς γίνεται να είναι αμέτοχος της αμαρτίας του προπάτορα; Απλώς γιατί δεν είχε προπάτορα τον Αδάμ. Είχε μεν την αληθινή φύση του γενάρχη (σώμα και ψυχή), δεν ήταν όμως «εξ Αδάμ». Η φύση του δεν συνείχετο στη φύση του προπάτορα, όπως συνεχεται με αυτήν η φύση όλων των άλλων ανθρώπων. Δεν προήλθε από γάμο φυσικό. Είχε μεν αληθινή μητέρα (τη Θεοτόκο Μαρία) η οποία του εξασφάλιζε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσεώς του, όχι όμως και πατέρα, την απουσία του οποίου αναπλήρωσε η δημιουργική ενέργεια του παναγίου Πνεύματος. Η σύλληψή Του ήταν παρθενική και υπερφυσική. Σ’ αυτή σταματά η συνέχεια της φύσεως του Αδάμ και αρχίζει μία νέα πνευματική ρίζα της ανθρωπότητος. Άρα ο Χριστός, μη έχοντας στη φύση του την αρρωστημένη φύση του Αδάμ, ήταν ελεύθερος του προπατορικού αμαρτήματος. Είναι ο νέος Αδάμ της χάριτος.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 66)

ΤΟ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΖΉΛΕΙΑΣ

Η ζήλεια δηλητηριάζει την πολλή αγάπη της γυναίκας

- Γέροντα, γιατί το πάθος της ζήλειας υπάρχει στις γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στους άνδρες;
-Επειδή η γυναίκα έχει από την φύση της πολλή καλωσύνη και αγάπη, ο διάβολος πολύ την πολεμάει·
της πετάει την φαρμακερή ζήλεια και της δηλητηριάζει την αγάπη. Και όταν η αγάπη της δηλητηριασθή και γίνη κακότητα,
τότε η γυναίκα από μέλισσα γίνεται σφήκα και ξεπερνά την σκληρότητα του άνδρα. Και βλέπεις, ενώ για τον άνδρα
είναι αρκετό να φύγη ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο από κοντά του, για να μην το βλέπουν τα μάτια του, η γυναίκα,
που την έχει πλάσει ο Θεός με σπλάχνα, δεν αρκείται στο να εξαφανισθή το πρόσωπο που ζηλεύει και να μην το βλέπουν τα μάτια της,
αλλά θα ήθελε να πεθάνη. Δηλαδή ...σίγουρες δουλειές!
Εμένα φοβήθηκε το μάτι μου από την κακία, η οποία, όταν μπή μέσα της η ζήλεια και το πείσμα, μπορεί να φθάση σε δαιμονικό βαθμό.
Ούτε τον Θεό υπολογίζουν μετά οι άνθρωποι· γίνονται ταγκαλάκια σωστά. Και τους άλλους βασανίζουν και οι ίδιοι βασανίζονται και
αιώνια θα βασανίζωνται - Θεός φυλάξοι -, αν δεν διώξουν την ζήλεια.
Η γυναίκα πρέπει να προσέχη πολύ την ζήλεια. Επιβάλλεται να βγάλη τον εαυτό της από την αγάπη της, για να μείνη καθαρή η πολλή αγάπη που έχει.
-    Πώς θα γίνη αυτό, Γέροντα;
-    Αν ξεπεράση τις μικρότητες και καλλιεργήση την πνευματική λεβεντιά και την πνευματική αρχοντιά, την θυσία.
Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας. Αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν αρχοντιά.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 117-121)

ΑΠOΦΑΣΙΣΑΝ κάποτε οι Γέροντες στην σκήτη να κάνουν Πρεσβύτερο τον Αββά Ισαάκ.
Μόλις το έμαθε εκείνος, έφυγε κρυφά και κρύφτηκε σ’ ένα χωράφι κοντά στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη.
Οι Γέροντες τον κυνήγησαν κι όταν έφτασαν σ’ εκείνο το χωράφι, στάθηκαν να ξεκουραστούν κι άφησαν το ζώο που είχαν μαζί τους να βοσκήσει.
Εκείνο τότε, οδηγημένο από την θεία Πρόνοια, πήγε και στάθηκε κοντά στον θάμνο που ήταν κρυμμένος ο Αββάς.
Όταν πήγαν οι Γέροντες να το πάρουν, είδαν τον Ισαάκ. Αποφάσισαν τότε να τον δέσουν και να τον οδηγήσουν δια της βίας πίσω στην σκήτη.
Εκείνος όμως δεν τους άφησε.
- Αν και είμαι ανάξιος γι’ αυτό το υψηλό αξίωμα, τους είπε, δεν φευγω πια, γιατί βλέπω πως είναι θέλημα Θεού να το δεχτώ.
Οπου κι αν πάω, δεν θα το αποφύγω.


(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.145)

Ακοινωνησία
επιτίμιο από τον Χρυσόστομο
Δεχόταν κατηγόρους εναντίον μου κληρικούς που είχαν από μένα επιτίμια,
τους απάλλασσε απ’ τα επιτίμια της ακοινωνησίας,
χωρίς να χουν απορριφθεί οι εναντίον τους κατηγορίες,
δεχόταν απ’ αυτούς λιβέλλους εναντίον μου και άλλα έγγραφα,
και ενεργούσε αντίθετα απ’ τούς νόμους και τους κανόνες.
Ε.Π.Ε. 38,22

Ακολασία
χειρότεροι απ’ το Σατανά
Εγώ τουλάχιστον θα προτιμούσα να συζώ με μύριους δαιμονισμένους,
παρά μ’ έναν, πού πάσχει απ’ αυτή την αρρώστια (τη φιλαργυρία).
Και το ότι δεν πέφτω έξω, φαίνεται από όσα συμβαίνουν.
Οι φιλάργυροι θεωρούν εχθρό τους κι αυτόν πού δεν τους έβλαψε,
και θέλουν να τον κυριεύσουν, μολονότι είναι ελεύθερος,
και σκέπτονται μύρια κακά για να τον εκμεταλλευτούν.
Ενώ οι δαιμονισμένοι δεν κάνουν κάτι τέτοιο.
Αντίθετα, στρέφουν το πάθος τους εναντίον του εαυτού τους.  
Ε.Π.Ε. 10,268

πως γεννιέται;
Από πουθενά αλλού δεν γεννιέται η σαρκολατρία,
όσο από την κακή συνήθεια και τα απρόσεκτα λόγια και από την οκνηρία και τεμπελιά
κι απ’ του να κάθεται κανείς και να μη κάνει τίποτε.
Ε.Π.Ε. 19,228

στη ζωή
Οι υλιστές ζουν μόνο για την κοιλιά και χάσκουν για τα παρόντα.
Δεν διαφέρουν καθόλου από γουρούνια και τράγους,
ως προς την ασέλγεια και την υπερβολική φαγοποσία.
Ένα μόνο ξέρουν, να καλοτρώνε και να μεθάνε.
Ε.Π.Ε. 34,114

ίπποι θηλυμανείς
Λόγω της ασέλγειας ξεπέρασαν οι άνθρωποι και τα αισχρότερα των ζώων.
Τί λέει ο προφήτης για την ακολασία τους;
Έγιναν ίπποι θηλυμανείς. Καθένας οργίαζε στη γυναίκα του άλλου.
Ε.Π.Ε. 34,128

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 129-130)