εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους.
Λουκά ε΄ 3

Ο Ιησούς έκανε άμβωνα το πλοίο. Απ’ εκεί δίδαξε και διδάσκει τον κόσμο. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η «νοητή ναύς» και ο άμβων είναι η πρώρα της. Ο Ιησούς εξακολουθεί δια μέσου των αιώνων να κηρύττη «εκ του πλοίου». Ο άμβων υπήρξεν ο οδηγός των ανθρώπων- ταξιδιωτών. Απ’ εκεί, οι ναύκληροι της Εκκλησίας ατενίζουν στο βάθος του ορίζοντος και προαναγγέλλουν για τα ερχόμενα και τον Ερχόμενο. Απ’ εκεί προμαντεύουν τις τρικυμίες της ζωής και της θύελλες της ιστορίας. Απ’ εκεί βροντά ως κεραυνός ο λόγος Κυρίου Σαβαώθ ή πνέει ως αύρα λεπτή η χάρις του Πνεύματος.

Ο Ιησούς διδάσκει τους ανθρώπους «εν πλώ» προς την Πατρίδα. Το κήρυγμα του Ιησού δεν είναι διηγήσεις κοντά στο τζάκι, αλλά οδηγίαι και σήματα προς τους ναυτιλομένους. Ο λόγος του Ιησού είναι εντολές του Κυβερνήτου προς το πλήρωμα της «νοητής νηός». Είναι ακόμη πνοή ανέμου στα πανιά του ποντοπόρου ανθρώπου, που τον βοηθεί να προχωρή προς τα εμπρός· ν’ ανοίγεται προς το πέλαγος, προς την αιωνιότητα. Ο Ιησούς ήλθε προς «τους αποδήμους της αυτού χάριτος» για να τους πάρη με το πλοίο της Εκκλησίας του και τους επαναφέρη στην Πατρίδα.

«Δια της νηός εικονίζεται η καθολική του Χριστού Εκκλησία, της οποίας, τροπίς μεν είναι η προς την αγίαν Τριάδα ορθόδοξος πίστις. Δοκοί δε και σανίδες, τα της πίστεως δόγματα και αι παραδόσεις. Ιστός, ο Σταυρός. Άρμενα, η Ελπίς και η Αγάπη. Κυβερνήτης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Πρωρείς και ναύται, οι Απόστολοι και οι των Αποστόλων διάδοχοι, και κληρικοί πάντες... Επιβάται, άπαντες οι ορθόδοξοι Χριστιανοί. Θάλασσα, ο παρών βίος. Πνεύμα γαληνόν και ζεφύρων, αι τον Αγίου Πνεύματος πνοαί τε και χάριτες. Άνεμοι, οι κατ΄ αυτής πειρασμοί»(Νικόδημος Αγιορείτης, Πηδάλιον).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 108)

ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ κάποτε οι Πατέρες της σκήτης να συνομιλήσουν πνευματικά και λησμόνησαν να καλεσουν τον Αββά Κόπρι. Άρχισαν να συζητούν για το πρόσωπο του Μελχισεδέκ και δεν συμφωνούσαν στις γνώμες. Τότε θυμήθηκαν τον Αββά Κόπρι κι έστειλαν να τον φωνάξουν, για να πάρουν την γνώμη του. Όταν ακουσε εκείνος την υπόθεση της διαφωνίας και το θεμα που τόση ώρα έχασαν για να συζητούν, χτύπησε τρεις φορές το στόμα του και είπε:
- Αλίμονό σου, καλόγερε. Άφησες κατά μέρος εκείνα που γυρεύει από σένα ο Θεός και ψάχνεις να βρεις αυτά που ποτέ δεν θα σου ζητήσει.
Ακούγοντας τα σοφά του λόγια οι άλλοι Γέροντες, έφυγαν από την σύναξη και γύρισαν συλλογισμένοι στα κελλιά τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 172-173)

H ευγνωμοσύνη των βαρβάρων
Ενώ ο όσιος Σάββας ασκήτευε στην έρημο του Ρουβά, στην Παλαιστίνη, συναντήθηκε με τέσσερις σαρακηνούς, πεινασμένους και φοβερά εξαντλημένους. Τους συμπόνεσε πολύ και τους έβαλε να καθήσουν. Πήρε μετά το σακκίδιο του και το άδειασε μπροστά τους. Δεν είχε μέσα τίποτε άλλο παρά μόνο ρίζες μελαγρίων και καρδιές καλαμιών. Οι βάρβαροι πήραν, έφαγαν και χόρτασαν. Ύστερα επεσήμαναν σε ποιο σπήλαιο μένει.
Έπειτα από λίγες μέρες, ήρθαν και του έφεραν ψωμιά, τυριά και χουρμάδες. Ο όσιος θαύμασε την ευγνωμοσύνη που έδειξαν, ήρθε σε κατάνυξη, δάκρυσε και είπε:
-Αλλοίμονο, ψυχή μου… Πόσο σύντομα ήρθαν αυτοί οι βάρβαροι να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους και να ανταποδώσουν τη μηδαμινή ευεργεσία που τους έκανα! Τί θα γίνω εγώ ο ελεεινός, που ενώ κάθε μέρα απολαμβάνω τόσα και τόσα θεία χαρίσματα και δωρεές από τον Θεό, εν τούτοις περνώ τη ζωή μου με τόσο μεγάλη αμέλεια και ραθυμία, χωρίς να προσπαθώ να Τον ευχαριστώ για τις δωρεές αυτές.
Και έμεινε αρκετό χρόνο σ’ αυτή την κατάνυξη, περνώντας όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα με προσευχή.
( Βίος οσίου Σάββα)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 156)

139. Ο λόγος τον Θεού είναι αγωγός της θείας χάριτος;

Ναι, είναι. Σ’ αυτό συμφωνούν η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Κοινό δίδαγμα όλων των χριστιανικών Ομολογιών είναι ότι η χάρη του Θεού, που πλούσια απέρρευσε από τη σταυρική θυσία του Κυρίου, ενεργεί μεν άμεσα στον έσω άνθρωπο, κυρίως όμως σε συνδυασμό με αισθητά σημεία ή τελετές, σύμφωνα με τη σύνθετη φύση του ανθρώπου, που αποτελείται από πνεύμα και ύλη. Η ύλη και γενικά το αισθητό δεν αποδοκιμάζεται στη χριστιανική κοσμοθεωρία ως κάτι ακάθαρτο και φύσει κακό, όπως δέχεται ο Μανιχαϊσμός, ούτε πάλι αντιτίθεται προς το πνευματικό και υπερφυσικό, ως θέλουν η διαρχία και ο Πνευματισμός, αλλά μπορεί να λειτουργήσει ως σύμβολο συγχρόνως και φορέας της πνευματικής και υπερφυσικής δυνάμεως, όπως είναι η χάρη του Θεού. 

Σ’ αυτή τη διάσταση μπορεί να λειτουργήσει και ο λόγος του Θεού, γραπτός και προφορικός. Τόσο στο προπαρασκευαστικό στάδιο της δικαιώσεως, διεγείροντας τον άνθρωπο να ποθήσει τη σωτηρία, όσο και στο στάδιο του αγιασμού, βοηθώντας τον να προκόψει πνευματικά, ο λόγος του Θεού μπορεί να μεταδώσει στις ψυχές των ανθρώπων τη σώζουσα χάρη του Θεού. Διαβάζοντας τη Γραφή ή ακούοντας το κήρυγμα του λόγου του Θεού, ο άνθρωπος διεγείρεται πνευματικά, ώστε με τη βοήθεια της θείας χάριτος να καταπολεμήσει τα πάθη του και την αμαρτία, να προαχθεί πνευματικά στο στάδιο της προσωπικής του οικειώσεως της δικαιώσεως.

Δεν πρέπει όμως να νομισθεί, ότι ο λόγος του Θεού όσον αφορά την ποσότητα και την ποιότητα της παρεχόμενης δι’ αυτού χάριτος, βρίσκεται στην ίδια μοίρα και στο αυτό επίπεδο με την αντίστοιχη ενέργεια των εκκλησιαστικών μυστηρίων. Διότι τα ιερά, μυστήρια είναι δραστικά μέσα της χάριτος εξ ανάγκης, δηλαδή σε κάθε περίπτωση παρέχουν πραγματικά τη χάρη, ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει με το λόγο του Θεού, η καρποφορία του οποίου εξαρτάται από υποκειμενικούς λόγους, από την ελευθερία και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, οι οποίοι αντιδρούν διαφορετικά στο κάλεσμα της χάριτος του Θεού.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 205-206)

Μπορούμε να ενωθούμε κάνοντας μυστική ζωή
Μόνο με τη θεία χάρη μπορούν δύο άνθρωποι να ενωθούν πραγματικά. Μπορούνε λέγοντας την ευχή να ενωθούν μυστικά κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Και δίνει πολύ χαρά η ένωση αυτή. Μπορούμε να ενωθούμε, αν κάνουμε μυστική ζωή, χωρίς να λέμε λόγια για την αγάπη. Έτσι, αβίαστα ενώνεσαι με τη μυστική ζωή, με έρωτα. Αυτός που αγαπά στέλνει καλή δύναμη. Αυτή πάει πλούσια αλλά απαλά, σαν " θρούς ", καθώς το γράφει η Παλαιά Διαθήκη. Πολύ χάρηκα που τη βρήκα τη λέξη αυτή. Μπορείς να μάθεις να στέλνεις καλή δύναμη στον άλλο κι εκείνος να σε πλησιάζει, χωρίς να ξέρει το γιατί.
[200 χρόνια μετά. Εκδ. Ακρίτας, σ.372]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.381-382)

Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπων
Πόσα βάσανα έχει ο κόσμος! Πόσα προβλήματα!
Και έρχονται μερικοί εδώ να μου τα πουν σε δυο λεπτά
στο πόδι, για να παρηγορηθούν λίγο. Μια βασανισμένη μάνα μου έλεγε:
«Γέροντα, έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω:
"Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα"».
Πόση ανάγκη από προσευχή έχουν οι άνθρωποι! Αλλά και κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό,
είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή
μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, και μπορώ να αντέξω τον πόνο
για τις δοκιμασίες που περνούν πολλοί άνθρωποι.
Ο Θεός μας δεν είναι Βάαλ, αλλά Θεός αγάπης.
Είναι Πατέρας που βλέπει την ταλαιπωρία των παιδιών Του
από τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που περνούν
και θα μας ανταμείψει, φθάνει να κάνουμε υπομονή στο μικρό μαρτύριο
της δοκιμασίας ή μάλλον της ευλογίας.
-Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
-Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ.
έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει.
Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό
όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τί τον περιμένει στην άλλη ζωή,
αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.
Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης.
Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες
να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους!
Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια.
Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός,
αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό.
Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα.
Αγγελοι από Μάρτυρες!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 197-198)

"Να τον βάλεις να υπογράψει"
Πολλοί άνθρωποι πηγαίνανε στο Γέροντα με πολλά προβλήματα,
που πηγάζανε από παρεξηγήσεις, στις δοσοληψίες με τους διαφόρους επαγγελματίες.
Κι έλεγε ο Γέροντας: Καλό είναι να υπογράφετε ένα χαρτί με εκείνον,
που θα σας επισκευάσει το σπίτι σας ή κάτι σημαντικό,
για να μη στεναχωρηθείτε ύστερα, και να τρέχετε στον εξομολόγο.
Θα του πείτε, δεν είναι αυτή η υπογραφή σου; τόσα δεν συμφώνησες;
Πάρε λοιπόν το δικό σου.Κι αν έχεις αγάπη και θέλεις, του δίνεις περισσότερα...
Εφόσον ζούμε στον κόσμο και δεν είμαστε ακτήμονες,
οφείλουμε να φυλαγόμαστε από τις αιτίες των διενέξεων κάνοντας καθαρές και σαφείς συμφωνίες.
[Πορ. 28]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.183-184)

Αναγκαία (και αυτάρκεια)
και αυτά λιγότερα!
Ο Κύριος θέλει αποξενωθούμε απ’ τα περιττά,
τόσο, ώστε ακόμα και πολλά
απ’ τα θεωρούμενα αναγκαία
να τα περικόπτουμε.
Ε.Π.Ε. 13,240

αληθινός πλούτος
Να μην επιθυμούμε περιττά πράγματα,
αλλά να ‘μαστε αυτάρκεις,
κι έτσι θα ‘μαστε πραγματικά πλούσιοι.
Να ζητάμε σκεπάσματα και τροφές,
και τότε κι αυτά θα μας τα δίνει,
κι αλλά, πολύ περισσότερα, που μας χρειάζονται.
Ε.Π.Ε. 18,466

όχι περιττά
Παντού ο Παύλος διεφύλαξε τη συμμετρία,
επιζητώντας μόνο το αναγκαίο, όχι το περιττό.
Ε.Π.Ε. 18,596

για σήμερα
Αν δεν πρέπει να μεριμνάμε για την αναγκαία τροφή και ενδυμασία,
ούτε για τη μέρα που έρχεται, όσοι προκαλούν τόση αναστάτωση
και θάβουν τους εαυτούς τους, πότε θα μπορέσουν ν’ ανανήψουν;
Ε.Π.Ε. 18,712

ποιά επιτρέπονται;
Η αυτάρκεια προσδιορίζεται απ’ την ανάγκη,
απ’ εκείνα, που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Κανείς δεν σε εμποδίζει από αυτά,
κανείς δεν σε εμποδίζει απ’ την καθημερινή τροφή.
Προσοχή όμως, μιλάω για τροφή, όχι για τρυφή.
Μιλάω για σκεπάσματα, όχι για στολίδια περιττά.
Ε.Π.Ε. 19,508

όχι περιουσία
Παντού ο Παύλος μιλάει για τα αναγκαία.
Πουθενά για περιουσία.
Ε.Π.Ε. 19,596

παντού τα αναγκαία
Παντού είναι ανάγκη να υπάρχουν τα απαραίτητα στη ζωή,
τα χρειαζούμενα, όχι τα περιττά.
Ε.Π.Ε. 21,640

σε τροφές και σκεπάσματα
Τόσα και τέτοια πρέπει να τρώμε,
όσα αρκούν να μας θρέψουν. Με τέτοια ρούχα να ντυνόμαστε,
που να μας καλύπτουν τη γύμνια μας. Τίποτε περιττό.
Κι αυτό μπορείς να το κάνεις και με τυχαία ρούχα.
Ε.Π.Ε. 23,428

η χρεία
Ας μη ζητάμε τα περιττά.
Ας φροντίζουμε μόνο για τα αναγκαία.
Ε.Π.Ε. 25,350

η αρετή της ψυχής
Αναγκαίο είναι το να ζητάμε την αρετή της ψυχής.
Όλα τα αλλά, έξω από μας, είναι περιττά και ανώφελα.
Ε.Π.Ε. 27,2830

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 172-173)

Μια ημέρα, ο Γέροντας [ο Στάρετς Ζαχαρίας] προσκάλεσε τα πνευματικά του τέκνα να φάνε μαζί του στην ίδια τράπεζα, αλλά ξαφνικά σηκώθηκε όρθιος και φώναξε:

– Να, την Πελαγία μου! Πω, πω, πώς μετανοεί, πώς με παρακαλεί να της συγχωρέσω τις αμαρτίες. Και πόσα δάκρυα! Περιμένετε, παιδιά μου, αφήστε το φαγητό σας και προσευχηθήτε μαζί μου.

Ο Στάρετς πήγε στην γωνία μπροστά στις εικόνες, διάβασε μια συγχωρητική ευχή και ευλόγησε την μετανοούσα πνευματική κόρη του.

– Πού βρίσκεται αυτή τώρα και μετανοεί, πάτερ;

– Στον βορρά είναι αυτή την στιγμή. Όταν φτάση ως εδώ, θα την ρωτήσω για την μετάνοιά της. Σημειώστε την ημέρα και την ώρα.

Και πράγματι, η Πελαγία έφθασε στην πατρίδα της μετά από έξι μήνες και είπε στον Γέροντα πόσο βαθιά είχε μετανοήσει και έκλαψε και παρεκάλεσε τον Γέροντα να την συγχώρεση ακριβώς την ημέρα και την ώρα που ο Γέροντας της είχε διαβάσει την συγχωρητική ευχή.

(από το βιβλίο ο “Στάρετς Ζαχαρίας, Μια οσιακή μορφή της Σοβιετικής Ένωσης”, έκδοση Ιερoύ Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Ορμύλια)

Ο ηγούμενος Αθανάσιος

Πολλές φορές ο ηγούμενος της Ι. Μονής Γρηγορίου Αθανάσιος είχε πλησιάσει τον θάνατο και την τελευταία στιγμή σωζόταν. Τώρα όμως η γήινη πορεία του τελείωνε! Τον Δεκέμβριο του 1953 ενώ είχε φθάσει στα ογδόντα του χρόνια, έπεσε στο κρεββάτι. Τα Χριστούγεννα ήταν αδύνατο να πάη στην εκκλησία. Τα πάντα έδειχναν, πως θα εγκατέλειπε τη γη.

Οι τελευταίες του μέρες υπήρξαν κατ’ εξοχήν οσιακές. Είχε καταργήσει κάθε άλλη τροφή και τρεφόταν μόνο με τα Άχραντα Μυστήρια! Ο νους του και η καρδιά του έπλεαν μέσα στη θεωρία της προσευχής. Κάπου-κάπου ύψωνε τα χέρια του και ευλογούσε, σαν να τελούσε τη θεία λειτουργία.

Δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα παρήγγειλε με τον π. Αρτέμιο, τον γηροκόμο, να συναχθούν γύρω του όλοι οι αδερφοί. Ήθελε να τους αποχαιρετήση για τελευταία φορά, γιατί προαισθανόταν πολύ κοντά το τέλος του. Σε λίγο συγκεντρώθηκαν…

- Γέροντα, του λέει με φωνή σπασμένη από συγκίνησι ο διάδοχός του ηγούμενος Βησσαρίων, αν θα βρης παρρησία στον Θεό, και θα βρης οπωσδήποτε, μη μας ξεχάσης.

- Αν θα βρω παρρησία, θα σε έχω υπ’ όψι μου και σένα και όλους τους πατέρες και θα σας μνημονεύω, είπε.

Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη από συγκίνησι! Ο καθένας προσπαθούσε να πνίξη τους λυγμούς του και τον πόνο του.

- Ελάτε τώρα να συγχωρηθούμε, τους είπε ο κατάκοιτος γέροντας.

Τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν όλοι.

- Την ευχή σου νάχουμε, γέροντα.
- Καλό παράδεισο!
- Καλή αντάμωση στον ουρανό!

Την επομένη, στις πρωινές ώρες μετά την Θ. λειτουργία, αισθανόταν κάπως καλά. Ήταν για να περιποιηθή μόνος του τον εαυτό του. Σηκώθηκε, πλύθηκε, τακτοποιήθηκε. Τα ρούχα που έβγαλε, τα παρέδωσε στον γηροκόμο.

- Αυτά, του είπε, δεν τα χρειάζομαι πια. Κάνε τα ό,τι θέλεις.

Ένας από τους νεώτερους μοναχούς που τον είδε έτσι καλύτερα, εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να εξομολογηθή και να συζητήση ωρισμένα προβλήματά του. Πήρε μάλιστα το θάρρος να τον ρωτήση:

- Γέροντα, με τι τρόπο πληροφορήθηκες ότι πρόκειται να κοιμηθής;

- Παιδί μου, απόψε φεύγω! Αυτό είναι αλήθεια. Πώς όμως πήρα την ειδοποίησι, μη ρωτάς.

Μετά το μεσημέρι κάλεσε τον ηγούμενο.

- Εγώ του λέει, σε λίγες ώρες, ή πριν ή μετά το απόδειπνο αναχωρώ. Εσύ να φροντίζης τους αδελφούς και η Παναγία ποτέ δεν θα σ’ εγκαταλείψη. Πήγαινε τώρα να φέρης τα Άχραντα Μυστήρια για να με κοινωνήσης.

Απευθύνθηκε έπειτα στον π. Ανδρέα, τον μοναχό που έντυνε όσους πέθαιναν.

- Πάτερ Ανδρέα, δεν χρειάζεται να με αλλάξης. Ετοιμάστηκα μόνος μου. Να με ράψης όπως είμαι.

Ενώ επέστρεφε ο ηγούμενος με τη θεία Ευχαριστία άρχισε να ψελλίζη: «Του δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού…». Ήταν τα τελευταία του λόγια. Μετά τη θεία Κοινωνία παραδόθηκε στη σιωπή και στην προσευχή.

…Πλησίαζε το βράδυ. Άρχισε να νιώθη έντονο ρίγος. Κρύωνε. Φαινόταν πως η μεγάλη στιγμή έφθανε.

Μετά το απόδειπνο όλοι οι πατέρες συνάχθηκαν γύρω του. Με δάκρυα στα μάτια και τα κομποσχοίνια στα χέρια προσεύχονταν θερμά. Η σκηνή θύμιζε την εικόνα που παριστάνει την κοίμησι του οσίου Εφραίμ.

Αυτές τις στιγμές το πρόσωπό του φαινόταν πολύ ήρεμο και ακτινοβόλο! Έλαμπε σαν κεχριμπάρι. Ήταν το προανάκρουσμα της μακαριότητος του ουρανού. Σταύρωσε τα χέρια. Έκλεισε τα μάτια του. Σε λίγο με υπερκόσμια γαλήνη και ειρήνη παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού.

Τόσο αθόρυβο ήταν το πέταγμα της ψυχής του προς τον ουρανό, ώστε κανείς δεν το αντιλήφθηκε. Την ήσυχη και ειρηνική ζωή του ένας τέτοιος γαλήνιος θάνατος έπρεπε να την επισφραγίση.

(Αθανάσιος Γρηγοριάτης)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 236-239)