Kαθώς λοιπόν η πυρκαγιά του διωγμού αυξανόταν και μύριοι ήρωες στεφανώνονταν με μαρτυρικά στεφάνια, τέτοιος έρωτας για το μαρτύριο κυρίευσε την ψυχή του Ωριγένη, ο οποίος ήταν ακόμη εντελώς παιδί, ώστε να προχωρεί ακράτητος προς τους κινδύνους, να αναπηδά και να ορμά με προθυμία προς τον αγώνα.

    Παρ’ ολίγον δεν θα απέφευγε την ευκαιρία να απαλλαχτεί από τον βίο, εάν η θεία και ουράνια πρόνοια, χάριν της ωφέλειας των πολλών, δεν είχε προβάλλει εμπόδια στην προθυμία του διαμέσου της μητέρας του.

    Αυτή λοιπόν κατά πρώτον μεν τον παρακαλούσε με ικετευτικά λόγια να λυπηθεί τη μητρική της διάθεση, καθώς όμως τον είδε να ερεθίζεται περισσότερο από τον πόθο, όταν, αφού έμαθε αυτός τη σύλληψη και φυλάκιση στο δεσμωτήριο του πατέρα του, κυριεύτηκε ολόκληρος από την ορμή προς το μαρτύριο, αφού έκρυψε όλα τα ενδύματά του, τον ανάγκασε να μείνει στο σπίτι.

Αυτός λοιπόν αφού δεν είχε τι άλλο να κάνει, επειδή η προθυμία του υπερέβαλλε την ηλικία του, εξαιτίας του οποίου και δεν μπορούσε να ηρεμήσει, στέλνει στον πατέρα προτρεπτική επιστολή για το μαρτύριο, στην οποία τον συμβουλεύει κατά λέξη:
«Πρόσεχε μην αλλάξεις γνώμη για χάρη μας»

(Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου, ΕΠΕ 2, σ. 221)

55. Τι λέγει περί των ακολουθιών του προπατορικού αμαρτήματος ο Προτεσταντισμός;

Και του συστήματος αυτού οι σχετικές αντιλήψεις προσδιορίζονται από τα περί αρχέγονης καταστάσεως και δικαιοσύνης διδάγματα αυτών. Την αρχέγονη δικαιοσύνη οι Προτεστάντες δεν φέρουν σε εσωτερική μόνο σχέση και οργανικό σύνδεσμο με το «κατ’ εικόνα», αλλά την ταυτίζουν πλήρως με την πνευματική φύση του ανθρώπου. Ορθώς βέβαια εκδέχονται το προπατορικό αμάρτημα κατά τις δύο βασικές του όψεις, αρνητική και θετική, άφ’ ενός μεν ως απώλεια των δώρων της αρχέγονης δικαιοσύνης, άφ’ έτέρου δε ως διαφθορά και μολυσμό του έσω ανθρώπου. Η ταύτιση όμως αρχέγονης δικαιοσύνης και εικόνος τους οδηγεί σε ακραίες τοποθετήσεις. Η καταστροφή των δώρων της θείας δικαιοσύνης συνεπιφέρει και την καταστροφή της πνευματικής ουσίας του ανθρώπου, καταστροφή του «κατ’ εικόνα». Μετά την πτώση του ο άνθρωπος είναι πνευματικά νεκρός. Χωρίς τη δύναμη του παναγίου Πνεύματος ο μεταπτωτικός άνθρωπος δεν μπορεί να νοήσει και να πράξει το αγαθό. Σε τόση διαφθορά και νέκρωση έχει περιπέσει, ώστε και αυτές οι ενάρετες πράξεις που κάνει να μην είναι άλλο παρά «εγκλήματα λάμποντα» (Splendida vitia). Η μόνη δυνατότητα που του απέμεινε είναι να εκλέγει και να πράττει έργα καλά ή κακά, που αναφέρονται στην παρούσα ζωή (να τρώγει, να πίνει, να δουλεύει, να έχει φίλους, να μαθαίνει τέχνες κ.τ.ο.). Ο Τύπος της Συμφωνίας λέγει: «Το κληρονομικόν αμάρτημα εν τη ανθρωπίνη φύσει δεν είναι μόνον η εντελής απσυσία, η έλλειψις πάντων των πνευματικών και εις τον Θεόν αφορώντων αγαθών, αλλά και ότι αντί της απολεσθείσης εικόνος του Θεού εν τω ανθρώπω υπάρχει εσωτάτη, χειρίστη, βαθυτάτη, δίκην αβύσσουν ανεξερεύνητος και ανέκφραστος διαφθορά πάσης της φύσεως και πασών των δυνάμεων και προ πάντων των ανωτάτων και κυριωτάτων ψυχικών δυνάμεων, του νου, του λόγου, της καρδίας και της θελήσεως. Διό ο άνθρωπος μετά την πτώσιν κληρονομεί παρά των γονέων αυτού σύμφυτον κακήν τινα δύναμιν, εσωτερικήν τινα ακαθαρσίαν της καρδίας, κακάς επιθυμίας και κακάς κλίσεις».

Οτι τα διδάγματα αυτά του Προτεσταντισμού διαπνέονται από έντονη θρησκευτικότητα, είναι αναντίρρητο.
Ο άνθρωπος, μη έχοντας πεποίθηση στις δικές του δυνάμεις τις κυριαρχούμενες από τη σύμφυτη φθορά της αμαρτίας, στρέφεται αποκλειστικά προς το Θεό, από τον οποίο προσδοκά τη σωτηρία του. Ο υπερτονισμός όμως της πνευματικής απονεκρώσεως του ανθρώπου, του μη δυνάμενου να στοχασθεί και να πράξει το αγαθό, είναι δίδαγμα ασύστατο και καταστρεπτικό, αντιφάσκον προς το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου, την πνευματική ιστορία του και τα διδάγματα της αγίας Γραφής. Η Γραφή αναγνωρίζει στον πεσμένο άνθρωπο την «εικόνα του Θεού» ως τη δυνατότητα να τελεί εμφύτως το νόμο του Θεού. Ο Νώε αναδείχτηκε δίκαιος όχι μόνο με τη βοήθεια του Θεού, αλλά και με τις δικές του ηθικές και πνευματικές δυνάμεις. Αλλά και ο αλγεινός πόθος των ανθρώπων για τη θρησκευτική ζωή δεν θα είχε νόημα, σε περίπτωση πλήρους πνευματικής τους απονεκρώσεως. Θα ήταν δε ανεξήγητη και η παιδαγωγία της πρόνοιας του Θεού, ώστε να δεχτούν οι άνθρωποι την έλευση στον κόσμο του Υιού του Θεού, αν αυτοί ήταν ακίνητοι προς τα πνευματικά. Και γιατί να ανέβαλλε την έλευσή του στον κόσμο ο Θεός;

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 71-73)

ΤΟ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΖΉΛΕΙΑΣ

Η ζήλεια μας αποδυναμώνει

-    Γέροντα, δεν έχω καθόλου κουράγιο.
-    Ζηλεύεις, γι’ αυτό δεν έχεις κουράγιο. Όταν ζηλεύη κανείς, στενοχωριέται, δεν μπορεί να φάη, οπότε αδυνατίζει και χάνει το κουράγιο του· και οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πώς είναι μεγάλος ασκητής!
-    Γέροντα, αισθάνομαι πολύ φτωχή πνευματικά και αδύναμη.
-    Εσύ έχεις πολλές δυνάμεις, αλλά τις χαραμίζεις με την χαζή ζήλεια καί, ενώ είσαι ένα αρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σαν κακόμοιρο γυφτάκι. Θα είχες προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή, αν δεν σκάλωνες στην ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί η ζήλεια σού ρουφάει όλες τις ψυχικές και σωματικές σου δυνάμεις, που θα μπορούσες να τις προσφέρης θυσία στον Θεό. Εάν έδιωχνες την ζήλεια, και η προσευχή σου θα είχε δύναμη.
Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά. Γιατί, νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί, ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια; Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους τρεις Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρη όλους τους Μαθητές, αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι’ αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν. Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους Μαθητές τον Χριστό και γι’ αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα· η μπαταρία του ήταν μεγάλη. Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»!

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 122-123)

ΈΝΑΣ Επίσκοπος κάποτε, περιοδεύοντας τα χωριά της επαρχίας του, έφτασε σ’ ένα πολύ μακρινό μικρό χωριουδακι. Ζήτησε να δει τον Ιερέα. Ύστερα από αρκετή ώρα παρουσιάστηκε μπροστά του ένας απλοϊκός χωρικός, που μόλις είχε γυρίσει από το χωράφι και φορούσε τα ρούχα της δουλειάς. Ήταν ο ιερέας του χωριού. Ο Επίσκοπος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήθελε πιο ευπαρουσίαστο τον Λειτουργό του Υψίστου.
Η επομένη ήταν Κυριακή. Ο Ιερέας ετοιμάστηκε να λειτουργήσει κι ο Επίσκοπος δεν τον άφηνε από τα μάτια του. Ήθελε να τα παρακολουθήσει όλα. Θα έβρισκε ίσως πολλά σφάλματα στον αγροίκο εκείνο χωρικό.
Παράδοξο όμως! Από την στιγμή που άρχισε η Θεία Λειτουργία, ο Ιερέας κυκλώθηκε από ένα ουράνιο φώς, που τον θέρμαινε και τον λάμπρυνε χωρίς να τον καίει. Κι αυτό κράτησε ως το τέλος της Λειτουργίας.
Αφού μοίρασε ο Ιερέας το αντίδωρο στους χωρικούς, τον φώναξε στο Άγιο Βήμα ο Επίσκοπος και πέφτοντας στα γόνατα του ζήτησε να τον ευλογήσει. Ο απλοϊκός Ιερέας σάστισε.
- Πώς είναι δυνατόν ο ανώτερος να ευλογηθεί από τον κατώτερό του; Εσύ ευλόγησέ με, άγιε Δέσποτα.
- Αδύνατον να ευλογήσω εκείνον που στεκεται μέσα σε θεϊκή φλόγα και προσφέρει την αναίμακτη Θυσία. «Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται» (Εβρ. ζ' 7).
- Υπάρχει τάχα, άγιε Δέσποτα, Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος και Διακονος ακόμη που να πλησιάζει το άγιο Θυσιαστήριο και να μην περικυκλώνεται από ουράνιο φως; είπε με απορία ο απλοϊκός Ιερέας.
Τί να απαντήσει ο Επίσκοπος σ’ εκείνον που έβλεπε το υπερφυσικό σαν το φυσικώτερο πράγμα του κόσμου; Θαύμασε την καθαρότητα της καρδιάς του κι έφυγε από το μικρό χωριό ωφελημένος.


(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.145-146)

Ακολουθία ιερή
με κατάνυξη
Όταν στην εκκλησιαστική σύναξη, που βρίσκομαι μαζί με σας μπροστά στον Θεό,
στρέψω και δω πιστούς να στέκουν και ν’ αναπέμπουν προς τον Θεό ύμνους
και προσευχές με προσοχή και κατάνυξη, ή όταν δω κάποιον
μέσα σε σιγή και περισυλλογή να στέκη ν’ ακροάται,
και μόνο απ’ τη θέα αυτή γεμίζω ιερό ενθουσιασμό και χαρά
και δοξάζω τον Πατέρα τον ουράνιο και τον Χριστό,
που χωρίς αυτόν τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε και διά του οποίου
γίνεται κάθε καλό απ’ τους ανθρώπους.
Ε.Π.Ε. 9,274

Ακόνη
της ψυχής οι δοκιμασίες
Οι θλίψεις και οι δυσκολίες της ζωής είναι σαν την ακόνη.
Μας τροχίζουν. Γι’ αυτό οι φτωχοί, ως επί το πλείστον,
είναι πιο συνετοί απ’ τους πλουσίους,
επειδή ακριβώς δέχονται πλήγματα και κραδασμούς απ’ τα κύματα της ζωής...
Το σίδερο, όταν παραμένει πεταμένο κάτω, φθείρεται, όταν όμως δουλεύεται, λάμπει.
Έτσι κι η ψυχή όταν κινείται. Και κίνησης της ψυχής είναι οι περιπέτειές της.
Και η λύπη, όταν δεν είναι υπέρμετρος, είναι καλό.
Το ίδιο και η μέριμνα, το ίδιο και η φτώχεια.
Διότι δυνατούς μας κάνουν και τα καλά και τα αντίθετα.
Ε.Π.Ε. 16β,270-272

Ακόρεστη
η αγάπη
Είναι ακόρεστο αγαθό η αγάπη.
Αυτοί που αληθινά αγαπώνται, δεν θέλουν πουθενά να σταματήσει η αγάπη τους.
Διότι δεν υπάρχει μέτρο αυτού του καλού. Ε.Π.Ε. 21,390

η φιλαργυρία και η φιλοδοξία
Τίποτε δεν μπορεί να κορέσει το πάθος της υπερηφάνειας.
Κι αν ακόμα το βασιλιά δει μπροστά του να τον προσκυνά,
δεν ικανοποιείται, αλλά μάλλον φουντώνει το πάθος.
Όπως ακριβώς και οι φιλάργυροι,
όσα κι αν πάρουν, τόσο περισσότερα ζητάνε.
Ε.Π.Ε. 23,16

Άκρα
ούτε απελπισία ούτε ανάπαυσις
Κανένας απ’ αυτούς, που βρίσκονται στην κακία, ας μην απογοητεύεται,
αλλά και κανένας από τους ενάρετους να μην επαναπαύεται.
Ο δεύτερος ας έχει φόβο, μήπως πέσει.
Ο πρώτος ας είναι πρόθυμος να σηκωθεί.
Ε.Π.Ε. 18α,576

ως προς την αμαρτία
Να μην απελπιζόμαστε, αλλ’ ούτε καθόλου ν’ αδιαφορήσουμε.
Και τα δύο είναι καταστρεπτικά. Η μεν απόγνωση δεν αφήνει τον πεσμένο να σηκωθεί,
ενώ η ραθυμία (η πνευματική τεμπελιά και αδιαφορία)
κάνει να πέφτει κι εκείνος που στέκει όρθιος.
Ε.Π.Ε. 30,94

ας φοβηθούμε
Ούτε ν’ απελπιζόμαστε, όταν βρισκόμαστε στην αμαρτία,
ούτε να επαναπαυόμαστε, όταν πηγαίνουμε καλά.
Κι όταν ασκούμε την αρετή, ας φοβούμαστε μήπως πέσουμε με τη ραθυμία μας.
Κι όταν αμαρτάνουμε, ας σπεύδουμε να μετανοούμε.
Ε.Π.Ε. 30,110

Ακρίβεια
στα δόγματα
Για τα δόγματα της Εκκλησίας θέλουμε να δείχνετε πολύ μεγάλη ακρίβεια
και να είναι εδραιωμένα στη διάνοια σας. Ε.Π.Ε. 30,340

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 130-132)

Άρης Πατρινός, (βιολόγος που βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση του DNA το 2000)  

- «Είμαι απλώς ένας από τους πολλούς εργάτες, που κατάφεραν αυτό το εκπληκτικό επίτευγμα. Αισθανθήκαμε όλοι την ώρα εκείνη, ότι βαδίζαμε στα ίχνη του Θεού. Ήταν μια μοναδική στιγμή, γιατί ανοίξαμε το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου της ζωής» (στην εφημεριδα Αδέσμευτος Τύπος 29-6-2000, σελ. 13).

Francis S. Collins, 1950-… (εξέχων γενετιστής, επικεφαλής του Σχεδίου Ανθρώπινου Γονιδιώματος, στο βιβλίο του «η Γλώσσα του Θεού») 

- «Λοιπόν εδώ είναι το κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου: Σε αυτή τη σύγχρονη ανάπτυξη της κοσμολογίας, της εξέλιξης και του ανθρώπινου γονιδιώματος, υπάρχει ακόμη η δυνατότητα μιας απόλυτα ικανοποιητικής αρμονίας ανάμεσα στην επιστημονική και τη θρησκευτική αντίληψη για τον κόσμο; Απαντώ με ένα ηχηρό ΝΑΙ. Κατά την αντίληψή μου δεν υπάρχει καμία αντίφαση στο να είναι κανείς γνήσιος επιστήμονας και άνθρωπος που πιστεύει σ’ ένα Θεό, ο οποίος ενδιαφέρεται προσωπικά για τον καθένα μας. Η δικαιοδοσία της επιστήμης είναι να ερευνά την φύση. Του Θεού η δικαιοδοσία βρίσκεται στον πνευματικό κόσμο, ένα βασίλειο που δεν μπορεί να εξερευνηθεί με τα εργαλεία και τη διάλεκτο της επιστήμης. Πρέπει να εξεταστεί με την καρδιά, με το νου και την ψυχή. Και ο νους πρέπει να βρει τρόπο να συμπεριλάβει και τα δύο βασίλεια» (σελ. 20-21).

- «… Σε άλλο μέρος του προκλητικού του βιβλίου (=ο Θεός και οι αστρονόμοι), ο Jastrow γράφει: «Τώρα βλέπουμε πως η αστρονομία οδηγεί σε μια βιβλική άποψη της προέλευσης του κόσμου. Οι λεπτομέρειες διαφέρουν, αλλά τα ουσιώδη στοιχεία της αστρονομικής και βιβλικής περιγραφής της Γενέσεως είναι τα ίδια. Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στον άνθρωπο, άρχισαν ξαφνικά και απότομα σε μια ορισμένη στιγμή στο χρόνο, με μια λάμψη φωτός και ενέργειας». Οφείλω να συμφωνήσω. Το Big Bang κραυγάζει για μια θεία εξήγηση. Επιβάλλει το συμπέρασμα ότι η φύση είχε μια ορισμένη αρχή. Δεν μπορώ να δω πώς η φύση θα μπορούσε να δημιουργήσει τον εαυτό της. Μόνο μια υπερφυσική δύναμη που είναι έξω από το χώρο και το χρόνο μπορεί να το έχει κάνει αυτό» (σελ. 68).

- «… Ένας άλλος διακεκριμένος Φυσικός, ο Freeman Dyson, αφού ανασκοπήσει αυτή τη σειρά των «αριθμητικών τυχαίων συμπτώσεων» συμπεραίνει: «Όσο πιο πολύ εξετάζω το σύμπαν και τις λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής του, τόσο περισσότερες ενδείξεις βρίσκω ότι το σύμπαν κατά κάποιο τρόπο γνώριζε ότι θα έλθουμε» (σελ. 75).

- «Για μένα ως πιστό, η ανακάλυψη της σειράς του ανθρώπινου γονιδιώματος είχε μία πρόσθετη σημασία. Αυτό το βιβλίο ήταν γραμμένο στη γλώσσα του DNA με την οποία ο Θεός μίλησε στη ζωή για να υπάρξει. Αισθάνθηκα μια επιβλητική αίσθηση δέους αναδιφώντας αυτό το σπουδαιότερο από όλα τα βιολογικά κείμενα» (σελ. 112).

- «Η επιστήμη δεν απειλείται από το Θεό, ενθαρρύνεται. Ο Θεός με κάθε βεβαιότητα δεν απειλείται από την επιστήμη. Αυτός την έκανε δυνατή» (σελ. 201).

Sir Eccles John, Έκλες Ιωάννης, 1903-1997 (Νόμπελ νευροψυχοφυσιολογίας) 

- «Οι πιθανότητες να έγινε ο κόσμος από μόνος του είναι 400 χιλιάδες τρισεκατομμύρια προς μία».

- «Αγωνίστηκα όλη μου τη ζωή να καταλάβω τη φύση της υπάρξεως, τη φύση του ιδίου του εαυτού μου και αυτό είναι η πρώτη μου πραγματικότητα… Δεν πήρα όμως καμία σαφή απάντηση, αλλά το μυστήριο, ο θαυμασμός αυξήθηκε, εάν οι άνθρωποι ήθελαν να πάρουν μία απάντηση του μυστηρίου του εαυτού τους, αυτή θα είναι η απάντηση της θρησκείας (γράφει το 1979)».

- «Εάν κυττάξετε τα περισσότερα σύγχρονα βιβλία που γράφουν περί εξελίξεως δεν θα βρείτε τίποτα περί της σκέψεως και της συνειδήσεως. Οι συγγραφείς τους υποθέτουν ότι όλα αυτά ήλθαν αυτομάτως με την εξέλιξη του εγκεφάλου. Αλλά αυτό δεν είναι απάντηση (γράφει το 1981)».

- «Εγώ ο ίδιος έχω την ζωντανή και ισχυρή πίστη, ότι είναι ανοικτό εμπρός μας το μέλλον. Αυτός, ο όλος κόσμος δεν είναι ακριβώς το πεδίο, στο οποίο τρέχουμε και δεν τρέχουμε χωρίς σκοπό… Ο καθένας μας μπορεί να εργάζεται με πίστη για μερικά αφαντάστως υπερφυσικά ζητήματα. Οφείλουμε να δώσουμε όλα όσα μπορούμε, για να παίξουμε το μέρος μας στο υπέροχο αυτό δράμα. Έπειτα θα περιμένουμε με γαλήνη και χαρά για τις μελλοντικές αποκαλύψεις όλων εκείνων των πραγμάτων και των αγαθών, που επιφυλάσσονται μετά τον θάνατο (γράφει το 1981)».

"Δανείζετε μηδέν απελπίζοντες" (Λκ. 6,35)

Ένας φίλος, για να βοηθήσει κάποιον, του έδωσε ένα σεβαστό ποσόν ως άτοκο δάνειο.
Όταν συζήτησε το θέμα αυτό με τον Γέροντα, εκείνος του είπε: "Πάνε τα χρήματα αυτά, μην τα περιμένεις.
Είναι προτιμότερο να χαρίζεις παρά να όταν δανείζεις. Όταν δανείζεις, το πρώτο που πρέπει να σκεφθείς είναι,
ότι δεν θα σου τα επιστρέψουν. Έτσι ησυχάζεις και δεν έχεις αγωνία μήπως τα χάσεις.
Αν σου τα δώσει πίσω, να τα πάρεις • αν δεν σου τα δώσει, να πείς στον εαυτό σου: αυτά τα 'χω χαρισμένα,
λογαριάζονται στις ελεημοσύνες μου". Εκείνος του είπε: "Σωστά αυτά που μου λέτε, Γέροντα •
μπορεί όμως ο άνθρωπος να μην έχει να μου τα επιστρέψει τώρα και να έχει μετά από μερικά χρόνια".
Κι ο Γέροντας:"Το ίδιο είναι. Πάλι τα χαρίζεις. Αν περάσουν τριάμισι χρόνια, του τα χαρίζεις,
με τον τόκο που δεν παίρνεις". Ο φίλος σου έκανε ένα πρόχειρο υπολογισμό και διαπίστωσε,
ότι απαιτείται περισσότερος χρόνος. Ο Γέροντας διέκοψε: "Τέτοιο λογαριασμό κάνεις;
Βγάζεις τους τόκους έξω από τα ποσά, πού τοκίζονται κάθε χρόνο;"
Ο Γέροντας είχε δίκαιο. Ο φίλος είχε ξεχάσει τον ανατοκισμό. Πάλι τον ρώτησε: "Και πώς είσθε βέβαιος,
ότι απαιτούνται τριάμισι χρόνια;" Κι ο Γέροντας: "Νά, έτσι λέω. Δεν έκανα κανένα λογαριασμό,
αλλά μου φαίνεται ότι έτσι είναι". Όταν ο φίλος βρέθηκε στο γραφείο του έκανε με το κομπιούτερ ακριβή υπολογισμό.
Το αποτέλεσμα ήταν τρία χρόνια και επτά μήνες.
Όταν τον ξανασυνάντησε, του είπε: "Γέροντα κάνατε λάθος στον υπολογισμό του χρόνου".
Ο Γέροντας ξαφνιάσθηκε και ρώτησε: "Πόσο λάθος έκανα"; Και του απάντησε: "Μόνο ένα μήνα".
Ο Γέροντας γέλασε ικανοποιημένος και είπε: "Είδες, μωρέ, πόσο κοντά έπεσα; Νά, έτσι μου ήρθε και είπα τριάμισι χρόνια".
Το περιστατικό έδειξε, για μιa ακόμη φορά, πόση θεία φώτιση είχε ο Γέροντας, ακόμη και σε μαθηματικούς υπολογισμούς
και πόσο οι συμβουλές του βρίσκονταν στο λόγο του Χριστού: "δανείζετε μηδέν απελπίζοντες".
[Γ 346π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.142-143)

J. Polkinghorne 1930-… (Άγγλος Θεωρητικός φυσικός στοιχειωδών σωματιδίων, μέλος Βασιλικής Εταιρείας, καθηγητής Μαθηματικής Φυσικής του Κέμπριτζ 1968-1979, πρόεδρος του Κολεγίου της Βασίλισσας στο Κέμπριτζ από το 1989, χειροτονήθηκε ιερέας της Αγγλικανικής Εκκλησίας το 1982) 

- «Επομένως, πιστεύω πως με την ακριβή ρύθμιση των φυσικών νόμων, η οποία κατέστησε δυνατή την εξέλιξη συνειδητών όντων, λαμβάνουμε από την επιστήμη έναν πολύτιμο, αν και έμμεσο, υπαινιγμό, πως πίσω από την κοσμική ιστορία υπάρχει κάποιο θεϊκό νόημα και κάποιος θεϊκός σκοπός. Κατά τη γνώμη μου, η επιστήμη είναι δυνατή και η κοσμική ιστορία υπήρξε γόνιμη, επειδή το σύμπαν στο οποίο κατοικούμε είναι αποτέλεσμα δημιουργίας. Επί της ουσίας, περί αυτού πρόκειται (Επιστήμη ή Θεός, εκδ. Τραυλός σελ.126,1997)».

- «Οι δαρβινικές ιδέες παρέχουν μία γενική εποπτεία της εξελισσόμενης ιστορίας ενός γόνιμου κόσμου, αλλά παραμένει βεβαίως άγνωστο το κατά πόσο θα μας πουν ολόκληρη την ιστορία. Αντί να επαναλάβω αυτές τις υποθέσεις άλλη μια φορά, προτιμώ να στραφώ σε άλλες, πιο διαδεδομένες, επιστημονικές απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η σύγχρονη επιστήμη δεν είναι καθόλου απρόθυμη να προβεί σε μια μεταφυσική αναγνώριση της ύπαρξης νοήματος και σκοπού πίσω από την συμπαντική ιστορία» (Επιστήμη ή Θεός σελ.109,1997).

- «Το «λογισμικό» της ζωής δεν μπορεί να «τρέξει» σε κανέναν παλαιού τύπου «υπολογιστή» (πιστεύω πως υπάρχει κάτι το ουσιαστικό στην ιδιαίτερή μας ενσάρκωση και απορρίπτω οποιαδήποτε αυστηρή αναλογία με υπολογιστές), ασφαλώς όμως υπάρχει η δυνατότητα ύπαρξης μιας νέας «ύλης», στην οποία μπορούμε να μετενσαρκωθούμε κατά την ανάστασή μας. Από πού θα προέλθει αυτή η «ύλη»; Νομίζω ότι θα είναι η μετασχηματισμένη ύλη του παρόντος κόσμου, την οποία ο Θεός θα διασώσει από τη μοίρα της αποσύνθεσης. Το σύμπαν θα πεθάνει, αλλά επειδή ο Θεός ενδιαφέρεται για αυτό, θα αναστηθεί ακριβώς όπως και εμείς θα αναστηθούμε εκ νεκρών. Ουσιαστικά, οι δύο μοίρες αποτελούν μία. Αυτή η Χριστιανική ελπίδα, όπως εκφράζεται από τον Απόστολο Παύλο, είναι ότι θα υπάρξει μια νέα δημιουργία μαζί με τη λύτρωση της παλαιάς δημιουργίας από την απογοήτευση και τη ματαιότητα (Ρωμαίους η΄18-25, Β΄Κορινθίους ε΄17), στην οποία μετέχουμε όλοι» (ο.π. σελ. 135).

- «Τελικά, όσο περισσότερο κατανοούμε το σύμπαν, τόσο πιο άσκοπο αποδεικνύεται (φράση του Steven Weinberg στο The First three Minutes: όσο πιο κατανοητό φαίνεται το σύμπαν, τόσο περισσότερο μοιάζει να στερείται σκοπού) ή μήπως αποκτά ολοένα και περισσότερο τον χαρακτήρα ενός κόσμου πραγματικού, τόσο γεμάτου σημασία για μας που μέσα του αισθανόμαστε σαν στο «σπίτι μας» και όχι μοναχικά πλάσματα που θλίβονται για τον παραλογισμό του; Το ένστικτό μου ως επιστήμονα μου υπαγορεύει να αναζητήσω μια εύλογη κατανόηση και πιστεύω ότι είναι η θρησκευτική μου πίστη εκείνη η οποία με καθιστά ικανό να τη βρω… Η αλήθεια της ανάστασης του Χριστού αποτελεί, για μένα, ένα πραγματικό έσχατο ζήτημα» (ο.π. σελ. 135-136).

- «Το μυστήριο της πολλαπλώς διαστρωματωμένης πραγματικότητας ενός κόσμου που χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα από τάξη, ομορφιά και ηθική, παραμένει. Τι είναι αυτό που συνενώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά; Μια πιθανή απάντηση, συνεκτική και ικανοποιητική από διανοητική άποψη -και δεν λέω τίποτα περισσότερο απ’ αυτό- μας παρέχεται από την πίστη στο Θεό. Η πραγματικότητα είναι πολλαπλώς διαστρωματωμένη επειδή είναι δημιουργία. Πίσω από την επιστημονική τάξη του σύμπαντος βρίσκεται η Νόηση του Δημιουργού. Πίσω από την ανθρώπινη εμπειρία της ομορφιάς βρίσκεται η χαρά του Δημιουργού στη δημιουργία. Πίσω από τις ηθικές μας ενοράσεις βρίσκεται η κρίση της καλής και τέλειας βούλησης του Δημιουργού. Ουσιαστικά, πιστεύω ότι η μεγαλύτερη όλων των Ενοποιημένων Θεωριών, η πραγματική Θεωρία του Παντός, παρέχεται από την πίστη στο Θεό» (ο.π. σελ. 149).