“Ας γίνει το θέλημά Σου όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη”
                                                                  (Ματθ. στ΄ 10)

“Η διδασκαλία του Κυρίου στην Κυριακή προσευχή, μαζί με

όλα τα άλλα θεϊκά διδάγματα, προτρέπει να προσευχόμαστε,

“ας γίνει το θέλημά Σου, όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη”,

δηλαδή, κρίνε μας άξιους εδώ στη γη με την ειρήνη των ουράνιων

δυνάμεων, ώστε, όπως ακριβώς σ’ εκείνες πραγματοποιούνται όλα

τα θελήματα Σου, έτσι να γίνονται και σε μας αυτά που αρέσουν σε Σένα”.

            (Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, Επιστολές, ΕΠΕ Α΄, 111)

Δοχείο
ακαθαρσίας η ψυχή;
Αν κάποιος σε χρυσό δοχείο, που συνήθως έχει πάντοτε αρώματα, έρριχνε κοπριά και βούρκο, δεν θα δεχόταν επιπλήξεις για ένα τέτοιο παράπτωμα; Για τα κιβώτια, λοιπόν, για τα σκεύη, για τα ρούχα και για τα αρώματα, θα δείχνουμε μεγάλη φροντίδα, και θα θεωρούμε την ψυχή ευτελέστερη από αυτά; Μέσα στην ψυχή χύθηκε το πνευματικό μύρο, και μεις θα την σύρουμε σε σατανικές πομπές, σε σατανικά ακούσματα και θεάματα, που είναι γεμάτα πορνεία; Και πες μου, πώς ο Θεός θα ανεχθή κάτι τέτοια;
Ε.Π.Ε. 7,612
Δράκοντας
ο θάνατος
Όπως ακριβώς η βάτος, δηλαδή, εκείνη φλεγόταν και δεν καιγόταν, έτσι και το σώμα του Χριστού πέθανε μεν, αλλά δεν κρατήθηκε από το θάνατο αιώνια. Αλλά και ο δράκοντας στο Δανιήλ υπαινίσσεται την ανάστασι. Όπως ακριβώς, δηλαδή, εκείνος, ενώ πήρε την τροφή, που του ‘δωσε ο προφήτης, σχίστηκε στη μέση, έτσι και ο Άδης, αφού κατάπιε το σώμα του Χριστού, σχίστηκε, διότι αυτό το σώμα κατέκοψε την κοιλιά του και αναστήθηκε.
Ε.Π.Ε. 18α,562
Δραπέτης
του Θεού, ο αμαρτωλός
Ας αποφύγουμε τον εχθρό της δικής μας σωτηρίας. Όταν αμαρτάνουμε, φεύγουμε απ’ το Θεό, δραπετεύουμε, μεταβαίνουμε σε ξένη χώρα.
Ε.Π.Ε. 21,670
υπέρ του Ονήσιμου ο Παύλος
Αν ο Παύλος φροντίζη τόσο πολύ για ένα δραπέτη, για ένα ληστή και κλέφτη, και δεν αδιαφορή να τον στείλη πίσω με τόσα μάλιστα εγκώμια, και δεν ντρέπεται, πολύ περισσότερο εμείς. Να μη μένουμε αδιάφοροι σε παρόμοιες καταστάσεις.
Ε.Π.Ε. 24,140
Δρυοτόμος
εκκοπή της αμαρτίας
Αν ο δρυοτόμος, που θέλει να κόψη μεγάλο δέντρο, καταφέρη μια τσεκουριά και δεν πέση το άχρηστο δέντρο, σταματάει; Δεν δίνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και δέκατη, μέχρις ότου πέση το δέντρο;
Ε.Π.Ε. 30,290

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 89-90)

138. Τι διδάσκουν σχετικά οι Διαμαρτυρόμενοι;

Δεν συμφωνούν με την ορθόδοξη και τη ρωμαιοκαθολική αντίληψη. Και εδώ η διδασκαλία τους προσδιορίζεται από τις περί πτώσεως και δικαιώσεως ιδιαίτερες αντιλήψεις τους. Αφού κατά τη βασική προτεσταντική αρχή ο φυσικός άνθρωπος είναι ηθικά νεκρός (καταστροφή δια της πτώσεως του «κατ’ εικόνα»), μη μπορώντας να συμπράξει στο έργο της σωτηρίας του, η δε προπατορική αμαρτία και σ’ αυτόν ακόμη τον αναγεννημένο κυριαρχεί σ’ όλες τις δυνάμεις του και είναι η πηγή όλων των άλλων αμαρτημάτων, είναι φυσικό όλα τα αμαρτήματα να είναι φύσει θανάσιμα ως προερχόμενα από τη μόνη πηγή της διαφθοράς, τον παλαιό Αδάμ.

Βεβαίως στο προτεσταντικό δόγμα υπάρχει η διάκριση μεταξύ θανάσιμων και συγγνωστών αμαρτημάτων όμως η διάκριση αυτή δεν γίνεται με βάση την ουσία της αμαρτωλής πράξεως, αλλά από τη διαφορά των αμαρτανόντων προσώπων. Κριτήριο σε κάθε περίπτωση είναι η πίστη των ανθρώπων. Έτσι συγγνωστά αμαρτήματα είναι αυτά που προέρχονται από ανθρώπινη ασθένεια και μπορούν να συνυπάρχουν με την πίστη, ενώ θανάσιμα είναι τα βαριά αμαρτήματα τα οποία αποδιώκουν την πίστη. Μόνο κατά τους ακραίους Καλβινιστές, αυτοί που είναι προορισμένοι από το Θεό για την αιώνια ζωή δεν μπορούν ν’ αμαρτήσουν θανάσιμα αλλά μόνο συγγνωστά. Ο Θεός δεν επιτρέπει σ’ αυτούς, ως εκλεκτούς, να πράξουν θανάσιμο αμάρτημα και έτσι να χάσουν το χάρισμα της υιοθεσίας και την κατάσταση της δικαιώσεως.

Η άρση όμως πάσης ουσιαστικής διαφοροποιήσεως των αμαρτημάτων είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί αμβλύνει το συναίσθημα της ενοχής και καταστρέφει κάθε κριτήριο ηθικού καταλογισμού στον άνθρωπο και αφανίζει τη φρικίαση της ψυχής μπροστά στα μεγάλα ηθικά κακουργήματα. Παράλληλα προσκρούει και στη μαρτυρία της Αγίας Γραφής. Όπως και στα προηγούμενα είπαμε, η Γραφή διακρίνει «αμαρτίαν προς θάνατον» και «αμαρτίαν ού προς θάνατον». Ομιλεί περί «κφους» (δηλ. μικρής αμαρτίας) και περί «δοκού» (μεγάλης αμαρτίας). Διδάσκει ότι όλοι αμαρτάνουμε και αυτοί οι δίκαιοι, εννοώντας φυσικά τα ελαφρά αμαρτήματα. Διακρίνει έργα δικαίων που είναι ασυμβίβαστα με την αγιότητα του ναού του Θεού και έργα χριστιανών που φθείρουν τον ναό του Θεού, με συνέπεια αυτοί να χάσουν την αιώνια ζωή.

Από την άλλη, η αντίληψη οτι άλλα των αμαρτημάτων συγχωρούνται και αλλά όχι, δεν οδηγεί πουθενά. Αφού στον άνθρωπο παραμένει ο παλαιός Αδάμ, τον οποίο δεν εθανάτωσε ο θάνατος του Κυρίου, τα δε αμαρτήματα είναι αδιακρίτως ίσα και θανάσιμα, δεν έχει νόημα να λέμε ότι μερικά αμαρτήματα συγχωρούνται κι άλλα όχι. Το φυσικό πόρισμα των προτεσταντικών αντιλήψεων είναι ότι όλα τα αμαρτήματα συγχωρούνται, εκτός από την απιστία.

Την αντίληψη αυτή που σαφώς οδηγεί στον αντινομισμό (να παραβαίνει κανείς αδεώς το νόμο χωρίς συνέπεια) διατυπώνουν επιφανείς αρχηγέτες του Προτεσταντισμού. Έτσι ο Μελάγχθων έγραψε: «Ό,τι και αν πράττεις... και αν αμαρτάνεις, να θυμάσαι την υπόσχεση του Θεού... οτι δεν έχεις κανένα κριτή στο ουρανό, αλλά πατέρα που σε αγαπά εγκάρδια, όπως οι γονείς αγαπούν τα τέκνα τους».

Ο δε Λούθηρος σε μία επιστολή του προς τον Μελάγχθονα έγραφε τα εξής εκκεντρικά: «Αμάρτανε ισχυρότερα, αλλά να μένεις ισχυρότερα στην πίστη, και να χαίρεις εν Χριστώ που είναι ο νικητής της αμαρτίας, του θανάτου και του κόσμου. Πρέπει να αμαρτάνουμε, εφ’ όσον είμαστε εδώ, αρκεί να γνωρίζουμε τον αμνό του Θεού τον αίροντα τις αμαρτίες του κόσμου, από τον οποίο δεν μπορεί να μας αποσπάσει η αμαρτία έστω κι αν χίλιες φορές την ημέρα πορνεύουμε ή φονεύουμε».

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 199-201)

Δούλοι
της κοιλίας
Μένε κύριος του φαγητού. Πρόσεχε, μη γίνης δούλος αυτού του πάθους. Όποιος απλώς κάνει χρήσι αυτού του δικαιώματος (της τροφής), είναι κύριος. Όποιος όμως σύρεται σε άμετρη χρήσι (κατάχρησι), παύει να είναι κύριος. Γίνεται δούλος. Σκλάβος της τυραννίας, που λέγεται πολυφαγία.
Ε.Π.Ε. 18,472
ομόψυχοι, παιδιά σου!
Όλα τα κακά προέρχονται από το ότι δεν φροντίζουμε καθόλου για τους δούλους. Αρκεί να είναι δούλος κάποιος και κάποιες να είναι υπηρέτριες, για να επισύρουν την περιφρόνησί σου. Και όμως συνεχώς ακούμε, ότι εν Χριστώ Ιησού δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος. Και συ το μεν άλογο και το γαϊδούρι σου δεν τα περιφρονείς, αλλά τα πάντα κάνεις, ώστε να μη βλαφτούν. Τους δούλους όμως, που είναι ομόψυχοι με σένα, τους περιφρονείς. Και μάλιστα, δεν θα έπρεπε να τους καλώ δούλους, αλλά παιδιά σου και θυγατέρες σου.
Ε.Π.Ε. 18,346
για το Χριστό ισότητα
Μεταξύ των χριστιανών και οι δυο είναι ίσοι. Και συ είσαι δούλος Χριστού, παρόμοια κι ο κύριός σου. Πώς ο δούλος έγινε απελεύθερος; Διότι, ενώ παραμένεις δούλος, σε λευτέρωσε όχι μόνο από την αμαρτία, αλλά και από την εξωτερική δουλεία. Δεν αφήνει ο Χριστός το δούλο, δούλο, ούτε κανένα άνθρωπο να παραμένη στη δουλεία.
Ε.Π.Ε. 18,348
της τυραννίας των παθών
Δεν υποχωρεί εύκολα η κακή επιθυμία. Είναι τυραννία. Εγώ όμως προσπαθώ να την χαλιναγωγώ. Δεν παραδίνομαι στο πάθος. Με κάθε τρόπο και αγώνα θέλω να μη παρασυρθώ. Δεν είναι εύκολο. Είναι αγώνας δρόμου. Είναι πάλη και πυγμαχία. Είναι τυραννική η φύσις. Όμως καταστέλλω τις ορμές και τις υποτάσσω με πολλούς κόπους και ιδρώτες.
Ε.Π.Ε. 18α,46
ελεύθεροι Χριστού
Είναι μεγάλο πράγματι και το αξίωμα αυτό, το να είναι κανείς δούλος του Χριστού. Ο δούλος του Χριστού είναι πραγματικά ελεύθερος από την αμαρτία. Και ο γνήσιος δούλος δεν είναι κανενός άλλου κυρίου δούλος.
Ε.Π.Ε. 21,362
γέροι παθιασμένοι
Ο γέρος είναι σαν βασιλιάς, αν βέβαια το θέλη, και κάτι παραπάνω απ’ αυτόν που φοράει βασιλική πορφύρα, αν είναι εγκρατής στα πάθη και τα υποτάσση σαν να ορίζη σωματοφύλακες. Αν όμως παρασύρεται και κατεβαίνη από το θρόνο και καταντά δούλος της επιθυμίας του χρήματος, της κενοδοξίας, του καλλωπισμού, των απολαύσεων και της μέθης, της οργής και των σαρκικών ηδονών, και αν φτειάχνη τα μαλλιά του με λάδι και ατιμάζη την ηλικία του, τότε δεν γίνεται άξιος μεγάλης τιμωρίας;
Ε.Π.Ε. 24,390
Κυρίου
Στα κοσμικά η υπηρεσία του δούλου ωφελεί το αφεντικό, ενώ στο Χριστιανισμό η διακονία του δούλου (του χριστιανού) δεν ωφελεί καθόλου τον κύριο. Τον ίδιο το δούλο και πάλι ωφελεί.
Ε.Π.Ε. 23,414
δούλοι της κακίας
Οι τάχα ελεύθεροι κάνουμε τα αντίθετα από όσα απαιτεί η ελευθερία. Δαγκωνόμαστε, τρωγόμαστε, δεν φοβόμαστε τον Κύριο, αρπάζουμε τα πράγματα των συνδούλων, κλέβουμε, χτυπάμε, ενώ εκείνος (ο Κύριος) μας βλέπει.
Ε.Π.Ε. 23,418
παθών ο άρχοντας
Ποιο το όφελος να εξουσιάζης ολόκληρα έθνη και να είσαι δούλος των παθών;
Ε.Π.Ε. 23,450
στα πάθη
Ελεύθερος αληθινά είναι μόνο εκείνος, που έχει από μέσα του την ελευθερία, όπως και δούλος είναι εκείνος, που υποτάσσεται στα αλόγα πάθη.
Ε.Π.Ε. 23,450εξ.
χριστιανοί
Όταν δουν, ότι την τάξι των δούλων, που είναι τόσο αυθάδεις και θρασείς, την χαλιναγωγεί η δύναμις του κηρύγματος, και γίνονται οι δούλοι σεμνότεροι και πραότεροι από όλους, και αν ακόμα τα αφεντικά είναι οι πιο ανόητοι, θα σκεφτούν πολύ σοβαρά για την πίστι μας.
Ε.Π.Ε. 24,82
χριστομίμητοι
Φίλτατέ μου, συ να δης, ότι δεν υπηρετείς άνθρωπο· υπηρετείς το Θεό και με τη ζωή σου στολίζεις το κήρυγμα. Έτσι θα δέχεσαι να κάνης όλα όσα παραγγέλλει ο λόγος του Θεού, να υπακούης στον κύριό σου και να τον ανέχεσαι, όταν δυσανασχετή και νευριάζη μαζί σου. Δεν κάνεις χάρι σ’ αυτόν, αλλ’ εκπληρώνεις το πρόσταγμα του Θεού. Έτσι όλα εύκολα θα τα υποφέρης.
Ε.Π.Ε. 24,86
γίνονται αδελφοί
Έχασες (Φιλήμονα) για λίγο ένα δούλο (τον Ονήσιμο). Θα τον βρης και θα τον έχης αδελφό για πάντα. Όχι μόνο δικό σου, αλλά και δικό μου αδελφό.
Ε.Π.Ε. 24,170
ανθρώπων
Πώς έχομε γίνει δούλοι των ανθρώπων; Επειδή προηγουμένως γίναμε δούλοι της κοιλιάς και των χρημάτων και της δόξας και όλων των άλλων. Προδώσαμε την ελευθερία, που μας χάρισε ο Χριστός.
Ε.Π.Ε. 25,188

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 85-88)

328. Με την αγάπη μου προς τον Θεό και τον πλησίον, ανήκω στους ουρανούς, είμαι ουράνιος άνθρωπος. Με τις γήινες φροντίδες και μέριμνές μου, ανήκω στη γη, είμαι χοϊκός άνθρωπος.

329. Αγάπη! Με την αγάπη στον Θεό και τον πλησίον, όλα μπορούμε να τα κερδίσουμε και τίποτε δεν θα χάσουμε. Γιατί, όπου είναι η αγάπη, είναι και ο Θεός. Και ο Θεός είναι το παν για μας, η ζωή μας, η χαρά μας. Είναι παράδοξο, πώς ο Διάβολος κατορθώνει και μας στερεί την αγάπη του Θεού, προσφέροντάς μας τόσο φθηνά ανταλλάγματα. Χρήμα, τροφές, ποτά, ενδύματα, σπίτια, τιμές του κόσμου, όλα αυτά περνούν και χάνονται. Μαζί με τη μητέρα τους τη γη. Μαζί με το σώμα μας, που και αυτό είναι φθαρτό.

330. Θυμήσου την Αγάπη που έδωσε τη ζωή της για τους ανθρώπους. Θυσίαζε λοιπόν και συ πρόθυμα τα θελήματα της σαρκός σου για την αγάπη προς τους αδελφούς σου.

331. Το να διακονή κανείς αξίως, με άδολο φρόνημα, ζώσα πίστι και βαθύ σεβασμό, τον Κύριο κατά τη θεία λατρεία, που τελείται στον ναό, είναι πηγή ειρήνης, χαράς και ευλογίας. Έτσι, ο ευλαβής λειτουργός, που τελεί τις Ακολουθίες, τα Μυστήρια και τις λοιπές λειτουργικές πράξεις, βρίσκει μέσα στην εκπλήρωσι αυτών των καθηκόντων του την υψηλότερη πνευματική απόλαυσι και κάθε ευλογία για τον ίδιο τον εαυτό του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 140)

137. Τι διδάσκει περί παραβάσεως του ευαγγελικού νόμου η ορθόδοξη Εκκλησία;

Περί του θέματος αυτού κάναμε λόγο και στα προηγούμενα. Στην ορθόδοξη θεολογία, συμφωνούσης και της Ρωμαιοκαθολικής, τα αμαρτήματα των Χριστιανών δεν είναι όλα ίσα μεταξύ τους (αυτό δίδασκαν στην αρχαιότητα οι Στωϊκοί), αλλά διακρίνονται σε μεγαλύτερα και μικρότερα, σε ακούσια και εκ προθέσεως, σε αμαρτήματα από ασθένεια και διαστροφή, σ’ αυτά που αποδιώκουν την χάρη και σ’ εκείνα που μπορούν να συνυπάρχουν μαζί της, με μια λέξη σε θανάσιμα (mortalia) και συγγνωστά (venialia).

Θανάσιμα είναι τα μεγάλα και σοβαρά εκείνα αμαρτήματα, τα οποία αποχωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό, διώχνουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και παγώνουν στις ψυχές την αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον. ‘Ως τέτοια αμαρτήματα φέρονται επτά: υπερηφάνεια, πλεονεξία, πορνεία, φθόνος, γαστριμαργία (κοιλιοδουλία), μνησικακία και η ακηδία (πνευματική χαύνωση και αδιαφορία). Τα αμαρτήματα αυτά συγχωρούνται από το Θεό, κατόπιν ειλικρινούς μετάνοιας.

Παράλληλα με αυτά υπάρχει η μεγάλη αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν μπορεί να συγχωρηθεί ούτε εδώ ούτε στην άλλη ζωή. Το αμάρτημα αυτό δεν συγχωρείται γιατί συνειδητά αποπτύει τη γνώση, την αλήθεια και την αναγεννητική δύναμη του παναγίου Πνεύματος, προέρχεται δε από πωρωμένη ψυχή και εμφανώς αποκλείει τη μετάνοια. Τέλος υπάρχουν και τα κραυγαλέα αμαρτήματα τα οποία προκαλούν άμεσα τη θεία δίκη, όπως η διαστροφή και η κακία των Σοδομιτών, η καταδυνάστευση των χηρών και των ορφανών κ.λ.π.

Συγγνωστά δε είναι τα ελαφρότερα αμαρτήματα, από τα οποία κανένας δεν εξαιρείται. Αυτά, αν και υπόλογα και κολάσιμα προ του θείου κριτηρίου, όμως δεν αποδιώκουν την χάρη του Θεού ούτε και επιφέρουν τον αιώνιο θάνατο. Η ορθόδοξη πίστη ως συγγνωστή αμαρτία καλεί «εκείνην την οποίαν ουδένας άνθρωπος ημπορεί να φυγή έξω από τον Χριστόν και την Παρθένον Μαρίαν· μά δεν μας στερεύει από την χάριν του Θεού, μήτε μας καθυποβάλλει εις τον αιώνιον θανατον». Τα αμαρτήματα όμως αυτά, έστω και ελαφρά, δεν πρέπει να μένουν αδιόρθωτα, αλλά να επανορθώνονται με τη μετάνοια, γιατί αν παραμείνουν επί πολύ στην ψυχή, μπορεί να οδηγήσουν σε θανάσιμα αμαρτήματα και στον πνευματικό θάνατο.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 198-199)

«Το καλό όνομα είναι πολυτιμότερο από ένα ακριβό μύρο» (Εκκλ. 7:1)

Κάποιος πέθανε στα ογδόντα του. Την κηδεία έπρεπε να κάνει ο νέος ποιμένας, που δεν τον είχε γνωρίσει. Έτσι, ζήτησε από μερικούς ενορίτες να πουν κάτι καλό για το νεκρό. Κανένας δεν ανταποκρίθηκε. «Όλοι εσείς τον γνωρίζατε για χρόνια, δε θα ήθελε λοιπόν κάποιος από σας να πει κάτι καλό γι’ αυτόν;» επέμενε ο ποιμένας. Τότε, ένας σηκώθηκε και είπε: «Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο αδελφός του ήταν χειρότερος απ’ αυτόν!».
Όταν πεθάνουμε, τι θα πουν οι άλλοι για μας; Τα σχόλιά τους θα είναι θετικά ή αρνητικά; Ακούμε κάποτε να λένε: Αν θέλεις να ζήσεις σωστά, σκέψου τι θα ήθελες να πουν οι άλλοι για σένα όταν πεθάνεις. Τι κληρονομιά θα αφήσουμε στα παιδιά μας φεύγοντας από τη ζωή; Από τη ζωή αυτή μια φορά περνούμε. Ας μην τη σπαταλήσουμε άσκοπα, χωρίς να τη ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ας φροντίσουμε να ευαρεστήσουμε σε όλα το Θεό με τα λόγια μας και με τις πράξεις μας. Μόνο τότε θα αξίζει η ζωή μας, γιατί το κέρδος μας θα είναι αιώνιο.
(Γ.Σ.Κ.)

«Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματα του ανθρώπου κι εγκρίνει την πορεία του» (Ψαλμός 37:23)

Οι γυναίκες δύο ιεροκηρύκων ήταν φίλες και συναντιόντουσαν συχνά. Ένα απόγευμα πίνανε τον καφέ τους διορθώνοντας λίγο τα παντελόνια των συζύγων τους. Η μια ρώτησε, γιατί στην εκκλησία που ήταν ποιμένας ο άντρας της και μιλούσε είχε πιο πολλά αποτελέσματα και μεγάλο ακροατήριο, ενώ στη δική της δε γινόταν το ίδιο. Αν κάποιος παρατηρούσε πιο προσεκτικά θα το καταλάβαινε. Η μια διόρθωνε το παντελόνι στα γόνατα, ενώ η άλλη το πίσω μέρος του παντελονιού. Ο ένας ήταν άνθρωπος προσευχής, ο άλλος άνθρωπος του καθισιού.
Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματά μας όταν βαδίζουμε το χριστιανικό μας δρόμο με αγάπη και προσευχή σε Κείνον. Η προσευχή επιστρατεύει τις ουράνιες δυνάμεις του Κυρίου στη ζωή μας και φέρνει καρπούς. «Ας εγκαταλειφθούμε σιωπηλά στον Κύριο κι ας ελπίζουμε σ’ Αυτόν» (Ψαλμός 37:7).
Κύριε, τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Κάνε σταθερά τα βήματά μου, γέμισέ με με την αγάπη Σου για να έχω καρπό στη ζωή μου.
(Α.Π.)

325. Νοιώθω ολόφωτος, ζεστός και ήσυχος όταν στρέφωμαι με όλη μου την ψυχή προς τον νοητό ήλιο, τον ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Κύριό μου Ιησού. Τότε οι πάγοι της καρδιάς μου λειώνουν. Τα σκοτάδια της διαλύονται. Η αμαρτία της εξαφανίζεται. Ο πνευματικός θάνατος απομακρύνεται και η ουράνια ζωή αρχίζει. Τίποτε πλέον το γήινο δεν με απασχολεί.

326. Κάθε άνθρωπος στη γη είναι άρρωστος από την αμαρτία, έχει τον πυρετό της, τους πόνους της. Και επειδή η αμαρτία, στο βάθος της, δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό με την αγαθότητα και την αγάπη. Είναι αυτό μία μεγάλη αλήθεια, που συχνά τη λησμονούμε. Πράγματι, συχνά, πολύ συχνά, ενεργούμε αντίθετα προς αυτή την αλήθεια. Προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια. Έτσι, η αρρώστια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί. Αντί να θεραπεύουμε, την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας.

327. Ο αληθινός χριστιανός συμπεριφέρεται σ’ αυτή τη ζωή σαν να προετοιμάζεται για την άλλη, τη μέλλουσα. Με ό,τι πράττει, δεν σκέφτεται τι θα πουν εδώ γι’ αυτόν, αλλά τι θα πουν εκεί, στον ουρανό. Αισθάνεται ζωηρά την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων και όλων των Αγίων και θυμάται, ότι, κάποια ημέρα, θα δώση λόγο για το τι σκέφθηκε, είπε και έπραξε.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 139-140)

112. «Παρέλαβε την γυναίκα αυτού» (Mατθ. α' 24).

Ο Ιωσήφ πείθεται τελικά απόλυτα από τα όσα του είπε ο ουράνιος συνομιλητής του και σπεύδει να συμμορφωθή. Επισκέπτεται την Παρθένο στο σπίτι της και της ζητεί να τον ακολουθήση στο δικό του σπίτι, σαν νόμιμη μνηστή του. Ο κύκλος της πρώτης δοκιμασίας έκλεισε και για τους δύο τόσο ωραία όσο κανείς τους δεν το περίμενε. Η Θεοτόκος ούτε καν σκεπτόταν πώς θα μπορούσε να πείση τον Ιωσήφ για τα γεγονότα. Και ο Ιωσήφ είχε χαθή μέσα στο λαβύρινθο των συλλογισμών του. Τίποτε δεν ήθελε να δεχθή, αλλά και τίποτε δεν απέκλειε! Και από το τρικυμισμένο αυτό πέλαγος βρίσκονται τώρα και οι δύο στο ήσυχο λιμάνι του σπιτιού τους...
Ο μόνος τρόπος να ξεπερνούμε τις δυσκολίες της ζωής είναι να τις ζούμε με τον Θεό και κοντά στον Θεό. Στις περιπτώσεις αυτές ο άνθρωπος αποκτά φτερό, και πετάει πάνω απ’ τις δυσκολίες.

Ένας Άγιος —λέει το Γεροντικόν— ήθελε να περάση το ποτάμι. Είχε όμως κανόνα στη ζωή του να μη βρέξη ποτέ το σώμα του στο νερό. Όταν έφθασε στο ποτάμι, μια άγνωστη δύναμι τον πέρασε στην αντίπερα όχθη...

Σε άλλη παρόμοια περίπτωσι, ο Θεός έστειλε ένα κροκόδειλο. Ο Άγιος κάθησε πάνω στη ράχη του και διέσχυσε το ποτάμι...

Οι δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής μοιάζουν με τα ποτάμια των ανεκδότων. Εκείνος που πιστεύει είναι βέβαιο ότι θα βρίσκη λύσεις για να τα υπερνικά. Όποιος όμως αμφιβάλλει, θα πνίγεται «σε μια κουταλιά νερό».

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 138)

ανοίξας το στόμα
Ματθαίου ε΄2

Είναι σημαντικό γεγονός το άνοιγμα μιας Εκθέσεως, το άνοιγμα ενός Σχολείου, μιας Πηγής, που αρχίζει να ποτίζη με το κρυστάλλινο νερό της τους ανθρώπους… Κι όταν ήλθε η στιγμή ν΄ανοίξη το στόμα του ο Ιησούς, η Πηγή της Σοφίας, το γεγονός σημειώνεται.

Διότι ο Ιησούς ήλθε για να μιλήση. Για ν’ αποκαλύψη. Για να εξηγήση. Αυτό το στόμα το περίμενε αιώνες η ανθρωπότης ν’ ανοίξη. Ο Ίδιος ο Θεός, από καταβολής κόσμου, επιθυμούσε ν’ αποκτήση το στόμα αυτό. Χρησιμοποίησε προπαρασκευαστικά το στόμα των Προφητών. Όταν όμως «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου... ελάλησεν ημίν εν υιώ». Ό,τι επομένως πιο πολύτιμο υπήρξε στην ανθρωπότητα είναι το στόμα του Ιησού.
Απ’ το στόμα του Ιησού ξεχύθηκε το ζωντανό νερό, που η πηγή του βρισκόταν στον ουρανό. Ο Ιησούς δεν άνοιγε το στόμα του παρά μόνο για να διδάξη, ν’ αποκαλύψη. Ποτέ ο Ιησούς δεν μίλησε άσκοπα, όπως και ποτέ δεν έκανε θαύματα για επίδειξι δυνάμεως. Όπως ο Ιησούς δεν ήταν θαυματοποιός έτσι και δεν ήταν ψευτοδιδάσκαλος. Ο Ιησούς άνοιγε το στόμα του, όταν υπήρχε ανάγκη «ρημάτων ζωής αιωνίου». Η σαγήνη του λόγου του δεν απλωνόταν παρά μόνο όταν ήταν η ώρα του ψαρέματος. Και δεν άνοιγε το ευλογημένο εκείνο στόμα χωρίς να γεμίζουν οι άνθρωποι τις καρδιές τους με το ατίμητο χρυσάφι των λόγων του.

«Ανέπτυξας τα χείλη σου, Δέσποτα, εκήρυξας τω κόσμω, τον άχραντον Πατέρα και το Πανάγιον Πνεύμα, το συγγενές αμφοτέρων, φυλάττων και μετά σάρκωσιν» (Πεντηκοστάριον 99).

"Θεράπευσον, Ιησού μου, ψυχής τα τραύματα"

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σ. 107)