325. Νοιώθω ολόφωτος, ζεστός και ήσυχος όταν στρέφωμαι με όλη μου την ψυχή προς τον νοητό ήλιο, τον ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Κύριό μου Ιησού. Τότε οι πάγοι της καρδιάς μου λειώνουν. Τα σκοτάδια της διαλύονται. Η αμαρτία της εξαφανίζεται. Ο πνευματικός θάνατος απομακρύνεται και η ουράνια ζωή αρχίζει. Τίποτε πλέον το γήινο δεν με απασχολεί.
326. Κάθε άνθρωπος στη γη είναι άρρωστος από την αμαρτία, έχει τον πυρετό της, τους πόνους της. Και επειδή η αμαρτία, στο βάθος της, δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό με την αγαθότητα και την αγάπη. Είναι αυτό μία μεγάλη αλήθεια, που συχνά τη λησμονούμε. Πράγματι, συχνά, πολύ συχνά, ενεργούμε αντίθετα προς αυτή την αλήθεια. Προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια. Έτσι, η αρρώστια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί. Αντί να θεραπεύουμε, την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας.
327. Ο αληθινός χριστιανός συμπεριφέρεται σ’ αυτή τη ζωή σαν να προετοιμάζεται για την άλλη, τη μέλλουσα. Με ό,τι πράττει, δεν σκέφτεται τι θα πουν εδώ γι’ αυτόν, αλλά τι θα πουν εκεί, στον ουρανό. Αισθάνεται ζωηρά την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων και όλων των Αγίων και θυμάται, ότι, κάποια ημέρα, θα δώση λόγο για το τι σκέφθηκε, είπε και έπραξε.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 139-140)