147. Είναι υποχρεωτικά όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας;

Άλλα είναι και αλλά όχι. Μη υποχρεωτικά ή προαιρετικά είναι η ιεροσύνη και ο γάμος. Η ιεροσύνη είναι βαρύς κλήρος τον οποίο δεν είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι φορτίο βαρύ το οποίο δύσκολα μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι όλων των πιστών. Είναι ιδιαίτερη κλήση από το Θεό, την οποίαν ακούουν λίγοι άνθρωποι που έχουν τα ανάλογα χαρίσματα και την κλίση ν’ αναλάβουν το υψηλό εκκλησιαστικό λειτούργημα. Άλλωστε υποχρεωτική ιερωσύνη δεν θα είχε νόημα. Αν ήταν όλοι ιερείς, δεν θα υπήρχαν οι λαϊκοί. Ούτε και ο γάμος μπορεί να είναι υποχρεωτικός. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν παντρεύονται, γιατί έχουν άλλη υψηλότερη αφοσίωση στη ζωή τους. Άλλοι πάλι από τη φύση τους δεν μπορούν να συνάψουν γάμο. Και άλλοι που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορούν ν’ αναλάβουν τη συζυγική ζωή. Το ζήτημα του γάμου παραμένει ανοικτό στην προαίρεση του ανθρώπου. Είναι ελεύθερη πράξη και όχι αναγκαστική.

Τα αλλά μυστήρια είναι υποχρεωτικά. Δεν συζητάμε βέβαια για το βάπτισμα και το χρίσμα τα οποία γεννούν και σφραγίζουν τη νέα πνευματική γέννηση του ανθρώπου, και τα οποία δεν επαναλαμβάνονται, όπως δεν επαναλαμβάνεται η φυσική γέννηση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται πολλές φορές. Όπως δεν επαναλαμβάνεται και η ιερωσύνη. Επανάληψη των μυστηρίων αυτών αποτελεί μεγάλο αμάρτημα, το οποίο κολάζεται αυστηρά από τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας. Μιλάμε για τ’ αλλά μυστήρια της μετάνοιας, της θείας ευχαριστίας και του ευχελαίου. Αυτά μπορεί να τα επαναλάβει πολλές φορές ο πιστός ανάλογα με τις σωματικές και τις πνευματικές ανάγκες του. Έτσι στη μετάνοια θα προσέλθει, όταν θέλει ν’ απαλλαγεί από το πιεστικό βάρος της ενοχής που βασανίζει την ψυχή του, όταν παραβαίνει το νόμο του Θεού. Στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας θα προσέλθει στην ανάγκη του να γεμίσει από Θεό, να τραφεί πνευματικά και να καταπαλαίσει το διάβολο και την αμαρτία. Και τέλος θα προσέλθει στο ευχέλαιο για να λάβει ίαση των σωματικών του ασθενειών.

Δεν υπάρχει μέτρο και κανόνας που να ρυθμίζουν την προσέλευση αυτή. Ο ίδιος ο πιστός, σε συνεννόηση βέβαια με τον πνευματικό του, θα ρυθμίζει τα σημαντικά αυτά ζητήματα της πνευματικής του ζωής.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 212-213

Ο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (†16/4)

Ο περίφημος πνευματικός και ιδρυτής της γυναικείας Ι. Μονής του Ευαγγελισμού της «Μητρός του Ηγαπημένου» στην Πάτμο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (1889-1970) έφθασε σε βαθύ γήρας. Ο νεανικός του όμως ενθουσιασμός παρέμενε ο ίδιος! Και ήταν αντιληπτό αυτό όχι μόνο από όσους ζούσαν κοντά του, αλλά και από τους περαστικούς επισκέπτες, με τους οποίους πάντα νουθετούσε και ενθουσίαζε για μια πραγματικά χριστιανική ζωή.

Την Κυριακή προ των Βαΐων του 1970, κατά το μεσημέρι, καθισμένος στην πολυθρόνα του αναφώνησε:

- Ήρθαμε και φεύγουμε για την Άνω Ιερουσαλήμ! Αδελφή Αγάθη, φώναξε τη γερόντισσα και όλες τις αδελφές.

Φαίνεται ότι δέχθηκε το κάλεσμα για τον ουρανό! Η γερόντισσα και οι αδελφές συγκινημένες περιστοίχισαν τον γέροντα. Πήραν την τελευταία συγχώρησι και μια ιδιαίτερη ευχή και ευλογία η καθεμιά.

Τις υπόλοιπες ημέρες παρέμεινε στο κρεββάτι απ’ όπου εξακολουθούσε να δίνη τις τελευταίες του ευχές και νουθεσίες, παρ’ όλο τον κλονισμό της υγείας του.

- Πρέπει να είσθε παιδιά της αγάπης! Να μη φοβάσθε τον διάβολο… Δεν έχω άλλη χαρά και άλλο πόθο, από το να σας δω στον παράδεισο! Ο Θεός να σας αξιώση της δόξης Του. Έχω μεγάλη συγκίνησι που έχω πλάι μου όλα τα πνευματικά μου τέκνα. Άλλη χαρά δεν έχει ο πατέρας… Δεν μπορεί να λέγεται χριστιανός εκείνος που δεν έχει αγάπη. Προσποιείται τον χριστιανό… Να έχετε ενότητα μεταξύ σας. Ο Χριστός να μη λείπη από την καρδιά σας… Να παρακαλήτε τον Θεό να με συγχωρήση, γιατί δεν σας έδωσα τίποτα σαν φτωχός πατέρας.

Η γερόντισσα κατασυγκινημένη του αποκρίθηκε:

- Το παν, γέροντα μου, μας έδωσες.

Και ενώ η γερόντισσα παρέμεινε γονατιστή μπρος στο κρεββάτι του, ο γέροντας συνέχισε:

- Ο Θεός να σας ενισχύη, να οδηγήσετε σωστά το ποίμνιο που σας έδωσε να ποιμάνετε. Θέλω να συνεχίσετε πιστά το έργο μου, όταν θα φύγω. Θα χαίρομαι όταν θα βλέπω ότι προχωρήτε στις άγιες γραμμές του μοναχισμού… Ο Κύριος να μας αξιώση να ζήσουμε στη δόξα του παραδείσου…

Η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των μοναχών, γιατί σε λίγο θα έχαναν τον στοργικό τους πατέρα.

Η ώρα του θείου θελήματος έφθασε! 16 Απριλίου του 1970, Πέμπτη, 2.15μ.μ. παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του αγαπημένου του Ιησού.

Η μορφή του πήρε μια ξεχωριστή ομορφιά, ειρήνη και ιλαρότητα. Το πένθος ήταν βαρύ, αλλά μια ενδόμυχη και ανέκφραστη χαρά μετρίαζε τον πόνο της ορφάνιας στις καρδιές των τέκνων του. Ο γέροντάς τους βρισκόταν στον παράδεισο!

(Ο Γέροντας μας)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 244-246)

Εβδομήκοντα
πρόνοια θεϊκή για τη Γραφή
Μερικοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν Γραφές, μολονότι το άγιο Πνεύμα οικονόμησε τόσα πολλά, ώστε να διαφυλαχτούν. Να μάθετε πόσο φιλάνθρωπος στην προκειμένη περίπτωσι είναι ο Θεός... Ύστερα οικονόμησε ο Θεός να μεταφραστούν οι Γραφές από τους Εβδομήκοντα. Εκείνοι τις μετέφρασαν.
Ε.Π.Ε. 24,214
Εβραίους Επιστολή
περίληψίς της
Σ’ αυτή την Επιστολή λέει πολλά για την πίστι και στο τέλος με πολλά παραδείγματα δείχνει, ότι και σ’ εκείνους υποσχόταν αμέσως τα αγαθά, αλλά δεν έδωσε κανένα. Και εκτός αυτού, για να μη νομίσουν, ότι έχουν εγκαταλειφθή στις συμφορές, διδάσκει δυο πράγματα: Το ένα, να υπομένουν γενναία όλες τις συμφορές. Το άλλο, να προσδοκούν οπωσδήποτε την αμοιβή. Γιατί ο Θεός δεν θ’ αφήση χωρίς αμοιβή τον Άβελ και όλους τους επόμενους δικαίους.
Ε.Π.Ε. 24,208
Έγγαμοι
ζουν ενάρετα
Είναι δυνατόν να βρούμε και στις πόλεις ανθρώπους, που ζουν ως μοναχοί. Είναι δυνατόν να έχη κανείς και γυναίκα και να μεριμνά για το σπίτι του, και όμως να προσεύχεται και να νηστεύη και να διάγη με κατάνυξι. Άλλωστε και όσοι από τους αποστόλους κατηχήθηκαν τα πρώτα χρόνια, κατοικούσαν μεν σε πόλεις, αλλ’ έδειχναν ευλάβεια, σαν εκείνην των μοναχών. Άλλοι δε ήσαν προϊστάμενοι σε εργαστήρια, όπως το ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα. Και οι προφήτες είχαν και αυτοί γυναίκα και οικογένεια, όπως ο Ησαΐας, ο Ιεζεκιήλ και ο μεγάλος Μωυσής. Τίποτε δεν τους εμπόδισε, καίτοι έγγαμοι, να ζουν με αρετή.
Ε.Π.Ε. 11,238
ζουν ενάρετα
Προτρέπω να προσέχουν από την αρχή και να φροντίζουν να παίρνουν σύζυγο, που να ταιριάζουν και να είναι γεμάτοι αρετές. Αν όμως συμβή ν’ αποτύχουν στην επιλογή συζύγου και δεχτούν στο σπίτι τους νύφη μη ενάρετη και ανεκτική, τότε ας μοιάζουν με το φιλόσοφο εκείνο, που προσπαθούσε να ρυθμίση σωστά τη γυναίκα του. Τίποτε άλλο ανώτερο δεν υπάρχει από αυτό.
Ε.Π.Ε. 18α,178
Εγγύς
το τέλος
Πλησιάζει η ανάστασις, πλησιάζει η φοβερή κρίσις, πλησιάζει η ημέρα του πυρός η καιομένη. Είναι, λοιπόν, ανάγκη ν’ αποτινάξουμε τη ραθυμία.
Ε.Π.Ε. 17,528
εντονώτερος ο αγώνας
Όσο πλησιάζει η ώρα του βραβείου, τόσο περισσότερο να εντείνουμε τους πνευματικούς αγώνες. Αυτό άλλωστε δεν κάνουν και οι δρομείς; Όταν πλησιάζουν προς το τέλος του αγώνα και προς την λήψι των βραβείων, τότε προσπαθούν περισσότερο.
Ε.Π.Ε. 17,530
Εγκατάλειψις
φίλων
Ήταν αναμενόμενο, όταν συνελήφθη ο Παύλος, να εγκαταλειφθή και να μην έχη καμμιά συμπαράστασι ούτε βοήθεια ούτε συναντίληψι. Προδόθηκε και απ’ αυτούς ακόμα τους πιστούς και τους φίλους.
Ε.Π.Ε. 23,504
του φυλακισμένου Παύλου
Δεν είναι μικρό αυτό το αμάρτημα. Διότι, αν στον πόλεμο εκείνος που, εγκαταλείπει τον κινδυνεύοντα και διασώζει τον εαυτό του από τα χέρια των εχθρών, δικαιολογημένα τιμωρείται, διότι φάνηκε προδότης, πολύ περισσότερο κάτι τέτοιο συμβαίνει με το κήρυγμα.
Ε.Π.Ε. 23,654

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 96-98)

Με την ταπείνωσή του [ο Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής] κέρδισε την εμπιστοσύνη του Αγίου Νεκταρίου. Έκτοτε τον επισκεπτόταν συχνά. Όταν ο Γέροντας Αμφιλόχιος έγινε Διάκος, συλλειτούργησαν πολλές φορές.

Οι ψυχές τους ενώθηκαν ακόμη περισσότερο κατά την τελευταία λειτουργία πού έκαναν ένα χρόνο πριν από την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου. Η πνευματική ένωσή τους έγινε εντονότερη, όταν ο Άγιος του ανέθεσε να μεταλάβει μία άρρωστη μοναχή στο κελλί της.

Άλλη φορά, εξαιτίας του συνωστισμού στον μικρό ξενώνα της Μονής, ο Άγιος τον έβαλε να κοιμηθεί στο κελλί του μέσα στον περίβολο του Μοναστηριού.

Η πνευματική αυτή φιλία και αγάπη συνεχίστηκε και μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου.

Το 1958 εξαιτίας του διαβήτη δημιουργήθηκε ένα επικίνδυνο απόστημα στο πόδι του Γέροντα. Ο γιατρός και οι μοναχές βρίσκονταν σε ανησυχία για την εξέλιξη του αποστήματος, όταν άκουσαν ατάραχο τον Γέροντα να λέει στην διακονήτριά του:

– Άναψε θυμιατό, αδελφή Αγάθη, και ανέβασε το λείψανον του Αγίου.

Σταύρωσε το πόδι του και είπε:

– Εσύ, Άγιέ μου Νεκτάριε, που θεραπεύεις τον κόσμον, θεράπευσε και εμέ τον φίλον σου.

Το επόμενο πρωί ο γιατρός που ήρθε να χειρουργήσει το απόστημα διαπίστωσε ότι είχε υποχωρήσει εντελώς.

Με ευγνωμοσύνη ο Γέροντας αφιέρωσε μία Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Νεκταρίου η οποία πανηγυρίζει κάθε χρόνο τη μνήμη του θαυματουργού Αγίου.

(από το βιβλίο του Ιερομονάχου, π. Δημητρίου Καββαδία, “Γέροντες και γυναικείος Μοναχισμός”, έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2015)

340. Αδελφοί μου και αδελφές μου, που προετοιμάζεστε για τη Θεία Κοινωνία. Ας φυλαχθούμε από την αδιαφορία ως προς τις αμαρτίες μας. Ας αποδιώξουμε την υπερηφάνεια της καρδιά μας, που λέγει: «Δεν χρειάζομαι καμμία συγχώρησι. Δεν είμαι ένοχος. Δεν έφταιξα πραγματικά σε τίποτε». Ή, πάλι: «Τα αμαρτήματά μου ήσαν ανθρώπινα, κάτι το φυσικό», λες και έπρεπε να είναι ο άνθρωπος ίδιος με τον Διάβολο. Πρόκειται για εωσφορική υπερηφάνεια. Ο ίδιος ο Εωσφόρος μιλά έτσι μες από την καρδιά μας. Ας συναισθανθούμε βαθειά, πολύ βαθειά τις απειράριθμές ανομίες μας. Ας νοιώσουμε συντριβή γι’ αυτές, αφού εξ αιτίας τους λυπήσαμε και προσβάλαμε τον Κύριο. Ας παραμερίσουμε κάθε δικαιολογία, αποφεύγοντας το παράδειγμα των Φαρισαίων, των υποκριτών. «ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν» (Ψαλμ. ρμβ’ 2). Μονάχα ένας τρόπος είναι για να κινήσουμε το έλεος του Θεού: η ειλικρινής μας μετάνοια για ό,τι μας βαραίνει τη συνείδησι. Ας απομακρυνθούμε από την αδιαφορία και την ψυχρότητα. Ας αφοσιωθούμε στο θέλημα του Κυρίου με ζήλο ενεργό. Ας θερμανθούμε από τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος. Ώ Θεέ μου, Θεέ μου! Οι ανομίες μας αληθινά ξεπέρασαν σε αριθμό τις τρίχες της κεφαλής μας, την άμμο της θαλάσσης και ακόμη δεν τις αισθανόμαστε, αδιαφορούμε γι’ αυτές. Εξακολουθούμε να τις θάλπουμε. «Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τίς ὑποστήσεται;» (Ψαλμ. ρκθ’ 3). Δός μας, Κύριε, πνεύμα συντετριμμένο και καρδιά ταπεινή, για να σου προσφέρουμε αληθινή μετάνοια. Αμήν.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 145-146)

146. Η θεία χάρη ενεργεί πάντοτε λυτρωτικά στον άνθρωπο;

Όχι, δεν ενεργεί. Εδώ πρέπει να προσέξουμε. Άλλο η δραστική ενέργεια των μυστηρίων, που χορηγεί τη χάρη «εξ ανάγκης». Όπως είδαμε, τα μυστήρια είναι δραστικά μέσα της χάριτος. Αυτό οφείλεται στη θεία σύστασή τους. Και άλλο η σωτήρια επενέργειά τους στους πιστούς. Αυτή δεν είναι πάντοτε δραστική. Δηλαδή αυτός που μετέχει σ' ένα μυστήριο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα καρπωθεί τη λυτρωτική του ενέργεια. Τα μυστήρια δεν είναι μαγικές τελετές, που παρέχουν τυφλά και ασυλλόγιστα τη σωτηρία. Για να λειτουργήσει λυτρωτικά η χάρη πρέπει να συντρέξουν ορισμένες υποκειμενικές συνθήκες. Ο άνθρωπος πρέπει να θέλει τη σωστική τους επενέργεια και να είναι κατάλληλα προπαρασκευασμένος να τη δεχτεί. Σε αντίθετη περίπτωση, αν είναι υποκριτής και ηθικά ακάθαρτος, αν
προσέρχεται μηχανικά χωρίς επίγνωση και αίσθηση του πράγματος, τίποτε δεν θα ωφεληθεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα προσθέσει στο παθητικό του μια άλλη πολύ μεγάλη αμαρτία. Αντί ωφέλεια πνευματική θα τρυγήσει κατάκριση και θάνατο.

Ας πάρουμε παράδειγμα τη θεία ευχαριστία. Όλοι οι προσερχόμενοι στο ιερό μυστήριο, είτε είναι καλοί είτε κακοί, θα κοινωνήσουν οπωσδήποτε σώματος και αίματος Χριστού. Δεν θα είναι όμως ίδια τα αποτελέσματα της θείας κοινωνίας. Οι καλοί που προσέρχονται με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, γνωρίζουν δηλαδή τί κάνουν και παρασκευάζονται κατάλληλα για τη λήψη του Θεού, θα λάβουν τη θεία ευλογία, θα ενωθούν μυστικά με το Σωτήρα, θα προαχθούν πνευματικά και θα ενισχυθούν στον αγώνα τους εναντίον των παθών και της αμαρτίας, τα οποία υποδαυλίζουν τα πονηρά πνεύματα της αποστασίας. Αντίθετα, όσοι προσέρχονται αδιάφορα και μηχανικά, χωρίς να γνωρίζουν τί κάνουν (μη διακρίνοντες το σώμα και το αίμα του Κυρίου) και με ακάθαρτο το σώμα και την ψυχή τους, αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία μετάληψη, αλλά αποκομίζουν καταδίκη (κοινωνούν κρίμα ή κατάκριμα). Αντί η κοινωνία να τους βγει σε καλό, τους γκρεμίζει στο θάνατο.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 211-212)

«Ο νόμος του Κυρίου είναι τέλειος. Ανανεώνει τη ζωή. Η μαρτυρία του αληθινή, σοφό κάνει τον άσοφο… οι εντολές του καθαρές, φωτίζουν τη διάνοια…» (Ψαλμός 19:8-15)

Κάποτε σε μια τρομερή θύελλα βυθίστηκε ένα πλοίο στις ακτές της Αγγλίας. Απ’ όλο το πλήρωμα μόνο ένας ναύτης σώθηκε χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι σανίδι. Όταν έφτασε στην ακτή, έπεσε λιπόθυμος. Τον είδαν μερικοί κι έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Όταν τον πλησίασαν είδαν πως στη μέση του υπήρχε ένα μικρό δέμα σφιχτά δεμένο με μια ζώνη. Το άνοιξαν και με έκπληξη είδαν πως δεν ήταν ούτε χρήματα, ούτε κοσμήματα, ούτε άλλος πολύτιμος θησαυρός, αλλά μία Αγία Γραφή. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια χειρόγραφη προσευχή του πατέρα του, που παρακαλούσε το Θεό να οδηγήσει το γιό του σε μετάνοια και σωτηρία και να τον προστατεύει. Μια προσευχή που είχε εισακουστεί. Αυτήν την Αγία Γραφή θέλησε να σώσει ο ναύτης ως τον πολυτιμότερο θησαυρό του! Έχεις εσύ αυτόν το θησαυρό; Τον μελετάς; Τον τηρείς;
(Σ.Α.Ι.)

«Οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα και σοφοί, ούτε κι οι γέροντες ξέρουνε πάντα το σωστό ποιο είναι» (Ιώβ 32:9)
«Από τους γέροντες έγινα συνετότερος, γιατί τις εντολές σου τις τηρώ» (Ψαλμός 119:100)

Ένα παιδί βγήκε στην εξοχή κι εκεί μέσα στην όμορφη φύση άρχισε να προσεύχεται. Το είδε ένας κύριος και του λέει: «Παιδί μου θα σου δώσω 100 ευρώ αν μου δείξεις που είναι ο Θεός». Ο μικρός τον κοίταξε απορημένος και του λέει: «Εγώ, κύριε, θα σου δώσω διακόσια ευρώ, αν εσύ μου δείξεις που δεν είναι ο Θεός»!
Είναι σαν την ιστορία που βρίσκουμε στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 21:12-17. Όταν οι αρχιερείς και οι νομοδιδάσκαλοι άκουσαν τα παιδιά μέσα στο ναό να λένε: «Ψάλτε ύμνο στο Γιο του Δαβίδ», ύστερα από τα αξιοθαύμαστα που έκανε ο Χριστός, αγανάκτησαν και Του είπαν: «Ακούς τι λένε αυτοί;». Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Ποτέ σας δε διαβάσατε οτι: Από στόμα νηπίων και βρεφών, που ακόμα θηλάζουν, συνέθεσες τέλειο ύμνο;». Πόσο δίκαιο έχει ο Λόγος του Θεού, όταν λέει: «Ενώ διέκριναν το Θεό, δεν τον δόξασαν… Κι ενώ ισχυρίζονται ότι είναι σοφοί, έχουν ξεμωραθεί» (Ρωμαίους 1:21-22). «…Έλεγα μέσα μου πως θα μιλούσε η ηλικία και πως σοφία θα δίδασκαν τα χρόνια τα πολλά. Μα ό,τι κάνει συνετό τον άνθρωπο είναι το πνεύμα…» (Ιωβ 32:7-8).
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

339.  Η αγάπη του Κυρίου είναι απείρως πιο πολλή από την αγάπη μιάς μητέρας.  Η μητέρα μου με κυοφόρησε και, όταν ο Θεός ώρισε, με έφερε στον κόσμο.  Με γαλούχησε, με κράτησε στην αγκάλη της.  Όταν έγινα ικανός να περπατήσω, με άφησε να το κάμω και αρκετά νωρίς έπαυσε να με τρέφη από το στήθος της.  Ενώ ο Θεός δεν με αφήνει ποτέ:  «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ»  (Ιω. στ’ 56).  Διαρκώς με αγκαλοφορεί:  «Ιδού επί των χειρών μου εζωγράφηκά σου τα τείχη και ενώπιόν μου ει δια παντός»  (Ησ. μθ’ 16).  «Φέρει τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού»  (Εβρ. α’ 3).  Είναι η δύναμίς μου, η αγαλλίασις και η χαρά μου, το φώς της διανοίας μου και της καρδιάς μου.  Διαρκώς με τρέφει με τα διάφορα προϊόντα της γής, όπως μία μητέρα ταΐζει το παιδί της.  Οι γονείς μας μας αφήνουν και εμείς αυτούς, όταν μεγαλώσουμε, καθώς είναι γραμμένο:  «Καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και κολληθήσεται τη γυναικί αυτού»  (Ματθ. ιθ’ 5).  Αυτό έχει και κυριολεκτική και συμβολική σημασία.  Η συμβολική του σημασία είναι η προσκόλλησις στον Χριστό, η υψηλή και αγία εκείνη αγάπη, που ξεπερνά απείρως τη συζυγική αγάπη.  Ο Κύριος, από την αρχή της υπάρξεώς μας έως τη στερνή πνοή μας, δεν μας αφήνει ούτε στιγμή («ενώπιον μου ει δια παντός» [Ησ. μθ’ 16], κάθε στιγμή προνοώντας για μας όπως τα πουλιά προνοούν για τα νεογνά τους.  Είναι η ελπίδα μας και μετά τη ζωή αυτήν εδώ.  Είναι η ζωή μας αφού κλείσουμε τα φθαρτά μάτια μας.  Για μας ετοίμασε την ουράνια βασιλεία του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 144-145)

116. «Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν» (Λουκ. β' 6)

Μέσα στη γαλήνη της σιωπής και της αναμονής, τα μεγάλα γεγονότα δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Η Θεοτόκος, χωρίς καν να το καταλάβη, εγέννησε τον Ιησού (πρβλ. «πριν ηδινήσε έτεκεν», Δ, 156) και ειδοποίησε σχετικά τον Ιωσήφ! Έτσι πήραν και οι δυό τους την απάντησι που περίμεναν: στη Βηθλεέμ είχαν έλθει όχι τόσο για το ασήμαντο γεγονός της απογραφής, αλλά για το μέγιστο γεγονός της ιστορίας: να γεννηθή εκεί, στην πόλι του Δαβίδ, «ο υιός Δαβίδ»! Με το ταξίδι τους εκείνο υπηρέτησαν τη βουλή και το σχέδιο του Θεού!
Όταν η αγάπη του Θεού μας ανοίγη ένα δρόμο στη ζωή, ας τον βαδίζωμε με εμπιστοσύνη. Στην αρχή, η πορεία μας σ΄αυτόν, ίσως να μη έχη καμμιά ιδιαίτερη σημασία ή ακόμα να φαίνεται σαν μια άσκοπη περιπλάνησις. Ίσως ακόμα να νομίζωμε ότι πήραμε λάθος δρόμο. Τότε, ας θυμόμαστε το ταξείδι της Θεοτόκου και του Ιωσήφ στη Βηθλεέμ. Και ας συνεχίζομε την πορεία της ζωής, όπου η αγάπη του Θεού ανάβει για μας το «πράσινο φώς». Κάθε μας βήμα θα μας φέρνη πιο κοντά στην πόλι του θελήματος του Θεού· κάθε ανηφοριά και πιο κοντά στην κορυφή της Βασιλείας του Θεού. Η πιο άχαρη πορεία που δεν την θελήσαμε εμείς, ο πιο τραχύς δρόμος που δεν τον διαλέξαμε εμείς, ίσως αποδειχθή και για μας ο δρόμος προς την Βηθλεέμ!
Στη «Βηθλεέμ» μας περιμένουν εκπλήξεις! Στη «Βηθλεέμ» βρίσκεται, ο Κύριος! Μπαίνοντας στην πόλι του θείου θελήματος, θα μάθομε το μεγάλο νέο: η μικρή και φτωχή Βηθλεέμ δεν είναι πια ασήμαντη κι ελάχιστη (Μιχ. ε' 2), γιατί εκεί γεννιέται ο Χριστός (Ματθ. β' 4-5). Ο δρόμος, στον οποίο μας έβαλε ο Θεός, οδηγεί τελικά σε «οίκον άρτου» (= Βηθλεέμ, ΥΛ, 86), για να χορτάσωμε την πείνα μας. Ξεκινήσαμε ίσως κλαίγοντας, φθάνομε όμως τραγουδώντας: «πορευόμενοι επορευόμεθα και εκλαίομεν, βάλλοντες τα σπέρματα ημών, ερχόμενοι δε ήξωμεν (=θα φθάσωμε) εν αγαλλιάσει αίροντες τα δράγματα ημών» (Ψαλμ. 125, 5-6).
Εάν αγαπάμε τον Ιησού, εάν τον ζητάμε, ο μόνος τρόπος για να τον βρούμε είναι να ταξιδεύωμε στη «Βηθλεέμ»! Ας μάθωμε να ταξιδεύωμε μέσα στον χειμώνα, στις θύελλες και τις καταιγίδες, στα καυτά καλοκαίρια για τον Ιησού... που βρίσκεται στη «Βηθλεέμ» του θελήματός του και μας περιμένει εκεί, στην είσοδό της.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 145-146)

επάρας τους οφθαλμούς αυτού
Λουκά στ’ 20.

Ο Ιησούς στους μακαρισμούς αποκαλύπτει την άλλη όψι της πραγματικότητος. Απευθύνεται σε όσους ζουν στο σκοτάδι αυτής της ζωής και τους καλεί να σκεφθούν τη φωτεινή όψι της ζωής, που τους περιμένει. Για τον Ιησού ἐχει μεγαλύτερη σημασία η άλλη αυτή όψις, η φωτεινή και μακάρια, παρά η τωρινή.
Τί οφείλομε στον Ιησού για την αποκάλυψι αυτή! Εμείς ζούμε την ανάποδη όψι της πραγματικότητος. Γι’ αυτό κι όλα στη ζωή μας είναι σκοτεινά, παράξενα, δυσάρεστα, άσχημα, χωρίς νόημα και σκοπό. Ο Ιησούς μας μίλησε για την ομορφιά, το φώς, την ευτυχία, τη χαρά, που χαρακτηρίζουν την άλλη όψι της πραγματικότητος. Ο Ιησούς ήταν ο μόνος, που έβλεπε και τις δύο όψεις του κεντήματος της ζωής.
Όσοι από μας έχομε κάθε λόγο να παραπονούμεθα, καθώς ζούμε κάτω απ’ την άσχημη όψι της ζωής, ας στρέφωμε την ύπαρξί μας στον Ιησού.
Μέσα απ΄ τα λόγια του μπορούμε να υποπτευώμαστε την όμορφη όψι της ζωής. Στα μάτια του μπορούμε να διακρίνωμε μερικές ανταύγειες απ’ το μεγαλείο της. Κι είναι τόσο ωραία γιατί την κεντάει ο Μεγάλος Καλλιτέχνης, το Άγιο Πνεύμα «από καταβολής κόσμου». Την ετοιμάζει για μας. Το μόνο που ξέρομε γι΄ αυτή είναι ότι βρίσκεται έξω και πέρα απ’ ό,τι η καλύτερη φαντασία μας μπορεί να συλλάβη. Το βεβαιώνει ο Απόστολος, που αρπάγηκε για λίγο στον Παράδεισο: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α' Κορ. β' 9).

(Η όντως ζωή δι΄ ελπίδος απόκειται, η δε παρούσα ζωή οιονεί σπέρμα της μελλούσης εστί... ο νυν βίος αναλογεί προς τον κόκκον, ο δε προσδοκώμενος βίος, εν τω κάλλει του στάχυος δείκνυται» (Γρηγόριος Νύσσης, L. 297).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 110-111 )