ΕΙΔΑ κάποτε τον διάβολο έξω από το κελλί του μαθητή μου, έλεγε διορατικός Γέροντας, να παραμονεύει. Έριξα τότε μια ματιά μέσα να δω τί εκανε εκείνος. Είχε ανοιχτή μπροστά του την Αγία Γραφή κι ήταν βυθισμένος στην μελέτη. Μόλις τελείωσε το διάβασμα κι έκλεισε το βιβλίο, όρμησε μεσα ο διάβολος να τον πειράξει.

ΟΙ ΙΕΡΟΙ συγγραφείς της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, συνέγραψαν βιβλία, έλεγε κάποιος Γέροντας. Οι Πατέρες φρόντισαν να εφαρμόσουν στον βίο τους τα γραφόμενα. Η επόμενη γενιά τα αποστήθισε. Οι νεώτεροι τα αντέγραψαν και τα κλείδωσαν στις βιβλιοθήκες.

ΠΗΓΑΝ καποτε μερικοί Γέροντες να επισκεφθούν τον Όσιο Αντώνιο. Μαζί τους ήταν κι ο Αββάς Ιωσήφ. Ο Μέγας Πατήρ, για να τους δοκιμάσει, διάλεξε κάποιο γραφικό ρητό και ρώτησε έναν-έναν να πει την ερμηνεία του. Άρχισε τότε ο καθένας να το εξηγεί σύμφωνα με τις γνώσεις του.

- Δεν το βρήκες, απαντούσε σ’ όλους ο Όσιος. Έφτασε κι η σειρά του Αββά Ιωσήφ.

- Τί λες εσύ γι’ αυτό, Ιωσήφ; τον ρώτησε ο Μέγας Αντώνιος.

- Εγώ δεν γνωρίζω απ’ αυτά, αποκρίθηκε εκείνος.

- Ο Αββάς Ιωσήφ έδωσε την σωστή απαντηση, είπε τότε ο Όσιος, θαυμάζοντας την ταπεινοσύνη του.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου  

Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 172) 

‘Ο Θεός με εγκατέλειψε!’ Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση. Δεν μας αφήνει όμως ο Θεός, εμείς Τον αφήνουμε. Η΄ ‘ Ο Θεός με τιμωρεί!’ Όχι! Εμείς τιμωρούμε τον εαυτό μας με την απομάκρυνση μας από Αυτόν. Πάντα ψάχνουμε να ρίξουμε αλλού το φταίξιμο για ό, τι κακό μας συμβαίνει. Ο τελευταίος που θα κοιτάξουμε είναι ο εαυτός μας. Είναι εύκολο να κατηγορούμε έναν Θεό που ‘είναι μακριά μας’ και δεν Τον βλέπουμε. Όμως ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας αλλά ούτε θα Τον δούμε ούτε θα Τον ακούσουμε αν δεν καθαρίσουμε τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας. Αν δεν αγωνιστούμε δηλαδή κατά των παθών μας και αν δεν εργαστούμε να καλλιεργήσουμε τις αρετές και τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. Δεν θα Τον νιώσουμε αν δεν Τον αγαπήσουμε. Και είναι αδύνατο να μην Τον αγαπήσουμε όταν αισθανθούμε πόσο Εκείνος μας αγαπάει!
Ο Θεός είναι παρών όταν Του μιλάμε με ταπείνωση. Είναι πάντα εκεί να μας σηκώσει όταν πέσουμε. Χρειάζεται όμως να Του το ζητήσουμε. Γιατί είναι τόσο γλυκός, ευγενικός και διακριτικός που δεν θα το κάνει αν δεν Του το ζητήσουμε. Όχι λοιπόν απαιτήσεις και δικαιώματα να αξιώνουμε από Εκείνον! Την Αγάπη Του, τη συντροφιά Του και την παρηγοριά Του να ζητάμε. Σε μια σχέση πρέπει δύο να είναι παρόντες… Εκείνος είναι πάντα παρών… εμείς; Δε γίνεται μόνο να ζητάμε κι εμείς να μη δίνουμε τίποτα… Ας σκεφτούμε καλύτερα… Μόνο γκρίνια και παράπονα σε έναν Θεό που θυσιάστηκε για μας! Κι Αυτός να γίνεται αποδέκτης της μεμψιμοιρίας μας και της δυσαρέσκειας μας. Τί κρίμα! Μόνο ευγνωμοσύνη και δοξολογία Του πρέπει!
Μόνο ‘Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι’ θα έπρεπε να απευθύνουμε σε έναν Θεό που μας έβαλε μέσα στη Βασιλεία Του! Αλίμονο μας αν δεν μετανοήσουμε, αν δεν αλλάξουμε μυαλά και τακτική. Γιατί δε θα είναι Εκείνος που θα μας κλείσει έξω από τον Παράδεισο αλλά η δική μας αλαζονεία και αμετανοησία. Ας σταματήσουμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε ‘γιατί Θεέ μου’ και ας εμπιστευθούμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια Του γιατί μόνο έτσι θα βιώσουμε στην ψυχή μας την Αγάπη Του και την Ειρήνη Του και θα αναρωτιόμαστε πλέον ‘γιατί τόσο καιρό δεν ερχόμουν σε Σένα;’(Α.Κ.Β)

136. Τι διδάσκουν περί έργων οι Διαμαρτυρόμενοι;

Αφ’ ενός μεν δεν δέχονται τη διάκριση του νόμου του Θεού σε εντολές και συμβουλές, καμία δε αξία δεν απονέμουν στην αγαμία, τις νηστείες, το μοναχικό βίο κ.τ.ο., αφ’ ετέρου δε δεν αποδέχονται την πλήρη τέλεση του θείου νόμου, θεωρούντες ότι κάθε έργο αγαθό, αυστηρά κρινόμενο, είναι απόβλητο από το Θεό και αξιοκατάκριτο.

Είναι φανερό, ότι στα διδάγματα αυτά οδηγούνται οι Διαμαρτυρόμενοι επηρεαζόμενοι από τις ανθρωπολογικές τους αντιλήψεις. Εφ’ όσον δια της πτώσεως καταστράφηκε η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο και νεκρώθηκε πνευματικά η φύση του, ο πεσμένος στην αμαρτία άνθρωπος δεν μπορεί να πράξει το αγαθό, πολύ δε λιγότερο να τελέσει τον ευαγγελικό νόμο. Κατ’ αυτούς η τέλεση του νόμου του Θεού είναι ιδανικό ανέφικτο σε κάθε άνθρωπο. Οι Διαμαρτυρόμενοι συγχέουν, ως φαίνεται, το άπειρο θέλημα του Θεού, το οποίο όντως είναι ανέφικτο σε κάθε κτιστή φύση, από την πρακτική εφαρμογή του υπό τη μορφή εντολών, που είναι έστω και δύσκολα εφικτή στον άνθρωπο. Στο πεδίο της χάριτος οι πιστοί, επικουρούμενοι από την ενίσχυση του Αγίου Πνεύματος, μπορούν να πλησιάσουν το ηθικό ιδεώδες του Ευαγγελίου, άλλοι περισσότερο και άλλοι ολιγότερο, ανάλογα με τον τύπο του καθενός, τις δυνατότητες που έχει και τις περιστάσεις της ζωής.

Η πιο πάνω διδασκαλία του Προτεσταντισμού δεν είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η οποία επιτάσσει εμφαντικά την τέλεση των θείων εντολών, από την οποία εξαρτά τη σωτηρία του ανθρώπου. Όπως δε είναι παράλογο να ζητεί κανείς από κάποιον να κάνει το ανέφικτο και ακατόρθωτο, πολύ περισσότερο είναι ακατανόητο πώς ο άγιος και δίκαιος Θεός μπορεί ν’ απαιτεί την τέλεση του νόμου του, η οποία είναι ανέφικτη στον άνθρωπο. Έπειτα είναι εντελώς ακατανόητη η τιμωρία των αμαρτωλών για τις όποιες παραβάσεις του νόμου του Θεού. Διότι, οι θείες εντολές ή είναι δυνατές και συνεπώς αναγκαίες, η δε παράβασή τους συνεπάγεται τιμωρία και ποινές, ή είναι ανέφικτες, οπότε η παράβασή τους δεν είναι επικριτέα και κολάσιμη.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 197-198)

Το ασκητικό ταξίδι
Όταν ασκήτευα στη λαύρα των Πυργίων, κοντά στον Ιορδάνη, διηγείται ο επίσκοπος Ρωσσού Θεόδωρος, ήρθε κάποτε ο γέροντας Πέτρος, που καταγόταν από τον Πόντο, και με παρακάλεσε:
-Κάνε αγάπη, αδελφέ Θεόδωρε, και συνόδεψέ με να πάω στο όρος Σινά, επειδή το έχω τάμα.
Εγώ, μη θέλοντας να τον λυπήσω, συμφώνησα.
Μόλις όμως περάσαμε τον Ιορδάνη, μου λέει:
-Ας τάξουμε στον Θεό να μη φάμε τίποτε μέχρι το Σινά.
Του απαντώ:
-Πάτερ, αυτό είναι δύσκολο για μένα! Δεν μπορώ να κάνω τέτοιο τάμα.
Εκείνος γονάτισε και έκανε και το δεύτερο αυτό τάμα. Έτσι δεν έφαγε τίποτε μέχρι που φθάσαμε στην αγία μονή του Σινά! Εκεί, αφού μετέλαβε τα άχραντα μυστήρια, γεύτηκε τροφή.
Ξεκινήσαμε μετά για την Αλεξάνδρεια. Και σ’ αυτή την πολυήμερη οδοιπορία, πάλι δεν έφαγε τίποτε! Μόλις φθάσαμε στην πόλη, πήγαμε στο ναό του αγίου Μηνά. Εκεί πάλι κοινώνησε και στη συνέχεια έφαγε.
Μετά πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και πάλι ο γέροντας Πέτρος δεν έβαλε τίποτε στο στόμα του μέχρις ότου φθάσαμε στην Ιερουσαλήμ! Και μόνον αφού κοινώνησε στον Πανάγιο Τάφο, άγγιξε τροφή.
Έτσι, σ’ όλο το δύσκολο και πολυήμερο ταξίδι ο γέροντας έφαγε τρεις φορές: Μια στο Σινά, μια στην Αλεξάνδρεια και μια στην Ιερουσαλήμ! ( Λειμωνάριον)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.111-112)

Προσωπική οδηγία για τη νοερή προσευχή
Ένας αδελφός που προσευχόταν νοερά λέγοντας την ευχή " Κύριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με ", όπως τη δίδασκε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του " Ο Αόρατος Πόλεμος ", για αρκετό καιρό.
Μιά μέρα που πήγε στον Άγιο Γεράσιμο, όπου υπηρετούσε ο Παππούλης, του λέει του αδερφού :
" Άκουσε, παιδί μου • τώρα θα σταματήσεις να προσεύχεσαι με αυτόν τον τρόπο και θα εφαρμόσεις έναν άλλο, που θα σου πω εγώ τώρα.
Θα αφήσεις το χώρο της καρδιάς και θα έρχεσαι στο κέντρο του κεφαλιού σου και μέσα εκεί ακριβώς, θα λες " Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του Ζώντος, Ελέησόν με ", πολλή ηρεμία, απαλότητα και γλυκύτητα. Να μην ταράζεσαι από τις διάφορες εικόνες που θα σου φέρνει ο πονηρός, ούτε να βιάζεσαι όταν λες τις λέξεις αυτές, και να προσέχεις καλά το νόημά τους.
Είναι έτσι σαν να χτυπά εκεί μέσα μιά καμπάνα πολύ δυνατά προς τα εσωτερικά τοιχώματα του εγκεφάλου. Τότε οι εξωτερικοί λογισμοί του πονηρού δεν μπορούν να μπουν μέσα, γιατί εξοστρακίζονται και ωφελείσαι τα μέγιστα. Να μη δίνεις σημασία στις διάφορες εικόνες που θα βλέπεις, να μην τις απωθείς με απότομο τρόπο, αλλά ήρεμος και πράος να συνεχίζεις να λές αυτή την ευχή ". Συγχρόνως του είπε και ο Παππούλης, με τη δική του φωνή, τρεις φορές το " Κύριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με ", και ήταν ο τρόπος που του το είπε τόσο καλός και τόσο γλυκιά η φωνή του, που είπε μέσα του : " Αποκλείεται ο Θεός με μιά τέτοια προσευχή να μην τον ελεήσει αυτόν τον άνθρωπο ".
Δυσκολεύτηκε βέβαια ο αδελφός στην αρχή λόγω της αλλαγής του τρόπου προσευχής, που του έμαθε ο Παππούλης, αλλά προσπαθούσε και προσπαθεί μήπως τα καταφέρει μιά μέρα καλύτερα, γιατί διάβασε και σε μιά ετήσια έκδοση της Ιεράς κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους (Περιόδου Β', έτους 1978, αρθμ. 3, και έτους 1979, αριθ. 4) ότι υπάρχουν οκτώ είδη προσευχής και αυτός που του μάθαινε ο Παππούλης ήταν ένας ανώτερος τρόπος προσευχής στον οποίο έπρεπε να περάσει.
Εδώ, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η περίπτωση αφορούσε άτομα σε δική του πνευματική κατάσταση, γιατί σε άλλους ο Παππούλης συμβούλευε διαφορετικά, και τέτοιες οδηγίες είναι τελείως προσωπικές και δίνονται από διακριτικό Γέροντα και δεν αντιγράφονται.
[ Τζ. 134π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.382-383)

Στον κόσμο μας υπάρχουν οι ‘επώνυμοι’ και οι ‘ανώνυμοι’. Όταν πεθαίνουν οι ‘επώνυμοι’, οι διάσημοι, πλήθος κόσμου παρευρίσκεται στην κηδεία τους, η σορός τους πολλές φορές τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα και η τηλεόραση τους αφιερώνει ρεπορτάζ και όλοι περίλυποι τους εύχονται ‘καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων’. Βέβαια αν αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν χριστιανικά, εν μετανοία ή αν ήταν άθεοι, βιαστές ή έμποροι ναρκωτικών δεν έχει σημασία… Για τον κόσμο και μόνο το γεγονός ότι ήταν διάσημοι, τούς δίνει το εισιτήριο για τη Βασιλεία των Ουρανών! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχουν και κάτι γεροντάκια που πεθαίνουν αθόρυβα, στην κηδεία τους μαζεύονται με το ζόρι 5-6 άτομα και τα πενθούν ήσυχα και αξιοπρεπώς όπως τους αξίζει! Έναν τέτοιο άνθρωπο που έζησε κρυφά από τον κόσμο, είχα την τεράστια ευλογία να γνωρίσω… Μια γυναίκα που η πρώτη της ανάμνηση ήταν να καίγεται το πατρικό της σπίτι στον εμφύλιο και να φωνάζει ‘η κούκλα μου, η κούκλα μου!’ Και ύστερα να θυμάται μόνο πόνο και χειρουργεία, από μικρό κορίτσι στα νοσοκομεία, λόγω πολιομυελίτιδας. Μου έλεγε :‘ Στο πρώτο χειρουργείο φοβόμουν πάρα πολύ, μα είδα την Παναγία στα πόδια μου και μου είπε «εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι!»’ Από τότε δεν ξαναφοβήθηκε ποτέ!
Εκεί στο νοσοκομείο γνώρισε και το σύζυγο της. Ένας άλλος ‘ανώνυμος’ που είχε χάσει και τα δυο του πόδια. Ένα παλληκάρι δυο μέτρα που έπεσε στις γραμμές του τρένου για να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του. Δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Ο Θεός τούς έδωσε δυο υπέροχα κορίτσια που τα μεγάλωσαν με απέραντη αγάπη. Δεν τους είχαν ακούσει να τσακώνονται ούτε μια φορά. Όταν τα κορίτσια ήταν στην προ εφηβεία, ο σύζυγος πέθανε ύστερα από οδυνηρό καρκίνο στα οστά. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να γίνει βράχος και να μεγαλώσει αυτά τα δυο κορίτσια, με ένα χέρι και ένα πόδι μα με μια καρδιά γεμάτη υπομονή και αγάπη! Αργότερα γι’ αυτή τη γυναίκα ήρθε και η ασθένεια του Πάρκινσον, η πλήρης αδυναμία να κινηθεί και η άνοια. Πόσα χρόνια καθηλωμένη στο κρεβάτι! Κανείς δεν την άκουσε ποτέ να γογγύζει! Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για ταπείνωση. Ούτε και την ήξερε σαν λέξη. Μα όταν την έβλεπα καταλάβαινα τί σημαίνει να είσαι ταπεινός. Θυμάμαι μου μνημόνευε συχνά ένα γιατρό που τη βοήθησε χωρίς να της πάρει χρήματα, έναν τροχονόμο που σταμάτησε τα αυτοκίνητα για να περάσει αυτή και έναν πνευματικό μου αδελφό που τη βοήθησε να σηκωθεί μια μέρα που τη βρήκαμε πεσμένη στο πάτωμα. Και μου έλεγε ‘τί καλοί που είναι, να ασχοληθούν με μένα!’
Συμβουλή δε μου έδωσε ποτέ! Μόνο όταν αρραβωνιάστηκα την κόρη της μου είπε ‘Όταν πέθανε ο άντρας μου, μού είπε «τα κορίτσια και τα μάτια σου».’ Αυτή τη γυναίκα τα τελευταία είκοσι χρόνια λίγοι άνθρωποι την ήξεραν. Για μένα ήταν και είναι το μεγαλύτερο μου πρότυπο, το Άγιον Όρος μου! Αν και δεν ήταν καθόλου διάσημη, δεν αμφιβάλλω ότι θα πάει στη ‘γειτονιά των αγγέλων’. Γιατί όλη της η ζωή ήταν ομολογία Χριστού και γιατί όποτε την έβλεπα ένιωθα τη γειτονιά των αγγέλων και τη Μεγαλόχαρη γύρω από το κρεβάτι της! Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να την ανταμώσω ξανά!(Κ.Δ.Κ)

135. Τι φρονούν σχετικά οι Ρωμαιοκαθολικοί;

Φαίνεται μάλλον να παραθεωρούν την εξ υποκειμένου εκτίμηση των εκτάκτων έργων. Τα έργα αυτά κατ’ αυτούς είναι υπέρτακτα (Opera supererogationes), δηλαδή ξεφεύγουν από τον κύκλο των κοινών καθηκόντων του ανθρώπου και έχουν περισσεύουσαν αξιομισθία, η οποία μπορεί να διατεθεί υπέρ των υστερούντων μελών της Εκκλησίας.

Τα διδάγματα αυτά είναι επιλήψιμα και επικίνδυνα. Επιλήψιμα, διότι η έννοια της περισσεύουσας αξιομισθίας των υπερτάκτων έργων προσκρούει στην αξιομισθία του Κυρίου της οποίας συγχωρούνται οι αμαρτίες του ανθρώπου και στη χάρη του Αγίου Πνεύματος δια της οποίας τελούνται όλα τα αγαθά έργα. Επικίνδυνα δε, γιατί προάγουν στην ευαγγελική ταπείνωση και οδηγούν στο φαρισαϊσμό. Βέβαια η διάκριση των υπερτάκτων έργων γενικά δεν είναι αντίθετη προς την αντίστοιχη ορθόδοξη θεώρηση, όπως την είδαμε πιο πάνω. Η διαφορά αρχίζει από το στοιχείο της περισσεύουσας αξιομισθίας των έργων τούτων, επί των οποίων θα στηθεί η διδασκαλία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας περί θησαυρού αξιομισθίας των αγίων και διανομής της στους έχοντας ανάγκη πιστούς. Τα διδάγματα αυτά είναι εντελώς ασύστατα, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 196-197)

Αναγέννησις
άνωθεν
Η αναγέννηση μας γίνεται από πάνω,
με το Άγιο Πνεύμα και το νερό.
Το νερό αναφέρεται, προκειμένου να τελεστεί
τοκετός γι’ αυτό που γεννιέται.
Ότι για το έμβρυο είναι η μήτρα,
αυτό για τον πιστό είναι το νερό...
Και το μεν έμβρυο, που διαπλάθεται στη μήτρα,
έχει ανάγκη χρόνου, ενώ στο νερό του βαπτίσματος
μέσα σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται.
Ε.Π.Ε. 13,130

άλλος άνθρωπος
Όποιος πίστεψε στο Χριστό, αυτός αναδημιουργήθηκε.
Έχει ασφαλώς αναγεννηθεί διά του Αγίου Πνεύματος.
Ήρθαμε σε άλλη ζωή.
Ε.Π.Ε. 19,306

παλιγγενεσία
Πώ, πώ! Πόσο βυθισμένοι είμαστε στην κακία!
Δεν μπορούσαμε να καθαριστούμε. Χρειαζόμασταν αναγέννηση.
Αυτό σημαίνει η λέξις «παλιγγενεσία».
Δεν μας επισκεύασε,
αλλ’ απ’ την αρχή μας κατασκεύασε.
Ε.Π.Ε. 24,106

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 171-172)

"Δεν κάνει για τέτοια επιστήμη"
Ένα πολύ οικείο μου πρόσωπο είχε πάρει, έπειτα από εξετάσεις,
υποτροφία για την Αγγλία, όπου επρόκειτο να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές
σε θέματα παιδαγωγικά, για προβληματικά και απροσάρμοστα παιδιά.
Έκρινε ότι της ταίριαζε αυτή η εργασία, διότι ήταν κοπέλα και αγαπούσε πολύ τα παιδιά.
Θεώρησε όμως απαραίτητο, πρίν φύγει από την Ελλάδα, να πάρει την ευλογία του Γέροντα.
Τον επισκεφθήκαμε μαζί. Εκείνη μπήκε πρώτη στο κελί του. Όταν βγήκε, ήταν πολύ σκεπτική.
Μου γνωστοποίησε ότι, μόλις άκουσε ο Γέροντας για Αγγλία και προβληματικά παιδιά,
της είπε: "Δεν κάνεις εσύ για τέτοια εργασία, διότι είσαι πολύ ευαίσθητη και δε θα αντέξεις.
Αν θέλεις, πήγαινε. Αλλά εγώ σου λέω ότι, πριν από χρόνια, μια γιατρίνα ευαίσθητη σαν εσένα,
με ρώτησε αν πρέπει να πάει για παραπέρα σπουδές πάνω σε ψυχοπαθείς στην Αμερική,
και την συμβούλεψα να μην πάει. Δεν με άκουσε, πήγε και τώρα νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική".
[Γ 104π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.183)

«Όν αγαπά Κύριος παιδεύει»
-Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
-Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί,
κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ.
Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους,
οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση,
η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο.
Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχονται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του,
από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική,
νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του.
Επειδή δηλαδή θέλει να σώσει τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του,
επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψει ο άνθρωπος, να αγωνισθεί
και να δώσει εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορεί
να Του πει ο διάβολος: «Πώς τον ανταμείβεις αυτόν ή πώς τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;».
Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη.
Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.
-Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;
-Τί λέει η Αγία Γραφή; «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει» . Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά.
Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του
και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία,
τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι ή, αν είναι φρόνιμα,
τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά,
ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του
και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι
και εξοφλούν ή, αν τους δώσει περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν.
Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν.
Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά
να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες.
Αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν.
Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 195-196)